เซียนหรั่ง หรือ โน่-ภูวเนตร ศรีชมภู เป็นที่รู้จักจากการเป็นยูทูบเบอร์ในรายการ วิถีชีวิตแบบมะลายยายอยาก (ช่องไทบ้าน) – นี่คือชื่อรายการที่เราอ่านแล้วลิ้นพัลวันกันอยู่ในปาก เป็นรายการที่นำเสนอวิถีชีวิตหนุ่มไทบ้านแบบอีสานคักแท้ กับเพื่อนพี่น้องรุ่นราวคราวเดียวกับโน่อีกหลายคน

ความสนุกของรายการคือความเรียล จนยอดวิวต่อตอนพุ่งถึงหลักแสน และบางตอนปาเข้าไป 5 ล้านวิว เป็นเวลากว่า 2 ปีที่เซียนหรั่งและผองเพื่อนสร้างชื่อเสียงในทุกหัวเมืองของโลกออนไลน์ จนนำมาสู่ภาพยนตร์เรื่องที่ 2 ของโน่ โดยเขาเขียนบท กำกับ แสดง และตัดต่อ (ใช่ ทำทั้งหมดนี้ในหนังเรื่องเดียว) ขณะเดียวกัน ภาพยนตร์เรื่องที่ว่านี้ก็เป็นการแสดงหนังครั้งแรกของเพื่อน ๆ ในกลุ่มด้วย 

เซียนหรั่ง เดอะมูฟวี่ ตอน แหล่งเพื่อนรัก เป็นภาพยนตร์ที่โน่จงใจให้กลายเป็นจักรวาลหนังเซียนหรั่ง เล่าเรื่องราวของเพื่อนแต่ละคนเป็นตอน ๆ โดยจุดประสงค์ของหนังเกิดมาเพื่อเซอร์วิสแฟนคลับ 

เรื่องย่อของภาพยนตร์ว่าด้วยเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มกำลังจะตาบอด โดยมีสาเหตุมาจากการกินเหล้าขาวคักโพด และสิ่งสุดท้ายที่เพื่อนคนนั้นอยากเห็นก่อนดวงตาจะปิดสนิทคือ ทะเล กลุ่มเพื่อนเลยพยายามเฮ็ดทุกวิถีทางเพื่อพาเพื่อนรักไปถึงทะเลให้จนได้ เพราะเป็นความฝันเดียวของเขา ณ ตอนนั้น

ก่อนหน้านี้ โน่เขียนบทภาพยนตร์และกำกับภาพยนตร์เรื่อง รักหนูมั้ย หนังสนุกอบอุ่นที่ชวนคนดูตั้งคำถามกับประเด็นทางสังคม และก่อนหน้านั้น เขาเข้าสู่วงการภาพยนตร์ด้วยการเป็นหนึ่งในนักแสดงของจักรวาล ไทบ้าน เป็นนักแสดงสมทบจากช่อง 7HD และเขายังเป็นนักร้องด้วย แถมเพลง ไคแน เพลงประกอบภาพยตร์เรื่องนี้เขาก็แต่งเนื้อร้องและร้องร่วมกับ ตฤณสิษฐ์ สิริพิชญาศานต์ วงไททศมิตร ด้วย

เซียนหรั่ง เดอะมูฟวี่ เป็นภาพยนตร์ที่แฟนคลับของ วิถีชีวิตแบบมะลายยายอยาก ไม่ควรพลาดด้วยประการทั้งปวง และคุณที่กำลังอ่านบทความนี้อยู่ก็ไม่ควรพลาดด้วยประการทั้งปวงเช่นกัน

ภาพยนตร์เรื่องนี้จะทำให้คุณเปิดใจให้วิถีชีวิตแบบอีสานจนอยากลองสัมผัสด้วยตัวเอง

ดูจบ ไม่อยากปั้นข้าวเหนียว กินลาบ ซอยจุ๊ หรือก้อยดิบ ก็ต้องมียกสักเป๊ก! 

ทำไมพล็อตหนังต้องเป็นเด็กอีสานตาบอดที่อยากเห็นทะเลเป็นภาพสุดท้าย

ทะเลคงเป็นความฝันแรก ๆ ของเด็กอีสาน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เด็กคนหนึ่งจะไปถึงตรงนั้นได้ ส่วนตาบอด ผมใส่ไปในพล็อตเพื่อให้เป็นสถานการณ์บังคับถึงภาพสุดท้ายที่ตัวละครอยากเห็นจริง ๆ

ส่วนหนึ่งผมได้แรงบันดาลใจมาจากการถ่ายรายการกับ ดีเจภูมิ (ภูมิใจ ตั้งสง่า) ตอนนั้นพวกเรามีโอกาสไปทะเล ซึ่งเพื่อน ๆ ในกลุ่มบางคนไม่เคยนั่งเครื่องบินด้วยซ้ำ แน่นอนว่าทะเลเป็นเรื่องไกลตัวสำหรับเขามาก ผมว่าเด็กอีสานหลายคนคงมีโมเมนต์นี้นะ โมเมนต์ที่อยากไปสัมผัสทะเลสักครั้งในชีวิต เพราะเราเกิดมากับทุ่งนาและบรรยากาศความแห้งแล้ง แหล่งน้ำที่ใหญ่ที่สุดที่เราเคยเจอก็น่าจะเป็นแค่เขื่อน

คุยบอกว่า เซียนหรั่ง เดอะมูฟวี่ เป็นหนังแฟนเซอร์วิส เล่าที่มาของไอเดียให้ฟังหน่อย

เพราะมันต่อยอดมาจากรายการในยูทูบ (รายการ วิถีชีวิตแบบมะลายยายอยาก) เราต้องการทำหนังให้กลุ่มเป้าหมายในยูทูบของเราดู พูดง่าย ๆ คือสนองความต้องการของแฟนคลับ เราอยากให้แฟนคลับรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้เป็นหนังที่เรากับเขาร่วมกันสร้าง ไม่อยากให้มองว่าเราสร้างเพียงคนเดียว

ซึ่งหนังเรื่องนี้เหมือนรายการในยูทูบที่มีเนื้อเรื่อง เป็นรายการที่ถ่ายด้วยกล้องอเล็กซาและเลนส์ไลก้า ไม่ใช่กล้องโกโปรเหมือนทุกที และรายการขนาดยาวที่คุณภาพสูงมาก ๆ ครับ (หัวเราะ)

แสดงว่าการเป็นครีเอเตอร์ในยูทูบมีผลต่อการสร้างหนังเรื่องนี้ด้วย

ใช่ ส่วนหนึ่งมาจากอิทธิพลของยูทูบครับ เช่น การคิดจะทำหนังในรูปแบบตอนหรือซีรีส์ (เขาตั้งใจให้เป็นจักรวาลของหนัง เซียนหรั่ง เดอะมูฟวี่) เพราะผมคิดว่าการทำหนังแบบซีซันเข้าถึงคนดูได้มากกว่า และทำให้คนดูมีระยะเวลาในการเสพหนังมากกว่า คนดูจะรู้สึกอินและผูกพันกับหนังหรือตัวละคร

ยูทูบเบอร์มักมีสูตรสำเร็จในการทำคอนเทนต์ แล้วผู้กำกับมีสูตรสำเร็จในการทำหนังไหม

สูตรสำเร็จของการทำคอนเทนต์มีอยู่แล้ว แต่ผมไม่ชอบใช้มันเท่าไหร่ ทุกวันนี้คิดอย่างเดียวว่าเราอยากทำอะไร ส่วนหนัง ผมว่าหนักกว่ายูทูบอีก ยิ่งต้องทำในสิ่งที่ตัวเราชอบ ไม่มีสูตรสำเร็จตายตัว เป็นเพราะพฤติกรรมผู้บริโภคเปลี่ยนตลอดเวลา ฉะนั้น อยากทำ ทำเลย แล้วทำให้มันสนุกก็พอ

งั้นช่วยนิยามหนังเรื่องนี้ของคุณให้เราฟังหน่อย

เป็นหนังภูธร เล่าวิถีชีวิตวัยรุ่นอีสานที่ไม่ได้นำเสนอภาพจำของความแห้งแล้ง และเป็นหนังตลกอบอุ่นที่มีประเด็นไม่ซ้ำซ้อน ทัชใจคน เพราะผมชอบทำหนังที่ทำให้คนเสพไม่เครียด ดูแล้วอิ่ม

ฟังดูเป็นหนังรอมคอมนะ ซึ่งหนังเรื่องแรกของคุณก็เป็นแบบนั้น แต่แทรกประเด็นสังคม

รักหนูมั้ย เป็นหนังที่เล่นกับประเด็นสังคมเรื่องการทำแท้งและประเด็นการใช้ชีวิต ซึ่งอนาคตผมก็จะกลับมาทำหนังแนวนี้นะ เพราะผมเชื่อว่าปีหน้าหรือปีถัด ๆ ไป คนจะเริ่มให้ความสำคัญกับประเด็นเล็ก ๆ น้อย ๆ คนจะเริ่มรู้สึก เริ่มอินกับประเด็นสังคมและให้คุณค่ากับสิ่งนี้

อีกอย่าง ผมไม่อยากให้คนมองปัญหาคนอื่นเป็นปัญหาเล็ก เพียงเพราะไม่ใช่ปัญหาที่ตัวเองเจอ อยากให้มองว่าเราก็เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน คุณอาจไม่ต้องให้ความสำคัญกับปัญหาคนอื่นขนาดนั้น แค่คุณอย่ามองข้ามมันก็พอ แล้วจงอย่ามองว่ามันเป็นปัญหาที่เล็กด้วยวิธีคิดของคุณ เพราะชีวิตคนอื่นมีค่า 

เล่าเหตุผลของการทำงานควบ 4 ตำแหน่งในหนังเรื่องนี้ให้ฟังหน่อย

เรื่องนี้ผมเขียนบท แสดง กำกับ และตัดต่อ 

ผมว่าความท้าทายอยู่ตรงที่การทำงานเบื้องหลังกับเบื้องหน้าไปพร้อมกัน ปกติการกำกับที่ดีที่สุดควรอยู่หน้ามอนิเตอร์ แต่ผมไม่ได้อยู่ตรงนั้น (หัวเราะ) เลยต้องควบคุมสถานการณ์ในฉากแทน พยายามตบ ๆ ให้อยู่ในเนื้อหาที่เราอยากได้ แล้วค่อยกลับไปดูย้อนหลังอีกทีว่าตรงตามที่อยากได้มั้ย

ส่วนการตัดต่อ ผมอยากให้เหมือนกับภาพที่ผมคิดอยู่ในหัวมากที่สุด เลยลงมือทำเอง บวกกับช่วงนั้นสถานการณ์โควิด-19 ด้วย ว่างพอดี เลยให้พี่ที่เขาตัดต่อกลับบ้าน แต่ค่าตัวก็ให้เขานะครับ

แล้วทำไมไม่เลือกนั่งหลังมอนิเตอร์ไปเลย

ผมเคยคุยกับโปรดิวเซอร์ เขาบอกว่าถ้าจะนั่งหลังมอฯ อย่างเดียวงั้นก็เปลี่ยนชื่อเรื่องสิ (หัวเราะ) มันเป็นเพราะชื่อหนังกับคอนเซปต์ด้วยครับ ผมก็คิดอยู่ว่าถ้ามีภาค 2 อาจเขียนให้ตัวเองตาย

ถ้าย้อนกลับไป คุณไม่ได้เรียนหรือมีความสนใจเรื่องวงการหนังมาตั้งแต่เด็ก

ผมแทบไม่รู้จักวงการหนังหรือเบื้องหลังเลย ตอนเด็กผมอยากเป็นนักบินอวกาศ 

อะไรที่ทำให้คุณหลวมตัวเข้ามาสู่วงการภาพยนตร์

เพราะภาพยนตร์เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้จินตนาการและความฝันของผมเป็นจริงได้

ผมเป็นเด็กคนหนึ่งที่ดูหนังแล้วเห็นแค่หน้าฉาก ผมเพิ่งมีความชอบวงการเบื้องหลังตอนอายุ 19 – 20 เพราะเริ่มทำงานกับ ไทบ้าน ภาค 1 ซึ่งเป็นสิ่งใหม่ที่ผมไม่เคยเจอ แล้วดันสนุก พอสนุกก็ลองทำ จนหลวมตัวเข้ามาเรื่อย ๆ และจับพลัดจับผลู ดูคนอื่นแล้วก็ศึกษาจากอินเทอร์เน็ต ซึ่งผมมีโอกาสไปทำงานในกรุงเทพฯ และทำงานกับกลุ่มที่เป็นอุตสาหกรรมภาพยนตร์จริง ๆ ได้เห็นวิธีการทำงานของเขา เลยเอามาปรับใช้กับตัวเอง พอมาอยู่ตรงนี้ก็เข้าใจมากขึ้น กว่าจะเป็นหนังสักเรื่องยากจริง ๆ ซึ่งผมมักเจอคำถามว่าแค่ถ่ายคอนเทนต์ แค่ทำหนัง – สำหรับผมไม่มีคำว่า ‘แค่’ และไม่มีงานไหนที่มันง่ายหรอก

แล้วถ้าคุณตาบอดจริง ๆ คุณอยากเห็นอะไรเป็นภาพสุดท้าย

ภาพสุดท้ายที่ผมจะจดจำไว้ในหัว คือ ยาย เพราะสิ่งที่ผมกลัวที่สุด คือ การลืม 

ทุกวันนี้ผมแทบจะจำกลิ่นพ่อตัวเองไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ผมมีตู้เสื้อผ้าของพ่อที่อยู่มาเป็นสิบยี่สิบปี ผมไม่เคยแตะเลย ถ้าวันนั้นคิดถึงก็จะเปิดตู้ดมกลิ่นเสื้อผ้า เพื่อให้ผมไม่ลืม แต่กลิ่นมันก็เลือนไปเรื่อย ๆ ตามเวลาจนแทบจะไม่หลงเหลือแล้ว ขนาดเสียงหัวเราะของพ่อ ผมก็แทบจะจำไม่ได้แล้วนะ 

คุณเป็นเด็กยโสธรที่เติบโตมากับคุณยาย 

ผมอยู่กับคุณพ่อที่ประเทศสิงคโปร์ถึงช่วง ป.2 จากนั้นก็กลับมาอยู่ยโสธร 3 เดือนแรกผมรู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของผม จนผมค่อย ๆ หลงเสน่ห์ความเรียบง่าย จนเผลอคิดว่าหรือผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ พออยู่กับวิถีชีวิตอีสานได้ก็ไม่ได้แย่ ช่วงประถมผมหากินอย่างเดียว รับจ้างไถนา ปลูกข้าว ทำไร่ ทำสวน

ผมโตมากับการเกษตร โตมากับยาย ยายผมเป็นคนพูดน้อย เขาสอนผมด้วยการกระทำ ให้ผมเรียนรู้เอง ผมเลยเป็นคนที่ต้องตัดสินใจเองมาตั้งแต่เด็ก ให้ลองผิดลองถูก ถ้าพลาดก็แค่ลองใหม่

การเติบโตมากับผู้หญิงมีผลต่อการดำเนินชีวิตของคุณไหม

มีผลนะ ด้วยเขาเป็นผู้หญิงมีอายุ เป็นหญิงแกร่งคนเดียวของบ้าน (คุณตาเสียแล้ว) ความละเมียดในการใช้ชีวิตหรือการตัดสินใจค่อนข้างสูง เขาจะไม่คิดเล็กคิดน้อย แต่มีความละเอียดอ่อนที่ผมสัมผัสได้ เวลายายรักใครจะรักแบบสม่ำเสมอมาก ๆ ทุกเช้าผมจะเจอปั้นข้าวเหนียวโรยเกลือ และยายจะมีความสุขกับเรื่องเดิม ๆ จนทำให้ผมฉุกคิดว่า ผมคาดหวังกับความสุขในรูปแบบที่ใหญ่เกินไปหรือเปล่า ผมว่ายายเป็นคนหนึ่งที่ทำให้ผมอยู่อีสานอย่างมีความสุข จนทุกวันนี้ผมแทบจะขาดมันไม่ได้

แล้วนิยามคำว่า ‘ครอบครัว’ ของคุณเปลี่ยนไปไหม

สำหรับผม คำว่า ‘เด็กขาดความอบอุ่น’ เป็นแค่ข้ออ้างของการทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด ผมไม่ได้มองว่าความอบอุ่นต้องได้มาจากใครคนใดคนหนึ่งเลยแบบ 100 เปอร์เซ็นต์ ผมมองแค่ว่าคนนั้นซัพพอร์ตความอบอุ่นให้กับอีกคนหนึ่งได้หรือเปล่า โดยต่อให้คุณจะเป็นใครก็ตาม ผมไม่ได้ซีเรียสกับการเติบโตมาโดยไม่ได้อยู่กับพ่อหรือแม่ เพราะผมได้รับความอบอุ่นจากยายอย่างเต็มที่ นิยามคำว่า ‘ครอบครัว’ สำหรับผมไม่ได้มีแค่พ่อหรือแม่ แต่ครอบครัวสำหรับผมต้องเป็นคนที่ยินดีกับความสำเร็จของกันและกัน ไม่สนับสนุนกันในทางที่ผิด แต่สนับสนุนกันในทางที่ดี ตักเตือนกันในทางที่แย่ ที่สำคัญต้องรู้สึกปลอดภัย 

ถ้ามีโอกาสเจอคุณพ่ออีกครั้ง คุณจะพูดอะไรกับเขา

ผมจะถามเขาว่า – กินข้าวหรือยัง (ยิ้ม)

แล้วคุณคาดหวังให้คนมาดู เซียนหรั่ง เดอะมูฟวี่ ได้รับประสบการณ์ใดกลับไป

มันมี 2 แบบนะ หนึ่ง คนดูแล้วคิดถึงบ้าน สอง คนดูแล้วบรรเทาความคิดถึงบ้าน

ผมอยากให้คนดูแล้วบรรเทาความคิดถึงมากกว่า เพราะผมไม่อยากสร้างความอยากให้เขารู้สึกท้อกับชีวิต แต่อยากเป็นกำลังใจให้คนทำงานไกลบ้าน อย่างน้อยแค่เดินออกจากโรงหนังแล้วไปหาลาบ ก้อย กินสักจาน ในฐานะคนทำหนัง ผมถือว่าโอเคแล้ว นั่นแหละครับ เพื่อบรรเทาความคิดถึง

และมีคำหนึ่งที่ผมชอบมาก คือ ‘วิวที่สาม’ ผมอยากให้หนังเรื่องนี้ทำให้คนดูเปลี่ยนภาพจำที่มีต่อวิถีชีวิตคนอีสาน ผมอยากทำให้วิถีชีวิตอีสานกลายเป็นวิวที่สาม นอกเหนือจากทะเลและภูเขา 

บางทีวิถีชีวิตอีสานอาจกลายเป็นรูปแบบหนึ่งของการท่องเที่ยวของประเทศไทยก็ได้ ลองเปลี่ยนกิจกรรมจากดำน้ำดูปะการังเป็นดำนา เปลี่ยนจากการเดินเขาเข้าป่าเป็นการเดินจูงวัวจูงควาย 

ที่คุณมีความคิดแบบนั้นเพราะไม่มีคนไปท่องเที่ยวที่ภาคอีสานเหรอ

คนมาอีสานน้อยนะ ผมว่าด้วยสื่อที่เคยนำเสนอภาพจำของอีสานว่ามันคือพื้นที่แห่งความแห้งแล้งและความยากจน จนคนติดภาพลักษณ์แบบนั้นไปแล้ว ผมเลยอยากเปลี่ยนภาพลักษณ์ใหม่ 

แล้วทุกวันนี้อีสานเป็นยังไง ในสายตาลูกอีสาน

ผมว่าคนที่นี่ก็ล่ำซำนะ มีความหลากหลายทางวิถีชีวิต และเสน่ห์ของอีสาน คือ คน

เวลาเดินไปบ้านหลังไหนแล้วเขากำลังล้อมวงกินข้าว เขาจะชวนผมกินเสมอ โดยเขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจถ้าจะผมเดินลงไปกินด้วย ซึ่งมันไม่ได้เป็นไปตามมารยาท แต่เขาอยากให้เรากินจริง ๆ 

ถ้าคุณเดินบนท้องถนน ผมว่าเรานับรอยยิ้มคนในเมืองกรุงได้นะ แต่เรานับรอยยิ้มเกษตรกรในอีสานไม่ได้เลย เพราะเขายิ้มตลอดเวลา ยิ้มกับแทบทุกปัญหาที่เกิดขึ้นและความสุขที่พบเจอ แม้มันจะเป็นสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ตาม เพราะพื้นฐานชีวิต ผมว่าเขามีความสุขอยู่แล้ว มีแต่พวกเราที่พยายามเอาระบบทุนนิยมไปครอบเขา แล้วบอกว่าคนอีสานไม่มีความสุข ทำไมถึงไม่มองอีกมุมหนึ่งว่าที่เขาไม่ต้องการระบบทุนนิยม เพราะเขาแค่ต้องการใช้ชีวิตในแบบของเขา มันก็เท่านั้นเอง

คุณภูมิใจในความเป็นลูกอีกสาน

ผมภูมิใจแทบทุกอย่าง ผมรู้สึกโชคดีมากที่เกิดมาในสังคมที่ไม่ต้องแข่งขัน เติบโตมาในแบบที่เด็กคนหนึ่งควรจะได้ใช้ชีวิตจริง ๆ และเป้าหมายต่อไปของผม ผมอยากทำกลุ่ม CSR เพื่อคนอีสานที่ไม่ได้ปรับเปลี่ยนวิถีชีวิต แต่เข้าไปสนับสนุนวิถีชีวิตของเขาให้ดีกว่าเดิม เช่น เปลี่ยนจากการรอพันธุ์ข้าวจนเป็นหนี้ มาเป็นการหาพันธุ์ข้าวมาแจกสำหรับคนที่เขาต้องการจริง ๆ หรือกลุ่มคนที่หน่วยงานเข้าไม่ถึง

มีอะไรที่หนุ่มยโสธรคนนี้อยากทำเพื่อพี่น้องคนอีสานอีกไหม

ผมอยากเปิดช่องยูทูบขึ้นมาใหม่ เพื่อเป็น Hub ของคนอีสาน โดยผมเป็นโปรดิวเซอร์อยู่เบื้องหลัง คอยเสิร์ฟเด็กอีสานสายคอนเทนต์ เพื่อนำเสนอมุมมองที่หลากหลาย เพราะบางทีอาจมีบางเรื่องที่ผมมองไม่เห็น แต่เด็กรุ่นนี้เขาเห็น กึ่ง ๆ เป็นกูรูให้เขา เพราะเอนเตอร์เทนเมนต์อีสานบูมมาก แต่คนไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ ผมเลยขอเป็นพื้นที่ให้เขาลองผิดลองถูก สร้างเวทีให้คน ผมว่าให้อะไรก็ไม่เท่าให้โอกาสนะ

ปัจจุบันคุณให้ความสำคัญกับอะไรมากที่สุด 

ผมให้ความสำคัญกับตัวเองมากที่สุด พยายามกลับบ้านและอยู่กับยายให้มากที่สุด 

แล้วความสุขของ โน่-ภูวเนตร ศรีชมภู คืออะไร

แค่โอนเงินให้ยายซื้อหวยก็มีความสุขแล้วครับ