คนพังงายิ้มสวย เมืองในหุบเขาแห่งนี้ก็สวยสะกดสายตา 

เรามาเยือนพังงาในรอบ 2 ปี คร่าวก่อนนู้นโร้ดทริปกับเพื่อนสนิทตั้งแต่กระบี่-พังงา-ภูเก็ต เคยแวะจุดชมวิวเสม็ดนางชี แต่เจ้าขาคู่นี้ขี้เกียจเหลือเกิน โอดโอยขอนั่งรออยู่บนรถ เลยอดชมวิวอ่าวพังงา

ครั้งนี้เราได้รับโอกาสพิเศษ มานอนพักกายและใจ ที่ ‘เสม็ดนางชีบูทีค’ โรงแรมขนาดกะทัดรัดของคนพังงา สร้างงาน สร้างรายได้ให้คนพังงา สนับสนุนวัตถุดิบท้องถิ่น ส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน จนเกิดเศรษฐกิจหมุนเวียนภายในจังหวัด สิ่งเหล่านี้คือความวิเศษที่โรงแรมเล็ก ๆ ในเมืองรองแห่งนี้ทำได้

ปวิชญา ต่อไมตรี ต้อนรับเราด้วยรอยยิ้ม เธอเป็นผู้จัดการทั่วไปของเสม็ดนางชีบูทีค และบางครั้งเธอก็เป็นพี่เป็นน้องให้กับพนักงานกว่า 90 ชีวิต ซึ่งจริง ๆ เธอเรียกพวกเขาว่า ‘ครอบครัว’

ในพื้นที่ 3 ไร่ ณ ตำบลคลองเคียน อำเภอตะกั่วทุ่ง เป็นที่ตั้งของเสม็ดนางชีบูทีค เราสำรวจชุมชนนี้กับ คีริน เขาเป็นเจ้าถิ่นที่เป็นมิตรและนอบน้อม เพราะเกิด เติบโต และทำงานที่โรงแรมแห่งนี้ด้วย

บ้านคลองเคียนเป็นชุมชนชาวไทยพุทธ-มุสลิม คงเสน่ห์วิถีชีวิตดั้งเดิมของชาวพังงา มีสวนยาง มีแพปลา มีท่าเรือติดป่าโกงกางที่สมบูรณ์ที่สุด ผู้คนอัธยาศัยดีมาก เราได้รับรอยยิ้มจากคนในชุมชนตั้งแต่เด็กยันผู้เฒ่า ก่อนชุมชนนี้จะรู้จักกับธุรกิจท่องเที่ยว ชาวบ้านทำอาชีพประมงท้องถิ่นและกรีดยาง 

“คนในชุมชนยิ้มเก่งทั้งตำบล เวลาเราไปท่าเรือเขายิ้มรับตั้งแต่ปากซอย ขนาดบิดมอเตอร์ไซค์สวนกันก็ยังยิ้ม มีความเป็นกันเองสูงมากค่ะ คนคลองเคียนให้การต้อนรับเราอย่างดีมาก ๆ” ปวิชญาเล่า

ผู้บุกเบิกการท่องเที่ยวให้ชุมชนแห่งนี้คือเสม็ดนางชีบูทีค ซึ่งเรื่องราวเริ่มต้นเกือบ 10 ปีก่อน ปวิชญาเล่าย้อนถึงวันวาน จากเต็นท์รับนักท่องเที่ยวไม่กี่สิบหลัง สู่โรงแรมบูทีก 20 ห้อง รับรองว่าคุณภาพและมาตรฐานยอดเยี่ยม (ขอดอกจันตัวโต เราขอชื่นชมและให้คะแนนพนักงานที่นี่ 100 คะแนนเต็ม)

และต่อจากนี้คือเรื่องราวน่ารักและจริงใจของโรงแรมท้องถิ่นเล็ก ๆ แห่งนี้

จากลานกางเต็นท์สู่ Boutique Hotel

ปวิชญาเป็นคนโคกกลอย จังหวัดพังงา ครอบครัวของเธอประกอบธุรกิจเรือนำเที่ยวในจังหวัดภูเก็ต เธอเล่าว่าเสม็ดนางชีถูกค้นพบโดยนักบินคนหนึ่ง และมีช่างภาพมาถ่ายภาพพื้นที่จนเป็นไวรัล

ภาพนั้นเป็นภาพเต็นท์นอนพักของนักท่องเที่ยว ดวงดาว และทางช้างเผือกบนแผ่นฟ้า 

ในชุมชนคลองเคียนมีท่าเทียบเรือมานานกว่า 30 ปี แต่ยักไม่มีเรือมาจอด ไม่มีนักท่องเที่ยว เพราะเส้นทางนี้ไม่นิยม นักท่องเที่ยวมักล่องเรือจากภูเก็ตไปเขาตะปู เพราะใกล้กว่า แต่คุณพ่อของเธออยากลองเปิดเส้นทางล่องเรือคลองเคียน-เขาตะปู พ่วงโปรแกรมพายแคนู ชมถ้ำลอด สุดท้ายลูกค้าก็ยังน้อย

“คุณพ่อเสนอไอเดียกับเราว่าน่าทำเสม็ดนางชีให้เป็นจุดชมวิว เพื่อดึงดูดและรองรับนักท่องเที่ยวระหว่างรอไปขึ้นเรือชมเขาตะปู พ.ศ. 2559 เราเริ่มจากเป็นจุดพักรถก่อนลงเรือ ซึ่งเรามองว่าพื้นที่เสม็ดนางชีเป็นได้มากกว่าจุดพักรถ เพราะนี่คือ Unseen Thailand เลยนะ” เธอเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

คนไทยและคนต่างชาติไม่ค่อยรู้จักเสม็ดนางชี ปวิชญาเลยทำวิดีโอนำเสนอสถานที่ง่าย ๆ ยิงโฆษณาข้ามโลกไปยังสหรัฐอเมริกา หวังให้จุดชมวิวแห่งนี้โกอินเตอร์ ซึ่งได้ผล! มีแขกต่างชาติแวะมาเยือน

เธอสำรองเต็นท์ ห้องน้ำ และจุดพักรถให้แขก พร้อมเสิร์ฟอาหารไทยและอาหารใต้รสท้องถิ่น เริ่มจ้างงานคนในชุมชนคลองเคียน จนจุดชมวิวเสม็ดนางชีเริ่มเป็นสถานที่ที่นักท่องเที่ยวติดอกติดใจ

“ลานกางเต็นท์กับอากาศภาคใต้ ไม่เข้ากันเลย” เธอยิ้ม “แขกคอมเพลนเยอะมาก จนเราดูแลแขกไม่ทั่วถึง เลยคิดจะปรับลานกางเต็นท์เป็นโรงแรมบูทีกและเพิ่มจำนวนห้องพัก หลังจากนั้นเราส่งพนักงานทุกคนไปเรียนด้าน Hospitality จริงจัง ปรับจูนมายด์เซตและการทำงานจนเป็นมาตรฐานเดียวกัน

“เราบอกพนักงานทุกคนเสมอว่าเราไม่ใช่เจ้าของเสม็ดนางชีบูทีค พนักงานทุกคนต่างหากที่เป็นเจ้าของที่นี่ ลูกค้าทุกคนคือแขกของคุณ เขาเลยดูแลแขกดีมาก ๆ เพราะที่นี่คือบ้านของเขา”

ด้วยเหตุผลนี้ทำให้เราเข้าใจทันทีว่าคีรินและพี่ ๆ พนักงานตั้งแต่ล็อบบี้ ห้องอาหาร คนรถ ยันคุณลุงรักษาความปลอดภัย ดูแลเราอย่างดี เป็นมิตร นอบน้อม ไม่มากจนอึดอัด เป็นระยะห่างที่ประทับใจ

พนักงานเกือบทั้งหมดล้วนเป็นคนในหมู่บ้านคลองเคียน บ้างเป็นเพื่อน บ้างเป็นญาติ บ้างก็เติบโตด้วยกัน เรียนด้วยกัน ยันมาทำงานที่เดียวกัน เราว่าการจ้างงานคนในพื้นที่ทำให้เขาไม่ต้องอยู่ไกลบ้านหรือเข้าเมืองหลวงเพื่อทำงานเลี้ยงชีพส่งเงินมาให้ครอบครัว ความสัมพันธ์ในครอบครัวกระชับแน่นแฟ้น

และปวิชญาก็เปิดโอกาสให้พนักงานมีส่วนร่วมและแสดงความเห็นอย่างอิสระ เราชอบที่เธอดึงศักยภาพของพนักงานออกมาได้ อีกความประทับใจที่เราเห็นชัดจากการคุยกับพี่ ๆ พนักงาน คือทุกคนเป็นไกด์ได้! เพราะนี่คือบ้านของเขา บ้านที่เขาอยู่มาทั้งชีวิต เขาแนะนำแขกอย่างคนรู้จริง พนักงานและการบริการของเสม็ดนางชีบูทีค คือจุดแข็งและตัวตนของที่นี่ ซึ่งสะท้อนภาพ Hospitality ของไทยได้ดี

บูทีกที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม

ห้องพักของเสม็ดนางชีบูทีคอยู่บนภูเขา ท่ามกลางต้นไม้ ดอกไม้ และธรรมชาติอันสมบูรณ์

เรามองจากจุดชมวิวของโรงแรม เห็นเส้นทางคดเคี้ยวจากล็อบบี้ถึงห้องพัก เล่นเอาหวาดเสียวช่องท้อง แต่ความรู้สึกนั้นทดแทนด้วยความงามจากบรรยากาศแวดล้อม อ้อ มีมุมที่มองเห็นอ่าวพังงาด้วยนะ ดีใจที่บันทึกภาพนั้นไว้ด้วยสายตา เพราะเรามั่นใจว่าตัวอักษรมิอาจบรรยายความงดงามตรงหน้าได้

เราเปรยกับปวิชญาว่าอดอิจฉาพนักงานที่นี่ไม่ได้จริง ๆ เพราะสถานที่ทำงานสวยมาก

ที่นี่มีห้องพักหลายไทป์ รวม 20 ห้อง พักแล้วรู้สึกผ่อนคลายและได้ชาร์จพลังกาย-ใจ

“เราออกแบบห้องพักแต่ละหลังให้คล้ายบ้านพื้นเมืองของคนพังงาค่ะ จะเห็นจั่วไม้ หลังคาสูงสไตล์บ้านพื้นถิ่นภาคใต้ มีกลิ่นอายโลคอลนิด ๆ ขณะเดียวกันก็สะดวกสบาย เพราะเราอยากให้แขกที่มาพักเป็นเสมือนแขกบ้านแขกเมืองคนสำคัญ ในฐานะเจ้าบ้าน เราต้องดูแลและต้อนรับอย่างดี” เจ้าบ้านเล่า

เราพักแลตะวัน วิลล่า หมายเลข 20 ห้องขนาดใหญ่สำหรับแขก 2 ท่าน มีเตียงนุ้มนุ่มกลางห้อง ปลายเตียงเป็นกระจกใส มองเห็นวิวอ่าวพังงา (ฟิน) มีอ่างอาบน้ำในห้องและอ่างจากุซซี่นอกห้อง เหมาะกับการนอนแช่น้ำอุ่น ๆ ชมแสงแรกของตะวัน และผ่อนคลายความเหนื่อยล้าไปกับแสงสุดท้ายของวัน

ที่เราชอบอีกอย่างคือห้องน้ำ กว้างขวาง สะอาดตา แบ่งอ่างล้างหน้า His & Her แบ่งโซนเปียกกับโซนแห้ง แถมสุขภัณฑ์ยังไฮเทคแบบประเทศญี่ปุ่น มีแผงรีโมตควบคุมด้วย กดเล่นสนุกเลย (ฮา)

คีรินมาส่งเราที่วิลล่า เขาเอ่ยปากชมห้องนี้ไม่หยุด เขาชอบห้องนี้มาก เพราะมาส่งแขกกี่ครั้งต่อกี่ครั้งวิวก็ยังสวยสะดุด เป็นความงามที่มองไม่เบื่อ นึกขอบคุณธรรมชาติที่สรรสร้างความวิเศษเช่นนี้

ปวิชญาบอกว่าบูทีกแห่งนี้สร้างขึ้นอย่างเคารพธรรมชาติและรบกวนธรรมชาติให้น้อยที่สุด หมั่นปลูกต้นไม้ ดอกไม้ แซมในพื้นที่อยู่เสมอ เธอว่าบางทีก็มีนก-สัตว์เลื้อยคลานมาใช้พื้นที่แห่งนี้เป็นบ้าน เพราะอุดมสมบูรณ์มาก ๆ เลยเป็นแหล่งพักพิงของสัตว์ตัวน้อย (รับรองว่าไม่เป็นอันตรายต่อแขก)

เสม็ดนางชีบูทีค ค่อย ๆ โต เท่ากำลังไหว และไม่บดบังเสน่ห์ของธรรมชาติและชุมชน

อาหารท้องถิ่นจากวัตถุดิบ-แม่ครัวท้องถิ่น

มาเยือนภาคใต้ทั้งทีจะพลาดอาหารหรอย ๆ ได้อย่างไร ห้องอาหารของเสม็ดนางชีบูทีคเสิร์ฟอาหารไทย อาหารฝรั่งกินง่าย ๆ และอาหารใต้รสจัดจ้านถึงใจ พูดแล้วก็น้ำลายสอจนอยากหม่ำ

จะฟ๊ะ แม่ครัวอาหารไทยที่เริ่มต้นจากโฮมคุก (Home Cooking) ไม่ใช่เชฟมืออาชีพ แต่การันตีว่ารสมือสูสีจนต้องร้องว่าหรอยจังฮู้! วัตถุดิบที่จะฟ๊ะนำมาปรุงอาหารคือพืชผักปลอดสารพิษที่ปลูกในชุมชน แถมพนักงานก็ปลูกผักสลัด ผักพื้นถิ่น สำหรับใช้ประกอบอาหารด้วย นอกจากแขกได้กินอาหารปลอดภัยรู้ที่มา ยังกระจายรายได้สู่ชุมชน และไม่เพียงแค่ชุมชนคลองเคียนนะ แต่ยังกระจายรายได้สู่พี่น้องชาวประมงพื้นบ้านในจังหวัดพังงาและจังหวัดภูเก็ตที่ส่งวัตถุดิบทะเลสดใหม่จากท้องทะเลมาถึงจานอาหาร

ทีเด็ดคือกุ้งแชบ๊วย เป็นวัตถุดิบขึ้นชื่อของประมงพื้นบ้านคลองเคียน ได้รับรางวัลด้วยนะ เด็ดดวงมีชื่อเสียงชนิดที่ว่ามีเทศกาลชิมกุ้งแชบ๊วยเลยล่ะ อีกนัยก็เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศด้วย

“อยากให้ลองเมนูน้ำชุบหยำเกาะยาวค่ะ เพราะเราไปเลือกปลาตัวเล็ก ๆ จากเกาะยาว รสชาติเค็มกำลังดี แนมกับผักสด ๆ ที่ปลูกโดยฝีมือป้า ๆ ในชุมชน รับรองค่ะว่าจัดเต็มให้แขกทุกคนแน่นอน” 

นอกจากน้ำชุบหยำ เราอยากให้คุณลองสั่งขนมจีนน้ำยาใต้ น้ำยาปลานัว ๆ ร้อนแรงจนต้องซู้ดปาก กินคู่ผักกาดดอง แตงกวา ปลาจิ้งจัง สับปะรดชิ้นโต ใบมะม่วงหิมพานต์ และไข่ต้ม ผัดหมี่ฮกเกี้ยนไก่ จานคอมฟอร์ตฟู้ด กินง่ายสบายท้อง เด็ก ๆ ต้องติดใจ หมี่ซั่วน้ำไก่สไตล์ภูเก็ต โรตีแกงไก่ ฯลฯ

นั่นเป็นเพียงบางส่วนของรายการอาหาร ยังมีอาหารวีแกน อาหารยุโรป และอาหารอินเดีย ให้คุณลองลิ้มอีกเพียบ แนะนำให้สั่งแต่พอทาน เพราะปริมาณอาหารจัดเต็ม ให้เยอะมาก ชนิดว่าอิ่มท้อง

ด้านบนของห้องอาหารมีคาเฟ่ด้วย เผื่อคุณไม่อยากออกไปผจญภัย และอยากพักผ่อนในมุมต่าง ๆ ของโรงแรม กระซิบว่าถ้าเดินขึ้นบันไดจากห้องอาหารขึ้นไปจะเรียกเหงื่อหน่อยนะ ทางชันนิดหน่อย ถ้ามีผู้สูงอายุไปด้วยหรืออยากออมแรงขาไว้ เรียกพี่คนรับรถจะดีกว่า รับ-ส่งปลอดภัย ถึงจุดหมายชัวร์ป้าบ

ล่องเรือ ลอดถ้ำ กรีดยาง

แวะไปพักโรงแรมมาก็มาก ทำกิจกรรมในโปรแกรมท่องเที่ยวก็ไม่น้อย เพิ่งจะเคยเห็นโรงแรมที่มีโปรแกรมชวนนักท่องเที่ยวเข้าสวนไปกรีดยาง ฟังดูน่าสนใจและน่าสนุกดีนะ ความทรงจำของเรากับสวนยางเริ่มต้นตอน 6 – 7 ขวบ ตอนนั้นญาติพาเข้าสวนไปเก็บยางในพรกยาง จำได้ว่าน้ำยางติดแข้งขาและขนแขนยุ่บยั่บ รำคาญและส่งกลิ่นเหม็นกวนใจ จนต้องนั่งล้างขาล้างแขนในลำธาร ๆ ข้างสวน

คีรินพาเราไปที่สวนยางไม่ไกลจากโรงแรม (ราว 5 นาที) เป็นสวนยางของครอบครัว ประกอบกับมีพนักงานโรงแรมคนหนึ่งเคยกรีดยางมาก่อนเลยอาสาเป็นไกด์และวิทยากรสอน นั่นเป็นที่มาของโปรแกรมท่องเที่ยวที่ชวนแขกเข้าสวนยาง เรียนรู้วิธีกรีดยางเบื้องต้น เราว่าสิ่งนี้สะท้อนวิถีชีวิตและอาชีพดั้งเดิมของคนคลองเคียนได้ดีเลย เราชอบนะ ไม่ได้บอกโต้ง ๆ แต่ให้แขกเข้าใจผ่านการสัมผัสและลงมือทำ

ด้วยพื้นฐานครอบครัวของปวิชญาทำธุรกิจเรือนำเที่ยวมาก่อน เธอเลยตั้งใจเชื่อมโยงโรงแรมเข้ากับชุมชน ส่งเสริมธุรกิจนำเที่ยวในหมู่บ้านคลองเคียนให้กลายเป็นอาชีพเสริมของพี่น้องในหมู่บ้าน 

คีรินพาเราไปรู้จัก ลุงหยา หนุ่มใต้ที่เราขอเดาว่าผูกพันกับเรือและท้องทะเลมาทั้งชีวิต ลุงหยาเป็นชาวประมง ขับเรือนำเที่ยวเป็นอาชีพเสริม เขาค่อย ๆ แล่นเรือออกจากท่าเรือในหมู่บ้านไปยังอ่าวพังงา ยิ่งเรือล่องเข้าไปกลางท้องทะเลมากเท่าไหร่ ธรรมชาติรอบตัวยิ่งใหญ่ ใหญ่ และใหญ่มากขึ้นเท่านั้น

มนุษย์อย่างเราตัวเล็กจิ๋ว เราตื่นเต้นกระตู้วู้ปนอัศจรรย์ใจ ทำไมกัน ทำไมเพิ่งรู้ว่าจังหวัดพังงา – เมืองในหุบเขาแห่งนี้ ช่างสวยงามเกินบรรยาย อยากตีตั๋วกลับบ้านไปบอกญาติพี่น้องเพื่อนสนิทมิตรสหายให้มาเห็นด้วยตา มาเถอะ มานั่งฟังเสียงธรรมชาติด้วยกัน เสียงนก เสียงใบไม้ไหว เสียงคลื่นกระทบหาดทราย กลายเป็นบทเพลงไร้ชื่อที่ขับขานโดยธรรมชาติ ช่างไพเราะเหลือเกิน คุณว่าไหม

โปรแกรมล่องเรือจะพาแขกท่องเที่ยวอ่าวพังงา เป็นรอยต่อที่เชื่อมระหว่างจังหวัดพังงา จังหวัดภูเก็ต และจังหวัดกระบี่ ระหว่างทางมีภูเขาหินปูนมากมาย ในโปรแกรมจะแวะถ้ำลอด หรือจะพายแคนูลอดถ้ำก็ย่อมได้ คีรินและลุงหยาชวนเราแวะถ้ำแก้ว ไปดูหินงอกหินย้อยสีขาวส่องแสงระยิบระยับ

หลังจากเข้าถ้ำ ฟังเสียงค้างค้าว ก็กลับขึ้นเรือไปดูกระชังปลาของชาวบ้าน แหล่งวัตถุดิบที่ส่งตรงไปห้องครัวของเสม็ดนางชีบูทีค หลังคีรินเล่าสตอรีสนุก ๆ จบ เขาปล่อยให้เราเพลิดเพลินกับบรรยากาศเบื้องหน้า เรือจอดสนิท แสงสีส้มทอเต็มท้องฟ้า อยู่ ๆ ก็มีรุ้งกินน้ำโผล่ออกมาทักทาย โชคดีจัง

พวกเรา 4 คนรอจนตะวันลาลับขอบฟ้า ลุงหยาค่อย ๆ สตาร์ตเครื่องยนต์เรือแล้วไปส่งเรายังท่าเรือ ใช้เวลาไม่นานก็ถึงจุดหมาย แต่ความอิ่มอกอิ่มใจนี่สิ ประทับอยู่ในความทรงจำเนิ่นนาน

จังหวัดพังงา-ห้องรับแขกของประเทศไทย

“พังงาเป็นเมืองรองจริง ๆ ค่ะ เป็นจังหวัดที่ไม่เคยอยู่ในสายตานักท่องเที่ยว ยิ่งในตัวเมืองพังงายิ่งเงียบ โคกกลอยก็เงียบ เราไม่มีอะไรสู้จังหวัดข้างเคียงอย่างภูเก็ตได้เลย ขนาดเขาตะปู นักท่องเที่ยวก็ยังขึ้นเรือจากฝั่งภูเก็ตเพื่อไปดู” เธอเล่ายิ้ม ๆ “แต่การเกิดขึ้นของเสม็ดนางชีบูทีค ทำให้เศรษฐกิจหมุนเวียนภายในจังหวัด ด้วยโรงแรมเรามีห้องจำกัด เมื่อห้องเต็ม แขกก็ต้องไปจองพักกับโรงแรมใกล้เคียง

“นั่นทำให้เกิดการอุดหนุน ใช้จ่ายกับสินค้าและกิจการเล็ก ๆ ในท้องถิ่น ทำให้คนรู้จักจังหวัดพังงามากขึ้นจากเมื่อ 8 – 9 ปีที่แล้ว ตอนนี้พังงามีการท่องเที่ยวชุมชน ร้านอาหารได้รับมิชลิน ในตัวเมืองหรืออำเภอโคกกลอยเกิดกิจการต่าง ๆ ขึ้นหลายแห่ง ทำให้บรรยากาศของเมืองพังงาครึกครื้นกว่าเก่า”

ปวิชญามีความคิดว่าเธอไม่อยากทำธุรกิจที่เติบโตแต่โดดเดี่ยว เสม็ดนางชีบูทีคอยากเติบโตพร้อมกับผู้คน ชุมชน และกิจการน้อยใหญ่ใกล้เคียง ผลดีที่เกิดไม่ใช่แค่เธอ แต่ถึงระดับสังคม

ในความเข้าใจ เราว่าพังงาเป็นเมืองสโลว์ไลฟ์ ความทันสมัยค่อย ๆ เข้ามา เข้ามาเพื่อให้เมืองไม่ถูกแช่แข็ง ขณะเดียวกันวิถีชีวิตช้า ๆ ของผู้คนเก่าแก่ก็ยังดำเนินควบคู่กัน กำลังพอดี กำลังน่ารัก 

เมืองเล็ก ๆ นี้ สงบ เป็นตัวของตัวเอง ไม่เรียกร้องหรือปรุงแต่งจนเสน่ห์ของเมืองหายไป

“ไม่ว่าแขกจะเหนื่อยจากการทำงานหรือสิ่งใดก็ตามแต่ การมาเจอรอยยิ้มของคนพังงา เราเชื่อว่าเขาจะรู้สึกสบายใจ เหมือนได้มาเติมพลังจากความน่ารักของผู้คน จากธรรมชาติ จากอาหารท้องถิ่น

“สิ่งที่เราดีใจที่สุดคือการที่แขกกลับมาพักซ้ำ” เจ้าบ้านยิ้มกว้าง เราสัญญาว่าจะกลับไปอีก

“เราอยากให้เสม็ดนางชีเป็นเสมือนทูตท่องเที่ยวตัวแทนประเทศไทย นึกถึงประเทศไทย ต้องนึกถึงที่นี่ เพราะพังงาและเสม็ดนางชีจะแสดงให้แขกทั่วโลกเห็นถึงธรรมชาติ วัฒนธรรม และอาหารซีฟู้ดโคตรเด็ดจากท้องทะเลอันดามัน เราหวังว่าสถานที่เล็ก ๆ ของเราจะสร้างความประทับใจให้เขาได้” 

และทั้งหมดนี้คือเรื่องราวน่ารักและจริงใจของโรงแรมท้องถิ่นเล็ก ๆ แห่งนี้