บ่าง กนก หัวโจกอารมณ์ร้ายผู้ได้รับผลพวงจากครอบครัวที่แตกแยก, รก บุรณพนธ์ วัยรุ่นเอาแต่ใจที่กระหายการยอมรับจากพ่อแม่, ยาท เด็กบ้านไร้ทางเลือกผู้เลี้ยงตาด้วยการขายยาเสพติด

พุฒิ-พุฒิพงษ์ นาคทอง อดีตเด็กช่างไม่มีฝัน เลือกเรียนคณะจิตวิทยาเอาดาบหน้า เติบโตมาในยุคภาพยนตร์ไทยรุ่งเรืองจนผันตัวมาเป็นผู้กำกับ เพราะหวังจะหยิบประสบการณ์ในรั้วอาชีวะมาสร้างเป็นหนัง

เขาหิ้วเดโม 4Kings หนังเรื่องแรกในชีวิตตระเวนไปค่ายหนังเกือบทุกแห่ง ได้คำปฏิเสธกลับมาเป็นคำตอบ ก่อนเนรมิตรหนัง ฟิล์ม จะเป็นคนเดียวที่พยักหน้า และพา 4Kings กวาดรายได้ไป 170 ล้านบาท ขึ้นแท่นเป็นภาพยนตร์ทำเงินอันดับ 1 ประจำ พ.ศ. 2564

จากไม่เคยคิดเรื่องภาคต่อ แผนการทำหนัง 4Kings 2 จึงเริ่มต้นขึ้นหลังจากนั้น โดยมีเรื่องราวของ บ่าง กนก เป็นสำคัญ รับบทโดย แหลม-สมพล รุ่งพาณิชย์ ผู้ทิ้งวลีเด็ดไว้ท้ายภาคแรกอย่าง วางสปาต้าลง ถ้าไม่อยากแดกบาเร็ตต้ากู

ความแค้นและโอกาสคือใจความหลักที่เขาอยากสื่อสาร เพราะความแค้นมักนำพาไปสู่หายนะ ส่วนโอกาสคือก้าวใหม่ของชีวิตที่ใครต่างฝันหา

สำหรับพุฒิ นี่ไม่เพียงเป็นภาพยนตร์ที่เล่าเรื่องปัญหาของเด็กช่างอย่างตรงไปตรงมา แต่สะท้อนปัญหาของเยาวชนวัยคึกคะนองที่กำลังหลงทางอย่างมืดมน

รู้สึกยังไงกับการไปต่อจากภาคแรกที่ประสบความสำเร็จมาก ๆ 

กดดันมาก มาก ๆ ครับ เพราะมันมาพร้อมกับความคาดหวัง 

หนึ่ง จากค่ายที่คาดหวังรายได้ สอง จากกลุ่มคนที่เคยอุดหนุนและสนับสนุนเรา เหมือนศิลปินที่พอจะปล่อยอัลบัมสอง คนก็คาดหวังว่าจะสู้อัลบัมแรกได้ไหม กลัวทำให้เขาเสียใจกับการรอคอย สาม จากกลุ่มคนที่คอยจะซ้ำเติมเรา กลัวเขาจะขยี้มากขึ้นว่า เห็นไหม สุดท้ายก็เหมือนเดิม หรือภาคแรกฟลุกรึเปล่า

พอภาคนี้กดดันมากขึ้น ก่อนเริ่มถ่ายทำผมจึงให้ทีมเขียนบทและทีมผู้ช่วยไปรวบรวมคอมเมนต์ทั้งหมดมาประมวลผลแล้วปรับปรุงแก้ไขในภาค 2 

เขาพูดถึงหนังคุณว่าอะไร

เขาพูดแรงนะ บอกว่าหนังส้นตีนอะไรวะ ไม่ควรสร้าง เป็นหนังชั้น 2 ทำเพื่อยุยงปลุกปั่น ตีตรากันไปก่อนโดยที่ยังไม่ได้ดู ไม่มองว่าเรากำลังนำเสนออะไร เป็นสิ่งที่ผมเสียใจมากที่สุด

แล้วเขาก็บอกว่า หนังเล่าอะไรไม่รู้ไม่ปะติดปะต่อ สะเปะสะปะ เหมือน ฟ้ามีตา แอคชันน้อยไป อยากเห็นอะไรมากกว่านี้ ผมก็เอามาปรับแก้ 

เคยตอบโต้ไหม

ไม่เคยครับ

เพราะ

ผมไม่ค่อยกล้าพูดครับ (หัวเราะ) สังคมบ้านเราพูดไปก็ไม่มีอะไรดี เราเอางานเป็นตัวพิสูจน์ดีกว่า

มีแต่คนบอกว่าจะไปสนใจทำไมแง่ลบ แต่จริง ๆ แล้วความคิดเห็นแง่ลบก็ทำให้เราทำงานได้ดีมากขึ้น ถ้าเราสนใจแต่แง่บวกอย่างเดียวมันจะทำให้เราหลงทางหรือเหลิงได้

วงการภาพยนตร์ไทยรับน้องคุณไม่ค่อยดีนะ

ก็มีบ้างแหละ ใครจะเกิดใหม่ในวงการเขาก็อยากรู้ว่าเจ๋งจริงไหม เรามองเป็นบทพิสูจน์ที่ต้องก้าวข้ามไป

พุฒิพิสูจน์กับใคร

กับตัวเองก่อนเลยครับ เพราะถ้าไปพิสูจน์กับคนอื่น แม้กระทั่งคนที่เคยปฏิเสธหนังผมก็ไม่มีประโยชน์ เรากำลังแข่งกับตัวเองว่าทำได้จริงรึเปล่า ถ้าทำไม่ได้ ไม่ใช่คนอื่นเขาจะหัวเราะ แต่เรานั่นแหละจะมาเสียใจทีหลัง

เด็กช่างเป็นอีกกลุ่มที่น่าสนใจ เขาส่งสารอะไรมาถึงคุณบ้างไหม

เขาจะพูดลือมาถึงหูว่าเอาให้ดีกว่าภาคแรก อาจเป็นคำพูดสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่สารที่มาถึงมันกดดันเรามาก

เพราะตั้งแต่ภาคแรก ผมเลือกนำเรื่องราวจริง ๆ มาใช้ไม่ได้ ถ้าไปเอาเรื่องราวของคนอื่นมา ผมก็ไม่เข้าใจจิตวิญญาณเขาจริง ๆ ผมจะดึงเอาจากลิ้นชักความทรงจำ จากประสบการณ์ของผม จากของเพื่อนที่สนิทกัน เป็นสิ่งที่เราเจอมาตอนเด็กซึ่งตอบได้กระจ่างกว่า

เห็นว่าหยิบเอาเหตุการณ์จริงของ บ่าง กนก มาใช้ด้วย

แต่ผมก็เคาะในส่วนที่เคยเจอมาใช้ เอาเรื่องราวของตัวเองกับของ พี่บ่าง มาผสมกัน จริง ๆ เรื่องพี่บ่างอาจแรงหรือเบากว่านี้ 

ตราบาปคือใจความหลักที่ 4Kings ภาคแรกอยากสื่อสาร ทำไมความแค้นและโอกาสถึงเป็นใจความหลักของภาคนี้

ความแค้นทำให้เราทำอะไรได้หลายอย่าง ซึ่งนำพาไปสู่หายนะอยู่แล้ว แต่มันก็ตีความเป็นโอกาสได้ด้วย เพราะคนที่เคยโดนกระทำจากความแค้นก็อยากได้โอกาสเหมือนกัน ทั้งโอกาสในการขอชีวิต โอกาสในการขอความเห็นใจจากสังคมที่จะก้าวเดินเหมือนคนอื่น

ซึ่งความแค้นและโอกาสจะเล่าได้ดีถ้าออกมาจากปากของเด็กช่างเหรอ

จริง ๆ ถ้าเล่าจากปากของเด็กช่างในสิ่งที่พวกเขาเจอมาอาจแคบไป ผมอยากให้ลองตัดคำว่า เด็กช่าง แล้วใช้คำว่าชีวิตวัยรุ่นหรือเยาวชนที่กำลังคึกคะนอง ฮอร์โมนกำลังพลุ่งพล่าน 

เด็กช่างก็เป็นกลุ่มก้อนหนึ่งของปัญหาวัยรุ่น ซึ่งในสังคมก็มีหลายกลุ่มก้อน แต่ทุกคนควรได้รับโอกาสเช่นเดียวกัน

คุณติดต่อกับต้นเรื่องที่เป็นเด็กช่างจริง ๆ เยอะแค่ไหน

ภาคแรกเยอะมาก ภาค 2 ผมติดต่อทางพี่บ่างกับพี่ ๆ บุรณพนธ์ซะส่วนใหญ่ 

ทำยังไงให้เขายอมเล่าเรื่องตัวเองให้ฟัง

เอาตรง ๆ ดื่มเหล้าครับ (หัวเราะ)

เข้าไปแนะนำตัวยังไง

ผมติดต่อไปแบบซื่อ ๆ ไม่ต้องคิดเยอะ ถ้ายิ่งแต่งองค์ทรงเครื่องเยอะ พี่เขาจะจับทางได้ว่าปลอม ความจริงใจจะหายไป ถ้าเราไปแบบบริสุทธิ์จริง ๆ ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึก เขาจะมองเห็น ช่วงแรกเขายังมีกำแพงอยู่ แต่ถ้าใช้สุราให้เป็นประโยชน์ กำแพงก็จะหายไป เป็นการซื้อใจครับ

ต้องการอะไรจากเขา

ต้องการให้เขาเล่าเรื่องที่เขาเจอมา แล้วก็ขอให้เขาเปิดให้ใช้ชื่อตัวละครกับสถาบัน

สถาบันเข้าใจคุณไหม

เข้าใจครับ เพราะสิ่งที่ผมกำลังจะนำเสนอคือผลลัพธ์จากการกระทำ ภาคแรกคือตราบาป ภาค 2 คือโอกาสของเด็กอาชีวะ 

ผมอยากให้มองว่ากลุ่มเด็กอาชีวะปัจจุบันไม่เหมือนเมื่อก่อน สมัยก่อนเด็กยังมีโอกาสเข้าไปเรียนโรงเรียนเหล่านี้ แต่ถ้าไม่มีโรงเรียนเหล่านี้ เนื้อร้ายก็จะตกเป็นภาระของสังคม เขาอาจไม่ได้เรียนหนังสือ ขายยา หรือทำอะไรที่หนักกว่าการตีกัน 

ถ้าเขาได้เรียนก็ยังมีคำว่าครูบาอาจารย์ มีสถาบัน มีเพื่อน แต่ถ้าเขาถูกตัดออกไป ไม่มีสารบบตรงนี้ จะไม่มีใครคอยดูแลเขาเลย

คนในอย่างคุณมองว่า แม้จะทะเลาะกัน แต่การเรียนอาชีวะก็ทำให้เด็กไม่หลุดออกจากระบบการศึกษา รู้สึกยังไงที่คนในสังคมบางส่วนไม่ได้มองแบบเดียวกัน

เสียใจนะครับ แต่คงเปลี่ยนแปลงความคิดคนไม่ได้ สายอาชีวะสร้างคนดี ๆ เยอะมากนะ 

ถ้าผมไม่ได้มีหนังเรื่องนี้ ข่าวเด็็กอาชีวะดี ๆ ก็ไม่มีอยู่แล้ว นำเสนอแต่เด็็กตีกัน ลืมไปไหมว่าตั้งแต่สมัยก่อนถึงปัจจุบัน ไม่ว่าจะแก๊งมอเตอร์ไซค์ แก๊งค้ายา ข่าวก็ตีคู่มาพอ ๆ กันเลย แค่ไปแปะป้ายว่าเป็นเด็กอาชีวะเลยดูรุนแรงกว่า

เล่าปูมหลังของ 3 ตัวละครหลักใน 4Kings 2 ให้ฟังหน่อย

บ่าง อยู่ในชนชั้นกลางตอนล่าง เป็นเด็กที่เติบโตมาในครอบครัวที่พ่อแม่แยกทาง พ่อฆ่าตัวตาย ต้องอยู่กับพี่สาว 2 คน พี่สาวก็หาเลี้ยงชีวิตบ่าง 

รก เป็นเด็กมีฐานะหน่อย แต่โตมาใน พ.ศ. 2540 ที่เกิดเหตุการณ์ฟองสบู่แตก ครอบครัวที่เคยดีเริ่มทะเลาะกัน ไม่ได้ใส่ใจ เลี้ยงลูกด้วยเงิน

ยาท เป็นเด็กบ้าน อยู่ในชนชั้นล่างสุด พ่อแม่ทอดทิ้ง ต้องอยู่กับตา เลยต้องขายยาเพื่อเอาเงินมาเลี้ยงตา

ผมเลือกเล่า พ.ศ. 2540 เพราะเป็นยุคแอนะล็อก ไม่มีกิจกรรม พฤติกรรมความรุนแรงน้อยกว่ายุคนี้มาก แต่ถี่กว่า ซึ่งความถี่ก็มีผลพวงมาจากเศรษฐกิจที่เฟื่องฟู คนมุ่งมั่นทำงาน ยุคนั้นมีเพลงที่เล่าว่าพ่อแม่ไม่ใส่ใจเยอะมาก

ถ้าให้เล่าเรื่องยุคนี้ผมก็เข้าไม่ถึง ไม่ทันแล้ว แต่ผมก็อยากถามเหมือนกันว่าทำไมยังตีกันอยู่ ถ้าเป็นผมที่โตในยุคนี้ผมไม่มาตีหรอก เอาเวลาไปหากิจกรรมที่ได้ถ้วยได้โล่ในเฟซบุ๊กดีกว่า เพราะตีกันไปก็ไม่เท่ ลงเฟซไปมีแต่คนด่า

ตั้งใจให้ 3 ตัวละครนี้มีพื้นฐานครอบครัวแตกต่างกันหมดใช่ไหม

ตั้งใจครับ เพราะครอบครัวเป็นสถาบันเล็ก ๆ ที่ทำให้เด็กเติบโตมากับความรุนแรง 

จากที่ผมเจอ ถ้าพวกเขาได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวมากพอ เขาไม่มีทางออกไปทำอะไรแบบนี้หรอก แต่ถ้าเขารู้สึกขาด อยากเติมเต็ม อยากแสดงออกในสิ่งที่เขาคิดว่าทำแล้วจะเป็นจุดเด่นขึ้นมาได้ เขาก็จะเลือกในสิ่งที่ผิด

ในยุคนั้นยังไม่มีกิจกรรมอะไรให้ทำมากขนาดนี้ ยังไม่มีการเดินห้าง มากสุดก็ดูคอนเสิร์ต แต่สมัยนี้มีอะไรให้ทำเยอะแยะไปหมด มีประกวดดนตรี มีลานสเกต แต่ผมก็มองว่ายังน้อยกว่าต่างประเทศอยู่ดี ถ้าเรามีพื้นที่ มีกิจกรรมที่ทำให้เด็กวัยรุ่นได้ปลดปล่อยเป็นเรื่องเป็นราว ได้แข่งขันกันในทางที่ถูก เด็กเหล่านี้ก็จะหาปมเด่นในด้านนี้มากกว่าไปตีกัน เพราะการตีกันไม่ได้มีถ้วยให้ มีแต่ให้เข้าคุกอย่างเดียว

คนที่เคยตั้งคำถามกับผม ถ้าเขาศึกษาความเป็นมนุษย์จริง ๆ จะรู้เลยว่าพื้นฐานของเด็กทุกคนที่มีพฤติกรรมไม่ดี มักมาจากครอบครัวแบบนี้หมดเลย 

ทำไมคุณถึงเชื่อมั่นว่าภาพยนตร์จะเป็นเครื่องมือที่ช่วยแก้ไขปัญหาสังคมได้

เพราะหนังคือเรื่องราวหนึ่งที่เล่าชีวิตของคนที่เคยก้าวผ่านจุดนั้นมาแล้ว ผมเล่ามุมสกปรกให้สังคมเห็นว่าจะทำให้สะอาดได้ยังไง ผมไม่ได้ต้องการเล่าเรื่องสกปรกให้คนมาสกปรกตาม แต่ต้องการเล่าว่าวิธีการชะล้างไม่ให้สกปรกต้องทำยังไง

ภาคแรกผมอาจไม่ได้เล่าว่าตีกันแล้วเป็นยังไง ความเจ็บปวดของการโดนฟันเป็นยังไง การทารุณกรรมทรมานแค่ไหน แต่ภาคนี้จะมีแตะให้เห็น แล้วผมก็เชื่อว่าถ้าดูแล้วคงไม่มีเด็กคนไหนอยากโดนฟันแบบนี้หรอก

ทุกคนควรทำความเข้าใจกับคำว่าช่วงวัยก่อน ถ้าเข้าใจช่วงวัยของเด็กอย่างดีแล้ว ถึงจะแก้ไขได้ 

คิดว่าหนังเรื่องนี้จะทำให้เด็กช่างยุคนี้เข็ดหลาบและตีกันน้อยลงไหม

มันอาจเข้าไปซึมในจิตใจของเด็กไม่ได้ทั้งหมด แต่ขอแค่เสี้ยวหนึ่งที่คิดได้ว่าทำแบบนี้แล้วจะเป็นยังไง ในมุมคนทำก็ประสบความสำเร็จแล้ว 

ตอนทำเดโมหนังภาคแรก มีเด็กส่งข้อความมาว่า ผมคิดได้กับสิ่งที่พี่เล่า แล้วผมเลิกเลย 

เด็กทุกคน ต่อให้ไม่ใช่เด็กช่าง แม้แต่น้องฝึกงาน ผมจะไม่สอนน้อง ๆ เพราะตอนผมเป็นเด็ก ใครมาสอนอะไรก็ไม่ฟังหรอก เราเชื่อตัวเอง แต่เราต้องทำให้เห็นว่าถ้าเลือกทำแล้วจะเป็นยังไง หนังก็เหมือนกัน

เป็นเหตุผลที่ทำให้หนังภาคแรกถูกเล่าแบบ ฟ้ามีตา รึเปล่า

ใช่ ภาคแรกเป็นแบบนั้นเลย เพราะผมไม่คิดว่าจะมีภาค 2 ต่อด้วย เลยพยายามบอกทุกสิ่งทุกอย่าง เล่าไปหมดเลย

คุณจะบอกว่าเพิ่งคิดจะทำภาค 2 เหรอ

ใช่ครับ เครดิตท้ายเรื่องของภาคแรก เราทำโดยที่ยังไม่รู้ว่าจะมีภาค 2 รึเปล่า รายได้จะไปถึงไหน แต่ก็แหย่ไว้ก่อนเผื่อจะมีใครเมตตา (หัวเราะ)

แสดงว่าคุณเล็ง แหลม ไว้แต่แรกถึงให้เขาปรากฏตัวใน End Credit

ใช่ครับ ผมเห็นว่าแกมีของตั้งแต่ตอนไปหาแกที่บ้านแล้ว แกมีพลังศิลปินอยู่เยอะมาก แบบเดียวกับ พี่น้อย วงพรู เลย

ทำงานกับแหลมเป็นยังไงบ้าง

สนุกครับ ตอนแรกเราคิดว่าเขาจะเป็น แหลม 25hours แต่ไม่เลย เขามีระเบียบวินัยในการทำงานดีมาก ทุ่มสุดตัว ให้ใจมาก ๆ เขาเป็นมากกว่านักแสดง มีความเป็นเพื่อน รับฟังและพร้อมที่จะปรับ พอคัตก็ถามตลอดว่าโอเคไหม ถ้าแสดงคู่กับคนอื่นแล้วรู้สึกว่าไต่ไปไม่ถึง เขาก็จะบอกให้อีกคนช่วยส่งให้ผมเพิ่มหน่อย 

ผมแทบไม่ต้องกำกับอะไรเลย ต้องให้เครดิต ครูร่ม (ร่มฉัตร ธนาลาภพิพัฒน์ – ครูสอนการแสดง) พอออกกองก็ได้ความร่วมมือจากแก๊งนักแสดงทั้งภาค 1 และภาค 2 เขาละลายพฤติกรรมกันได้ ผู้ชายเป็นเพศที่ฟอร์มเยอะ เวลาเข้าหากันจะมีกำแพง แต่พอทำลายกำแพงตรงนั้น เขามีความเป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง ผมชอบมาก

หลังจากนี้จะมี 4Kings 3 อีกไหม

จบแล้วครับ ผมพอแล้ว (หัวเราะ) มันเหนื่อยมากครับ 

เหนื่อยกับอะไรที่สุด

เหนื่อยกับสิ่งที่คนอื่นมองเข้ามา ยังมีคนไม่เข้าใจว่าภาพยนตร์คือการเล่าเรื่องมนุษย์ เราไม่ได้ส่งเสริมหรือชี้นำใคร ถ้าผมพูดว่าหนังเรื่องหน้าจะทำเกี่ยวกับคุก เขาจะพูดไหมว่าผมทำหนังเพื่อให้คนเข้าคุก สังคมไทยชอบมองแบบนี้ ใช้คำว่าครอบถุงชนทางความคิดยังได้

ตั้งแต่ผมลงไปถ่ายทำ ชาวบ้านถามว่านี่กองถ่ายอะไร ผมบอกว่า 4Kings 2 เขาก็บ่นเลยว่า โอ๊ยหนังที่ทำให้คนตีกันเหรอ เขาแปะป้ายเราไปก่อน แล้วถ้าอยากเป็นคนดีผมต้องทำหนังยังไงล่ะ 

กลับกัน ในต่างประเทศมีหนังหลายเรื่องที่ตัวละครเอกไม่ใช่คนดีเลย เพราะมนุษย์ก็แบบนี้

ใช่ ภาพยนตร์ทำให้คนเห็นความดำแล้วไล่เฉดขึ้นไปจนขาวได้นะ แล้วแต่มุมมองของคน แล้วแต่ตะกอนความคิด ผมการันตีไม่ได้ว่าคนดูหนังเล่าเรื่องสีดำแล้วด้านมืดของเขาจะออกมา มันมีแหละคนที่เกิดมาแล้วอยากเป็นดาวโจร แต่ก็มีคนที่รู้ว่าควรเอาตัวเองไปไว้จุดไหนด้วยเหมือนกัน

ผมไม่คิดว่าหนังต้องนำเสนอแต่เรื่องดี เพราะจะมุมดีมุมเลวก็มีปลายทางทั้งหมด มีหนังที่ทำให้คนเข้าใจคำว่าความรักมาก ๆ แต่พอออกมาใช้ชีวิตจริง ๆ เขาอาจทำไม่ดีกับแฟนเลยก็ได้

คุณเคยพูดว่าการเป็นผู้กำกับก็เหมือนหมาล่าเนื้อ เพราะอะไร

สำหรับผม ผู้กำกับเหมือนนักมวย เวลาต่อยชนะ คนดู ค่าย พี่เลี้ยง ตบมือดีใจ อยากได้อะไรก็สรรหาให้ แต่ถ้าวันไหนที่ทำหนังไม่ประสบความสำเร็จขึ้นมาก็จะกลายเป็นคำด่า แล้วสุดท้ายผู้กำกับทุกคนต้องหาเลี้ยงชีพ ซึ่งการเป็นผู้กำกับเหนื่อยมาก ต้องอยู่ตั้งแต่บทยันหนังวันสุดท้าย สวนทางกับสิ่งตอบแทนที่น้อยมากในเมืองไทย

ตอนนี้พุฒิกำลังล่าอะไรอยู่

ผมอยากให้คนดูกลับมารักและศรัทธาหนังไทย

ถ้าเด็กคนหนึ่งมีความฝันอยากเป็นผู้กำกับ ยากไหมที่ฝันนั้นจะเป็นจริงในประเทศนี้

ยากมากครับ กระแสนิยมหนังไทยในช่วงหลัง ๆ น้อยลง ไม่ค่อยทำเงิน แต่ถามว่าทำไมคนดูถึงไม่ศรัทธาหนังไทยอีกแล้ว ต้องย้อนกลับไปว่าคนทำก็ทำกันจนเสื่อมศรัทธาไปหมด เราทำลายศรัทธาพวกเขาทั้งนั้น ซึ่งตอน พ.ศ. 2540 ในยุคนั้น พี่อุ๋ย-นนทรีย์ นิมิบุตร, พี่เป็นเอก รัตนเรือง, พี่วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง และ พี่ต้อม-ยุทธเลิศ สิปปภาค พี่ ๆ เขาทำไว้ดีมาก วงการภาพยนตร์ไทยเฟื่องฟูมาก ผมถึงอยากไปทำงานกองถ่าย แต่หลังจากนั้นก็ถดถอยลงมาเรื่อย ๆ จนน้อง ๆ รุ่นใหม่ ๆ อยากเป็นผู้กำกับน้อยลง และมันยากที่เราจะหยุดทิ้งตัวเองเพื่อเดินตามหาความฝันโดยไม่มีงานหรือเงินมาซัพพอร์ต

คุณเรียนจบจิตวิทยามา ไม่มีความคิดอยากไปทำงานจิตวิทยาเลยเหรอ

เคยมี เคยคิดอยากเป็นครูแนะแนว แต่ผมไม่ได้อยากสอนใคร อยากเป็นครูแนะแนวที่โรงเรียนเพราะอยากแนะนำน้อง ๆ สายอาชีวะ ไม่มีใครบอกเขาเลยว่าต้องไปเรียนต่อที่ไหน ไม่เหมือนสายสามัญที่จะมีครูแนะแนว ผมเรียนจนปี 3 ยังไม่รู้เลยว่าอะไรคืออะไร ผมเรียนจบตั้งแต่ พ.ศ. 2546 หลาย ๆ โรงเรียนอาชีวะมีแต่แย่ลง เพราะจรรยาบรรณของความเป็นครูไม่มี เขามีแต่ไล่ออก เด็กสูบบุหรี่ก็ไล่ออก คำว่าให้โอกาสเด็กมันไม่มีแล้วครับ

ผมขอแค่ครูคนหนึ่งที่เข้าใจเด็กเกเร ผมเชื่อว่าถ้าเขาเปลี่ยนตัวเองมาเอางานเอาการ เขาจะดีกว่าเด็กที่ตั้งใจเรียนมาตลอดอีก เพราะเด็กที่ผ่านอะไรมาจนสุดแล้ว ถ้ามีคนมาดึงเขาขึ้น ให้คำแนะนำเขา เขาจะเปลี่ยนตัวเองได้เลย ซึ่งครูเป็นกลไกที่สำคัญมาก เป็นเหมือนพ่อแม่คนที่ 2 ที่พ่อแม่เราฝากไข้ให้พยุงดูแลลูก ถ้าจะโทษก็ต้องโทษทั้งระบบ

ตอนเรียนอาชีวะรู้สึกเหมือนรู้จักโลกดีแล้วรึยัง

ผมมารู้จักโลกดีตอนเข้ามหาลัยปี 2 เพราะ 2 ปีแรกผมยังติดเพื่อนที่อาชีวะอยู่ คนอื่นเขาก็ไม่ค่อยเปิดกับเรา เราก็ไม่เปิดให้คนอื่น แต่พอเกรดเริ่มไม่ดีผมเลยลองตั้งใจเรียน

มันเป็นตอนที่เราได้มองย้อนกลับไปเห็นชีวิตที่ผ่านมา แล้วก็เห็นเพื่อนที่ไม่เคยเจอเรื่องเลวร้ายมาก่อน จะเรียกว่า Innocent ก็ได้ เขา Sensitive กับเรื่องที่บางทีเราไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ตอนรับน้องผมกินน้ำแดงแทนเพื่อนทั้งรุ่น

เราโตกว่าคนอื่นในเรื่องชีวิต แต่กลายเป็นคนโง่กว่าเพื่อนในเรื่องสังคมทันที ผมไม่กินข้าวที่ห้าง ไม่เที่ยวปิดเทอม ไม่มีโลกแบบนี้เลย หรือแม้กระทั่งเพื่อนชวนไปดูคอนเสิร์ต เขานั่งดูกันเรียบร้อยมาก ถ้าเป็นเราก็ต้องมีอะไรโยนสักหน่อย (หัวเราะ) เรากลายเป็นคนโง่ ไม่เข้าใจอีกสังคมหนึ่งเลย เพราะเป็นโลกอีกแบบที่เราไม่เคยเจอ

หลังใช้ชีวิตมาจนอายุเท่านี้ ยังคิดว่าโตกว่าเพื่อนอีกไหม

ตอนนี้ไม่แล้วครับ คนอื่นโตกว่าผมเยอะมาก

เพราะช่วงชีวิตที่ผมเกเร ผมไม่ได้เรียนรู้โลกแบบคนอื่น ผมทิ้งชีวิตไป 5 ปี แช่แข็งตัวเองกับสังคมที่เราคิดว่าใหญ่มาก ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าโลกไปไกลกว่าที่ผมรู้จัก ผมเป็นแค่กบในกะลาเล็ก ๆ คนอื่นเขาเป็นโอ่ง เป็นขัน เป็นอ่างเก็บน้ำกันหมดแล้ว

เด็กอาชีวะไม่มีความฝันหรอกครับ และผมก็โดนครูต่อว่าว่ามึงก็ได้แค่นี้ สอบข้าราชการก็คงไม่ได้ ไปไม่ถึงไหนหรอก แต่เขาไม่คิดเลยว่าถ้าปั้นนักเรียนคนหนึ่งให้กลายเป็นศิลปินได้นี่เขาจะได้มูลค่ามากกว่านั้นเยอะมาก

ผู้กำกับเลือดใหม่ที่เติบโตมาในแวดวงอาชีวะจะมอบอะไรใหม่ ๆ ให้วงการหนังไทยบ้าง

ผมอยากเห็นการฉีกกรอบ จริง ๆ หนังแนวนี้มีมาทุกประเทศ แต่ค่ายหนังบ้านเราชอบวนลูปเกี่ยวกับหนังเมโลดราม่า ไม่กล้าฉีก เขาคิดในเชิงธุรกิจจนลืมคิดถึงความเป็นมนุษย์ไป

แต่ผมมอบคนเดียวไม่พอหรอก ทุกคนต้องช่วยกัน ต่อให้มีคนอย่างผมอีก 10 คน แต่ถ้าคนนอกหรือรัฐบาลไม่ช่วยผลักดัน ก็ไม่มีทางที่จะฝ่าฟันกำแพงความเชื่อของคนดูไปได้ 

คนในวงการหนังไทยเราเหนื่อยกันมาก คนชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับหนังต่างประเทศ แต่ต้นทุนเขาสูง รัฐก็สนับสนุน บ้านเรากลับกันหมด ผมอยากให้ภาพยนตร์กลายเป็น Soft Power เหมือนงานศิลปะชิ้นหนึ่งที่ทำให้คนอื่นได้รู้ว่าประเทศเราพัฒนาและมีหนังดี

แต่คุณบอกว่าจะทำ 4Kings 2 เป็นภาคสุดท้ายเพราะทำงานกับความคิดคนยาก แล้วจะไปต่อยังไง

เรื่องต่อไปผมจะทำหนังเกี่ยวกับคุก ผมตั้งเป้าไว้ว่าจะทำหนัง 5 เรื่องก็พอแล้ว

ผมเริ่มต้นจากไม่อยากเป็นผู้กำกับ ถ้ามาถึงจุดที่สูงสุดแล้วผมก็จะพอ ผมเห็นความสวยงามของมันหมดแล้ว เราไม่ฝืนทำอะไรต่อ ไม่ฝืนเล่าเรื่องที่ไม่ถนัด ไม่ฝืนเรื่องที่ไม่เข้าใจ เพราะถ้าฝืนแล้วไม่ดี จะไม่ได้เสียแค่ตัวผม แต่เสียต่อคนในวงการทั้งหมด รวมถึงศรัทธาของคนดูด้วย 

จุดสูงสุดที่พุฒิอยากไปถึงคือตรงไหน

ผมถึงจุดสูงสุดตั้งแต่ 4Kings ภาคแรกแล้ว

มองกลับไปตั้งแต่เราเป็นเด็กช่าง ไม่คิดว่าวันหนึ่งผมจะได้มาสัมภาษณ์กับ The Cloud เมื่อก่อนผมเห็นภาพตัวเองต้องนั่งสืบสวนในห้องกับตำรวจ ผมอาจต้องเอามือไพล่หลังด้วยซ้ำ การถ่ายรูปก็เหมือนกัน ผมเคยคิดว่าต้องไปถ่ายรูปเป็นผู้ต้องหา งานสุพรรณหงส์ที่ผมนอนดูตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วอยู่ดี ๆ ได้ไปยืนอยู่บนนั้น นี่ก็สูงสุดสำหรับผมแล้ว ไม่คิดว่าจะมีอะไรสูงไปมากกว่านี้ แค่นี้ผมพอแล้วครับ