ถ้าพูดถึงค่ายเพลงที่ผลิตศิลปินมากความสามารถในดวงใจหลาย ๆ คน คงหนีไม่พ้น Kamikaze

หนึ่งในนั้นคือ ธาม-ธามไท แพลงศิลป์ (TIMETHAI) ที่เริ่มเส้นทางศิลปินเดี่ยวตั้งแต่อายุ 15 มีเพลงฮิตติดหูจนถึงปัจจุบันอย่าง รักกว่านี้ไม่มีอีกละ แฟนพันธุ์ท้อ หรือ มีอะไรอีกมั้ยที่ลืมบอก ที่เจ้าตัวเพิ่งหยิบมาร้องใหม่จนได้ยอดวิวถล่มทลายกว่า 16 ล้าน ภายใน 2 สัปดาห์ เรียกง่าย ๆ ว่าวันละ 1 ล้านวิว 

แรกเริ่ม เราแค่อยากคุยกับเขาว่าอะไรทำให้ศิลปินที่นาน ๆ จะปล่อยเพลงที กลับมาร้องเพลงอีกครั้ง 

ธามบอกว่าเขาไม่เคยหายไปไหน เพียงแต่เพลงของเขาไม่ค่อยมีคนฟัง หรือไม่รู้ด้วยซ้ำว่าธามไทที่ดูตลกเฮฮาจะร้องเพลงได้ ซึ่งก็น่าน้อยใจ

คุยมาคุยไป เราพบว่าเขาเองก็มีช่วงเวลายากลำบาก ขนาดที่เนรมิต 11 เพลงใหม่ได้ในเวลา 2 เดือนราวกับคนอัดอั้น แม้บทสนทนาจะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะก็ตามที

จากคนที่มองว่าตัวเองไม่มีสมองและหัวใจจนสักรูปแมงกะพรุนไว้ที่ต้นแขน ทำเพลงเท่าไหร่ก็ไม่เคยถูกใจ แถมยังพึ่งพาพรสวรรค์จนเดินตามคำสั่งของคนอื่นมาค่อนชีวิต 

วันนี้ ธามไทในวัย 27 เป็นเจ้าของชีวิตตัวเอง

นี่จึงเป็นเหตุผลที่เราอยากให้คุณทำความรู้จักเขา

Dharm Thai

เท่าที่รีเสิร์ชมา ไม่ค่อยเห็นคุณให้สัมภาษณ์เลย เป็นเพราะอะไร

อ๋อ ไม่มีใครถามครับ (หัวเราะ)

คำถามง่าย ๆ เบสิกสุด ๆ ชื่อ ธามไท แปลว่าอะไร

‘ธาม’ แปลว่าผู้มียศศักดิ์ ‘ไท’ แปลว่าผู้ยิ่งใหญ่ แต่ธามไทไม่มีความหมาย พ่อแม่บอกว่าเขาไปเปิดหนังสือดูแล้วชอบคนละคำเลยเอามาบวกกัน ถ้าใครชื่อธามไทคือต้องก๊อปฯ กูแน่ ๆ ผมรู้สึกดีนะ อย่างน้อยเรียกมาก็หันคนเดียว ถ้าอยู่ดี ๆ เรียกไอ้มอสเนี่ย โอ้โห ทั้งโรงเรียน (หัวเราะ)

แต่ชื่อจริง ๆ เขียนไม่เหมือนกับที่เห็นกัน ปกติเขาเขียน Time แต่ชื่อจริง ๆ จะ Dharm เหมือนธรรมะ

จำได้ไหมว่าเด็กชายธามนิสัยยังไง

นิ่ง ๆ ครับ ผมจำได้ว่าตอนเด็ก ๆ พ่อจะพาไปหาหมอเลยเพราะไม่ค่อยพูด ชอบมองนก มองฟ้า เหม่อลอย นิ่งมาก ไม่ไหว้ใครเลย เวลาเขากินข้าวรวมญาติผมก็จะไปแอบใต้โต๊ะ ไม่ยุ่งกับใคร เป็นจนถึงอายุ 8 ขวบ

เพราะอะไร

บางคนจะมีปัญหาได้รับความรักน้อย แต่ผมเป็นลูกคนเดียว เป็นหลานคนเดียวในตระกูล แล้วทุกคนก็มารุม ผมได้ความรักมาเยอะมาก ผมเลยไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับผม (หัวเราะ)

เด็กคนนั้นมีงานอดิเรกหรือสนใจอะไรบ้าง 

ผมเป็นนักกีฬามาตลอด แล้วหลังจากช่วง 8 ขวบค่อยเริ่มพูด เริ่มเข้าสังคม

ผมเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียน 8 – 10 ขวบผมเริ่มเต้นแล้วก็ไปแข่ง พอ 10 ขวบผมก็เป็นแดนเซอร์อยู่ที่แกรมมี่ 

ชื่นชอบการเต้นตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอ

ไม่รู้ว่าชอบไหม แค่ไม่ต้องเรียนผมก็โอเคแล้ว แต่ผมก็เรียนได้ 3 จุดกว่านะ ผมเป็นคนความจำสั้น อ่านแป๊บเดียวจำได้แล้ว แต่แป๊บเดียวก็ลืม ก่อนสอบผมจะจัดการตัวเองได้ ผมเอาตัวรอดได้ดี แต่แค่ไม่ชอบนั่งเฉย ๆ ไม่ชอบทำการบ้าน ไม่ชอบอะไรที่ต้องตื่นมา 8 โมงเช้าแล้วทำอะไรวนเหมือนเดิม 

พ่อแม่ว่ายังไงบ้าง

พ่อแม่ไม่อะไรเลย แม่ชอบดูละคร ชอบวงการบันเทิงมาก ทุกวันนี้บอก “ธาม ทำไมไม่เล่นละคร” นี่บอก “แม่ดูสภาพผมด้วย” พ่อก็เป็นนักกีฬาเหลือเกิน ผมก็เลยเป็นแบบนี้ ไม่มีคนกดดันเรื่องการเรียนเลย

แล้วความชอบเรื่องการเต้นเริ่มขึ้นตอนไหน

เริ่มมาจากหนังเรื่อง White Chicks (2004) ผมบอกแม่ว่าอยากทำแบบซีนที่มันเต้นกันในผับ ผมก็เลยไปเรียนเต้น 

เวลาเรียนก็จะมีพวกพี่ ๆ ที่เขาเรียนด้วย เรียนไป ๆ แม่งตันแล้ว ไม่รู้จะทำอะไร เขาก็แข่งกันเต้น แล้วแม่รู้จักกับพวกฝั่งแกรมมี่อยู่แล้ว เขาก็ให้ผมไปลองดู ผมก็ไปละก็ยาว คนในวงการแดนเซอร์คือรู้จักผมหมด ผมเข้าไปปั๊บ แดนเซอร์มาบอก อ้าว พี่คนนี้รู้จักกันอยู่แล้ว เคยเจอ เคยเต้นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ผมเคยแข่งเต้นกับแดนเซอร์ตัวเอง

คิดไหมว่าจะเต้นจริงจัง หรือแค่อยากทำเหมือนในหนังเฉย ๆ 

ไม่จริงจัง ผมไม่เคยทำอะไรจริงจังเลยนะ แค่อยากมีอะไรทำ ไม่อยากว่าง เด็ก ๆ ผมเรียนถึง 4 โมงเย็น แล้ว 4 โมงเย็นถึง 1 ทุ่ม ผมจะเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ อยู่ในน้ำ จ้วงอยู่อย่างนั้นแหละเป็นกิโล แต่การเต้นมันได้อยู่กับเพื่อน ได้ฟังเพลง ได้อยู่บนบก ว่ายน้ำมันขี้เกียจอาบน้ำ แล้วก็อยู่คนเดียว เงียบมาก แล้วผมอยู่อย่างนี้มา 3 – 4 ปี มันน่าเบื่อ

การที่เด็ก 10 ขวบได้มาเป็นแดนเซอร์ที่แกรมมี่มันรู้สึกยังไง

ตอนนั้นผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาให้ทำอะไรผมก็ทำ อย่างไปเต้นคอนเสิร์ตพี่เบิร์ด ผมต้องไปรออิมแพกต์ 7 โมงเช้า ซึ่งคนอื่นเขาก็จะเหนื่อยกัน พวกผู้ใหญ่เขาก็จะไปทำนู่นนี่ แต่ผมนั่งเล่นเกม พอเขาบอกขอซ้อมเพลงนี้ ผมก็แค่วิ่งไป แล้วก็ไปยืนบล็อกกิ้ง เออ ธามยืนตรงนี้นะ จำเลขนี้ไว้ แล้วก็เต้น แค่นั้น แล้วก็ไปนั่งเล่นเกมต่อ ตอนนั้นเรื่องตังค์ไม่ได้อยู่ในหัวผมเลย ไม่รู้ว่างานนี้ได้ตังค์ด้วยซ้ำ เพราะผมแข่งเต้นมาตั้งแต่เด็ก มันก็แค่อีกงานหนึ่งที่เวทีใหญ่มากขึ้นแค่นั้นเอง

ผมเป็นอย่างนี้จนกระทั่งอายุ 18 ใครสั่งให้ทำอะไรก็ทำ ตอนอยู่กามิกาเซ่ผมก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ธามไทเป็นคนมีพรสวรรค์หรือพรแสวง

โห ผมเป็นคนมีพรสวรรค์

ทำไม

เพราะผมขี้เกียจโคตร ๆ (หัวเราะ) ไม่ได้อวยตัวเองนะ แต่ผมว่าผมรอดมาได้เพราะอะไรสักอย่าง เพราะผมขี้เกียจจัด ๆ

บางทีเพื่อนผมเรียนแทบตาย แม่งเรียนแพ้ผม หรือเด็กที่เรียนเต้นด้วยกันมาหลายคอร์สแล้ว แม่งยังเต้นสู้ผมไม่ได้ ผมเลยรู้สึกว่ากูไม่น่าใช่พรแสวงแล้วล่ะ เพราะผมไม่ได้ทำอะไร

รู้ตัวว่าเป็นคนมีพรสวรรค์ แล้วคุณใช้มันอย่างคุ้มค่ารึเปล่า

ผมว่าผมใช้เยอะมาก คือใช้จนเทวดาเหนื่อย เทวดากำหมัดแล้วอะ 

รุ่นผมที่เรียนมาด้วยกัน อยากเป็นนักร้องกันเยอะมากเลยนะ ทุกคนมีความฝันที่จะมายืนตรงนี้ แต่ไม่มีใครทำได้สักคนเลย มีแต่ผมที่ไม่เอาอะไรเลยแล้วขึ้นมาได้อยู่คนเดียว ผมว่าต้องมีอะไรสักอย่าง เพราะผมแค่ไปแข่งเต้น แล้วก็รับโทรศัพท์ ธามว่างวันนี้ไหม แล้วผมก็ไปนั่งมึน ๆ เพลงก็ไม่ได้เตรียม อะไรก็ไม่ได้เตรียม

ถ้าคนที่พยายามอย่างหนักหน่วงก็คงรู้สึกภาคภูมิใจที่มาถึงจุดนี้ แล้วคนที่เชื่อว่าตัวเองไม่พยายามอะไรเลย รู้สึกยังไงที่ได้เข้ากามิกาเซ่

(หัวเราะ) ตอนแรกรู้สึก เชี่ย เพลงฝั่งนี้ไม่เคยฟังเลยว่ะ ฟังแต่แกรมมี่ เพราะว่าแม่ชอบฝั่งนู้น แต่ผมก็ไม่ได้อะไรนะ ก็ไปนั่งรอ วันต่อมาก็เรียกมาฟังเพลง เราก็แค่ไป การไปซ้อมเต้นหรือไปซ้อมร้องเพลงมันเป็นสิ่งที่ผมเคยทำ ครูที่สอนก็เจอผมมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ผมเหมือนเรียนคลาสเดิม ทำเหมือนเดิมทุกอย่าง 

ถึงจะมีพรสวรรค์ แต่ก็ต้องมาฝึกฝนเพิ่ม

ใช่ แต่ผมมีวิธีจำของผมนะ บางคนจะเรียนแบบ โฮ โฮ่ โฮ้ (ไล่เสียง) คือเรียนแบบแจ๊สมาเลย ของผมคือถ้าฟัง Usher ร้อง ผมแค่กดหยุดแล้วร้องตามจนกว่าจะได้ แบบนั้นมันเป็นการสอนหลักการใช้เสียงให้ถูกวิธี ซึ่งผมก็ไม่ได้ใช้ตรงนั้นในการร้องเพลง มันอาจจะไม่ได้มีผลกับผมสักเท่าไร 

ผมเอาเสียงร้องมาจากหลายคนมาก เป็นคนผิวสีหลายคนมารวมกัน ผมฟังแล้วผมก็ก๊อปฯ ๆๆ มา ผมนึกออกแต่วิธีแบบนี้ ซึ่งคนปกติเขาจะไปคิดทำหรอ เข้าใจไหม คนอื่นแม่งเรียนแทบตาย ผมไปจำสูตรอะไรมา ผมมั่วทั้งนั้น (หัวเราะ)

Time Machine

คุณมาชอบเพลง R&B ได้ยังไง

Usher, Chris Brown กับ Ne-Yo ด้วย ผมเริ่มเต้นจากเพลงของพวกเขานี่แหละ ครูสอนเต้นผมเลือกเพลงมารสนิยมดีด้วย เขาเป็นคนญี่ปุ่น เพลงก็จะไม่ใช่แบบคนไทยฟัง เป็น R&B ที่เท่ ๆ ทั้งนั้น ผมโตมาถึงได้รู้ว่าตัวเองชอบแบบนี้ได้ยังไง ตอนเด็กก็คือพุ่งไปอย่างเดียว มองแต่ข้างหน้า ไม่เคยสนใจ

แต่เห็นคุณเคยบอกว่าตอนอยู่กามิกาเซ่ไม่ได้ทำเพลงแบบที่ชอบ

ใช่ ผมก็เข้าใจเขานะ มันคืออุตสาหกรรม แต่ไม่ใช่ความต้องการเราไง เอาจริง ๆ ถ้าทำเพลงที่ชอบตอนนั้นก็อาจจะไม่เวิร์กก็ได้

รู้ไหมว่าค่ายวางคาแรกเตอร์คุณไว้แบบไหน

ผมไม่เคยถามค่ายเลย เขาแค่เรียกผมมานั่งประชุมว่า ธาม เพลงใหม่อยากใส่ชุดอะไร จนกระทั่งผมมาถาม URBOYTJ ตอนโตแล้วว่าเป็นยังไงวะ เขาบอกว่าธามเหมือน โจว ซิงฉือ เป็นพระเอกขี้แพ้ที่ต้องแพ้ตลอด 

ถามจริง

ใช่ เพลงผมส่วนใหญ่ต้องแพ้ตลอด เพราะคนในประเทศไทยตามสถิติมักแพ้ตลอด เพลงอกหักมันจะได้ผลดีเสมอ แล้วสมัยก่อนผมยังแต่งหญิงไม่ค่อยได้ไง (หัวเราะ) 

ผมไม่ได้อยากแต่งหญิงหรอก แต่ผมชอบใส่ชุดอะไรก็ได้ที่วางอยู่ ผมแค่อยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไง ตอนที่ผมอยู่ในค่าย ชุดหวายผมก็ใส่มาหมดแล้วนะ เดินไปอยู่ในห้องแต่งตัว เห็นมันแข็ง ๆ อยากรู้ว่าใส่แล้วจะอึดอัดไหมวะ ลองใส่แล้วแม่งขยับตัวไม่ได้เลยถอดเปลี่ยน

เคยถามค่ายไหมว่า ทำไมตอนนั้นถึงเลือกให้คุณเป็นศิลปินเดี่ยวในยุคที่บอยแบนด์กำลังมา 

ไม่เคยถาม น่าจะแปลกมั้ง ผมว่าผมแปลกจริง ๆ 

วันที่ผมไปแคสติ้งมีเด็กผู้ชายเต็มเลย ผมก็เข้าไปตอนเขาหาบอยแบนด์กัน ไอ้โปรเจกต์ผมไม่มีตั้งแต่แรกนะ แล้วเวลาแคสต์ คนอื่นก็เปิดเพลง กอล์ฟ-ไมค์ เต้น เพลงที่ผมเปิดคือ Kool & The Gang เต้นเพลงรุ่นพ่อ แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงอยู่คนเดียว หรือเพราะผมเข้ากับใครไม่ได้

สภาพแต่ละคนมาแบบผมเกาหลีมาเลย หน้าใส ๆ ส่วนผมเป็นเด็กไทยหัวเกรียน เอาจริง ผมเป็นเด็กไทยคนแรกเลยนะที่อยู่ในค่าย หวาย ก็มาแบบโอ้มายก้อด แม่งโคตรรู้สึกแปลกแยกเลย

สมมติวันนั้นไปแคสต์แล้วผลออกมาได้เป็นหนึ่งในบอยแบนด์จะทำยังไง

โห ก็คงแย่ ทุกวันนี้คงแย่ไปแล้ว ผมดีใจมาตลอดที่อยู่คนเดียว ขอบคุณมากที่ให้ผมอยู่คนเดียว (หัวเราะ) 

อดเห็นภาพธามไทปัดผมเป๋ ๆ สไตล์เกาหลีเลย

เออ งงไม่ไหว แต่ไม่รู้สึกแย่เท่าตอนนี้ที่หันกลับไปมองนะ ตอนนั้นรู้สึกเฉย ๆ คนอื่นก็ทำกันหมด

กำลังจะถามเลยว่า กลับไปฟังเพลงตัวเองแรก ๆ บ้างไหม

กลับไปฟังบ้าง

แล้วดูไหม

ไม่ดู (ตอบทันที) ไม่ดู ไม่กล้าดูเลย

มีช่วงหนึ่งก่อนหน้านี้ดูแล้วรู้สึกแปลก ๆ ดูแล้วอี๋มาก กูเป็นแบบนี้เหรอวะ แต่ตอนนี้เฉย ๆ เหมือนเป็นคนละคนเลย รู้สึกว่าแม่งเหมือนน้องเราคนหนึ่ง เราออกมานานมากจนรู้สึกเหมือนเป็นคนอีกคนหนึ่งไปแล้ว

อี๋อะไรในตัวน้องคนนั้น

ทรงผม (เสียงสิ้นหวัง) ชุด ความมั่นใจผิด ๆ (หัวเราะ) คือมึงเต็มที่มากตอนนั้น มั่นมาก มึงอินไปได้ไงวะ

แต่ก็ประสบความสำเร็จมากเลยนะ

ก็ใช่ แต่ไม่ได้รู้สึกว่าประสบความสำเร็จนะ เพราะว่าเพื่อนแม่ยังไม่รู้จักเลย ผมวัดจากว่า เดินไปกินข้าวตามท้องถนนแล้วมีคนรู้จักเรารึเปล่า ซึ่งตอนนั้นไม่ค่อยมีไง แต่ถ้าเทียบกับตอนนี้ผมเดินไปไหนเหมือนเป็นพี่แจ๊สอะ (หัวเราะ)

เข้ามาขอให้ช่วยเต้น TikTok ให้ดูเหรอ

เออ ทุกวันนี้ไม่มีผู้หญิงมาขอถ่ายรูปเลยนะ ปกติจะมีเด็ก ๆ เดี๋ยวนี้มีแต่เด็กผู้ชายกลุ่มเดิม ๆ “สวัสดีครับพี่ พวกผมชอบคอนเทนต์พี่มากเลย (ทำเสียงเข้ม)” 

ตอนนั้นรู้ไหมว่าการได้เป็นศิลปินคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก

รู้สึกเหมือนแดนเซอร์ที่ต้องมาร้องเพลง เป็นแดนเซอร์เหมือนเดิม เต้นเหมือนเดิม แค่ต้องร้องเพลงด้วย สิ่งที่ยากคือพอเราอยู่คนเดียวตอนที่แดนเซอร์กลับหมดแล้ว ต้อง “เอ่อ สวัสดีครับ” ตอนเด็ก ๆ ไม่อยากพูดเลย อยากร้องแล้วก็เต้นอย่างเดียว เป็นจุดเดียวที่ผมอิจฉาวงอื่นที่มีคนแบ่งกันพูดได้ ส่วนเรายืนอยู่คนเดียวโล่ง ๆ

ถึงแม้ในวัย 15 จะไม่ได้มองว่าการเป็นศิลปินยิ่งใหญ่ แต่คุณคิดไหมว่าอยากไปอยู่จุดไหนในวงการนี้

ไม่มีเลย มีแค่ (นิ่งคิด) ประมาณ 16 – 17 ที่อยากโกอินเตอร์ อยากเป็นแบบ แทยัง BIGBANG อยากไปจุดนั้นว่ะ อยากข้ามไปอีกขั้นที่ไม่ใช่ศิลปินไทย ผมเคยมีตรงนั้น

แล้วได้ไปไหม

ไปยังไงอะ ผมไปเรียนเต้นที่ L.A. มาเป็นเดือนเลยนะ กลับมาปุ๊บ เพลง ชู้ทางไลน์ เลยอะ กูงงเลย (หัวเราะ)

นั่นเพลงร้อยล้านวิวเลยนะ

ร้อยล้านวิวก็ใช่ แต่เราไป L.A. มา เจอแทยังด้วย เรียนเต้นกับคนที่สอน จัสติน บีเบอร์ แล้วเราอยู่กับวัฒนธรรมที่ โอ้โห แต่ละคนคือสุดจัด สักเต็มตัว พูดภาษาอังกฤษกันทั้งวัน ไม่อยากเปิดเพลงให้ฟังแต่เขาก็เห็นเอง คือเพลงมันได้นะ แต่แบบ (จิ๊ปาก) ทำไมต้องเป็นตอนนี้วะ ตอนที่กูเป็นคนผิวสีจัด ๆ เลย กลับมากูยืนโยก แต่แม่ง ชู้ทางไลน์ อะไรวะเนี่ย (เสียงสิ้นหวัง) 

มองย้อนกลับไป ชู้ทางไลน์ เป็นความทรงจำที่ดีไหม

อือ (หยุดคิด) ก็เป็นเหมือนอีกงานหนึ่ง ที่ค่ายบอกว่าผมไม่ดื้อเป็นเพราะว่าผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร ผมตรงอย่างเดียว เขาให้ทำอะไรก็ทำ เต็มที่อย่างเดียวพอ พ่อผมบอกว่าทำงานอย่าให้ทีมงานมีปัญหา ผมก็ทำอย่างงั้น ยิ่งทำให้มันดี เขาก็ยิ่งคัตเร็ว จบเร็ว กลับบ้านเร็ว ก็คือจบ

ได้สานต่อเป้าหมายที่อยากโกอินเตอร์ไหม หรือล่มสลายไปแล้ว 

ล่มสลายไปเลย รู้สึกว่าพังมาก 

แล้วตอนนี้ธามไทยังมีเอเนอจี้ของความอยากเป็นศิลปินใหญ่อยู่รึเปล่า

มี ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว 

Take Time

ทำไมช่วงนี้ถึงหันกลับมาร้องเพลง ทำยูทูบ

เพราะผมเคยไม่มีเวลาให้ตัวเองเลย เคยรู้สึกว่ามีกำแพงกั้น ถ้าเจอผมตอนนั้น จะรู้สึกว่าผมเป็นคนละคนเลย

ธามไทคนนั้นเป็นยังไง

ผมจะนิ่ง ๆ ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากเปิดให้ใคร ปิดตัวเองให้มากที่สุด เพราะรู้สึกว่ายิ่งสังคมเรากว้าง ปัญหาเราจะเยอะ ผมไม่เคยออกจากบ้านหลัง 2 ทุ่มเลย กลับบ้าน เล่นเกม เกมคือยาเสพติดของผม บางวันหายไป 10 ชั่วโมงได้เลยโดยที่ไม่ทำอะไร แล้วเวลาออกไปข้างนอกก็จะก้มหน้าก้มตา

ตอนนี้ผมให้ตัวเอง 100% ผมมี 11 เพลงได้ภายใน 2 เดือน

อัดอั้นเหรอ

เออ จริง 

ลึก ๆ ผมไม่ได้เป็นอินโทรเวิร์ตขนาดนั้น ผมชอบสังคม ชอบเจอเพื่อน สมัยก่อนเพื่อนเยอะมาก อยู่บ้านก็คือนอนกันอยู่ 5 คนนะ เพื่อนผมเป็นโปรดิวเซอร์ เป็นแดนเซอร์ เป็น Choreographer คบกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วอยู่ ๆ เขาก็หายกันไปหมด

แสดงว่าในช่วง 7 – 8 ปี ความคิดที่อยากเป็นศิลปินก็ไม่มีเลยเหรอ

ไม่มีเลย ชีวิตช้ามาก อยากอยู่เฉย ๆ ผมแทบไม่ได้ร้องเพลงเลย จนกระทั่งกลับมาอยู่คนเดียว

แล้วพอได้ออกมาเจอคน เจอโปรดิวเซอร์คนใหม่ ผมไปอยู่กับ TJ ไปคอนเสิร์ตกับเขาก็ได้พลังกลับมา ผมไม่ได้ออกนอกบ้านมานานมาก รู้สึกสนุกดีว่ะ ชีวิตแบบนี้ก็ไม่ได้ผิดอะไร ปล่อยไหล ๆ ไป อยากทำอะไรก็ทำ

การกลับมาครั้งนี้มีอะไรใหม่ ๆ ที่เพิ่งได้ลองทำเป็นครั้งแรกบ้าง

ทุกอย่าง ผมกลับมาเป็นตัวเอง เปิดใจ 100% ไม่มีอะไรปิดกั้นเราแล้ว สมัยก่อนยังกล้า ๆ กลัว ๆ 

ตอนออกไปผับครั้งแรกผมมือสั่น น่าจะแพนิกเพราะไม่ได้ออกมานาน คนมันเยอะ แล้วเขามามองเรา เพราะเขาไม่เคยเห็นเราอยู่ที่เที่ยวกลางคืน เราก็งง ทำตัวไม่ถูก วิ่งออกจากร้านแล้วกลับบ้านเลย

เคยได้ยินเพื่อนบอกว่าโรคแพนิก ผมบอกว่าแม่งขี้โม้ มึงคิดไปเอง แต่ไม่เคยเป็นจริง ๆ ที่รู้สึกแบบนี้ ยกมือแล้วเป็นแบบนี้ แม่งเป็นได้จริง ๆ เหรอวะ มือสั่นเหงื่อแตก แต่เป็นได้จริง ๆ เคยเป็นแล้ว 

กลับไปนั่งคิด กูเป็นอะไรวะ เพราะอะไรวะ ตอนนั้นในหัวเราแบบ เชี่ย เขารู้ยังวะว่ากูเลิกกับแฟน เขาจะคิดว่ากูมากับคนอื่นไหม คนจะไปเขียนด่ากูว่าอะไร ทำตัวไม่ถูก หลัง ๆ ก็ช่างแม่งเหอะ จะเขียนไรก็เขียนไปเหอะ (หัวเราะ) 

ยากไหม การทำเพลงไทยให้เป็น R&B ที่ฟังแล้วเพราะ

ยาก เพราะคำมันแปลก ๆ แล้วผมก็ไม่มีใครให้ทำตามเลย ไม่ค่อยมีตัวเลือกให้ฟังเท่าไหร่

นั่นสิ กดดันไหมที่ธามไทเป็นคนนั้นที่ทำอยู่

ความกดดันมีอยู่นิดหนึ่ง แต่ว่าเริ่มน้อยลงไปแล้ว เพราะรู้สึกว่า กูเป็นคนเดียว กูจะแข่งกับใคร ทำอะไรมามันก็ใช่หมด

มองในมุมกลับกัน เวลามีคนบอกว่าคุณเป็นเจ้าพ่อ R&B รู้สึกยังไงกับคำนี้ 

รู้สึกดีนะ แต่ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น ผมว่ามันก็เป็นแนวผม ไม่รู้ว่าจะเรียกว่า R&B 100% รึเปล่า ผมเป็นคนหนึ่งที่ตามรอยเพลงทางนี้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเจ้าพ่อไหม เพราะไม่ได้มาคนแรก พี่ตู่ ภพธร มาก่อนผม

เอกลักษณ์ของธามไทที่ไม่เหมือนคนอื่นคืออะไร

ความแปลก (หัวเราะ) ลองดูคอนเทนต์ผมดิ คิดเองหมดเลยนะ 

จะทำอะไรมันต้องฉีก ผมไม่ทำอะไรที่คนอื่นเขาทำกัน ถ้าคนอื่นเขาเดินตรงนี้กูต้องเดินอ้อม ผมไม่ชอบเดินตามใคร ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเพลงหรือเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ไปกินข้าวแล้วร้านไหนต่อแถวผมจะไม่กิน ยอมไปกินร้านอะไรก็ได้ อะไรที่คนทำผมจะเลิกทำเลย ผมจะไปทำอย่างอื่น 

แต่การทำอะไรแปลก ๆ แหวกกระแส ไม่มีอะไรรับประกันว่าจะดี

แต่เวลาทำอะไรแปลกมาก ๆ ผมจะไม่สนใจเรื่องกระแสนะ ผมรู้สึกว่าพอใจ คิดแค่ถ้ากูทำ เพื่อนกูขำแน่นอน (หัวเราะ) ไอ้เหี้ยธาม มึงเอาอีกแล้ว (หัวเราะ) 

ไปติดคิดแบบนั้นมากจะทำให้เราดาวน์ในบางเรื่อง ผมทำอะไรที่เราแฮปปี้แล้วไม่ได้ไปเดือดร้อนใคร เช่น ในไลฟ์ที่ผมร้องเพลงแล้วก็ลุกขึ้นมาเต้น ผมคิดมาแล้วนะ 

ผมซ้อมร้องไปคิดอะไรในหัวตลก ๆ แบบจังหวะนี้น่าลุกขึ้นมาเต้นว่ะ คิดในหัวปุ๊บ แม่งฮาแน่ แล้วก็ทำเลย ถ้าคนทั่วไปจะต้องร้องเพลงจนจบให้มันเท่ ๆ แต่กูรอไม่ได้ ทำแม่งเลย ช่างแม่ง อะไรที่คิดในหัวทำเลย

แต่คุณหายไป 7 – 8 ปีแล้วกลับมาร้องเพลง ถ้าไม่ดังเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่สนใจเหรอ

ผมก็ร้องอยู่ตลอดนะ แต่ไม่มีใครฟังเท่านั้นเอง 

ก้าวข้ามช่วงนั้นมาได้ยังไง

เพราะไปเจอคนอื่น ช่วงนั้นทำงานให้ 4EVE กับ TJ พอดี ได้นั่งข้างเขาบ่อย แล้วก็คุยเรื่องร้องเพลง เรื่องการทำงาน เขาทำยังไง อ๋อ มันมีอยู่อีกวิธี อ๋อ มันเอาเรื่องมาจากตรงนี้ได้เหรอ อ๋อ ไม่จำเป็นต้องร้องเรื่องตัวเองอย่างเดียวก็ได้ ช่วงนั้นดีขึ้นมาเรื่อย ๆ แล้วก็เริ่มเปิดใจขึ้นเรื่อย ๆ 

ช่วงเวลาที่ดาวน์ กินเวลานานแค่ไหน

2 – 3 ปี นาน นิ่งจัด ไม่อยากทำอะไรเลย

ถึงขั้นซึมเศร้ารึเปล่า

เกือบ แต่ดีที่โทรหาหมอก่อน แล้วเริ่มกลับมาเจอเพื่อน พอเจอเพื่อนก็ดีขึ้น อย่างน้อยไปฟังชีวิตคนอื่นเขามั่ง 

เป็นเหตุผลที่ทำให้ลุกขึ้นมาทำ TikTok ทำคลิปตลกไหม

ไอ้คลิปตลกผมทำอยู่แล้ว ซึ่งที่ผ่านมาผมเก๊กอยู่ อยากแสดงภาพออกไปให้คนรู้สึกว่า ไอ้นี่แม่งเท่ว่ะ คือเด็ก ๆ คนมองผมเป็นเหมือนไอดอลเกาหลี ผมอยากโตมาให้เพื่อนผู้ชายด้วยกันเองชอบผมบ้าง ก็เลยไปเน้นทางเท่ เป็นการติดแอคซะส่วนใหญ่ (หัวเราะ)

พอติดแอ็คไปนาน ๆ แม่งจะขายไม่ได้ ก็เลยคิดว่า หรือกูต้องเป็นตัวเองออกสื่อวะ ซึ่งจริง ๆ ผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วนะ แปะหนวดเต้นเป็นพี่ป้าง พอทำปุ๊บแม่งเวิร์ก ผมก็เริ่มเจอทางแล้ว 

เหมือนต้องหาบาลานซ์ระหว่างตัวตนของเรากับสิ่งที่คนอื่นชอบ

ใช่ ไอ้ช่วงหาบาลานซ์นี่คือแย่จัดเลย ยากมาก

หาเจอได้ยังไง

พรสวรรค์ไง ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ทำแค่ที่ตัวเองอยากทำไปเรื่อย ๆ 

ถ้าย้อนกลับไปสมัยเด็ก ๆ ผมจะบอกตัวเองว่าเชื่อตัวเองซะ อย่าไปฟังใครเลย ทำสิ่งที่เป็นตัวเอง

บางทีตอนเด็กเราก็ไม่รู้ไง แม่บอกว่าทำอย่างนี้สิ เราก็ทำ ก้าวขาเข้าไปข้างหนึ่งแล้ว โอ้ย ไม่ชอบตัวเองเลย ทำไมทำสิ่งนี้แล้วไม่ดี หรือเราไม่ดีเท่าคนอื่นวะ ตอนหลัง ๆ ก็เลยเชื่อตัวเองแล้ว มึงไม่เหมือนใครก็คือมึงไม่ต้องเหมือนนั่นแหละ ถูกแล้ว

เท่าที่ฟัง เหมือนคุณใช้ชีวิตแบบใครบอกให้ทำอะไรก็ทำจริง ๆ

ใช่ เป็นมาตลอด เราเป็นหมาตามเจ้านายตลอด จริง ๆ เราต้องอยู่คนเดียวนี่แหละ 

ตอนเราทำเพลงแล้วไม่ดัง ตอนนั้น YOUNGOHM ก็มา ใครก็มา เรามีคิดว่าหรือต้องไปทำอะไรอย่างนั้น แต่ TJ บอกว่า มึงอย่าไปตามใคร ห้ามไปฟังใคร มึงลองคิดดิ ถ้ามึงไปร้องลูกทุ่งมันจะเวิร์กแบบเขาเหรอ มึงไปแรปมึงจะเวิร์กแบบเขาเหรอ เขามาเต้นแบบมึงเขาก็ทำไม่ได้ แต่ละคนไม่มีทางเหมือนกันเลยเว้ย 

ทุกคนโตมา หน้าตา ทุกอย่าง ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ชีวิตเขามาจากฐานตรงนั้น อยู่ดี ๆ เรากระโดดเข้าไปอยู่ในฐานเขา มันไม่เวิร์ก เสียเวลาฟรี เสียตังค์ฟรี จะทำไปทำไม 

ตั้งแต่ได้ออกมาเจอคนอื่น เขาก็สอนเราเยอะ ไม่งั้นเราคงโลกแคบมาก ไม่รู้เรื่องอะไรเลย 

เพิ่งได้เป็นตัวเองจริง ๆ ก็ตอนนี้

ใช่

คิดว่ารู้ตัวช้าไปไหม

ช้าไปนิดหนึ่ง เพราะว่าเหนื่อยง่ายแล้วตอนนี้ เริ่มแก่ แต่ว่าผมตามคนอื่นเร็วอยู่ คนอื่นใช้เวลา 3 ปี เพื่อมาเต็มกราฟขนาดนี้ ผมเต็มกราฟภายในเวลา 1 ปี เช่น เรื่องเที่ยวกลางคืน ผมไม่ได้เที่ยวเลยตั้งแต่ 18 ไม่รู้ว่าผับหน้าตาเป็นยังไง แต่เนี่ย ปีเดียว ผมตามทันคนอื่นแล้ว ไปทุกร้าน เอาให้มันรู้ (หัวเราะ) 

ไม่กลัวคนจดจำธามไทในมุมตลกมากกว่ามุมนักร้องเหรอ 

TJ บอกว่าเดี๋ยวเขาก็ติดภาพมึงตลกหรอก เราก็บอกว่า พี่เต๋า แต่ไอ้ตรงตลกมันได้ตังค์นะ แล้วผมจะหาอะไรกินถ้าไม่ทำตรงนี้ (หัวเราะ)

เวลามีคนเพิ่งรู้ว่าคุณร้องเพลงเพราะ ทั้งที่ร้องมาแล้ว 10 ปี รู้สึกยังไง 

ตลกดี ในเมื่อเราเป็นคนปั่น ๆ พวกคอมเมนต์กูก็ต้องเป็นคนประเภทเดียวกันแหละ ไอ้เรื่องคนชมเนี่ย ไม่รู้ว่าอวยเล่นหรืออะไรแล้ว 

มีบอก “โห ร้องเหมือนต้นฉบับมากเลยค่ะ” แหม เพลงกูค่า 

“นี่เพลงพี่เหรอ ผมไม่เคยได้ยินเลย” โหมึง นานแล้วค่า 

แม่ง เพื่อนยังงงเลยบอกว่า “มึงไปคัฟเวอร์เพลงใครวะ…” ก็กูไง!

ผมว่าจังหวะมันมีผลกับชีวิตนะ ผมไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้เลย แต่อยู่ดี ๆ มันก็มาได้ไงไม่รู้ 

ยังมีความฝันว่าอยากเป็นแทยังอยู่ไหม

อยากเป็นอีกขั้น แทยังไม่ใช่ไอดอลเราอีกต่อไปแล้ว 

ผมอยากเป็นศิลปิน 

อ้าว แล้วที่ผ่านมาคือ

ตลก (หัวเราะ) ผมอยากเป็นนักร้องที่อยู่ได้เลย แบบที่สักเต็มตัวก็ไม่เป็นไร แค่ตอนนี้รู้สึกว่าสักเต็มตัวมันทำงานอื่นยาก ช่วงหลังผมเล่นหนัง เล่นซีรีส์เยอะ ผมอยากจะเป็นตัวเอง ทำอะไรก็็ได้

มีพรสวรรค์ จำเก่งอยู่แล้ว

เนี่ย ทุกอย่างมาโดยที่ผมว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ 

ถ้านับจากการเป็นศิลปินสมัยก่อน คือเขาทำเพราะเขาชอบ ไม่ใช่ทำเพราะหลักการ มันต้องเป็นคน ๆ นั้นจริง ๆ ที่ทำออกมาเลย อย่าไปคิดเยอะ บางคนที่เรียนมาเยอะ ๆ มาถามคำแนะนำผมบอก มึงอย่าไปคิดเยอะ ทำแล้วแฮปปี้รึเปล่าล่ะ

คุณไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นศิลปินเลยเหรอ

รู้สึก แต่ว่าไม่ใช่นักร้องซะส่วนใหญ่ แค่คิดว่าเรื่องร้องเพลงผมไม่แพ้ใคร อย่างน้อยผมไปงานก็ต้องมีคนแย่กว่า กูต้องไม่แย่สุดในนี้ อย่างน้อยกูไม่ขึ้นที่ 1 แต่ก็ไม่แย่สุด 

ผมกลัวการเป็นจุดสนใจแล้วทำอะไรพัง อายเหี้ย ๆ กลัวการอยู่หน้าห้อง ถ้าอยู่ในห้องผมไม่ยกมือ ผมจะนั่งอยู่ข้างหลัง แอบ ผมไม่อยากเป็นคนแรก อยากอยู่กลาง ๆ ไม่อยากเป็นหัว ไม่อยากเป็นท้าย สมมติว่ามีเล่นกิจกรรม มึงไปก่อน ขอคนที่ 2 หรือ 3 แต่ไม่เอาคนสุดท้าย

ช่วงที่เพลงไม่เวิร์ก เพราะมันอาจจะไม่ใช่ตัวเรา 100% ก็ได้ จะร้องเนื้อก็ไม่เต็มปาก จะทำอะไรก็ไม่สุด ผมรู้สึกไม่สุดมาตลอดเลย แต่ตอนนี้สุดแล้ว อาจจะเวิร์กก็ได้ 

เป็นคนเพลย์เซฟเหรอ

ใช่ ทำอะไรก็ต้องมีแผน มีอะไรรองรับตลอด

ส่งผลให้เป็นคนที่ไม่กลัวเรื่องประสบความสำเร็จช้าหรือเร็ว?

ขอให้มันสำเร็จพอ เน้นอยู่ยาว ๆ ไม่ใช่ขึ้นมาแล้วลง ขออยู่ยาว ๆ พอ 

งั้นธามไททุกวันนี้มองอนาคตตัวเองไกลแค่ไหน 

ผมอยากใช้ตังค์แบบไม่ต้องคิด แต่ก็ไม่อยากมองเยอะนะ มันจะกดดันตัวเอง 

ทุกวันนี้ผมสุดแล้ว ผมก็จะทำสุดไปเรื่อย ๆ พุ่งไปเรื่อย ๆ กระแทกไปเรื่อย ๆ แต่ไม่ได้วางแผนว่าจะหยุดตรงนี้ ผมไม่มีเป้าหมาย เพราะถ้ามี มันทำให้รู้สึกว่าเวลาใกล้หมด แล้วผมจะชะลอ 

บางทีผมอยากมีความสุขแบบสมัยเด็ก ๆ ที่ไม่คิดอะไรเลย อยากทำไรก็ทำ ซึ่งตอนนี้ผมได้กลับมาเป็นแล้ว ผมจะทำแบบนั้นแหละ ในมุมที่โตขึ้น มีความยั้งคิดมากขึ้น คิดถึงคนรอบข้างมากขึ้น

อารมณ์แบบ Attitude เดียวกันแต่ว่าโตแล้ว ไม่ทำอะไรโง่ ๆ แล้ว

ถึงเส้นทางที่ผ่านมาธามจะทำตามที่คนอื่นสั่ง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ คิดว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ด้วยตัวเองไหม

ถ้าจะให้มาด้วยตัวเองคงยาก ผมว่าดีแล้วที่เขามาสั่งผม ผมไม่เสียใจอะไรเลย 

คำถามสุดท้าย อยากถามว่า ธามไท มีอะไรอีกไหมที่ลืมบอก

ผมว่ามีแน่ ๆ แต่ลืมครับ

ขอบคุณสถานที่ BLACKSUGAR CAFE BKK
11 ซอยรามอินทรา 14 แขวงท่าแร้ง เขตบางเขน กรุงเทพมหานคร (แผนที่)