11 โมงเช้า, แตงโม-กิตติพร โรจน์วณิช ปรากฏตัวในชุดนอนสีเหลืองลายการ์ตูน

ตลกดี สิบกว่าปีก่อน ภาพแรกที่เราจำรุ่นพี่เอกศิลปการละครในมหาวิทยาลัยคนนี้ได้แม่นยำ ‘พี่แตงโม’ สวมชุดนอนกระโปรงยาว ยืนร้องเพลงลั่นอยู่หน้าชั้นเรียน ซึ่งเป็นฉากของละครภาคในสมัยนั้น ด้วยเสียงดังฟังชัด ไหวพริบ อารมณ์ขัน และพลังงานล้นเหลือมากกว่ามนุษย์ทั่วไปอย่างน้อยเท่าตัว เธอเป็นนักแสดงที่ใครต่อใครต้องการตัวอยู่เสมอ

เราได้เล่นละครเวทีโรงเล็กด้วยกันหนึ่งเรื่อง โล่งใจเหลือเกินเวลาเข้าฉากร้องเพลงด้วยกัน พี่แตงโมผู้ร้องเพลงไพเราะและส่งพลังเกินร้อย เป็นเกาะให้เรายึดเหนี่ยวได้เต็มที่

เธอปรากฏตัวอยู่ในละครเวทีบ้าง ละครทีวีบ้างอย่างสม่ำเสมอ วันเวลาผ่านไป พี่แตงโมได้ทุนเรียนปริญญาโทด้านการแสดงละครเวทีที่ University of California, San Diego มหาวิทยาลัยที่ดังเรื่องการแสดง และปักหลักคว้าฝันทำงานแสดงที่อเมริกาอย่างจริงจัง จนได้เล่นโฆษณา และล่าสุดได้เล่นซีรีส์ NCIS: Los Angeles

เมื่อกลับมาเมืองไทย ผลงานของเธอก็สนุกไม่แพ้กัน เธอคือผู้ชนะการประกวด Stand-Up Comedy ‘ยืนเดี่ยว’ แถมยังมีโชว์เดี่ยวของตัวเอง Tangmo Bless America : เหวห่า ล่าฝัน อเมริกันแลนด์ ที่อธิบายภาษาบ้าน ๆ ได้ว่า ขำฉิบหาย ขำจนสำลัก

ก่อนเริ่มคุย คิดเหมือนกันว่าบทสนทนาระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้องครั้งนี้จะสนุกมาก ตลกมาก แล้วเราคงได้เขียนโอ้อวดสรรพคุณนานาว่ารุ่นพี่คนนี้เจ๋งแค่ไหน

เปล่าเลย, พี่แตงโมร้องไห้ตั้งแต่ยังไม่ถึง 10 นาทีแรก หนึ่งในดวงดาวที่พุ่งไปไกลที่สุดที่เรารู้จัก มนุษย์ที่ตลกนักหนาคนนี้มีความปวดร้าว สับสน พังทลาย ไม่ต่างจากมนุษย์วัย 30 กว่า ๆ ทั่วไป

แทนที่จะเล่าเรื่อง Mo Rodvanich นักแสดงไทยในอเมริกา เราขอเล่าเรื่องของแตงโม เป็ดที่ยังไม่แน่ใจว่าชีวิตจะไปทางไหน การต่อสู้ของนักแสดงผู้เริ่มต้น คอมมิเดียนงง ๆ และยูทูบเบอร์หน้าใหม่ ผู้มีสุขและเศร้าไม่ต่างจากเราทุกคน

กลับเมืองไทยคราวนี้ พี่แตงโมกลับมาอยู่ยาวเลยเหรอ

ประเด็นคือกูเครียด คิดถึงบ้าน อยากกลับมาอยู่ที่บ้านเพราะพ่อไม่สบาย เอเจนต์เมเนเจอร์ก็เข้าใจ เขาก็ดี บอกว่ายูไปเลย เอาให้สบายใจก่อน เรานั่งร้องไห้ บอกเขาว่าเราเสียใจมากเลย คือไปอยู่นู่นมา 6 ปี มันคือเตรียมตัวมาจนถึงตอนนี้ เป็นตอนที่เริ่มได้งานแรกแล้ว ในที่สุดแคสต์งานได้สักที ได้เอเจนต์เมเนเจอร์ ได้กรีนการ์ด ได้เป็นสมาชิกยูเนี่ยน (สมาคมนักแสดงภาพยนตร์และโทรทัศน์) แคสติ้งไดเรกเตอร์ก็เริ่มรู้จักแล้ว เหมือนเริ่มอุ่นเครื่องได้ที่แล้ว แรก ๆ ที่ออดิชันใหม่ ๆ ไม่ได้งาน ดราม่าชีวิตสองสามปี จนถึงจุดที่เราได้เริ่มต้นสักที 

(น้ำตาไหล) แต่กูรู้สึกว่าถ้ามัวแต่อยู่เมืองนอก ไม่มาอยู่กับพ่อตอนที่เขามีเวลาให้เรา มันจะมีประโยชน์อะไร กูจะไม่เสียใจนะถ้าสุดท้ายแล้วคนบอกว่ากูเป็น Failed Actor ถ้ามัวแต่แสดงละครแล้วพ่อตายไป แล้วเราไม่ได้อยู่กับเขาตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ กูก็จะไม่โอเค 

ทางนั้นก็บอกว่าเข้าใจเลยว่าครอบครัวต้องมาก่อน เขาก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก เพราะงานแสดงมันก็ยังมีอยู่ แล้วมันก็สร้างใหม่ก็ได้ แต่พ่อกูสร้างใหม่ไม่ได้ไง แล้วกูไม่อยากให้พ่อรู้สึกว่าเพราะตัวเองไม่สบาย ทำให้เราไม่ได้ทำการแสดง ซึ่งไม่ใช่ เลือกเอง มันก็เหนื่อย ๆ เหมือนกันกับการออดิชัน มันก็ไม่ใช่ทางของเรา 100 เปอร์เซ็นต์หรอก ก็ยังหาทางของตัวเองอยู่ทุกวันนี้ 

หมายความว่ายังไม่กลับอเมริกาเร็ว ๆ นี้

ยังไม่รู้จะกลับไปเมื่อไหร่ เดี๋ยวมีออดิชันตอน 11 โมงเช้าของอเมริกา มีเวลาเหลืออีก 12 ชั่วโมงที่จะอัดคลิปส่งไป เอเจนต์เขาก็รัก ยังส่งอะไรมาให้ออดิชันไปเรื่อย ๆ กูก็ถามเขาว่าเอาไงดี ปล่อยใบเขียวทิ้งเลยเอาไหม เพราะมันต้องเข้าไปแสตมป์ทุก 6 เดือน ตอนนี้เป็นช่วงที่จะต่ออายุให้เป็นทุก 10 ปี เข้าใจไหม มันมาถึงจุดที่จะสบายตัวแล้ว เมื่อไหร่ที่กลับไปจะได้มีใบทำงานได้อยู่ เขาก็บอกว่าไม่เป็นไรนะ จัดการเรื่องพ่อไปก่อน เดี๋ยวมีงานอะไรจะส่งมาให้ ถ้าออดิชันได้ค่อยกลับมา

ทำไมเขาประเสริฐจังเลย

เขาประเสริฐมาก ๆ นะ เป็นเพื่อนสนิทกันเลย เขาเป็นเอเจนต์ที่มีลูกค้าเป็นร้อย ๆ คนก็ยังใส่ใจ แนะนำช่องทางหางานให้ อยู่กันมาตั้ง 3 ปีตั้งแต่เรียนจบ ป.โท คือเอเจนต์จะได้ตังค์ก็ต่อเมื่อเราได้ตังค์เท่านั้น ที่ผ่านมาบางทีได้งานสวนสนุก เล่นเป็นผีก็ให้ตังค์เขา ตอนกูได้งานโฆษณาครั้งแรก เขาดีใจมาก กูก็ดีใจที่ได้ให้เงินเขาสักที 

ตอนที่กูไม่มีตังค์ เขาก็ถามว่ามีปัญหาอะไร พอบอกว่าไม่มีเงิน เขาก็ชวนว่ามาทำงานเป็นผู้ช่วยฉันไหม กูกลายเป็นผู้ช่วยให้ผู้จัดการส่วนตัวของตัวเองอีกที เลยรู้เรื่องในวงการมากขึ้น ได้ดูแลลูกค้าคนอื่นที่เป็นนักแสดง 

ตอนเลิกกับแฟน ไม่มีที่ไป เขาก็ชวนไปอยู่บ้านเขา พออยู่ได้หนึ่งอาทิตย์ โดน Lay Off จากงานประจำ เลยต้องอยู่ต่อ สักพักก็ล็อกดาวน์โควิด ติดอยู่บ้านเขาครึ่งปี เป็น Covid Partner ไปเลย ตอนนี้ของก็ยังอยู่บ้านเขา แต่ล่าสุดก็คุยกันว่าถ้ากลับไปจะย้ายออกแล้วนะ ต้อง Adulting เป็นผู้ใหญ่ มีชีวิตของตัวเอง

เท่าที่เห็นจากภายนอก เหมือนชีวิตพี่แตงโมที่อเมริกาดูสนุกมาก

ก็สนุกดีตอนเรียน ตอนจบมาก็มีความทรมานปนสนุก พอเรียนจบมาเพื่อน ๆ ก็ไปนิวยอร์ก แต่กูอยู่ตัวคนเดียว นิวยอร์กแพง ไกลก็ไกล ก็เลยคิดโง่ ๆ ว่าย้ายมาแอลเอก่อนละกัน ใกล้ดี เอเจนต์ก็ชอบเราจนจับเซ็นสัญญาตั้งแต่เห็นโชว์จบ แต่แอลเอเป็นสายทีวีหนัก ๆ ต้องปรับตัวมาก คนรอบตัวมีแต่เก่ง ๆ มีคนที่ทำอาชีพหลักเป็นนักแสดงบรอดเวย์ เล่น ไลออนคิง มาสิบปี ว่าง ๆ จะมีคนโทรมา วันนี้ว่างป่าว มาเสียบตัวนี้ใน ไลออนคิง หน่อย บางคนเป็นพระเอกนางเอกซีรีส์ บางคนเต้นเก่งมากเพราะเต้นมาตั้งแต่ 5 ขวบ ตอนกูเรียนโดนอาจารย์กดดันมากว่า ต้องฝึกสำเนียงอเมริกันให้ได้ คือจะเล่นเป็นผู้อพยพตลอดไปไม่ได้ มันไม่มีบท 

ฟังดูไม่ง่าย

ไม่เลย จริง ๆ แล้วกูเหงามาก คือกูไม่มีรถ ไม่มีตังค์ ก็ไม่ได้ออกไปที่ไหน มีเศร้าบ้าง ยิ่งช่วงโควิดก็อยู่แต่บ้าน ชีวิตก็ยังไม่ลงตัว อยู่นั่นก็ไม่ได้มีทุกอย่าง อยู่นี่ก็ไม่ได้มีทุกอย่าง แต่อยู่นี่พูดภาษาไทยสนุกกว่า ภาษาอังกฤษกูพยายามมากจนมันก็ดีขึ้นแล้วล่ะ แต่ไปเล่น Stand-up Comedy ที่โน่นก็รู้สึกไม่มั่นใจ คือพอทำได้นะ ทำไปเรื่อย ๆ ก็ดีขึ้น เพื่อนก็บอกว่า Stage Presence ดี แต่ว่ายูต้องมีชั่วโมงบิน ไม่เหมือนอยู่ไทย พูดอะไรคนก็ขำ นี่กูเพิ่งคิดออกว่าเพราะตอนเด็ก ๆ เปิดเดี่ยวให้ญาติฟังมาตลอด ตอนเด็ก ๆ เวลางานรวมญาติปีใหม่ ญาติต้องมานั่งล้อมวงนั่งโซฟา แล้วกูยืนแล้วพูดบ้า ๆ บอ ๆ เป็นชั่วโมง ๆ เม้าพ่อตัวเองตลก ๆ พ่อกูยังหัวเราะ ชอบฟัง ทำมาตั้งแต่ประถม ไม่รู้ทำไม สงสัยตอนเด็ก ๆ อ้วน ไม่สวย เลยต้องตลกไว้ก่อน

พี่แตงโมรู้ตัวเมื่อไหร่ว่าชอบเป็นนักแสดง

ตอนเรียนอักษรฯ ภาคศิลปการละครล่ะมั้ง ตอนเข้าเอกยังไม่รู้เลยว่าเรียนอะไร ตอนแรกเรียนสเปน เลยได้คุยกับ พี่ฟาโรส ที่เป็นพี่รับน้อง พอเข้าเอกแล้วค้นพบว่า เออ ดีจัง อะไรอย่างนี้ เล่นละครแล้วชอบ ก็ทำต่อไปเลย 

ใคร ๆ ก็มองว่าพี่มีพรสวรรค์นะ

มีคนบอกบ้างว่าดูมีเสน่ห์ อะไรแบบนี้ แต่ก็มีคนด่าอยู่หรอก แสดงว่าเสน่ห์กูไม่เวิร์กกับเขา จะไปเป๊ะให้คนทั้งโลกก็ไม่ไหว โมนาลิซ่ายังมีคนบอกว่าไม่สวย

เพราะพี่เอเนอจี้เยอะรึเปล่า บนเวทีพี่พลังเยอะมากนะ 

คนไม่รู้จักชอบด่า ว่าดูพยายาม ดูเหนื่อย จะบอกว่าเพราะกูพยายามเล่นเล็กไงล่ะถึงเหนื่อย (หัวเราะ) เอาจริง ๆ เพื่อนยังเหนื่อยเลย เพราะเอเนอจี้ไม่พอรับ กูโวยวายแต่เด็ก ชอบเล่าเรื่อง เถียงตลอดสวนตลอด บางทีแม่บอก โอ๊ย ไม่ไหวละ แม่ไม่ชอบเสียงดัง 

พี่แตงโมเป็นนักแสดงสายไหน ประเภทที่โกหกเก่งมาก หรือโกหกไม่เป็นเลย เพราะนักแสดงที่ดีต้องไม่โกหก

กูโกหกไม่เก่งเลย ถ้าโกหกให้เก่งคือกูต้องหลอกตัวเองเลย คือถ้าคิดจะโกหกก็คงเก่งได้นะ แต่ไม่ชอบโกหก รู้สึกไม่ดี รู้สึกไม่จริงใจ แล้วก็ต้องมานั่งโกหกเป็นเรื่องยาว ต้องมานั่งตามว่าเราโกหกอะไรไป เหนื่อย

จากเป็นนักแสดง มาเป็น แตงโม ยืนเดี่ยว ได้ยังไง

กูอยากได้เงินรางวัล 2 หมื่น เพราะว่าปีที่แล้วกลับไทยมาแล้วไม่มีงานทำ ไม่มีเงิน นึกอะไรไม่ออก เพราะเป็นสายทำงานไม่ค่อยได้เงินมาตลอด เพื่อนบอกให้ไปแข่งสแตนอัพคอมเมดี้ กูชนะทั้งออฟไลน์ ทั้งออนไลน์เลยนะเว้ย ได้มาอีก 5 พัน รวมเป็นสอง 25,000 เพื่อนบอกว่าอีแตงโม กูทำงานสแตนด์อัพมา 3 ปี ยังได้ไม่เท่ามึงได้วันนี้วันเดียว ตลกดี ทุกคนก็ อ้าว ตอนนี้ผันตัวมาเป็น Comedian แล้วเหรอ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคอมมิเดียน ตอนนี้ที่สนุกมากคือทำช่องยูทูบ

เพิ่งทำได้ไม่นาน คลิปนึงยาวถึง 1- 2 ชั่วโมง ทำไมยอดคนดูเป็นหมื่น ๆ คน

เขาบอกว่ากูเรียลดี เพราะกูเป็นคนธรรมดาที่ไม่ได้โอเคตลอดเวลา มันสะท้อนตัวเขา มีคนคอมเมนต์ว่าคลิปอื่นดูแล้วโบ๊ะบ๊ะฮามาก มาดูช่องนี้แล้วรู้สึกว่าแตงโมก็เป็นคนธรรมดานี่แหละ เดี๋ยวก็ขำเดี๋ยวก็เศร้าได้ บางคนก็ให้กำลังใจมา น่ารักมาก ตอนที่แฮปปี้ที่สุดคือมีคนมาคอมเมนต์ มาดูไลฟ์ เรานั่งพูดอยู่ 2 ชั่วโมง เขาก็นั่งดูตั้งแต่ต้นจนจบ รู้จักกันก็ไม่รู้จัก บางคนมาเมนต์ว่าหนูเห็นด้วยกับคลิป พรบ.สมรสเท่าเทียมมากเลยค่ะ หนูอายุ 14 ไม่รู้ใช้ภาษาไทยถูกต้องไหม โห 14 กูเพิ่งเลิกโดดยาง

กูทำช่องนี้มา ก็ไม่ได้คิดว่าจะมีคนมาดูเป็นหมื่นเป็นแสน คลิปแรกอัดตอนตี 2 ด้วยความอัดอั้นอยากบ่นชีวิต คือตอนนั้นแฟนเป็นยูทูบเบอร์ด้วย แต่เขาเป็นสายบิวตี้บล็อกเกอร์ คลิปหนึ่งสวยงาม กว่าจะได้ตัดต่อเป็นเดือน ส่วนกูตียุงกันต่อหน้าต่อตา ไม่เซ็ตอะไรทั้งสิ้น ทำเป็นช่องส่วนตัวโง่ ๆ ให้เพื่อนอักษรฯ จุฬาฯ เพื่อนโรงเรียนประถม เพื่อนที่มีกันอยู่ 50 คน 

ตอนแรกมีคนฟอลโลว์อยู่ 300 คน อัปคลิปทีก็มีคนอยู่ 10 – 20 คนมาดู มันก็ตลก ๆ ตอนนั้นชีวิตมันอัดอั้นเพราะไม่ได้พูดภาษาไทย ไม่คิดว่าคนแปลกหน้าจะมาดู จนตอนนี้ช่องทำเงินได้ 180 บาท เพราะมีคนสมัครยูทูบพรีเมี่ยม (หัวเราะ) 

แปลว่าพี่แตงโมตั้งเป้าจะเป็นยูทูบเบอร์เลยใช่ไหม

ไม่รู้ ไม่ได้ตั้งเป้าอะไรทั้งนั้น นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ทำไป เพื่อนก็บอกว่าแตงโมทำเดี่ยวงานใหม่ได้แล้ว กูก็เครียดนะ ต้องเขียนบท ต้องมีเรื่องราว ซึ่งเรื่องมันเป็นเรื่องราวส่วนตัวของเราเอง

ตอนเปิดช่องได้ไม่นาน ชีวิตแย่มาก เลิกกับแฟน กูหายไปเลย 1 ปี คิดอยากทำอะไรก็ไม่มีแรงจะทำ ดีเพรสมาก เพราะเรื่องที่เคยเล่าในช่องส่วนใหญ่มันก็เรื่องส่วนตัว แล้วจะให้เล่าเรื่องที่ทะเลาะกับแฟนก็ไม่ได้ ไม่อยากให้เกลียดกันด้วยก็เลยไม่เล่า หายไปเลย พอชีวิตมันผ่านไปได้สักหน่อยก็เลยอัปหน่อย เดี๋ยวเพื่อนคิดว่าแตงโมตายแล้ว ปรากฏคลิปนั้นมีคนมาดูเยอะมาก แล้วก็คลิปใบเขียว คนคงอยากรู้เรื่องแต่งงานได้ใบเขียวเลยมาดู 6 หมื่นคน มีคอมเมนต์ “ยินดีด้วยนะคะกับการแต่งงาน” แต่เราหย่าแล้ว ก็คิดอยู่ว่าต้องจบคลิปด้วยใบหย่ารึเปล่า

ที่เขาเข้ามาดูเยอะ ส่วนหนึ่งเพราะคิดว่าพี่แตงโมกำลังไปถึง American Dream อยู่หรือเปล่า

คิดเหมือนกัน มีคนที่มาดูเรื่องแอคติ้ง หนูอยากเป็นนักแสดงเหมือนพี่ หลายคนทักมาในเพจ มาถามเรื่องเรียนต่อ ก็แนะนำทุกคน รู้สึกว่าถ้าเราอยากได้ความช่วยเหลือแล้วมีคนตอบเราได้ก็คงดีเนอะ ก็เลยตอบหมด 

ตอนนี้ก็กลับมาอัปคลิปใหม่ บ่นหมาบ่นอะไรไปวัน ๆ คนก็มาตามหลังจากดู ไกลบ้าน แล้วมาให้กำลังใจเต็มเลย รู้สึกเหมือนจากที่คุยกับเพื่อนในจินตนาการ แล้ววันหนึ่งก็มีหมายเลขจากเบอร์ที่ไม่รู้จักส่งมาบอกว่า “แตงโม เราฟังเธออยู่นะ เป็นกำลังใจให้” กลายเป็นว่าเหมือนเพื่อนมีตัวตนจริง ๆ ว่ะ ก็เลยอยากพูดเพิ่ม สนุกดี ตอนนี้เป็นสิ่งที่เอ็นจอยมาก ก่อนนอนก็คิดว่าจะไลฟ์อะไรดี คิดอยู่ว่าจะเอาลูกเต๋ามาโปรยใบ้หวยงี้ เพราะคนในไลฟ์ชอบให้ใบ้หวยขำ ๆ ชอบคิดคอนเทนต์ มีไอเดียตลอด รู้สึกดีเพราะเราได้ทำคอนเทนต์เอง ไม่ใช่แค่ออดิชันตามบทที่มี

พูด ๆ ไป นึกขึ้นได้ว่าตอนเรียนจบใหม่ ๆ ไปดูหมอ เขาเป็นรุ่นพี่ที่เรียนโหราศาสตร์มาแบบจริงจัง เขาว่าดาวแอคติ้งเนี่ยเป็นดาวมหาอุจจ์ กูก็เครียดมาก อุดอะไร อุดตันเหรอ มารู้ทีหลังว่ามหาอุจจ์คือดี แต่มันยาก กว่าจะได้ เขาว่าดูแล้วเราไม่ใช่นักแสดง จะทนไม่ไหว ไม่ชอบ แต่บอกเลยนะว่าถ้าทนไหว ทนจนสุด ดังเลยนะ ดีเลย แต่พี่เห็นว่าน้องแตงโมต้องไปทำอะไรที่ชอบๆ น้องต้องพูด พูดไม่ดีด้วยนะ 2 ปีจะดังเลย (หัวเราะ) กูก็นึกว่าต้องไปทำงานทวงหนี้ แต่จริง ๆ น่าจะหมายถึงที่ทำอยู่ตอนนี้ เขาหมายถึงสิ่งที่เราควรทำ ไม่ใช่แค่ชอบทำ

การทำคลิปยูทูบส่งผลต่อสุขภาพจิตพี่ยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือแย่ลง

ดี ๆ ๆ ทุกวันนี้ไม่เศร้า ไม่เหงาแล้ว เพราะว่ามีทุกคนในยอดซับเป็นเพื่อน พูดแล้วจะร้องไห้ มันก็ยังอยู่ในช่วงรอยต่อ ยังไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับชีวิต เหมือนเด็ก ม.ต้น ไม่รู้จะตัดหน้าม้าดีไหม หรือว่าแต่งตัวยังไงดี คือยังงง ๆ แต่ในยูทูบเราก็ทำของเราไปโดยไม่ได้เสแสร้ง แล้วมีคนมาเป็นกำลังใจ มาชื่นชม ก็รู้สึกดี 

มีคนบอกว่า เนี่ยทำงานมาเหนื่อยมากเลย ได้มาดูคลิปเราแล้วหายเหนื่อย ก็ดีใจ บางคนบอกว่าร้องไห้ทั้งวันเลย ได้มาดูคลิปเราแล้ว เป็นครั้งแรกของวันเลยนะที่ได้หัวเราะ ชอบส่งความสุข เราก็ดีใจ เอ้า กู ร้องไห้อีกแล้ว หยุดเดี๋ยวนี้ หยุด (ปาดน้ำตาทิ้ง)

ถ้าให้คะแนนชีวิตตอนนี้ เต็ม 10 พี่แตงโมให้เท่าไหร่ 

7 – 8 นะ กูโอเค จากชีวิตอกหักไม่มีใครรัก เศร้ามาเป็นปี ๆ เป็นความรู้สึกที่ดี แปลกมาก แอคติ้งยังไม่เป็นแบบนี้เลย คือจบ ป.โท แอคติ้งมา มันก็มีความกดดันว่าต้องเป็นนักแสดง ไม่งั้นจะไปขายกล้วยแขกเหรอ เพื่อนทุกคนพยายาม กูก็พยายาม มีช่วงที่เหมือนต้องเป็นกรรมกรตลอดไป ทำอะไรไม่ได้ ชีวิตไม่มีความสามารถ ไปทำงานร้านอาหารก็ทำได้ไม่ดี เพราะกูไม่ใช่สายร้านอาหาร แรก ๆ ก็เล่นมุกตลกเอาตัวรอดมาได้ แต่พอชินเขาจะมีการด่า แถมกูยังทะเลาะกับแฟนอีก กูก็ไม่โอเค ร้องไห้ทุกวัน เขายังถามเลย แตงโมเป็นอะไร เป็นสาวเป็นนาง ร้องไห้ทุกวันเลย ไม่รู้ค่ะ เออ กูเป็นอะไรก็ไม่รู้

อยู่เมืองนอกก็ไม่คิดว่าจะไปทำอะไรได้ ไปเป็นครีเอทีฟ นักเขียน อะไรก็ไม่ได้ ไม่ใช่ภาษาเรา ไม่รู้จะทำอะไรก็แอคติ้งนี่แหละ ก็ลุยเลือดมาไกลขนาดนี้แล้ว 

ทำยูทูบนี่กูแฮปปี้มาก เป็นอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราทำเอง แล้วเราควบคุมได้ ในขณะที่แอคติ้งเราควบคุมไม่ได้ หน้าเหลี่ยมเกินไป เขาไม่เอาก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้กูทำก๊อกแก๊ก ๆ นะ แต่กูรู้ว่าทำยังไงคนน่าจะแฮปปี้ กูทำช็อกโกแลตให้เอฟซี ซื้อฉู่ฉี่ปลาทูให้ ซื้อลอตเตอรี่ให้ เขาก็บอกว่าถ้าได้ เรามาแบ่งเงินกันนะ น่ารักมาก

ความรู้สึกนี้ดีกว่าการที่ได้ไปเล่นซีรีส์หรือโฆษณาที่อเมริกาอีกเหรอ

คนละแนว ตอนนั้นก็ตื่นเต้น สนุกกับงานที่ไม่เคยทำ กูเป็นคนเลอะเทอะมั่วซั่ว ฟรีแลนซ์ 100 อย่าง เล่าเรื่อง 100 เรื่องไม่จบเรื่อง เพราะว่าชอบเป็นเป็ด ชอบทำนู่นทำนี่ นานวันก็จะมีความน้อยใจ เพื่อนเปิดบริษัทเป็น CEO ร่ำรวย อีแตงโมยังจับจดทำอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยววันนี้จัดดินเนอร์อยู่ข้างถนน อีกวันหนึ่งถ่ายรูปงานศิลปะเด็ก สนุกจุงเบยกากเพชรติดฟัน กูชอบทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ที่ไม่เคยทำ ไม่ชอบทำอะไรซ้ำ ๆ คิดอยู่ว่าสนุกดีนะ เหมือนได้ประสบการณ์ใหม่เรื่อย ๆ แต่ไม่เชี่ยวชาญด้านอะไรสักอย่าง 

คนก็บอกว่าไปสอนแอคติ้งสิ กูเอาตัวเองยังไม่รอดเลย ไปสอนอะไรเขา ไม่ได้อยากเป็นครูแตงโม เป็นครูแล้วต้องมาดดี พูดจาอย่างงี้ไม่ได้ ไม่อยากต้องมาทำตัวเรียบร้อย 

เดี๋ยวอีกภายใน 12 ชั่วโมง พี่แตงโมต้องไปออดิชันอะไร

ต้องส่งเทปออดิชันเกม ทำ Motion Capture แต่เขาต้องการคนพูดจีนได้ แล้วกูพูดไม่ได้ แต่เอเจนต์บอกว่าอันนี้ถ่ายกรกฎา มีเวลาเตรียมตัวนะ ถ้า ลอร์ดออฟเดอะริงส์ พูดภาษาซินดารินได้ แตงโมก็อาจจะพูดแมนดารินได้ (หัวเราะ) ซึ่งกูว่าไม่ได้

อาจจะได้ก็ได้ เหมือนแอนดรูว์ กราฟิลด์ ไง ฝึกร้องเพลงปีหนึ่งเพื่อเล่นเป็นนักเขียนบทมิวสิคัลใน tick, tick…BOOM! แต่พี่แตงโมดูแล้วร้องไห้แน่เลย มันเป็นเรื่องคนละครเวทีล่าฝัน เพื่อนเอกละครดูแล้วร้องไห้ทั้งนั้น 

มึงหยุดเล่าก่อน แค่ฟังกูก็จะร้องไห้ละ เดี๋ยวกูไปดู