บ้านห้วยส้มสุก ตำบลสะลวง อำเภอแม่ริม

ผมเคยขับรถบนถนนเส้นนี้เพื่อพาแม่มาไหว้พระที่วัดพระพุทธบาทสี่รอยเมื่อหลายปีก่อน 

จากเมืองเชียงใหม่ เลยตัวอำเภอแม่ริมมาไม่ไกล เลี้ยวซ้ายเข้าซอยที่ติดกับสำนักงานเทศบาลตำบลริมเหนือ ถนนจะพาเราขึ้นดอยไปเรื่อย ๆ ผ่านหมู่บ้านจัดสรร ชุมชน เรือกสวน โรงเรียนนานาชาติ สำนักสงฆ์ น้ำตก และผืนป่า พ้นจากแยกที่ลัดไปอำเภอปาย เส้นทางจะมุ่งไปสู่สถานีสุดท้ายคือวัดพระพุทธบาทสี่รอย ที่เหลือคือป่าและภูเขา ไม่มีทางไปต่อหลังจากนั้น

ด้วยข้อจำกัดของเส้นทาง ภูมิทัศน์ข้างทางบนภูเขาลูกนี้จึงไม่ต่างไปจากหลายปีก่อนนัก เว้นก็แต่จุดหมายที่ผมตั้งใจมาเยือนซึ่งเพิ่งสร้างเสร็จเมื่อปลายปีที่ผ่านมา – 10 กิโลเมตรเศษก่อนถึงวัด ในหมู่บ้านห้วยส้มสุก ตำบลสะลวง อำเภอแม่ริม – ‘Secret Window Chiangmai’ คือบ้านชั้นเดียวที่ทำจากปูน ไม้ เหล็ก และกระจก แปลกต่างจากอาคารหลังอื่น ๆ ในละแวก หากก็เรียบเนียนไปกับธรรมชาติโดยรอบ 

จะว่าเป็นบ้านลับก็ได้ เพราะแม้ตัวบ้านจะตั้งอยู่ริมถนน แต่ถ้าคุณไม่คิดที่จะเดินทางไปวัดดังกล่าว หรือมีเหตุให้ต้องมาทำธุระแถวนี้จริง ๆ ก็คงไม่มีโอกาสผ่านมาเจอ 

ผมถอยรถเข้าที่จอดข้างป้อมยาม กระจกหลังสะท้อนเงาของสะพานไม้ข้ามลำน้ำ และรถบ้านสีขาว-เขียว ตระหง่านกลางสนามหญ้าที่มีฉากหลังเป็นภูเขา สุนัขสีน้ำตาลหน้าตาคล้ายหมาจิ้งจอก (ที่ผมมารู้ทีหลังว่าชื่อ ‘เบค่อน’) กระดิกหางต้อนรับ เห็นถ้วยข้าวของมันวางอยู่ใกล้ ๆ เข้าใจว่าเจ้านี่เป็นหนึ่งในเจ้าของบ้านกับเขาด้วย 

ต้นยูคาลิปตัสสูงชะลูดวางสลับกับสนสามใบในกระถางเบื้องหน้าสิ่งปลูกสร้าง กระจกใสบานใหญ่นำสายตาจากภายนอกให้มองเข้ามา ว่าไปก็คล้ายโชว์รูมขายเฟอร์นิเจอร์หรือคาเฟ่ที่ตั้งอยู่กลางป่า ที่ซึ่งไม่เพียงอนุญาตให้คนข้างนอกสำรวจสิ่งของต่าง ๆ ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นได้ แต่ยังเปิดให้สายตาทะลุผ่านบานเฟี้ยมกรุกระจกใสที่เป็นผนังหลังบ้าน เห็นระเบียงขนาดใหญ่ที่ยื่นออกไปหาลำห้วยและทิวทัศน์ของต้นไม้บนภูเขาที่เป็นฉากหลัง

เท่ แต่เอาจริงก็โป๊ชะมัด จนเข้าไปในบ้านจึงพบว่าเขามีลูกเล่นเป็นรีโมตกดเลื่อนบานทึบให้มาปิดกระจกใสเพื่อความเป็นส่วนตัว เป็นคล้ายบานหน้าต่างลับ อืม Secret Window จริง ๆ 

นักเขียนพำนัก

Secret Window Chiangmai เป็นบ้านของ บาส-นัฐวุฒิ พูนพิริยะ ผู้กำกับภาพยนตร์ที่ผมชื่นชมผลงาน ซึ่งเขาร่วมกับ จ๊ะจ๋า-แพรว พูนพิริยะ, แมน-อมร นิลเทพ และ แมวน้ำ-ศิลปี กอบกิจวัฒนา สร้างขึ้น และเปิดให้ผู้สนใจได้เช่าเหมาหลังเพื่อการพักผ่อน

ก่อนหน้านี้บาสทำวิลล่าให้เช่าแบบเดียวกันนี้ที่หัวหิน โดยวางธีม Filmmaker’s House ให้กับมัน พอมาถึงหลังนี้ที่เป็นหลังที่ 2 ด้วยทำเลที่เงียบสงบและใกล้ชิดธรรมชาติ เขาจึงคิดถึงการทำกระท่อมนักเขียน (Writer’s Cabin) บ้านที่เหมาะแก่การปลีกวิเวกมาเขียน-อ่านหนังสือ หรือเพียงนั่ง ๆ นอน ๆ ริมระเบียง จิบเครื่องดื่มพลางสดับเสียงของผืนป่าและลำห้วย

ด้วยการวางธีมไว้เช่นนี้ บ้านจึงไม่ได้มีแค่ชั้นหนังสือที่บรรจุคอลเลกชันวรรณกรรมคลาสสิก-ร่วมสมัยของไทยและต่างประเทศ ของตกแต่งอย่างเครื่องพิมพ์ดีดวินเทจ ภาพถ่ายนักเขียน นีออนดัดเป็นคำคมของ Jacques Lacan หรือการหยิบยืมชื่อมาจากนิยายสั้น (Secret Window, Secret Garden) ของ Stephen King เจ้าพ่อนิยายสยองขวัญเท่านั้น แต่เจ้าของบ้านยังได้ชวนนักเขียนจริง ๆ ให้ผลัดกันมาพำนักเพื่อเก็บเกี่ยวแรงบันดาลใจไปเขียนเรื่องสั้น รวมเล่มพิมพ์ขายกันจริง ๆ เลย

และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้ผมมีโอกาสเข้าพัก เช่นเดียวกับ อาจารย์ธเนศ วงศ์ยานนาวา, วีรพร นิติประภา, อุทิศ เหมะมูล, จิดานันท์ เหลืองเพียรสมุท และนักเขียนคนอื่น ๆ รวม 12 ท่าน ในโครงการ Writers in Residence ที่ แมวน้ำ ศิลปี เป็นผู้จัดการ และมี กิตติพล สรัคคานนท์ เป็นบรรณาธิการ 

“เราคิดถึงกระท่อมนักเขียนของ Martin Heidegger นักปรัชญาชาวเยอรมัน พื้นที่สำหรับคิดและเขียนต้นฉบับ ซึ่ง Secret Window ทำหน้าที่แบบนั้นเหมือนกัน เลยอยากชวนนักเขียนมาทำโปรเจกต์ร่วมกัน โดยแต่ละคนไม่จำเป็นต้องเขียนถึงบ้านหลังนี้ตรง ๆ บ้านอาจถูกเปลี่ยนเป็นโรงหนัง โรงพยาบาล สวนสนุก อะไรก็ได้ แล้วแต่จินตนาการ ขึ้นอยู่กับประสบการณ์และความรู้สึกที่มาพักที่นี่” แมวน้ำเล่าไอเดียให้ฟังในตอนที่มาชวนผมร่วมโครงการ

ผมใช้เวลาไม่นานในการตอบตกลง คิดถึงการสวมบทเป็น Johnny Depp ในบท Mort Rainey จากภาพยนตร์เรื่อง Secret Window (2004) ของ David Koepp ที่สร้างจากนิยายสั้นของ Stephen King หนังเล่าเรื่องของนักเขียนอกหักที่มานั่งทำงานในกระท่อมริมน้ำกลางป่า แล้วอยู่มาวันหนึ่งก็มีผู้มาเยือนแปลกหน้าชักพาความสยองขวัญมาให้ 

ซึ่งนั่นล่ะ พอคิดแบบนี้ก็สนุกดีพิลึก 

บ้านที่สร้างโดยพ่อครัว

ห้องเขียนหนังสือคือสิ่งแรกที่จะได้เห็นเมื่อเปิดประตูเข้ามา

จะเรียกว่าห้องก็ไม่ถูก มันเป็นโถงกลางที่เชื่อมพื้นที่ต่าง ๆ ของบ้านมากกว่า โต๊ะเขียนหนังสือสไตล์ Mid-century Modern ที่มีพิมพ์ดีดยี่ห้อ Olympia Werke พร้อมกระดาษโน้ตต้อนรับจากเจ้าของบ้านวางตัวอยู่ทางขวา ฝั่งซ้ายเป็นประตูเข้าห้องนอน และผนังหินที่แขวนรูปของ William S. Burroughs ไว้ (ซึ่งเมื่อพิจารณาจากเครื่องพิมพ์ดีดบนโต๊ะทำงานและเครื่องพิมพ์ดีดอีกตัวที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น เข้าเฟรมกับรูปถ่ายดังกล่าว ก็ทำให้คิดถึงนิยายสุดเพี้ยนเรื่อง Naked Lunch ของ เบอร์โรห์ ที่มีสัตว์ประหลาดจากเครื่องพิมพ์ดีดเป็นตัวเดินเรื่อง แพรวพราวชะมัด) สุดปลายโถงกลางคือประตูไม้บานใหญ่ที่เปิดออกไปเป็นทางลงสวนริมลำห้วย รวมถึงทางเชื่อมไปยังระเบียงที่ทอดตัวยาวขนานไปกับตัวบ้าน ส่วนทางขวามือที่พ้นไปจากโต๊ะทำงาน คือห้องนั่งเล่นและครัว 

ผมจำฉากในหนังเรื่อง Secret Window ไม่ได้ ซึ่งก็แน่ล่ะ ดูมาจะเกือบ 20 ปีแล้ว แต่กลิ่นอายแบบกระท่อมไม้สไตล์อเมริกันของประดับจากขนสัตว์ เฟอร์นิเจอร์ไม้ ก้อนหิน เตาผิง และท่อนซุงที่อยู่ในบ้านต่างเชื่อมโยงถึงฉากในหนังเรื่องนั้น อย่างไรก็ดี ที่แตกต่างกันอย่างน่าสนใจคือองค์ประกอบที่ว่ามาทั้งหมด ล้วนเป็นวัสดุและผลงานจากสล่าท้องถิ่นในเชียงใหม่ โดยเฉพาะอย่างหลัง ใครที่สนใจงานไม้จะรู้ดีว่าสล่าไม้เชียงใหม่ส่วนใหญ่ล้วนมีผลงานเฉียบ เนี้ยบ และหมดจด ต้องยกให้พวกเขา บ้านหลังนี้เป็นหนึ่งในตัวอย่างที่ว่า

จะว่าเป็นความบังเอิญก็ได้ วันแรกที่มาถึง ผมมาไม่ทันเวลาทำการของร้านอาหารที่ตั้งอยู่ใกล้บ้าน จึงต้องขับรถออกไปหากินมื้อค่ำข้างนอก หลังจากขับขึ้น-ลงเนินอยู่สักพักก็เจอร้านอาหารท้องถิ่นที่ชื่อว่า ‘แซ่บสะลวง’ โดยเมื่อผมมีโอกาสได้คุยกับเจ้าของ พี่เทพ-สหเทพ ไพศาลเจริญกิจ ก็พบว่านอกจากจะเป็นพ่อครัว พี่เขายังเป็นช่างไฟ ช่างไม้ นายหน้าขายที่ดิน และผู้รับเหมาฯ 

และใช่ นอกจากทำอาหารอร่อย เขายังเป็นผู้รับเหมาสร้างบ้านที่ผมมานอนคืนนี้ 

“แต่เดิมบ้านที่คุณอยู่เป็นบ้านไม้หลังเล็กมาก ๆ ขนาดเท่าห้องนั่งเล่นตอนนี้ แต่ที่พิเศษคือที่ดินของที่นี่ทำเลดีมาก มันครอบคลุม 2 ฝั่งของลำห้วย และเลยขึ้นไปถึงภูเขารวม ๆ กัน 1 ไร่ได้ พอคุณบาสมาซื้อ ผมก็รับเป็นคนสร้างให้ ก็ใช้ช่างไม้และช่างก่อสร้างจากหมู่บ้านเรานี่แหละ” พี่เทพเล่า 

“บ้านที่คุณเห็นอยู่ตอนนี้สร้างใหม่ทั้งหมด รื้อหลังเดิม ถมทรายเพื่อยกระดับที่ดิน และขึ้นโครงสร้างใหม่ จะมีแค่ไม้จากตัวบ้านเก่าที่ถูกเอามาทำเป็นรั้ว และกรอบหน้าต่างของห้องครัวที่เป็นกรอบเดิม ดีไซน์หลัก ๆ มาจากคุณบาสและสถาปนิกของเขา ซึ่งผมช่วยออกความเห็นเรื่องเทคนิคต่าง ๆ และการเลือกไม้มาใช้กับส่วนต่าง ๆ ของบ้าน

“โครงสร้างหลักคือเหล็กและปูน แต่เรากรุไม้เพื่อให้บ้านดูอบอุ่น พื้นเป็นไม้สัก ระเบียงบ้านเป็นไม้แดงที่ทนแดดและฝน ส่วนผนังและบิลต์อิน ในบ้านก็มีทั้งไม้เปา เต็ง และรัง เป็นไม้เนื้อแข็งท้องถิ่นที่คนพื้นเมืองเขาใช้สร้างบ้านกันอยู่แล้ว ส่วนเฟอร์นิเจอร์กับของตกแต่งนี่คุณบาสเป็นคนเลือกมา ส่วนหนึ่งก็มาจากบ้านถวาย (อำเภอหางดง) กับของที่เขาสะสม รวมถึงก้อนหินและท่อนซุงที่คุณบาสตั้งใจใช้เป็นเฟอร์นิเจอร์ด้วย ทั้งหมดก็มาจากร้านในเชียงใหม่

“พอดูดีไซน์ บ้านมันไม่มีความเป็นเชียงใหม่แบบที่คนเชียงใหม่คุ้นเคยเลย แต่อย่างที่บอกว่าทุกอย่างมาจากแถวนี้หมด และอาจเพราะความตั้งใจใช้วัสดุธรรมชาติเกือบทั้งหมด บ้านเลยดูไม่แปลกแยกจากที่ตั้งของมันเท่าไหร่ นี่เป็นโปรเจกต์ที่ผมภูมิใจมากทีเดียว เพราะเอาเข้าจริง ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยได้โจทย์ที่เยอะแบบนี้มาก่อน” เจ้าของร้านอาหารที่ผมไปฝากท้องกล่าวพร้อมลงท้ายด้วยเสียงหัวเราะ 

ผมกลับบ้านมาเปิดไวน์ ฟังเพลงจากเพลย์ลิสต์ของบ้าน (ใช่ เขาทำเพลย์ลิสต์ใน Spotify ไว้ และเปิดผ่านโทรทัศน์จอใหญ่ในห้องนั่งเล่น Leonard Cohen, Joni Mitchell, Jeff Buckley, Fleet Foxes, Air ไปจนถึงบทกวีประกอบเมโลดี้ของ Jack Kerouac ฯลฯ รื่นรมย์ทีเดียวเชียว) นอนแช่น้ำร้อนในอ่างบนระเบียงบ้าน ดูดาว และฟังเสียงน้ำตกจากฝายขนาดย่อมที่ไหลผ่านห้วยหลังบ้าน ก่อนจะเข้านอน 

ตื่นเช้ามาผมออกไปเดินขึ้น ‘วัดดอยเทสรังสี’ ที่อยู่บนเนินเขาเยื้องกับตัวบ้าน (เขาเขียนแบบนั้นจริง ๆ จนคิดถึงชื่อภาษาอังกฤษเล่น ๆ ว่า Radioactive Testing Mountain Temple ยังไงยังงั้น) เนินค่อนข้างชัน เรียกกำลังขาได้ดีเลยล่ะ จากนั้นกลับบ้านมาดื่มกาแฟ กินข้าวเช้า และใช้เวลายามบ่ายด้วยการอ่านหนังสือที่ระเบียงและสวนริมลำห้วย พยายามจะปั่นจักรยานเสือภูเขา (เขาแขวนไว้ให้ข้างบ้าน) เพื่อไปเที่ยวน้ำตกในเย็นวันหนึ่ง แต่เส้นทางกลับชันเกินสังขาร ขี่เลาะลำห้วยไปได้ครึ่งทาง ผมก็ยอมแพ้ 

กิจวัตรวนซ้ำเช่นนั้นอยู่ 3 วัน ปลอดโปร่งและผ่อนคลาย แต่ก็แอบรู้สึกผิดที่ไม่แม้กระทั่งเปิดโน้ตบุ๊กเขียนหนังสือ 

ไตรภาคบ้านของผู้กำกับ

ราว 1 เดือนหลังจาก 3 วันอันแสนสุข ผมมีโอกาสกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง เพื่อพา หมิว-มณีนุช บุญเรือง มาถ่ายรูปลงบทความนี้ วันนั้นทั้งบาสและแมวน้ำมาทำธุระที่นี่พอดี เลยมีโอกาสพูดคุย

“จริง ๆ ไม่ได้คิดจะทำธุรกิจ Vacation Home จริงจังมาก่อน แต่หมอดูทัก ไป ๆ มา ๆ ก็ออกมาเป็นแบบนี้” บาสเล่าติดตลก

“หมอดูบอกว่าผมเป็นคนเก็บเงินไม่อยู่ จะให้ดีน่าจะเอาไปลงทุนกับอสังหาริมทรัพย์ ผมไม่ได้เชื่อหมอดูอะไรขนาดนั้น แต่กับเรื่องนี้ดันทักตรง เพราะแต่ไหนแต่ไรพอได้เงินก้อนจากโปรเจกต์ไหนมา สักพักก็จะต้องเสียเงินกับเรื่องอะไรไม่รู้ ทีนี้ก็เลยลองเอาไปลงทุนกับการทำบ้านดีกว่า” เขาเล่าต่อ

เริ่มจากบ้านพักตากอากาศสำหรับครอบครัวที่หัวหิน ซึ่งต่อมาเขาเปิดเป็นธุรกิจแบบ Airbnb จากนั้นก็เห็นประกาศขายที่ดินที่แม่ริม เชียงใหม่ จากพี่เทพในเฟซบุ๊ก จึงเป็นที่มาของบ้านหลังนี้

“ผมฝันอยากมีบ้านที่เชียงใหม่มาแต่เด็ก เพราะพ่อผมเคยเป็นเซลส์แมนและเป็นผู้จัดการสาขาที่เชียงใหม่ สมัยก่อนตอนปิดเทอมพ่อจะพาครอบครัวมาโร้ดทริปจากบ้านที่นนทบุรีขับขึ้นเหนือมาเรื่อย ๆ ก่อนมาพักที่เชียงใหม่ เป็นกิจกรรมประจำปี คิดมาตั้งแต่ตอนนั้นว่า ถ้าโตมาและเราพอมีเงิน ก็อยากปลูกบ้านไว้ที่นี่ ให้ครอบครัวมาพัก” 

บาสเล่าต่อว่าเขาตั้งใจทำบ้านหลังนี้ให้มีกลิ่นไอแบบ Writer’s Cabin อยู่แล้ว แต่ขณะเดียวกันก็ไม่อยากให้บ้านดูขรึมเกินไป เลยหารถบ้านมาตั้งกลางสวน เติมอารมณ์แบบคาราวาน เป็นมิตรกับสมาชิกทุกคนในครอบครัว 

ซึ่งนั่นล่ะ จากบ้านหลังแรกที่หัวหินที่เขาวางธีมบ้านเป็น Filmmaker สอดพ้องไปกับ Writer’s Cabin หลังที่ 2 หลังนี้ และนั่นทำให้โปรเจกต์ต่อไปที่เขาวางแผนจะปลูกบ้านหลังที่ 3 ริมชายหาดเจ้าสำราญ เพชรบุรี จึงวางธีมไว้เป็นบ้าน Musician กลายเป็นไตรภาคบ้านที่สร้างโดยผู้กำกับภาพยนตร์ไปโดยปริยาย

ผมตั้งข้อสังเกตว่าเพราะการทำอินทีเรียเหมือนวางเฟรมภาพยนตร์ใช่ไหม ทำให้บาสติดใจการทำบ้านขนาดนี้ 

“ก็อาจใช่ เวลาทำหนัง ผมจะใส่ใจกับการวางเฟรม เลือกพร็อป และวางสไตล์ให้มันตลอด พอเลือกเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งบ้าน ก็ให้ความรู้สึกสนุกแบบเดียวกัน” เขาตอบ

“ผมชอบผลลัพธ์ที่ออกมาโดยไม่ตั้งใจด้วย อย่างบ้านหลังนี้เราตั้งใจให้เป็นสไตล์กระท่อมอเมริกัน แต่ทำเสร็จ ด้วยองค์ประกอบหลายอย่าง ทั้งพื้นผิวไม้หรือแสงธรรมชาติ บ้านกลับมีความเซ็น วาบิซาบิ แบบญี่ปุ่นอย่างไม่ตั้งใจ ดีกว่าที่คิดไว้แต่ต้นเยอะ 

“ซึ่งแผนการทำบ้านใหม่ในอนาคต ผมตั้งโจทย์หลวม ๆ ไว้ว่า อาจเป็น Jazz Music แบบนิวออร์ลีนส์ แต่ก็มีความรู้สึกลุ้น ๆ ว่าผลลัพธ์ปลายทางจะออกมาเป็นอย่างไร อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ขอหาเงินก่อน ถ้าสร้างเสร็จ ยังไงเรียนเชิญมาพักด้วยนะครับ”

ผมไม่แน่ใจว่าที่บาสกล่าวนั่นคือชวนจริง ๆ หรือเป็นมารยาท แต่ก็ถือเอาว่านั่นคือคำเชิญในล่วงหน้าอย่างจริงจังและตั้งตารอ 

“ว่าแต่ต้นฉบับเรื่องสั้นเป็นยังไงบ้างพี่กุ๊บ” แมวน้ำที่รับผิดชอบโครงการ Writer in Residence ถามไถ่ ซึ่งผมแน่ใจว่าอันนี้คือการทวงต้นฉบับอย่างจริงจัง เพราะมันเลยเดดไลน์ไปหลายวันแล้ว

“ใกล้แล้วครับ เหลือปรับแก้อีกนิดก็ส่งได้ละ” 

เปล่าเลย ผมตอบแมวน้ำเป็นมารยาท ตั้งใจว่าส่งบทความนี้ให้ The Cloud เสร็จจะเริ่มเขียนเรื่องสั้นเกี่ยวกับบ้านหลังนี้เสียที

Secret Window Chiangmai อยู่ห่างจากตัวเมืองเชียงใหม่ราวขับรถ 1 ชั่วโมง ติดต่อจองบ้านพักที่ Facebook : Secret Window Chiangmai รองรับแขกได้สูงสุด 6 ท่าน (มีเตียง 2 ชั้นเสริมในห้องนอนใหญ่นอนได้ 2 คน และรถบ้านที่มีเตียงนอนสำหรับ 2 คน) ให้บริการอาหารเช้าฟรี (มื้ออื่น ๆ สั่งได้จากร้านฮิมห้วยคาเฟ่ที่อยู่ห่างจากบ้านราว 100 เมตร) รวมถึงบริการนวดไทยโดยหมอนวดชุมชนฟรี 2 ชั่วโมง สำหรับแขก 2 ท่าน