เราเริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยความรู้สึกเปื่อยเหนื่อยล้าปนเศร้าที่ยังไม่จางหายไปสักที เป็นเวลานานแค่ไหนแล้วที่เอาแต่คิดถึงเรื่องเก่า ๆ ที่ผ่านมาราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน วันนี้เป็นอีกวันที่รู้สึกไม่อยากทำอะไร จิบกาแฟน้ำส้มพร้อมกับไถโทรศัพท์ เลื่อนผ่านข่าวว่ามีชมพูพันธุ์ทิพย์ที่ BTS หมอชิต บานสะพรั่ง
ฉันคิดในใจว่าดอกไม้ที่สวนข้าง BTS จะสวยแค่ไหนกันเชียว จู่ ๆ นึกครึ้มอะไรขึ้นมาไม่รู้ ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว รู้ตัวอีกทีก็คว้ากล้องฟิล์มตัวโปรดที่เหลือฟิล์มไม่มากแต่อยากล้างแล้ว กะจะถ่ายให้หมดแล้วล้างวันนี้เลย
ฉันขึ้น BTS พร้อมฟังเพลย์ลิสต์เพลงเศร้าที่ทำไว้ฟังเพื่อคิดถึงเธอโดยเฉพาะ ด้วยความรู้สึกอึนปะปนกับความว่างเปล่า
เวลา 5 โมงเย็นเป๊ะ ๆ ฉันมาถึง BTS หมอชิต และรีบมองหาดอกไม้เพราะอยากกดชัตเตอร์ให้ฟิล์มหมด ๆ ไป แต่แล้วก็พบว่า กรุงเทพฯ สวยขนาดนี้เลยเหรอ (ฉันคิดในใจอีกแล้ว)
หลายคนอาจจะคิดว่ากรุงเทพฯ ก็มีที่สวย ๆ อยู่แล้ว แต่สำหรับฉันที่ชีวิตช่วงนี้จมอยู่กับที่นอน งาน และความเหงา แทบไม่ได้สัมผัสความสวยงามนี้เลย ฉันเดินลงไปที่สวนแล้วกดชัตเตอร์มุมนู้นมุมนี้รัว ๆ จนฟิล์มหมด แล้วรีบพุ่งไปล้างฟิล์มทันที ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ภาพในม้วนฟิล์มก็ถูกส่งมาในมือถือให้ฉันชื่นชมความสวยงามของดอกไม้ที่ฉันไม่คาดคิดว่าจะทำให้รู้สึกดีได้ขนาดนี้
เป็นอีกครั้งที่รู้สึกว่าการถ่ายรูปช่วยฮีลใจตัวเองได้บ้าง เพราะที่ผ่านมาไม่มีอะไรเอาชนะมวลแห่งความเศร้าที่มีในใจตอนนี้ได้เลย
Write on The Cloud
Photo Essay
ถ้าคุณมีเซ็ตภาพถ่ายที่อยากมาอวดในคอลัมน์นี้ ช่วยส่งเซ็ตภาพพร้อมคำบรรยาย(แบบไม่ยาวมาก) รูปถ่ายผู้เขียน ประวัติส่วนตัวผู้เขียน ที่อยู่ เบอร์โทรติดต่อ และชื่อ facebook มาที่อีเมล [email protected] ระบุหัวข้อว่า ‘ส่งต้นฉบับสำหรับคอลัมน์ Photo Essay’
ถ้าเซ็ตรูปของคุณได้รับการตีพิมพ์ลงในเว็บไซต์ เราจะส่งสมุดลิมิเต็ดอิดิชัน จาก ZEQUENZ แบรนด์สมุดสัญชาติไทย ทำมือ 100 % เปิดได้ 360 องศา ให้เป็นที่ระลึกด้วยนะ
