พูดถึงการต้องห่างจากที่ที่คุ้นเคย ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องพบกับความ ‘คิดถึง’ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างของสิ่งปลูกสร้างที่เรียกว่าบ้าน กลิ่นอายของดอกไม้หน้าบ้านยามที่มันบานสะพรั่ง รสชาติอาหารฝีมือแม่ การซ้อมพัตต์กอล์ฟของพ่อ แสงที่ตกกระทบตามกำแพง เงาที่แสงผ่านกระจกมาไม่ถึง หรือต้นไม้สีเขียวที่หมั่นดูแลกันมาเป็นสิบปี
ชุดภาพนี้เก็บกลิ่นอายและร่องรอยความเป็นอยู่ของบ้านหลังนี้ เป็นภาพที่เห็นได้ทุกวัน สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ พอเวลาเปลี่ยน สถานที่เปลี่ยน ก็อาจจะดูไม่ธรรมดาก็ได้ ตอนที่อยู่บ้านมาตลอดก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจ แต่พอมองด้วยสายตาของคนที่กำลังจะไปต่างประเทศ จึงอยากเก็บทุกภาพไว้เป็นที่ระลึก ทำไมถึงมีแต่สิ่งพิเศษอยากเก็บเยอะแยะไปหมด
เนี่ยแหละ คนเรามักเห็นคุณค่าบางสิ่งตอนที่จะไม่ได้อยู่กับมันแล้ว หลังจากถ่ายภาพชุดนี้เสร็จ เราก็ค้นพบว่าเริ่มไม่อยากไปแล้ว (ฮา ๆ) แต่ด้วยสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเอง ประกอบกับอยากเติบโต ออกไปมองโลกใบใหญ่นี้ด้วยตาของตัวเอง ยังไงก็คงต้องไป แต่จะนึกไว้เสมอว่า ‘ไม่มีที่ไหนอบอุ่นเท่าบ้านเราอีกแล้ว’
ระยะทาง 13,580 กิโลเมตรกับช่วงเวลา 4 เดือน แม้ใคร ๆ จะบอกว่าเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ถ้าคูณเข้ากับความคิดถึง ก็นับว่ายาวนานมากสำหรับคนติดบ้านอย่างเรา จึงเป็นเหตุผลที่หนุ่มผิวแทนคนนี้จะขอเก็บภาพไปคลายความคิดถึงสักหน่อย ภาพที่แสนธรรมดา แต่ก็พิเศษ (ยิ้ม)
Write on The Cloud
Photo Essay
ถ้าคุณมีเซ็ตภาพถ่ายที่อยากมาอวดในคอลัมน์นี้ ช่วยส่งเซ็ตภาพพร้อมคำบรรยาย(แบบไม่ยาวมาก) รูปถ่ายผู้เขียน ประวัติส่วนตัวผู้เขียน ที่อยู่ เบอร์โทรติดต่อ และชื่อ facebook มาที่อีเมล [email protected] ระบุหัวข้อว่า ‘ส่งต้นฉบับสำหรับคอลัมน์ Photo Essay’
ถ้าเซ็ตรูปของคุณได้รับการตีพิมพ์ลงในเว็บไซต์ เราจะส่งสมุดลิมิเต็ดอิดิชัน จาก ZEQUENZ แบรนด์สมุดสัญชาติไทย ทำมือ 100 % เปิดได้ 360 องศา ให้เป็นที่ระลึกด้วยนะ
