ผมทำอาชีพช่างภาพ มีโอกาสได้ทำสารคดีเกี่ยวกับเก้าอี้ที่ถูกซ่อมและวางอยู่ตามถนนในไทย ผมค้นพบว่าเก้าอี้บางตัวไม่ได้ถูกทิ้งขว้าง แต่มันได้รับการซ่อมแซมด้วยวัสดุตามแต่จะหาได้จนฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ บางคนมองเห็นเฟอร์นิเจอร์เยิน ๆ ไร้ประโยชน์ แต่บางคนกลับเห็นโอกาสและวิธีทำให้มันกลับมาเหมือนใหม่ เราเจอเก้าอี้พวกนี้ได้ทั่วไป ตั้งแต่จุดจอดรถมอเตอร์ไซค์ไปจนถึงตลาด สิ่งนี้สะท้อนว่าที่นั่งสาธารณะมีอย่างจำกัด ดังนั้นการสร้างพื้นที่ส่วนตัวขึ้นมาเพื่อพักผ่อนจึงสำคัญ

แนวคิดการสร้างสรรค์นี้เกิดจากเหล่านักออกแบบ วิศวกร รวมถึงคนธรรมดาที่ใช้ความคิดสร้างสรรค์หาวิธีที่สุดเพื่อ Upcycle หรือ Recycle สิ่งต่าง ๆ ขึ้นมา ความตั้งใจแรกคือทำให้ใช้ได้จริง แต่บางครั้งก็สร้างความงามที่แตกต่างได้ 

เมื่อใช้วัสดุหลายประเภทประกอบกัน เทคนิคที่พวกเขาใช้มีทั้งเทคนิคแบบช่างไม้ การทอผ้า การผูก การมัด การเชื่อม การแกะสลัก การปะติด การผูกแบบชิบาริ หรือวัตถุรอบตัวเราก็เป็นส่วนหนึ่งในงานได้ ที่ผมพูดมาทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ผูกโยงการสร้างสรรค์งานบนถนนกับเก้าอี้ไว้ด้วยกัน เหมือนกับเก้าอี้ที่วางอยู่ใต้ต้นไม้ และรากไม้ชอนไชจนกลายเป็นที่วางแขน 

ภาพถ่ายชุดนี้ ผมตั้งใจสะท้อนภาพสินค้าราคาถูกและพังเสียหายได้อย่างรวดเร็ว สื่อถึงการทิ้งขว้างและการบริโภคที่มากขึ้น สวนทางกับศิลปะในการซ่อมแซมที่ค่อย ๆ ลดน้อยลงไป การซ่อมแซมเก้าอี้เหล่านี้จึงเป็นสัญลักษณ์ของ Urban Design ที่ทำงานกับข้อจำกัดจากความเสียหายและวัสดุ ทักษะเหล่านี้มีความจำเป็นในวันที่ทรัพยากรโลกกำลังลดลง การมีจิตสำนึกในการซ่อมแซมและไม่ใช้สิ่งทดแทนจึงมีความสำคัญเช่นเดียวกับที่นั่งที่สร้างขึ้นนี้

ผมว่าการออกแบบของชนชั้นแรงงานชิ้นนี้อาจถูกมองข้าม เมื่อเทียบกับนักออกแบบที่ได้รับการศึกษาหรือเรียนเพื่อมาออกแบบในเชิงธุรกิจ ผมว่าความคล่องตัวและความยืดหยุ่นของนักออกแบบเป็นส่วนสำคัญในการขับเคลื่อนประเทศไทย สิ่งนี้ควรได้รับการพิจารณาและยอมรับ เมื่อเรากำลังวางแผนอนาคตของพื้นที่สาธารณะในเมือง

———————————————–

I am a photographer and I have been documenting the DIY repaired chairs of Thailand’s streets. When something is broken, it is not thrown away, but mended with found materials and given a new lease of life. Where some people would see a useless piece of furniture, the people who repair the chairs see possibilities and solutions. These chairs can be found everywhere from motorcycle taxi stands to markets, public seating is limited and making your own place to rest is important. 

The designers and engineers are normal people who use their ingenuity and the best of upcycling and recycling philosophies to make their creations. A lot of the time the design is purely practical, but sometimes it creates a different kind of beauty when assembled from lots of different materials. Techniques such as carpentry, weaving, tying, shibari, welding, glueing, cable tying, carving, taping, bungee cording etc. are all employed. Sometimes the objects around can become part of the support, and the street and the chair merge, like the chair that sits inside the tree branch to make an armchair. 

Cheap products that break quickly encourage waste and more consumerism, the art of repairing anything we own is becoming lost as companies employ planned obsolescence. These chairs symbolise urban design, working with the restrictions of damage and limited materials, to create seating that makes working on the street possible. These kinds of skillets are important as global resources become limited, the mindset to repair and not replace will be just as important. 

I feel this kind of working class design can be overlooked in favour of more academically trained or commercial designers. I think the resourcefulness and flexibility of these designers is an important part of the fabric of Thailand, and should be considered and embraced when planning the future of public spaces.

Write on The Cloud

Photo Essay

ถ้าคุณมีเซ็ตภาพถ่ายที่อยากมาอวดในคอลัมน์นี้ ช่วยส่งเซ็ตภาพพร้อมคำบรรยาย(แบบไม่ยาวมาก) รูปถ่ายผู้เขียน ประวัติส่วนตัวผู้เขียน ที่อยู่ เบอร์โทรติดต่อ และชื่อ facebook มาที่อีเมล [email protected] ระบุหัวข้อว่า ‘ส่งต้นฉบับสำหรับคอลัมน์ Photo Essay’

ถ้าเซ็ตรูปของคุณได้รับการตีพิมพ์ลงในเว็บไซต์ เราจะส่งสมุดลิมิเต็ดอิดิชัน จาก ZEQUENZ แบรนด์สมุดสัญชาติไทย ทำมือ 100 % เปิดได้ 360 องศา ให้เป็นที่ระลึกด้วยนะ