หากใครเป็นชาว TikTok คงเคยเห็นคอนเทนต์ล้อเลียนละครที่มีพื้นหลังฉากเป็นทุ่งนาสีเขียวผ่านตากันมาบ้าง และอาจมีหลายคนที่กำลังติดตามช่องนี้อยู่ ด้วยความเป๊ะตั้งแต่ชุด แบ็กกราวนด์ฉาก อินเนอร์ และสกิลล์ลิปซิงก์ ทำให้คนที่กดเข้าแอปฯ แค่ยามจำเป็นอย่างเรากลายเป็นในผู้ติดตามของเขาตั้งแต่ครั้งแรก ๆ ที่ได้เห็น
เรามีโอกาสพูดคุยกับ พีท-สุทิน โคตะถา เจ้าของช่อง Petepamana ผ่านหน้าจอแทบเล็ต แม้เป็นวันที่สัญญาณอินเทอร์เน็ตไม่เป็นใจ พีทก็ยังคงตั้งใจแชร์เรื่องราวพร้อมกับรอยยิ้มตลอดทั้งการพูดคุย
มาถึงตรงนี้แล้ว เชื่อว่าหลายคนที่เคยดูคอนเทนต์ของพีท คงสงสัยเบื้องหลังความสร้างสรรค์และเทคนิคความเป๊ะของเขาเช่นเดียวกันกับเรา
พามานาฟาร์มเมอร์
เขาเกิดและเติบโตในครอบครัวเกษตรกรที่อุบลราชธานี หลังจบ ม.6 ก็เข้ามาเรียนมหาลัยพร้อมทำงานเลี้ยงตัวเองไปด้วยที่กรุงเทพฯ
ก่อนก้าวเข้าสู่วงการ TikToker พีทเป็นพนักงานประจำในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เขาทำงานอยู่ที่นั่นได้ราว 3 ปี พอเริ่มอิ่มตัวก็วางแผนลาออกเพื่อกลับไปดูแลและช่วยครอบครัวทำการเกษตรที่บ้านเกิด ซึ่งตรงกับสถานการณ์โควิดช่วงแรกพอดี
“พีทอยากทำเพจในเฟซบุ๊กขึ้นมา เพื่อสื่อสารกับคนข้างนอกว่า เรากลับมาอยู่ที่บ้านก่อนวัยเกษียณและไม่ได้ทำงาน ดูซิว่าจะรอดหรือไม่รอด ต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ ต่อไหม” พร้อมกับความตั้งใจนำเสนอวิถีชีวิตบ้าน ๆ อย่างการปลูกผักกินเอง เลี้ยงสัตว์กินเอง ในชื่อ ‘พามานาฟาร์มเมอร์’ ก่อนพบว่าเส้นทางการเกษตรออร์แกนิกไม่ง่ายอย่างที่คิด
ตัวพีทที่ได้รู้จักและสนใจ TikTok ในช่วงที่ต้องกักตัวก็ได้เริ่มหันมาทำคอนเทนต์
“คิดว่าคอนเทนต์น่าจะเกิดขึ้นที่นี่แหละ เพราะเราใช้ชีวิตที่นา เลยขอเปลี่ยนจากพามานาฟาร์มเมอร์เป็นพีทพามานาเลยแล้วกัน”
แต่ด้วยความคุ้นเคยกับละครมาตั้งแต่เด็ก พอได้เจอกับคอนเทนต์แนวละครที่เป็นไวรัล จึงลองหยิบมาลิปซิงก์จากจินตนาการวัยเด็กที่เคยเอาไปเล่นกับเพื่อน
“คลิปล้านวิวแรกคือละคร เพลิงบุญ เราว่าคนน่าจะชอบดูแนวนี้ แล้วมันก็เป็นสิ่งที่เราแฮปปี้ที่ได้ทำ”
หลังฉากอินเนอร์และทุ่งนา
เราเพิ่งรู้ว่าเบื้องหลังคลิปไม่กี่นาทีที่เคยดู มีกระบวนการทำที่ไม่ได้รวดเร็วและง่ายดายอย่างที่คิด เพราะบางคลิปใช้เวลาถ่ายทำนานถึงเกือบเดือนเลยก็มี
“เริ่มต้นจากการหาซีนละครก่อน เพื่อให้เห็นว่ามีซีนไหนบ้างที่เรามีจินตนาการร่วม เอนจอยกับนาง แล้วอยากเอานางมาเล่นในเวอร์ชันของเรา เช่น ถ้าโมโหขนาดนั้นทำไมไม่ตีลังกาวะ ถ้าเป็นฉันจะตีลังกา” เขายกตัวอย่าง
แต่ความเป็นไปได้ก็ไม่ใช่ทุกคลิป เพราะยังต้องดูองค์ประกอบและปัจจัยต่าง ๆ ด้วย อย่างตัวละครที่เยอะเกินไป หรือเป็นแนวบู๊ที่ต้องทำท่าจระเข้ฟาดหาง ต้องโหนสลิง เขาก็เล่นคนเดียวไม่ได้
“พอดูแล้วก็มาคิดต่อว่าจะครีเอตออกมาแบบไหน เรามีอุปกรณ์ไหม โลเคชัน การแต่งกายของตัวละคร รวมไปถึงการถ่ายทำว่าจะถ่ายได้ไหมด้วยอุปกรณ์ที่เรามี
“ต้องยอมรับว่าพีทแสดงคนเดียว สมมติซีนนั้นมีตัวละครทั้งหมด 5 ตัว ต้องวางแผนก่อนว่าแต่ละตัวละครจะถ่ายยังไง แต่งตัวยังไง นั่งตรงไหน เดินเข้ามาจากมุมไหน เพราะมุมกล้องควรจะสมจริงให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่กระบวนการครีเอตและวางแผนเท่านั้น
“ถ้าคนครีเอตมุมกล้องกับคนที่ถ่ายเป็นคนเดียวกันก็จะง่าย แต่กลายเป็นว่าตากล้องเราเป็นพี่ที่บ้านมาช่วยกันถ่าย เขามีหน้าที่คอยถือกล้องตามที่เราต้องการอย่างเดียว ส่วนเราเป็นคนคิด การทำงานเลยค่อนข้างซับซ้อนนิดหนึ่ง เพราะต้องไปบอกพี่เขาอีกทีว่าอยากได้ประมาณไหน แล้วก็ถ่ายทำค่ะ”
แถมยังต้องพึ่งแสงธรรมชาติ สภาพอากาศ และสิ่งแวดล้อมจากโลเคชันจริง บางวันที่สิ่งเหล่านั้นไม่เป็นใจก็เท่ากับถ่ายไม่ได้
“ซึ่งกระบวนการครีเอตเริ่มจากพีทแล้วก็ต้องจบที่พีท เพราะพีทเป็นคนคิด ถ่ายทำ ตัดต่อเสร็จก็ยังเป็นพีทอยู่ เพื่อที่เราจะได้ภาพในหัวตั้งแต่ต้นจนจบ”
“และมีความยากในเรื่องการลิปซิงก์อีกด้วย”
เราคิดมาตลอดว่าเบื้องหลังเทคนิคความเป๊ะทั้งอินเนอร์และการลิปซิงก์ของพีท จะเป็นการนั่งซ้อมบทอย่างที่เคยเข้าใจ แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น เพราะเขาเป็นคนจัดการเองแทบทั้งหมด พีทจึงต้องเตรียมพร้อมหลายอย่างนอกจากกระบวนการถ่ายทำ ทำให้บางครั้งซ้อมบทก่อนไม่ได้
“ถ้าถามถึงเทคนิค ไม่มีอะไรซับซ้อนเลยค่ะ แค่ฟังบ่อย ๆ เท่านั้นเลย เราไม่มีบทมาอ่านว่า ฉันต้องพูดตามนี้ ต้องสะกดคำให้ถูก และไม่ใช่แค่การจำไดอะล็อก แต่ต้องจำถึงจังหวะการหายใจ การอ้าปาก การออกเสียงด้วย”
ปฏิเสธไม่ได้ว่าภาพทุ่งนา ต้นไม้สีเขียว ห้วย หนอง คลอง บึง ที่เห็นในคลิป รวมถึงองค์ประกอบอื่น ๆ ที่เขาตั้งใจสร้างสรรค์ขึ้นมา ช่วยสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนดูและเยียวยาจิตใจได้ไม่มากก็น้อย
“ทุกวันนี้ทุกคนเจอกับความเครียดหลายทาง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว ครอบครัว แม้กระทั่งสังคมที่ต้องออกไปใช้ชีวิตประจำวัน เลยทำให้คนพยายามมองหาสิ่งที่จะช่วยบรรเทาความเครียดของเขาได้บ้าง
“เราใช้โลเคชันเดิม ๆ แต่เปลี่ยนไปตามฤดูกาล ช่วงหน้าแล้งเป็นสีเหลือง ๆ แห้ง ๆ สีใบไม้ร่วง ช่วงหน้าหนาวเป็นหมอก ๆ เย็น ๆ ช่วงหน้าฝนเป็นสีเขียว นี่น่าจะเป็นอีกอย่างที่ทำให้คนสนใจและชอบดูสิ่งที่พีทนำเสนอออกไป ซึ่งแตกต่างจากภาพที่เขาเคยเห็น”
แต่แน่นอนว่าฟีดแบ็กไม่ได้มีแค่เสียงหัวเราะและคำชื่นชมจากคนดู เพราะคอมเมนต์ทางลบก็มีเหมือนกัน
“ต้องยอมรับก่อนว่าคนมีหลายประเภท บางคนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บางคนรักเราชมเรา บางคนไม่ได้ชอบก็มี พีทพยายามไม่ให้ตัวเองรู้สึกแย่ ทำความเข้าใจตั้งแต่ตอนแรกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เราโพสต์ลงไป ไม่ใช่แค่ Follower ที่เห็น แต่คนที่ไม่ได้ติดตามเรา ซึ่งอาจไม่ชอบเราอยู่แล้วก็มีสิทธิ์เห็นเราด้วยเหมือนกัน ดังนั้นก็อาจเป็นช่วงเวลาที่เขาแก้แค้นเราได้” พีทหัวเราะ
โรงละครแห่งความฝัน
ในตอนที่คุณครูถามถึงความฝัน เด็กชายพีทชั้นประถมเลือกที่จะลอกคำตอบจากเพื่อนคนข้าง ๆ ว่า อยากเป็นอาชีพที่มีเกียรติอย่างหมอหรือครู
พีทเริ่มมีคำตอบเป็นของตัวเองว่าอยากเป็นนักร้อง อยากเป็นนักเต้น หลังมีความสุขกับกิจกรรมที่ได้ทำในวัยมัธยม และเมื่อถึงวัยมหาลัยที่ต้องเดินทางมาเรียน ทำงาน และใช้ชีวิตที่กรุงเทพฯ ความฝันของเขาก็เริ่มแปรเปลี่ยนไป
“ช่วงนั้นถามว่าความฝันคืออะไร มันคือความมั่นคง เราอยากโตขึ้นมาโดยเลี้ยงดูตัวเองได้ ไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น ไม่สร้างความเดือนร้อนให้ใคร รวมไปถึงช่วยจุนเจือครอบครัว ให้พ่อแม่มีชีวิตสบายขึ้นจากเดิมที่เป็นอยู่”
แล้วความฝันตอนนี้ล่ะ – เราอดถามไม่ได้
“ไม่มีเลยค่ะ” เรานิ่งไปชั่วครู่ เพราะความฝันของพีทไม่ใช่การสร้างอะไรให้ยิ่งใหญ่กว่าเดิมในช่วงวัยที่กำลังผลิบาน แต่กลับเป็นความเรียบง่ายและความสงบของชีวิต
“เราอยากมีความสุขกับชีวิตแหละ แต่ชีวิตก็ควรจะเป็นใจที่สบาย ๆ อยากตื่นมาแล้วโฟกัสกับเหตุการณ์ตรงหน้า อย่างเท้าที่กำลังเหยียบพื้นหรือมือที่กำลังจับแปรงสีฟัน ไม่ต้องคิดอะไร สโลว์ไลฟ์ได้ 100% นี่น่าจะเป็นความสุขสูงสุดที่พีทตามหาแล้ว แล้วก็หวังว่าชีวิตนี้จะได้สัมผัสบ้างสักครั้ง”
อย่างที่รู้กัน ปัจจุบันเป็นยุคที่เราเข้าถึงความสำเร็จของคนอื่นได้ง่าย จนอาจลืมนึกถึงกระบวนการหรือระยะทางของความสำเร็จที่ได้เห็น และไปโฟกัสกับสิ่งผิวเผินเพื่อแลกกับสายตาของผู้อื่น
“นอกจากจะสนุกสนานไปกับคอนเทนต์ที่พีทได้ลงไปแล้ว ก็อยากให้ทุกคนเห็นอีกมุมหนึ่งว่า พีทก็เริ่มจากคนธรรมดาที่อยู่ในที่ธรรมดา เริ่มจากจุดที่ตัวเองอยู่ ใช้ในสิ่งที่ตัวเองมี เป็นในสิ่งที่ตัวเองเป็น รวมถึงสภาพร่างกายด้วย
“พีทก็อยากสวย พยายามแต่งตัวเป็นผู้หญิง แต่ในขณะเดียวกัน หน้าพีทก็ไม่ให้เนอะ พีทมีหนวด นี่คือสิ่งที่พีทอยากสะท้อนเหมือนกันว่า พีททำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ได้สร้างความสุข สร้างรอยยิ้มให้กับคนอื่น โดยสร้างความมั่นคงให้กับชีวิตตัวเองได้ด้วย
“เราหาคุณค่าในตัวเองได้ด้วยสิ่งที่เรามีอยู่แล้ว”
และนี่คือทั้งหมดที่เขาต้องการสื่อสารออกมาผ่าน ‘Petepamana’
ภาพ : พีทพามานา
