เราหลงรักบรรยากาศการดูหนังในโรงหนัง หลายครั้งที่ซื้อตั๋วเดินเข้าโรงหนังด้วยการบอกว่า “ดูเรื่องอะไรก็ได้ที่เข้าฉายในรอบถัดไป” (ยกเว้นหนังผี ‘ตุ้งแช่’ ที่ขอยกธงยอมแพ้ค่ะ) สมัยเรียนถ้ามีเวลาเต็มวันโดยเฉพาะช่วงสุดสัปดาห์ เราจะไปยืนเกาะตู้ขายตั๋วโรงหนังสยามหรือไม่ก็ลิโด้ตั้งแต่เช้าตรู่ และขอให้เจ้าหน้าที่ช่วยแนะนำการจัดเวลาดูหนังแต่ละเรื่องที่เข้าฉายในวันนั้น เพื่อให้เราวิ่งวนดูหนังสามสี่เรื่องติดกันภายในวันเดียวได้อยู่บ่อยๆ
เมื่อชีวิตจับพลัดจับผลูต้องไปออกทริปมอเตอร์ไซค์ และใช้เวลาอยู่บนถนนไฮเวย์ในทวีปอเมริกาเป็นหลัก เราก็เตรียมใจแล้วว่าคงไม่ได้เข้าโรงหนังไปอีกหลายปีแน่ แต่พอออกเดินทางจริงๆ ก็มีโอกาสจอดแวะดูหนังโดยไม่ตั้งใจตั้งแต่เนิ่นๆ หลังจากนั้นก็มีครั้งที่สอง สาม สี่ ตามมาเรื่อยๆ จนกลายเป็นเรื่องปกติ และเป็นส่วนสำคัญที่เติมเต็มทริปนี้แบบที่เราคาดไม่ถึง
หนังกลางแปลงฝรั่ง โคโลราโด, สหรัฐอเมริกา
ก่อนออกทริปมอเตอร์ไซค์ 2 วัน ครอบครัวของแฟนเอ่ยปากชวนเราไป ‘ไดรฟ์-อิน เธียเตอร์’ (Drive-in Theatre) เราออกอาการหูผึ่งตั้งแต่ได้ยินครั้งแรก และรีบถามย้ำเพื่อความแน่ใจว่า มันคือการขับรถยนต์ไปจอดแล้วดูหนังอยู่ในรถตัวเองใช่ไหม พอทุกคนบนโต๊ะอาหารพยักหน้า เราก็ตอบตกลงทันทีแบบไม่ต้องเล่นเนื้อเล่นตัวให้มาก เรื่องจัดกระเป๋าเดินทางเอาไว้ก่อน จะได้ไปดูไดรฟ์-อิน เธียเตอร์ของจริงทั้งที จากที่เคยเห็นแค่ในหนังฝรั่งมาตลอดชีวิตแบบนี้ เราไม่ยอมพลาดแน่ๆ
ก่อนไปเรานึกถึงฉากพระเอกนางเอกนั่งดูหนังและจับมือกัน 2 คนในรถเงียบๆ ช่างโรแมนติกเกินจะพรรณนา แต่พอได้ไปสัมผัสด้วยตัวเองจริงๆ ต้องขอใช้คำว่าผิดจากที่คิดไว้อย่างกับ ‘หนังคนละม้วน’
วันนั้นคนทั้งบ้านยกขบวนกันไปตั้งแต่ 6 โมงเย็น เราคิดว่าหนังคงจะฉายสัก 6 โมงครึ่ง แต่เปล่าเลยค่ะ การไปดูหนังแบบไดรฟ์-อิน เธียเตอร์ของฝรั่งก็คือ การดูหนังกลางแปลงแบบบ้านเรานี่เอง
แค่เปลี่ยนหมูปิ้ง ลูกชิ้นทอด สายไหม เป็นบาร์บีคิว พิซซ่า แซนด์วิช และข้าวโพดคั่ว จากชิงช้า ม้าหมุน กลายเป็นการเล่นฟริสบี้ ปาเป้าด้วยถุงทราย แฮนด์บอล บอร์ดเกม ฯลฯ จากเสื่อที่เราไว้ปูพื้นนั่งดูหนังกัน ทางนี้เขาก็ขนผ้าห่มผืนหนาๆ กันมาหลายผืน มีทั้งปูนอนบนพื้นทรายหน้ารถยนต์ตัวเอง ทั้งปูบนท้ายรถกระบะ บางบ้านขนเก้าอี้สนามมานั่งรวมตัวกันหน้ารถ เล่นกันไปคุยกันไปเพลินๆ เคล้ากลิ่นบาร์บีคิวและข้าวโพดคั่วที่ลอยมาปะทะจมูกชวนให้หิวเป็นระยะ
เรื่องอาหารการกินทางโรงหนังมีร้านอาหารไว้บริการค่ะ ส่วนใหญ่โรงหนังประเภทนี้ไม่อนุญาตให้นำอาหารจากภายนอกมารับประทาน และอาจเสียค่าปรับถ้าโดนจับได้ โรงหนังที่เราไปมีแม้กระทั่งอาหารสุนัขและอาหารเจ้าเหมียวขาย เพราะทางโรงหนังอนุญาตให้พาสัตว์เลี้ยงมาดูหนังด้วยได้ แต่ต้องมีสายจูงตลอดเวลา และถ้าสัตว์เลี้ยงขับถ่ายเจ้าของก็ต้องคอยเก็บกวาดให้เรียบร้อย
ลานจอดรถหน้าจอหนังเป็นลานเปิดโล่งกว้าง มีแท่งอะลูมิเนียมหลากสีปักไว้เป็นสัญลักษณ์ใช้แบ่งประเภทรถ เช่น สีเหลืองเป็นที่จอดรถเก๋ง สีเขียวเป็นที่จอดรถห้าประตูขนาดกลางและกระบะขนาดเล็ก สีขาวเป็นที่จอดรถกระบะขนาดใหญ่ ส่วนรถที่เพิ่มความสูงมาเป็นพิเศษหรือติดหลังคาเพิ่มเติม ก็ต้องไปจอดด้านหลัง เพื่อไม่ให้บังสายตาของคนอื่นๆ
แท่งอะลูมิเนียมพวกนี้ นอกจากทำหน้าที่แบ่งโซนของรถแล้ว ยังเป็นตัวกระจายสัญญาณวิทยุด้วยค่ะ ในระหว่างที่หนังยังไม่เริ่มฉาย ช่องสัญญาณนี้จะมีเพลงให้ฟังไปเรื่อยๆ พอเราเอารถเข้าไปจอด ก็จูนสัญญาณรับวิทยุช่องนี้ไว้ได้เลย เพราะจะเป็นช่องเดียวกับที่ส่งสัญญาณเสียงของหนัง
เวลาฉายหนังคือ ‘ตอนฟ้ามืด’ แถวนี้กว่าฟ้าจะมืดก็ปาไปเกือบ 3 ทุ่ม ถึงตอนนั้นทุกคนกินอาหารจนอิ่มและเล่นเกมกันจนเหนื่อยพอดี วันนั้นโรงหนังที่เราไปดูมี 2 ลาน ซึ่งอยู่ติดกันแต่ฉายหนังคนละเรื่อง (ลานเราฉายเรื่อง The Man from U.N.C.L.E. ส่วนอีกลานฉาย Minions) ตอนแรกก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเสียงจะไม่ตีกันหรือยังไงเพราะไม่มีอะไรกั้นเลย แต่ถึงเวลาฉายก็ไม่ตีกันจริงๆ ค่ะ เครื่องเล่นวิทยุของรถทุกคันในลานทำหน้าที่เป็นเครื่องกระจายเสียงได้อย่างมีประสิทธิภาพมากทีเดียว
ในระหว่างหนังฉายก็มีคนเดินลุกเข้าลุกออกไปซื้ออาหารและเข้าห้องน้ำกันเป็นระยะ มีเสียงคุยกันบ้างประปราย แต่ด้วยพื้นที่เปิดโล่งเลยทำให้ไม่รู้สึกว่าโดนรบกวน เรานั่งดูหนังอยู่กับครอบครัวของแฟนบนกองผ้าห่มที่ปูเอาไว้หน้ารถได้ไม่ถึงครึ่งเรื่อง สุดท้ายก็ยอมแพ้แรงลมหนาวและเข้าไปนั่งดูจากในรถแทน ซึ่งก็ได้บรรยากาศอีกแบบ เพราะทันทีที่เราปิดประตูรถยนต์ เสียงหนังจากวิทยุในรถก็ก้องกังวานไปทั่ว แค่ปรับเก้าอี้ให้เอนลงหน่อย มีหมอนรองคอกับผ้าห่มผืนน้อยให้พออุ่นสบาย เท่านี้เราก็ได้ที่นั่งเฟิร์สคลาสเป็นของตัวเองแล้ว
หลังหนังเรื่องแรกจบ เราลุกขึ้นเตรียมตัวจะไปช่วยเก็บของกลับบ้าน แต่แฟนบอกว่าเดี๋ยวเรื่องที่ฉายต่อไปเป็น Mission Impossible 5 ถ้าอยากดูก็นั่งอยู่ต่อได้เลย เอ้า ว่ายังไงก็ว่าตามกัน เราออกมานั่งข้างนอก ตั้งใจจะปักหลักดูเรื่องต่อไป แต่ดันผล็อยหลับตั้งแต่ 15 นาทีแรกของหนังเรื่องที่ 2 ทุกคนที่ไปด้วยกันก็บ่นเสียดายแทนที่เราไม่ได้ดูเพราะเรื่องที่ 2 สนุกกว่าเรื่องแรก แต่สำหรับเราแค่นี้ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่คุ้มค่ามากแล้ว 🙂
ราคาตั๋วผู้ใหญ่ประมาณ 250 บาท เด็กและผู้สูงอายุ 150 บาท
ดูไปกินไปที่เม็กซิโก
เม็กซิโกเป็นประเทศที่มีปัญหาเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์พอๆ กับบ้านเราค่ะ แต่การดูหนังเข้าใหม่ในโรงหนังก็ยังได้รับความนิยมมากในกลุ่มคนดูแทบทุกวัย เดิมที่นี่มีโรงหนังเก่าแก่ขนาดเล็กอยู่หลายแห่ง แต่ปัจจุบันบางส่วนได้รับความเสียหายจากแผ่นดินไหวและอีกหลายส่วนก็ทยอยปิดตัวลงเพราะสู้โรงหนังระบบมัลติเพล็กซ์สมัยใหม่ไม่ได้
เครือหลักๆ ของโรงหนังในประเทศเม็กซิโกคือ Cinemex และ Cinépolis ทั้งสองเครือมีสาขาอยู่ทั่วประเทศและมักตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้าชั้นนำ เทคโนโลยีที่ใช้ในโรงหนัง ความสะดวกสบาย และบรรยากาศ เรียกได้ว่าสูสีกับโรงหนังบ้านเรามาก การเช็กรอบหนัง จองตั๋ว ซื้อตั๋ว เลือกที่นั่ง ก็ใช้วิธีและมาตรฐานเดียวกัน ต้องยอมรับว่าการให้เลือกที่นั่งเองก่อนเข้าไปในโรงทำให้เราแปลกใจพอสมควร เพราะ 2 ประเทศเพื่อนบ้านของเม็กซิโกอย่างแคนาดาและสหรัฐฯ ยังใช้ระบบขายตั๋วไม่ระบุที่นั่งกันอยู่เลย
ความหลากหลายของหนังที่นี่โดยเฉพาะในเมืองขนาดใหญ่ มีให้เลือกดูได้ทั้งหนังฮอลลีวูด หนังละติน หนังยุโรป หรือแม้แต่หนังเอเชีย แต่มีข้อจำกัดด้านภาษา เช่นหนังที่มีเสียงต้นฉบับเป็นภาษาต่างประเทศ มักจะมีตัวเลือกให้แค่ 2 อย่างคือ พากย์เสียงสเปนทับ หรือมีคำบรรยายเป็นภาษาสเปนแต่ไม่มีภาษาอังกฤษ
ถ้าหนังเรื่องนั้นเป็นแอนิเมชันที่ ‘น่าจะเหมาะกับเด็กมากกว่า’ ก็จะมีตัวเลือกเดียวคือพากย์เสียงสเปน ฉะนั้น ตอนที่หนังอย่าง CoCo, Zootopia, Finding Dory หรือแม้แต่ Gantz : O เข้า คนที่ใช้ภาษาสเปนแบบถามนกตอบน้ำอย่างเราก็ทำได้แค่มองป้ายโปสเตอร์ตาละห้อยไปตามระเบียบ
ที่น่าสนใจกว่าหนัง คือวัฒนธรรมการกินอาหารในโรงหนังของชาวเม็กซิกันค่ะ ในเมืองหลวงอย่างเม็กซิโกซิตี้ โรงหนังหลายแห่งมีบริการให้กดปุ่มหรือยกมือเรียกพนักงานเพื่อขอดูเมนูและสั่งอาหารโดยไม่ต้องลุกออกจากที่นั่ง แล้วก็ชำระเงินกับบัตรเครดิตด้วยเครื่องรูดบัตรแบบพกพาของพนักงาน ถือว่าสะดวกดี แต่เราว่ามันขัดๆ อยู่บ้างตรงที่การซื้อขายไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะก่อนหนังเริ่มหรือเพิ่งจะเริ่ม เพราะบางครั้งในระหว่างที่พระเอกกำลังโดนไล่ล่าอย่างดุเดือดอยู่บนจอ คุณพี่เก้าอี้ข้างหน้าเราก็กำลังคิดอย่างหนักหน่วงว่าจะสั่งไอศครีมหรือเครปแกงกะหรี่ไก่มากินก่อนดี
โรงหนังที่อยู่ในเมืองเล็กๆ แม้ไม่มีบริการแบบเสิร์ฟถึงที่ แต่อาหารที่มีให้เลือกซื้อด้านนอกก็ชวนหิวทั้งที่ไม่ได้หิวเอาง่ายๆ เพราะนอกจากข้าวโพดคั่ว ขนมขบเคี้ยว ช็อกโกแลต ลูกอม และน้ำอัดลม ที่เป็นตัวเลือกพื้นฐานของโรงหนังเกือบทั่วทั้งโลกแล้ว เมนูที่ทุกคนนิยมซื้อและถือเข้าไปนั่งกินกันอย่างเอร็ดอร่อยในระหว่างดูหนังก็มีนาโชส์อบชีส แผ่นตอร์ติญ่าชิปแกล้มซัลซารสเข้มข้น ทาโก้เนื้อวัว หมู ไก่ ฯลฯ ถ้ารสชาติยังไม่ถูกใจ ก็มีซอสและมะนาวสดให้ปรุงเพิ่มกันได้ตามสะดวกด้วย
เมื่อคนที่มาดูหนังกินอาหารกันจริงจังขนาดนี้ ทางโรงหนังก็อำนวยความสะดวกด้วยการออกแบบถาดทรงสี่เหลี่ยมที่มุมด้านหนึ่งมีพลาสติกยื่นออกมาเป็นรูปทรงคล้ายแก้ว ซึ่งนำไปเสียบเข้ากับช่องใส่แก้วน้ำข้างเก้าอี้ในโรงหนัง และถาดเล็กๆ ใบนั้นก็จะกลายเป็นโต๊ะรับประทานอาหารส่วนตัวไปทันที ปกติเราเป็นคนไม่กินขนมในโรงหนัง แต่พอมาอยู่เม็กซิโก ทั้งเสียงเคี้ยว กลิ่นพริก กลิ่นมะเขือเทศ จากคนเกินครึ่งโรง ทำให้อดไม่ได้ที่จะ ‘หลิ่วตาตาม’ ด้วยการไปต่อแถวซื้อขนมพอเป็นพิธี ให้ได้มี ‘โต๊ะส่วนตัว’ กับเขาบ้าง 🙂
ราคาตั๋วหนังเริ่มต้นตั้งแต่ 60 – 150 บาทในโรงหนังทั่วไป และราคาอาจสูงขึ้นในวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์
“…Find the nearest movie theater…”
ซาน ซัลวาดอร์, เอลซัลวาดอร์
ช่วงที่เดินทางผ่านทวีปอเมริกากลาง หนังเรื่อง Suicide Squad กำลังจะเข้าฉายพอดี เราเห็นป้ายโฆษณาของหนังเรื่องนี้ติดเป็นระยะอยู่ตามริมถนนไฮเวย์ตั้งแต่ออกมาจากกัวเตมาลา ตอนนั้นคิดว่าไม่น่าได้ดูจนกว่าจะเดินทางถึงปานามา เพราะเรา 2 คนเดินทางล่าช้ากว่าที่กำหนดกันไว้มาก เลยพยายามเร่งทำเวลาด้วยการออกจากโรงแรมแต่เช้าตรู่ ใช้เวลาอยู่บนถนนเต็มวัน กว่าจะเข้าโรงแรมปลายทางก็ค่ำมืดดึกดื่น
แต่อยู่ๆ เจ้ามอเตอร์ไซค์คู่ใจที่วิ่งฉิวมาอย่างดีตลอดสัปดาห์ก็เกิดอาการงอแง จนต้องเข็นไปให้ร้านซ่อมรถช่วยดูให้ และได้คำตอบว่าต้องเปลี่ยนอะไหล่บางชิ้นซึ่งไม่มีขายในเมืองเล็กๆ ที่เราจอดพักอย่างซาน มิเกล แต่จะหาได้จากศูนย์ใหญ่ในซาน ซัลวาดอร์ สุดท้ายเราเลยต้องจอดรถทิ้งไว้และกระโดดขึ้นรถบัสเข้าเมืองหลวงเพื่อไปหาซื้ออะไหล่รถมอเตอร์ไซค์
ในทริปนี้ถ้ามีโอกาสได้เข้าเมืองหลวงของประเทศไหนๆ นอกจากจะบอกให้ Siri ช่วยหา ‘ร้านอาหารไทยที่ใกล้ที่สุด’ แล้ว ก็มี ‘โรงหนังที่ใกล้ที่สุด’ นี่แหละค่ะ ที่พูดถามบ่อยจน Siri คงจะเบื่อเหมือนกัน ส่วนรอบนี้ต้องถือว่าในโชคร้ายก็มีโชคดีอยู่บ้าง เพราะโรงแรมที่เราพักอยู่ไม่ไกลจากโรงหนังมาก ตั๋ว Suicide Squad 2 ใบเลยต้องตกมาอยู่ในกำมือเราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
โรงหนังในเอล ซัลวาดอร์ ที่คุ้นหูคุ้นตาเราคือ Cinemark กับ Cinépolis ซึ่งเป็นเครือที่ข้ามประเทศมาลงทุนจากเม็กซิโก บรรยากาศเลยไม่ค่อยแตกต่างกับโรงหนังในเม็กซิโกมากนัก ทั้งการตกแต่งที่ทันสมัย เก้าอี้อยู่ในสภาพดี สะอาด และนั่งสบาย สัปดาห์ที่เราไปดูอาจมีหนังให้เลือกดูไม่มาก คงเป็นเพราะมีหนังดังเข้าใหม่อย่าง Suicide Squad มาครองพื้นที่อยู่ และเป็นหนังเรื่องเดียวที่มีรอบภาษาอังกฤษ-คำบรรยายสเปนให้ดูซะด้วย
คืนที่เราไปดูหนังกันเป็นคืนวันเสาร์ เราเลยเตรียมใจก่อนเลยว่าคนต้องเยอะแน่ ตอนแรกก็ไปยืนรอเพลินๆ แต่มาตกประหม่าเอาตอนถึงคิวซื้อตั๋ว เพราะหน้าจอแสดงที่นั่งที่ควรจะหันมาทางเรากลับยกสูงและหันไปทางพนักงานขายตั๋ว เวลาเลือกที่นั่งเราก็ต้องบอกแบบกว้างๆ ไปว่าอยากได้ที่นั่งโซนไหน แถวไหน ใกล้จอ ไกลจอ ซ้าย ขวา หรือไม่ก็ขอให้พนักงานบอกว่าตรงไหนว่างบ้าง ซึ่งอาจไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตถ้าเราพูดภาษาสเปนคล่อง โชคยังดีที่แฟนเราพูดสเปนได้บ้าง
คุณพนักงานก็ใจเย็นและอดทนกับความเด๋อด๋าของเรา 2 คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร สุดท้ายได้ตั๋วมาก็ยังไม่ค่อยแน่ใจว่าได้นั่งตรงไหนกันแน่ แต่ก็คิดว่าไปลุ้นเอาตอนเดินเข้าไปในโรงเลยแล้วกัน
ขนมที่ขายอยู่ด้านหน้าไม่มีอะไรให้น่าตื่นเต้นเป็นพิเศษค่ะ แต่ก็มีถาดสำหรับวางอาหารและแก้วน้ำให้เอาไปเสียบกับที่วางแขนข้างเก้าอี้ได้เหมือนที่เม็กซิโก รอบนี้เราไม่ได้ซื้ออาหารอะไรเข้าไปนอกจากน้ำเปล่าคนละขวด เสร็จแล้วก็รีบเดินเข้าโรงหนังเพื่อไปหาที่นั่งที่คุณพี่พนักงานช่วยจองให้ ปรากฏว่าได้นั่งแถวบนสุดริมทางเดินอย่างที่ขอไป เพราะเป็นการพบกันครึ่งทางระหว่างความชอบของเราและของแฟน
บรรยากาศในโรงก่อนหนังเริ่มฉายถือว่าค่อนข้างเงียบทั้งที่มีคนดูเยอะเกินครึ่งโรง แต่พอหนังเริ่มฉายไปได้สักพัก เราก็พบว่าคนดูส่วนใหญ่มีอารมณ์ร่วมไปกับหนังและไม่รู้สึกเขินเลยที่จะแสดงออก เช่นหัวเราะเสียงดังอย่างจริงใจ ปรบมือเวลาตัวละครทำอะไรถูกใจ หรือส่งเสียงโห่เวลาที่ไม่ชอบใจ และที่น่ารักที่สุดคงจะเป็นเสียงฮือฮาและเสียงแซวกันเองตอนที่ตัวละครจูบกัน เราได้ยินแล้วยังอดอมยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
กว่าหนังจะจบก็ค่อนข้างดึกพอสมควรค่ะ คนดูส่วนใหญ่ถือถาดขนมของตัวเองติดมือออกมาด้วย เพราะตรงหน้าประตูทางออกมีถังขยะใบใหญ่ให้เทกล่องข้าวโพดคั่วและแก้วน้ำทิ้งได้ ส่วนถาดก็ถูกวางซ้อนเรียงกันเอาไว้ข้างๆ อย่างเรียบร้อย
จะว่าไปแล้ว ถ้ามอเตอร์ไซค์ไม่เสียเราก็คงไม่มีโอกาสดั้นด้นมาดูหนังถึงในซาน ซัลวาดอร์ ที่ตลกร้ายไปยิ่งกว่านั้นคือ อะไหล่ที่มาหาก็ไม่มีขายในเมืองเหมือนกัน สุดท้ายก็ต้องขึ้นรถบัสกลับไปมือเปล่า เจ้าของร้านซ่อมรถที่ซาน มิเกล เห็นเรากลับไปหน้าจ๋อยๆ กันก็คงนึกเวทนา เลยช่วยโทรศัพท์ตามหาอะไหล่เก่าจากร้านอื่นๆ มาดัดแปลงและใส่แก้ขัดให้แบบไม่คิดค่าแรง แถมตอนร่ำลากันก็ยังมาจับมืออวยพรให้เรา 2 คนโชคดีกับการเดินทางด้วย
ราคาตั๋วหนังทั่วไปใบละประมาณ 150 – 170 บาท ซึ่งค่อนข้างสูงสำหรับคนท้องถิ่นค่ะ
ดูหนัง… ไม่ได้หนัง
ปานามา
โรงหนังส่วนใหญ่ของปานามาอยู่ในปานามาซิตี้ เครือใหญ่ๆ ก็มี Cinépolis กับ Cine Moderno เป็นโรงแบบมัลติเพล็กซ์ ตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ ก่อนจะมาถึงที่นี่ เพื่อนชาวปานามาของเราแนะนำว่าถ้าอยากดูหนังที่มีเสียงภาษาอังกฤษ ให้ไปวันที่หนังเพิ่งเข้าช่วงสองสามวันแรก เพราะหลังจากนั้นไม่ว่าหนังดังแค่ไหน ก็จะเหลือไว้แค่พากย์ภาษาสเปน
เรามีเวลาอยู่ในปานามาประมาณ 2 สัปดาห์เพื่อรอเอามอเตอร์ไซค์ลงเรือข้ามไปประเทศโคลัมเบีย ก็เลยหาเวลาไปดูหนังได้สามสี่ครั้ง เช่นโรงที่ไปดูในปานามาซิตี้เป็นโรงหนังของ Cinépolis แบบ VIP ทั้งเทคโนโลยี คุณภาพการบริการและราคาก็ VIP สมชื่อค่ะ จ่ายค่าตั๋วกันไปคนละประมาณ 500 – 600 บาทต่อรอบ อาหารมีให้เลือกทั้งคาวหวาน มีพนักงานรับออเดอร์และเสิร์ฟให้ถึงที่นั่งคล้ายกับที่เม็กซิโก แต่ของปานามาจะดูหรูหรากว่าและแพงกว่าเพราะใช้เงินสกุลดอลลาร์สหรัฐเป็นหลัก
ส่วนอีกรอบก็เป็นการไปดูแบบตัดสินใจปุบปับ ทั้งที่ตอนนั้นเพิ่งเช็กอินเข้าโรงแรม อาบน้ำ และเตรียมตัวนอนแล้ว แต่ก็อดใจลองหา ‘โรงหนังใกล้ตัว’ ดูไม่ได้ จนไปเจอว่ามีหนังภาษาอังกฤษและมีรอบที่ถ้าอยากไปดู ต้องเด้งออกจากเตียงและรีบบึ่งรถออกไปเลยเดี๋ยวนั้น
10 นาทีต่อมา เรา 2 คนก็ยืนอยู่หน้าโรงหนังในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งของประเทศปานามา
อากาศวันนั้นค่อนข้างเย็นและยังมีฝนปรอยๆ เรารีบวิ่งหลบฝนเข้าไปซื้อตั๋วและคว้ากล่องข้าวโพดคั่วอุ่นๆ ติดมือเข้าไป 2 กล่อง หวังลึกๆ ว่าจะมัวแต่กินเพลินจนลืมหนาว ตั๋วหนังที่เราได้มาเป็นตั๋วแบบไม่ระบุที่นั่งซะด้วย พอเรารู้แบบนั้นก็ชักไม่แน่ใจว่าคิดผิดรึเปล่าที่ดิ้นรนฝ่าฝนมาดูหนัง ถ้าเดินเข้าไปแล้วไม่เหลือที่นั่งดีๆ เลยจะทำยังไง
โชคยังดีที่พอมีที่นั่งแถวบนเหลืออยู่บ้าง เรารีบนั่งลงทันที แต่ยังไม่ทันได้จัดแจงท่านั่งให้สบาย โฆษณาก็จบภายใน 2 นาทีโดยไม่มีหนังตัวอย่าง แล้วหนังก็เริ่มฉาย เปิดมาเป็นชื่อภาษาสเปนอยู่กลางจอ คิ้วเรากระตุกทันที ลางไม่ค่อยดีซะแล้วแบบนี้ พอตัวละครเริ่มเปิดปากคุยกันเป็นภาษาสเปนเท่านั้นแหละ เราก็หันไปทำปากพะงาบๆ ใส่แฟนแบบไม่มีเสียงเพราะข้าวโพดคั่วยังเต็มปาก แฟนก็รีบลุกออกไปคุยกับคนขายตั๋วให้ ส่วนเราก็ยังนั่งรออยู่ในโรงหนังเพราะถึงลงไปก็ช่วยอะไรไม่ได้
ไม่ถึง 1 นาทีแฟนเดินกลับมาบอกว่า คนขายตั๋วทำหน้างงๆ แต่ก็รับปากว่าจะรีบเปลี่ยนภาษาให้ เราได้แต่พยักหน้าและนึกขำในโชคชะตาของตัวเอง เมื่อกี้ก็นอนสบายๆ อยู่ในโรงแรมดีแล้วแท้ๆ
15 นาทีผ่านไป นางเอกของเรายังพูดภาษาสเปนปร๋อ คราวนี้เราเลยชวนแฟนเดินลงไปที่ตู้ขายตั๋วด้วยกัน ภาพที่เห็นคือมีคน 3 คนกำลังวิ่งวุ่นกันอยู่หลังเคาน์เตอร์เพราะหาไฟล์ภาษาอังกฤษไม่เจอ ห้องขายตั๋วก็เล็กนิดเดียว แต่น้อง 3 คนเข้าไปเบียดกันจนแน่น คนหนึ่งนั่งหาไฟล์เสียงภาษาอังกฤษในคอมพิวเตอร์ อีกคนพยายามโทรศัพท์หาบริษัทส่งหนัง คนที่สามก็ก้มๆ เงยๆ รื้อหาเอกสารที่แนบมากับหนัง
เรากับแฟนก็มายืนงงๆ ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้จะช่วยยังไง จนน้องผู้ชายที่ขายข้าวโพดคั่วเดินมาพร้อมกับยื่นกล่องข้าวโพดคั่วมาให้ แล้วบอกว่าให้กินรอไปก่อน อันนี้ให้ฟรีนะ (ส่วน 2 กล่องที่เราซื้อไปก็ยังอยู่ในโรงหนังอยู่เลยค่ะ) แล้วน้องก็ถือโอกาสยืนปักหลักเกาะโต๊ะให้กำลังใจเพื่อนไปด้วย ผ่านไปอีก 10 นาทีก็มีน้องจากฝั่งขายน้ำ คุณป้าทำความสะอาด และพี่ รปภ. ข้างนอกมาร่วมวงอีกชุด เราสังเกตเห็นว่าพนักงานสองสามคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นสะพายกระเป๋าติดมาด้วย เดาว่าคงจะกำลังเตรียมตัวกลับบ้านกันอยู่พอดี
อีกสิบกว่านาทีผ่านไป ทุกคนดูงงมากจริงๆ ที่ไม่มีไฟล์ภาษาอังกฤษ เรากับแฟนก็คุยกันขำๆ ว่ามีคนที่นั่งอยู่ในโรงอีกตั้งยีสิบกว่าคน ไม่เห็นจะมีใครมีปัญหาเลยที่หนังพูดภาษาสเปน คุณน้าขายตั๋วเลยตอบให้ว่าคนแถวนี้จองหนังตามรอบ ไม่ได้สนใจหรอกว่าหนังจะพูดภาษาอะไร ตั้งแต่น้าขายตั๋วมานี่เป็นครั้งแรกที่มีคนเดินลงมาถามหาเสียงภาษาอังกฤษ
ตอนนั้นเราตัดใจเรื่องจะกลับเข้าไปดูหนังต่อแล้วค่ะ เพราะหนังยาวแค่ 100 นาที แต่เราใช้เวลาอยู่ตรงนี้ไปแล้วเกือบครึ่งชั่วโมง อีกอย่างในระหว่างที่ยืนรอก็มีน้องพนักงานวนเวียนมาชวนคุยด้วยตลอด ทั้งถามว่ามาจากไหน ทำไมพูดสเปนไม่ได้ เธอหน้าตาเหมือนคนแถวนี้นะ (เราผิวคล้ำตาโตแบบคนใต้ค่ะ เวลาเดินที่นี่ก็เหมือนคนท้องถิ่นจริงๆ) ขี่มอเตอร์ไซค์มากันเหรอ ไปดูได้ไหม แล้วจะไปไหนต่อ ฯลฯ กว่าจะรู้ตัวอีกทีเราก็ยืนจับกลุ่มคุยกันจนหนังจบและเห็นคนในโรงหนังเริ่มทยอยเดินกันออกมา
ถึงตอนนี้ยังคิดว่าถ้ามีใครถามว่าหนังเรื่องนี้สนุกไหม เราก็จะบอกด้วยความชื่นใจว่าเป็นหนังที่สนุกที่สุดที่เคยดูมาและดีต่อใจมากจริงๆ 🙂
• หนังที่มีคำบรรยายเป็นภาษาสเปนและใช้เสียงต้นฉบับ เช่น ภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น ฯลฯ จะมีคำว่า SUB หรือ Subtitulos ตามหลังชื่อหนัง
• ส่วนหนังที่พากย์ทับด้วยภาษาสเปน (แต่ไม่มีคำบรรยาย) จะมีคำว่า DOB หรือ Doblado ตามหลังชื่อหนัง
• แต่ถ้าซื้อตั๋วเข้าไปแล้วไม่ใช่อย่างที่เขียนไว้ คุณอาจจะได้เพื่อนใหม่กลับมาแทนเหมือนเรานะ 😀
