ถ้าตอนนี้เป็นหนังก็คงถึงตอนจบแบบไม่มีภาคต่อ เหมือนอยากให้มีภาคต่อ แต่คงหาจากที่ไหนไม่ได้แล้ว
ใจความสำคัญที่บอกเล่าถึงการมีตัวตน คือการยอมรับว่าเรายังอยู่ยังยืนหยัดและยังหายใจ 5 ปีที่มาอยู่ในที่ที่ตัวเองอยากอยู่ อยากเห็นตัวเองก้าวและข้ามผ่านความเป็นเด็กมาเป็นผู้ใหญ่ในมุมมองของคนอื่น แบบนั้นคงเข้าใจตัวเองมากขึ้น
ด้วยความที่เป็นคนใจร้อนไม่ชอบการรอคอย เลยอยากลองรออะไรสักอย่างดูบ้างเผื่อว่าจะได้เห็นอะไรที่แตกต่าง
รูปถ่ายที่เกิดขึ้นก็เกิดจากการไปรอใครบางคน หรือรออะไรบางอย่าง หรือจมอยู่กับบางสิ่ง ถ้าหากเรื่องนั้นเป็นความเศร้าก็ขอให้รูปภาพสื่อสารบอกไปให้ถึงทีว่ากำลังเศร้าอยู่ และจะยิ้มได้ในสักวันหนึ่ง
ถ้าหากเป็นไปได้ก็อยากเป็นคนมองโลกในแง่ดี ไม่ร้ายเหมือนที่เคยโดน ไม่เห็นแก่ตัว และใจเย็นให้เหมือนกับเวลาถ่ายภาพเหล่านี้ ถ้าบทความนี้ทำให้ผมลุกขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่าง สื่อสารอะไรบางอย่างส่งถึงใครสักคน ก็ถือว่าผมได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำสักที ถ้าบทความนี้เป็นเมฆฝนที่ทำให้ใครบางคนเปียกปอน ก็ขอให้รูปภาพของผมเป็นสายรุ้งที่ทำให้คุณยิ้มออกมาที่มุมปากนิดหนึ่งก็ยังดี
Write on The Cloud
Photo Essay
ถ้าคุณมีเซ็ตภาพถ่ายที่อยากมาอวดในคอลัมน์นี้ ช่วยส่งเซ็ตภาพพร้อมคำบรรยาย(แบบไม่ยาวมาก) รูปถ่ายผู้เขียน ประวัติส่วนตัวผู้เขียน ที่อยู่ เบอร์โทรติดต่อ และชื่อ facebook มาที่อีเมล [email protected] ระบุหัวข้อว่า ‘ส่งต้นฉบับสำหรับคอลัมน์ Photo Essay’
ถ้าเซ็ตรูปของคุณได้รับการตีพิมพ์ลงในเว็บไซต์ เราจะส่งสมุดลิมิเต็ดอิดิชัน จาก ZEQUENZ แบรนด์สมุดสัญชาติไทย ทำมือ 100 % เปิดได้ 360 องศา ให้เป็นที่ระลึกด้วยนะ
