(บันทึกการเดินทางเมื่อ 17 พฤศจิกายน – 2 ธันวาคม 2563)

4,381.7 เป็นกิโลเมตรสิ้นสุดการเดินทางแบบโร้ดทริปของเรา ซึ่งมีที่มาที่ไปแสนง่าย คือการ Gap Month หรืออาจเป็น Gap Year จากงานประจำ และสงสัยจะดูซีรีส์ตะวันตกมากไป เรื่องที่พระเอกสองพี่น้องขับรถ Chevrolet Impala อย่างเท่ สืบคดี ไล่ปราบผี-ปีศาจ ทั่วอเมริกา นอนตามโรงแรมริมทาง มีไฟโมเตลกะพริบถี่ๆ ติดๆ ดับๆ เราดูแล้วก็อินกับสถานที่และวิวแต่ละเมือง เลยอยากเลียนแบบดูบ้าง ตอนนี้คงต้องเริ่มขับในไทยไปก่อน เลยได้มี Road Trip คนเดียวในไทย

ว่าแล้วก็คว้าแผนที่ประเทศไทยแบบแผ่นพับที่ซื้อไว้หลายปีก่อนมาดู ได้ไอเดียว่าจะขับรถตามจังหวัดขอบประเทศ แต่จะไปที่ไหนบ้าง ก็เลือกยาก เอาแบบนี้แล้วกัน เราจะตามหาและเช็กอินถ่ายภาพสถานที่ที่อยู่ในคำขวัญแต่ละจังหวัด ไม่นานก็เก็บกระเป๋า โยนทุกอย่างไว้เบาะหลัง คว้ากล้องฟิล์มตัวประจำ กดรีเซ็ตและจับ Trip A บนแผงหน้าปัดรถ

ชวนกันเล่นสนุกๆ ด้วยการทายชื่อจังหวัดผ่านภาพแทนคำขวัญ ห้ามเปิดกูเกิลนะ, ลองตามการเดินทางไปกับภาพฟิล์มชุดนี้ เผื่อหมด COVID-19 แล้ว ใครจะตามรอยขับรถเที่ยวตามคำขวัญจังหวัดประเทศไทย ก็สนุกอีกแบบ

ทะเลงาม ข้าวหลามอร่อย อ้อยหวาน จักสานดี ประเพณีวิ่งควาย

การเดินทางของเราเริ่มกิโลเมตรที่ศูนย์ ที่หนองมน ดงข้าวหลาม แน่นอนว่าใครมาเยือนจังหวัดนี้ต้องแวะซื้อเป็นของฝากติดไม้ติดมือกลับบ้าน นอกจากข้าวหลาม ยังมีของฝากจากทะเลมากมายทั้งแห้ง ทั้งอบ ทั้งทอดให้เลือกซื้อเลือกหา

งวดนี้เราได้ปลาหมึกแห้งเชื่อมหวาน 4 แพ็ก ติดรถไว้ จากนั้นก็ตามหาปลาสลิด เราก็เพิ่งรู้ว่าปลาสลิดอยู่กับเราได้ไม่นาน ป้าคนขายบอกว่าต้องเข้าตู้เย็นช่องฟรีชหลังจากเดินทางได้ 1 วัน ทั้งที่เรากะเอาไปเป็นของฝากเพื่อนเมื่อเดินทางถึงเมืองเหนือ ปลาสลิดของเราเลยถูกส่งกลับบ้านที่ กทม. ก่อนวันอันควร เราค้นหาจุดส่งในเมืองโอ่ง โดยขนส่งแบบตู้แช่เย็น

แคว้นโบราณ ด่านเจดีย์ มณีเมืองกาญจน์ สะพานข้ามแม่น้ำแคว แหล่งแร่ น้ำตก

เราเดินทางต่อที่สะพานข้ามแม่น้ำแคว จากตัวเมืองลัดเลาะตามทางหลวงชนบท เช่น 3274, 4030, 3209, 3085 ซึ่งส่วนมากเจอแต่ทุ่งนา ไร่อ้อย และภูเขา มาโผล่ที่สะพานข้ามแม่น้ำแควอีกทีก็เกือบมืด ถ่ายภาพและหาข้าวเย็นเสร็จก็เดินทางต่อ หมุดหมายคืนนี้ของเราจะขับยาวไปถึงเมืองปากน้ำโพ กว่าจะเข้าถนนหมายเลข 1 ได้ฟ้าก็เริ่มมืด ทำใจแป้วเหมือนกัน เพราะต้องอาศัย Google Maps แล้วลูกพี่ก็ดันพาเราเลาะทางหลวงหมายเลข 2 หลัก ทางหลวงหมายเลข 3 หลัก และทางหลวงหมายเลข 4 หลักที่แทบจะไม่มีไฟทางเลย พอเห็นป้ายบอก Route no. 1 เท่านั้นแหละ ใจชื้น มีเพื่อนร่วมทางแล้ว

ธรรมชาติน่ายล ภูมิพลเขื่อนใหญ่ พระเจ้าตากเกรียงไกร เมืองไม้และป่างาม

การเช็กอินวันนี้ของเราสบายขึ้นเมื่ออยู่บนทางหลวงหมายเลข 1 เขื่อนภูมิพล เป็นเขื่อนอเนกประสงค์แห่งแรกของไทยที่สร้างเขื่อนคอนกรีตรูปโค้งขนาดใหญ่สูงที่สุดในประเทศและเอเชียอาคเนย์ เป็นอันดับ 8 ของโลก ความสูงจากฐานถึงสันเขื่อน 154 เมตร อำนวยประโยชน์ในการผลิตพลังงานไฟฟ้าพลังน้ำได้มากมาย ปัจจุบันมีกิจกรรมล่องทะเลสาบเหนือเขื่อน ป้ายบรรยายว่าอย่างนั้น ส่วนเราไม่ลืมแวะสักการะศาลสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช เอาฤกษ์เอาชัยและเอาเลข (ลอตเตอรี่) 

งามพระธาตุลือไกล ฝึกช้างใช้ลือโลก ถ่านหินลือชา รถม้าลือลั่น เครื่องปั้นลือนาม

คืนนี้เราแวะพักที่เมืองรถม้า แม้ไม่ได้อยู่ขอบของประเทศ แต่เราอยากไปดูทุ่งดอกบัวตอง เนื่องจากทริปนี้ไม่ได้แวะจังหวัดที่ลือนามดอกบัวตองแท้ๆ เพราะมีแผนจะไปพร้อมเพื่อน เราเลยหาข้อมูลแล้วพบว่า ที่ กฟผ. แม่เมาะ ก็มีทุ่งดอกบัวตองที่สวยงามเช่นกัน และได้รับคำแนะนำจากเพื่อนสาวเจ้าถิ่นในการตามล่าข้าวซอย เราพยายามหาข้อมูลร้านในโซเชียล แต่ไม่ปรากฏเส้นทาง นั่นทำให้ความอร่อยเพิ่มขึ้นอีก 10 เท่า เพราะอาจเป็นร้านลับในตำนาน (อ้อย ข้าวซอยรสเด็ด)

ดอยสุเทพเป็นศรี ประเพณีเป็นสง่า บุปผาชาติงามตา งามล้ำค่านครพิงค์

หลายท่านคงเดาออกเมื่อเราอยู่บนถนนสาย 11 มุ่งสู่เมืองใหญ่ในใจทุกคน ส่วนคืนนี้เรายังไม่มีที่พัก และยังคิดไม่ออกว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี สักพักอะไรดลใจไม่ทราบ ทำให้เรานึกถึงวัดพระสิงห์ (วัดพระสิงห์วรมหาวิหาร) บริเวณคูเมือง เป็นที่ประดิษฐานพระสิงห์ พระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์คู่เมือง ประจำปีเกิดปีมะโรง และหลายวันของเราก็เริ่มจากตรงนี้ ที่พัก เดินเที่ยว นั่งสามล้อถีบ และเราได้กินขนมจีนน้ำเงี้ยวจากร้านคุณยายโดยบังเอิญ เพราะเข้าผิดร้าน จากที่คนขายน้ำปั่นหน้าวัดพระสิงห์แนะนำร้านเฮือนเพ็ญ แต่เรานึกว่าร้านคุณยายเป็นร้านเจ้าดัง สุดท้ายได้กินน้ำเงี้ยวรสมือคนเมืองแต๊ๆ เจ้า

มาถึงแล้วจะขาดเสียไม่ได้ คือการซื้อของฝาก หลังจากมีประสบการณ์เราก็เตรียมการมองหาขนส่งที่จะขนของฝากถึงคนทางบ้าน เพื่อน และไว้กินเอง (เมื่อถึงบ้าน) เราว่าจ้างสามล้อให้พาเราไปกาด (ตลาด) ซึ่งเป็นโชคดีของคนชอบกินไส้อั่ว หมูยอ แหนมหม้อ แม่ค้าบอกว่าอยู่นอกตู้เย็นได้หลายวัน โดยเฉพาะแหนมหม้อ อยู่ได้ 3 – 4 วัน เพื่อความอร่อย เราคำนวณดูแล้วกว่าจะถึงบ้านคงไม่มีสิ่งใดเน่าเสีย ก็เลยซื้อซะยกใหญ่ แล้วรีบไปศูนย์เคอร์รี่ตามคำแนะนำของคนในตลาด

เมื่อกี้เราผ่านสถานที่คุ้นตาในโลกเฟซบุ๊ก เลยบอกลุงสามล้อถีบว่าไปที่ที่คนถ่ายรูปเยอะค่ะลุง ไม่ช้าลุงสามล้อถีบก็พาเรามาถึงหน้าร้านที่ขายกระเป๋า ตะกร้า จานรองแก้ว ถาด ถ้วย ที่เป็นลักษณะจักสาน ไม่แน่ใจว่าทำไมเขาฮิตกัน ซึ่งร้านหัวมุมขณะนั้นมีสาวๆ ผลัดเปลี่ยนกันถ่ายรูปเป็นจำนวนมาก และอดยิ้มไม่ได้เมื่อเหลือบเห็นป้ายห้ามถ่ายรูปที่ตอนนี้คงไม่มีความหมาย เลยต้องพาตัวเองหลบซ่อนอยู่หลังเสาโดยปริยาย และเราก็ได้จานรองแก้วและถาดใส่ขนมเล็กๆ มาอย่างละชิ้น

เราเลือกที่นี่เป็นจุดเช็กอินให้ตรงกับคำว่า บุปผาชาติล้วนงามตา เราเคยมาเยือนเมื่อราวๆ 10 ปี ตอนนั้นไม่ค่อยได้ถ่ายรูป จำได้เลือนรางเลยขอมาเที่ยวชมอีกสักที ซึ่งเรากำลังอินกับการหาข้อมูลที่จะปลูกเฟินหลายพันธุ์อยู่ วันนี้คนไม่เยอะ แดดไม่ร้อน นั่งรถรางหนึ่งรอบสบายๆ อยากลงตรงไหนบอกให้จอดตามป้ายได้ เราเลือกลงโรงกุหลาบและเรือนร่มไม้

เส้นทาง 118 ของเราหฤหรรษ์มาก เพราะทำทาง Google Maps เลยทำหน้าที่เลือกเส้นทางลัดให้เรา พาเราไปไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเป็นเขาแถวดอยสะเก็ด แล้วก็จดเส้นทางได้ประมาณว่า ผ่านทางหลวงหมายเลข 131, 4063, 1252 พาเลาะเขาซะหวาดเสียว หักศอกก็มี ป้ายเกียร์ต่ำมาเป็นระยะ ไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อนสำหรับการขึ้นลงเขา ขับคนเดียวก็มีใจเสีย 

เหนือสุดในสยาม ชายแดนสามแผ่นดิน ถิ่นวัฒนธรรมล้านนา ล้ำค่าพระธาตุดอยตุง

มาตัด 118 เข้าเส้นทางหลักก็ยังไม่พ้นการทำทาง เราอาศัยขับตามพี่ใหญ่รถบรรทุก เราผ่านอำเภอแล้วอำเภอเล่า ก็ถึงตัวเมืองใหญ่ ห้าทุ่มถึงที่พักริมแม่น้ำกก เลยได้ความจากที่พักว่า เส้นทางนี้เป็นเส้นทางหลักเชื่อมสองจังหวัด ทำทางมา 4 ปียังไม่เสร็จ โทรคุยกับรุ่นพี่ที่เป็นเจ้าถิ่นก็เล่าว่า ที่ยังไม่เสร็จเพราะเจอน้ำป่า วันนี้เลยหลับสบายเพราะเหนื่อยมาก

หลังจากหลับสบาย ตอนเช้าอุณหภูมิต่ำกว่า 20 องศาสเซลเซียสริมแม่น้ำกกชวนให้ความขี้เกียจเคลื่อนตัวออกมา บรรยากาศแสนสบาย ลมเย็น เป็นส่วนตัว เสียงนกเสียงไก่ร้อง พาลให้นั่งเฉยๆ ได้ทั้งวัน ช่วงสายๆ เลยขอเยือนถิ่นวัฒนธรรมล้านนาแบบเบาๆโดยการไปเยือนวัด (วัดพระสิงห์ วัดขัวแคร่ วัดห้วยปลากั้ง) และเดินเล่นห้าง แล้วครั้งหน้าค่อยให้เจ้าถิ่นพาเที่ยวแบบลึกๆ เป็นหมู่คณะ ทำให้วันเวลาที่คำนวณไว้หมดไปกับการนอน กิน และเดินเล่นเรื่อยเปื่อยเสียเป็นส่วนใหญ่

กว๊านพะเยาแหล่งชีวิต ศักดิ์สิทธิ์พระเจ้าตนหลวง บวงสรวงพ่อขุนงำเมือง งามลือเลื่องดอยบุษราคัม

ได้เวลาเตรียมตัวกลับ แน่นอนว่าขาลงเราต้องผ่านกว๊านพะเยา แต่ขอยืนยันว่า ถ้าคุณพิมพ์กว๊านพะเยาลงใน Google Maps คุณอาจได้มาอยู่ตรงนี้ ที่ที่หน้าตาไม่เหมือนที่คิดไว้ มันพาลัดเลาะถนนสายเล็ก รู้สึกเหมือนว่าอยู่ขอบๆ กว๊าน เราต้องหาข้อมูลและพิมพ์ใหม่เป็นสถานที่ใกล้เคียง เพราะเราไม่ได้หาข้อมูลมาก่อน หวังเอาดาบหน้า พิมพ์แล้วมาเลย แต่ถือเป็นการค้นพบใหม่ นี่ถ้าไม่มาเย็นเกินไปวิวตรงนี้คงเก๋ไปอีกแบบ แวะกินกุ้งเต้น คอหมูย่าง ไส้ย่าง ดูไฟ ริมกว๊านเสร็จแล้วเดินทางต่อ ในครั้งนี้เราไม่ได้ผ่านจังหวัดที่มีจิตรกรรมวัดภูมินทร์ที่ลื่อเลือง เนื่องจากเราเพิ่งไปเยือนเมื่อกลางปี

เหล็กน้ำพี้ลือเลื่อง เมืองลางสาดหวาน บ้านพระยาพิชัยดาบหัก ถิ่นสักใหญ่ของโลก

 ดังนั้นจากหมายเลข 1 เข้าหมายเลข 103 นี่มันเขาชัดๆ มืดมาก ทำได้เพียงขับตามพี่ใหญ่รถบรรทุก ห้ามแซงและขับด้วยความระมัดระวัง เข้าหมายเลข 101,11 อีกครั้ง และ 1045 ที่นี่เราได้แวะไหว้อนุสาวรีย์พระยาพิชัยดาบหัก

เดินทางต่อบนเส้นทางที่สวยประทับใจมากที่สุด เริ่มลัดเลาะจากทางหลวง 1214 อำเภอทองแสงขัน ผ่านอำเภอชาติตระการ นครไทย สองข้างทางมีต้นไม้น้อยใหญ่เต็มไปหมด ทุ่งหญ้า ภูเขาลูกไม่สูงมาก ถนนดูดี วิ่งสบาย เมื่อเลี้ยวซ้ายเข้าหมายเลข 2013 ไปทางอำเภอด่านซ้าย จำได้ว่าทิวทัศน์ช่วงท้ายๆ เริ่มเห็นวิวเขาลูกสูง เป็นทางขึ้นลงเขา แต่ไม่ชันมาก เสียดายที่ไม่ได้หยุดจอดเพื่อบันทึกด้วยกล้องฟิล์ม ทั้งนี้ทุกภาพล้วนอยู่ในสายตาและความทรงจำ คงต้องหาเวลาขับไปเที่ยวอีก

เมืองแห่งทะเลภูเขา สุดหนาวในสยาม ดอกไม้งามสามฤดู ถิ่นที่อยู่อริยสงฆ์ มั่นคงความสะอาด

เมืองแห่งทะเลภูเขา ทำให้เราค้นหาข้อมูลและถามที่พักเพื่อขึ้นไปชมว่าจริงดังคำขวัญหรือไม่

ภูบ่อบิด เป็นภูเขาสูงไม่ไกลจากตัวเมือง การเดินขึ้นไม่ยาก แต่ทำเราเหนื่อยแฮ่กได้เหมือนกัน เราใช้เวลาประมาณ 45 นาที เดินไปพักไป จนถึงถ้ำพระภูบ่อบิด ซึ่งทางจะสิ้นสุดแค่ตรงนี้ เนื่องจากมีการซ่อมแซมทางข้างหน้า มีเจ้าหน้าที่ 2 ท่านคอยให้บริการวัดอุณหภูมิร่างกาย จดรายชื่อ และให้ข้อมูลต่างๆ อยู่ เพราะเป็นวนอุทยาน เมื่อไหว้พระในถ้ำเสร็จ ก็ไม่รอช้าที่จะเก็บภาพทั้งทะเล ภูเขา และทิวทัศน์ของเมืองเบื้องล่าง ซึ่งอลังการงานสร้างและสมดังคำขวัญของเขาจริงๆ

เราผ่านแม่น้ำโขง แม่น้ำใหญ่สายสำคัญของหลายประเทศที่เรารู้จักกันดี ช่วงนี้ล้นหลามไปด้วยผู้คนจนที่พักติดริมแม่น้ำโขงส่วนใหญ่เต็ม เลยถามเจ้าถิ่นในตัวเมือง ซึ่งเขาคิดว่าเพราะอากาศกำลังหนาวและสกายวอร์ค ทำให้นักท่องเที่ยวมากเป็นพิเศษ เราเลยได้แต่แวะชมวิวและกินข้าวกลางวัน แล้วมุ่งหน้าต่อไปยังจังหวัดถัดไปโดยใช้เส้นทางหมายเลข 211 ลัดเลาะตามริมแม่น้ำโขง เกาะแก่งน้อยใหญ่ในแม่น้ำพร้อมด้วยภาพแสงอาทิตย์ช่วงเย็นกำลังจะลับตา

 วีรกรรมปราบฮ่อ หลวงพ่อพระใส สะพานไทย-ลาว

วันนี้อากาศดี ท้องฟ้าแจ่มใส แดดแรง แต่สำหรับนักท่องเที่ยวก็คงดีกว่าการที่ฝนตก เราได้พักรถโดยจอดไว้ที่ที่พัก ทำให้สองสามวันนี้เราเดินเป็นหลัก นั่งสกายแลปบางเวลา ไหว้พระคู่บ้านคู่จังหวัด (หลวงพ่อพระใส) เรียบร้อย ก็ได้เวลาสำรวจของกิน ตามหาขนมเบื้องญวณที่เจ้าถิ่นแนะนำมา และซื้อขนมของฝากที่ท่าเสด็จ เรียกได้ว่ามีของทุกประเภท สากกระเบือยันเรือรบ (ของเล่น) เดินทั้งวันก็ดูไม่หมด เราช้อปปิ้งได้มะพร้าวแก้วเกรด A ที่ผู้ขายยืนยันว่าทำเองและอยู่ได้นาน 7 วันโดยไม่ต้องเข้าตู้เย็น จากตรงนี้ มองเห็นสะพานที่น่าจะคุ้นหูกันดีว่า สะพานมิตรภาพไทยลาว 

ภูทอกแหล่งพระธรรม ค่าล้ำยางพารา งามตาแก่งอาฮง บึงโขงหลงเพลินใจ น้ำตกใสเจ็ดสี
ประเพณีแข่งเรือ เหนือสุดแดนอีสาน นมัสการหลวงพ่อใหญ่ ศูนย์รวมใจศาลสองนาง

จากคำขวัญที่ยาวมากของจังหวัดนี้ ทำให้มีความน่าสนใจ เปิดหาข้อมูลทุกที่ แต่ขอเริ่มจากแก่งอาฮง บอกได้เลยว่าสวยมาก ทางเดินริมแม่น้ำดูดี ยกให้เป็น Unseen Thailand ได้เลย แม้ทางเข้าค่อนข้างงง ไม่รู้ต้องเข้าทางไหน จอดตรงไหน และไม่มีผู้คน จนถึงบางอ้อ ว่าผู้คน นักท่องเที่ยวนั้น เขาอยู่กันตรงวัดอาฮงศิลาวาส ซึ่งอยู่ห่างจากเราไม่ไกล

จากจุดนี้ก็พยายามมโนหรือมองหาสะดือแม่น้ำโขง ที่เขาเล่าว่ามีลักษณะเป็นน้ำวนเป็นรูปกรวยขนาดใหญ่ มองเห็นได้อย่างชัดเจน เมื่อเราไหว้พระเสร็จ ได้อ่านป้ายเพิ่มเติมว่า บริเวณที่เชื่อว่าเป็นจุดที่ลึกที่สุดที่เรียกว่า สะดือแม่น้ำโขง ก็คือบริเวณหน้าวัดอาฮงศิลาวาส จะเห็นได้ชัดในฤดูน้ำหลาก ช่วงเดือนกรกฎาคมถึงกันยายน ให้สังเกตวังวนน้ำได้ตั้งแต่หน้าพระอุโบสถ จะกินบริเวณหน้าวัดไปถึงแก่งอาฮง ซึ่งเป็นแก่งหินขนาดใหญ่ทอดยาวเป็นสายลงไปในแม่น้ำโขง

เมื่อต้องขับรถตอนมืด เส้นทางหลวงหมายเลข 212 และทางหลวงชนบท แทบไม่มีไฟเลย ยิ่งผ่านอุโมงค์ต้นไม้ เรียกว่ามืดสนิท มีแสงไฟหน้ารถเรา จากรถที่สวน จากรถมอเตอร์ไซค์ชาวบ้าน ทุกคนต้องระมัดระวังในการขับขี่เป็นพิเศษ สายตาต้องเพ่งมากขึ้น พอถึงตัวเมืองเราก็หายใจโล่งขึ้น วันนี้นอนพักในตัวเมือง พรุ่งนี้ค่อยไปไหว้พระธาตุพนม

หอแก้วสูงเสียดฟ้า ผาเทิบแก่งกระเบา แปดเผ่าชนพื้นเมือง ลือเลื่องมะขามหวาน
กลองโบราณล้ำเลิศถิ่น กำเนิดลำผญา ตระการตาชายโขง เชื่อมโยงอินโดจีน

คืนนี้นอนเต็นท์ที่อุทยานแห่งชาติภูผาเทิบ ซึ่งอยู่ในคำขวัญจังหวัดพอดิบพอดี ทำให้เราได้คว้าเต็นท์สำรองที่ติดท้ายรถมาใช้ หลังจากวิตกว่า จะมีเต็นท์เราเต็นท์เดียวไหม โชคดีมากที่มีแก๊งนักปั่น นับรวมแล้วเป็น 6 เต็นท์ถ้วน

 จุดกางเต็นท์ของเราอยู่หน้าภูผาเทิบแบบระยะประชิด ที่เรียกได้ว่ามาไม่ถึง ให้มันรู้กันไป ที่มองเห็นเด่นชัดที่สุด คือกลุ่มหินรูปร่างแปลกๆ ให้เราได้วิเคราะห์รูปร่างตามจินตนาการ และเราสามารถเดินขึ้นไปตามเส้นทางหินใหญ่ที่เป็นเส้นทางศึกษาธรรมชาติ มีจุดน่าสนใจหลายจุด เช่น ลานมุจลินท์ มีกลุ่มดอกไม้เล็กๆ ให้ถ่ายรูป ถ้าใครเป็นสายกางเต็นท์ ที่นี้นับว่าปลอดภัย มีเวรยาม มีร้านค้าสวัสดิการเปิดถึงเย็น ที่สำคัญห้องน้ำและห้องอาบน้ำสะอาด จากกลิ่นใบเตยที่วางไว้

เมืองแห่งดอกบัวงาม แม่น้ำสองสี มีปลาแซบหลาย หาดทรายแก่งหิน
ถิ่นไทยนักปราชญ์ ทวยราษฎร์ใฝ่ธรรม งามล้ำเทียนพรรษา ผาแต้มก่อนประวัติศาสตร์

ถึงอีกจุดหมายที่แอบนัดสาวเจ้าถิ่นไว้ก่อนหน้านี้ เธอเป็นรูมเมตของเราสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ได้ไปบุกบ้าน เครื่องสีข้าว ที่นา และให้พากินของอร่อย สาวเจ้าก็เริ่มที่ส้มตำเจ้าดังที่เป็นออริจินัล ตำกันเป็นครกใหญ่ ใหญ่มากจริงๆ เห็นแล้วเหมือนไม่เรียกว่าตำ พอใส่เครื่องเยอะๆ น้ำเยอะๆ เต็มครก เหมือนการกวนวนๆ มากกว่า แล้วใส่ถุงวางเรียงไว้รอลูกค้ามาหยิบ กินคู่กับขนมจีน แคปหมู อิ่มท้องแล้วก็แวะไหว้พระคู่เมือง พระมงคลมิ่งเมือง ซึ่งเพื่อนเรียก พระใหญ่

เมื่อถามเพื่อนว่า อะไรเป็นของฝากจังหวัดนี้ เธอไม่รอช้าพูดด้วยความรวดเร็วว่า แหนมใบมะยม เราก็ไม่รอช้าที่จะตามไปชิม เพราะชอบกินแหนมเป็นทุนเดิม ร้านของฝากก็แสนคลาสสิก บอกคุณตาคนขายว่าขอถ่ายรูปร้านหน่อยนะคะ คุณตาหันมาเป็นนายแบบเองเลย เรายังได้ไปชิมก๋วยจั๊บกุ้งที่เขาว่าอร่อย มีบรรจุเป็นแพ็กขายให้ไปทำกินเองที่บ้านด้วย

 ความพยายามในแบ่งแยกสีเกิดขึ้นอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สองที่ได้มาเยือนและก็ไม่แน่ใจเหมือนครั้งแรกว่าสีที่ได้เห็นในน้ำนั่นชัดเจนหรือไม่ตามที่เขาว่า “โขงสีปูนมูลสีคราม” แม่น้ำสองสี อำเภอโขงเจียม เป็นบริเวณที่แม่น้ำมูลไหลลงสู่แม่น้ำโขง เกิดเป็นสีของแม่น้ำที่ต่างกัน หลังจากทำบุญไหว้พระเสร็จที่วัดโขงเจียม เมื่อเดินออกมาข้างวัดจะมีร้านอาหารให้บริการหลายร้าน เราสั่งข้าวผัดปลาหมึก ส้มตำปู และลวกจิ้มปลาคัง เรากินข้าวไปก็พยายามดูสีของแม่น้ำไปด้วย

แดนปราสาทขอม หอมกระเทียมดี มีสวนสมเด็จ
เขตดงลำดวน หลากล้วนวัฒนธรรม เลิศล้ำสามัคคี

เมื่อเริ่มเดินทางสู่อีกจังหวัด เราเห็นหอมกับกระเทียมเรียงรายต้อนรับจากแผงขายข้างทาง ทำให้เรารู้ว่าได้เข้าเขตอีกจังหวัดแล้ว เราว่าเป็นเสน่ห์แบบไทยแลนด์ที่เวลาเดินทางไปต่างจังหวัด เราจะเห็นร้านขายของฝากของกินที่เป็นแผงตั้งต้อนรับอยู่ริมทางหลวง และขายของเหมือนๆ คล้ายๆ กันเกือบทุกร้าน แน่นอนว่าต้องมีของขึ้นชื่อของจังหวัดนั้นๆ ด้วย

เสียดายที่ขับทำความเร็วมาเลยไม่ได้จอดแวะ ทั้งที่หอมกระเทียมอยู่ในคำขวัญของจังหวัดนี้ด้วย หมุดหมายที่เราตั้งใจปักมาคือสวนสมเด็จ บรรยากาศของสวนทำให้เรานึกถึงสวนสาธารณะต่างประเทศที่เมลเบิร์น ออสเตรเลีย ผู้คนออกมานั่งบนหญ้ารับแดด พบปะ พูดคุย อ่านหนังสือ รับลมกันทั้งวัน สำหรับสวนสมเด็จที่เรามาถึงช่วงเย็น พบผู้คนบางตา เลยได้เดินเล่นข้ามสะพานที่มีสระน้ำ ผ่านพระราชานุสาวรีย์สมเด็จพระศรีนครินทรราบรมราชชนนี คราวหน้าคงต้องหาเวลามาสำรวจเพิ่มเพราะสวนใหญ่มาก หรือต้องมาให้ตรงกับกิจกรรมของจังหวัด เช่น งานเทศกาลดอกลำดวนบาน

ถิ่นช้างใหญ่ ผ้าไหมงาม ประคำสวย ร่ำรวยปราสาท ผักกาดหวาน ข้าวสารหอม งามพร้อมวัฒนธรรม

เราแวะพักค้างคืนในตัวเมืองที่ถิ่นช้างใหญ่ หลังจากเติมพลังด้วยเกาเหลาร้านวินสตาร์ ที่รุ่นน้องเจ้าถิ่นบอกว่าไข่ลูกรอกอร่อยมาก เราเดินทางไปหมู่บ้านช้างบ้านตากลาง ผ่านทุ่งนาทุ่งหญ้า วิวข้างทางสวยมาก ช่วงรอการแสดงโชว์ช้าง ก็เข้าไปอ่านประวัติ นิทรรศการ เรื่องราวเกี่ยวกับช้าง อ่านไปอ่านมาก็เพลิน เมื่อถึงเวลาแสดง เจ้าช้างทำหน้าที่ได้เก่งและเรียกแบงก์ 20 จากแม่ๆ ผู้ชมได้เหมือนเดิม รอบการแสดงนี้ถือว่าคนเยอะ ทั้งที่เป็นวันธรรมดา

เมืองปราสาทหิน ถิ่นภูเขาไฟ ผ้าไหมสวย รวยวัฒนธรรม เลิศล้ำเมืองกีฬา

ช่วงสุดท้ายของการเดินทาง เราแวะปราสาทหินพนมรุ้ง จากการเรียนวิชาประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา เรารู้จักปราสาทหินพนมรุ้งว่า เกิดปรากฏการณ์มหัศจรรย์ที่พระอาทิตย์ขึ้นและตกลอดผ่านช่องประตูแนวเดียวกันอย่างพอดี ปราสาท สถาปัตยกรรม รูปปั้น หิน บันไดสูงของจริงนั้นมีความน่าสนใจ ชวนให้คิดว่าคนโบราณทำไมถึงสร้างได้ขนาดนี้

ยังมีเรื่องให้น่าตื่นเต้น เมื่อเจ้าหน้าที่หลายคนเดินหน้าตาตื่นเข้ามามองหาอะไรสักอย่าง ทำเอานักท่องเที่ยวหลายคนแถวนั้นถึงกับงง สรุปได้ว่ากำลังมีโดรนลอยเหนือปราสาท และมาตามหาคนบังคับโดรน โดยที่นี่มีกฎคือห้ามบินโดรน 

ชายแดนเบื้องบูรพา ป่างาม น้ำตกสวย มากด้วยรอยอารยธรรมโบราณ ย่านการค้าไทย-เขมร

เส้นทางช่วงสุดท้าย เราเลือกเดินทางออกจากเมือง ผ่านทางหลวงชนบท เพื่อเข้าเมืองชายแดนเบื้องบูรพา และผ่านหลายต่อหลายทางหลวงชนบท เส้นทางส่วนมากเห็นเป็นทุ่งนาป่าเขา ในช่วงเวลามืด เส้นทางเวลามืดส่วนใหญ่มีเพื่อนร่วมทาง เป็นกระบะและรถบรรทุก จากเส้นทาง 4 หลัก ไม่กี่อึดใจเราก็ได้เข้าสู่หมายเลข 33, 359, 304 และ 314 

เราวิ่งตรงยาวๆ เพื่อให้ได้เข้าหมายเลข 7 เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนที่เรากลับถึงบ้าน

หมายเหตุ เรื่องเล่านี้อาจไม่เหมาะกับสถานการณ์ COVID-19 ระลอกใหม่ แต่หวังเหลือเกินว่า หากทุกอย่างดีขึ้น พวกเราจะได้เริ่มวางแผนได้และนักเดินทางจะได้กลับมาเดินทางครั้งใหม่อีกครั้ง