กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีเบเกอรี่แห่งหนึ่งตั้งอยู่กลางป่า ของกินในร้านมีทั้งเค้ก คุกกี้ และขนมปังนานาชนิด พนักงานของร้านแห่งนี้ช่างยิ้มแย้ม ขยันขันแข็ง ช่วยกันคนละไม้คนละมือ หรืออันที่จริงต้องเรียกว่า คนละอุ้งเท้า มากกว่า
ก็นี่มันร้านของหมา หมี แมว และคุณกระต่ายยังไงล่ะ!
ถึงแม้คุณจะไปเยี่ยมไม่ได้ แต่ร้านนี้ติดตามคุณไปได้ทุกแห่ง ไม่ว่าจะในรูปแบบงานพิมพ์สำหรับใส่กรอบเอาไปแขวนผนัง หรือสติกเกอร์ติดคอมพิวเตอร์ติดขวดน้ำ ไหนจะพวงกุญแจ หรือแม้แต่กระดาษโน้ตช่วยจำก็มีนะเอ้า
นี่คือผลงานน่ารัก ๆ ของนักวาดภาพประกอบชาวญี่ปุ่นชื่อ โทโมโกะ อัลฟอนโซ (Tomoko Alfonso) ที่อุ้มไปเจอเข้าในร้านขนมปัง (จริงๆ ) แถว ๆ พอร์ตแลนด์ค่ะ ตอนเห็นนี่ถึงกับร้อง อ๊าาาาา ออกมา เพราะว่ามันน่ารักไปหมด ยิ่งพอได้รู้ว่าเป็นคนแถวนี้นี่เอง ยิ่งทำให้อยากรู้จักคนวาดเข้าไปใหญ่ ก็มันน่ารักออกอย่างนี้ อะ ให้ดูอีก ก่อนจะไปทำความรู้จักโทโมโกะกัน
โทโมโกะเป็นเด็กชานเมืองโตเกียว โตขึ้นมาท่ามกลางต้นไม้และป่าเขา สัตว์ป่าใหญ่น้อยยังมีให้เห็นจนชินตา โทโมโกะบอกว่านั่นอาจเป็นเหตุผลให้เธอจินตนาการถึงเหล่าสรรพสัตว์อบขนม และมีชีวิตน่ารัก ๆ ในดงป่าได้ง่ายกว่าวาดรูปคน
โทโมโกะเป็นเด็กชอบวาดรูป แม่บอกว่าเห็นกระดาษไม่ได้ โทโมโกะต้องหยิบมาวาดอะไร ๆ ใส่ลงไปอยู่เสมอ ไม่แปลกที่พอถึง ม.ปลาย โทโมโกะจะเลือกเรียนสายศิลปะ เธอเรียนการใช้สีทุกประเภท แต่ไม่ได้ถนัดอะไรเป็นพิเศษ เพื่อน ๆ ร่วมชั้นก็คงรู้สึกคล้าย ๆ กัน เรียนจบออกมา ทุกคนรู้สึกว่าตัวเองไม่เก่งพอ คงจะเอาดีทางนี้ไม่ได้ ต้องไปหาอะไรอย่างอื่นทำ
โทโมโกะไปช่วยพ่อที่ร้านอาหาร ระหว่างนั้นก็เรียนภาษาอังกฤษเองจากตำรา จนรู้สึกว่าชอบจังเลยภาษาอังกฤษเนี่ย ไปแคนาดาดีกว่า ไปเรียนภาษา จนกระทั่งได้ประกาศนียบัตรสำหรับสอน พอดีว่าพี่ชายมีโรงเรียนกวดวิชา เธอเลยกลับมาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษที่โรงเรียนของพี่อยู่ตั้ง 10 ปี
ระหว่างที่เป็นครู เวลาตรวจการบ้านเด็ก แทนที่จะให้ดาวเหมือนครูทั่วไป โทโมโกะจะวาดตัวการ์ตูนใส่ลงไปแทน ทั้งเด็กและผู้ปกครองชอบการ์ตูนพวกนี้มาก เพื่อนของโทโมโกะที่เป็นนักวาดภาพประกอบเลยบอกว่า เธอน่าจะเอารูปไปลงบล็อกให้คนเห็นนะ (สมัยนั้นยังไม่มีโซเชียลมีเดีย)
โทโมโกะก็คิดว่าเข้าที เลยอัปรูปไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมีเว็บไซต์มังงะติดต่อมา ขอให้โทโมโกะไปเป็นหนึ่งในนักวาดการ์ตูนของเขา โทโมโกะวาด ๆๆ จนกระทั่งเว็บไซต์ปิดไป และตัวเธอเองแต่งงาน
โทโมโกะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในต่างแดน กลายเป็นแม่ของลูกสาวตัวน้อยและไม่ได้วาดรูปอยู่หลายปี จนกระทั่งวันหนึ่งเธอเริ่มมีเวลา และพบว่าปากกา Copic ที่นักวาดการ์ตูนชอบใช้กันมันสะดวกดีแฮะ แรก ๆ อาจจะยังไม่เชี่ยวชาญเท่าไหร่ แต่พอใช้ ๆ ไป ผสมสีและควบคุมน้ำหนักได้ดีขึ้น เลยกลายมาเป็นอุปกรณ์เดียวที่เธอใช้ในตอนนี้
โทโมโกะมีไอเดียตลอดเวลา บางทีนอน ๆ อยู่ต้องลุกขึ้นมาวาดรูปกลางดึกก็เคยมาแล้ว ทีแรกเธอไม่ได้คิดว่ามันจะกลายเป็นธุรกิจ แต่เพื่อนอีกนั่นแหละ ที่บอกว่าให้ลองโพสต์ในอินสตาแกรม แรก ๆ โทโมโกะก็โพสต์นู่นโพสต์นี่สะเปะสะปะ แต่หลัง ๆ พองานเริ่มขายได้ สไตล์ของเธอก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
ตอนนี้งานของโทโมโกะมีขายที่ร้านกาแฟและเบเกอรี่ญี่ปุ่น 2 – 3 เจ้า กับที่ร้าน Crafty Wonderland ซึ่งรวมผลงานของเมกเกอร์ทั่วพอร์ตแลนด์ และถือว่าเป็นลูกค้ารายใหญ่ แต่กว่าจะได้เข้าไปขาย เธอต้องเสนออยู่หลายรอบ เพราะงานพิมพ์มีคนทำกันมหาศาล เสนอเท่าไหร่ก็ไม่ผ่าน จนโทโมโกะต้องลงทุนซื้อเครื่อง Cricut มาหัดทำสติกเกอร์เองนั่นละ เขาถึงรับไปขาย แล้วก็กลายมาเป็นไอเท็มขายเร็วขายดีของโทโมโกะมาแต่นั้น
ทุกวันนี้โทโมโกะยังวาดรูปตลอดเวลา เธอบอกว่าต้องขยับมือถึงจะคิดอะไรออก บางวันอยู่ ๆ สินค้าใหม่อย่างพวงกุญแจหรือกระดาษโน้ตของโทโมโกะก็จะเด้งขึ้นมาในไอจี เธอบอกว่าเป็นศิลปินเดี๋ยวนี้ทำของจากคาแรกเตอร์ของตัวเองไม่ยากเลย ผลิตภัณฑ์ของเธอก็สั่งจากเว็บไซต์ให้ไปผลิตที่เมืองจีน ยอดขั้นต่ำแค่ 10 – 20 ชิ้นเขาก็ทำให้แล้ว (น่าสนเนอะ)
คำแนะนำประโยคเดียวของโทโมโกะ สำหรับคนที่อยากวาดรูปแล้วทำของขายให้ได้ดีเหมือนเธอ ‘Draw a lot! A lot lot lot!’ วาดเยอะ ๆ เยอะ ๆๆๆๆ ถ้าคิดว่ายังไม่เก่ง ก็ให้วาดจนเก่ง วาดจนเจอสไตล์ของตัวเอง แล้ววันหนึ่ง สไตล์นี้อาจจะเปลี่ยนอีกก็ได้
แล้วก็ไม่จำเป็นด้วยว่าทุกคนต้องวาดอะไรลุ่มลึก มีความหมายให้ได้คิดกันหมด ศิลปะมีหน้าที่หลายแบบ บ้างยกระดับจิตใจ บ้างสร้างการถกเถียง คิดวิเคราะห์
งานของโทโมโกะคือศิลปะที่สร้างรอยยิ้ม ทำให้ใจเบา ทำให้เราได้หลีกหนีจากความจริงที่หนักหนาของโลก
ใครบ้างไม่อยากไปนั่งดื่มกาแฟกับหมาแมวน้อยพวกนี้ล่ะเนอะ
