1 เดือนแล้วที่มาอยู่ที่ประเทศจีน อะไรๆ ก็เริ่มเข้าที่เข้าทางได้อย่างน่าประหลาดใจ ทุกอย่างรอบตัวเริ่มไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับเราอีกต่อไป น่าแปลกนะที่หลายๆ อย่างกลับทำให้รู้สึกดีด้วยซ้ำ กิจวัตรประจำวันก็ไม่ได้ต่างกับชีวิตในนิวยอร์กมากมายนัก ทุกวันเราต้องตื่นเช้า (มาก) เพื่อแต่งหน้าทำผม
การถ่ายละครที่จีนนั้นต้องขอคิวทุกตัวละครในเรื่องมาอยู่ด้วยกัน ที่เดียวกัน กินข้าวพร้อมกัน เพราะประเทศจีนใหญ่ นักแสดงแต่ละคนมาจากคนละเมือง (ส่วนเรามาไกลสุดเลย) ทำให้ไม่สามารถไป-กลับได้เหมือนที่ไทย บริษัทเช่าตึกอพาร์ตเมนต์ใหญ่ๆ และให้ทีมงาน นักแสดงทุกคน ย้ายมาอยู่รวมกัน พวกเราเลยต้องอยู่ด้วยกันเกือบ 3 เดือนเต็ม
อันนี้น่ารักมาก เราชอบมาก ตอบโจทย์คำว่าเปิดกล้องที่สุด คือการทำพิธี แล้วเอาผ้าแดงคลุมกล้องไว้ พอถึงฤกษ์เปิดกล้องก็ให้พระเอก-นางเอกกับทีมผู้จัดเปิดผ้า แบบเปิดกล้อง… แฮ่!!! แบบนี้ชอบๆ
สาบานเลยว่าคิดแบบนี้ ตอนแรกไหว้แบบไทยอยู่คนเดียว คนมองๆ เลยเขิน แล้วเราก็กลัวว่าถ้าไหว้แบบไทยเดี๋ยวเทพเจ้าจีนไม่เก็ต ตอนไหว้เดี่ยวเลยทำมือแบบคนจีน
ทุกๆ เช้านักแสดงทุกคนต้องมาแต่งหน้าในห้องแต่งหน้าที่สร้างขึ้นมาใหม่ในอพาร์ตเมนต์ ซึ่งใหญ่โตมาก มันใหญ่มากจริงๆ นะ รวมถึงห้องแต่งตัวที่ก็สร้างขึ้นมาเฉพาะกิจเหมือนกัน นี่ยังไม่รวมห้องกินข้าวที่ใหญ่อย่างกับโรงอาหารสมัยมัธยมเลยล่ะ ไม่อยากจะอวด
เวลาจะกินข้าวทั้งสามมื้อ แต่ละคนจะมีปิ่นโตส่วนตัว นักแสดงแต่ละคนจะได้อาหารไม่เหมือนกัน แล้วแต่ว่าใครจะรีเควสต์อะไรกับแม่ครัว (ซึ่งเราก็รีเควสต์ข้าวกะเพราหมู) อย่างอาหารของเราทุกมื้อจะต้องไม่ใช้น้ำมันเยอะ เพราะเราไม่กินของทอด ของมัน ถ้าไม่แจ้งไว้อาหารก็จะมันๆ เยิ้มๆ สไตล์อาหารจีนตอนเหนือนั่นแหละ ส่วนใหญ่เลยเป็นปลานึ่งและผักต้ม ซึ่งเราว่าที่นี่ดีมาก เขาใส่ใจทุกมื้อจริงๆ ถ้าเบื่ออาหารของตัวเอง ก็เดินไปหาซื้ออะไรกินข้างนอกก็ได้ มีอาหารใส่เครื่องเทศรสเผ็ดแบบจีน กินแล้วลิ้นชาๆ อยู่มาเป็นเดือนถึงตอนนี้ก็ชินแล้ว อร่อยไปอีกแบบ
เข้าเรื่องการถ่ายทำละคร เราจะได้ตารางถ่ายทำล่วงหน้าประมาณ 1 สัปดาห์เพื่อให้รู้ว่าต้องถ่ายฉากไหนบ้าง ทางทีมงานจะนัดนักแสดงทุกคนมาประชุม แล้วไล่อ่านบทไปพร้อมๆ กับทีมเสื้อผ้า ทีมไฟ ทีมเอฟเฟกต์ ทีมเขียนบท เอาง่ายๆ ก็คือทุกคนในเรื่องเบื้องหน้า เบื้องหลัง ยกสำนักงานมาที่นี่หมด เราชอบการอ่านบทพร้อมกันนะ เพราะผู้กำกับจะบอกได้เลยว่าตรงนี้อยากได้อะไร หรือบทพูดมันแปลกๆ ให้ทีมเขียนบทแก้ให้หน่อย มันจะได้สนุกขึ้น (แต่ผู้จัดการเราจะเบื่อช่วงนี้มากที่สุด เพราะต้องแปลบทใหม่เวลามีแก้บท เนื่องจากเรายังอ่านจีนไม่ออก)
ทำหน้าเข้าใจเหมือนคุยกันรู้เรื่อง
เวลาถ่ายฉากย้อนอดีตนี่เหนื่อยสุดๆ ไปเลย
ทุกครั้งเวลาได้บทมา สิ่งที่เราทำ (แบบที่ไม่ค่อยทำที่ไทยเท่าไหร่) คือการอ่านอย่างละเอียด ใช่ปากกาสีเน้นประโยคของตัวเอง แล้วมานั่งทำการบ้าน แปลไทยเป็นไทยอีกที เพราะบางทีคนแปลบทก็ใช้คำแบบ Google Translate คือถ้าเป็นคนไทยแท้ๆ เราจะไม่มีทางพูดกันแบบนี้ ก็โอเค แปลให้เข้าใจและเข้าปากตัวเอง ถามว่าได้ใช้มั้ย จริงๆ เขาไม่เอาเสียงเราอยู่แล้ว ต้องพากย์เสียงภาษาจีนทับ แต่ก็ต้องทำให้เข้าใจตรงกันกับคนอื่น ง่ายต่อการจำของเรา และจะได้แสดงถูกด้วย ที่สำคัญ เวลาไปพากย์เสียงทับ ความยาวของคำพูดจะได้ใกล้เคียงกัน เป็นยังไงล่ะ ซับซ้อนดีมั้ย?
อันนี้บทเราที่แปลจากภาษาจีนเป็นไทย แล้วก็แปลไทยเป็นไทยอีกที ขยันกว่าตอนเรียนไม่รู้กี่เท่า
เวลาถ่ายทำ เราเป็นคนเดียวที่พูดไทยบ้างอังกฤษบ้าง และยังพูดจีนกลางไม่ได้ ส่วนคนอื่นส่วนใหญ่พูดจีนกลางกันในเวลาทำงาน พอนอกเวลางานก็พูดภาษาท้องถิ่นกัน ซึ่งคนจีนด้วยกันเองถ้าอยู่คนละเมืองก็ยังฟังไม่รู้เรื่อง ยกตัวอย่างเช่นผู้กำกับ ผู้ช่วยผู้กำกับ และทีมกล้อง ที่มาจากมณฑลหูหนาน เวลาสั่งงานกันเองก็จะพูดภาษาท้องถิ่น ซึ่งต่อให้ด่าใคร คนจีนด้วยกันเองก็ไม่รู้ (เออ…เดี๋ยวพูดภาษาโคราชบ้างดีกว่า คันปากมาก)
เวลาถ่ายทำเราจะพูดทุกอย่างผ่านล่าม ซึ่งก็คือคนที่พาเรามาทำงานที่นี่นั่นแหละ เขาจะอยู่ด้านหลังเราตลอด และแปลทุกอย่าง (อย่างรวดเร็ว) ว่าผู้กำกับอยากได้แบบไหน นักแสดงคนอื่นเล่นอะไรมา เหมือนมีโดราเอมอนกินวุ้นแปลภาษาอยู่ด้านหลัง ภาษาที่ใช้ก็คืออังกฤษ-ไทย-จีน ซึ่งเราชอบที่ใช้ภาษาอังกฤษกันบ่อยๆ จะได้เป็นการฝึกเราด้วย แต่ถึงตอนนี้เราก็เริ่มจับใจความภาษาจีนได้บ้าง พอเอาตัวรอดในกองได้ หาของกินเองได้ เดี๋ยวกลับมาจะเรียนจีนเป็นภาษาที่สามแน่นอน
คนนี้นางเอกเราเอง น้องชื่อจางอยู่เก๋อ จากวง SNH48 น้องคือคนที่ร้องเพลงคุกกี้เสี่ยงทายเวอร์ชันจีนด้วยนะ
ที่นี่ถ่ายงานกันละเอียดมาก เข้าใจแล้วว่าทำไมภาพในซีรีส์เกาหลีมันสวยได้ขนาดนั้น ปั้นมันทุกซีน เหมือนถ่ายโฆษณาในทุกซีน เลือกมุมหล่อที่สุด ดีที่สุด ทุกอย่างต้องเพอร์เฟกต์ บางฉากถ่ายอยู่ครึ่งวัน เพราะถ่ายเจาะแค่ตา ปาก มือ กว้าง แคบ แคบมาก แค้บแคบ เออ ยอมใจ แต่ออกมาดีแน่นอน
ถ่ายรูปรวมกับผู้บริหาร ผู้กำกับ และนักแสดงจีน
เมืองที่มาถ่ายทำนั้นไกลจากความเจริญพอสมควร เป็นเกาะเล็กๆ ชื่อ Zhangzhou เราไม่ค่อยมั่นใจเรื่องตำแหน่งที่ตั้งของเมืองมากนัก รู้แค่ว่าถ้าอยากจะไปเดินเล่นห้างสรรพสินค้าหรือว่าเข้าหาความเจริญก็ต้องนั่งเรือข้ามไปที่ Xiamen ที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร ถ้าเดินทางด้วยเรือก็ใช้เวลาประมาณ 45 นาที ถ้าขับรถก็อาจจะอ้อมหน่อย ใช้เวลาประมาณ 1.20 ชั่วโมง เพราะเป็นเกาะที่ไม่มีอะไรนี่แหละ ฝ่ายการเมืองท้องถิ่นจึงพยายามสร้างทุกอย่างขึ้นมาให้เป็นแหล่งความเจริญใหม่ๆ ในประเทศจีน โดยนำเงินส่วนหนึ่งมาสนับสนุนการสร้างซีรีส์เรื่องนี้ ซึ่งเราเองก็อยู่ในโปรเจกต์ที่ว่าด้วย
เราแอบเสียดายความเป็นธรรมชาติของที่นี่นะ ส่วนใหญ่ของเมืองยังคงสภาพความเป็นต่างจังหวัดอยู่ วิถีชีวิตแถวนี้มันเรียบง่ายมาก เราชอบเดินซื้อผักสดหรือผลไม้ที่ชาวบ้านวางขายริมถนนในหมู่บ้าน เวลาจะขายก็ชั่งจากตาชั่งโบราณ คือเอาเหล็กถ่วงอีกด้าน ตั้งตัวเลขน้ำหนัก แล้วเอาของใส่ถุงห้อยไว้อีกด้าน ถ้าถ่วงแล้วเท่ากันก็เป็นอันว่าจบ ส่วนเรื่องภาษา ไม่ต้องห่วง เราเริ่มพูดตอบโต้เพื่อซื้อของเองได้แล้ว จำตัวเลขจีนกลางแม่นพอสมควร เพราะฉะนั้นสบายมาก
ตามนิสัยของคนจีน (ที่เรารู้สึก) การมีสิ่งปลูกสร้างอย่างตึกเยอะๆ และการมีสิ่งอำนวยความสะดวกให้ทุกอย่างง่ายที่สุด คงเป็นความเจริญในแบบฉบับของเขา ระหว่างการเดินทางไปถ่ายในแต่ละโลเคชัน เราจะเห็นสิ่งก่อสร้างใหม่ๆ การทำลายภูเขาเพื่อสร้างคอนโด และการตัดถนนให้ได้มากที่สุดเสมอ จนบางครั้งรู้สึกอึกอัดไปเลย เพราะหันไปทางไหนก็มีแต่ตึกเต็มไปหมด
มีหลายครั้งที่เราเดินทางไปถ่ายทำตามโลเคชันริมทะเลยอดนิยมที่คนจีนทุกคนชอบมา รวมถึงคู่รักหลายๆ คู่ที่เลือกมาถ่ายพรีเวดดิ้ง แล้วเราจะรู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่เกิดเป็นคนไทย เพราะบ้านเรามีทะเลที่สวยกว่าที่นี่เยอะมาก นอกจากสวยกว่ามากแบบไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เห็นภาพของคำว่ามากแล้ว ทะเลบ้านเรายังมีหลากหลายให้เลือกไป มีความสวยเฉพาะตัวในแต่ละเกาะ แต่สำหรับที่นี่ทะเลก็คือทะเล ทะเลที่มีน้ำเค็ม แทบไม่มีชายหาด ถ้าเป็นบ้านเราก็คงเป็นแค่ทะเลสำหรับทำประมง จึงไม่แปลกใจเลยที่ทำไมคนจีนส่วนใหญ่เวลานึกถึงคำว่า ทะเล ก็จะนึกถึงประเทศไทยเป็นที่แรก ภูมิใจเล็กๆ เหมือนกันนะ
สิ่งที่เรากลัวและรู้สึกมาตลอดตั้งแต่ก่อนจะมาจนถึงตอนนี้ก็คือ ‘ความคาดหวัง’ จริงๆ เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่านี่กูเป็นอะไรของกูวะ บางครั้งเรามักรู้สึกกับตัวเองบ่อยๆ ว่าเราไม่ใช่คนที่ดีพอที่จะได้รับสิ่งที่ดีที่สุด หรือหลายครั้งเรามักจะกลัวสิ่งดีๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต กลัวว่าถ้าวันหนึ่งเมื่อมันผ่านไปแล้ว เราจะไม่สามารถทำใจยอมรับได้กับการเปลี่ยนแปลง แล้วเราเองจะเป็นคนที่เสียใจที่สุด
ตลอดเส้นทางชีวิตการทำงานของเราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เราอยากได้อะไร เราต้องเหนื่อยทุ่มเทแรงใจเยอะเพื่อให้ได้มันมา การได้รับโอกาสในการทำงานครั้งนี้จึงเหมือนเป็นคำถามในใจอีกครั้ง ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ เราคือใครในสายตาของตัวเราเอง และเราเป็นใครในสายตาของคนอื่น เอาตามตรงแรกๆ ที่มาทำงานที่นี่ เราคิดแค่ว่าเราอยากได้เงินก้อนนี้เพื่อไปเรียนต่อที่อเมริกา เผื่อจะได้กลับไปทำขนมเงียบๆ ของเราเหมือนเดิม แต่ความเป็นจริงทุกการลงทุนมักหวังผลเสมอ บริษัทที่ดึงเรามาก็ต้องลงทุนกับเราเหมือนกัน นั่นแสดงว่าความคาดหวังได้เกิดขึ้นแล้ว และเราเริ่มต้องกลับมาคิดกับตัวเองอีกตามเคย แต่ก็แอบมีคำตอบในใจอยู่บ้าง ถึงแม้จะยังไม่ชัดเจนมากนัก แต่สิ่งหนึ่งที่มั่นใจเสมอมาก็คือ เราเคารพในการตัดสินใจของตัวเองเสมอ
คิดถึงบ้านจัง…
