Pearypie คือ Influencer ความงามอันดับหนึ่งของประเทศไทยและอันดับต้นๆ ของเอเชีย มีคนติดตามอินสตาแกรมกว่า 1.5 ล้านคน

ใครตามอินสตาแกรมของเธอคงทราบดีว่า ปีที่ผ่านมาเธอใส่ชุดผ้าไทยดีไซน์เก๋ไปโพสท่าถ่ายรูปทั่วโลก

ผมคุยกับ แพรี่พาย หรือ อมตา จิตตะเสนีย์ ครั้งแรกที่จังหวัดชิซึโอกะ ประเทศญี่ปุ่น ครั้งนั้นเธอหอบหิ้วชุดผ้าไทยสุดเท่ไปใส่ถ่ายรูป หญิงสาวผู้ไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่อายุ 15 เล่าว่า เธอกำลังสนุกกับการเดินทางไปตามหาผ้าไทยจากชุมชนต่างๆ ทั่วประเทศ แล้วเอามาออกแบบเป็นชุดอย่างที่เราเห็น

ผมได้คุยกับเธออีกครั้งที่จังหวัดบุรีรัมย์ ครั้งนั้นเธอไปร่วมทริปเรียนรู้การทอผ้าท้องถิ่นของสโมสรบุรีรัมย์ ยูไนเต็ด หญิงสาวผู้เรียนจบด้านออกแบบการแสดงจาก Central Saint Martins ที่อังกฤษบ่นให้ฟังว่า เธอไม่ได้โพสต์งาน ไม่ได้ทำวิดีโอสอนแต่งหน้า มาเกือบปีแล้ว เพราะเธอเบื่อความฟุ้งเฟ้อในวงการแฟชั่นและเครื่องสำอาง แล้วเธอก็เริ่มไม่แน่ใจว่าการทำวิดีโอที่บอกว่าควรมีเครื่องสำอางแบบนั้นแบบนี้ เป็นสิ่งที่สร้างปัญหาให้โลกหรือเปล่า

ผมนัดคุยกับแพรี่พายอีกครั้งที่ร้านอาหารออร์แกนิกย่านสุขุมวิทตอนเที่ยง เพราะเธอปฏิเสธนัดในคืนก่อนหน้า เนื่องจากช่วงนี้เธอต้องเข้านอนตอน 4 ทุ่ม และออกกำลังกายในช่วงกลางวันอย่างจริงจัง เธอว่า ตอนนี้เธอกำลังรักตัวเอง และตั้งใจดูแลสุขภาพตัวเอง หลังจากปล่อยปละมา 7 ปี

เกือบทุกครั้งที่เจอกัน ใบหน้าของแพรี่พายไม่มีเครื่องสำอาง หรือที่เราเรียกว่า หน้าสด

บทสนทนานี้ก็คล้ายๆ กัน เราพูดคุยแบบไร้เครื่องสำอาง ไม่มีเรื่องสีสันความหวือหวาของชีวิตในวงการแฟชั่น เพราะเธอเบื่อหน่ายมันเต็มที จนผมรู้สึกว่า เธอคนนี้เหมือนไม่ใช่แพรี่พายที่เห็นในหน้าจอ

บางทีผมก็สงสัยว่าคนที่ผมคุยด้วยคือ แพรี่พาย หรือ แพร อมตา กันแน่

คุณหยิบอัลบั้มภาพอะไรมาด้วย

แพรเพิ่งกลับมาจากสุรินทร์ ไปดูผ้ามา ชาวบ้านที่ทอผ้าไม่ได้เห็นหรอกว่าผ้าที่เขาทำมันไปที่ไหน ใครเอาไปใส่ ใส่แบบไหน แพรเลยพรินต์รูปของแพรไปให้เขาดูว่ามันแต่งแบบนี้ได้นะ เราเอาผ้าของเขาไปที่นั่นที่นี่ เล่าประสบการณ์ให้เขาฟัง ป้าเขาก็มีความสุขนะ ถ้าเขาได้เห็นภาพสวยๆ ว่าผ้าพวกนี้ได้ไปอยู่ในสถานที่ต่างๆ ที่ไม่ใช่เมืองไทย มันสร้างแรงบันดาลใจได้ในระดับหนึ่ง แพรอาจจะติดใจกับประโยคหนึ่งที่เขาบอกว่า หลังจากรุ่นนี้คงไม่มีคนทำต่อแล้ว มันเป็นแค่รูป 3 อัลบั้ม แต่อาจจะเป็นกำลังใจที่ดีให้เขาก็ได้ มาที่นี่ก็เลยเอามาให้เขาดูด้วย เพราะเขาก็ไม่รู้จักเรา เราก็ไม่รู้จักเขา เหมือนใช้แนะนำกันและกัน

คุณแนะนำตัวว่าทำอาชีพอะไร

เป็นช่างแต่งหน้า บางทีเราก็สอนชาวบ้านแต่งหน้า เพราะเครื่องมือเดียวที่เรารู้จักคือการแต่งหน้า แพรชอบจังหวะที่ถามว่าใครอยากลองแต่งหน้าบ้าง ทุกคนยกมือหมดเลย แต่งแล้วเขาก็ยิ้มกัน หัวเราะกัน มันเป็นความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เรามอบให้เขาได้ แลกกับที่เขาพยายามสอนเราเรื่องผ้า

แนะนำตัวว่าเป็นช่างแต่งหน้าได้เหรอ ตอนนี้คุณแทบไม่ได้ทำงานแต่งหน้าแล้ว

นั่นสิ ตอนนี้แพรทำอาชีพอะไรยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ไม่ได้เป็นช่างแต่งหน้า ไม่ได้เป็นบล็อกเกอร์

เกิดอะไรขึ้น

มันเป็นช่วงที่กำลังหาทางเดินชีวิต แพรสอนแต่งหน้า ทำงานเบื้องหลัง ทำมาแล้วทุกอย่าง เดินทางเยอะ ใช้ร่างกายเยอะ จนมาถึงจุดที่เรามองเครื่องสำอางรอบตัวว่าเป็นขยะหมดเลย ทำไมเราต้องมารับผิดชอบขยะพวกนี้ด้วย ความสวยมันไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว เราอยากหาเส้นทางเดินที่มีคุณค่ากว่านี้

เป็นมานานหรือยัง

ตั้งแต่ปีที่แล้ว ตอนนั้นแพรเหนื่อยมากกับสิ่งที่ทำอยู่ เราใช้วันหนึ่งคุ้มค่าสุดๆ บางวันรับ 3 งาน บางทีบินไปประชุมที่แอลเอแล้วกลับเลย เราถามตัวเองว่า เป้าหมายของเราคืออะไรกันแน่ เราบอกตัวเองว่า ต้องค่อยๆ เลือกรับงาน ไม่ว่าจะเป็นงาน Influencer หรือเมกอัพอาร์ทิสต์ ซึ่งเป็นงานที่คนในเมืองไทยยังไม่ค่อยยอมรับ เมื่อก่อนเมืองไทยไม่เคยมีช่างแต่งหน้าผู้หญิงที่ได้รับการยอมรับนะ เราก็โดนว่า คนนี้ใคร เราก็ต่อสู้จนเลือดหยดสุดท้าย พิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเราเป็นเมกอัพอาร์ทิสต์ได้ ไม่ว่าเราจะมาจากครอบครัวแบบไหน เรียนจบที่ไหนมา

คุณหัดแต่งหน้าครั้งแรกตอนอายุเท่าไหร่

ประมาณ 15 แพรเริ่มมาจากคนที่ไม่มีอะไรบนหน้าเลย สมัยเด็กๆ เราโดนล้อว่าทำไมหน้าจืด ทำไมตาลอย ทำไมตาบวม ทำไมไม่มีขนตาบน เลยลองหน่อยก็ได้ แพรไปเรียนอังกฤษตอน ม.3 ก่อนไปเพื่อนทุกคนสวยหมด มีคิ้ว หน้าคม ส่วนเราเป็นเด็กอ้วน โดนจับตัดผมหน้าม้า ไปตัดที่ร้านตัดผมผู้ชายพร้อมพ่อกับน้องชายทีละ 50 บาท โรงเรียนให้ไว้ยาวได้ถึงติ่งหู แต่แม่เป็นคนประหยัดมาก ให้ตัดขึ้นมาถึงครึ่งหู จะได้ไม่ต้องไปตัดบ่อยๆ เป็นช่วงชีวิตที่ไม่ได้สนใจเรื่องความสวยเลย

แต่งหน้าแล้วยังโดนล้ออยู่ไหม

โดนล้อหนักกว่าเดิมอีก เพราะเราปัดมาสคาร่าสีน้ำเงินไปเรียน แทนที่จะเป็นสีธรรมชาติ เลยไม่ได้แต่งหน้าอีก ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ยังไม่แต่งหน้า อาจจะแค่สโมกตาดำๆ แล้วออกไปปาร์ตี้ ไปเดตกับผู้ชายก็แค่หนีบๆ ขนตา มาแต่งหน้าจริงๆ ตอนอายุ 22 ช่วงที่เรียนจบแล้ว

ทำไมถึงชอบแต่งหน้า

ช่วงที่เรียนจบมีเวลา 1 ปีให้คิดว่าจะอยู่ต่อหรือกลับไทย ช่วงนั้นค้นพบว่าฉันชอบเมกอัพว่ะ แพรเรียนออกแบบการแสดง พูดถึงพื้นที่รอบข้าง คาแรกเตอร์คน เสื้อผ้า ความรู้สึกของคนนั่งมองตากัน อะไรก็ได้ที่เราอยากจะแสดงออก เราชอบเล่นกับคน สีหน้าของคน เลยลองใช้สื่อต่างๆ แพรใช้เครื่องสำอางเป็นเครื่องมือในการแสดงความเป็นตัวเอง เป็นภาษาของเรา แทนที่จะใช้สีน้ำ สีน้ำมัน ก็ใช้เครื่องสำอาง ทำแล้วสนุกดี มีความสุข

นับจากเร่ิมหัดแต่งหน้าใช้เวลานานไหมกว่าจะได้เข้าไปแต่งหน้าในงาน London Fashion Week

สองสามเดือน เมกอัพอาร์ทิสต์คนหนึ่งโพสต์รับสมัครคนไปลอนดอนแฟชั่นวีก เราก็ส่งอีเมลไป แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะเราเพิ่งเร่ิมทำ ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้ว่าเราจะทำงานได้รวดเร็วเสร็จภายใน 15 นาทีท่ามกลางความวุ่นวายได้ หรือถ้าทำผิดพลาดเราจะแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าได้ สุดท้ายเขาก็โทรมาเพราะเขาขาดคนพอดี

วันแรกที่ไปถึงตื่นเต้นมาก มีห้องหลายสิบห้อง ห้องที่เข้าไปทำเป็นการแต่งหน้าแบบลุคปากแดงคมชัด ทำเสร็จก็มีหัวหน้าเมกอัพอาร์ทิสต์มาเช็กว่าผ่านไหม แต่แพรเข้าผิดห้อง ห้องที่ต้องเข้าจริงๆ เป็นห้องที่แต่งลุคคล้ายๆ เรื่อง Avatar มีขีดเยอะๆ ไปถึงเมกอัพอาร์ทิสต์ห้องนั้นก็ด่าแรงมาก เธอหายไปไหนมา เพราะเธอไม่อยู่เลยทำให้โชว์ของฉันพัง อาจจะเพราะคนที่มาช่วยเขาวาดเส้นบนหน้าวาดไม่ตรง เราก็จับมือนางแบบคนหนึ่งไปนั่งแก้เส้นบนหน้าให้หมดเลย แล้วก็ถามว่านี่คือสิ่งที่คุณต้องการใช่ไหม เขาก็บอก ใช่ ทำที่เหลือทั้งหมดเลย พอนางแบบคนสุดท้ายเดินออกไป เขาก็มาจับมือเราแล้วบอกว่า คุณช่วยชีวิตฉันไว้ จากนั้นเราก็ได้งานเพิ่ม แต่ก็เป็นแบบไปถึงปุ๊บเขาก็โยนกระเป๋าให้เราแบก แล้วตัวเองเดินออกไปสูบบุหรี่

เหมือนทุกอย่างจะราบรื่น

แต่งานที่ทำไม่ได้เงินนะ ก่อนจะเป็นเมกอัพอาร์ทิสต์คุณต้องเป็นผู้ช่วยช่างแต่งหน้าเจ๋งๆ สัก 2 ปีถึงจะเร่ิมมีงาน แปลว่าคุณต้องทำงานฟรี ไปล้างแปรง ไปแกะเพชรที่หน้านางแบบ ไปถือกระเป๋าให้เขา แพรทำแบบนั้นอยู่ปีกว่า จนไม่เหลือเงินที่จะอยู่ต่อแล้ว

คุณยอมทำงานฟรีเพื่อแลกกับอะไร

ประสบการณ์ ได้เห็นว่าคนที่เก่งกว่าเป็นยังไง เห็นระบบการทำงานของโปรดักชัน เห็นนางแบบหลายๆ แบบ เห็นว่าโลกแฟชั่น โลกความงามเป็นแบบนี้ แฟชั่นวีกเป็นแบบนี้ ได้พอร์ตฟอลิโอ ได้เรียนรู้ เพราะบางเทคนิคสอนกันไม่ได้ ต้องเรียนรู้กันหน้างาน ถ้าคุณฉลาดพอก็จะหยิบไปใช้ได้ พอแพรย้ายกลับมาแล้ว เขาก็ยังเรียกให้กลับไปช่วยนะ มีสินน้ำใจให้ 200 ปอนด์ ซึ่งไม่พอค่าเครื่องบิน ค่าโรงแรมหรอก แต่เราก็กลับไป อยากได้ประสบการณ์ด้วย มันกลายเป็นครอบครัวไปแล้ว ได้ผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกัน เราคิดถึงบรรยากาศนั้น อยากกลับไปตรงนั้นอีก

ทำไมถึงกลับเมืองไทย แทนที่จะอยู่สู้ที่อังกฤษต่อ

เราอยู่เมืองนอกมานานจนไม่มีเวลาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ แล้วค่าใช้จ่ายที่โน่นมันเยอะระดับหนึ่ง การเป็นช่างแต่งหน้าต้องใช้เวลานานมากกว่าจะซื้อโน่นซื้อนี่ได้ ตอนนั้นเราเริ่มทำยูทูบ อินสตาแกรม เราก็ลงสิ่งที่เราชอบ มีคนเร่ิมติดตาม มีคนส่งของจากไทยมาให้เราเล่น ก็พอจะเห็นโอกาส น่าจะกลับมาทำสิ่งนี้ได้ที่เมืองไทย

ทำไมแพรี่พายถึงดังเร็วมาก

เราไม่ได้เป็นบล็อกเกอร์ที่รีวิวว่าสีนี้ดี หรือแจกของเพื่อเรียกคนเข้ามา วิดีโอสอนแต่งหน้าที่ทำ อีก 10 ปีกลับมาดูก็ไม่เบื่อ ทุกชิ้นเราทำจากใจ นั่งเขียนสตอรี่บอร์ดเองหมด เราอยากให้เป็นพอร์ตฟอลิโอที่อยู่กับเราไปได้เรื่อยๆ กลับมาเมืองไทยแพรก็จับโซเชียลมีเดียเลย เราเห็นกลยุทธ์ว่าถ้าเราแชร์สิ่งที่เราชอบจริงๆ เป็นความรู้ แล้วเป็นประโยชน์ต่อสังคม คนจะมาหาเราเอง วิธีแต่งหน้าหรืออะไรหลายๆ อย่าง ตอนนั้นเมืองไทยยังไม่มีสอน เช่น ใช้สีใหม่ๆ สีแปลกๆ แล้วก็เล่นเป็นลุคได้หลายแบบ ไม่ใช่แค่แต่งไปงานแฟนซี แต่แต่งเป็นงานอาร์ต เป็นธีม เป็นโน่นเป็นนี่ได้ แสดงความเป็นตัวของตัวเองได้

คนทั่วไปคิดว่าคุณสอนแต่งหน้า แต่คุณกำลังบอกว่า คุณสอนให้คนเป็นตัวของตัวเอง

ใช่ เมื่อก่อนตอนแพรเรียนที่เมืองไทย ไม่เข้าใจก็ไม่กล้าถามครู ไม่กล้าแสดงออก กลัวโง่ แต่พอไปเรียนเมืองนอก ทุกคนกล้าถาม มีทัศนคติเป็นของตัวเอง ทำงานศิลปะให้วาดแอปเปิ้ล จะวาดยังไงก็ได้ ทำตามจินตนาการของคุณ คนไทยก็เป็นแบบนั้นได้ คนไทยมีกลุ่มที่ชอบอะไรเหมือนๆ กัน แต่อาจไม่มีพื้นที่ให้แสดงออก อย่างน้องๆ ที่ติดตามแพรมีอย่างน้อย 30 เปอร์เซ็นต์เป็น LGBT ที่พ่อแม่ไม่ยอมรับ มีน้องคนหนึ่งที่อินเดีย แพรไปเจอเขามาด้วยนะ ครอบครัวรับเขาไม่ได้เพราะเขาเป็นเกย์ เขาแทบจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ เขาอึดอัดมาก ทุกครั้งที่เขาดูโพสต์เรา ดูสิ่งที่เราทำ มันทำให้เขามีกำลังใจอยากเดินต่อไป อยากเก็บเงินเลี้ยงตัวเองแล้วไปเรียนต่อเมืองนอก จะได้เป็นตัวของตัวเอง

แพรี่พายดังแค่ไหน

ได้เป็นพรีเซนเตอร์เยอะมาก ได้ไปออกรายการ มีงานติดต่อเข้ามาตลอด บางวันไปงานอีเวนต์ 3 งาน ทำงานตั้งแต่ 6 โมงเช้าถึงตี 2 ต้องบินไปโน่นไปนี่ คนเริ่มมองว่าแพรี่พายไม่ใช่ Influencer ระดับประเทศ แต่เป็นระดับเอเชีย เราได้ไปเจอกับ Jessie J ไปเจอตัวท็อปของญี่ปุ่น เกาหลี เขาก็โค้งให้เรา เราก็รู้สึกว่าเท่ว่ะ สิ่งเหล่านี้ทำให้อีโก้เราสูงมาก อยากได้ อยากมี ไม่พอ เพราะทุกคนปฏิบัติกับเราแบบนั้น เราโดนสปอยล์มาตั้งแต่แรก

ปกติสินค้าคู่แข่งจะไม่ใช้ Influencer คนเดียวกัน แต่คุณดูจะเป็นข้อยกเว้น

แพรี่พายเป็นข้อยกเว้นของทุกอย่างเลย จะทำอะไรก็ได้ กฎของเราคือ เราจะทำแต่สิ่งที่เราอยากทำ ถ้าทำงานกับแบรนด์ อย่างน้อยต้องเจอกันครึ่งๆ เพื่อที่เราจะได้ไม่เสียตัวตนของเรา ช่วงที่เปลี่ยนจากนิตยสารมาเป็นโซเชียลมีเดีย ทุกแบรนด์ใช้แพรี่พายหมดเลย แล้วที่ติดต่อเข้ามาไม่ใช่แค่งานบิวตี้ บางทีก็ขอ Tie-in รถ เครื่องซักผ้า ผ้าอนามัย น้ำยาล้างส่วนนั้นของผู้ชายก็ยังมี (หัวเราะ) พองานมันเยอะ มันเร่ง ก็จำกัดความคิดสร้างสรรค์ของเรา เราเร่ิมไม่ได้ทำสิ่งที่เราอยากทำจริงๆ เพราะเขาบรีฟวันนี้จะเอางานอาทิตย์หน้า เรายังทำของเดือนที่แล้วไม่เสร็จเลย การสร้างผลงานบางอย่างมันต้องใช้เวลา วิดีโอบางตัว 3 เดือนก็ยังไม่เสร็จ กว่าจะนั่งวาดสตอรี่บอร์ด กว่าจะลองเทสต์ มันต้องใช้กระบวนการทางความคิดค่อนข้างเยอะ

งานเยอะขนาดนี้ส่งผลอะไรกับชีวิตคุณบ้าง

แพรเมื่อปีที่แล้วกับตอนนี้ไม่เหมือนกันเลย ปีที่แล้วไม่มีแรง เหนื่อย ท้อแท้ สิ่งที่ทำอยู่ไม่ได้ตอบความต้องการทางจิตวิญญาณเราเหมือนเมื่อก่อน เพราะเราหมดพลังไปกับงานลูกค้า จะนอนก็ยังต้องคิดถึงงาน แพรนอนไม่หลับ เคยไม่ได้นอนเดือนหนึ่ง ปวดหัว เครียด ร่างกายเริ่มเจ็บ บ่นว่าอยากตายตลอดเวลา ความสำเร็จไม่มีประโยชน์สำหรับเราแล้ว เราไม่อยากทำแล้ว

ไม่มีเรื่องอยากเล่าแล้ว

ไม่ใช่ เราจดไอเดียไว้ในสมุดบันทึกเต็มเล่ม มีเรื่องอยากเล่าอีกเยอะมาก ถ้าเราตายเอาเล่มนั้นไปใช้ได้เลย แค่เราไม่อยากทำแล้ว เราอยากให้งานของเรามีคุณค่า บางทีเราก็ขายตัวเองให้กับแบรนด์ที่เข้ามาหามากเกินไป เหมือนเราถือบอลลูนจนเราลอยขึ้นเรื่อยๆ พอมองลงมาข้างล่างก็เร่ิมตั้งคำถามว่า เรากำลังจะไปไหน จะปล่อยมือจากบอลลูนก็ไม่ได้ แต่สุดท้ายเราก็ค่อยๆ ปล่อยบอลลูนทิ้งไปทีละลูก ตอนนี้เลยมาแลนดิ้งอยู่ตรงนี้

ตรงไหน

ตรงที่อยากพัก มันเหนื่อย สัญชาตญาณในใจบอกเราว่า มันไม่ใช่แล้ว เรามาออฟฟิศแล้วรู้สึกว่าทุกวันเหมือนวันคริสต์มาส เหมือนวันเกิดตัวเอง เพราะเต็มไปด้วยของที่แบรนด์ต่างๆ ส่งมาให้ มันเป็นการแข่งขันกันในวงการเครื่องสำอาง แบรนด์ฝั่งยุโรปกับเอเชียสู้กัน ก็ออกรองพื้นมาชนกัน 60 เฉด เขาก็ส่งมาให้เรา 60 เฉดทุกยี่ห้อ ได้ลิปสติกมาร้อยแท่ง แพ็กเกจจิ้งก็เร่ิมใหญ่ขึ้น เปิดมาก็มีกิมมิก ตอนแรกก็ตื่นเต้น สนุกดีนะ บางอันส่งมาจากอเมริกา กล่องใหญ่มาก เปิดออกมามีรองเท้าโรลเลอร์สเก็ต บางกล่องมีหมวก มีโทรทัศน์ยุค 80 แต่เครื่องสำอางข้างในก็เหมือนเดิม เขาทำแพ็กเกจมาเพื่อให้เราถ่ายรูปสวย หลังๆ พอเราดูสารคดีเยอะก็พบว่าเรานี่แหละต้นเหตุของปัญหาโลกร้อน ตัวการทำปะการังตายเลย เดี๋ยวนี้เห็นของพวกนี้แล้วเฉยๆ มาก ทำไมเราต้องมาแกะขยะของพวกนี้ด้วย เหมือนไม่รักมันแล้ว

คุณก็เลยพัก

กว่าจะกล้าพูดกับตัวเองว่า กูพัก มันต้องใช้ความกล้าหาญมาก เพราะโลกโซเชียลพักไม่ได้ มีแต่คนถามว่า เมื่อไหร่จะออกวิดีโอใหม่คะ พี่แพรสอนแต่งหน้าหน่อย ต้องตอบข้อความที่เข้ามาอีก เราต้องต่อสู้กับความต้องการของตัวเอง ความต้องการของแม่ด้วย เขาไม่อยากให้เราหายตัวไปเลย เพราะเขาอยากให้เรามีเงิน มีหน้ามีตาในสังคม ถ้าวันหนึ่งเขาไม่อยู่เขาก็อยากให้เราเลี้ยงตัวเองได้ แต่สุดท้ายเราก็เหนื่อยกับการบินโดยไม่ได้เจอหน้าพ่อแม่ เป็นช่วงเดียวกับที่คุณย่าเสีย ร.9 สวรรคต เราเห็นว่าสุดท้ายทุกคนก็ต้องตาย แล้วคุณค่าของความเป็นคนหรือคุณค่าของสิ่งที่เราทำอยู่คืออะไร

แล้วคืออะไร

ตอนนั้นยังไม่รู้ ช่วงที่เราหยุดงานเราก็แยกย้าย ไม่คุยเรื่องงานเลย ไปเที่ยว ไปเจอเพื่อน 10 เดือนที่ผ่านมาเราไม่ได้โพสต์อะไรในยูทูปเลย เพิ่งกลับมาลงวิดีโอสุรินทร์เป็นตัวแรก

ช่วงนั้นคุณทำอะไร

ไม่ได้ทำอะไร มีไปสอนที่มหาวิทยาลัยขอนแก่นเกี่ยวกับเรื่องความสำคัญของการแต่งหน้า ทำยังไงคุณถึงจะมีลุคที่ดูน่าเชื่อถือ มีความมั่นใจในตัวเอง ตอนนั้นแพรยังมีสภาพอยากตายอยู่ อาจารย์ที่จัดงานให้ผ้าไทยเป็นของขวัญเขาบอกว่า ขอนแก่นขึ้นชื่อเรื่องผ้าไทยนะ เราไปมาไม่รู้กี่ร้อยประเทศแล้ว แต่เราไม่รู้จักประเทศไทยเลย เพราะเราไม่เคยเที่ยวประเทศไทย วันนั้นก็เลยชวนเพื่อนไปตามหาหมู่บ้านที่ทอผ้าผืนนี้กัน

ไปยังไง

ขับรถถามทางไปเรื่อยๆ เรารู้แค่ชื่อตำบลชนบท เรานึกภาพว่าเป็นหมู่บ้านที่ต้องได้เจอคนกำลังสาวไหม ขับไปเรื่อยๆ ถามใครก็ไม่่รู้จักเลย จนผ่านบ้านที่เห็นอะไรเหลืองๆ ก็ลุยเข้าไปเลย ถามเขาว่า ทำอะไรคะ ทำมานานหรือยัง พูดคนเดียวเลย (หัวเราะ) ตื่นเต้นมาก เขาก็ไปเรียกหัวหน้ากลุ่มของเขามา แล้วพาไปดูห้องเล็กๆ ในบ้าน เขาเปิดผ้าผืนหนึ่งให้ดู เป็นผ้าที่กำลังจะเอาไปประกวดที่กรุงเทพฯ เคยชนะรางวัลพระราชทานของพระราชินีด้วย สวยมาก ย้อมด้วยสีจากเปลือกไม้ที่ต้องเข้าไปเก็บในป่า ผืนละ 30,000 บาท เราก็ตกใจ แม่ลดให้หนูหน่อยได้ไหม เดี๋ยวหนูแต่งหน้าให้ แม่บอกว่า ลดไม่ได้ ถ้าไปขายที่เมืองทองแพงกว่านี้อีก เราก็เลยอุดหนุนเขา แล้วชวนเขาคุยเพราะเราไม่รู้จักผ้าไทยมาก่อน

ทำไมยอมจ่ายเงิน 30,000 เพื่อผ้าไทยที่ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร

มันสวยมากเลย เอามาก่อน

แล้วได้แต่งหน้าไหม

แต่ง เรามีอายแชโดว์กับลิปสติกอยู่ในรถ ระหว่างที่เรากำลังเกลี่ยอายแชโดว์ลงบนเปลือกตา แม่เขาก็ตัวสั่น แล้วน้ำตาก็ไหล เขาดีใจที่เกิดมาไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้ เพราะการแต่งหน้ามันไม่ได้ง่ายเหมือนที่กรุงเทพฯ แม่เขาชอบมาก พาเราไปเดินเที่ยวทั่วหมู่บ้านเลย อาจจะอยากเดินไปอวดคนอื่นด้วย (หัวเราะ) ไปดูบ้านนี้ปลูกหม่อน บ้านนี้สาวไหม บ้านนี้เอาไหมมาทอ เราหิวเขาก็เด็ดกล้วยมาให้ หิวน้ำแต่ไม่มีใครหยิบเงินมาด้วย เขาก็พาไปเลี้ยงแล้วลงบัญชีไว้

เขาถามว่า เราจะไปกินข้าวเย็นที่ไหน เราบอกว่า จะไปกินส้มตำ เขาก็บอกว่า ไม่ต้อง เดี๋ยวเขาตำให้กินเอง ก่อนกลับฝนตกหนักมาก เขาก็ให้คนไปปีนมะพร้าวเก็บมะพร้าวมาให้ทะลายหนึ่ง วันนั้นเราเหนื่อยมาก แต่ก็มีความสุขมาก

เราสงสัยว่าทำไมเขาถึงต้องดูแลเราขนาดนี้ จากที่เราเคยมีความทุกข์มาปีกว่า เจอเหตุการณ์นี้ ได้เจอความใจดี ความเอ็นดู ความเป็นผู้ให้ มันเติมเต็มพลังชีวิตของเราที่หมดจนไม่รู้จะไปขุดหาจากที่ไหนแล้ว เราอยู่ในกรุงเทพฯ เราบินไปเมืองนอก 24 ครั้งต่อปี เราเจอคนมากมาย แต่ทำไมถึงไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับที่อื่นเลย

ชีวิตเขาง่ายมาก เขาไม่ต้องการอะไรในชีวิตเลย แค่มีคนข้างนอกมาคุยกับเขา เขาได้โชว์สิ่งที่เขาทำ ได้เห็นคนทำอะไรใหม่ๆ ที่เขาไม่เคยเห็น ผ้าผืนนั้นมันไม่ใช่แค่ผ้าแล้ว แต่เป็นความประทับใจ เป็นความใจดี เป็นสิ่งที่เราอยากเป็น นี่คือสิ่งที่เรียกว่าคุณค่าจริงๆ

คุณอยากเป็นแบบไหน

อยากมีชีวิตง่ายๆ แบบแม่ๆ พวกแกเป็นใครมาจากไหนไม่่รู้ แต่ฉันให้ใจเลย ฉันพร้อมต้อนรับและให้ โดยที่ไม่มีให้ร้องขอ แค่เราไปซื้อผ้า เขาไม่ต้องทำอะไรให้เราขนาดนั้นก็ได้

เอาผ้าผืนนั้นไปทำอะไร

ตัดสูท เอาไปใส่ที่ปารีส เวลาไปเที่ยวไหนแพรชอบรีเสิร์ชก่อน คิดว่าถ้าไปสถานที่นี้ก็อยากใส่สีประมาณนี้ ปารีสน่าจะเหมาะกับชุดสีเทาๆ ดูโรแมนติกดี แพรใส่ชุดนี้ไปงานโชว์ของ Dior เอางานของ Dior ตั้งแต่ยุคแรกมาโชว์ แพรเดินเข้าไปในห้องหนึ่งแล้วคิดว่าเรายืนเป็นหุ่นในห้องนั้นได้เลย คือชุดของเราสวยพอๆ กับงาน Dior เลย มีแต่คนเดินเข้ามาชมว่า ชุดคุณเท่มาก นี่คือผ้าอะไรเหรอ สวยมากเลย เป็นชุดที่ใส่แล้วประทับใจมาก ไม่ใช่แค่ประทับใจผ้า แต่ทุกครั้งที่คิดถึงผ้า เราจะคิดถึงแม่ๆ

การเอาผ้าไทยตัดชุดใส่ไปงาน Dior   ต้องใช้ความกล้าไหม

ไม่ใช้ความกล้าค่ะ ใช้ความโง่ (หัวเราะ) ปกติคนจะไม่ตัดผ้า 4 เมตรผืนนั้น แต่ใช้วิธีจ้างคนมาหมุดเย็บสดเพื่อใส่ไปงาน เสร็จงานก็ตัดด้ายออก เอาไปซักรีดเก็บเป็นผืนเหมือนเดิม ไม่ตัดทำลายมัน แต่ตอนนั้นเราไม่รู้จักผ้าไทย ก็ตัดเป็นชุดเลย

คำชมครั้งนั้นส่งผลกับชีวิตคุณยังไง

ดีใจ ผ้าไทยมันก็เวิร์กว่ะ ผ้าไทยมันสวย เท่ แล้วก็แมตช์กับอย่างอื่นได้ เมื่อก่อนแพรชอบฟาสต์แฟชั่น แบบ Supreme อะไรที่เป็นประกาศตัวแบบใหญ่ๆ เสียงดังๆ แต่พอได้ลองใส่ผ้าไทย มันก็เอามาใส่กับรองเท้าไนกี้ได้ มันทำให้เราเลิกซื้อฟาสต์แฟชั่นเลย เพราะรู้สึกว่าพวกนั้นมีอายุของมัน แต่ผ้าไทยอยู่ได้เรื่อยๆ

กลับจากปารีสมาก็ไปหาซื้อผ้าผืนใหม่

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่แพรพักไม่ได้ทำงาน ก็มีผืนที่ 2 3 4 ตอนนี้มีเป็นร้อยชุดแล้วมั้งคะ (หัวเราะ) แพรไปน่าน เชียงใหม่ อุบล อุดร สุรินทร์ บุรีรัมย์ ตอนแรกที่เรายังไม่รู้อะไรก็ไปหาผ้าที่เข้าถึงง่ายก่อน ไปหาผ้าย้อมครามที่เคยผ่านตามาแล้ว หลังจากที่รู้ความโง่ของตัวเอง ก็ซื้อผ้าเมตรละ 2,000 บาทแทน เอามาตัดแบบลำลอง ใส่ครั้งสองครั้งคนก็จำได้แล้ว ผ้าเป็นผ้าไหมเราต้องซักแห้ง แต่ผ้ามัดหมี่ย้อมครามจะดูแลง่ายกว่า ก็ค่อยๆ เรียนรู้ไป แล้วก็เริ่มไปหาลายโบราณ ได้เห็นลายผ้าที่ได้แรงบันดาลใจจากประเทศเพื่อนบ้าน มันมีเรื่องราวอยู่ในผ้าด้วย

คุณใส่ชุดผ้าไทยไปงานประเภทไหน

ใส่ไปเที่ยว แพรจะคิดว่าวันนี้ไปที่นี่จะใส่ชุดแบบไหน สีอะไร ถึงจะเข้ากับสถานที่ แล้วค่อยออกแบบชุด ตัดชุด บางทีเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แพรจะไปดูมินเนี่ยนที่ Universal Studio ก็หาผ้าไทยสีเหลืองมาตัดเป็นชุด ตอนไปไร่ชาที่ชิซึโอกะกับ The Cloud ก็มีชุดสีเขียวที่ไปไร่ชา วันที่ขึ้นเรือเฟอร์รี่ก็อยากใส่ชุดคล้ายๆ กิโมโนแบบใส่สบายๆ ตอนไปบุรีรัมย์ก็เป็นผ้าย้อมดินภูเขาไฟ

ที่เห็นคุณโพสต์รูปใส่ชุดผ้าไทยไปเที่ยวที่ต่างๆ ในอินสตาแกรม นั่นคือคุณโพสต์สนุกๆ ไม่ใช่งาน

ส่วนใหญ่เป็นแบบนั้น แพรเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นผ้าไทยเท่านั้นเอง

ใส่ชุดผ้าไทยไปต่างประเทศยังได้รับคำชมอีกไหม

ตอนแพรใส่ผ้าไทยไปเดินถนนที่อินเดีย มีคนเข้ามารุมขอถ่ายรูปเยอะมาก มีผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดแบบคลุมทั้งตัว เขาให้สามีมาถามว่า ขอถ่ายรูปกับเราได้ไหม พอเราบอกว่าได้ เขาไปเปลี่ยนชุดมาโพสถ่ายเลย สนุกมาก คือเขาตื่นเต้นกับผ้าเรา เราก็ตื่นเต้นกับผ้าเขา ตอนไปไร่องุ่นที่ฝรั่งเศสเมื่อเดือนที่แล้วก็ตัดชุดคอนเซปต์ชุดของนักเรียนศิลปะสีแดง เดินเข้าไปในร้านอาหาร เชื่อไหมว่าหันมามองกันทุกโต๊ะ ไปเดินในเมืองต่างจังหวัด ทุกที่ก็จะมีนักท่องเที่ยวมาขอถ่ายรูปด้วย บอกว่าชุดเราสวย เราก็บอกว่า ฉันมาจากเมืองไทย นี่คือผ้าไทย ย้อมสีธรรมชาตินะ เมื่อก่อนตอนเราเดินทางไปทั่วโลก ได้เจอ Influencer มากมาย ไปสอนที่เวียดนาม อินโดนีเซีย ก็เจอแต่คนเดินมาถ่ายรูปคู่ ทักทายกันไม่กี่คำแล้วก็ไป คุณสวยจังเลย คุณทำยังไง เหมือนไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกัน แต่พอใส่ผ้าไทยก็มีเรื่องเล่ามากขึ้น

ใครเป็นคนออกแบบชุดพวกนี้ให้คุณ

แพรสเกตช์แบบเอง แล้วให้ช่างส่วนตัวที่ทำงานกับเรามานานเอาไปตัด เขาอยู่กับแพรมาตั้งแต่แพรยังใส่เสื้อลายโปเกมอน ลายพริกหยวก (หัวเราะ) เขารู้สไตล์เราอยู่แล้ว

ออกแบบชุดง่ายงั้นเลยเหรอ

ด้วยความที่เรามีสไตล์ค่อนข้างชัด เคยกลับบ้านไปแล้วเห็นเสื้อตัวเองคนละยี่ห้อ คนละสี แต่สไตล์เหมือนกันไหม เราเป็นแบบนั้น เราดึงความเป็นสไตล์ของเราออกมาก่อน แล้วก็เอาผ้าไทยไปประยุกต์โดยคิดว่าไม่ใช่ว่าตัดแล้วใส่ได้ครั้งเดียว

ถ้าใครชมว่าชุดสวย คุณก็ควรได้เครดิต

ให้เครดิตแม่แพรดีกว่า เขาเป็นแฟนคลับเบอร์หนึ่งของแพรี่พาย ไม่ว่าเราจะทำอะไรเขาสนับสนุนหมด ตอนแต่งหน้าปีแรกที่ทำงานเก็บพอร์ตฯ แบบไม่ได้เงิน มีแต่เสียเงินซื้อเครื่องสำอาง แม่ก็บอกว่า เอาเลย ทำให้เต็มที่ พอเราทำงานแต่งหน้า เขาก็ชอบแต่งหน้าไปด้วย พอมาทำผ้าไทย เขาก็ไปหาซื้อผ้ามาให้เรา ผ้าส่วนใหญ่ของแพรแม่เป็นคนซื้อมาให้ ข้อมูลเขาแน่นมาก รู้หมดว่าผ้าอะไร ลายอะไร แม่เพิ่งใส่ผ้าไทยพร้อมแพร ถ้าเป็นหนังสือตอนนี้แพรกำลังเปิดสารบัญ ส่วนแม่ไปถึงบทที่ 8 แล้ว (หัวเราะ)

ผ้าไทยใส่ยังไงให้ดูไม่เชย

ก่อนอื่นเราต้องเข้าใจธรรมชาติของผ้าแต่ละชนิดก่อน ได้ผ้าผืนหนึ่งมาก็ต้องรู้น้ำหนักของผ้า ความพลิ้ว ใยผ้า พอเอามาทาบกับตัวเราแล้วเป็นอย่างที่เราอยากเป็นไหม มันอาจจะค่อนข้างยาก เพราะใช่่ว่าทุกคนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญ ราคาของผ้าอีก แพรอยากให้เริ่มจากผ้าไหมที่ลายไม่ได้ยิ่งใหญ่มาก แต่ต้องไม่ใช่ลายพิมพ์ และต้องย้อมสีธรรมชาติ ไม่ใช่สีเคมี

แต่คนส่วนใหญ่อาจจะออกแบบชุดเองไม่ได้เหมือนคุณ

งั้นเริ่มจากผ้าถุง ใส่แบบดั้งเดิมเลย แต่เลือกผ้าให้ดี ผ้าถุงแมตช์กับเสื้อกล้าม เสื้อยืดได้ง่ายๆ เอาผ้ามาเปลี่ยนเป็นผ้าคลุมไหล่ ผ้าโพกหัว ก็ได้ ถ้าอยากลองตัดชุดไปออกงานผ้าฝ้ายบุรีรัมย์ก็เหมาะเพราะราคาไม่แพง ย้อมสีธรรมชาติ แล้วก็ใส่สบาย ถ้าอยากอัพเกรดตัดชุดไปออกงานอีเวนต์ ก็ต้องไปดูที่ศูนย์ศิลปาชีพพิเศษ ต้องไปเลือกผ้าเอง แล้วศึกษาข้อมูลของผ้าแต่ละชนิดก่อน

เราจะเห็นแพรี่พายเปิดแบรนด์แฟชั่นชุดผ้าไทยไหม น่าจะมีคนรอซื้อแน่ๆ

แพรไม่ใช่นักออกแบบ แล้วก็ไม่เคยคิดอยากจะเอาผ้าไทยมาทำแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเอง เราแค่มีความสุขที่ได้เจอคนในชุมชนแล้วช่วยเขาในสิ่งที่เราช่วยได้ แล้วก็เป็นแรงบันดาลใจให้นักออกแบบคนอื่นๆ ว่าผ้าไทยเอามาทำแบบนี้ก็ได้ ถ้าใครชอบแบบของแพร ก๊อปไปใช้ได้เลย

หรือเราจะเห็นแพรี่พายสอนใส่ชุดผ้าไทย แทนสอนแต่งหน้า

แพรหยุดทำงานมาปีหนึ่งแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่ได้คำตอบว่าอยากทำอะไร แต่พอมีผ้าไทยเข้ามา เราก็มีความสุขมากขึ้น มีแรงบันดาลใจ ผ้าเป็นเครื่องมืออีกอย่างที่อยากทำ 7 ปีที่ผ่านมา แพรทำอะไรเยอะมาก ซึ่งมันไม่ได้สูญเปล่านะ แต่เราต้องบาลานซ์มันให้ได้ ครึ่งปีที่แล้วแพรเคยคิดว่า หรือว่าแพรี่พายจะหายจากโลกใบนี้ไปเลย เข้าป่าไปเลย แต่ในเมื่อเรามีแพลตฟอร์มที่ใหญ่ขนาดนี้แล้ว เราขับเคลื่อนคนอื่นไปพร้อมๆ กับตัวเราได้ ค่อยๆ ไปแบบช้าๆ แต่อย่างน้อยเราก็เป็นหนึ่งเสียงที่ทำให้โลกน่าอยู่มากขึ้น

ถ้าวันหนึ่งแพรี่พายกลายเป็น Influencer ด้านผ้าไทย คุณอยากจะบอกอะไรคนที่ติดตามคุณ

เมื่อ 7 ปีที่แล้ว แพรอยากให้คนกล้าเป็นตัวของตัวเอง ผ่านการแต่งหน้า แต่สุดท้ายเราก็ถามตัวเองว่า เราพาคนไปในทิศทางที่ผิดหรือเปล่า อันนี้ออกใหม่ต้องรีบไปซื้อ อันนี้แพรี่พายมีทุกคนต้องมี เราถึงรู้สึกว่าพอแล้ว

ส่วนเรื่องผ้าไทย มันไม่ใช่แค่ความสวยของผ้าผืนหนึ่ง ไม่ใช่ความสวยของผ้าที่ทอเสร็จแล้วมาอยู่บนตัวเรา แต่มันเป็นการเดินทางของผ้าหนึ่งผืน กว่าจะได้ผ้าหนึ่งผืนมันต้องใช้เวลา ใช้คน แม่ๆ มีความสุขกับการทำผ้า เขาภูมิใจกับสิ่งที่ทำ เราได้ไปเห็นตรงนั้นก็ภูมิใจไปกับเขาด้วย เราอยากให้คนมองผ้าตรงนั้น เป็นการเดินทางและคุณค่าของผ้า มากกว่าจะเอาไปตัดเป็นอะไร สไตล์ไหน หรือเก็บไว้เป็นผ้าผืน จะดูเชยหรือไม่เชยมันอยู่ที่ความคิดของเรา ประโยคหนึ่งที่ได้ยินบ่อยมากก็คือ พอหมดรุ่นป้าก็ไม่มีใครทำแล้ว แล้วใครจะทำต่อล่ะ มันเป็นคำถามที่เรายังไม่สามารถตอบได้ว่าจะทำยังไงต่อ

คุณอยากจะเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องผ้าไทยในมุมไหน

ตอนนี้แพรไม่ได้อยากเก่งเรื่องผ้าไทย แพรอยากดูแลตัวเองก่อน อยากเริ่มนับหนึ่งใหม่กับตัวเอง เรามาคุยกันในจังหวะที่แพรกำลังจะจบบทแรกของหนังสือเล่มนี้แล้วเริ่มบทใหม่ แพรเพิ่งมีแรงกลับมาทำงานได้เมื่อ 3 เดือนที่ผ่านมานี่เอง กลับมาครั้งนี้แพรอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น เริ่มต้นจากตัวเราก่อน ดูแลร่างกาย ดูแลจิตใจ แล้วเพิ่มคุณค่าให้ตัวเอง ก่อนจะไปเพิ่มคุณค่าให้ผ้าไทยหรือให้คนอื่นๆ เราต้องซ่อมตัวเองก่อนถึงจะไปช่วยคนอื่นได้ สวมหน้ากากออกซิเจนให้ตัวท่านเองก่อน แล้วค่อยใส่ให้คนรอบข้าง นั่นคือส่ิงที่เราได้ยินบนเครื่องบินตลอด ซึ่งเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

ชีวิตบทแรกของคุณมีชื่อบทว่า

(คิดนาน) Was it really me? ก็สับสนอยู่นะว่าที่ทำอยู่มันดีจริงหรือเปล่า ตอนแรกก็เครียดนะว่าจะทำยังไงดีถ้าไม่มีงาน ถ้าแบรนด์ไม่ติดต่อมา ถ้าไม่มีคอนเทนต์ลง แต่ตอนนี้ช่างแม่ง ไม่มีก็ไม่มี (หัวเราะ)

ตอนนี้คุณสนุกกับการรับงานประเภทไหน

ก็ยังไม่ค่อยรับนะ เป็นช่วงเอาเงินที่ได้จากการทำงาน 7 ปีมาซื้อผ้า (หัวเราะ) ยังรับงานแต่งหน้าบ้าง แต่น้อยมาก แพรชอบไปสอนตามหน่วยงานต่างๆ สอนในมหาวิทยาลัยบ้าง สอนแต่งหน้าให้เข้ากับชุดผ้าไทย สอนเรื่องการแต่งหน้าให้คนในโรงพยาบาล ถ้าเราแต่งหน้าให้สดใส ผู้ป่วยก็สดชื่นไปด้วย ส่วนมากแพรรับงานพวกนี้ บางงานก็ได้ค่าวิทยากร 500 บาท แต่เป็นงานที่ทำแล้วมีความสุข

ทำไมชอบงานบรรยาย

เพราะแพรอยากถ่ายทอดความรู้ อาจเป็นเพราะได้เจอคุณแม่ที่ขอนแก่น ทำให้เราอยากเป็นผู้ให้บ้าง ถึงแม้ว่าสิ่งที่แพรทำมาตลอดคือเมกอัพ แต่แพรก็พยายามสอดแทรกความรู้เข้าไปในเนื้อหาที่ทำเสมอ ไม่ใช่แค่สอนให้คนสวยอย่างเดียว

เท่าที่เคยเจอกัน คุณมักจะหน้าสดมากกว่าแต่งหน้า การไม่แต่งหน้าคือการพยายามส่งสารอะไรบางอย่างหรือเปล่า

การที่เราจะรักตัวเอง ต้องรักจากใจจริงๆ ความสวยต้องมาจากข้างใน เวลาเราคุยกันมันจะมีแรงสั่นสะเทือนจากแพรถึงคุณ คุณรับแล้วก็ส่งกลับมา มันไม่จำเป็นต้องมีเรื่องของความสวยก็ได้ มันเป็นเรื่องของจิตใจ จิตวิญญาณ แต่ด้วยสังคมที่เราอยู่ในปัจจุบัน ค่านิยมเรื่องความสวยมันกลวงมาก เราอึดอัดกับการอยู่ตรงนี้ เราถึงอยากเดินออกมา ความสวยที่ทุกคนพูดถึงกันคือการแก้ปัญหาปลายเหตุ ไม่ใช่แก้ที่ต้นเหตุ แพรได้รับคำถามเยอะมากว่า พี่แพรคะ ใช้รองพื้นอะไรแล้วจะติดทนทั้งวัน หน้าไม่มัน ตอบเลยว่าไม่มี โฆษณามันโกหก อายไลเนอร์ที่ไม่เลอะ ไม่แพนด้า ก็ไม่มีหรอก บางทีก็ต้องเช็ดบ้าง มันไม่มีเครื่องสำอางอะไรที่จะอยู่กับหน้าเราไปจนตาย เราต้องเข้าใจหลักการของความสวยก่อนว่าคืออะไร

คุณไม่อายหน้าสดของตัวเอง

ไม่อายนะ มันเป็นธรรมชาติ แพรแทบจะหน้าสดทุกวันเลย ถ้าไม่ต้องไปออกงานหรือถ่ายรูป ก็ใช้ชีิวิตเหมือนคนทั่วไป ไปช้อปปิ้ง ไป The EmQuatier ไปยิม ไปวิ่งสวนลุม ไปเจอเพื่อน ไปดูหนัง ด้วยหน้าสดตลอดเวลา อยากให้หน้าได้พัก อยากเข้าถึงความสวยที่แท้จริงข้างในมากกว่า แพรค่อนข้างชอบตัวเองตอนไม่แต่งหน้าด้วยซ้ำ ดูเป็นเด็กติงต๊องๆ

แล้วถ้าโดนล้อ

ก็คิดว่าเป็นเรื่องตลก บางทีขับรถเครียดแล้ว ก็เป็นเรื่องที่ทำให้ได้หัวเราะบ้าง

แพรี่พายผู้เต็มไปด้วยอีโก้คนนั้นหายไปตอนไหน

ตอนเจอกับป้าๆ ตอนนี้แพรอยากเป็นแค่เด็กติงต๊องคนหนึ่งเหมือนตอนอยู่ต่อหน้าป้าๆ ไม่ใช่คนที่ต้องเดินตัวตรงไปออกงาน แล้วก็มีคนมาขอถ่ายรูป เข้ามารุมเพราะต้องการประโยชน์จากเรา ตอนนี้อีโก้พวกนั้นหายไปหมดแล้ว

ความรู้สึกของการเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเจอชุดผ้าไทย แทนที่จะเป็นฟาสต์แฟชั่นเป็นยังไงบ้าง

มีอยู่วันหนึ่งแพรกลับบ้านไปแล้วโละของทุกอย่างที่เป็นฟาสต์แฟชั่นออกหมด เพราะมีคนให้เสื้อผ้าแบรนด์เนมมาเยอะมาก แพรเก็บใส่ถุงดำ 15 ถุง เปิด Clearance Sale ขายของเลย แต่เอาจริงๆ ผ้าไทยมันก็ใส่ยากเหมือนกัน บางทีแค่อยากไปซื้อของปากซอย จะใส่ผ้าไทยไปก็ลำบากหน่อย ก็คิดว่าไม่น่าขายเสื้อยืดตัวนั้นไปเล้ย (หัวเราะ)

ผ้าผืนถัดไปที่กำลังตามหาคือ

ผ้าสีขาว เป็นผ้าที่ไม่มีอะไรเลย อาจจะผืนใหญ่ก็ได้ ผืนเล็กก็ได้ เป็นผ้าที่เรากล้าเร่ิมชีวิตใหม่ของเราได้

แพรหน้าสดที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ตอนนี้ กับแพรี่พายบล็อกเกอร์ชื่อดัง ต่างกันยังไง

แพรี่พายเป็นแค่ภาพนิ่งหรือวิดีโอ เป็นไลฟ์สไตล์แบบหนึ่งที่เขาเลือกที่จะเปิดให้ผู้ที่ติดตามเห็น ต่างกับแพรตัวจริงมากนะ แพรตัวจริงไม่ได้สวยเป๊ะทุกวัน เป็นคนบ๊องๆ ไม่ได้เก่ง ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองประสบความสำเร็จ ไม่ได้รับคำชมเหมือนที่ได้รับจากโลกเสมือนจริง แพรก็ทำในสิ่งที่คนปกติทำกัน แพรชอบตีปิงปอง ถ้าอยู่กับเพื่อนจะเพี้ยน ชอบแกล้งเพื่อน ชอบกับคุยกับตุ๊กตา ชอบจับโปเกมอน ชอบอยู่ร้านหนังสือ ชอบออกจากบ้านมาคุยกับคน ชอบอยู่คนเดียว ชอบลองทำอะไรใหม่ๆ อย่างเช่น เล่นโยคะ หัดปั้น ตอนนี้แพรเริ่มนั่งสมาธิ 10 นาทีหลังออกกำลังกายเสร็จ

แล้วก็มีช่วงเวลาที่ไม่อยากทำอะไรเลย คนมักจะคิดว่าต้องทำนั่นทำนี่ แต่บางทีการอยู่นิ่งๆ โดยไม่ต้องคิดว่าจะทำอะไร แค่มีลมหายใจอยู่กับปัจจุบันก็พอ