นี่เป็นการสัมภาษณ์ที่เรารู้สึกเกรงใจมากที่สุดครั้งหนึ่ง

บุคคลที่ปลายสายมีหน้าที่สำคัญมากมาย จนไม่แน่ใจว่าการโทรศัพท์ไปหาในเวลานี้เป็นสิ่งที่ควรทำหรือไม่

ถึงอย่างนั้น เสียงทุ้มเข้มและจริงใจก็ตอบอย่างหนักแน่นว่ายินดีให้สัมภาษณ์

ซองดูฮี หรือ ศุกล เครือเสน คือ YouTuber สายฮาที่ The Cloud เชื่อว่าแทบไม่มีพี่น้องภาคอีสานคนไหนไม่รู้จัก

YouTuber ที่ประสบความสำเร็จส่วนมากมักทำเนื้อหาเฉพาะทาง แต่ ซองดูฮี CHANNEL กลับเลือกสิ่งที่แตกต่างอย่างการทำเนื้อหาไม่จำกัดแนว ทั้งเล่นมุก รีวิว เล่าประสบการณ์ หนังสั้น หรือกระทั่งร้องเพลง

ความตลกเฮฮาที่เริ่มต้นด้วยความเป็นกันเอง ก่อนบรรเลงด้วยภาษาอีสานชุดใหญ่กลายเป็นเสน่ห์ที่ผู้ชมหลงรัก จนทำให้หนุ่มศรีสะเกษคนนี้มีผู้ติดตามรวมทุกช่องทางทะลุ 5 ล้าน

แต่แล้วเสียงหัวเราะเริงร่ากลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงก่นด่าเต็มโลกโซเชียล ในวันที่ซองดูฮีกลายเป็นผู้ป่วยโควิด-19 เมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมา บ้างตำหนิว่าไม่ระมัดระวัง บางคนกล่าวหาว่าเขาเป็นพาหะนำโรค

ตลอดระยะเวลาที่ต้องกักตัวในโรงพยาบาล หนุ่มมาดกวนผลิตผลงานให้ความรู้เกี่ยวกับโควิด-19 อย่างต่อเนื่อง จนผู้ชมกลุ่มใหญ่มีความเข้าใจเกี่ยวกับโรคอย่างถูกต้อง

ล่าสุด ในวันที่ยอดผู้ติดเชื้อพุ่งทะลุหมื่นรายต่อวัน เตียงในกรุงเทพฯ ไม่เพียงพอต่อการรักษาผู้ป่วยรายใหม่ ซองดูฮีริเริ่มภารกิจครั้งใหญ่ เหมารถเดินทางไกลไปรับผู้ป่วยโควิด-19 กลับมารักษายังภูมิลำเนาบ้านเกิดในภาคอีสาน

ใบหน้าที่มาพร้อมรอยยิ้มติดตลกกลายเป็นท่าทีจริงจังเมื่อต้องสั่งการภารกิจช่วยเหลือ

นอกจากบทบาท YouTuber วันนี้ซองดูฮีคือหนุ่มวัย 25 ที่อาสาทำสิ่งที่ใหญ่เกินตัว หากแต่ไม่ใหญ่เกินหัวใจของผู้ที่ในวัยเด็กเคยได้รับความช่วยเหลือจากพี่น้องบ้านเกิดเช่นเดียวกัน

และต่อจากนี้คือเรื่องราวของ YouTuber ที่ไม่ธรรมดา การอาสาพาผู้ป่วยกลับบ้าน ประสบการณ์ในวันที่ติดโควิด และการคืนชีวิตสู่ผืนแคว้นแดนอีสาน 

ตอนไม่ดังเป็นอย่างไร ดังแล้วต้องเป็นแบบเดิม

ชีวิตวัยรุ่นของคุณผ่านอะไรมาเยอะมาก 

ใช่ ผมขอเล่าชีวิตตั้งแต่เริ่มต้นเลยแล้วกัน อย่างหนึ่งที่คนไม่ค่อยรู้คือ ตอนนี้ผมอายุแค่ยี่สิบห้าปีเองนะ ไม่ได้มากมายอะไร ผมเกิดมาในครอบครัวที่พูดได้ว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้าน ในเขตนี้ของศรีสะเกษ ที่โชคร้ายยิ่งกว่าคือ พ่อกับแม่ผมเป็นผู้พิการทางสายตาทั้งคู่ ยังดีหน่อยว่ามีลูกที่สมประกอบ

ตอนอายุสิบสองผมตัดสินใจบวชเรียนที่วัดโสธรวรารามวรวิหาร จังหวัดฉะเชิงเทรา บวชเรียนจนจบเปรียญธรรมสามประโยค จบมัธยมศึกษาปีที่สาม แล้วก็ข้ามไปเรียนปริญญาตรีที่ มจร. (มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย)

หลังจากนั้นผมสอบติดนักเรียนช่างกรมอู่ทหารเรือ ก็เลยสิกขาลาเพศไปเป็นทหาร ตอนนั้นขับแท็กซี่ด้วย ก็คือตอนเช้าไปเรียน กลางคืนไปขับรถ ต้องแอบขับเพราะอายุไม่ถึงสิบแปด ยังไม่มีใบขับขี่ประเภทสอง

ผมเรียนไม่จบนะ เป็นนักเรียนช่างกรมอู่ทหารเรือได้ปีเดียวก็รู้สึกอยากเปลี่ยนตัวเองใหม่ คราวนี้ผมไปไกลเลย ไปถึงเกาหลี เป็นผีน้อยโดดทัวร์อยู่ที่นั่น ไม่มีวีซ่า ทำงานได้ปีสองปีก็ถูกจับส่งตัวกลับมาไทย 

พอกลับมาก็ถามตัวเองว่า กูจะทำงานอะไรให้ได้เงินเยอะๆ เท่าที่ได้ตอนอยู่เกาหลีดี ตอบตัวเองว่า เอ้อ นี่ไง เราชอบขับรถ ไปขับรถก่อนเลยครับ ทีแรกก็ขับแท็กซี่ สักพักไปขับรถฉุกเฉินของโรงพยาบาล จากนั้นก็ขับรถให้ผู้บริหาร เป็นงานสุดท้ายก่อนจะผันตัวมาเป็น YouTuber

จากที่ขับรถให้ผู้บริหาร คุณผันตัวเองมาเป็น YouTuber ได้ยังไง

(หัวเราะ) ตอนผมขับรถให้ผู้บริหารยังไม่มี YouTuber มากนัก สิ่งที่กำลังมาแรงในตอนนั้นคือเฟซบุ๊ก ผมดังจากเฟซบุ๊กก่อน ตอนนั้นมีข่าวเจ้าของสวนทุเรียนประกาศรับสมัครลูกเขย เป็นกระแสดังมาก ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำคลิปสมัครเป็นลูกเขยลงเฟซบุ๊ก ก็ทำเล่นๆ ตลก เฮฮา แต่คนกดถูกใจเป็นแสน ก็เริ่มดังตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา คิดว่า เออ เราก็เอาดีทางนี้ได้นะ

ชื่อ ‘ซองดูฮี’ นี่ใครตั้งให้

ชื่อนี้มาจากเกาหลีนะครับ ชื่อเล่นผมคือ ‘ปั่น’ แต่ตอนไปเกาหลี เขาไม่เรียกปั่น แต่ดันเรียกว่า ‘ปั๊ก’ ปั๊กมันชื่อหมานะเว่ย (หัวเราะ) 

เถ้าแก่ก็เลยตั้งชื่อให้ใหม่ว่า ‘ซองดูงี’ ผมชอบนะ แต่รู้สึกว่าถ้าเปลี่ยนนิดหนึ่งเป็น ‘ซองดูฮี’ ก็เท่ดีเหมือนกัน เลยตัดสินใจใช้ชื่อซองดูฮีตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา กระทั่งมีชื่อเสียงก็ยังใช้ชื่อนี้อยู่ เอาจริงๆ ถ้าใช้ชื่อปั่น ป่านนี้ไม่รู้จะมีคนจำได้รึเปล่า

เนื้อหาที่คุณทำใน YouTube มีความหลากหลาย ทั้งร้องเพลง รีวิวสิ่งของ ไปจนถึงเล่าประสบการณ์ชีวิต จริงๆ แล้ว คุณอยากเล่าอะไรผ่านเนื้อหาเหล่านี้

การทำเนื้อหาที่หลากหลายเป็นจุดด้อยของผมนะ พูดง่ายๆ ผมไม่เอาดีสักอย่าง เหมือนยังหาตัวตนไม่เจอ แต่ผมว่าบางทีชีวิตก็ไม่ต้องจมอยู่กับสิ่งเดียวหรอก เราลองหาสิ่งแปลกใหม่เข้ามาบ้างก็สนุกดี สิ่งที่ถ่ายทอดออกไปในทุกคลิป ผมอยากให้คนดูเห็นว่าชีวิตผมไม่ได้มีแค่มุมเดียว แต่มีหลายมุมที่เราต้องเรียนรู้ไปเรื่อยๆ

ก็มีทั้งมุมตลก เฮฮา เศร้า ปะปนกันไป แต่จุดประสงค์จริงๆ อยากให้ผู้ชมของซองดูฮีทุกคนได้คลายเครียด ได้ยิ้มและหัวเราะ

เคล็ดลับในการทำคลิปภาษาอีสานให้ดังได้ขนาดนี้คืออะไร

ก็น่าจะเป็นคำภาษาอีสานนี่แหละ บางคำเขาอาจจะไม่เคยได้ยินมาก่อน บางคำอาจจะรู้จัก แต่ไม่ได้ฟังมานานแล้ว ผมว่าภาษาอีสานมีความเป็นกันเองมากๆ มีเสน่ห์มาก

อีกอย่างหนึ่ง ไม่รู้เรียกเคล็ดลับได้มั้ย แต่ผมมักจะพูดในคลิปเสมอว่า ทุกวันนี้ผมได้ดีเพราะความกตัญญู คนที่เสพชีวิตผมก็รู้ว่าผมเกิดมาในครอบครัวแบบไหน ต่อสู้ชีวิตมาอย่างไร ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นคลิปแบบไหน คนดูก็ติดตามและสนับสนุนผมมาตลอด นั่นแปลว่าแฟนๆ ของซองดูฮีติดตามที่ชีวิต ที่ตัวตนของผม ไม่ใช่ประเภทของเนื้อหา

คุณรู้ตัวเมื่อไหร่ว่าตัวเองดัง

ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ตัวด้วยนะครับ (หัวเราะ) จริงเหรอ ดังเหรอ ผมยังไม่ได้สำคัญตัวหรือรู้ว่าตัวเองดังนะครับ คนที่ไม่รู้จักผมก็มีตั้งเยอะ

งั้นถามใหม่ คุณรู้ตัวเมื่อไหร่ว่าตัวเองเริ่มมีชื่อเสียง และชื่อเสียงเปลี่ยนชีวิตคุณยังไงบ้าง

ก็ปีกว่าๆ สองปีนี่แหละ มีช่วงที่แปลกใจว่าทำไมคนรู้จักเราเยอะขึ้น ปกติไปไหนก็จะมีแค่เพื่อนทัก แต่ตอนนี้ไปไหนใครๆ ก็ทักเรา

ยอมรับว่าชื่อเสียงเปลี่ยนชีวิตเราหลายอย่าง จากคนธรรมดาก็มีโอกาสสร้างเนื้อสร้างตัว สร้างชีวิตได้มากขึ้น แต่ข้อเสียก็มีหลายอย่างเช่นกัน ทำอะไรโจ่งแจ้งไม่ได้ ห้ามเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี และต้องเตือนตัวเองเสมอว่า เราดังได้ก็ดับได้เหมือนกัน สำคัญที่สุดคือตอนไม่ดัง ทำตัวยังไง ตอนที่ดังแล้ว เราต้องทำตัวให้เหมือนเดิม

วันนั้นผมดีใจที่มีคนช่วย วันนี้คนที่ผมช่วยก็คงดีใจ

อาสาสมัครช่วงโควิด-19 ส่วนมากจะบริจาคเงิน ถังออกซิเจน หรืออาหาร ทำไม YouTuber อย่างคุณจึงเลือกรับผู้ป่วยไปรักษายังภูมิลำเนา

เบื้องต้นเคยบริจาคเงินแล้วครับ ถังออกซิเจนกับสิ่งของก็เคยบริจาค แต่ผมมองว่ายังไปไม่ถึงมือคนที่เดือดร้อนหรือประสบกับโรคภัยไข้เจ็บจริงๆ ก็เลยตัดสินใจเอาเงินตรงนี้มาทำเองดีกว่า

พี่น้องภาคอีสานหลายคนทำงานในกรุงเทพฯ พอโควิดระบาดก็เดือดร้อนกันเยอะมาก ยิ่งสภาพเศรษฐกิจแบบนี้ด้วย ติดโรค ตกงาน ไม่มีเงิน ที่สำคัญคือไม่มีเตียงรักษา สิ่งที่เราทำคือการอาสาลำเลียงผู้ป่วยที่ติดโควิด-19 กลับมารักษายังภูมิลำเนาตามที่อยู่ในบัตรประชาชน พวกเขามีสิทธิ์รักษาที่นี่ มีเตียงและหมอรอให้การรักษาอยู่

รับผู้ป่วยจากกรุงเทพฯ กลับมาภาคอีสานดูไม่ใช่งานง่ายๆ เลย คุณเริ่มต้นยังไง

เริ่มแรกผมสละรถตู้ศิลปินประจำตัวสองคันมาทำเป็นรถพยาบาล ขออนุญาตจากสภาการแพทย์ฉุกเฉิน เพื่อให้รถคันนี้ได้ใช้เป็นรถฉุกเฉินพิเศษตอบโต้โควิด-19 เฉพาะค่าทำรถก็แสนกว่าบาทแล้ว ผมก็เอาเงินจากยอดวิวกับโฆษณาใน YouTube และเพจเฟซบุ๊กมาเป็นค่าน้ำมันรถในการลำเลียงผู้ป่วย มีพรรคพวกที่เป็นศิลปิน เน็ตไอดอล ช่วยสนับสนุนบ้าง คนละเล็กละน้อย

หลังจากรับส่งได้สามสี่รอบ ยอดผู้ติดเชื้อก็สูงขึ้น คนรอความช่วยเหลือเยอะมาก ผมเลยตัดสินใจประกาศหารถทัวร์ทางเพจ ก็ได้รถทัวร์จากพี่จิตอาสาท่านหนึ่งในจังหวัดศรีสะเกษ เขาขอแค่ค่าน้ำมันรถกับค่าสึกหรอนิดหน่อย พอได้รถมาแล้วเราก็รับเต็มพิกัดเลย วิ่งรถทัวร์รับส่ง ไปกลับกรุงเทพฯ พักหนึ่งวัน ถึงวันนี้ก็ทำมาเดือนหนึ่งแล้ว ค่าใช้จ่ายแต่ละรอบตกอยู่ที่ห้าหมื่นกว่าบาท

รอบละห้าหมื่นแบบนี้ ทุนไม่หมดเหรอ หรือคุณเปิดรับบริจาคด้วย

เรายืนยันกับตัวเองเสมอมาว่าจะไม่ประกาศรับบริจาค เรามาทำตรงนี้ด้วยความจริงใจและอยากช่วยเหลือคนที่ลำบากจริงๆ เมื่อทำแล้วก็ไม่อยากโดนกล่าวหาว่าเป็นนักบุญทุนคนอื่น ขอใช้แค่เงินตัวเองและพรรคพวกดีกว่า แต่ก็เคยมีกลุ่มแฟนคลับที่ไม่ประสงค์ออกนามสนับสนุนมาหลังไมค์บ้างเหมือนกัน

ถามว่ามีช่วงที่ทุนหมดมั้ย มีครับ งานนี้ใช้ทุนเยอะ แต่ปกติผมทำบริษัทเสื้อกีฬา เป็นพ่อค้าออนไลน์อยู่แล้ว ก็เลยทำเป็นโครงการ ‘จากเสื้อผ้ากีฬาเปลี่ยนเป็นค่าน้ำมันรถ’ ให้คนที่อยากช่วยเหลือค่าน้ำมัน สนับสนุนผ่านการซื้อเสื้อกีฬา จะไม่มีใครโอนเงินมาให้เฉยๆ โดยเปล่าประโยชน์ อย่างน้อยต้องได้ของเป็นสิ่งตอบแทน

หนึ่งเดือนที่ผ่านมาคุณรับผู้ป่วยมารักษาแล้วกี่คน

เฉพาะในเขตจังหวัดศรีสะเกษก็เกือบๆ สี่ร้อยคน แต่นี่ยังไม่รวมจังหวัดอื่นๆ ในภาคอีสานที่ผมไปส่ง รวมทั้งหมดเกินพันคนแน่ๆ มีไปส่งทั้งบุรีรัมย์ สุรินทร์ อุบลราชธานี ยโสธร และร้อยเอ็ด

คุณต้องทำงานร่วมกับใครบ้าง

เราเป็นจิตอาสา ก็ช่วยได้ในจุดหนึ่ง แต่ทั้งหมดทั้งมวลของการช่วยเหลือก็เป็นความรับผิดชอบของเจ้าหน้าที่และโรงพยาบาลรัฐ ดังนั้น เราต้องทำงานร่วมกับเจ้าหน้าที่ เรารับผู้ป่วยมารักษาเองไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือการแบ่งเบาภาระ อย่างน้อยเขาไม่ต้องเหนื่อยรับส่ง เรารับมาให้ เขาก็รักษาต่อไป

ช่วยเล่าขั้นตอนการรับส่งผู้ป่วยให้ฟังหน่อย

เบื้องต้น เมื่อผู้ป่วยตรวจพบเชื้อก็ต้องติดต่อไปที่กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน หรือโรงพยาบาลตามภูมิลำเนาเดิมของตัวเองว่ามีเตียงรักษาหรือไม่ ถ้าได้เตียง ตอบรับกันเรียบร้อย เราจะให้ผู้ป่วยกรอกข้อมูลในเพจที่จัดตั้งขึ้นเพื่อให้การช่วยเหลือ โดยต้องกรอกที่อยู่ที่จะให้เราไปรับที่กรุงเทพฯ และปลายทางที่เราต้องไปส่ง เสร็จปั๊บเราก็จะจัดคิว นำรถทัวร์หรือรถตู้ไปรับ เพื่อลำเลียงพวกเขากลับมารักษายังภูมิลำเนาเดิม

พอมาถึงก็จะคัดแยกอาการ ถ้ามีใครอาการหนัก ต่อให้เขาเป็นคนนอกจังหวัด เราก็จะรีบส่งไปรักษาด่วนในโรงพยาบาลที่นี่ก่อน แต่คนไหนที่อาการไม่หนัก เราก็จะไปส่งถึงภูมิลำเนา ซึ่งก็คือโรงพยาบาลที่เขาติดต่อรักษาไว้

พูดง่ายๆ คือมีสามขา จากศรีสะเกษไปกรุงเทพฯ รับจากกรุงเทพฯ กลับมาศรีสะเกษ และส่งต่อจากศรีสะเกษไปยังภูมิลำเนาเดิมของผู้ป่วย

บางคนรับมารักษาเสร็จ ผมต้องกลับไปส่งเขาที่กรุงเทพฯ อีกนะครับ เขาทำงานอยู่ที่นั่น แต่ไม่มีรถ เดินทางไม่ได้ เราก็ให้เขาติดรถที่จะเข้าไปรับผู้ป่วยที่กรุงเทพฯ รอบถัดไป

ก่อนหน้านี้คุณก็เคยช่วยเหลือคนที่เดือดร้อนหลายครั้ง ทั้งเหตุน้ำท่วมภาคใต้และจังหวัดเลย ความตั้งใจของคุณคืออะไร

อย่างที่บอก ผมเกิดมาในครอบครัวที่ยากจนที่สุดในหมู่บ้าน พ่อแม่เป็นผู้พิการทางสายตาทั้งคู่ ความยากจนนี้เป็นสิ่งที่ผมจดจำตั้งแต่เด็กจนโต ผมรู้ดีถึงความยากลำบาก จำได้ทุกวินาทีว่าชีวิตตอนนั้นเป็นยังไง

เราเคยลำบากมากที่สุดถึงขั้นไม่มีเงินติดตัว พ่อแม่พาไปขอข้าวขอน้ำจากบ้านคนอื่น ตอนที่เขาให้ข้าวให้น้ำเรา เรารู้สึกพิเศษมาก เขามีพระคุณกับเรา โตขึ้นเราอยากตอบแทนพวกเขาเหล่านั้น 

ความช่วยเหลือที่ได้รับ ทำให้ผมอยากช่วยคนอื่นเป็นชีวิตจิตใจตั้งแต่เด็ก พอวันหนึ่งเรากลายเป็นคนดัง มีชื่อเสียงเงินทอง มีสิ่งที่พอเหลือ จริงๆ ก็ไม่ถึงกับเหลือหรอกครับ ทุกวันนี้ผมก็ไม่ได้มีถึงร้อยล้าน พันล้าน ยังคงเป็นหนี้เหมือนคนอื่นที่ทะเยอทะยาน อยากให้ชีวิตตัวเองประสบความสำเร็จ แต่ผมก็อยากแบ่งปันสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เราช่วยได้ อยากช่วยคนที่ลำบากมากกว่าเรา คนที่เขายังไม่ได้รับความช่วยเหลือ บางคนไม่มีคือไม่มีเลยจริงๆ นะครับ 

เราอยากช่วยเขาเหมือนที่ครั้งหนึ่งก็มีคนช่วยเรา วันนั้นผมดีใจที่มีคนช่วย วันนี้คนที่ผมได้ช่วยก็คงดีใจเหมือนกับผมตอนนั้น

ทุกคนรู้จัก ‘ซองดูฮี’ ในบทบาทนักร้องและ YouTuber การที่คุณทำงานอาสาแบบนี้ กังวลไหมว่าคนจะมองว่าคุณทำเพื่อภาพลักษณ์

นาทีนี้ไม่มีความกังวลใดๆ ครับ ไม่มีวีรบุรุษที่ไหนจะสร้างภาพท่ามกลางวิกฤตแบบนี้หรอก ผมปฏิบัติหน้าที่เอง รับส่งผู้ป่วยเอง ใกล้ชิดโรคตลอดเวลา แต่ผมไม่เคยรังเกียจ ต่อให้ใครบอกว่าผมสร้างภาพหรือทำเพื่อภาพลักษณ์อะไรก็ตาม อย่างน้อยก็เป็นภาพที่ดีไม่ใช่เหรอครับ เป็นภาพที่เราได้ช่วยเหลือคนอื่นจริงๆ เราไม่สามารถบังคับความคิดคนอื่นได้ แต่เรารู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองทำอะไรอยู่ รู้ว่าสิ่งที่เราทำเป็นประโยชน์จริงๆ

อยู่กับมันให้เป็น เย็นกับมันให้พอ

เมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมา คุณเป็นหนึ่งคนที่โชคร้ายติดโควิด-19 ช่วยเล่าเหตุการณ์นั้นให้ฟังหน่อย

วันนั้นผมไปถ่ายมิวสิกวิดีโอที่ขอนแก่นแล้วพบว่าในกองมีคนติดโควิด ทีนี้ก็ถึงทีของเรา คืนนั้นรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว นอนหลับไม่สบาย จึงรีบไปตรวจก่อนออกกองรอบที่สอง ก็เจอเลยครับ เป็นเชื้อโควิด-19 

ผมไม่โกรธคนที่ทำให้ผมติดเลยนะ แต่พอตรวจเจอตอนนั้น ทัวร์ลงผมเลย ทั้งประเทศด่าผมสารพัด โดนกล่าวหาว่าไม่ระมัดระวังตัว เป็นพาหะนำเชื้อไปติดคนอื่น ตอนที่เข้ารับการรักษา ผมจึงพยายามทำคลิปออกมาเพื่อสร้างความกระจ่างแก่ประชาชนและคนที่ยังไม่ได้รับข้อมูลที่เป็นจริง อยากให้ทุกคนเข้าใจว่าโรคโควิดเป็นยังไง รักษาแบบไหน ใช้เวลาเพาะเชื้อถึงเชื้อตายกี่วัน ผมอยากให้คนที่ยังไม่ติดคลายความกังวลลง

หมายความว่าหลายคนที่คุณช่วยเหลือ ก็อาจเป็นคนเดียวกับที่ครั้งหนึ่งเคยกล่าวหาคุณ

คนเราจะรู้จักเห็นอกเห็นใจก็ในวันที่เราเจอมันด้วยตัวเอง เมื่อเราหรือคนในครอบครัวติดโควิด เมื่อนั้น เราจึงจะเข้าใจคนที่เคยติดมาก่อน ผมว่าวันนี้หลายคนคงเข้าใจผมแล้ว คนที่เคยติฉินนินทาผม ผมได้ช่วยลูกหลานเขาเกือบหมด อย่างน้อยผมใช้สิ่งนี้เป็นความดีให้เขาดู ว่าผมไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองที่เขาเคยว่าผมเลย สิ่งที่เขาพูดถึงผมในวันนั้นกับสิ่งที่ผมทำในวันนี้ไม่เกี่ยวกัน

การป่วยเป็นโควิด-19 ให้อะไรและเอาอะไรไปจากคุณบ้าง

อย่างแรกมันสอนให้เราอดทน ทำให้เรารู้จักสังคมมากขึ้น จะรู้ได้ว่าใครจริงใจ ใครรังเกียจก็ต่อเมื่อเราติดโควิดนี่แหละ เอาจริงๆ ติดโควิดก็ดีนะ ได้หลายอย่างเลย รู้บทบาทชีวิต รู้ว่าต่อจากนี้ควรทำยังไง

ถามว่าเอาอะไรไปบ้าง นอกจากโควิดจะคัดกรองโรคแล้ว ยังคัดกรองคนออกจากชีวิตเราด้วย โควิดช่วยเอาคนไม่ดีออกไปจากชีวิต นอกจากนั้นมันก็ทำให้เสียโอกาสบ้าง ไม่ได้ทำงานสิบสี่ สิบห้าวัน ก็คิดซะว่าเป็นการพักผ่อนร่างกายก็แล้วกัน

สิ่งที่หลายคนยังเข้าใจผิดเกี่ยวกับโควิด-19 คืออะไร

ผมอยากบอกทุกคนว่าโควิดเป็นโรคที่รักษาหาย และทุกโรคมีคนตายทั้งนั้น โรคมะเร็งหรือเบาหวานวันนี้ก็ทำให้คนตาย แต่ที่ข่าวไม่ได้นำเสนอเพราะโรคเหล่านี้อยู่กับเรามานานแล้ว คนชินแล้ว 

แต่โควิด-19 เป็นโรคที่เกิดขึ้นใหม่ เมื่อยังไม่มีวิธีรักษาหรือป้องกันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ โรคนี้จึงเป็นที่พูดถึงเยอะในสังคม ถามว่าน่ากลัวไหม ก็น่ากลัว เพียงแต่มันไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้เราต้องรังเกียจกัน โรคนี้รักษาหาย อยู่ในร่างกายแค่เจ็ดถึงสิบสี่วัน หลังจากนั้นก็ทำอันตรายต่อร่างกายเราไม่ได้ ตอนที่ผมรักษาก็ไม่ได้ใช้อะไร นอกจากยาแก้ไข้ แก้ไอธรรมดา แต่ที่น่ากลัวคือ โควิดมักไปกระตุ้นคนที่มีโรคประจำตัวให้กำเริบมากขึ้น และเป็นโรคระบบทางเดินหายใจด้วย ก็เลยถูกวิพากษ์วิจารณ์มากในตอนนี้

แต่ถ้าเราเข้าใจ อยู่กับมันให้เป็น เย็นกับมันให้พอ ผมเชื่อว่าเราจะผ่านวิกฤตนี้ไปได้แน่ๆ

อยู่อีสานไม่อดตาย

หลายคนมองว่า จังหวัดเล็กๆ ในภาคอีสานไม่ค่อยมีโอกาส ไม่น่าอยู่ ไม่น่าทำงาน ไปอยู่เมืองใหญ่ดีกว่า คุณเห็นด้วยไหม

มันก็แล้วแต่มุมมองของคนนะครับ คนภาคกลางบางคนหรือคนกรุงเทพฯ แท้ๆ ก็มาซื้อที่ในภาคอีสานหรือในต่างจังหวัดเยอะ กรุงเทพฯ หรือเมืองใหญ่ๆ แออัด ไม่ได้มีธรรมชาติและอากาศดีๆ

ที่สำคัญ ภาคอีสานน่าอยู่นะ คนอีสานปลูกฝังตั้งแต่เป็นเด็ก วัฒนธรรมต่างๆ จะสอนให้เรามีน้ำใจ คนที่นี่ต่อให้ไม่มีข้าวกิน เดินไปบ้านหลังโน้น บ้านหลังโน้นก็เรียกกินข้าว เดินไปบ้านหลังนี้ บ้านหลังนี้ก็เรียกกินน้ำ อยู่ภาคอีสาน ต่อให้สิ้นเนื้อประดาตัว เราก็จะมีข้าวและน้ำกินทุกวันจากน้ำใจของคนภาคเดียวกัน

คุณขับรถอยู่กรุงเทพฯ ทำไมตัดสินใจกลับมาใช้ชีวิตที่บ้านเกิด

ผมเป็นโรคภูมิแพ้ แพ้อากาศ ตัดสินใจกลับอีสานเพราะเจอฝุ่น PM 2.5 ตอนนั้นผมมีรถคันหนึ่ง ไม่มีหนี้สิน และพอมีเงินติดตัวอยู่บ้าง ก็เลยตัดสินใจกลับมาอยู่บ้าน อยากดูแลพ่อด้วย ก็กลับมาทำ YouTube อย่างจริงจังที่บ้านไปเรื่อยๆ ทุกวันนี้คือไม่อยากไปไหนเลย ขออยู่ที่ภาคอีสาน ใช้ชีวิตที่จังหวัดบ้านเกิดดีกว่า

ความสุขของการได้อยู่ในภูมิลำเนา ได้ใช้ชีวิตในบ้านเกิดของคุณคืออะไร 

ความสุขของผมคือการได้อยู่กับสิ่งที่เราสร้างให้เติบโต ได้อยู่กับหมู่บ้าน อยู่กับพี่น้องและสังคมที่เราเกิดมา อยู่กับคนที่เราควรอยู่ บางคนไปทำงานกรุงเทพฯ กลับมาอีกทีก็คือพ่อตายแม่ตาย มาได้แค่งานศพหรืองานเทศกาล แต่นี่เราได้อยู่กับเขา ได้คลุกคลีกับครอบครัวเราตลอด ก็เป็นความสุขแบบหนึ่ง ได้ใช้ลมหายใจไปกับการตอบแทนคนที่เรารัก ตอบแทนคุณบ้านเกิด

ถ้าหมดโควิดแล้ว ผู้อ่านอยากไปเที่ยวจังหวัดศรีสะเกษบ้านคุณ คุณอยากแนะนำให้ไปเที่ยวที่ไหน

มาศรีสะเกษก็อยากให้มาชิมทุเรียนภูเขาไฟ ขึ้นชื่อและอร่อยมาก ส่วนสถานที่ วัดวาอารามที่นี่ก็น่าเที่ยว น้ำตกก็มี ลองมาเที่ยวดูครับ หรือว่างๆ แวะมาหาซองดูฮีก็ได้นะ (หัวเราะ)