เกริ่นก่อนว่าผมเป็นคนที่ชอบถ่ายภาพแนว Candid อยู่แล้ว และชอบถ่ายรูปที่ให้ความรู้สึกเหงาโดยที่เราไม่รู้ตัว พอลงรูปในอินสตาแกรมเพื่อนก็จะชอบทักว่า ทำไมรูปเรามู้ดมันเหงาจัง พอเรากลับมาดูรูปเราดีๆ ส่วนใหญ่มันก็ให้ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ โดยจะชอบมี Object เดี่ยวๆ เป็นคน หรือว่าในใจลึกๆ เรามีความเหงาเกาะอยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้
พอช่วงนี้ผมกำลังรวบรวมรูปเก่าๆ เพื่อจะจัดทำเป็นพอร์ตโฟลิโอก็ไปเจอรูปเก่าๆ ที่มันให้ความรู้สึกเหงาๆ ตรงกับความรู้สึกตัวเองในช่วงที่ต้องทำ Social Distancing พอดี เลยเกิดเป็นไอเดียที่อยากจะรวมรูปพวกนี้ให้มาอยู่รวมกัน เพื่อสื่อถึงความรู้สึกของตัวเองและทุกคนที่กำลังเจอความเหงาจาก Social Distancing ครับ
Social Distancing แปลง่ายๆ ว่า การสร้างระยะห่างระหว่างเรากับคนในสังคม ทั้งการลดการออกจากบ้าน ไม่เข้าร่วมกิจกรรมที่ต้องร่วมกับผู้อื่น และหลีกเลี่ยงการใช้รถโดยสารสาธารณะ เพื่อลดอัตราการระบาดของไวรัส
เราเองตอนนี้ก็ไม่ได้ออกไปไหน ไม่ได้เจอเพื่อนและผู้คนข้างนอกเลย จึงลองรวบรวมภาพที่ตัวเองถ่ายเก็บไว้ ซึ่งแต่ละภาพสื่อถึงความรู้สึกที่เรามีในตอนนี้ นั่นก็คือความรู้สึกเหงานั่นเอง เราเชื่อว่าอีกหลายๆ คนที่กำลังทำ Social Distancing อยู่ก็คงรู้สึกไม่ต่างจากเรามากนัก อดทนไว้นะทุกคน แล้วเราจะผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปด้วยกัน
ผมรู้สึกว่า Social Distancing เป็นแค่เครื่องชี้ให้เห็นว่า ต่อให้เราต้องการพัก ต้องการนอนอยู่บ้าน มากแค่ไหนในช่วงเวลาปกติ แต่เอาเข้าจริงแล้ว ในใจลึกๆ เราทุกคนล้วนยังโหยหาการได้ออกไปข้างนอก การได้พบปะใครสักคนอยู่ดี แม้ว่าสมัยนี้ทุกคนล้วนมีโซเชียลมีเดียที่คุยโต้ตอบหรือวิดีโอคอลกันได้แม้ไม่เจอกัน ซึ่งมันก็อาจจะบรรเทาความเหงาได้บ้าง แต่มันก็ไม่ดีเท่ากับการได้ยินเสียงหัวเราะกันจริงๆ หรือการได้ออกไปเที่ยวสักที่ด้วยกัน
หรืออาจจะเพราะสังคมเราในสมัยนี้อะไรๆ ดูเร่งรีบไปหมด จนเราไม่มีเวลาได้คิดถึงหรือรู้สึกถึงความเหงาที่อยู่ในตัวเรา พออะไรๆ มันถูกชะลอให้ช้าลง ทำให้เรามีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ความรู้สึกเหงาที่ฝังลึกอยู่นานมันจึงเริ่มแสดงออกมา
