“Ladies and gentleman, thank you so much for your corporation. My name is Zoe Stickney, I hope I don’t see you in this room again for your entire trip!”
เสียงหัวเราะขำขันจากมุกเล็กๆ น้อยๆ ของฉันพร้อมด้วยเสียงปรบมือจากผู้โดยสารกลุ่มใหม่กว่า 300 คนที่มารวมตัวกันเพื่อซ้อมการอพยพกู้ภัยในกรณีฉุกเฉินบนเรือ ที่เพิ่งขึ้นกันมาจากท่าไมอามี ในบ่ายวันนี้ครบรอบ 2 อาทิตย์พอดิบพอดีที่ฉันได้รับหน้าที่ ‘หัวหน้าผู้อพยพ’ ที่มาพร้อมกับหน้าที่หลัก ‘นักร้องบนเรือ’
ฉันเริ่มคุ้นชินกับบทบาทใหม่ของฉัน ซึ่งถือว่าใช้เวลาอยู่นานกว่าที่จะคุ้นชินกับการพูดคุยเพื่อจูงใจให้คนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกฟังและทำตามเรา ทุกครั้งที่มีการซ้อมผู้อพยพ ฉันล่ะอดคิดไม่ได้ว่าเป็นนักร้องช่างง่ายกว่ากันเยอะ เพราะเรามีเพลงเพราะๆ เป็นสื่อกลางช่วยดึงดูดคนให้มาฟังเรา ฉันขอคารวะอาชีพนักพูดในทุกวิชาชีพจริงๆ
ริคพูดตั้งแต่รับงานนี้ว่าแขกจะต้องชอบวงเรา การแสดงของฉันและริคเป็นอย่างนั้นไม่มีผิด เพราะเราเล่นแนวเพลงหลากหลาย ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่อาทิตย์ที่ 2 ที่เรามาเล่นบนเรือ แต่การตอบรับจากลูกค้านั้นดีเกินคาด วงดนตรีอื่นๆ อาจจะต้องย้ายที่เล่น 2 – 3 ที่ตามเลานจ์ต่างๆ แต่ฉันและริคกลับเล่นประจำที่เดียวเพื่อไม่ให้แขกต้องเกิดความสับสน เรือลำใหญ่มหึมาขนาดนี้ ถ้าย้ายที่เล่นในแต่ละคืนก็จะเสียลูกค้าประจำได้ ฉันมีความสุขและสนุกกับการร้องเพลงในทุกค่ำคืน ถึงแม้บางคืนคนอาจจะน้อยเพราะมีโชว์ในโรงละคร แต่ทฤษฎีของฉันก็คือไม่ว่าจะร้อยหรือเพียงแค่ 2 คน ฉันก็ร้องเต็มร้อยเท่าๆ กัน
หลังการอมรมลูกเรือใหม่ที่เนิ่นนานดุจดั่งไม่มีที่สิ้นสุด ในวันนี้ฉันก็ได้จบทุกคอร์สและยังได้รับประกาศนียบัตรอีกด้วย นั่นหมายความว่าฉันจะได้ออกไปเยี่ยมชมทะเลแคริบเบียนข้างนอกเสียที!
จาเมคก้า (หรือที่เราติดออกเสียงว่าจาไมก้า) ดินแดนแห่งสีสัน ศิลปะแบบดิบๆ Jerk Chicken ชาว Rasta กับดนตรีเรกเก้ และ Bob Marley ถือเป็นเอกลักษณ์สากลที่คนทั่วโลกต้องนึกถึงถ้าพูดถึงประเทศนี้ ซึ่งไม่ได้เป็นความจริงทุกประการ แต่ถ้าได้สัมผัสด้วยตัวเองจะยิ่งรู้สึกถึงพลังมหาศาลของคนประเทศนี้ เขาทำอะไรกันเต็มที่จริงๆ โดยเฉพาะการเฉลิมฉลองไม่ว่าจะวาระไหน
ขนาดวันนี้เป็นวันธรรมดาๆ นักเรียนไปโรงเรียนตามปกติ ก็ยีงมีเวทีแสดงดนตรีกันอย่างครึกครื้น ฉันหลงใหลความสบายๆ ของพวกเขามาก บางทีชีวิตก็ไม่ต้องไปปรุงแต่งอะไรมาก ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ก็จะมีความสุขและมีเสน่ห์ในแบบของมัน
เรือล่องแถบประเทศแคริบเบียนหลายที่ด้วยกัน นอกจากจาไมก้าแล้วก็มี St. Maarten ซึ่งไฮไลต์คือ รันเวย์สนามบินที่อยู่ติดกับหาดโด่งดังและคนพลุกพล่านเอาการ ทุกครั้งที่เครื่องบินกำลังลงจอดเปรียบเสมือนมันจะหล่นทับหัว เพราะมันใกล้มากๆ ยิ่งถ้ามีเครื่องบินลำใหญ่กำลังจะออกตัวบิน ความแรงของเครื่องยนต์ตอนเร่งเครื่องขึ้นก็จะพัดคนที่อยู่บนหาดลงทะเลกระจัดกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง กลายเป็นความสนุกสนานของนักท่องเที่ยวที่มาประเทศนี้ที่ต้องไปลองให้เครื่องบินพัดลงทะเล!
ส่วนฉันเกิดมาด้วยความกลัวทุกอย่าง จึงได้แต่ยืนดูริคที่ไปยืนรวมกลุ่มกับพวกที่อยากถูกเครื่องบินพัดกระเด้งกระดอนหายลงไปในทะเลสนุกสนานกันไป ส่วนประเทศแถบแคริบเบียนที่ฉันชอบมากที่สุดคงเป็น ‘เม็กซิโก’ เหตุผลเพราะอาหารล้วนๆ อาหารเม็กซิกันเป็นอาหารโปรดของริคเช่นกัน เขาชอบเล่าให้ฉันฟังว่าเมื่อตอนเขายังเด็กทุกวันเกิดของทุกปี แม่ริคจะถามว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษ เขาจะตอบว่าอาหารเม็กซิกันทุกครั้งไป
ตัวอาหารนั้นก็มีความหลากหลายที่เป็นที่นิยมก็จะเป็น Taco, Fajitas, และที่ฉันชอบที่สุดเลยคือ Guacamole หรืออะโวคาโด้บดรสเปรี้ยวนิดๆ เผ็ดหน่อยๆ กินกับแผ่นข้าวโพดกรอบๆ นั่นเอง ด้วยความเผ็ดจัดจ้านของพริกเม็กซิโกและความละมุนของเครื่องเทศที่ใช้หมักเนื้อ และยังมีเครื่องดื่มมาการิต้าซึ่งเป็นเครื่องดื่มประจำชาติ อาหารเม็กซิโกจึงเป็นอาหารครัวโลก (เหมือนดั่งอาหารไทย) ที่ไม่ว่าจะไปที่ไหนของโลกก็จะมีร้านอาหารเม็กซิโกให้ทาน เราเช่ารถเต่าเปิดประทุนขับเล่นรอบเกาะ แวะกินกันตลอดทาง นี่แหละกิจกรรมโปรดของฉันอย่างแท้จริง
ถึงแม้การร้องเพลงบนเรืออาจจะมีความยากในการเอนเตอร์เทนคนดูบ้าง เพราะฉันต้องคิดตลอดว่าจะต้องทำอย่างไรให้คนดูอยากฟังเราต่อและสนุกกับเราทั้งคืน บนเรือนั้นมีกิจกรรมและวงดนตรีหลายวงมาก อีกทั้งมีโชว์ในโรงละครใหญ่ การแข่งขันจึงสูงเอาการ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีแต้มหรือรางวัล แต่ถ้าเราเป็นโชว์ยอดนิยมที่แขกชอบมันก็จะได้ผลดีในอนาคตกับตัวเราเอง เพราะเขาจะได้จ้างเราต่อไปเรื่อยๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนเวที เพลงทุกเพลงที่เล่นต่อเนื่องอาจจะดูง่ายๆ ลื่นไหล แต่ทั้งหมดได้ผ่านการคิดอย่างละเอียดและอ่านใจคนดูระหว่างการแสดงมาแล้ว
ฉันร้องเพลงอย่างเต็มที่ทุกค่ำคืน พอรุ่งขึ้นได้ออกไปเที่ยวประเทศใหม่ๆ ทุกวัน ก็เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ มีประเทศในแถบแคริบเบียนที่ฉันได้ออกไปเที่ยวเล่น เรียนรู้วัฒนธรรมอีกหลายที่ เช่น หมู่เกาะเคย์แมน เฮติ ฮอนดูรัส บาฮามัส ฉันเริ่มรักการใช้ชีวิตเป็นนักเดินเรือ จนกระทั่งถึงวันที่เรือจะต้องข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก 5 วัน 5 คืนเพื่อมุ่งหน้าไปยุโรป และเดินเรืออยู่ในแถบยุโรปไปอีก 3 เดือนครึ่งกว่าที่ฉันจะหมดสัญญา
3 วันแรกของการเดินเรือข้ามมหาสมุทรสนุกมาก ความรู้สึกเหมือนติดเกาะออกไปไหนไม่ได้ ทุกคนทั้งแขกทั้งลูกเรือปลดปล่อยกันเต็มที่ แขกก็ดื่มกันไม่อั้น ที่บาร์ที่ฉันร้องคนแน่นขนัดทุกคืน ไม่ว่าจะร้องเพลงอะไรก็โดนใจแขกไปเสียหมด ฉันและริคไม่เคยได้หยุดร้องตามเวลาที่กำหนด เพราะแขกเรียกร้องให้ร้องต่อเราต้องต่อเวลาร้อง อีก 20 – 45 นาทีเสมอไป ร้องจบแขกก็จะเลี้ยงเครื่องดื่ม บ้างก็ให้ทิป
ย่างเข้าวันที่ 4 ของการเดินเรือข้ามทวีป เสียงกัปตันเรือประกาศว่า
“ได้รับคำเตือนจากฝั่ง Cost Guard น่านน้ำสากลว่ามีมรสุมใหญ่ที่หลีกหนีไม่ได้บนทางผ่านของเรือลำนี้ เรือจะเดินทางข้ามมรสุมเป็นเวลา 2 วันเต็มจนถึงยุโรป ระดับความแรงอยู่ที่ระดับ 8 คลื่นในทะเลจะมีความสูง 8 – 10 เมตร ขอให้ระมัดระวังในการเดิน ผู้หญิงห้ามใส่รองเท้าส้นสูง และให้ย้ายวัตถุที่อาจมีการโยกเลื่อนหล่นแตกให้อยู่ในที่ราบและปลอดภัย เรือจะโยกเยกมากในระหว่างนี้ แต่ขอให้ไว้วางใจกัปตันและผู้ช่วยทุกคนที่จะทำงานอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งจะรายงานข่าวให้ทราบอย่างต่อเนื่อง ขอบคุณครับ”
ริคหันมามองหน้าฉันทันควัน เห็นฉันหน้าเจื่อน ซีดเป็นไก่ต้ม น้ำตาคลอเบ้า เขารู้ทันทีว่าฉันกลัวมาก เรากำลังจะต้องร้องเพลงอีกไม่ถึง 5 นาที ฉันถึงเก็บอาการไม่อยู่ ริคปลอบใจว่า เรือลำนี้ใหญ่มโหฬาร ต้องเป็นระดับคลื่นล้างโลกถึงจะทำให้เรือล่ม แค่นี้จิ๊บๆ เล็กน้อยมากนะ แต่ความโยกอาจจะหนักเอาการอยู่ ตอนนี้ลืมกลัวเรือแล้วไปกินยาแก้เมาเรือไว้ก่อน ฉันนิ่งเงียบไปตลอดโชว์ ร้องเพลงให้มันจบๆ พ้นๆ ไปเป็นแบบนี้นี้เอง
ณ Crew Bar บาร์ของลูกเรือชั้นล่างสุดของเรือ น้องใหม่ บาร์เทนเดอร์คนไทยที่สนิทกันเอาเครื่องดื่มมาปลอบประโลมฉันอย่างเต็มที่ พร้อมคำคมที่ว่า
“พี่ไม่ต้องกลัว อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เอ้าพี่ ดื่มเพื่อลืมคลื่น!”
ริคกำลังหัวเราะสนุกสนานกับเบรตต์ (Brett) นักแสดงตลกชาวอเมริกันที่มาแสดงโชว์ตลกในโรงละครละหว่างเรือข้ามมหาสมุทร ความบังเอิญอยู่ตรงที่เบรตต์นั้นมาจากบ้านเกิดเดียวกันกับริค ทาโคมา (Tacoma) นั่นเอง
คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกช้างด้วยเถิด! ฉันตื่นมากลางดึกเพราะเรือเริ่มโคลงเคลงมากแล้ว เสียงคลื่นซัดสาดตัวถังเรือด้านนอกดังมากอย่างกับฉันอยู่ข้างนอกเรือ ของในห้องหล่นกลาดเกลื่อนไปตามคลื่น ริคเอาเบาะจากเตียงสองชั้นด้านบนลงมานอนบนพื้นอย่างรู้งานว่าถ้านอนบนเตียงสองชั้นคงได้ตกลงมาแหงๆ ฉันข้ามตัวริคพุ่งไปห้องน้ำเพราะรู้สึกพะอืดพะอมอย่างหนัก อาเจียนไป 2 รอบ ตามคาด ยาไม่ช่วยอะไรเลยจริงๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา ฉันเห็นของประดับบนเรือแตกกระจาย เก้าอี้ โต๊ะ โคมไฟ อยู่ผิดที่ผิดทางไปหมด เราเดินไปกินข้าวแบบโยกเยกเอยน้ำท่วมเมฆไปตลอดทาง ต้องจับราวทางเดินซ้ายขวาให้แน่น การตักอาหารก็อยากเย็นและตลกมากๆ คือต้องทั้งถือจานและกางขากว้างให้ฐานแน่นที่สุด อาหารโดยเฉพาะตรงสลัดบาร์ ทุกถาดโยกเยกเลื่อนขึ้นบนลงซ้ายขวาอย่างกับมีเวทมนตร์
แทนที่ฉันจะกลัว กลับเริ่มขำกับสิ่งที่เห็น แขกบางคนเดินแทบไม่ได้ เดินแล้วก็ล้ม ล้มตลอด ระหว่างกินข้าว เสียงจานดังแตกโพล้งเพล้ง! ของหล่นดังโครม! เป็นจังหวะต่อเนื่อง ฉันกินทุกอย่างที่ขวางหน้า ได้แต่คิดว่ามื้อนี้อาจจะเป็นมื้อสุดทางในชีวิต หรือถ้าเรือเกิดอับปางขึ้นจริงๆ ฉันก็จะหิวกลางทะเลในเรือชูชีพ ฉันคิดไปเพ้อเจ้อมากๆ ว่าแล้วก็ไปตักเค้กและขนมหวานมาอีกหนึ่งจานใหญ่ ระหว่างทางไปฉันก้าวพลาดไปหน่อยล้มคว่ำ พร้อมกับเค้กที่ตักมาลงไปกองกับพื้นตอนเรือเอนไปทางซ้ายสุดอย่างแรง
จังหวะนั้นฉันเห็นเชฟใหญ่เดินต้านลมออกไปด้านนอกเรือซึ่งเป็นการฝ่าฝืนกฎ เพราะกัปตันห้ามทุกคนออกไปข้างนอกระเบียงจนกว่าเรือจะถึงที่หมาย เชฟเดินฝ่าลมไปอย่างอันตรายเพื่อไปถ่ายรูปเซลฟี่กับคลื่นด้านหลังเรือ ฉันขำลั่นท้องคัดท้องแข็ง
มื้อนั้นเป็นมื้ออาหารหายนะที่สุดในชีวิตของฉัน ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความเพ้อจากยา หรือเพราะเราอยู่กับเบรตต์ นักแสดงตลก มากไป หรือเพราะฉันเริ่มเห็นการเอาตัวรอดของตัวเอง ทำให้ฉันเอาชนะจนความกลัวนี้หายไปสิ้น ฉันไม่ได้มีความกังวลใดๆ เลยในวันสุดท้ายของการฝ่ามรสุม ซึ่งแรงกว่าวันแรกด้วยซ้ำ ฉันยืนร้องเพลงท่าหอเอนเมืองปิซ่าเป็นชั่วโมงๆ อย่างช่ำชอง ทุกอย่างประจักษ์ในสายตาและความคิดว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด อย่างที่น้องใหม่ว่า เมื่อไม่กังวลไปล่วงหน้าและมีสติรับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้ได้มากที่สุด เราก็จะดำเนินชีวิตไปได้ปกติ
ในระหว่างเดินทางผ่านมรสุม ลูกเรือทุกคนไม่ว่าอยู่ตำแหน่งไหนต่างทำหน้าที่ตัวเองเต็มที่ ฉันถึงแม้จะเป็นแค่องค์ประกอบเล็กๆ ของเรือลำนี้ ก็ทำหน้าที่ตัวเองอย่างเต็มความสามารถ เพราะฉันคิดเสมอว่าการแสดงนั้นฉันมีโอกาสร้องครั้งเดียว พรุ่งนี้คือวันใหม่ นับหนึ่งใหม่ ถ้าเรือเป็นอะไรไป อย่างน้อยฉันก็ได้สร้างความสุขให้คนที่มาดู ผ่อนคลายความกังวลจากมรสุม ดั่งฉากสำคัญในหนัง Titanic ตอนที่นักดนตรีตัดสินใจไม่ลงไปกับเรือชูชีพตอนเรือใกล้อับปาง แต่กลับอยู่ต่อเพื่อเล่นดนตรีให้คนที่หวาดกลัวการสูญเสียชีวิตผ่อนคลายลง ฉันว่าฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นแล้ว ในฐานะคนสร้างความสุขให้คนฟัง
ฟ้าใสแจ้งของวันใหม่ ณ เกาะแคนเนรี่ ประเทศสเปน เรือ Celebrity Reflections ผู้โดยสารสองพันกว่าคนและลูกเรือ 1,500 คน ถึงท่าแรกของทวีปยุโรปอย่างปลอดภัย
