กล่องสี่เหลี่ยมหลังคาหน้าจั่ว มีประตู มีหน้าต่าง มีต้นไม้ใหญ่ข้างๆ และพ่อแม่ลูกยืนเรียงพร้อมใบหน้าเปื้อนสุข นี่คือบ้านและความสุขสามัญในวัยเยาว์ที่เราเฝ้าฝันถึง

แต่เมื่อเราเติบโตขึ้น เก็บสะสมประสบการณ์ ความทรงจำ และเรื่องราว ผ่านกาลเวลาจนกลายเป็นเราในทุกวันนี้ ทุกคนมีเรื่องราว และเรื่องราวเหล่านั้นคือเสน่ห์ของความเป็นตัวเองที่ไม่เหมือนใคร ภาพของบ้านและความสุขที่เราเคยวาดไว้ในวัยเยาว์นั้นยังเป็นภาพเดิมอยู่ไหม

ทุกคนมีเรื่องราว และเรื่องราวเหล่านั้นคือความหมายของคำว่า ‘บ้าน’ ที่ไม่เหมือนใคร ซึ่งสะท้อนผ่านการใช้ชีวิต แรงบันดาลใจ ความเป็นตัวตน และความสุข ของแต่ละคน

และต่อไปนี้คือคน 3 คน กับบ้าน 3 หลัง ซึ่งตอกย้ำว่าเราสามารถเลือกอยู่แบบที่เราอยากอยู่ได้

หลังที่ 1

ห้องเช่าย่านคลาสสิกที่ตกแต่งด้วยตัวเองในสไตล์ Industrial Loft ของ อ๋อง-วุฒิกร เอกรัตนสมภพ
แห่ง Visionary Studio

เขียวหวาน น้องหมาตัวเล็กสุดแสบและ อ๋อง-วุฒิกร เอกรัตนสมภพ แห่ง Visionary Studio เปิดประตูต้อนรับเราเข้าสู่ ‘บ้าน’ ในอพาร์ตเมนต์ย่านราชวัตรที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ห่างไกลจากประโยค “เป็นห้องที่เช่าเขาอยู่นะครับ” ชายเจ้าของบ้านออกตัวกับเราตั้งแต่ก้าวแรกของการมาเยี่ยมเยียน ในทุกๆ พื้นที่เต็มไปด้วยข้าวของชิ้นน้อยชิ้นใหญ่ที่ถูกจับวางอย่างเป็นระเบียบ เฟอร์นิเจอร์ และการตกแต่งห้องในสไตล์ Industrial Loft

Building dream house

“ตอนเด็กๆ เราอยู่บ้านแล้วไม่มีพื้นที่เป็นของตัวเอง เคยร้องอยากทำห้องส่วนตัว พยายามตื๊อจนพ่อยอมตอกไม้กั้นห้องให้ แต่ก็ไม่เชิงเป็นห้องซะทีเดียว เพราะต้องแบ่งห้องกันกับน้องสาว จนเริ่มโตย้ายมาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ ก็ไม่ได้อยู่หอพัก แต่อยู่บ้านหลังใหญ่ที่แชร์ร่วมกันกับเพื่อนและรุ่นพี่อีกหลายคน เพราะฉะนั้น ตั้งแต่เด็กจนเรียนมหาวิทยาลัยศิลปากรจบ เรายังไม่เคยมีพื้นที่ส่วนตัวจริงๆ จังๆ เลยสักครั้ง พอถึงวัยทำงาน เราก็เริ่มเก็บเงินเพื่อหาซื้อคอนโดมิเนียม แต่เมื่อเทียบกับงบประมาณที่มีอยู่จำกัด มันแทบจะซื้อห้องแบบที่เราชอบไม่ได้เลย ตอนนั้นเราก็คิดว่าจะเอาอย่างไรกับชีวิตต่อไปดี จนกระทั่งได้มาเจออพาร์ตเมนต์นี้ เนื่องจากเราทำงานโฆษณา ทำให้ได้เจอโลเคชันแปลกๆ ใหม่ๆ เยอะ มีอยู่คืนหนึ่งเราต้องมาขนพร็อพตอนกลางดึกที่นี่ ซึ่งแม้จะมืดมองไม่ค่อยเห็นอะไรก็ตาม แต่ก็รู้สึกถูกชะตากับที่นี่ไปแล้ว

“วันต่อมาเราเลยโทรศัพท์หาเพื่อนที่เป็นสไตลิสต์ซึ่งอาศัยอยู่ที่นี่ว่าเราอยากเข้ามาดูที่พัก ด้วยความบังเอิญซึ่งถือว่าโชคดีสุดๆ จังหวะนั้นมีชาวต่างชาติย้ายออกพอดี 1 ห้อง หลังจากมาสำรวจสถานที่ตอนกลางวัน ทำให้ได้พบว่าที่นี่ตอบโจทย์ที่สุดตั้งแต่มองหาที่พักมาเลย อาคารมีความคลาสสิก มีสระว่ายน้ำ แปลนห้องที่เราจะเช่าต่อจากชาวต่างชาติก็เป็นสเปซแบบที่เราอยากได้มานาน เลยวางมัดจำห้องวันนั้นเลย เพราะโอกาสที่จะได้ห้องนี้มันยากมาก และแน่นอนล่ะว่าเช่าอยู่ที่นี่ คนส่วนใหญ่จะบอกว่าเสียดายเช่าเดือนละหมื่นกว่าบาท เอาเงินค่าเช่านี้ไปซื้อคอนโดมิเนียมดีกว่าไหม เราก็นั่งบวกลบคูณหารดู ถ้าเราอยู่ที่นี่ 10 ปี เราจะเสียเงินค่าเช่าทั้งหมด 1 ล้านบาท ซึ่งจริงๆ 1 ล้านบาทในยุคนี้มันแทบจะทำอะไรไม่ได้เลยกับอสังหาริมทรัพย์ ผมยอมทิ้ง 1 ล้านบาทกับ 10 ปีในพื้นที่ที่ผมชอบ ซึ่งตอนนี้ก็เข้าปีที่ 8 แล้วนับตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่

“อีกสิ่งหนึ่งคือเรื่องโลเคชัน ที่นี่คือย่านราชวัตร มีความคลาสสิกด้วยรูปแบบของสถาปัตยกรรมโดยรอบ มีตึกเก่า ตลาดเก่า สำนักงานราชการ และด้วยความที่ใกล้วัง ทำให้ย่านนี้สร้างได้เฉพาะตึกที่สูงไม่มากนัก ไม่บดบังทัศนียภาพ และเป็นจุดกึ่งกลางการใช้ชีวิตของเราพอดี จะกลับไปศิลปากรก็ได้ ไปฝั่งธนบุรีก็ใกล้ จะไปจตุจักร ลาดพร้าว ก็ใกล้ จะไปทำงานที่ออฟฟิศที่สีลมก็ใกล้ สภาพแวดล้อมจึงถือว่าลงตัวพอดี”

Happiness is all around

“ปัญหาสุดคลาสสิกของคนที่อยู่ห้องเช่าคือ แนวคิดที่ว่าเราควรแตะต้องวุ่นวายกับผนังและโครงสร้างให้น้อยที่สุด ซึ่งก็คงเป็นความโชคดีของผมด้วยที่เจ้าของห้องนี้เขาไม่ได้จุกจิกจู้จี้เลย และเขาเลือกที่จะตามใจคนอยู่ เราแค่คุยกันถึงจุดเริ่มต้นและตอนจบ แต่ช่วงเวลาระหว่างกลางมันเป็นช่วงเวลาในการอยู่อาศัยของเรา ดังนั้น ตอนที่เริ่มปรับปรุง ต่อเติม ส่วนต่างๆ ในห้อง เราก็มีวิธีสื่อสารกับเจ้าของห้องในแบบของเรา อย่างครัวตรงนี้เดิมมันเป็นผนังโล่งๆ สีฟ้าพาสเทล ซึ่งเต็มไปด้วยร่องรอยการใช้งาน เป็นคราบเลอะเต็มผนัง อยากรื้อทำใหม่ เราก็ทำ Reference ให้เจ้าของห้องดูเลย เหมือนทำ Pre-production ชิ้นหนึ่งให้ลูกค้าดู แจกแจงเขาอย่างละเอียดว่าจะทำอะไรบ้าง เริ่มจากจะรื้อผนัง จากนั้นก่ออิฐมอญขึ้นมาใหม่ ฉาบปูนเปลือยทับ แล้วตอนเราย้ายออกจะทาสีกลับไปเป็นแบบเดิมให้นะ ก็เหมือนเราช่วยดูแลให้ห้องเขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์มากขึ้น

“บ้านในฝันของเราสมัยเด็กๆ คือบ้านหลังใหญ่ มี 2 ชั้น มีหมา มีที่จอดรถ แต่เมื่อเราโตขึ้น สิ่งต่างๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปตามวัย ความฝันก็เช่นกัน กับบ้านหลังนี้เราพยายามใส่ความเป็นตัวเราเข้าไปให้มากที่สุด เราโชคดีที่เรารู้ตัวเองตั้งแต่เด็ก รู้ว่าอยากเรียนอะไร อยากทำงานอะไร เราก็มุ่งไปในเส้นทางนั้น การแต่งบ้านก็เหมือนกัน เมื่อเรารู้ว่าเราชอบแบบไหน และเราก็มุ่งไปทางนั้น เราชอบข้าวของแปลกตา มีเรื่องราว ชอบของที่มีตำหนิ ของที่ไม่ต้องราคาแพงก็ได้ แต่มองแล้วสวย เท่ ซึ่งในสายตาคนเรียนอาร์ตแบบเรา ทุกอย่างมันทำให้มีดีไซน์ได้หมด แต่เราต้องจับจุดให้เจอ อาจจะด้วยวัสดุ เทกซ์เจอร์หรือสี หากเราจับถูกจุดของไม่สวยก็ทำให้สวยได้ ไม่ต้องแปลกใจที่บ้านนี้มีข้าวของเยอะ เพราะเวลาเราออกเดินทางไปในที่ต่างๆ เวลาเจออะไรที่เป็นตัวเรา เราก็อยากหยิบจับกลับมาไว้ในบ้านเรา ดังนั้น ทุกอย่างในบ้านหลังนี้คือตัวเราทั้งสิ้น

“เราผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากของชีวิตมาแล้ว ช่วงก่อตั้งบริษัท สร้างเนื้อสร้างตัว ทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด ปูพื้นฐานการใช้ชีวิตในทุกๆ ด้าน จนตอนนี้เริ่มอยู่ตัว ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางและตอบโจทย์ไลฟ์สไตล์ของตัวเองทั้งหมด ทั้งการทำงานและใช้ชีวิต รักหมาก็ได้เลี้ยงหมา รักดนตรีก็ได้เล่นดนตรี รักต้นไม้ก็ได้ปลูกต้นไม้ และที่สำคัญที่สุดคือได้ทำงานที่เรารักและภาคภูมิใจ ทำให้ในทุกวันของชีวิตคือความสุขในแบบของเรา”

หลังที่ 2

บ้านริมทางรถไฟในตลาดยิปซีเก่าแบบสแกนดิเนเวียผสมผสานญี่ปุ่นของ ปุ๊-อิศเรศ จันทรวดี
แห่ง The Attic Diary Cafe

เสียงฉึกฉักของวิ่งไฟที่วิ่งผ่านหน้าบ้านไปในระยะไม่กี่สิบเมตร กลิ่นดินกลิ่นหญ้าและสายลมที่พัดโชยอ่อนๆ ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในทุ่งหญ้าที่ไหนสักแห่ง ทั้งที่ความจริงเราอยู่ในบ้านไม้สไตล์สแกนดิเนเวียผสมผสานญี่ปุ่นขนาดกะทัดรัดย่านบางซ่อน

หลังเดินผ่านประตูบ้าน เราก็นั่งลงสนทนาเรื่องความจริงแท้ของชีวิตกับ ปุ๊-อิศเรศ จัทรวดี เจ้าของบ้านและร้านอาหารชื่อ The Attic Diary Café แห่งนี้ต่างหาก

Building dream house

“เราเคยเป็นคนหนึ่งที่มีทุกอย่าง ทั้งหน้าที่การงาน ชีวิตและครอบครัวที่ดีสมบูรณ์พร้อม จนเมื่อถึงวันหนึ่งเราเลือกที่จะละทิ้งสิ่งเหล่านั้นเพื่อออกเดินทางสู่เส้นทางสายใหม่ เลือกที่จะปลีกวิเวกเพื่อมาใช้ชีวิตอย่างสันโดษ เมื่อโจทย์ชีวิตเปลี่ยนไป มันก็เป็นหน้าที่ของสติปัญญาของเราที่ต้องขบคิดหาทางออกให้กับเส้นทางที่เราเลือกเดิน

“ที่นี่คือชุมทางสยามยิปซี ซึ่งแต่ก่อนเป็นตลาดขายของที่มีร้านรวงอยู่เยอะมาก แต่ค่อยๆ เลิกกิจการไปทีละร้านจนตอนนี้เหลือแค่เรา ซึ่งมีร้านขายเสื้อผ้าอยู่ที่นี่มาแต่แรก จนทุกวันนี้ก็ยังขายได้ทั้งขายส่งและมีลูกค้ามาซื้อที่ร้าน เราเลยไม่ได้เดือดร้อนกับการที่คนค่อยๆ ทยอยย้ายกันออกไป กลับรู้สึกถึงความเงียบสงบในมุมหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในกรุงเทพฯ เลยไปขอเช่าพื้นที่เพื่อสร้างบ้าน บ้านของเราหลังนี้จึงสร้างภายใต้โจทย์ที่เรียบง่าย นั่นคือเป็นบ้านที่เราอยู่ตัวคนเดียวและสามารถเป็นสถานที่ประกอบอาชีพได้ด้วย โดยใส่ส่วนผสมความเป็นตัวเองลงไป

“อะไรหลายๆ อย่างที่เคยอยากทำแต่ยังไม่มีโอกาส ไม่มีเวลาหรือจังหวะให้ได้ทำ ก็ทำมันเสียในบ้านหลังนี้ อย่างเช่นห้องทดลองต้นไม้ เพราะเราเป็นคนชอบปลูกต้นไม้ มีหลังคาบ้านที่เราสามารถปีนขึ้นไปนั่ง นอน คิดเรื่องต่างๆ เวลาเครียดหรืออยากอยู่คนเดียว มีที่วางเฟอร์นิเจอร์วินเทจที่เราสะสมมาทั้งชีวิต มีโฮมเธียเตอร์ไว้ให้เราเสพความบันเทิง มีแท่นบูชาเล็กๆ ให้เราได้กราบไหว้ ทำชีวิตให้มันน้อยลง ทำตามตัวเอง ไม่ต้องทำตามใครๆ หรือทำเพื่อหวังให้ใครมาชื่นชม เพราะนี่คือบ้านของเรา เราคือคนที่อยู่ที่นี่ 24 ชั่วโมง ไม่มีใครจะมารู้ดีไปกว่าเราได้

“คอนเซ็ปต์หลักคือความเป็นสแกนดิเนเวียที่จะแสดงออกมาผ่านวัสดุและการออกแบบส่วนต่างๆ ภายในบ้าน ไม้ที่ใช้ในบ้านหลังนี้ผมสั่งมาจากประเทศฟินแลนด์ มาย้อมเป็นสีที่เราอยากได้ โดยใส่กิมมิกด้านฟังก์ชันที่หลากหลายในการใช้งานแบบบ้านญี่ปุ่นด้วยข้อกำจัดด้านพื้นที่ซึ่งมีขนาดเพียง 9 x 6 เมตร เริ่มจากวัดของชิ้นใหญ่ๆ ที่เราต้องใส่ไว้ในบ้านอย่างรถยนต์ ระยะเปิดประตูแค่ไหน ระยะจากเพดานแค่ไหน จากนั้นก็วางเสาเลย ถ้ามองดีๆ คุณจะเห็นว่าบ้านหลังนี้เป็นรูปทรงโรงนา เพดานสูง โปร่ง มองจากข้างนอกอาจจะเหมือนบ้านฝรั่ง แต่ถ้าเดินเข้ามาข้างใน จริงๆ แล้วทรอปิคอลมาก เพราะเต็มไปด้วยต้นไม้เมืองร้อนที่ผมทดลองปลูกไว้ในเต็มบ้านไปหมด”

Happiness is all around

“จากเมื่อก่อนเราเป็นผู้กำกับที่สั่งคนนู้นคนนี้ทำงาน ชีวิตเคลื่อนที่เร็วมาก จนมาทุกวันนี้ทุกอย่างชะลอช้าลง ทำให้การใช้ชีวิตในแต่ละวันมันอิ่มเอม เราปล่อยให้เวลาไหลผ่านอย่างค่อยเป็นค่อยไป นอกจากร้านเสื้อผ้าที่อยู่ติดกับตัวบ้าน เรายังเปิดบ้านเป็นร้านอาหารเล็กๆ ในโจทย์ Chef’s Table ขึ้นมา คุณเข้ามานั่งกินอาหารฝีมือเรา ซึมซับบรรยากาศการใช้ชีวิตในบ้านของเรา แต่ต้องจองก่อน เพราะเราจะซื้อวัตถุดิบเท่าที่ลูกค้าบอกเมนูล่วงหน้าไว้เท่านั้น โดยเป็นต้นตำหรับอาหารไทยจากคุณยายซึ่งเคยอยู่ในวังสมัยรัชกาลที่ 6 เราเองช่วยคุณยายในครัวมาตั้งแต่เล็กๆ เป็นความรู้ที่ซึมซับเข้ามาโดยที่เราไม่รู้ตัว ทุกวันนี้บางทีที่ทำบางเมนูยังได้ยินคำพูดคุณยายดังก้องอยู่ในโสตประสาท

“ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เราไม่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองอยู่กรุงเทพฯ เลย แม้ว่าออกจากบ้านขึ้นทางด่วนไปไม่กี่นาทีก็ถึงทองหล่อ แต่มันสุขสงบด้วยบรรยากาศ มีรถไฟผ่านหน้าบ้าน ตื่นเช้าก็ได้ยินเสียงนกร้อง ไก่ขัน กลางคืนฝนตกก็ได้ยินเสียงกบเขียดร้องระงมไปหมด คืนไหนโชคดีจะได้เห็นหิ่งห้อยบินโฉบบ้านไปมา ไม่เห็นการจราจรใดๆ ไม่เห็นรถยนต์ เห็นเพียงแค่ธรรมชาติและตัวเราเท่านั้น คนที่ไม่เคยมีก็อยากได้ อยากเป็น อยากมี แต่แท้จริงแล้วเมื่อคุณได้มันมา ชีวิตมันก็เท่านั้น ทุกอย่างมันเป็นแค่สิ่งที่สวยงามฉาบฉวย สุดท้ายแล้วคนเราก็ต้องกลับคืนสู่ธรรมชาติ

“เราอยากปลีกวิเวกออกไปอยู่ในป่าเลยด้วยซ้ำ แต่เรายังมีภาระหน้าที่ มีความจำเป็นที่ยังต้องอยู่ใกล้กรุงเทพฯ อยู่ เลยตีโจทย์ว่าจะอยู่ในกรุงเทพฯ แบบไหนจึงจะเป็นแบบที่เรามีความสุขตามอัตภาพที่เรามีได้ดีที่สุด คำตอบคือบ้านหลังนี้ ที่ทุกสิ่งทุกอย่างถูกหล่อหลอมจนกลายเป็นเส้นทางในการดำเนินชีวิตที่เราเลือกจะก้าวเดิน”

หลังที่ 3

บ้านดินทำมือแบบเรียบง่ายที่ซ่อนตัวอยู่กลางกรุงของ แพร-ฉัตรพร นิลธรรมชาติ แห่งแบรนด์ RE+PAIR

เดินหลบความจอแจความวุ่นวายของถนนรัชโยธินเข้ามาในซอยไม่กี่นาที เราก็พบกับบ้านเปื้อนดินสีเหลืองสดใสของ แพร-ฉัตรพร นิลธรรมชาติ แห่งแบรนด์ RE+PAIR

บ้านดินทำมือสองชั้นหลังนี้เป็นทั้งที่นอน ที่ทำงาน และที่ใช้ชีวิต ข้างๆ คือแปลงปลูกผักสวนครัว ถัดไปหน่อยเป็นฟาร์มไส้เดือนที่ย่อส่วนให้เหลือแค่กล่องซ้อนกันไม่กี่ชั้น ในพื้นที่ไม่กี่ตารางวานี้คือชีวิตของเธอคนนี้

ส่วนเธออยากอยู่อย่างไร ชีวิตต้องการอะไร คือสิ่งที่เราได้คุยกับเธอ

Building dream house

“เราเป็นเด็กกรุงเทพฯ ที่อยู่ในเมืองมาตลอดชีวิต จนกระทั่งได้ไปเรียนมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ได้พบรูปแบบการใช้ชีวิตและวัฒนธรรมที่เราไม่เคยเห็น สิ่งเหล่านั้นค่อยๆ เปลี่ยนตัวตนของเราไปทีละน้อยจนกลายเป็นตัวเราอย่างทุกวันนี้ จากกินข้าวตามร้านที่สยาม เมื่อมาอยู่เชียงใหม่ เวลาพักเที่ยงเพียงชั่วโมงเดียวก็นานพอที่เราจะไปซื้อส้มตำหลังมหาวิทยาลัย แล้วขี่มอเตอร์ไซค์ขึ้นไปกินริมน้ำตกห้วยแก้ว กินเสร็จก็กลับลงมาเข้าเรียนได้อย่างสบายๆ ไปเรียนไม่ต้องโหนรถไฟฟ้าฝ่ารถติดไปนะ แค่เดินหรือขี่จักรยานไปก็ถึงแล้ว ชีวิตมันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จนกระทั่งเรียนจบเราก็ต้องกลับลงมาใช้ชีวิตที่กรุงเทพฯ เริ่มหางานประจำทำ และปรับตัวเรื่องการใช้ชีวิตอีกรอบ (หัวเราะ) ที่เชียงใหม่เราแทบจะไม่ดูเวลา อยากไปไหนก็ไปได้ ชีวิตมีทางเลือกมากมาย กลับมาอยู่กรุงเทพฯ เราเป็นตัวเองแค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งหนึ่งเราต้องเป็นไปตามสังคมที่ตีกรอบให้เราทำ

“เราเริ่มทำแบรนด์ซึ่งต่อยอดมาจากวิทยานิพนธ์ เป็นการนำขยะมารีไซเคิลเป็นผลิตภัณฑ์ ตอนนั้นถือว่าประสบความสำเร็จอย่างมาก ได้ส่งออกนอก ได้ไปจัดนิทรรศการที่ต่างประเทศ ช่วงนั้นเราฟู่ฟ่ามากเพราะหาเงินได้เยอะ แต่งตัวเป็นนักออกแบบเท่ๆ มีสื่อมวลชนให้ความสนใจ จนถึงจุดหนึ่งเราได้รับออร์เดอร์มา 3,000 ชิ้น แต่เรารู้สึกว่าเราทำไม่ได้ มันไม่ใช่ตัวตนของเราอีกต่อไปแล้ว เราเริ่มซื้อขวดมาทำ เราไม่ได้ใช้ขยะในการทำผลิตภัณฑ์ของเราอีกแล้ว มันไม่ใช่คอนเซปต์เดิมที่เราเคยคิดไว้ คำว่า Eco ที่แปะไว้บนของๆ เรามันเป็นแค่การตลาดแล้วนี่หว่า เรากลายเป็นคนที่ทำของขายเพื่อเงินแล้วนำเงินไปแลกของที่เราอยากได้ เราเลยกลับมาตั้งต้นคิดว่าแล้วถ้าไม่มีเงินล่ะ เราจะอยู่อย่างไร

“เราจึงไปเข้าคอร์สสอนการใช้ชีวิตแบบพึ่งพาตัวเองของพี่โจน จันได ชื่อคอร์สเอาจริง! ข้างล่างเขียนว่าอยู่ได้โดยไม่ใช้เงิน ตอนนั้นเราคิดเลยว่า แม่ง จะบ้าหรอวะ จะอยู่ได้อย่างไรโดยไม่ใช้เงิน แต่ตลอด 21 วันในคอร์สนี้แหละที่เปลี่ยนชีวิตเราอีกครั้ง ชีวิตคนเราต้องการแค่ปัจจัยสี่ อาหารเราก็ปลูกกินเอง ยารักษาโรคคือสมุนไพร เสื้อผ้าเราไม่ต้องซื้อเพิ่มถ้าไม่จำเป็น เพราะเราก็ตัวเท่าเดิม และสิ่งที่ใหญ่ที่สุดคือบ้าน คนเราเก็บเงินทั้งชีวิตเพราะอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง เขาเลยมาสอนการทำบ้านด้วยดินและสองมือ”

Happiness is all around

“บ้านที่เราอยู่มาตั้งแต่เด็กสะท้อนบุคลิกและตัวตนของแม่เรา ซึ่งไม่ชอบสวน ไม่ชอบดิน เพราะดูแลลำบาก มันเลยเป็นบ้านที่ไม่ค่อยมีตัวตนของเราอยู่เลย ที่ผ่านมาเราคิดมาโดยตลอดว่าสุดท้ายเราต้องไปอยู่เชียงใหม่ เพราะตัวตนของเรามาจากที่นั่น สังคมเราก็อยู่ที่นั่น เรามองเห็นแต่ข้อจำกัดที่ทำให้เราอยู่กรุงเทพฯ ไม่ได้ จนหลังจาก 21 วันในคอร์สเอาจริง! เรากลับมาถึงกรุงเทพฯ และคิดว่าต้องสร้างเลย บ้านดินที่สร้างจากสองมือเราเอง ไม่อย่างนั้นไม่ได้อยู่สักที พอเราประกาศว่าเราจะเริ่มทำบ้านดินในกรุงเทพฯ เพื่อนๆ ที่ไปเรียนในคอร์สนี้ด้วยกันจึงสนใจ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นคนกรุงเทพฯ ทั้งนั้น  บ้านหลังนี้ก็เลยเป็นพื้นที่ทดลองของทุกคน เราว่ามันเป็นบ้านดินที่โคตรไม่เนี้ยบที่สุดแล้วในประเทศไทย (หัวเราะ)

“ถ้าจะเรียกว่าบ้านดินที่หลังนี้เป็นบ้านในฝันได้หรือเปล่า ณ เวลานี้ก็คงได้นะ เพราะจริงๆ แล้วความฝันของเรามันเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ แต่มันก็สะท้อนบุคลิกและตัวตนของเราออกมาได้ทั้งหมด เราสร้างมันขึ้นมาเองด้วยสองมือ ออกแบบเอง ทำเองทุกอย่าง คนเรามันไม่รู้จักพอ อยากได้อยากมีไปเรื่อย ตัวเราเองก็พยายามที่จะพออยู่เหมือนกัน รู้สึกว่าตอนนี้เราตัดกิเลสไปได้เยอะพอสมควรจากแต่ก่อน เพราะพอเรามาวิถีนี้ รายได้เราน้อยลงกว่าแต่ก่อนมาก เราเลยคิดว่าถ้าเรารายได้น้อยลง เราก็ต้องตัดรายจ่าย เราก็ต้องตัดความอยากทิ้งเสีย พูดง่ายๆ ก็คือปรับตัวให้เข้ากับความเป็นไปได้

“เราเคยอ้างว่าชีวิตในแบบของเรา บ้านในฝันของเราต้องอยู่ที่เชียงใหม่ แต่จริงๆ แล้วถ้าเราหยุดอ้าง แล้วมองหาความเป็นไปได้ภายใต้ข้อกำจัด เราก็สามารถทำทุกที่ให้เป็นที่ในฝันของเราได้”