“คิดเอาไว้ว่าใช่ ต้องใช่แน่ๆ มันเป็นอะไรที่พูดยาก ต้องให้เธอแก้…”
ทันทีที่ท่อนเพลงนี้ดังขึ้นมา คิดเอาว่าหลายคนร้องต่อได้ ไม่ว่าจะเป็นแฟนเพลงของ ‘แร็พเตอร์’ หรือไม่ ตลอด 25 ปีที่ผ่านมานี้ คงต้องเคยมีใครสักคนเปิดเพลง คิดถึงเธอ หรือฮัมเพลงนี้อยู่แน่นอน
แต่ถ้าคุณเป็นคนหนึ่งที่โตมาในยุค 90 (เหมือนเรา) น่าจะเคยอินกับเพลงนี้ และรู้สึกว่าตัวเองเติบโตมาพร้อมอดีตนักร้องดูโอคู่นี้
แร็พเตอร์ คืออดีตนักร้องดูโอ้ลูกครึ่งวัย Pre-teen พูดภาษาไทยยังไม่ค่อยชัด แต่งตัวฮิปฮอป ถือสเก็ตบอร์ด เล่นโรลเลอร์เบลด เปิดตัวด้วยเพลงเร็วมีท่อนแร็ป และดังมากในยุคที่ยังไม่มีโซเชียลมีเดีย
วันนี้ จอนนี่ อันวา และหลุยส์ สก็อตต์ ในวัย 30 ปลายจับคู่นั่งคุยกันเหมือนเดิม ในบรรยากาศห้องซ้อมเต้น ที่เขากำลังฟิตซ้อมเพื่อคอนเสิร์ตใหญ่หลังจากห่างหายไป 7 ปี ทั้งคู่เล่าย้อนถึงความสนุกในช่วงเป็นนักร้องที่ได้ฉายา ‘เด็กนรก’ เสน่ห์ของยุค 90 ที่หลายคนโหยหา ไปจนถึงอนาคตข้างหน้าที่อยากก้าวไป
เราให้ทายว่าคนไหนตั้งหมุดหมายว่า อยากล่องเรือคาตามารันไปยุโรป และใครกำลังหาลู่ทางสู่วงการอสังหาริมทรัพย์ ถ้าเป็นแฟนตัวจริงคงเดาได้ไม่ยาก จริงไหม
นี่คือบทสนทนาเคล้าเสียงหัวเราะเฮฮา ราวกับทั้งคู่ได้กลับมานั่งคุยกันในงานคืนสู่เหย้า ที่พอได้เล่าเรื่องหนึ่งก็โยงต่อไปถึงหลายเรื่องทั้งในอดีต ปัจจุบัน และอนาคตอย่างไม่รู้จบ
เริ่มจากความบังเอิญเมื่อ 25 ปีที่แล้ว
ไม่รู้บังเอิญหรือไม่ที่ จอนนี่ อันวา และหลุยส์ สก็อตต์ มีความคล้ายกันอยู่หลายอย่าง เขาเป็นลูกครึ่งสก็อตแลนด์เหมือนกัน ชอบเล่นกีฬาเหมือนกัน และเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ทั้งคู่เห็นหน้าเห็นตาและได้ยินชื่อกันมาก่อน
“เราอยู่กันคนละเกรด จอนนี่แก่กว่าผม” หลุยส์รีบเล่าก่อน เขาเน้นเสียงคำว่า ‘แก่กว่า’ แล้วหันไปหัวเราะให้จอนนี่ คล้ายกับว่าก่อนเริ่มบทสนทนาพวกเขาคุยกันว่าหากใครมีโอกาสแซวใครได้ก่อน คนนั้นจะได้แต้มเป็นต่อ
“ผมเคยเห็นเขาตามทางเดินในโรงเรียน เรารู้ว่านี่คือ จอนนี่ อันวานะ เล่นกีฬาเก่ง เขาเป็นคนที่เอ็กซ์ตรีม ไม่ว่าจะเป็นอะไร เขาจะทำให้มันเอ็กซ์ตรีมได้หมด ต้องโดดลงบันได ต้องทำอะไรแตกต่างจากคนอื่น ถึงบาดเจ็บเยอะ ทั้งไหล่ เข่า ข้อมือ”
ไม่รู้ว่าบังเอิญอีกหรือไม่ ที่รุ่นพี่รุ่นน้อง 2 คนนี้ได้รับการติดต่อให้มาแคสติ้งเพื่อเล่นมิวสิกวิดีโอในวันเดียวกัน ไม่ทันผ่านพ้นวัน พวกเขาก็รู้ผลว่าต้องทำงานร่วมกันในฐานะนักร้องดูโอ้วัย Pre-teen ที่เป็นตลาดใหม่ในยุคนั้น
“ตอนที่พี่เขาบอกผลว่าเราได้เป็นนักร้องดูโอ้ ร้องเพลงคู่กัน หลุยส์ก็ยังงงๆ เขาเลยแปลและอธิบายให้หลุยส์ซึ่งอายุแค่ 11 ว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพราะเขาบอกว่าคุยกับพ่อแม่ก่อนดีกว่า” จอนนี่เล่าย้อนไปในวันที่นั่งฟังข่าวพร้อมกัน
“ตอนนั้นผม blank ไปเลยว่านี่เรื่องจริงเหรอ แต่หลังจากนั้น พอเราได้มาซ้อมร้องและเต้น เริ่มมีเพลงเป็นของตัวเอง เข้าห้องอัด เราเริ่มรู้แล้วว่าสิ่งที่เขาบอกคืออะไร และรู้แล้วว่ามันใหญ่กว่าที่เราคิดไว้เยอะ”
บังเอิญมีเรื่องหนึ่งในวันนั้นถูกซ่อนมากว่า 25 ปี พวกเขาเพิ่งล่วงรู้ก่อนหน้าที่เจอเราเพียง 1 วัน และบังเอิญว่าเรื่องนั้นน่าจะกลายเป็นเหตุผลที่ทางค่ายจับให้เด็กชายทั้งสองมาเป็นศิลปินดูโอ้
“เมื่อวานเพิ่งสัมภาษณ์คู่กัน เขาถามถึงเหตุผลหลักที่ค่ายเลือกเรา 2 คนเพราะอะไร ผมตอบว่า ไม่ใช่เพราะเราร้องเก่ง เต้นเก่ง แต่เป็นเพราะความกล้า เขาบอกให้เราเต้น เราก็เต้น บอกให้เราร้อง เราก็ร้องเลย Heal the world, make it a better place จอนนี่หันขวับมาเลย เฮ้ย ร้องเพลงเดียวกัน เหมือนกันเป๊ะเลย ทั้งที่อยู่คนละโซนกัน นี่เขาก็อึ้งไปสักพัก เพิ่งรู้กันเมื่อวาน” หลุยส์ขำ แต่ก็มั่นใจว่านี่คือเหตุผลหลักที่ทางค่ายเพลงเลือกให้เขาต้องเป็นศิลปินคู่กับจอนนี่
เด็กนรกแห่งยุค 90
แร็พเตอร์เปิดตัวอัลบั้มแรกในปี 2537 ชื่อนี้ได้มาจากไดโนเสาร์พันธุ์วิลอซิแรปเตอร์จากภาพยนตร์เรื่อง Jurassic Park ที่ทั้งฉลาด ซน ว่องไว เหมือนกับนักร้องทั้ง 2 คนไม่มีผิด
ในวันนั้นทั้งคู่อยู่ในวัยเรียนที่เทียบได้กับชั้นมัธยมต้น การต้องซ้อมร้องเพลงและเต้นจริงจัง เพื่อขึ้นเวทีและแสดงต่อหน้าสาธารณชน แฟนเพลงจำนวนนับไม่ถ้วนส่งเสียงกรี๊ดชื่นชม ทำให้โลกของพวกเขาขยายใหญ่ในฉับพลัน แม้จะเคยผ่านงานในวงการบันเทิงมาบ้าง แต่ทั้งคู่ยอมรับว่าการเป็นนักร้องทำให้พวกเขาต้องปรับตัวกันขนานใหญ่ แต่สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องสนุกและเป็นงานที่ทั้งคู่ชอบ
“ช่วงแรกผมงงๆ ครับว่านี่คืออะไร แต่พอทำไปก็สนุกดี ผมชอบขึ้นเครื่องบิน มีงานที่ได้ขึ้นเครื่องบินไปเชียงใหม่ เช้ามาบินไปอุดรฯ โรงแรมที่พักแต่ละที่ก็โรงแรมใหม่ เราก็วิ่งไปวิ่งมา หาว่าห้องแดนเซอร์อยู่ไหน กลายเป็นความสนุก” จอนนี่เล่าถึงประสบการณ์
แต่เด็กกำลังจะเป็นวัยรุ่น กำลังดื้อ แสบ และเป็นตัวของตัวเอง มีหรือจะไม่มีวีรกรรม
“เด็กก็คือเด็ก เราไม่ต้องการเหตุผลอะไรเยอะ เราอยากทำแบบนี้ ซนก็ซนแบบนี้ ดื้อก็ดื้อแบบนี้ เมื่อมาเป็นนักร้อง บริษัทก็กำหนดขอบเขตให้ มีเวลาการทำงาน วิธีปฏิบัติตัว วิธีพูดจา มันก็จะฝืนๆ นิดหนึ่ง ยากอยู่ครับในช่วงแรก เพราะเราเป็นเด็ก พอมาอยู่ด้วยกันก็จะลืมขอบเขตที่ว่ามา เราถึงได้ชื่อว่า ‘เด็กนรก’ มาตั้งแต่นั้น” หลุยส์ยิ้มกริ่มกับฉายาที่ได้มา
การเข้าถึงศิลปินในยุคที่ยังไม่มีโซเชียลมีเดียเป็นเรื่องยากที่คนสมัยนี้คงคิดไม่ออก เมื่อไม่มีแอปพลิเคชันให้พวกเขาสื่อสารกับแฟนเพลง เสน่ห์ของการเป็นนักร้องในยุค 90 คงหนีไม่พ้นการเดินทางไปพบปะกับแฟนเพลงด้วยตัวเองเท่านั้น นี่คือเสน่ห์ของยุค 90 ที่ทั้งสองยังคิดถึง
“ผมยังจำได้เลยว่า เวลาไปถึงแต่ละจังหวัดต้องขึ้นรถกระบะแห่รอบเมือง ให้เห็นว่าเรามาจริงๆ นะ ตอนเย็นมีไปสัมภาษณ์วิทยุ กลับเข้าโรงแรมเตรียมไปเล่นคอนเสิร์ต ผมว่าเป็นเสน่ห์ของยุคนั้น การไปทัวร์คอนเสิร์ตก็เป็นเรื่องสนุก เราได้ไปกับทีมงานทั้งหมดที่คุ้นเคยกัน เหมือนเราทำงานออฟฟิศแล้วไปทำงานนอกสถานที่ ไปในที่ใหม่ๆ แต่ยังอุ่นใจที่มีคนคุ้นเคยไปทำงานด้วย กับแดนเซอร์เราสนิทกันมาก ต้องอยู่ซ้อมด้วยกันตลอด เขาก็วัยรุ่นเหมือนกัน เราเลยเป็นกลุ่มวัยรุ่นที่เปรี้ยวมาก เวลามีอะไรทางทีมจะไปออกกฎกับแดนเซอร์มากกว่า ห้ามชวนน้องไปเที่ยวนะ”
“แล้วเป็นไง ต้องเขียนหนวด” จอนนี่คงนึกวีรกรรมอะไรออก จึงรีบพูดขึ้นมา
ถึงตรงนี้หลุยส์หัวเราะลั่น พร้อมบอกว่าเรื่องนี้ขอเล่าเอง
“ตอนนั้นคนนี้เขาวัยรุ่นแล้ว เขาอยากไปเที่ยวผับ แดนเซอร์ก็จะแอบไปผับตรงข้ามโรงแรมโดยไม่ให้เรารู้ เพราะถ้ารู้แล้วเขาจะไม่ได้ไปกันหมด แต่ไอ้นี่ได้ไอเดียว่า ติดหนวดได้ป่าววะ ให้คนจำไม่ได้ มันก็ติดหนวดแล้วก็วาดไฝที่มุมปากแบบคลอเดีย ชิฟเฟอร์ เพราะมันชอบ วันนั้นผมไม่ได้ไปก็เลยยืนมองจากห้อง เห็นคนยังรอกันอยู่ ตะโกนให้เราโผล่หน้ามาหน่อย ในใจคิดว่า ดูสิ มึงจะรอดไหม เดินไปได้ครึ่งทาง แป๊บเดียว ซุบ!” หลุยส์เน้นเสียงก่อนเฉลย “ไม่รอด I told you ยังไงก็ไม่รอด”
“ตอนนั้นไอรีบหันตัวกลับ ทีมงานที่เขาอยู่แถวนั้นตะโกน ‘ลงมาได้ไง’ ตอนนั้นคืออยากโตเร็ว ใส่หนวด ใส่หมวก ใส่ชุดแดนเซอร์ของใครก็ไม่รู้” จอนนี่หัวเราะลั่นเมื่อพูดถึงวีรกรรมของตัวเอง
ความโหยหาชีวิตที่ขาดหาย
ตลอด 4 ปีที่แร็พเตอร์ประสบความสำเร็จอย่างมาก ทั้งการออกอัลบั้มของตัวเองที่มีเพลงฮิตติดหูหลายเพลง เช่น คิดถึงเธอ คำว่าเพื่อน อย่าพูดเลย ปลอบเพื่อน และอัลบั้มร่วมกับศิลปินอื่นๆ ในค่ายอาร์เอส โดยเฉพาะอัลบั้ม The Next ที่ทำให้มีเพลงยอดฮิตติดหูคือ เกรงใจ พร้อมกับท่าเต้นที่เรียกกันว่า ‘ท่าโหนรถเมล์’
แต่เบื้องหลังความสำเร็จนั้น คงไม่มีใครคาดคิดว่าในปี 2541 แร็พเตอร์จะประกาศยุติวง
“จอนนี่เขาโตกว่าผม เรียนอยู่เกรดสูงกว่า การตัดสินใจของเขาในตอนนั้นอยู่ในจุดที่ว่า ‘พอ’ เขาบอกว่าอยากกลับไปเรียน อยากกลับไปใช้ชีวิตที่ขาดหาย” หลุยส์เกริ่นถึงเหตุผลสำคัญในการยุบวงในตอนนั้น ก่อนจะโยนให้จอนนี่อธิบายถึงการตัดสินใจในวันนั้น
“ผมทำงานมา 7 ปีแบบ Non-stop วันที่อายุเท่านั้น 7 ปีคือเยอะมาก เลยตัดสินใจคุยกับพ่อว่า อยากไปเรียนแล้ว พ่อก็เห็นว่าทำมาเยอะแล้วนะ ดีเหมือนกัน เพราะว่าไอจ่ายค่าเทอมมา 2 ปี ยูไม่ได้ไปเรียนเลย เสียดายตังค์ วันหนึ่งเรากินข้าวกับพ่อ ก็นั่งนับเป็นตัวเลขเลย ค่าเทอมก็ไม่ได้ถูกนะ สมมติไปเรียน 150 วัน คำนวณเป็นเงินที่เสียไปวันละประมาณ 2,000 – 3,000 บาท แล้วแต่ละวันเข้าไปเรียนก็ไม่โฟกัส นี่คือถ้าเข้าไปนะ ถ้าไม่เข้าไปคือ ชิ้ง ชิ้ง (ทำเสียงเลียนแบบเครื่องคิดเงิน) มันนี่หายไปเลย นอกจากเงินคือเสียดายเรื่องการศึกษา เพราะมันสำคัญ”
“เขาเป็นคนที่รีแอ็กต่อความรู้สึกไวกว่าผม เขาเป็นคนที่ใช้ใจนำมากกว่าหัวนำ ผมจะต้องมีเหตุผลในหัว ต้องประมวลเยอะ แต่จอนนี่ ถ้าเขาไม่โอเคคือไม่โอเคเลย เขาเป็นคนอย่างนี้ พอตัดสินใจปุ๊บ เขาก็ขออนุญาตว่าเป็นอัลบั้มสุดท้ายเพื่อกลับไปเรียน” หลุยส์อธิบายอย่างเข้าใจคู่ซี้เป็นอย่างดี
เมื่อจอนนี่กลับไปเรียน หลุยส์ยังคงเดินในเส้นทางเดิมโดยผันตัวมาเป็นนักร้องเดี่ยว ทำเพลงอีก 2 อัลบั้มคือ Louis Scott และ Hacker ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกในจุดที่จอนนี่เคยเป็น คืออยากกลับไปใช้ชีวิตที่ขาดหายไปเช่นกัน
“ตอนนั้นผมเริ่มถึงจุดของเขา อยู่ๆ ก็เอ๊ะ ทำไมอยากกลับไปเป็นคนธรรมดา ด้วยตารางเวลา ด้วยภาระ ด้วยแรงกดดัน เราเคยทำงานกัน 2 คนมาตลอด เราแบ่งเบาภาระกัน ช่วยกัน เวลาสัมภาษณ์เราสนุกสนานกัน แต่ทุกอย่างตัดหมด เราเหลือตัวคนเดียว พอออกไป 2 อัลบั้มชักไม่ใช่ละ มันหนักกว่าที่เราเคยทำมาเยอะ ผมก็เลยไปเรียนดีกว่า พอผมไป ไอ้นี่ก็เรียนจบแล้วย้อนศรกลับขึ้นมาเป็นจอนนี่ แบดบอย” เขาหันไปหัวเราะกับจอนนี่
เส้นทางใหม่ที่ไม่มีกันเหมือนเดิม
จอนนี่ยอมรับว่าการกลับมาทำงานเพลงอีกครั้ง เขามีเป้าหมายที่เปลี่ยนไป ไม่ใช่การเป็นแร็พเตอร์เหมือนเดิม
“ผมอยากเป็นนักดนตรีเต็มตัว แล้วพุ่งเป้าไปที่ดนตรีแนวที่อยากทำ อยากทำเป็นวงดนตรี ก็ไปสนิทกับทางนั้นมากกว่า ไม่ได้คิดถึงบอยแบนด์ หรือ Big Show ในแบบแร็พเตอร์ แต่เวลาไปสัมภาษณ์อะไร บทสนทนาก็ต้องมีหลุยส์ตลอดเวลา คล้ายๆ กับเนอร์วานา ที่มีแต่คนถามถึง เคิร์ต โคเบน”
“อยู่นี่ไง” หลุยส์แทรกขึ้น และชี้ลายบนเสื้อที่ตัวเองใส่อยู่
“เฮ้ย จริงเหรอ” จอนนี่มอง พร้อมระเบิดเสียงหัวเราะเมื่อเห็นว่าหลุยส์ใส่เสื้อลายหน้าศิลปินที่เขาพูดถึง ก่อนย้อนเล่าต่อว่า “ทุกคนถามถึงหลุยส์ตลอด แต่ผมมีความมุ่งมั่นที่อยากทำดนตรีมากกว่า ผมเริ่มเขียนเพลง เปลี่ยนลุค เปลี่ยนภาพไปในแนวของนักดนตรีมากขึ้น”
ช่วงที่จอนนี่เอาจริงเอาจังกับงานเพลงและงานดนตรีแบบที่เขาสนใจ ก็พอดีกับที่หลุยส์เรียนจบและเบนเข็มไปสู่วงการละคร ที่ก่อนหน้านี้เคยชิมลางงานแสดงมาบ้างแล้ว การกลับมาในวันที่เป็นหนุ่มเต็มตัวและพูดภาษาไทยชัดขึ้น เขาจึงได้รับโอกาสหลายบทบาทผ่านละครจำนวนนับไม่ถ้วน เขาโลดแล่นอยู่ในวงการนี้ตั้งแต่ปี 2545 ตลอด 10 กว่าปีที่ผ่านมา หากเปิดหน้าจอโทรทัศน์เป็นต้องเห็นผลงานของหลุยส์บนจออยู่เสมอ
“ละครเป็นสิ่งที่ท้าทาย เรารู้สึกว่าตัวเองพูดเก่งตั้งแต่เด็กแล้ว เป็นคนชอบพูด พูดมาก ถ้าเล่นละครคงจำบทได้ไม่ยาก เรารู้สึกสะดวกใจในการแสดง ทำโน่นทำนี่ในหลายบทบาทที่แตกต่างกัน และเล่นละครมาเยอะมาก ไม่ได้นับเหมือนกันว่ากี่เรื่องแล้ว”
หลายหมุดหมายที่ต้องไปให้ถึง
ผิดกับจอนนี่ ที่หากไม่มีคอนเสิร์ตรียูเนี่ยนครั้งใหญ่ๆ จอนนี่กลับหายหน้าหายตาไปจากพื้นที่สื่อบันเทิง เขาเอนจอยกับการทำงานเบื้องหลัง และมีเวลากลับไปใช้ชีวิตที่อยากเป็น ทำทุกอย่างที่อยากทำ โดยมีครอบครัวสนับสนุน
ดูเหมือนเขาจะสนุกกับการกำหนดชีวิตที่ตัวเองชอบได้มากกว่าการอยู่ท่ามกลางแสงสปอตไลต์ หลุยส์เล่าว่า จอนนี่ทำทุกอย่างที่ชอบอย่างตั้งใจ ถึงขนาดที่ช่วงหนึ่งหายหน้าหายตาไปเรียนทำอาหารเป็นจริงเป็นจัง และลงสนามแข่งมอเตอร์ไซค์ในรายการแข่งขันด้วย
“ทางบ้านผมมีงานอดิเรกกันเยอะ เลี้ยงปลาคาร์ฟ เล่นกีฬา ยิ่งถ้าเป็นเรื่องกีฬาหรือเรื่องเรียน ทุกคนสนับสนุนตลอด ผมชอบทำอาหารก็ไปเรียน อยากไปบิน ก็ไปหาพารามอเตอร์แล้วก็ไปบิน ไปหาครูสอน อยากไปไปเลย เราชอบและสนใจทำอาหาร ก็ไปเรียนที่เลอ กอร์ดอง เบลอ (Le Cordon Bleu)”
หายไปแบบนี้ ไม่เสียดายรายได้บ้างเหรอ-เราสงสัย
“ตอนแรกๆ ผมไม่นึกถึงเรื่องเงินเลย ถ้าเป็นเด็ก ความสำคัญไม่ได้อยู่ที่รายได้มากเท่าไหร่ แล้วแต่คนนะ แต่ผมคิดว่า รายได้ไม่สำคัญเท่าประสบการณ์ชีวิต ผมฝันแต่เด็กว่าอยากมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ สมดุลได้ ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ อยากทำสิ่งไหนก็ทำหมด”
ตรงนี้หลุยส์แซวขึ้นมาว่า “จากพารามอเตอร์ก็เป็นมอเตอร์ไซค์ นี่ยังไม่หยุดอีกเหรอ” จอนนี่หันไปกระซิบเป็นภาษาอังกฤษที่เราพอจับความได้ว่า งานอดิเรกต่อไปของเขาคือการล่องเรือ ก่อนหันมาสนทนากับเราในเรื่องนี้อย่างจริงจัง
“เป้าหมายต่อไปคือ อยากใช้ชีวิตอยู่บนเรือคาตามารัน ล่องไปที่ยุโรป หรือเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เพราะได้ดูรายการหนึ่งที่เป็นชีวิตของคนที่อยู่บนเรือนาน 5 ปี ผมมีแพลนจะไปยุโรปอยู่แล้ว เคยคิดว่าจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปทุกประเทศ ซึ่งเราทำได้เสมอ แต่ไปทางเรือคือต้องลอง นี่คือโปรเจกต์ต่อไปของผม”
มันน่าจะมีโมเมนต์ที่กระโดงเรือใบตีเราได้ กลัวไหม–ช่างภาพของเราขอถามบ้าง
“ก็มีนึกอยู่บ้างครับ แต่ต้องไปหาเรียนก่อน ถ้ามีครูที่ดี ศึกษามาดีก็ไม่น่ากลัว มีตั้งชื่อเรือไว้แล้วด้วย แต่ยังไม่บอก เพราะกลัวว่าถ้าพูดไปแล้วมันจะไม่เกิดขึ้น”
ถึงตรงนี้จอนนี่ยิ้มกริ่มราวกับเห็นภาพการเดินทางในฝันของเขากำลังเริ่มต้นขึ้น
เตรียมตัวสู่อีกหนึ่งบทใหม่ของชีวิต
“ตอนนี้ผมแสดงละครมาทุกแบบทุกสไตล์แล้ว มันเริ่มอิ่มเหมือนกัน มันพูดยาก ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกแล้ว” หลุยส์เปิดประเด็นเมื่อถูกถามเรื่องชีวิตในอนาคต
ในวัย 37 ปี หลุยส์บอกว่าเขาอยากขยับขยาย การทำงานหักโหมชนิดมีเวลาเพียงช่วงการนอนไม่ได้ตอบโจทย์ชีวิตอีกต่อไป เขาเริ่มมองไปไกลถึงชีวิตครอบครัวและต้องรีบวางแผนหากอยากเปลี่ยนแปลงชีวิตในอีก 5 ปี
“ผมอยากเขยิบไปสิ่งอื่นที่ผมจะมีเวลาสร้างครอบครัว ตอนนี้ผมอายุ 37 ก็ไม่ได้ถือว่าเยอะมาก เราบริหารเวลาได้เก่งขึ้น มีเวลานอน มีเวลาใช้ชีวิตส่วนตัว มีแพลนในชีวิต แต่พอมาดูตารางงานแล้ว เราตื่นตี 5 ไปกองละคร 7 โมงแต่งหน้า เสร็จอีกที 4 ทุ่ม วันรุ่งขึ้นก็ตื่นตี 5 อีก ชีวิตมันวนแบบนี้ ทำให้ชีวิตส่วนตัวหรือครอบครัวช้าลง มีลูกช้า ทุกอย่างช้ากว่าคนอื่น แต่ถ้าเราอยากบริหารเวลาหรือวิธีในการทำงานอนาคตให้ดีขึ้นได้ ก็ต้องทำตั้งแต่ตอนนี้ ถ้าอยากมีชีวิตที่มีเวลาให้ตัวเองได้มากขึ้นในอีก 5 ปี เราต้องรีบแล้ว 5 ปีคือแป๊บเดียว แต่ถ้า 10 ปีค่อยๆ ทำก็ได้”
เมื่อต้องวางแผนเพื่อขยับขยายไปสู่อีกบทใหม่ของชีวิต เขากลับมาสังเกตตัวเองว่าควรจะไปในทิศทางไหน เมื่อใช้เวลาสักพักก็รู้ถึงหมุดหมายใหม่ ซึ่งเบนเข็มไปสู่อีกทิศทางที่แปลกใหม่ เขาจึงต้องวางแผนและเตรียมพร้อมอย่างจริงจังตั้งแต่วันนี้
“ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองซื้ออสังหาริมทรัพย์ไว้เยอะ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า พอเราได้เงินก้อนมาเราก็เอาไปซื้อ เพราะผมชอบดูที่ดินแล้วซื้อ มีที่หัวหิน เชียงใหม่ กรุงเทพฯ ซื้อไว้เยอะ พอชอบก็ซื้อเพราะรู้ว่าอสังหาริมทรัพย์ไม่เสียอยู่แล้ว ราคามีแต่ขึ้นหรือเท่าเดิม เราไว้ใจในระบบอสังหาริมทรัพย์ จนตอนนี้กลับมามองและเห็นพฤติกรรมที่เราทำผ่านมาโดยไม่รู้ตัว เลยมองว่าเราน่าจะมาแนวทางนี้แล้วแหละ
“ตอนนี้ก็ศึกษาเพิ่ม หาหนังสือมาอ่าน ติดต่อคนที่ให้คำแนะนำได้ เราอยากสร้างอะไรในอนาคตเพื่อมาทดแทนอาชีพตรงนี้ เพราะถ้าเราอยากมีครอบครัว ระบบงานในวงการจะทำให้ผมมีเวลากับครอบครัว กับลูกน้อย ผมไม่อยากมีลูกแล้วเล่นกับลูกได้ไม่เต็มที่”
เราหันไปถามจอนนี่ว่า คิดวางแผนชีวิตด้านนี้แบบหลุยส์บ้างไหม
“พูดถึงชีวิตครอบครัว ก็เริ่มมีอยู่ในความคิดนะ แต่ขอหยิบโทรศัพท์เปิดทินเดอร์ก่อน” เขาพูดขำๆ ทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ออกมาปัดหน้าจอเชิงทีเล่นทีจริงให้หลุยส์ได้ทีแซวต่อได้อีกหลายประโยค
วันวานคือศูนย์กลางความรู้สึก
แม้ว่าเส้นทางชีวิตของทั้งคู่จะทำให้ห่างหายกันไปได้ง่ายๆ แต่สิ่งที่เชื่อมโยงกันให้สนิทใจได้เสมอคือ ความเป็นแร็พเตอร์ ที่เป็นมากกว่าเพื่อน แต่เป็นจุดศูนย์กลางแห่งความรู้สึกและความสุขที่ผุดขึ้นมาเมื่อไหร่ ความอบอุ่นใจจะกลับมาทุกครั้ง
“แร็พเตอร์คือศูนย์กลาง เป็นความรู้สึกตั้งแต่เด็กที่เรามีให้ต่อกัน เวลาได้กลับมาทำงานกับจอนนี่ กับทีมงานอาร์เอส ทีมงานคูลเอฟเอ็มที่เราคุ้นเคย ความรู้สึกนั้นกลับมาหมดเลย มันเป็นจุดถ่วงในทางที่ดี เป็น Anchor ของความรู้สึกเดิมๆ ที่กลับมา ถ้ามันไปล่องเรือ 5 ปีแล้วไม่เจอหน้ามันเลย ถ้ากลับมาได้ ความรู้สึกก็จะประสานได้เร็ว ไม่ว่ากี่ปีก็แล้วแต่” หลุยส์พูดพลางหันไปหาจอนนี่ ก่อนอธิบายต่อไป
“ตอนที่ทำรีเสิร์ชภาพคอนเสิร์ตตอนเด็กเพื่อเป็นข้อมูลพัฒนาคอนเสิร์ตครั้งนี้ ภาพเก่าๆ ที่เรายืนแล้วมีกล้องอยู่ข้างหลัง ถ่ายไปเห็นคนดู ทุกอย่างกลับมาหมด เหมือนเป็นไฟล์ที่เราเก็บไว้ลึกๆ แต่ชีวิตประจำวันที่ไปถ่ายละครเราไม่ได้ดึงไฟล์นี้ขึ้นมาหรอก แต่เวลาเห็นรูปเก่าปุ๊บ ไฟล์มันรื้อออกมาหมด เห็นเป็นภาพตัดต่อออกมาเลย ตั้งแต่เราขึ้นรถตู้ ไปสัมภาษณ์วิทยุ มีคนมารุมล้อม ทุกสิ่งทุกอย่าง”
ความเป็นแร็พเตอร์สำคัญต่อชีวิตของทั้งสองอย่างไร-เราเอ่ยคำถามที่ทำให้ทั้งคู่นิ่งคิด
“Big Question” หลุยส์พึมพำ ดูท่าว่ากำลังพยายามหาคำอธิบายให้ตรงใจ ก่อนตอบมายาวๆ ว่า
“สำหรับผม แร็พเตอร์เป็นกุญแจสำคัญ for being humble, being grounded นี่คือสิ่งสำคัญที่สุดที่ผมไม่รู้จะอธิบายเป็นภาษาไทยยังไง เพราะไม่ใช่คำแปลที่ว่าติดดิน มันคือการที่เราทุกคนเหมือนกันหมด มีแค่หน้าที่ที่ต่างกันไป เรารับหน้าที่นี้มา ไม่สำคัญว่าเราใหญ่หรือเล็กกว่าใคร แต่สำคัญที่เราทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ถ้าเราทำดีที่สุดแล้วทุกคนรักในสิ่งที่เราทำไป มันคือรางวัลชีวิตที่หลายคนตามหา บางคนตามหาแล้วเจอ บางคนไม่เจอ ผมเลยรู้สึกว่าโชคดีมากที่เจอตั้งแต่อายุ 11 แล้วเราได้แบบทวีคูณ ทุกครั้งเราออกคอนเสิร์ตก็ได้ความรู้สึกนั้นมากไปอีก เราจึงต้อง Humble กับความรู้สึกนี้”
“ตอบครั้งหน้าได้ไหม” จอนนี่ขอต่อรองเมื่อรู้ว่าถึงเวลาที่เขาต้องตอบแล้ว หลุยส์ช่วยยืนยันว่าไม่ได้! เขาจึงค่อยๆ เรียบเรียงความคิดและบรรยายออกมาว่า
“แร็พเตอร์ให้ทุกอย่าง ทั้งความสนุกสนาน ซีเรียส มีรายได้ มีความมั่นคงในชีวิตตัวเอง มีประสบการณ์ทั้งดีและไม่ดี ทุกอย่างเลย แต่พร้อมกันนั้นก็เป็นประสบการณ์ชีวิตที่สนุกสนาน เหมือนกับโรลเลอร์โคสเตอร์เลย”
งานคืนสู่เหย้า เพื่อนเก่ามาเจอกัน
การกลับมาขึ้นเวทีคอนเสิร์ต Raptor Evolution 25 ปี ไม่มีเกรงใจ ถือเป็นคอนเสิร์ตใหญ่ที่พวกเขาห่างหายมา 7 ปี การได้กลับมาพบกับแฟนเพลงจำนวนหลักหมื่นเช่นนี้ ทั้งคู่เห็นตรงกันว่าเป็นเหมือนงานคืนสู่เหย้า ที่พอประกาศวัน เพื่อนที่ห่างหายกันไปนานก็รีบเคลียร์ทุกอย่างเพื่อกลับมาเจอกันอีกครั้งให้ได้
ไม่น่าแปลกใจที่บัตรคอนเสิร์ตรอบแรกขายหมดเกลี้ยงในเวลาเพียง 20 นาที จนต้องเปิดจองบัตรคอนเสิร์ตรอบสองในวันเดียวกัน ซึ่งตอนนี้จำนวนที่ว่างก็น้อยลงไปทุกที
“เราทิ้งช่วงเวลาไปนาน ก็มีกลัวบ้างว่าคนจะตอบรับในทางที่ดีไหม แต่นี่คือการยืนยันว่าเขายังตอบรับเราดีอยู่ เป็นความรู้สึกซาบซึ้งที่แฟนๆ ยังไม่ลืม ถึงแม้ว่าชีวิตของแต่ละคนจะเดินไปในทางของตัวเอง แฟนเพลงส่วนมากเขาแต่งงานแล้ว มีครอบครัวแล้ว อยู่เมืองนอกแต่บินกลับมาดู เหมือนเราเป็นเพื่อนเก่าที่เรียนมหา’ลัยเดียวกัน พอเรียนจบเพื่อนหายหมดแล้ว แต่ถ้าเราจะติดต่อเขาจริงๆ ก็ติดต่อได้ ตามหาเขาได้ แต่ว่าทุกคนต่างสนใจหรือให้เวลากับตัวเองมากในการเดินไปข้างหน้า ไปหาความสำเร็จในอนาคต จนเพื่อนหายไป ยิ่งประสบความสำเร็จมากแค่ไหน เพื่อนก็หายไปทีละคน เพราะเราตั้งใจกับสิ่งตรงหน้าจนไม่แบ่งเวลาให้คนอื่น ทุกคนยังมีแร็พเตอร์ในใจ พอบอกว่ารียูเนี่ยน ทุกคนกลับมาหมด” หลุยส์อธิบาย
ความผูกพันพิเศษระหว่างแร็พเตอร์กับแฟนเพลง น่าจะเป็นการเติบโตมาในยุคสมัยเดียวกัน หลายเพลงของพวกเขาในวันวานเป็นเหมือนซาวนด์แทร็กที่ทำให้เรายังคงคิดถึงช่วงเวลาที่สนุกสนาน คิดถึงเพื่อน และคิดถึงศิลปินและเพลงที่ร้องแทบทุกวันในยุคนั้นเสมอ หลุยส์ก็เชื่อแบบนั้น และมีเหตุผลที่ยืนยันความคิดว่าจริง
“ผมเชื่อว่าทุกคนรู้สึกแบบนั้น ไม่ใช่ว่ามาดูคอนเสิร์ตอย่างเดียว แต่คือการพาเพื่อนๆ มาดูด้วยกัน ความรู้สึกประมาณว่า จำได้ป่าววะ ตอนที่ดูคอนเสิร์ตแรกๆ ของแร็พเตอร์ 2 ตัวนี้ยังตัวแค่นี้ ซนขนาดไหน มันเป็นความสัมพันธ์ระหว่างแร็พเตอร์กับแฟนเพลง คนที่จองตั๋วมาดูเราไม่ได้มาแค่หนึ่งหรือสอง แต่มากันเป็นสิบหรืออาจจะยี่สิบ ซึ่งไม่ใช่ตั๋วที่ซื้อไปปล่อยนะ ยังไม่ได้ยินข่าวนั้น (หัวเราะ) เขาซื้อกันเยอะเพราะอยากนั่งแถวเดียวกัน ดูคอนเสิร์ตด้วยกัน บางคนไม่ได้ทวนเพลงมา แต่เนื้อเพลงอยู่ในหัวอยู่แล้ว พอขึ้นเพลงก็รู้เลยว่าเพลงอะไร ร้องต่อยังไง นี่แหละที่ผมบอกว่าเป็นจุดถ่วงความรู้สึกที่ดี”
ถ้าการกลับมาเจอกันดีอย่างนี้ ในอนาคตจะเปิดงานคืนสู่เหย้าอีกครั้งสักตอนไหนดี เราชวนคิดสนุกๆ
“เขาลือกันว่าตอนอายุ 50 ปีนะ” จอนนี่ชิงตอบก่อน
“ถ้าแกกลับมาจากเรือแล้วค่อยว่ากัน” หลุยส์หันไปแซวเพื่อน ก่อนบอกในสิ่งที่คิด “ในใจก็อยากให้มีอีกนะ อีกช่วงของชีวิตที่มาเจอกับคนสนุกในอีกแบบ แต่เราไม่แน่ใจ ตอนนี้ไม่มีไอเดียนั้น คือถ้าอยากดูเราเต้นและแสดงอย่างเต็มรูปแบบของแร็พเตอร์ ครั้งนี้น่าจะสุดท้ายแล้วล่ะ เพราะเข่าผมมันดังกึบ-กับ เตือนมาหลายรอบแล้วครับ” หลุยส์ตอบขำๆ ทิ้งท้าย ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะจากทั้งจอนนี่และเราได้
คล้ายจะบอกเป็นนัยว่า สุดท้ายงานคืนสู่เหย้าย่อมมีวันเลิกรา
