เบื้องหน้า คือ อาคารสีขาวกลางสวนหลังโออ่าราวกับอยู่อิตาลี
เบื้องหลัง คือ แม่น้ำนครชัยศรียามเย็นที่แดดลามไล้กระทบผิวน้ำ ทอแสงสีทองระยับ
เรานัดพบ หรั่ง-สุรศักดิ์ อิทธิฤทธิ์ ที่ CASA PAPA.Home&Space สตูดิโอให้เช่าซึ่งร่วมทำกับหุ้นส่วนชีวิต กานดา สายทุ้ม และบ้านตากอากาศที่ในอนาคตมีแพลนย้ายมาอยู่ถาวร
ระยะเวลาเกือบชั่วโมง เราว่าไม่มากพอให้รู้สึกหน่ายการขับรถมาบ้านหลังนี้บ่อยๆ -แทบทุกวัน ยิ่งบรรยากาศดีเป็นใจเช่นนี้
ดับเครื่องจอดรถเพียงครู่เดียว เราเดินทะลุผ่านสวนสวย สระว่ายน้ำกลางแจ้ง เห็นต้นไม้ที่หรั่งเลือกมาลงเองกับมือ เข้าสู่ภายในบ้านแสนโปร่งโล่งรับแสงธรรมชาติทุกช่วงเวลา มีห้องที่จัดไว้สำหรับถ่ายภาพซึ่งกลายเป็นพื้นที่อยู่อาศัยในบางวัน ส่วนบริเวณชั้น 3 มีห้องทำงานของเขาและกานดา ชั้นถัดไปเป็นห้องนอนพักผ่อนที่เหมือนได้เข้าพักในโรงแรมหลายดาว
ทั้งหลัง หรั่งเลือกของมาตกแต่งภายในด้วยตัวเองทั้งหมด น้อยและมากเป็นมุมๆ อย่างลงตัว ที่เซอร์ไพรส์สุดๆ คือ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นของที่เขามีอยู่แล้ว ขนมาจากบ้านเก่า หรือไม่ก็เป็นของมือสอง อย่างโซฟาที่เขานำไปตัดเย็บหุ้มผ้าใหม่จนสวยเก๋ เหมือนกับหลุดมาจากคู่สีในนิตยสาร Pop Art!
มากกว่าดีไซน์เฉียบคม จึงหรูหราที่สเปซและวิธีคิด
นี่มันบ้านในฝันชัดๆ
CASA PAPA
Casa ในภาษาอิตาลีแปลว่าบ้าน ส่วน Papa ก็คือพ่อ
ย้อนไปก่อนกลายเป็นคฤหาสน์หลังงาม ที่ดินผืนนี้เป็นของคุณพ่อกานดา เคยเป็นสวนมะม่วงและมะพร้าว มีอาคารเดิมซึ่งเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนานไปกับแม่น้ำนครชัยศรี มีศาลาริมน้ำ ซึ่งทิ้งร้างไว้ราว 30 ปี ตอนแรกที่ซื้อคุณพ่อหมายใจจะทำโรงแรม ก่อนทั้งคู่เสนอทำเป็นสตูดิโอให้เช่าถ่ายภาพ-จัดเลี้ยง และเมื่อท่านไฟเขียว พวกเขาจึงลงมือวาดแปลนในหัว
แววตาช่างภาพของหรั่ง บอกว่าต้องทำให้ที่นี่สว่าง โปร่ง โล่ง เน้นแสงธรรมชาติที่เข้ามาได้อย่างรอบด้าน หน้าที่ปั้นให้ออกมาเป็นภาพจริงก็ส่งต่อไปยังสถาปนิกอย่าง เอกภพ สุขสุดไพศาล
บ้านหลังคาจั่ว 4 ชั้น สีสะอาด รายล้อมด้วยฟาซาดทรงโค้งแทนผนังทึบซึ่งเรียงล้อเชื่อมจรดฝ้าเพดาน และเสาภายในอาคารให้เป็นเรื่องราวเดียวกัน แบ่งแต่ละห้องด้วยการตกแต่ง หน้าต่าง Arch หลายรูปทรง พร้อมปูพื้นด้วยกระเบื้องหลากสไตล์ เพื่อให้อารมณ์ที่แตกต่าง กระเบื้องบางห้องเป็นสีนวลตา บางห้องเป็นลายไม้เและหินอ่อน ส่วนที่น่ารักอย่างคือ มีชื่อเรียกเพื่อรำลึกถึงคุณพ่อทุกห้อง เช่น Coconut, Red Rose ต้นไม้-ดอกไม้ที่ท่านชอบ Martini, Vanilla เครื่องดื่ม-ไอศกรีมรสโปรด
เดินสำรวจจากชั้นล่าง จะเห็นว่าเขากรุกระจกบานเฟี้ยมและเปิดออกจนสุดเพื่อให้ลมไหลผ่านโดยสะดวก เรื่องแสงต้องยอมรับว่าเด็ดขาด สวยขึ้นกล้องทุกมุม
ขึ้นมายังชั้น 2 – 3 เว้นทางเดินรอบระเบียง ค่อยกรุกระจกใสกั้นห้องติดผ้าม่านสีอ่อนพริ้วไสว เพื่อแบ่งตามการใช้สอย มีทั้งห้องทำงานของกานดา ห้องทำงานที่เต็มไปด้วยหนังสือของหรั่ง ห้องรับแขก แพนทรี่เล็กๆ พร้อมบันไดวนสู่ห้องนอนตากอากาศบนชั้น 4 ที่เบื้องหน้าเห็นวิวสองฝั่งสะพานรวมเมฆได้ทั้งยามเช้าจรดค่ำคืน
ด้วยความเป็นบ้านริมน้ำ เขาเลยมีคายัคลำเล็กๆ จอดเทียบท่าไว้ใช้งาน หรือวันไหนแดดลมดี มีเพื่อนมาเยี่ยม ก็จะชวนให้เรียกเรือหางยาว พาล่องลำน้ำชิมวิถีชีวิตชุมชน
บ้านคือตัวคน รสนิยม และงานศิลปะ
แรกเห็น คนอาจมองเห็นความหรูหราก่อนสิ่งอื่นใด ด้วยเริ่มต้นจากการเป็นธุรกิจ แต่สิ่งที่กานดาและหรั่งตั้งใจทำไว้ และคิดจะทำเพิ่มหลังย้ายมาอยู่อย่างถาวรคือ ให้ที่นี่ง่ายต่อการอยู่ และทุกอย่างจะล้วนมาจากชีวิตของทั้งสอง ความงามอื่นใดที่คนมอง จึงคล้ายเป็นรสนิยมซึ่งเขาว่ามาจากประสบการณ์อันเพิ่มขึ้นของวัยแต่ละคน
“มันกลั่นกรองมาจากตัวเอง เราไม่ได้มองบ้านแบบนี้สวย แล้วสร้างตามหรือแต่งตามอะไร ที่นี่เป็นธุรกิจบ้านกานดา คุณพ่อบอกให้เขาดูแล พอเรามาอยู่ปุ๊บ มันก็เป็นอีกสเต็ปหนึ่ง ตอนนี้อายุสี่สิบกว่าแล้ว ผ่านอะไรมาเยอะ แต่ยังยึดความเรียบง่าย การอยู่ดี สุดท้ายต่อให้มันดูอลังการ ดูดีๆ ก็ยังมีความอยู่ง่าย”
หรั่งเล่าว่าเขามีบ้านอยู่แล้ว 3 หลังที่แต่ละหลังเติบโตและปรับตัวไปพร้อมกัน จากทาวน์เฮาส์หลังแรกที่อยู่ตัวคนเดียวแบบดิบๆ ไม่แบ่งห้อง ไม่มีเตียงนอน บางวันก็ผูกเปลนอนบ้าง ไปซื้อเต็นท์มากางบ้าง หุงข้าวหน้าบ้านก็มี เมื่อทำงานมีเงินเก็บมากพอ หลังที่สองก็ตามมา หลังนี้เขาว่าแม่มักเดินทางมาเยี่ยม มาอยู่ด้วย เลยต้องแคร์ครอบครัว มีฟังก์ชันห้องหับอย่างที่ควรจะเป็น แต่ต้นไม้แสนร่มรื่นและการนอนกับพื้นก็ยังแยกกันไม่ขาด ส่วนหลังที่สาม เป็นบ้านหลังแต่งงานที่คุณพ่อกานดาสร้างไว้ จากอยู่ง่ายๆ ก็เรียบร้อยและเนี้ยบขึ้น
“บ้านก็เหมือนงานศิลปะ พวกรสนิยมหนีไม่พ้น โกหกไม่ได้ นี่ในมุมมองของเรานะ เพราะคนมีหลายแบบ บางคนมองบ้านเป็นเรื่องสำเร็จรูป ความหรูหรา ความเพียบพร้อม ต้องสบาย แต่เรามองความเป็นตัวตนมากกว่า ซึ่งก็ต้องมีปรับตัวนะ ทุกวันนี้กลายเป็นคนหาฝุ่น แบบลูบเลยอะ บางทีเลอะจุดเดียว หรืออะไรวางไว้แล้วมันขยับก็เห็นเลย” เขาขยายความติดตลก
บ้า(น)ทำเอง
หากนับความโชคดีที่ตัวตนของหรั่ง ไม่เป็นขั้วตรงข้ามสำหรับการอยู่ร่วมกับใครสักคน คงเป็นของสมนาคุณชีวิตที่น่าอิจฉา
“มันเป็นความโชคดีของเราด้วยที่กานดาเป็นคนง่ายๆ ง่ายมาก ก่อนหน้านั้นเขาก็เป็นตัวเขานะ เขาปรับตัวเข้ากับเราได้ พอเขามองว่า เออ ดีที่เราชอบแต่งบ้าน ให้เราจัดการไปเลย และเขาก็เชื่อมั่นในรสนิยมของเรา เราว่ามันเป็นเรื่องรู้ใจกันด้วย บางเรื่องเราก็ปล่อยให้กานดาจัดการไปเลยดีกว่า อย่างเรื่องทำงาน กานดาเป็นคนคุยกับลูกค้าเองหมด
“ส่วนที่ CASA PAPA เขามองว่าผู้ชายทำดีกว่าเพราะคล่องกว่า บางห้องก็จะออกแบบให้เขาเข้าใจ ไม่ใช่ตามใจฉัน ที่สำคัญหนึ่งคือความสะอาด สองฟังก์ชัน เราเอาข้อดีของกานดาคือฟังก์ชันมาปรับตัว บวกกับพอทำบ้านไปเรื่อยๆ สุดท้ายจะรู้ว่าฟังก์ชันจำเป็นนะในการอยู่จริง เลยเอาเข้ามาประยุกต์กับวิถีที่ไม่ยึดติดกับการตกแต่ง ซึ่งพอเป็นห้องกานดาก็ทำให้เหมาะกับการใช้สอย มีโซนทำงาน มีมุมเก็บของที่ชัดเจน”
ตัดอาคารสีขาวด้วยสีสันจัดจ้านของแต่ละห้อง ตกแต่งด้วยโซฟาดีไซน์สนุกซึ่งเป็นของมือสอง หรั่งนำไปหุ้มผ้าใหม่หลากหลายเท็กซ์เจอร์และจับคู่สีขั้วตรงข้าม เพิ่มลูกเล่น เขาว่าทำเช่นนี้ราคาย่อมเยากว่าเป็นไหนๆ บางตัวได้มาคู่ละพันบาทเท่านั้น
นอกจากโซฟา เฟอร์นิเจอร์อื่นๆ เกือบทุกชิ้นก็เป็นของเก่าจากหลากหลายแหล่ง ทั้งร้านมือสองจากญี่ปุ่น จากเชียงใหม่ จากอินสตาแกรมเป็นส่วนใหญ่ เห็นอะไรที่ชอบ ที่ถูกใจ หรือแก้ไขอะไรได้ก็จะซื้อไว้
“ตอนหลังเรารู้สึกว่าการรียูส (Reuse) มันก็โอเค สนุกดีนะ ได้หาของเก่าๆ มาทำใหม่ ซ่อมแซมใหม่ จริงๆ ไม่ยึดติดกับสไตล์เลย ต่อให้แพงแล้วดีไซน์สวย เราพอใจกับสิ่งที่เห็นและสิ่งที่สัมผัสมากกว่า ไม่ได้ไปซีเรียสว่าชอบชิ้นนี้มาก ต้องได้ และไม่ได้มีความคิดว่าแบบบ้านนี้สวยจัง เราต้องมีบ้านแบบนี้ คือเรายังเดินร้านของเก่า แล้วพอฟลุ๊กเจอก็แบบ เออ โชคดีเว้ย”
บ้านที่ทำให้อยู่ติดบ้านแต่ไม่ยึดติด
แม้มีสถานะเป็นธุรกิจมากกว่า 3 ปี เพราะข้อแรกตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น แต่ที่ CASA PAPA มีความเป็นบ้านมากขึ้นทุกวัน คือการได้มาใช้ชีวิตอย่างที่อยาก
“เราบอกกับกานดาว่า ถ้ามาอยู่ด้วยกันก็เต็มที่เลย บ้านนี้เอาให้สุดไปเลย หมายความว่า สวย ทำธุรกิจได้ มีร้านกาแฟ มีเพื่อนมาพัก คิดถึงขั้นถ้าไม่มีลูก จะทำเป็นบ้านพักคนชราด้วยซ้ำ
“บ้านเป็นชีวิตเราไปเลย เราคือสายรักบ้าน ถึงขั้นไม่อยากไปไหนเลยจริงๆ แต่ว่าไม่ได้ยึดติดขนาดนั้น เช่น หนึ่งปีอาจจะไปเที่ยวเมืองนอก เหมือนไปเปิดหูเปิดตา เปิดโลก แบบประเทศกูไม่มีแบบนี้เว้ย
“รู้สึกว่าอยู่บ้านก็มีความสุขดีเหมือนกัน ดูนู่น ดูนี่ แต่งบ้าน มีสมาธิอ่านหนังสือ ปลูกต้นไม้ ปลูกผักกินเอง ทำอาหาร ไล่ๆ เป็นเลเวล ยิ่งตอนนี้เราสี่สิบหกใช่ไหม ไปห้าหกสิบก็คง โอ้โห! หนักเข้าไปใหญ่ แก่แล้วไปกินดื่มอยู่ข้างนอกเราก็คงไม่ทำ บ้านมันก็เลยเป็นคำตอบสุดท้ายนะ”
นอกจากทุกเช้าหลังตื่นนอนที่หรั่งจะลุกขึ้นมาง่วนกับกิจกรรมในบ้าน เขายังหมั่นจัดบ้านใหม่เสมอ
“มนุษย์เวลาอยู่ซ้ำๆ จะมีพลังของการยึดติด เช่น บางคนย้ายที่นอนไม่หลับ เราห้องไหนกูก็หลับ หรือบางคนต้องอยู่มุมนี้เท่านั้น มันทำให้คนคนนั้นยึดติด บางคนของฉันอยู่มุมนี้ห้ามขยับ เราคือย้ายไปเรื่อยเลย แล้วได้ประโยชน์อีกเรื่องคือความสะอาด พอเราย้ายออก มีฝุ่นก็เช็ด หรือได้เห็นหนังสือที่สามปีลืมไปแล้วว่ามี เสื้อตัวนี้อยู่นี่เหรอ อะไรอย่างนี้ สนุกเหมือนกันนะ บางทีกานดาขึ้นมา อ้าวเฮ้ย! ย้ายไปไหน เราก็จัดใหม่เรียบร้อยหมดแล้ว”
ณ ตอนนี้ หรั่งรู้สึกว่าการมีบ้านที่สะอาดปลอดโปร่ง เห็นแสง มีลม ทำให้จิตใจสบาย เขาย้ำว่าบ้านเรียบโล่งหรือความมินิมอลใดๆ มีแก่นคือวิธีคิด
“เมื่อก่อนมีของสะสม แต่มันก็ไม่สำคัญ ถ้าเราไม่ได้ใช้มัน กลายเป็นไม่ยึดติดแล้ว ทุกคนมีของที่ชินกับมันอยู่แล้วแหละ มันคือวิถีชีวิตของเรา ยิ่งบางคนที่บ้าของ บ้าแต่งบ้านมากๆ เก็บทุกอย่าง เอาเข้าจริงคือ โอ้โห ฝุ่น ซึ่งเราเคยผ่านยุคนั้นมา มีช่วงหนึ่งซื้อแหลก หลังๆ น้องผู้ช่วยมึงจะเอาอะไรก็เอาไป กลับบ้านช่วยเอาเก้าอี้ไปด้วย เช้ามากูแจกอีกแล้ว หนังสือก็ให้คนนู้นคนนี้ ไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ทำอะไร เหมือนเราต้องมานั่งเฝ้าของเก่าอยู่ทุกวัน แล้วก็ยึดติดไปกับมันทั้งชีวิต”
“พอของเยอะมันก็เครียด เพราะเราอยู่กับของรกๆ ห้องทึบๆ ไม่ได้ แล้วเราได้ไปบ้านศิลปินฝรั่งเศสที่ย้ายมาอยู่ไทยกับภรรยาชาวญี่ปุ่น เขาอายุหกเจ็ดสิบแล้วนะ เช่าคอนโดฯ แถวสุขุมวิททั้งชั้นแบบหรูมากเลย ทำเป็นกระจกโล่งโปร่ง เขาเอารูปตอนอยู่ปารีสให้ดู ดีเทลทุกอย่างจัดเต็ม แต่อยู่นี่เขาทิ้งทุกอย่างหมด ไม่เอาของสะสมมาเลย ขนมาแค่ผลงานของเขา เก้าอี้ก็ซื้อไม่กี่ตัวแล้วคลุมผ้าติดงานศิลปะ กลางบ้านมีเคาน์เตอร์ทำอาหาร เขาบอกว่าโลกของความเรียบง่าย ความมินิมอลที่แท้จริงคือศาสนา เราก็เชื่อในเรื่องหลักธรรมะด้วย พวกมินิมอล เซน มันไม่ใช่กระแสอย่างเดียว จริงๆ การแต่งบ้าน เลยมาจากจิตใจคนนั่นแหละ”
บทสนทนาออกรสชาติพาเราไหลไปเรื่องอื่นอยู่พักใหญ่ๆ ดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบน้ำเต็มแก่ ช่างภาพผู้ยอมรับอย่างหมดจดว่าติดบ้านเงียบลงสักครู่ ราวกับใช้ความคิดทบทวนบางอย่าง ก่อนทำลายความเงียบนั้นด้วยน้ำเสียงขำๆ ปนจริงจัง
“ถ้าพูดกันตรงๆ ตอนนี้เราแทบจะทิ้งดิ่งแล้ว อยากอยู่แต่บ้าน บางทีอยากปลูกผัก กวาดบ้านถูบ้าน แทบไม่อยากทำงานทำการ เฮ้ย! เกินไปไหมเนี่ย ต้องปลุกตัวเองว่า ‘ใจเย็นมึง ทำงานหน่อยนะ’(หัวเราะ)”
