The Cloud X สารคดีสัญชาติไทย

ผมชอบดูดาว

ด้วยเหตุผลว่านั่นคือสิ่งสวยงามขณะอยู่ในป่า รายล้อมด้วยความมืดมิด ห่างไกลจากทุกสิ่ง ถูกห่มคลุมด้วยความระยิบระยับของดาวจำนวนมหาศาล คล้ายเป็นความรื่นรมย์ที่หาได้อย่างหนึ่ง

มันเริ่มต้นมาจากครั้งที่ผมทำงานอยู่บนดอยม่อนจอง จะปุ๊ คู่หูชาวมูเซอดำถามผมยิ้มๆ ขณะผมกำลังจัดสัมภาระเตรียมขึ้นดอยว่า “ถ้าไม่มีของพวกนี้ พี่ใหญ่จะอยู่บนดอยได้ไหม”

เขาหมายถึงเต็นท์ ถุงนอน และอื่นๆ อีกสารพัด ตั้งแต่ตอนนั้นยกเว้นในช่วงฤดูฝน ผมเลิกนอนอุดอู้อยู่ในเต็นท์ ออกมาปูผ้ายางนอนข้างกองไฟกับจะปุ๊ และนั่นทำให้ผมเห็นว่าใต้ท้องฟ้าดำมืดคือความงดงาม

ผมไม่รู้จักดาวเบื้องบนนั้นหรอก ไม่พยายามขวนขวาย ศึกษา เรียนรู้ ผมชื่นชมเพียงความงดงามของแสงระยิบระยับ ชื่นชมดาวเบื้องบนกระทั่งผมไม่ได้นึกถึงเลยว่า บนพื้นดินบนโลกที่ผมนอนแนบอยู่นั้นก็คือดาวดวงหนึ่ง         

 ขณะนอนบนเปล ช่วงไหนที่เป็นคืนท้องฟ้าใสกระจ่าง ผมปลดฟลายชีทเพื่อจะได้เห็นดาว ในคืนข้างขึ้น ดวงจันทร์ทอแสงนวล ท้องฟ้าสว่าง หรือในคืนที่มีเมฆดำ มองไม่เห็นดาว แต่ผมรู้ว่ามีดาวอยู่หลังเมฆดำนั่น ถึงมองไม่เห็น แต่เชื่อว่ามีอยู่เป็นสิ่งจำเป็น 

บนเปล สลับการดูดาว ผมอ่านหนังสือ ลิตเติ้ลทรี ในเป้ผมมีหนังสือเล่มนี้ตลอด อ่านซ้ำไปมา เด็กชายลิตเติ้ลทรีมีปู่ซึ่งมีภรรยาเป็นชาวอินเดียนแดง คอยดูแล สั่งสอน รวมทั้งถ่ายทอดประสบการณ์การอยู่ร่วมกับธรรมชาติ การใช้ชีวิตในป่า เรียนรู้จากต้นไม้ จากสัตว์ป่า วันหนึ่งมีคนมาพรากเอาตัวเด็กชายไป เพราะเชื่อว่าการศึกษาแบบคนในเมืองเท่านั้นที่จะทำให้เด็กชายเติบโตอย่างมีคุณภาพ ก่อนต้องออกเดินทาง ย่าเอาตัวเด็กชายเข้ามากอดและบอกว่า

“วันใดที่เดือดร้อน ไม่สบายใจ ให้มองขึ้นไปบนดาวหมาใหญ่ ส่งข้อความไว้ที่นั่น ย่ากับปู่จะรับรู้ข้อความนั่น…”

ความงามของดาวโลกใต้ผืนฟ้าดำมืด กับความระยับของดวงดาวเหนือผืนพงไพร

พ่อจากไปในช่วงปีที่ 4 ที่ผมอยู่ร่วมงานกับโครงการศึกษานิเวศวิทยาของเสือโคร่ง ในสถานีวิจัยสัตว์ป่าเขานางรำ ถ้าไม่มีภารกิจในป่า กลางคืนผมจะนอนในบ้านพักหลังเล็กๆ ติดชายป่า ในคืนข้างแรม ผมออกมานั่งตรงบันใดขั้นที่ 3 แหงนหน้ามองดูดาว

สถานีวิจัยสัตว์ป่าเขานางรำเป็นสถานีวิจัยสัตว์ป่าแห่งแรกของประเทศไทย ที่นี่คือสถานที่ทำงานของเหล่านักวิจัยมากมาย มีการศึกษาเรื่องราวสัตว์ป่าอย่างเข้มข้นเกือบทุกสายพันธุ์ ตั้งแต่สัตว์เลื้อยคลานไปจนถึงช้าง

ความงามของดาวโลกใต้ผืนฟ้าดำมืด กับความระยับของ ดวงดาว เหนือผืนพงไพร
ความงามของดาวโลกใต้ผืนฟ้าดำมืด กับความระยับของดวงดาวเหนือผืนพงไพร

ถึงวันนี้สถานีวิจัยสัตว์ป่าเขานางรำคือศูนย์รวบรวมข้อมูลการศึกษาเรื่องราวสัตว์ผู้ล่าตั้งแต่ขนาดเล็กๆ อย่างชะมด อีเห็น หมาใน หมาจิ้งจอก รวมทั้งเสือดาว และผู้ล่าซึ่งอยู่บนสุดอย่างเสือโคร่ง

สถานีล้อมรอบด้วยป่าเบญจพรรณ อยู่บนความสูงจากระดับน้ำทะเลปานกลาง 

ในคืนที่ดาวส่องแสงระยิบ ผมแหงนหน้ามองดาว ส่งความคิดถึงไปบนความระยิบระยับนั่น ตรงไหนสักแห่งคงเป็นที่ที่พ่ออยู่…

คืนข้างแรมคืนหนึ่ง เราออกเดินทางจากสถานีตอนตี 3 จุดหมายอยู่ที่บริเวณป่าเต็งรัง จากสถานีต้องใช้เวลาราว 45 นาที ที่นั่นทุกคนหวังว่าเป้าหมายจะรออยู่

ความงามของดาวโลกใต้ผืนฟ้าดำมืด กับความระยับของ ดวงดาว เหนือผืนพงไพร

ดาวส่องประกายเต็มท้องฟ้า บนรถไร้เสียงพูดคุย ภารกิจสวมปลอกคอติดเครื่องส่งสัญญาณกับเสือไม่ใช่งานอันง่ายดายของนักวิจัย บรรยากาศในการออกไปจับเสือทุกๆ ครั้งเป็นเช่นนี้ หลายครั้งที่เสือแสดงให้เห็นว่าการนิ่งสงบเตรียมพร้อมรับมือกับอันตรายขณะจนมุม คือสิ่งที่พวกมันเลือกกระทำ

วันนั้นภารกิจสำเร็จ นักวิจัยสวมปลอกคอกับเสือโคร่งตัวเมียซึ่งเป็นเป้าหมายได้ งานเสร็จตอนท้องฟ้าเริ่มสว่าง ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า ประกายระยิบระยับจากดาวมหาศาลหายไป ค่ำคืนที่รายล้อมด้วยพื้นที่กันดารแห้งแล้งในแอฟริกา ดูคล้ายกับว่าเห็นดาวชัดและมีจำนวนมหาศาล แม้ในที่เห็นดาวได้ชัดเจนแบบนี้ ผมก็ไม่รู้หรอกว่ากลุ่มดาวหมาใหญ่ที่เด็กชายลิตเติ้ลทรีเงยหน้าขึ้นมอง บอกความเดือดร้อนของเขา ปู่ ย่า กับลิตเติ้ลจอห์น รับรู้และมารับเขาอยู่บริเวณไหน

นั่นคือเรื่องในหนังสือ ชีวิตจริงผมรู้แล้วว่าบางทีความระยิบระยับที่ผมเห็นนั้นมีจำนวนมหาศาลเกินไป ผมไม่รู้ว่าพ่ออยู่ที่ดาวดวงไหน ดาวดวงนั้นอาจอยู่ไกลเกินไป ข้อความที่ผมส่งคงไปไม่ถึง

เมื่อเสือโคร่งจนมุม มันเตรียมรับมืออย่างนิ่งสงบไร้เสียงอยู่กับสถานการณ์ปัจจุบันที่กำลังเผชิญ

นั่นคือบทเรียนหนึ่งที่พวกมันสอนให้รู้ ผมไม่ลืมแล้วว่าโลกที่ผมอยู่ก็คือดาวดวงหนึ่ง ดาวดวงที่คนมีโอกาสออกไปสู่อวกาศอันกว้างใหญ่มองกลับมาพบว่าเป็นดาวที่สวยที่สุด

อยู่ในป่า รายล้อมด้วยความมืดมิดบนดอยสูงหรือที่ไหนๆ ผมยังชอบดูดาว ดูความสวยงาม แสงส่องประกายระยิบระยับ ดูเพื่อบอกตัวเองว่าดาวดวงที่ผมอยู่สวยงามเพียงใด…

Writer & Photographer

Avatar

ปริญญากร วรวรรณ

ถ่ายทอดเรื่องราวของสัตว์ป่าและดงลึกทั่วประเทศไทยผ่านเลนส์และปลายปากกามากว่า 30 ปี มล. ปริญญากร ถือเป็นแบบอย่างสำคัญของการใช้ชีวิตอย่างเคารพธรรมชาติให้คนกิจกรรมกลางแจ้งและช่างภาพธรรมชาติรุ่นปัจจุบัน