ตลอดการเป็นช่างภาพนับสิบปีของผม ผมปล่อยพลังงานจนหมดตัวทุกครั้งที่ทำงาน เซ็ตฉากล้านแปด ขนพร็อพทุกอย่างที่ฝันว่าจะได้ใช้ กระหน่ำยิงไฟจนเกลี้ยงสตูดิโอ แม้กระทั่งกระโดดลงทะเลสู้กับปลาฉลาม ถ้าทำได้ผมก็จะทำ
แต่วันหนึ่งเหมือนว่าการถ่ายงานเพื่อให้ลูกค้าพอใจก็ถึงจุดอิ่มตัว…
ผมหันหลังให้รูปสวยในงานใหญ่โต ผมเริ่มคิดว่าอยากเป็นช่างภาพที่เลี้ยงปากท้องจากการถ่ายรูปวันธรรมดา และยืดอกบอกใครต่อใครว่าผมจะรับถ่ายรูป ‘วันไม่สำคัญ’ โดยห้ามไม่ให้คนในรูปสวยเป็นพิเศษ ห้ามแต่งตัวจัด ห้ามจัดฉาก ขอบันทึกภาพความจริงและความรื่นรมย์ของชีวิตในแบบปกติ
เพื่อนผมสวนทันควัน “ใครจะจ้าง”
ผมถ่ายรูปคนใกล้ตัวในวันธรรมดาๆ นานอยู่หลายเดือน ลงเฟซบุ๊กทุกวัน แม้ครึ่งนาทีก็ไม่มีท้อ จนวันหนึ่งมีคนโทรเข้ามา บอกว่าอยากได้รูปแบบนี้จัง “ง่ายๆ เน้นความเป็นธรรมชาติ” ผมร้องลั่นบ้าน ตื่นเต้นที่จะได้ทำงานในแบบที่ฝันไว้เสียที เขาคือลูกค้าคนแรก
ผมมีความสุขกับการทำงานวันนั้นมาก ผมได้มุมมองใหม่ ห้องที่รกก็เป็นความงามได้ ผ้าปูเตียงยับๆ สวยกว่าเตียงที่ปูผ้าตึงเป็นไหนๆ การยิ้มสุดแล้วปล่อยตีนกาเป็นเรื่องที่ดี วันหยุดแสนธรรมดา แค่อาบน้ำหมาอยู่บ้าน รดน้ำต้นไม้ในสวนแล้วหัวเราะร่า ล้อมวงมาทำข้าวเย็นกินกัน คือความงดงามตามจริง ไม่ต้องจัดแจง ไม่ต้องรอวันสำคัญ รบกวนโลกให้น้อยที่สุด และมองหามุมกล้องจากสิ่งเดิมๆ ที่เป็นอยู่
แล้วจะพบว่าทุกสิ่งมีมุมที่สวยงามอยู่ในตัวของมันเสมอ…
