แพท-รัณนภันต์ ยั่งยืนพูนชัย หรือ แพท วง Klear คือนักร้องหญิงคนเดียวในวงร็อกชายล้วน เจ้าของเพลงอกหักรักพังที่เกิดจากปลายปากกา และกลั่นออกมาจากประสบการณ์ชีวิตของเธอ

แพทบอกว่าเธอเหมือนเห็นตัวเองทุกครั้ง เมื่อมองลงมาจากเวทีแล้วเจอคนร้องไห้ เธอไม่เคยเดินลงมาหาเพื่อบอกให้ทุกคนหยุดเสียใจ แต่เธอลงมาเพื่อโอบกอด ร้องเพลงให้ฟัง คอยอยู่ข้าง ๆ จนกว่าจะหาย เพราะเข้าใจดีว่า ความรู้สึกผิดหวังราวกับโลกถล่มลงมามันเป็นอย่างไร

แม้จะฟังดูเกินจริง เราที่อายุน้อยกว่าแพทหลายปี ก็เหมือนมองเห็นเงาของตัวเองในตัวแพทด้วยเช่นกัน ไม่ใช่แพทในวันนี้ที่แข็งแกร่งมากพอจะจ้องตากับความกลัว หรือเปิดเผยมุมอ่อนแอให้ใครเห็นได้สบาย แต่เป็นแพทในวัยที่เจ็บปวด โกรธโลก และยังคงกล่าวโทษความโชคร้ายอยู่เสมอ 

ถึงจะต้องพังกันไปข้าง ผ่านการร้องไห้ฟูมฟายโดยมีบทเพลงของเธอเป็นเพื่อน เปราะบางอยู่ภายในมากขนาดไหน แพทก็ยังทำให้เราอยากเป็นได้อย่างเธอสักวัน

หวังว่าผู้อ่านจะรู้สึกไม่ต่างกันนี้

ให้ความลับมันตายไปกับตัวฉัน

ย้อนกลับไปตั้งแต่แรก อะไรทำให้เด็กหญิงแพทเลือกเรียนคณะสถาปัตย์

พ่อเราเป็นสถาปนิก ส่วนแม่จบอักษร 

กล่องระบายสีหรือการวาดรูปมันเป็นของที่เขามีให้เราอยู่ทุกที่ เราเห็นเขาทำงาน ชีวิตนี้เราก็ทำอยู่ 2 อย่างตอนเด็ก ๆ คือ วาดรูปเล่นกับอ่านหนังสือ เราชอบเขียนบทกลอน จะเป็นคนที่มีสมุดบันทึกที่วาดเอง ตีเส้นตารางเอง

ด้วยความที่ชอบอ่านหนังสือมาก ตอนเลือกสายการเรียน ม.ปลาย ก็อยากจะไปสายศิลป์เลย ส่วนคุณพ่อคุณแม่เขาเห็นว่าเราเรียนดี เลยบอกว่าเรียนวิทย์ไปก่อน เพราะคุณแม่บอกว่าการอ่านหนังสือหรือภาษาเป็นไลฟ์สไตล์ เป็นงานอดิเรกก็ได้ ไม่ต้องเป็นวิชาที่เราเรียน พอต้องเลือกมหาวิทยาลัย ก็ตัดสินใจว่าจะเรียนสถาปัตย์ รู้สึกว่าเป็นจุดที่ลงตัวระหว่างวิทย์กับศิลป์ 

แต่ยังไม่มีคำว่าร้องเพลงเลยนะ คุณเริ่มชอบการร้องเพลงตอนไหน

ตั้งแต่เด็กเหมือนกัน มารู้ตัวอีกทีก็ เออ ฉันเป็นคนที่แหกปากตลอดเวลา เป็นคนพูดมาก ชอบร้องให้ทุกคนฟัง ร้องไปเรื่อย ไม่ได้เรียนร้องเพลงนะ แต่ว่าประกวดร้องเพลง เพื่อนก็จะงง ๆ ที่เราประกวดชนะแล้วได้ร้องหน้าเวที 

เราทำกิจกรรมเยอะมาก นอกจากเรียนคือทำทุกอย่างเลย ร้องเพลง เต้นบัลเลต์ เต้นแจ๊ส เต้นแท็ป เทควันโด รำไทย แล้วก็เป็นนักกีฬาโรงเรียน วิ่ง กระโดดไกล กระโดดสูง เป็นเชียร์ลีดเดอร์ ร้องเพลงเหมือนเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่เราชอบ แล้วก็ทำมาเรื่อย ๆ จนกระทั่ง ม.ปลาย เราก็จะไปร้องเพลงอยู่กับเพื่อนในห้องดนตรี โดยไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นอาชีพ 

เอาจริง ๆ ไม่ได้หวัง ไม่ได้คาดฝัน แค่รู้สึกว่า สนุกดี มีความสุข เข้ามหาวิทยาลัยก็เดินตามสิ่งที่ตั้งใจ แต่จุฬาเขามีกิจกรรมละครสถาปัตย์ เราก็เข้าไปเป็นทีมเต้นคณะ แล้วเขาก็รู้ว่าแพทร้องเพลงได้ ให้ไปเทสต์เสียงทิ้งไว้ ปรากฏว่า ณัฐ มือกีตาร์วง Klear ก็เป็นหนึ่งในทีมทำเพลงละครสถาปัตย์ เขาก็เห็นว่าน้องคนนี้ร้องเพลงได้ อยากตั้งวงไปประกวดเลยลองชวนเรา เเล้วมันก็ทำมาเรื่อย ๆ

ซึ่งวง Klear เป็นวงชายล้วนมาตั้งแต่ตอนนั้นเลยไหม 

จริง ๆ ตอนแรกมือเปียโนเป็นผู้หญิงชื่อแพร เรียนนิเทศ มีเรา แพร พี่นัฐ พี่ณัฐ แล้วก็มีคีย์ มือเบสอีกคนเป็นผู้ชาย เพิ่งมาเปลี่ยนสมาชิกตอนเซ็นสัญญาว่าเหลือเป็น 4 คนนี้ 

ยากง่ายยังไงกับการที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในวงร็อก 

มันผ่านจุดที่ยากมาแล้ว (หัวเราะ)

นั่นคือ 

ด้วยความที่เราอยู่ด้วยกันมานานมาก ช่วงแรก ๆ ก็แน่นอนแหละ ต่อให้เราเป็นผู้หญิงห้าวยังไง บางทีผู้ชายอยู่ด้วยกันแล้วเขาชอบลืมว่าเราเป็นผู้หญิง แล้วจะคุยกันในเรื่องที่ฉันไม่ควรได้ยินเรื่องนี้รึเปล่า พูดแซวผู้หญิงคนอื่น ด้วยความที่เขารู้สึกว่าก็สนิทกันแล้ว จนกระทั่งช่วงหนึ่งที่เรากำลังเดือดเลือดร้อนเพราะวัยรุ่นมาก เราส่งอีเมลไปหาทุกคน เป็นบทความเรื่องสิทธิสตรี (หัวเราะ)

ทุกคนช็อกไปเลย ตาเป็นจุด Scroll Down ลงมาคือเขียนยาวมาก เขาเลยค่อย ๆ คุยกัน มุมหนึ่งเราก็โชคดีนะได้เห็นว่าผู้ชายเขาอยู่ด้วยกันแบบนี้ คือจริง ๆ ไม่ต้องเปลี่ยนเขาก็ได้ เราแค่ต้องเข้าใจ 

แล้วก็จะมีเรื่องความไม่ละเอียดอ่อนของผู้ชาย แต่พออยู่ ๆ ไปเราก็กลายผู้หญิงที่ไม่คิดเยอะ มีอะไรก็บอกทันที ไม่ปล่อยให้คิดเอาเอง งอน เก็บ แล้วก็คิดว่าผู้ชายต้องอ่านใจเราได้ ซึ่งผู้ชายอ่านไม่ได้หรอก ไม่เคยได้เลย 

ถ้าไม่พอใจก็ต้องพูด ไม่ชอบตรงนี้ก็ต้องพูด น้อยใจอะไรก็ต้องพูด 

แสดงว่าก่อนหน้านี้คุณเป็นผู้หญิงที่ยากและซับซ้อนมาก่อน 

ก็ปกติไหม งี่เง่าแล้วก็ดราม่า ดราม่าแล้วก็คิดเอง คิดเองแล้วก็น้อยใจ เราร้องไห้ตลอด 

ภาพลักษณ์ผู้หญิงคนเดียวในวงร็อกดูแข็งแกร่งมากนะ จริง ๆ แล้วตัวตนของคุณแข็งแกร่งอย่างนั้นไหม 

ไม่ (เสียงหนักแน่น)

ถ้าวงมาด้วยตอนนี้ วงจะส่ายหน้าเลย (หัวเราะ) จริง ๆ เราเปราะบางทางอารมณ์มากนะ 

ตอนนี้เราก็โตแล้วเป็นผู้ใหญ่แล้ว อารมณ์ค่อนข้างมั่นคง แต่ว่าถ้าย้อนกลับไปเมื่อก่อน คือแตะนิดแตะหน่อย ร้องไห้นะ ไม่ได้เป็นคนเข้มแข็งอย่างที่ใครเห็นเลย เราร้องไห้เก่งมาก แล้วก็ค่อนข้างดาร์ก คิดมาก คิดเยอะ 

แล้วเราก็รู้สึกว่า แม่งไม่เห็นมีความสุขเลย คนรอบตัวเขาก็ดูไม่มีความสุข แค่นั้นเลย แค่รู้สึกว่าอยากมีความสุขแล้ว ค่อย ๆ เปลี่ยนไป กลายเป็นไปโฟกัสว่าอะไรที่ทำให้เรามีความสุข สิ่งไหนที่ให้พลังงานไม่ดี คนไหนคุยด้วยแล้วรู้สึกแย่ เราก็จะถอยออกมา คือมักจะเลือกไปทำอะไรที่ทำให้เราอารมณ์ดีขึ้น กลายเป็นว่าโลกค่อย ๆ สว่างขึ้นมาเอง เพราะว่าเราเหนื่อยแล้วกับการเป็นคนดาร์ก 

เราว่าความเข้มแข็งถูกประทับตราว่าเป็นสิ่งดีงาม แล้วความอ่อนแอถูกประทับตราว่าเป็นสิ่งไม่ดี แต่เรามองว่ามันดีทั้งคู่แล้วมันต้องจับมือกันไป แพทยังเป็นคนร้องไห้ง่าย เพราะรู้สึกว่าน้ำตามันช่วยล้างจริง ๆ 

การร้องไห้คืออะไรสำหรับคุณ

แพทเป็นคนอ่านหนังสือเยอะ ศึกษาเรื่องจิตวิทยาเยอะ ทำให้รู้ว่าน้ำตาเป็นกลไกของธรรมชาติ เป็นสัญญาณที่บอกเราบางอย่าง สมมติว่าร้องไห้กับเรื่องนี้ แปลว่าเรื่องนี้มันมีความหมายกับเราเว้ย ร้องไห้ให้กับใคร มันแปลว่าคนนั้นสำคัญกับเรา หรือโกรธเรื่องไหน แปลว่าเรื่องนั้นกำลังสะท้อนอะไรกับใจเรา 

เพราะฉะนั้น เราจะบอกน้อง ๆ แฟน ๆ ที่มาดูเราแล้วร้องไห้ ว่าเราไม่เชื่อสิ่งที่สังคมชอบบอกว่า อย่าร้องไห้ให้ใครเห็น อย่าอ่อนแอให้ใครเห็น เราไม่เชื่อ เพราะว่ายิ่งคุณเก็บมันมากเท่าไหร่ มันจะไประเบิดทางอื่น แล้วมันไม่เคยดีเลย เราเชื่อว่าเมื่อน้ำตามา ปล่อยให้ไหล ยิ่งปล่อยให้ไหลเร็ว ยิ่งจบเร็ว แล้วคุณจะเข้มแข็งเร็วกว่าคนที่ไม่ยอมร้องไห้ เพราะว่าเราไม่กลั้น เพราะว่าเราหันไปเผชิญหน้ากับความรู้สึกตัวเอง 

เวลากลัว เราจะไม่ฝืนทำเป็นเก่งแล้วเดินไป กลัวก็คือกลัว แล้วคุยกับตัวเองก่อน กอดตัวเองก่อน จับมือตัวเองก่อน เรากลัวว่ะ ใช่ เรากลัว พอเรายอมรับตรงนี้ มันก็จะไปข้างหน้าได้ง่ายขึ้น 

ถ้าน้ำตาจะไหล ๆ แล้วเราบอกว่า ต้องไม่ร้องไห้ กลายเป็นว่าใจมันสั่นกว่าเดิม ไม่ไหวก็คือไม่ไหว ร้องก็คือร้อง เหมือนวันก่อนที่เราขึ้นเวทีนั่นแหละ (หนึ่งวันก่อนขึ้นคอนเสิร์ต Marathon Concert Fest 2022 แพทเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลด้วยอาการลำไส้อักเสบ) เราก็ยอมรับกับตัวเองว่าเรากลัว เพราะไม่รู้ว่าเราจะรอดไหม จะขึ้นเวทีได้รึเปล่า แล้วพอเห็นคนดูน้ำตาก็ไหลพรวดออกมาเลย แล้วก็ไม่คิดจะกลั้นด้วย เพราะรู้สึกว่า นี่คือความจริงใจจากเรา คุณค่ามันอยู่ที่เรา Show Up ในวันนี้ 

ถ้าเทียบว่าเราไม่ไหวแล้วเราไม่มา เรามาแล้วร้องไห้ต่อหน้าคนดูจนร้องเพลงไม่ได้ยังจะดีซะกว่า 

แต่กว่าจะมองได้แบบนี้ ขั้นตอนที่คุณต้องยอมรับว่าฉันเป็นคนอ่อนแอ ฉันเป็นผู้หญิงดราม่า มันยากไหม 

ยาก ยากมาก สุดท้ายมันกลับมาเป็นเพราะว่าเราไม่อยากให้ใครเห็นว่าเราอ่อนแอ ซึ่งก็ไม่รู้ว่ากลัวอะไรกัน ถ้าเขาเห็นว่าเราอ่อนแอแล้วจะเป็นไรไป มันแค่ต้องก้าวข้ามไอ้จุดนั้น สุดท้ายเราจะค่อย ๆ กล้าที่จะรู้สึกว่าต่อให้เขาเห็น ชีวิตเราก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก

เห็นด้วย 

ตรงนั้นแหละ ที่มันค่อย ๆ กะเทาะ ๆ ใจเรา ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นแบบ (ดีดนิ้ว) 

แต่ละครั้งที่เหตุการณ์มันเกิด เราต้องดูแลใจเราก่อน ครั้งที่ 2 ครั้งที่ 3 ครั้งที่ 4 เราก็จะค่อย ๆ โอเคขึ้นที่จะเปิดเผยความรู้สึกของตัวเอง 

คุณดูเป็นคนที่คุยกับตัวเองเยอะมาก ความอ่อนแอ ความเป็นผู้หญิงดาร์ก ๆ ความเป็นผู้หญิงดราม่า มันมีที่มาที่ไปยังไง 

เรียกว่าเป็นที่มา แต่เราว่าไม่ใช่ต้นเหตุ 

ที่มาก็คือเรื่องของคุณพ่อ คุณพ่อเสียตอนที่เราอยู่มหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นช่วงที่เรายังยืนไม่ได้ด้วยตัวเอง วงดนตรีก็เพิ่งตั้ง ใช้ชีวิตอย่างลั้ลลามาตลอดเพราะว่าเป็นลูกคนเดียว ไม่เคยต้องห่วงอะไรในชีวิตเลยทั้งสิ้น 

พอคุณพ่อเสียกะทันหัน กลายเป็นโลกทั้งใบมันถล่มลงมา สิ่งที่เราเคยตัว สิ่งที่เราเคยคิดว่าฉันจะไม่เป็นไร ไม่มีใครทำอะไรฉันได้ เหมือนมันสั่นคลอน เหมือนถูกตัดฐานรากทั้งหมด แล้วตึกก็โครมลงมาหมดเลย 

ด้วยความที่เราคิดซับซ้อนไม่ได้อย่างวันนี้ แค่รู้สึกว่าทำไมฉันต้องเจอแบบนี้ ชีวิตทำร้ายฉันทำไม โลกทำร้ายฉันทำไม แล้วตอนนั้นเรื่องแฟนก็ไม่ดีอีก เราไปคบคนที่มีแฟนแล้วโดยไม่รู้ตัว มีการขอแต่งงานกันแล้วเรียบร้อย คือเราคว้าสิ่งใดก็ตามที่เข้ามาหา เพราะเราต้องการผู้ชายสักคนหนึ่งที่พึ่งพิงได้จากเรื่องพ่อ กับคุณแม่ช่วงนั้นก็ห่างกัน เพราะแพทกับแม่ดีลเรื่องคุณพ่อเสียกะทันหันไม่ได้ทั้งคู่ กลายเป็นเราไม่มีคนคุยด้วย 

คราวนี้มันเหมือนมืดทุกทางที่เราหันไป แต่โชคยังดีที่มีวง Klear เพราะมันเป็นที่ระบายอารมณ์ของเรา คิดว่าถ้าไม่มีวง Klear คงจะไปไหนแล้วไม่รู้ ซึ่งถ้าเกิดย้อนกลับไปฟังอัลบั้มแรก เพลงวง Klear จะดาร์กมาก มันคือโลกของเราในตอนนั้นเลย 

หลังจากนั้น เพลงของคุณก็ยังเศร้ามากอยู่ดีนะ 

มันยังเศร้าอยู่ แต่เป็นความเศร้าในลักษณะที่เราเข้าใจแล้วไงว่าความเศร้าเป็นยังไง วันนี้กลายเป็นเรารู้สึกว่า ฉันจะต้องเจอเรื่องเหล่านั้นทั้งหมด เพราะว่าฉันจะต้องเข้าใจมันก่อน ฉันถึงจะเล่าเรื่องนี้หรือสื่อสารเรื่องนี้ให้กับคนอื่น แล้วมองหน้าเขาตรง ๆ ได้ว่า เออ ฉันเจอมาแล้ว ฉันเข้าใจว่ามันแย่ขนาดไหน 

เฮ้ย แต่มันไม่หนักไปสำหรับตัวคุณเหรอ 

หนักมาก เราก็พัง 

เหมือนต้องแบกรับทุกความเจ็บปวดก่อน เพื่อที่จะถ่ายทอดออกมา 

ตอนนั้นก็ไม่รู้นะว่าเราจะรับเพื่ออะไร แค่รู้สึกว่าชีวิตแม่งไม่แฟร์กับเราเลย ทำไมถึงต้องเจอเรื่องต่อ ๆ กันมา สิ่งเดียวที่เข้าใจคือ อารมณ์มนุษย์มันลงไปสุดได้แค่ไหน เราปล่อยตัวเองให้ดิ่งได้แค่ไหน มันทำให้เราได้อยู่ตรงนั้น

แล้วหลังจากเผชิญความเศร้ามาจนเข้าใจหมดแล้ว เพลงของวง Klear ต้องการสื่อสารอะไรกับคนฟังกันแน่

ตอนที่แต่งออกมาก็ต้องการสื่อสารโมเมนต์ของความเศร้าตรงจุดนั้นแหละ แต่พอเวลาผ่านมา วันนี้เราใช้มันอีกแบบหนึ่ง เราใช้มันในการดึงเขาขึ้นมาจากจุดนั้น 

เวลาย้อนกลับไปฟังเพลงเก่า ๆ แล้วเหมือนได้ย้อนกลับไปมองตัวเองในวันที่เคยพังมาก ๆ ไหม 

ใช่ เราเห็นตัวเองเลย กลายเป็นว่าเราเห็นตัวเองทุกครั้งที่เราเห็นเพื่อนหรือน้องร้องไห้ ฉันรู้เลยว่ารู้สึกยังไง 

ถ้าอย่างงั้นพูดได้ไหมว่าทุกเพลงของวง Klear มาจากประสบการณ์ตรงของคุณทั้งนั้น 

ไม่ได้ บางเพลงมาจากประสบการณ์ตรง บางเพลงมาจากเรื่องของคนอื่น แต่แพทเอาความรู้สึกเศษเสี้ยวประสบการณ์ของตัวเองไปรวมกับเรื่องของเขา 

อย่างเช่น คำยินดี ก็มาจากเพื่อนคนหนึ่ง เจ้าของเรื่องเป็นผู้ชายนะ แล้วด้วยความที่เราก็เคยพังเรื่องความรัก ทำให้นึกออกว่า เวลาที่เราเห็นคนรักเก่ามีคนใหม่มันรู้สึกยังไง แล้วเราก็เขียนเพลงนี้ 

หรือ พันหมื่นเหตุผล เราไม่ได้เจอกับตัวแต่อยู่ในเหตุการณ์ของคนสองคนที่กำลังจะเลิกกัน แล้วก็ถ่ายทอดออกมาเพราะเราเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนเรา 

เธอไหวค่อยไป

จำได้ไหม เพลงไหนที่เสียน้ำตาระหว่างแต่งเยอะที่สุด

แด่เธอที่รัก เป็นเพลงที่เปลี่ยนเนื้อเยอะมาก คือ เมโลดี้มีมานานแล้ว แต่เนื้อนี่ถูกเปลี่ยนมา 20 รอบ ไม่ได้สักที

ตอนแรกธีมของเพลงนี้คือความคิดถึง แต่เราใส่เนื้อเท่าไหร่ก็ไม่ผ่าน ไม่โดน ไม่ได้ จนสุดท้ายคืนวันนั้นมานั่งนึกถึงเพลงนี้ที่แจ๊สผับ ในร้านก็เสียงดังโช้งเช้งเลย ในหัวนึกว่าเราคิดถึงใครที่สุดในชีวิต แล้วเราคิดถึงคุณพ่อ เพราะเป็นคนที่คิดถึงแต่ไปหาไม่ได้ 

จำได้ว่าขอปากกาน้องเด็กเสิร์ฟมาเขียนเนื้อเพลงนี้บนกระดาษรองแก้ว พลิกด้านหลังแล้วก็เขียน กลับมาที่ห้องตัวเองก็เขียนต่อ ร้องไห้ไป สะอื้นไป เขียนไป จนฟ้าสว่าง น่าจะ 6 โมงเช้าถึงเขียนเสร็จ

ใคร หรือ อะไร ที่เป็นตัวบอกคุณว่า เพลงนี้ได้แล้ว เนื้อท่อนนี้ใช้ได้แล้ว

เนี่ย เป็นเรื่องที่ถ้าเล่าเดี๋ยวคนจะหาว่าเหนือธรรมชาติ (หัวเราะ)

มันอยากรู้ตรงเหนือธรรมชาตินี่แหละ

อยากจะบอกว่า เรารู้สึกว่าทุกเพลงที่เราเขียนไม่ใช่ของเราเลย มันไม่ใช่เนื้อของเรา มันมาจากอากาศ คือลอยมา คำมันมาจากไหนไม่รู้ แล้วก็เขียนจด เขียนจด เขียนจด บางทีมาตอนง่วงนอนจะหลับ มาเป็นท่อนเลย คือต้องตื่นขึ้นมาแล้วจด มี 3 เหตุการณ์ที่รู้ว่าจะมา

หนึ่ง คือเวลาที่จะหลับ 

สอง คือเวลาขับรถ ซึ่งเคยขับรถจะไปสตูดิโอ เราดันนึกเนื้อออก ก็ขับเลยไปจนถึงรังสิต จอดข้างทางแล้วก็เขียน เสร็จแล้วก็ขับต่อ เพราะเนื้อมันมาแล้วนึกออกไหม (หัวเราะ) 

สาม คือเวลาอาบน้ำ เราเป็นคนอาบน้ำนานมาก บางทีมีมาทั้งเพลงเลยนะ คือเพลง รูปวาดบนภาพถ่าย มาแบบเนื้อเมโลดี้เลย ไม่ได้มาแบบนิด ๆ หน่อย ๆ ในมือของฉันมีรูปถ่าย… (แพทร้องเพลง) แบบ ฮะ มาจากไหน

เหมือนกับเราทำสมาธิโดยไม่รู้ตัว เวลาเราเคลิ้ม ๆ กึ่งมีสติกึ่งไม่มี แล้วเวลาขับรถ แพทเป็นคนขับรถไม่เปิดเพลง ไม่รู้ทำไม หรือมันเป็นจุดที่สมาธิเกิด ถ้าใครเคยดูแอนิเมชันเรื่อง Soul มันจะมีจุดที่นักดนตรีด่ำดิ่งไป เป็นพื้นที่ปลอดภัย แล้วมันก็พาเราไปอีกเลเยอร์หนึ่ง 

เพลงไหนที่คุณใช้เวลาแต่งเร็วที่สุด 

เร็วที่สุดคือเพลง หาย เพลงแรก อัลบั้มแรก แล้วตอนนั้นก็ยังไม่ได้แต่งเพลงเก่ง จำได้ว่าแต่งที่ใต้ต้นจามจุรี นั่งเล่นกีตาร์ มีเรา ณัฐ กับเพื่อนอีกคนหนึ่ง เล่นกันอยู่แค่ 2 คอร์ด G กับ C แล้วมันก็มา (ร้องทำนองดนตรี) 

แล้วณัฐก็บอก งั้นร้องว่า หาย ละกัน เราก็หายอะไรวะ (หัวเราะ) แล้วก็นั่งเขียนกันตรงนั้นว่าอะไรหาย น่าจะเป็นใจนะที่หาย เพื่อนก็มีเรื่องเล่าให้ฟังพอดีว่า คนนี้ ๆ เขาจะเดินทางไปต่างประเทศ พอกลับมาที่ห้องของแฟนแล้วมันรู้สึกใจหาย แค่นั้น ประมาณ 2 ชั่วโมงเราแต่งเสร็จเลย

พูดถึง คำยินดี เพลงที่จะต้องมีคนยื่นโทรศัพท์มาให้โทรหาแฟนเก่าเวลาไปเล่นคอนเสิร์ต 

ไม่โทรแล้วนะ ฉันไม่โทรแล้ว ฉันเลิกโทร 

ได้ข่าวมาว่า คุณเคยโดนให้โทรหาแฟนเก่ามากกว่า 30 เครื่องพร้อมกันบนเวที

มีทีมงาน Stage ช่วยถือด้วย เรานึกว่างานแถลงข่าว คือทุกคนยื่นโทรศัพท์มาให้ถือ แล้วเราก็ยืนไม่ได้เพราะว่าเสียวตก ดิฉันต้องนั่งขัดสมาธิบนเวทีแล้วก็ร้องเข้าไป

แต่ว่าจุดเริ่มต้นมันง่ายมาก เราไปดูคอนเสิร์ต The Script ที่มาเมืองไทยแล้วเขาโทรหาใครก็ไม่รู้กลางเวทีเลย เราก็มาเล่าให้ที่วงฟัง ถามว่าเล่นกันไหม โทรหาแฟนเก่าปะ คุยกันเล่น ๆ เพราะไม่คิดว่าจะมีคนกล้าทำจริง ทีแรกก็ลองร้านเล็ก ๆ ก่อน เฮ้ย มีคนอยากดูว่ะ ครั้งต่อมาไปเล่นที่ ม.รังสิต แต่ว่าเป็นงานใหญ่มาก ปรากฏว่ามีน้องผู้หญิงคนหนึ่งเดินขึ้นเวทีมา แล้วก็โทรจริง ๆ จนคลิปนั้นมันเป็นคลิปไวรัล 

หลังจากนั้นทุกงานที่ไปก็จะต้องมีโทรหาแฟนเก่า แล้วก็จะมีร้านที่มาจ้างเพื่อให้โทรหาแฟนเก่า (หัวเราะ) มีน้อง ๆ ตามมาหลังเวที มาลานจอดรถ เวลาไปเล่นที่โรงเรียนก็จะแย่งกันปีนขึ้นมายืนเรียงแถวบนเวที แล้วทุกคนก็คือถือมือถือไว้ หรือบางทีก็มีผู้ชายที่ดูเป็นผู้ชายมาก ๆ แต่เขาขึ้นมายืนร้องไห้บนเวทีต่อหน้าทุกคน

ตอนโทรไปคุณคุยอะไรกับปลายสาย หรือร้องเพลงอย่างเดียว

ก็โทรเลย สมมติว่าชื่อ A กับ B ก็ฮัลโหล A เหรอ B บอกว่าอยากให้เราโทรมาร้องเพลงให้ฟัง

เขาอึ้งไหม หรือว่า 

มีทุกแบบ มีตั้งแต่พอได้ยินว่าจะร้องก็ตัดสาย หรือบางคนก็เงียบ แปลว่าฟังอยู่

เหมือนคุณกลายเป็นที่ปรึกษาด้านความรักของแฟนคลับหรือของคนทั่วไปไปแล้วนะ

ก็น่าจะมาจากช่วง คำยินดี นี่แหละ 

กลายเป็นโมเมนต์ที่ทุกคนรู้สึกว่า เขาสัมผัสกับเราได้ ไม่ใช่แค่เป็นศิลปินที่อยู่บนเวทีแล้วเขาไม่รู้จัก พอเราโทรหาแฟนเก่าเขาได้ก็คงรู้สึกเหมือนเราเป็นญาติ เป็นเพื่อน เป็นพี่ ใครสักคน ที่ผ่านมา เราไม่ค่อยรู้สึกอยู่แล้วว่าเราเป็นดารา ศิลปิน เราจะรู้สึกตลอดว่าเราเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง แล้วเราก็อยากให้ทุกคนเห็นสิ่งนั้น ว่าเราเป็นห่วงเขา As a Human to Another Human 

คลิปต่อมาที่เป็นไวรัลใกล้ ๆ กันคือ เพลง พันหมื่นเหตุผล 

น้องผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้ในร้าน เราเห็นก็ทนไม่ได้ เลยลงไปหา ไปกอด ไปร้องเพลงกับเขา แล้วก็บอกเขาในสิ่งที่เราอยากจะบอกกับตัวเองในอดีต ว่า คนที่ไม่ใช่ ทิ้งไปก็ดีแล้ว ร้องไห้ไปเถอะ เดี๋ยววันหนึ่งจะรู้เองว่า ขอบคุณนะที่เลิกกัน

บางคนส่งข้อความเข้ามาเล่าในเรื่องที่ไม่เล่าให้ใครฟังในโลกนี้ มีคนที่มาหาเราก่อนเราขึ้นเวทีแล้วบอกว่า พี่ หนูเกือบฆ่าตัวตาย แต่หนูไม่ทำ เพราะหนูอยากเจอพี่ เราเล่นคอนเสิร์ตเสร็จก็รีบลงมาอยู่กับเขาจนเขาโอเค เพื่อนในวงก็ Follow Up น้อง คุยกันตลอด 

ช่วงที่ทำเพลง รักให้ตาย เราทำแคมเปญเรื่องความรุนแรงในครอบครัว มีคนใช้เฟซบุ๊กปลอมส่งข้อความมาหาเรา แอบส่งมาคุย เพื่อหาวิธีที่จะออกมาจากชีวิตคนคนนี้ เหมือนว่าเราได้ไปเป็นหูให้กับคนที่เขาไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง เพราะเราห่างไกลจากเขามากพอที่จะไม่ไปรู้เรื่องราวในชีวิตเขา แต่เราใกล้ใจเขามากพอที่เขาจะเล่าให้ฟัง

สิ่งเหล่านี้มันสะท้อนกลับมาให้เราเห็นคุณค่าของงานที่เราทำ คุณค่าของการเป็นศิลปินไม่ได้อยู่ที่ชื่อเสียง เงินทอง หรือแสงไฟ 

คุณค่าที่ทำให้เราตัดสินใจว่าจะทำอาชีพนี้ ไปจนกว่าจะไม่ไหว มันคือเรื่องพวกนี้ที่ทำให้เรารู้สึกว่า ถ้าคุณมีโอกาส จงจุดไฟเล็ก ๆ ให้กับใครสักคนในวันแย่ ๆ ของเขา ชื่อเสียงของเรามันคือกระบอกเสียง คือโอกาสที่ทำให้เราดูแลใจคนได้มากขึ้น

เห็นคุณให้คำปรึกษาทางโซเชียลมีเดียของตัวเอง เป็นดีเจ แล้วก็ทำยูทูบด้วย ปัญหาอะไรที่เจอเยอะสุด

ปัญหาที่เขาอยากจะแก้ที่สุดคือเรื่องของการมูฟออน การติดอยู่กับเรื่องอะไรสักอย่างแล้วไปต่อไม่ได้ ติดอยู่กับสิ่งที่ไม่ดีแล้วออกไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่เรารู้เลย คือทุกคนที่ติดต่อเข้ามาเขารอดแล้ว

เพราะว่า

เขาเอื้อมมือหาความช่วยเหลือแล้วไง เขาถามหา How แล้วนะ ถ้าคนที่ยังวนอยู่ก็คงจะไม่ถามหาความช่วยเหลือ คงจะไม่ถามว่าทำยังไง 

แล้วสำหรับคนที่ยังไม่เริ่ม คุณอยากบอกอะไรกับเขา

เราได้มาจาก ดร.แพม-ปรมา มุทิตาภรณ์ ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยา บอกว่า ถ้าสมมติเรามีเพื่อนที่มันวนอยู่อย่างนั้น ดื้อ พูดเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ให้เปลี่ยนคำถาม 

เวลาที่เขามาบ่น มาร้องไห้ แทนที่จะบอกว่า ออกมาจากคนนี้ได้แล้ว หรือเลิกกับมันสักทีเถอะ ให้เปลี่ยนเป็นถามว่า จะทนจนถึงเมื่อไหร่ เหตุการณ์ไหนที่จะทำให้รู้สึกว่าทนไม่ไหว แล้วเขาจะเริ่มคิด

อีกอย่างคือให้บอกเขาว่า ยังมีฉันนะ ให้เขารู้ว่าถ้าออกมาแล้วเขาจะไม่เคว้งคว้างจนไม่กล้าออกมา ยังไงเขาก็จะเจอเรา

ในฐานะที่ปรึกษาที่ให้กำลังใจคนอื่นมากมาย อยากรู้ว่าเวลาตัวคุณเองมีปัญหา คุณปรึกษาใคร

แฟนกับแม่ แล้วก็เพื่อนสนิท ถ้าไม่ใช่ 3 คนนี้จะไปปรึกษาคนที่เขาทำสิ่งนั้น ๆ สำเร็จแล้ว 

เราระวังมากเลยกับการไปหาที่ปรึกษา จะไม่ปรึกษาคนที่ไม่เคยทำสิ่งนั้น จะไม่ปรึกษาคนที่ไม่เคยผ่านเรื่องนี้ ถ้าเราอยากลาออกจากงานประจำ ไปทำธุรกิจตัวเองเล็ก ๆ แต่เราไปถามคนที่ทำงานที่เดียวกับเรา ที่เขาเองก็ไม่กล้าลาออกเหมือนกัน คำตอบที่เขาให้เราไม่มีทางทำให้เราลาออกได้เลย เราควรไปถามคนที่ลาออกแล้ว ทำร้านแล้ว ต่อให้ไม่รู้จักกันก็ต้องไปถาม 

ทุกวันนี้แพทก็จะเป็นแบบนั้น ค่อนข้างหน้าด้านหาที่ปรึกษา ผู้ใหญ่ที่อาจจะไม่ได้รู้จักกันขนาดนั้น แล้วโดยส่วนมาก ทุกคนยินดีมากที่จะแชร์ประสบการณ์ที่เขาเคยผ่านมา เหมือนเขาอยากบอกจะตาย แต่ไม่รู้จะบอกใคร รอคอยที่จะเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังมานาน 

เพื่อนรักไม่ได้แปลว่าจะให้คำตอบได้ทุกเรื่อง เขาเป็นที่พิงทางใจของเรา เป็นอ้อมกอดให้เราได้ ไปร้องไห้ใส่มันได้ แต่อาจจะฟังคำแนะนำที่เขาไม่เคยผ่านไม่ได้ ถ้าจะหาหนทาง หาคำตอบ หรือจะแก้ปัญหา อยากให้ไปหาคนที่เขาเก่งกว่าเราในเรื่องนั้น ๆ

แล้วปัญหาอะไรที่คุณมักจะปรึกษาคนอื่น แก้ไขเองไม่ได้

เรื่องงานใหม่ ๆ ที่เราไม่เคยทำ แม้แต่หลัง ๆ นี้จะทำเพลงใหม่ก็ไม่ถามคนเดิม ๆ เรากลับไปถามแฟนเพลง เพราะเขารู้ดีกว่าเราว่าเขาอยากฟังอะไร 

กระโดดกอด

ช่วงหลังคุณลุกขึ้นมาทำอะไรใหม่ ๆ เยอะ ทั้งถ่ายแบบ แต่งตัวเซ็กซี่ ตีขัน ฯลฯ คุณเคยบอกว่าสิ่งเหล่านั้นคือการก้าวผ่านขีดจำกัดต่าง ๆ ของตัวเอง อยากรู้ว่าอะไรคือขีดจำกัดนั้น

ขีดจำกัดของพวกเราทั้งหลาย คือตัวตนทั้งนั้นเลย สิ่งที่ทำไปอันนั้นไม่ใช่ฉัน อันนี้ไม่ใช่ฉัน เป็นตัวตนที่เราขีดไว้แล้ว ฉันเป็น Rock Star ใส่สีดำ ทำตัวแมน ๆ หน่อยแล้วสบายใจ อยู่ท่ามกลางผู้ชายแต่งตัวเป็นผู้หญิงมากแล้วจะเขิน

สิ่งใหม่ ๆ ที่เราไม่เคยทำก็เพราะกลัวทำแล้วแป้ก กลัวทำแล้วออกมาไม่ดี ถ่ายแบบเราก็ไม่เคยทำ ไม่กล้า คล้าย ๆ ว่ามันเป็นเกราะที่เราสร้างขึ้นมาเอง คิดว่าตรงนี้เราปลอดภัย อย่าก้าวออกไปเลย 

การก้าวออกมาครั้งนี้เกิดจากการที่เราอยากไปไกลกว่านี้ คิดกับตัวเองมาตลอดว่า ทำยังไงให้วง Klear ไปได้ไกลกว่าที่เป็นมา ทำยังไงให้มันดูแลใจคนได้มากกว่านี้ แต่มันก็ต้องดังกว่านี้ใช่รึเปล่า แล้วเราติดอะไรอยู่ อ๋อ ก็ติดไอ้สิ่งที่เราคิดว่าจะไม่ทำ สิ่งที่เราบอกว่า นั่นไม่ใช่ฉัน 

พออยู่ในวงการดนตรีที่เป็นแบนด์ของประเทศไทย มันไม่มีผู้หญิงเลยแม้แต่คนเดียว เหลือฉันหนึ่งคน เวลาที่เราอยู่ในค่าย Genie Record มองไปมีแต่ผู้ชาย เสื้อดำ กางเกงยีน หน้าเข้ม รองเท้าบูต เราก็ซึมซับมาสิบกว่าปีจริง ๆ นะ เหมือนอยู่สบายในแบบนั้นแหละ แล้วเราก็รอดมาตลอด รอดมาอย่างดี

แต่พอช่วงโควิดที่เราห่างจากทุกคน ห่างจากทุกอย่าง เหมือน Break Through ตัวเอง กลับไปหาว่า เด็กหญิงแพท ก่อนหน้าที่จะเป็นร็อกเกอร์เนี่ย มันเป็นใครวะ อุ๊ยตายแล้ว ตอนเด็ก ๆ ใส่ชุดนางฟ้าออกไปล่ามังกร แล้วก็มีไม้กายสิทธิ์อันหนึ่ง จริง ๆ แล้วเราเป็นเด็กช่างฝัน เราชอบศิลปะ เราชอบการแต่งตัว ชอบผจญภัย ชอบการท่องเที่ยว แล้วเราก็ค่อย ๆ ถามหาคนรอบตัวว่า ใครที่จะพาเราไปทำสิ่งใหม่ ๆ ได้บ้าง เพราะเราอยากกลับมาแต่งตัว 

หรือ Crystal Singing Bowl ก็เป็นเรื่องใหม่ ๆ ที่ไปลองทำ เพราะรู้สึกว่าอยากจะทำอะไรเพราะแค่สนุกแล้ว ทำโดยที่ไม่กลัวว่าจะไปกระทบกับ แพทวง Klear ไหม สุดท้ายมันคือตัวตนที่เราตั้งกรอบขึ้นมาทั้งหมดเลย ทำให้เราไม่ได้ใช้ชีวิตในแบบสนุกเต็มที่อย่างที่เราอยากใช้ 

ส่วนมันจะทำให้ใครต้องปรับตัวบ้าง ส่วนตัวรู้สึกว่าก็ให้เป็นหน้าที่ของเขา (หัวเราะ)

กำลังจะถามเลยว่าปฏิกิริยาคนรอบข้างเป็นยังไง

ไม่รู้ แต่เราคิดว่าไม่เป็นไร เราอยากใช้ชีวิตให้มีความสุข อยากใช้ให้มันเต็มที่ อยากมีแพสชันกับทุกอย่างที่ทำอีกครั้งหนึ่ง เรารู้สึกว่าเรื่องศิลปะ เรื่องการผจญภัยมันหายไปจากเรา เพราะกรอบบางอย่าง

มีขีดจำกัดอะไรอีกที่คุณยังก้าวข้ามไม่พ้น หรือไม่กล้าที่จะก้าวออกไป

(นิ่งคิด) เราไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย เพราะว่าตอนนี้กำลังไล่ทำอยู่

มีลิสต์

ไม่ถึงกับมีลิสต์ ช่วงนี้คืออยากทำ อยากแต่งตัว อยากให้ทุกคนเห็นความเป็นผู้หญิง 

ถ้าถามว่าอะไรที่อยากทำแล้วยังไม่ได้ทำ ตอนนี้น่าจะไม่มี แต่ว่าขีดจำกัดที่ยังกลัวก็น่าจะเป็นเรื่องอายุ เราก็กำลังเรียนรู้และเล่นสนุกกับแต่ละอายุที่กำลังเดินหน้าไปของเราเหมือนกัน 

เพราะเราเริ่มเดินทางเร็ว ตอนที่เริ่มทำวง เราคิดว่า 30 ก็เลิกทำแล้ว ด้วยความที่วงการบันเทิงสมัยนั้นคนเกิน 30 คือจบ แต่พออยู่มาเรื่อย ๆ เอ๊ะ มันไม่จบ เพลง คำยินดี เพิ่งมาพีกตอนอายุ 29 แล้วจะเอาไงต่อวะ แล้วตอนนี้มันก็ 30 กลาง ๆ แล้วไงต่อวะ แต่เรายังสนุกอยู่เลย 

นี่น่าจะกลายเป็นขีดจำกัดต่อ ๆ ไปที่เราอยากจะสนุกแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ โดยที่มันต้องท้าทายทั้งกรอบของสังคมและที่ตัวเราเองเป็น 

อย่าไปกังวลถึงอนาคตข้างหน้าให้มากนักเลย ถ้าวันนี้ยังสนุก ก็คิดทุกวันเป็นวันนี้ไปเรื่อย ๆ มันก็คงดีไปเรื่อย ๆ เอง ซึ่งอันนี้ก็เป็นเรื่องที่เรากำลังเวิร์กกับตัวเองอยู่

แวะมาพูดถึงโปรเจกต์ บ้านแสงจันท์ ถือเป็นหนึ่งในเรื่องที่อยากทำมานานไหม

เป็นเรื่องที่ 2 เรื่องมาชนกันดีกว่า หนึ่ง คือ เราว่าชื่อเสียงมันควรจะทำประโยชน์ให้กับผู้คนได้เป็นรูปธรรม ซึ่งยังไม่รู้ว่าจะเป็นอะไร ตอนนั้นก็เก็บไว้ในใจ 

ประจวบกับได้ไปรู้จักกับ หมอโน้ต-นพ.ภาสกร วันชัยจิระบุญ ผู้ช่วยผู้อำนวยการศูนย์เชี่ยวชาญระดับสูง สาขามะเร็ง โรงพยาบาลพระปกเกล้า แล้วก็คุณหมอชวนไปช่วยประกาศรับบริจาคสร้างตึกที่จันทบุรี ซึ่งคุณพ่อแพททำงานสุดท้ายที่จันทบุรี แล้วคุณพ่อเป็นโรคมะเร็ง เราก็เลยช่วยเรื่องนี้เต็มที่เลย 

พอสร้างตึกนั้นเสร็จ หมอโน้ตก็มานั่งคุยกับเราหลังเวทีคอนเสิร์ต แล้วถามว่าจำตึกนั้นได้ไหม มันทันสมัยมากเลย ผู้คนเดินทางมาจากทั่วภาคเลย แต่กลายเป็นว่าผู้คนเดินทางมามีเครื่องมือใช้ แต่ไม่มีที่นอน แล้วหมอโน้ตกำลังจะสร้างตึกอาคารที่พักให้คนมาพักฟรี เราก็จบสถาปัตย์ แฟนเราก็มีบริษัทสถาปนิก เลยเอ่ยปากขอลองทำแบบให้ และจะช่วยโปรโมตโปรเจกต์นี้เต็มที่ ช่วยกันหาเงินมาสร้าง 

มันยากไหม การเป็นนักร้องกับสถาปนิกไปพร้อมกัน

ไม่ยาก เพราะว่ามีแฟน (หัวเราะ) เอาตรง ๆ แพทไม่ได้ลงมือทำ โปรเจกต์นี้ต้องขอบคุณสถาปนิก วิศวกร นักออกแบบตกแต่งภายใน จิตอาสา ทั้งหมดคือ 20 คนที่มาทำงานให้โดยไม่คิดเงินเลยสักบาท เราแค่บอกเฉย ๆ ว่ามีโปรเจกต์นี้อยู่ ใครอยากมาร่วมบ้าง 

การที่จะรวบรวมคนมาช่วยกันสร้างอะไรดี ๆ สักอย่างหนึ่งให้สำเร็จ จริง ๆ มันไม่ได้ยากขนาดนั้น ต่อให้เราไม่มีเวลาทำ แต่เรามีเวลาที่จะพูด แล้วก็ประสานงานให้มันเกิด 

เป็นงานที่เติมเต็มชีวิตเรามากว่า ในที่สุดชื่อเสียงที่ได้มามันก็เป็นประโยชน์กับใครแล้ว ปกติผู้ป่วยกับญาติเขาต้องเสียเงินไปนอนโรงแรม หรือบางคนก็ยอมนอนพื้น วันนี้เขามีที่พักแล้ว เราชื่นใจมาก

พูดถึงคอนเสิร์ตใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้น หลังจากที่คุณกลายเป็นคนใหม่ ได้ทำอะไรใหม่ ๆ ที่ไม่เคยทำหลายอย่าง ในคอนเสิร์ตนี้จะมีอะไรใหม่ ๆ เกิดขึ้นบ้าง

ที่แน่ ๆ จะมี Crystal Singing Bowl ที่น่าจะเป็นครั้งแรกในประเทศไทย อีกอย่างคือน่าจะได้เห็นการเรียบเรียงเพลงใหม่ เพลงที่เคยฟังมามันอาจจะดิ่งได้มากกว่านั้นอีก

ยังได้อีกเหรอ

ด้วยความที่มันชื่อ The Klear Sky Concert #จะเป็นทุกท้องฟ้าให้เธอ เรามองว่าท้องฟ้าแต่ละแบบให้ Mood แตกต่างกัน ท้องฟ้ากลางคืนให้ความรู้สึกอย่างไร ลองจินตนาการว่า เราร้องเพลงเวลาไหนจะเศร้าที่สุด ท้องฟ้าตอนเย็น กำลังจะมืดรึเปล่า บรรยากาศตรงนั้นมันจะพาผู้คนให้ไปที่สุดของอารมณ์ได้ 

แล้วสิ่งที่พูดในคอนเสิร์ตจะไม่เหมือนกับงานอื่น ๆ เราตั้งใจว่ามันต้องให้อะไรกับคนที่ไป เหมือนไปชาร์จแบตชีวิตให้เขา เติมพลังให้เขา ให้กลับไปแล้วมีหัวใจที่แข็งแรงขึ้น 

คุณมีส่วนร่วมอะไรบ้างในคอนเสิร์ตนี้

วงทำกันเองทุกอย่างเลย คุยกันว่าอยากได้อะไร ต้องทำอะไรบ้าง หรือภาพฝันที่มีในหัวเราเป็นยังไง แล้วก็มีทีมงานที่ช่วยสานฝันให้มันเป็นจริง จัดวันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2565 ที่ธันเดอร์โดม เมืองทองธานี

คุณใช้ประสบการณ์ตัวเองแต่งเพลงมาพอสมควรนะ ถ้าให้แต่งเพลงเกี่ยวกับชีวิตช่วงนี้ มันจะเป็นเพลงที่เล่าเรื่องอะไร

คงจะพูดว่า ขอบคุณนะที่วันนี้เรายังมีกัน 

ฉันไม่รู้หรอก พรุ่งนี้ฉันจะเสียเธอไปไหม เธอจะเสียฉันไปหรือเปล่า ณ โมเมนต์นี้ ตรงนี้คือเรามีกัน อยากให้รู้ว่าขอบคุณนะ

อยากให้ประเมินตัวเองตอนนี้ ถ้าคะแนนเต็ม 10 คุณให้ตัวเองเท่าไร และต้องหักคะแนนอะไรไปบ้าง

ช่วงนี้เก่ง (หัวเราะ) 

เราไม่เคยให้คะแนนตัวเองสูงเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต ช่วงนี้ให้ 9 เลย หัก 1 คะแนน เพราะเราในเมื่อก่อนกดดันตัวเองเก่งมาก ด่าตัวเองเก่ง ไม่เคยมีอะไรดี ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง คนอื่นบอกว่าดีแล้ว เราก็จะบอกว่าดีไม่พอตลอด เป็นนิสัยเก่าที่มันก็ยังไม่หายสักที เวลาที่เรา Down จริง ๆ เหนื่อยจริง ๆ ทั้งร่างกายและจิตใจ นิสัยเก่าก็กลับมาเหมือนกัน เรายังมี Devil ตัวเดิมที่ยังไม่หมดฤทธิ์แล้วจะกลับมาเมื่อเราอ่อนแอ ฉันรู้ว่าแกยังอยู่ ฉันรู้ว่าเรายังมีความดาร์กเดิม ๆ แค่เขาสงบเร็วขึ้น เพราะเราฟังเขามากขึ้น 

นี่คือ 1 แต้มนั้นที่ก็เป็นเรื่องธรรมดา และคิดว่าคงมีต่อไปเรื่อย ๆ

ขอบคุณสถานที่

โรงแรม Mode Sathorn Hotel Bangkok 

144 ถนนสาทรเหนือ แขวงสีลม เขตบางรัก กรุงเทพมหานคร (แผนที่)