แจ๊ก – ฮอร์โมนส์ วัยว้าวุ่น (พ.ศ. 2556)

ภูมิ – อนธการ (พ.ศ. 2558)

ไอ่ – I Hate You, I Love You (พ.ศ. 2559)

น้อย – แสงกระสือ (พ.ศ. 2562)

เหล่านี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของผลงานละครทั้งหมด 18 เรื่อง มิวสิกวิดีโอ 6 เพลง ภาพยนตร์สั้น 3 เรื่อง และภาพยนตร์ 2 เรื่อง ของ โอบ-โอบนิธิ วิวรรธนวรางค์ ผู้เข้าวงการบันเทิงตั้งแต่อายุ 18 จนปัจจุบันอายุ 26 ปี แต่คว้ารางวัลไปแล้วกว่า 5 รางวัล และมีรายชื่อชิงรางวัลกว่า 7 รางวัล 

ออกจะเขินหน่อยๆ ที่ต้องยอมรับว่าเราไม่ค่อยรู้จักวงการบันเทิงไทยมากนัก แต่ถ้าลองได้ยินชื่อภาพยนตร์หรือละครเรื่องต่างๆ ที่ว่ามา ก็พอจะอ๋อขึ้นบ้าง เช่นเดียวกับเมื่อได้รู้ว่าบุคคลที่เรากำลังจะมาเปิดโปงความลับในวันนี้เป็นเจ้าของผลงานการแสดงมากมายที่เราคุ้นหู

นั่นจึงทำให้เราสนใจว่า ขณะที่โอบมีอายุในวงการบันเทิงมากขึ้นเรื่อยๆ จาก 1 ปี เป็น 3 ปี และเป็น 9 ปีในตอนนี้ อะไรทำให้โอบนิธิ ได้รับการพูดถึงว่าเป็นนักแสดงที่เล่นได้หลายบทบาทและได้รับรางวัลมากมาย 

จากความบังเอิญ โชคชะตา หรือพรหมลิขิตที่ฉุดดึงเขาลงจาก BTS เพื่อไปแคสต์โฆษณาจนได้แสดงมิวสิกวิดีโอเพลง สุดท้ายก็ต้องยอม ของ FiFi BLAKE ในวันนั้น อะไรทำให้เด็กที่หวังเพียงหาเงินไปซื้อเสื้อผ้า หลงรักการแสดงในวันนี้

ความสำเร็จหรือเป้าหมายสูงสุดของใครๆ อาจเป็นการได้รับรางวัลหรือการอยู่ในวงการไปชั่วกาลนาน แต่ความเป็นโอบที่ถือคติว่าตั้งใจทำงาน รักษามาตรฐานให้คงเดิม และพัฒนาตัวเองอยู่เรื่อยๆ ทำให้ความสำเร็จของเขาแตกต่างจากคนอื่นยังไง

“เราไม่เคยมองว่าตัวเองอยู่ในจุดที่ยิ่งใหญ่เหนือกว่าใคร ถ้าเราคิดอะไรที่ใหญ่เกินไปหรือคิดว่าเป็นคนนู้น คนนี้ คนนั้น มันจะทำให้เราไม่ได้เป็นตัวเอง”

นี่คือความลับ 10 ข้อที่เรารับรู้ได้ถึงความเป็นโอบที่แสนธรรมชาติ สนุกสนานกับการพูดคุยถึงงานอดิเรกที่ค่อนข้างจริงจังในวัยเด็ก และตื่นเต้นเมื่อได้พูดถึงสิ่งใหม่ๆ ที่ได้ Explore (หากไม่รวมคำที่เราตัดไป เชื่อว่าโอบพูดคำนี้ไปมากกว่า 50 ครั้ง) จนทำให้เราอดไม่ได้ที่จะอยากรู้ว่าสิ่งที่เขาอยากค้นหาไปเรื่อยๆ คืออะไร 

ป.ล. ความลับทั้ง 10 ข้อด้านล่างนี้จะมีในโลกหรือไม่ก็สุดแล้วแต่คุณจะพิจารณากดแชร์ออกไป

ถ้าพร้อมแล้ว ไปล้วงความลับของเขากัน

ความลับข้อที่ 1 โอบนิธิ อดีตนักเทนนิส 1 ใน 80 ของประเทศ

โอบนิธิ ในวัยเด็กฝันอยากเป็นอะไร

ตอนเด็กเราก็เหมือนเด็กคนอื่นๆ คืออยากเป็นหลายอาชีพมาก อยากเป็นหมอ เป็นตำรวจ เป็นนักบิน แต่ไม่เคยคิดอยากทำงานในวงการบันเทิงเลย ชีวิตเราถ้าไม่เล่นกีฬาก็เป็นเด็กเนิร์ด เพราะแม่ค่อนข้างซีเรียสเรื่องการเรียนมากๆ ส่วนพ่อเป็นสายผ่อนคลาย พาไปเล่นกีฬาจนเราเล่นกีฬาได้ทุกชนิด แต่ถ้าเอาดีจริงๆ คือเทนนิส เพราะเริ่มเล่นตั้งแต่อายุสิบขวบ 

ตอนไปแข่งแมตช์แรก ครอบครัวเราขนไปดูกันทั้งบ้าน ทั้งอากง พ่อ แม่ พี่ น้อง แต่สุดท้ายก็แพ้ ขับรถกลับบ้านกันหน้าจ๋อย แต่ตอนนั้นเรารู้สึกเฉยๆ นะ ไม่ได้เสียใจเพราะเข้าใจว่ามันคือการแข่งกีฬา แล้วยิ่งเป็นสนามแรกของเราที่หลายอย่างไม่เป็นใจ เช่น ตอนวอร์มก่อนแข่งเราวอร์มจนเอ็นไม้ขาด แต่เราดันไม่มีไม้สำรองและเราขึ้นเอ็นไม่ได้ภายใน สามสี่นาที จนต้องวิ่งวุ่นขอยืมไม้จากคนอื่นไปทั่ว ครั้งนั้นทำให้เราได้บทเรียนว่าเราต้องมีไม้สองอัน

แต่เด็กเอ็นขาดในแมตช์แรกก็กลายเป็นนักเทนนิส 1 ใน 80 ระดับประเทศ 

ใช่ เราแข่งเทนนิสมาเรื่อยๆ จนอายุสิบสี่ เราติดหนึ่งในแปดสิบของประเทศไทย แต่ไม่ได้ดีใจมากขนาดนั้น เพราะแรงกิ้งของเทนนิสวัดระดับความเก่งค่อนข้างยาก อาศัยว่าใครลงเล่นบ่อยๆ ก็จะมีแต้มเก็บไปเรื่อยๆ แต่ที่ภูมิใจที่สุดคือ เราเคยแข่งกับน้องคนหนึ่งที่ติดหนึ่งในห้าของรอบนั้น เขาเป็นมือวาง แต่เราเป็นใครก็ไม่รู้ที่จริงๆ ตกรอบไปแล้วแต่ดันจับฉลาก Lucky Draw ได้แข่งกับเขา ตอนนั้นคนมาดูน้องเขาเต็มเลยแต่กลายเป็นว่าเราชนะ จนเข้าไปได้ถึงรอบแปดคนสุดท้าย ตอนนั้นคนฮือฮามากว่า โอบนิธิ เป็นใครวะ มันสุดยอดมาก ทำไมถึงชนะคนนี้ได้จนคนเริ่มรู้จัก โอบนิธิ วิวรรธนวรางค์ 

ความลับข้อที่ 2 เส้นทางนักแสดงคือมีคนดึงลงจาก BTS ให้ไปแคสต์โฆษณา 

ดูไปได้ดีในสายกีฬา คุณไม่คิดเป็นนักกีฬาจริงจังบ้างเหรอ 

คิดนะ เพราะทักษะกีฬาเราสูงมาก จนเราก็คิดว่าหรือเราจะไปเป็นนักกีฬา แต่ตอนเลือกเรียนต่อมันเหมือนเราต้องเลือกสักทาง เรามองไปที่เพื่อนๆ ก็เห็นว่าทุกคนมีทางเป็นของตัวเอง บางคนอยากเป็นวิศวะฯ อยากเป็นนู่นเป็นนี่กัน แต่เรายังหาทางไม่ได้ว่าอยากจะเป็นอะไร 

ด้วยความที่แม่อยากให้ลูกสักคนเป็นหมอ พี่สาวก็ไม่ได้เป็น มันเลยตกมาที่เรา ตอนนั้นก็เรียนได้ทุกวิชา ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ เลข แม่เลยบอกว่าไม่ลองเลือกดูล่ะ แต่เรียนไปสักพักก็เริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่ สิ่งที่เราเก่งจริงๆ และคิดว่าน่าจะได้ใช้คือเลขกับภาษาอังกฤษ เลยตัดชอยส์ได้และเลือกบัญชี วารสารฯ และเศรษฐศาสตร์ ไป พอมาทำงานจริงๆ ถึงได้รู้ว่าอยากเรียนนิเทศฯ มากๆ เพราะเวลาฟังทีมงานคุยกันก็อยากรู้มากเลยว่าอะไรคือกล้องผิดแกน ต้องปรับแบบนั้นแบบนี้ แต่เราดันขาดไปร้อยคะแนนถึงจะได้วารสารฯ เลยได้เรียนเศรษฐศาสตร์ไป 

ก่อนหน้าเป็นนักเรียนเศรษฐศาสตร์ เด็กชายโอบมาเป็นนักแสดงได้ยังไง

ตอนนั้นอยู่มอหก เป็นช่วงที่กำลังงงๆ กับชีวิตพอดี แล้วตอนที่เรานั่ง BTS ไปเรียนที่พญาไท ก็มีคนดึงเราที่สถานีสยาม บอกว่าน้อง พี่ชอบคาแรกเตอร์น้องมาก ไปลองแคสต์โฆษณาให้พี่ได้มั้ย ตอนนั้นกลัวมากเพราะตอนนั้นมิจฉาชีพเยอะ เราก็ เฮ้ย ใครก็ไม่รู้มาดึงเราแบบนี้ แต่คุยไปคุยมาเลยชวนพ่อไปแคสต์ด้วย ปรากฏว่าได้ ตอนนั้นรู้สึกว่ายาก เราเล่นแข็งมากๆ ถ้าให้พูดก็คือห่วย กลับไปดูยังรู้สึกอายตัวเองเลย เพราะตอนนั้นอายุสิบแปด ตอนนี้เราอายุยี่สิบหก ก็ประมาณแปดเก้าปีได้แล้ว

ความลับข้อที่ 3 เงินคือสิ่งที่ทำให้เด็กชายโอบอยากเข้าวงการ

ตอนนั้นดีใจมั้ยที่แคสต์ผ่าน 

ตอนแรกเราไม่ได้คิดอะไรเลย คิดเรื่องเงินอย่างเดียว เพราะพ่อแม่ไม่ค่อยตามใจ เขาจะให้ในสิ่งที่จำเป็นเท่านั้น อย่างค่าเรียนพิเศษ แม่ก็ไม่เคยบ่น แพงเท่าไหร่ก็จ่ายได้ ค่าไม้เทนนิสไม้ละหกเจ็ดพันบาท ต้องซื้อครั้งละสองไม้ เปลี่ยนเอ็นครั้งหนึ่งก็สี่ห้าพันบาท พ่อก็ยอมซื้อให้ แต่พอเราซื้อรองเท้าคู่แรกในชีวิตราคาพันแปดร้อยบาท แม่บ่นยับเลย บอกว่าซื้อรองเท้าอะไรตั้งพันแปด แม่ใส่รองเท้าคู่ละสามร้อยบาทเอง เราเลยตกลงทำงานเพราะอยากได้เงินมาซื้อเสื้อผ้า ซื้อของเอง

พอได้เงินก้อนแรกมาก็เอาไปซื้อของเลย

ไม่ เราเอาเงินก้อนแรกไปให้แม่

อ้าว

อดทนก่อน (หัวเราะ) แล้วค่อยเอาเงินก้อนที่สองไปซื้อของที่อยากได้ 

ความลับข้อที่ 4 อนธการ คือภาพยนตร์เปลี่ยนชีวิต

จากเด็กที่อยากได้เงินมาซื้อของ อะไรทำให้คุณทำงานในวงการบันเทิงมาได้ตั้ง 8 – 9 ปี 

มันเกิดการเปลี่ยนแปลงตอนเราได้เล่นหนังเรื่อง อนธการ บทบาทที่เราเคยเล่นในเรื่องอื่นๆ มันยากหมดนั่นแหละ แต่เรื่องนี้ยากที่สุด เพราะก่อนหน้านั้นเราเล่นเป็นตัวประกอบมาตลอด ไม่ว่าจะใน ฮอร์โมนส์ วัยว้าวุ่น หรือเรื่องไหน แต่อนธการ เป็นหนังที่ดำเนินไปด้วยคนสองคน ถ้าเราไม่ได้โฟกัสด้านการแสดงจริงๆ หนังเรื่องนี้จะไปไม่รอดเลย 

เรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกว่า เราไม่ได้อยากทำงานนี้เพราะอยากหาเงินเพียงอย่างเดียว แต่เราเริ่มสนุกกับมัน เริ่มเป็นผู้ใหญ่ที่จัดการชีวิตตัวเอง เริ่มรู้สึกว่าการแสดงทำให้ชีวิตเรามีความหลากหลายมากขึ้น เราได้ลองเป็นตัวละครตัวนี้ ตัวนั้น มันก็แปลกดีที่ต้องเปลี่ยนคาแรกเตอร์ตัวเองไปเรื่อยๆ ต้องศึกษา อยู่กับมัน และทำให้ชินจนเป็นกิจวัตรของเราซึ่งท้าทายมากๆ เพราะสิ่งที่เข้ามาในชีวิตไม่เคยซ้ำกันเลย 

อีกอย่างมีโอกาสดีตรงที่สมมติเราได้รับบทพระเอกที่ขี่ม้า เราก็ต้องไปเรียนขี่ม้า เราจะต้องเป็นนักปีนผาก็ต้องไปเรียนปีนผา เป็นนักว่ายน้ำก็ต้องไปเรียนว่ายน้ำจริงๆ ซึ่งเราคงไม่ได้ทำในชีวิตจริงเพราะมันเป็นงานอดิเรกราคาแพง การเป็นนักแสดงจึงทำให้เรามีโอกาสที่ดีกว่าคนอื่นซึ่งเกินกว่าที่เราคาดไว้

ความลับข้อที่ 5 อังใน คลับสะพานฟาย คือบทบาทที่ทำให้ได้ออกจาก Safe Zone

บทบาทไหนที่ทำให้คุณออกจาก Safe Zone 

เราเรียนโรงเรียนชายล้วนมาตลอด เห็นคนที่แสดงออกหลายแบบ เราจึงอยากเล่นเป็นเพศหลากหลาย บทที่เราว่าโคตรเป็นการก้าวออกจากเซฟโซนที่สุด คือบทบาทในเรื่อง คลับสะพานฟาย โดยทั่วไปคนก็น่าจะอยากเลือกแสดงบทที่ทำให้ตัวเองดูดี แต่เราอยาก Explore ด้านการแสดงจริงๆ อยากลองเอาสิ่งที่เราเคยเห็นมาหลายๆ แบบมาถ่ายทอดให้คนได้ดู 

หลังจากบทนี้ก็ยังไม่มีบทไหนที่เราอยากจะเล่นมากๆ แค่อยากเป็นคนคนหนึ่งที่ถ่ายทอดตัวละครนี้ออกมาให้คนเข้าใจเขามากกว่า เช่น ที่พี่ต่อ-ธนภพ ลีรัตนขจร เคยเล่นเรื่อง Side by side พี่น้องลูกขนไก่ เขาเคยเล่าว่า ไปจับมือเด็กออทิสติกแล้วบอกว่าจะทำให้คนดูเข้าใจความรู้สึกและความคิดเขาให้ได้ เราว่ามันเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มาก

ความลับข้อที่ 6 บิลลี่ใน Blackout คือความยากรูปแบบใหม่

แล้วบทบาทบิลลี่ในเรื่อง Blackout ที่กำลังจะออนแอร์เป็นยังไงบ้าง

เรื่องนี้เป็นซีรีส์ที่เล่าถึงเด็กสี่คนที่ไปเที่ยวจนลืมว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง สุดท้ายมาพบว่ามีคนหนึ่งถูกแทงและต้องหาว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทั้งเรื่องถ่ายในแนวตั้งและเป็นซีรีส์แบบ Long Take โดยตัวละครสี่ตัวจะเจอเหตุการณ์ต่างกันในเวลาเดียวกัน 

ความยากอย่างแรก คือถ้าเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา ทุกคนต้องเริ่มแสดงใหม่ทั้งหมด ส่วนความยากของเรา คือเราเป็นคนที่ถูกแทง ต้องอยู่เฉยๆ แต่จะแสดงให้เห็นยังไงว่าความเจ็บในแต่ละนาทีที่ผ่านไปมันต่างกัน เจ็บเลเวลนี้กับอีกเลเวลหนึ่งต้องทำยังไง มันสนุกดีนะ แต่เหนื่อยมากๆ 

กว่าจะเป็นโอบนิธิ ที่เล่นได้หลายบทบาทขนาดนี้ต้องผ่านอะไรมาบ้าง

เราเรียนเพิ่มเยอะมาก ทำการบ้านกับตัวละครจนเข้าไปอยู่ในตัวเราโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เราจะเซนซิทีฟสุดๆ เปิดเพลงเศร้าก็น้ำตาคลอ แต่ก็คิดว่าไหนๆ จะมาก็ให้มันมา เราจะลอง Explore มันดู 

อย่างการเล่นเป็นบิลลี่ในเรื่องนี้ ก่อนแสดงมีแบบฝึกหัดที่ให้เราจินตนาการว่า ถ้าถูกเข็มหนึ่งเล่มแทงเข้าไปมันจะเจ็บประมาณไหน แล้วถ้าเข็มร้อยเล่มแทงเข้าไปในท้องจะเป็นยังไง เราแค่ลองเอานิ้วจิ้มเข้าไปก็เจ็บแล้ว แต่เมื่อต้องกลับมาอยู่ในโลกแห่งความจริง ก็ต้องกลับมาให้ได้นะ ไม่ใช่ถลำลึกจนเอาตัวเองกลับมาไม่ได้ ดังนั้น เวลาแสดงเรื่องหนึ่งเสร็จ เราจะชอบล้าง อย่างไปเที่ยว ไปดูวิว ไปอยู่กับธรรมชาติ

ความลับข้อที่ 7 ‘Explore’ ไม่ใช่แค่คำพูดติดปาก แต่เป็นแนวคิดในการดำเนินชีวิต

คุณดูเป็นคนชอบ Explore สิ่งใหม่ๆ แสดงว่าเป็นคนที่ชอบความท้าทายอยู่พอตัว

ใช่ เราเป็นคนชอบความท้าทาย แต่ตอนแรกจะกลัวก่อน กลัวว่าจะทำไม่ได้ แต่พอได้ทำได้แล้วจะเริ่มสนุกจนก้าวผ่านคำว่ากลัวไปได้ อย่างตอนเล่นเทนนิสที่ต้องแข่งกับคนเก่งๆ ตอนแรกเรากลัว แต่พอเราผ่อนคลายแล้ว ก็คิดว่าเราก็มีความสามารถไม่แพ้กันนะ สุดท้ายมันขึ้นกับว่าคนคนนั้นจะงัดสิ่งที่เก็บเกี่ยวมาประยุกต์ใช้ให้เป็นประโยชน์ได้แค่ไหน 

ถ้าพูดถึงเรื่องการแสดง พอเราเล่นหนังซึ่งสมจริงกว่า รู้สึกแค่ไหน แสดงออกแค่นั้น แล้วพอต้องมาเล่นละครหรือซีรีส์ เราจะรู้สึกว่า โห ยากเหมือนกันว่ะ แต่พอทำไปสักพักก็ทำได้ ได้รู้ว่าเออ เราได้ Explore การแสดงแบบนี้แล้วนะ แต่เรายังทำมันออกมาได้ไม่ดี ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็ทำมันให้ดีที่สุดแล้วค่อยกลับมาแก้ตัวใหม่ เราว่ามันเหมือนการทำโจทย์ที่ถ้าเริ่มจากโจทย์ง่ายๆ แล้วได้ไปทำโจทย์ยากๆ แรกเริ่มจะทำไม่ได้หรอก แต่เราต้องทำให้มันชิน ต้องลงไปลองทำดูก่อน

ไม่ใช่คนที่จมกับความรู้สึกว่าฉันทำไม่ได้

จริงๆ ก็มีบ้าง แต่สุดท้ายมันกลายเป็นแรงผลักดันตัวเองให้ทำสิ่งต่างๆ ให้ดีขึ้นมากกว่า เราเป็นคนที่พูดกับตัวเองอยู่ตลอดว่าอยากพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นเรื่อยๆ พยายามต่อสู้กับตัวเอง แข่งกับตัวเอง พยายามรักษามาตรฐานเดิมให้คงอยู่ 

มีคนเคยบอกกับเราว่า มีความกระตือรือร้นในการพัฒนาตนเองไปเรื่อยๆ น่ะดีแล้ว แต่ต้องอย่าลืมว่าคนเก่งมันมีเยอะ การพัฒนาตัวเองในครั้งนี้จะต้องหาสิ่งที่ชอบและสไตล์ส่วนตัวด้วย มันถึงจะเป็นลายเซ็นของเรา ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่เจอนะ เราก็ยัง Explore อยู่เรื่อยๆ 

กดดันบ้างไหม

(นิ่งคิด) มีบ้างนะ บางครั้งก็อยากเลิกคิดเหมือนกันว่าเราต้องทำให้ดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะการคิดแบบนี้เหมือนบังคับตัวเอง แต่สุดท้ายแล้ว นี่คือผลงานเรา เราคงไม่อยากให้มันออกมาแย่ เราควรซื่อสัตย์กับงาน ซื่อสัตย์กับตัวเอง ซื่อสัตย์กับคนดู 

สมัยนี้มีคนเข้ามาในวงการเยอะมาก แต่สิ่งที่จะทำให้คนอยู่ในวงการได้ คือมาตรฐานและความตั้งใจ ที่ถ้าเราตั้งใจจริง คนจะเห็นเอง 

ความลับข้อที่ 8 รางวัลการแสดงไม่สำคัญเท่าทำยังไงให้คนอินมากที่สุด

คุณเคยตั้งใจมากๆ แล้วเฟลหรือเปล่า

เคย เราไม่สามารถรู้ได้ว่าหนังหรือซีรีส์ที่เราเล่นมันจะดังหรือเปล่า บางทีเราคิดว่าเรื่องนี้มันต้องมาแน่เลย แต่สุดท้ายแล้วมันไม่ได้อย่างที่หวังก็รู้สึกแย่ แต่ก็คิดว่าถ้าเราตั้งใจทำต่อไปเรื่อยๆ ก็จะมีคนเห็นสักวัน 

อย่างนั้นคุณวัดความสำเร็จในวงการบันเทิงด้วยวิธีไหน

เรารู้สึกว่าความสำเร็จของการเป็นนักแสดงคือ เราจะทำยังไงให้คนลืมคาแรกเตอร์เก่า แล้วรู้สึกอินกับคาแรกเตอร์ใหม่ๆ ที่เราเล่น นี่คือความสำเร็จที่นักแสดงควรมี 

รางวัลหรือความดังไม่สำคัญ

เราอยากให้ผลงานที่ทำออกมาได้รับความสนใจ แต่ไม่ได้คาดหวังเรื่องรางวัลเลยนะ ไม่เคยคิดว่าจะได้ ไม่เคยตั้งเป้าหมายว่าอยากได้รางวัลนี้ว่ะ 

จริงๆ เหรอ

ถามว่าลึกๆ คิดไหม ก็คิดแหละ เพราะคนทำหนัง คนเล่นหนัง ก็คงอยากได้รางวัลกันอยู่แล้ว แต่สุดท้ายแล้วมันไม่ใช่การเอาไปอวดชาวบ้านว่าเราได้รางวัลนี้มา มันคือการที่วันหนึ่งเมื่อเรากลับไปมองในตู้แล้วมันคอยมาเตือนใจ คอยเติมไฟเรามากกว่า

ความลับข้อที่ 9 ไม่เสียดายกับสิ่งที่ต้องแลกกับการเป็นนักแสดงเพราะมันคือค่าเสียโอกาส

ชีวิตนักแสดงทำให้คุณได้อะไรมากมาย แล้วเคยคิดไหมว่าสูญเสียอะไรไปบ้าง

เพื่อนเราเคยบอกเหมือนกันว่าอาชีพมึงเป็นอาชีพขี้โกง ทำงานแป๊บเดียวได้เงินเยอะกว่าพวกกูหลายสิบเท่า ออกอีเวนต์ครั้งหนึ่งได้เงินเดือนกูสองสามเดือนแล้ว แต่เราก็บอกว่า สิ่งที่เราต้องแลกมามันมีหลายอย่าง เวลาทำงานเราไม่ตรงกับคนอื่น บางทีออกเช้าแล้วกลับช้ากว่าเพื่อน คุณรับได้ไหม คุณต้องเสียความเป็นส่วนตัวไป คุณรับได้ไหม เวลาที่คุณจะมีให้ครอบครัวหรือคนที่คุณรักมันจะน้อยลงไป คุณรับได้ไหม ถ้าวันหนึ่งคุณทำอะไรไม่ดีไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ รับรองว่าจะมีอีกหลายคนที่โจมตี โดนคนทั้งประเทศรุมด่าแน่ๆ คุณรับได้ไหม

การเป็นนักแสดงทำให้เราโตเป็นผู้ใหญ่ก่อนวัยอันควร มีความรับผิดชอบ มีการจัดการที่ดีกว่า แต่บางครั้งเราอาจจะขาดช่วงชีวิตในวัยนั้นไป ขณะที่เพื่อนออกไปปาร์ตี้กัน เราก็ต้องมานั่งฟังเลกเชอร์ที่เพื่อนอัดมาให้ แต่ถามว่าเราเสียดายสิ่งเหล่านี้ไหม ก็ไม่ได้เสียดายขนาดนั้นนะ เพราะถ้าพูดตามหลักเศรษฐศาสตร์แบบที่เรียนมา มันคือค่าเสียโอกาสที่เราไม่มีสิทธิ์จะได้สองอย่างพร้อมกัน ถ้าเราได้อย่างหนึ่ง เราจะต้องเสียอีกอย่างหนึ่งไป 

ความลับข้อที่ 10 เป้าหมายเดียวในชีวิตคือการสร้างบ้านให้พ่อแม่ และแสดงจนกว่าคนจะเลิกจ้าง

ถ้าลองให้คะแนนความพอใจในชีวิต คุณจะให้เท่าไหร่ 

ประมาณหก

น้อยจัง

เป้าหมายอย่างเดียวในชีวิตตอนนี้คืออยากสร้างบ้านให้พ่อกับแม่อยู่ ถามว่าถ้าไม่ได้สร้างบ้านให้พ่อแม่อยู่เราจะมีบ้านอยู่ไหม ก็มี ถามว่าลำบากไหม ก็ไม่ลำบากอะไรเลยนะ แต่การสร้างบ้านให้พ่อแม่เหมือนความภาคภูมิใจที่เราได้สร้างบางอย่างขึ้นด้วยน้ำมือของตัวเอง มันเลยเป็นความกดดันอีกว่าเมื่อไรเราจะสร้างบ้านให้เขาได้ จนบางครั้งเราไม่มีความสุขกับตัวเอง ถ้าตัดสิ่งนั้นออกไปได้ เราจะมีความสุขกว่านี้เยอะ แต่นี่ก็คือความสุขที่เราอยากทำให้เขาเหมือนกันนะ

แล้วคะแนนการแสดงตัวเอง ณ ตอนนี้ล่ะ

ไม่ได้มองว่าจะดีขนาดนั้น แต่ขอสักประมาณเจ็ดแล้วกัน จากเด็กที่อยากได้แค่เงินอย่างเดียวจนตอนนี้เรายึดเป็นอาชีพหลักไปแล้ว ก็รู้สึกเหมือนเรามีความสัมพันธ์กับคนคนหนึ่งจนรักเขา และอยากอยู่กับเขาไปเรื่อยๆ 

เรื่อยๆ นี่นานแค่ไหน 5 ปี 10 ปี หรือมากกว่านั้น 

ถ้าเขายังจ้างอยู่เราก็ยังเล่น แค่นั้นเลย ไม่ได้คิดว่าจะต้องอยู่ไปถึงเมื่อไหร่ 

แสดงว่าลองคิดลู่ทางเผื่อไว้แล้วใช่ไหม 

มีคิดๆ บ้างนะ มีคนเคยสอนว่า เราอาจสนุกกับการแสดงก็จริง แต่ถ้ามีลู่ทางใหม่ๆ ที่ทำให้มีเงินมากขึ้นกว่าเดิม เราจะไปไหม จุดนี้เป็นตัวชี้วัดว่าเราชอบการแสดงจริงหรือเปล่า หรือแค่สนใจเป็นช่วงๆ ตอนนี้เรายังสนุกกับการแสดงอยู่แต่เราก็คิดว่าไม่มีอะไรแน่นอน ก็มีธุรกิจขายเสื้อกับเพื่อนบ้าง 

ล่าสุด เมื่อวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2564 อยู่ดีๆ ก็นอนคิดขึ้นมาว่า อยากเปิดร้านหมูกระทะว่ะ มีแนวร่วมแล้วด้วยนะ จะทำจริงๆ แต่ยังไม่รู้จะเริ่มยังไงดี 

ชื่อร้านว่าอะไร เผื่อตามไปกิน

ปกติร้านหมูกระทะจะใช้ชื่อเจ้าของร้าน เช่น คุณเปิ้ล หมูกระทะ ถ้ามีร้านชื่อ หมูกระทะโอบนิธิ ก็น่าจะฮาดีนะ แต่คงไม่ได้ใช้ชื่อนั้นหรอก (หัวเราะ)