แค่เดินเข้ามาในเขตสำนักงาน ก็ได้กลิ่นเครื่องเทศแล้ว
พูดถึงเครื่องเทศที่เป็นแบรนด์อันดับหนึ่ง ใครจะไม่นึกถึงสัญลักษณ์ตรามือทำท่าอร่อยยกนิ้ว และชื่อภาษาจีนที่คุ้นหูมาหลายรุ่น
‘ง่วนสูน’ คือ ชื่อร้านที่เยาวราช ส่วน ‘ตรามือที่ 1’ คือ ชื่อแบรนด์ขายเครื่องเทศและพริกไทยคุณภาพแท้ 100 เปอร์เซ็นต์ ใครยังบอกไม่รู้จัก ถ้าลองได้เห็นขวดพริกไทยฝาสีแดงเขียวเป็นต้องร้องอ๋อ เพราะเป็นแบรนด์ที่มีเรื่องราวเก่าแก่ยาวนาน จึงไม่น่าแปลกใจว่าทำไมเดินเข้ามาในสำนักงานแล้วเห็นตู้เก็บคอลเลกชันขวดเครื่องเทศ รูปครอบครัวขาวดำแขวนผนัง ไปจนถึงกำแพงที่เล่าเรื่องราวตั้งแต่สมัยคุณทวดนั่งเรือสำเภามาจากจีน
ง่วนสูนเริ่มต้นตั้งแต่ขายพริกไทยอย่างเดียว จนตอนนี้แตกแบรนด์ออกมาชื่อ Spice Story รวบรวมเครื่องเทศในมือได้หลายร้อยชนิด และนำเสนอสุนทรียภาพในการกินให้หลากหลายมากขึ้น
The Cloud ชวน โบว์-ภัครภัสสร์ ลิ้มประนะ ทายาทรุ่นที่ 4 ของครอบครัวลิ้มประนะ มาเปิดอัลบั้มครอบครัวเล่าความทรงจำ ตั้งแต่จุดเริ่มต้นของคุณทวดไปจนถึงเส้นทางการปั้นแบรนด์ใหม่ของเธอเอง มานั่งฟังเรื่องเล่าธุรกิจเครื่องเทศของครอบครัวที่เชี่ยวชาญเครื่องเทศอันดับหนึ่งในประเทศไปพร้อมๆ กัน
ธุรกิจ : บจก.อาจจิตต์ อินเตอร์เนชั่นแนลเพ็พเพอร์แอนด์สไปซ์
ปีก่อตั้ง : พ.ศ. 2497
อายุ : 66 ปี
ประเภท : ผลิตและจำหน่ายเครื่องเทศ
ผู้ก่อตั้ง : คุณเองเทียม แซ่โง้ว
ทายาทรุ่นสอง : อาจจิตต์ ลิ้มประนะ
ทายาทรุ่นสาม : วิศิษฎ์ ลิ้มประนะ
ทายาทรุ่นสี่ : ภัครภัสสร์ ลิ้มประนะ
พริกไทยป่นในยุคเสื่อถังกะละมังหนึ่งใบ
ราวเกือบ 70 ปีก่อน คุณทวดตระกูลลิ้มประนะนั่งเรือสำเภามาจากเมืองจีน ตั้งรกรากอยู่แถวสำเพ็ง กิจการแรกที่ริเริ่มทำ คือขายยาสูบและยาเส้น จนเมื่อรัฐบาลในสมัยนั้นควบคุมกิจการยาสูบ คุณอาจจิตต์ซึ่งเป็นคุณปู่ของโบว์จึงหาเครื่องเทศมาขาย
เริ่มจากซื้อพริกไทยกระสอบแล้วมาแบ่งขายเป็นถุงเล็กที่ตลาดสดเยาวราช เดินหาบเร่ขาย มีอุปกรณ์คือกะละมัง ถังเก็บเงิน เครื่องบดพริกไทยป่น และช้อนตักพริกไทย
“สมัยก่อน แต่ละบ้านต้องเอาพริกไทยเม็ดมาป่นใช้เองที่บ้าน คุณปู่เล็งเห็นว่าทำไมขายแต่พริกไทยเม็ด” ทำให้ครอบครัวลิ้มประนะเป็นเจ้าแรกในประเทศที่ทำพริกไทยป่นขายจนมีชื่อเสียง
จากเดินขาย ก็ขยับขยายทำร้านของตัวเองที่เยาวราช ซึ่งทำให้ง่วนสูนยังมีหน้าร้านที่เดิมอยู่เรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน
เมื่อมองเข้าไปในตู้เก็บของเก่าของง่วนสูน จะเห็นอุปกรณ์ทั้งหมดที่เคยใช้อย่างครบครัน ดูเก่าคร่ำคร่าแต่ยังขลัง ข้างช้อนตักพริกไทยมีคำบรรยายติดอยู่ อ่านแล้วเหมือนได้ย้อนกลับไปในสมัยนั้น
‘เมื่อมีลูกค้ามาซื้อพริกไทยป่นที่หน้าร้านง่วนสูน เยาวราช ก็จะใช้ช้อนคันนี้ตักพริกไทยขาย ใช้ตักจนช้อนสึก และมีคราบพริกไทยติดฝังลึกลงไปในเนื้อช้อน เพราะใช้มานานกว่า 30 ปี จนปลายด้ามช้อนหักก็ยังใช้ตักอยู่จนถึงปัจจุบันมีอายุกว่า 30 ปี และได้นำมาเก็บไว้ในตู้เก็บของเก่าของบริษัท’
ในตอนนั้นทายาทรุ่นที่ 4 อย่างโบว์ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ที่มาช่วยตักพริกไทยขายที่หน้าร้าน
โปรดจำตรามือที่ 1 ไว้เป็นสำคัญ
ศาสตร์การเลือกเครื่องเทศของครอบครัวลิ้มประนะเป็นความรู้ที่สั่งสมกันมานานจากรุ่นสู่รุ่น เทคนิคการเลือกเครื่องเทศของโบว์ได้มาจากพ่อ “คุณพ่อสอนว่าการเลือกเครื่องเทศก็เหมือนเลือกเพชรพลอย ถ้าไม่ได้ความรู้จากรุ่นปู่รุ่นทวด เราก็เหมือนโดนเขาหลอกได้”
เคล็ดลับในการเลือกเครื่องเทศต้องใช้ประสาทสัมผัส ทั้งรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส จึงมั่นใจว่าคัดสรรมาแต่ของดีเท่านั้น
“พริกไทยของง่วนสูนคัดจากพริกไทยแท้เม็ดบริสุทธิ์ที่เลือกสรรและผ่านการอบพร้อมบด พริกไทยแท้ๆ มีความหอม เหยาะทีเดียวก็เผ็ด ความหอมของเครื่องเทศหอมด้วยน้ำมันหอมระเหยที่อยู่ข้างใน ถ้าเก็บไว้นาน ลองใช้มือยีๆ ปลุกให้ตื่น แล้วจะได้กลิ่นหอมอีกครั้ง เครื่องเทศบางชนิด เวลาเขย่าแล้วจะได้ยินเสียงด้วย เช่น ลูกจันทน์”
แค่ฟังเรื่องราวการดูเครื่องเทศจากทายาทคนล่าสุดก็รู้สึกว่าศาสตร์นี้ช่างมหัศจรรย์
เมื่ออ่านที่ถุงพริกไทย ก็เจอคำโฆษณาเก่าแก่สไตล์ไทยๆ แบบสมัยก่อน
‘โปรดจำตรามือที่ 1 ไว้เป็นสำคัญ สัญลักษณ์แห่งคุณภาพ’
ต้องไม่ใช่แค่เพราะคำโปรยโฆษณาที่ติดหูหนึ่งประโยคนี้แน่ที่ทำให้คนจดจำ ‘ตรามือที่ 1’ จนขึ้นใจ อะไรทำให้เครื่องเทศแบรนด์นี้เป็นอันดับหนึ่งในใจคน เราถาม
“ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเราไม่มีคู่แข่ง เราไม่ได้มองว่าเราเหนือกว่าใครนะ แต่ยังไม่เจอใครที่ทำแบบเรา เราให้ความสำคัญกับการทำพริกไทยและเครื่องเทศคุณภาพดีมากๆ”
ของต้องดีเพราะเป็นของที่ทำกินเอง ดังนั้นทุกขั้นตอนต้องมั่นใจว่าดีจริง ตั้งแต่เลือกวัตถุดิบ กรรมวิธีคั่วบดผ่านกระบวนการให้ได้มาตรฐาน ไปจนถึงแพ็กเกจ ส่งตรงถึงมือลูกค้า อยากให้ผู้บริโภครู้สึกคุ้มค่ามากที่สุด คุณภาพเกินราคา 89 บาทที่ซื้อพริกไทยขวดหนึ่งไป
ขีดเส้นมาตรฐานที่ระดับโลก
“คุณย่ามีวิสัยทัศน์ ท่านส่งลูกไปเรียนที่อังกฤษ จะได้คุยกับต่างชาติได้ ส่งออกสินค้าได้” โบว์เล่าว่า ยุคคุณวิศิษฎ์ หรือคุณพ่อของโบว์ เป็นช่วงทำโรงงานให้มีมาตรฐาน มีระบบระเบียบ ขยายโรงงานให้ใหญ่ขึ้นและบุกตลาดต่างประเทศ
จากแรกเริ่มโรงงานมีพื้นที่ 1 ไร่ ก็ขยายมาเป็น 20 ไร่ มีทั้งภาคส่วนที่ขายอุตสาหกรรม เช่น โรงงานที่ผลิตของแช่แข็งต่างๆ และส่วนที่ขายตามซูเปอร์มาร์เก็ต
“ตั้งแต่สมัยคุณพ่อจนมาถึงน้องชาย ที่โรงงานเราให้ความสำคัญกับเครื่องผลิตทุกอย่างที่ดีที่สุด เพื่อให้ได้เครื่องเทศที่มีมาตรฐานระดับโลก”
กรรมวิธีสำหรับเครื่องเทศนั้นสำคัญมาก ถือเป็นหัวใจสำคัญอย่างหนึ่งที่ต้องทำให้ดี
“พริกไทยนั้นคล้ายกาแฟ ทำไมแบรนด์กาแฟของอเมริกาได้รับความนิยม แม้แหล่งปลูกกาแฟของเขาอยู่ที่เวียดนาม นั่นเพราะเคล็ดลับความอร่อยอยู่ที่กรรมวิธีในการคั่วบด”
หลังจากเริ่มขายแค่พริกไทยป่น ทุกวันนี้ง่วนสูนมีพริกหลากหลายแบบ ทั้งพริกไทยเม็ดดำ เม็ดขาวเม็ดชมพู พริกแดงหลากหลายสายพันธ์ุ รวมถึงเครื่องเทศชนิดอื่นอย่างโป๊ยกั๊ก ชวงเจีย เปาะหอม ลูกจันทน์ ผงกะหรี่ ผงพะโล้ รวมถึงยังมีเครื่องแกง ชุดเครื่องเทศ ผงปรุงสำเร็จรูปที่โบว์บอกว่าได้รับความนิยมไม่แพ้กัน
“สินค้าประเภทผงปรุงอาหารสำเร็จรูป เราไม่ได้ทำมาเพื่อฆ่าสตรีทฟู้ด แต่อยากแก้ปัญหาของลูกค้าที่ไม่มีเวลาหาเครื่องปรุงเยอะๆ”
ขณะที่ง่วนสูนกลายเป็นของดีในชีวิตประจำวันที่ทุกบ้านใช้ปรุงคู่ครัว โบว์บอกว่าคุณพ่อเริ่มเห็นโอกาสขยับขยายมากกว่านั้น อย่างการเสาะหาเครื่องเทศจากทั่วโลก คัดสรรให้หลากหลายและพิเศษยิ่งขึ้นไป
“ต่างประเทศอย่างอังกฤษและฝรั่งเศส มีร้านเครื่องเทศที่มีหน้าร้านเป็นของตัวเอง ทำให้คุณพ่อรู้สึกว่าประเทศไทยเองก็อุดมสมบูรณ์ ในเอเชียเรามีเครื่องเทศมากที่สุด อยากรวบรวมและเล่าเรื่องเครื่องเทศหลากหลายขึ้นในแบบของเรา”
เครื่องเทศหล่นไม่ไกลต้น
จึงถึงคราวของโบว์ ทายาทรุ่นที่ 4 ผู้เข้ามาสานต่อเจตนารมณ์การขยับขยายของคุณพ่อ ปลูกปั้น Spice Story แบรนด์ลูกของง่วนสูน โดยตั้งใจเจาะกลุ่มลูกค้าที่ต่างออกไป เป็นกลุ่มที่ใส่ใจสุนทรียภาพการกินเป็นพิเศษและวางภาพลักษณ์เป็นเครื่องเทศพรีเมียม
ถ้านึกภาพไม่ออกว่าเครื่องเทศพรีเมียมเป็นแบบไหน ให้ลองนึกเทียบกับกาแฟ Specialty Coffee ซึ่งเป็นกาแฟที่คัดพิเศษต่างจากกาแฟทั่วไป การคัดเครื่องเทศแบบพิเศษก็ไม่ต่างกัน ใช้มือคัด เป็นเครื่องเทศแบบ Handpick และมีความคราฟต์มากขึ้น
ดีคนละแบบกับง่วนสูน แล้วแต่ว่าชอบทานแบบคลาสสิกหรือสนุกกับสุนทรียะในการทานแบบใหม่ๆ
ถ้าเริ่มสิ่งใหม่ โดยไม่มีรากก็อาจจะยาก
โชคดีที่ Spice Story มีความแข็งแกร่งที่ได้แต้มต่อมาจากครอบครัว คือศาสตร์การคัดเครื่องเทศและลายแทงว่าแหล่งเครื่องเทศที่ดีที่สุดอยู่ที่ไหน สิ่งที่ต้องต่อยอด คือกรรมวิธีคัดเครื่องเทศให้พิเศษและชนิดเครื่องเทศที่หลากหลายยิ่งขึ้น
“เราไม่ได้แค่เสาะหาว่าเครื่องเทศที่ดีที่สุดมาจากประเทศอะไร แต่มาจากภูมิภาคไหนของประเทศนั้นด้วย ถึงจะมั่นใจว่าได้ของคุณภาพดีที่สุด” คุณภาพที่ดียังเป็นสิ่งที่โบว์อยากรักษาไว้ ไม่ให้เสียชื่อความเก่าแก่ของง่วนสูนที่เป็นแบรนด์พ่อ
เปิดสารานุกรมเครื่องเทศของ Spice Story
Spice Story นำเข้าเครื่องเทศจากหลายประเทศ ทั้งฝรั่งเศส อเมริกาใต้ ตุรกี อินโดนีเซีย มาดากัสการ์ และอีกมากมาย
มีเครื่องเทศหลายอย่างทั้งที่คุ้นหูและไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน
ใบเสจ ใบมาโจรัม ใบทารากอน ปาปริก้าป่นรมควัน อิตาเลียนบูเก้ เฮิร์บเดอโพรวองซ์ บูเก้การ์นีส์ ผิวเลมอน พริกคาเยน พริกเจลาปิโน่ พริกเซเว่นเทสต์ ออริกาโนแมกซิกัน ชวงเจียปักกิ่ง เปราะหอม เทียนข้าวเปลือก เพนูกรีก
ที่กล่าวมานี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น
เครื่องเทศบางชนิดนับว่าสรรพคุณต้องร้องว้าว มีพริกที่เผ็ดที่สุดในโลกอย่างพริก Carolina Reaper ลูกกระวานเขียว เม็ดมัสตาร์ดดำ พริกชิโปต์เล่ต์ เกลือสีดำจากเทือกเขาหิมาลัย มีกลิ่นเกลือกำมะถันนิดๆ เวลาใส่ลงไปในอาหารเจจะได้กลิ่นเหมือนอาหารคาว ผงเกลือที่มีแร่ธาตุทำให้เป็นสีชมพู เหมาะสำหรับคนรักสุขภาพ
รวมเครื่องเทศทั้งหมดที่มีกว่า 500 ชนิด โบว์บอกว่า พยายามครอบคลุมเครื่องเทศทั้งหมดที่ลูกค้าอยากได้ “ในไทยไม่มีคู่แข่งที่มีเครื่องเทศในมือเยอะขนาดนี้ ตอนนี้มองว่าทำยังไงให้คนไทยได้กินของมาตรฐานเดียวกับระดับสากลเทียบเท่าของอเมริกา ยุโรป”
หนึ่งในสิ่งที่โบว์บอกว่ากำลังพัฒนาต่อไป คือการผลิตแบบออร์แกนิก “ตอนนี้กระบวนการผลิตทุกอย่างเป็น All Natural ไม่ใส่สารเคมีเพิ่ม และเรากำลังสร้างโรงงานสำหรับผลิตแบบออร์แกนิกโดยเฉพาะ”
เข้าครัวอย่างไรให้แฟนซี
โบว์เปิดร้าน Spice Story สาขาแรกที่พารากอน “ช่วงแรกเปิดแล้วไม่ได้สำเร็จเลย ต้องใช้เวลาฝ่าฟันให้เข้าถึงคนได้ง่ายที่สุด” ไม่ง่ายในช่วงแรกแต่ก็ไม่ยากจนเกินไป เพราะโอกาสเติบโตของธุรกิจเครื่องเทศเติบโตขึ้นพร้อมสุนทรียภาพและรสนิยมการทานอาหารของคนที่หลากหลายขึ้น
เครื่องเทศหนึ่งชนิดมีให้เลือกหลายแบบ ทั้งเม็ดใหญ่ เล็ก บด เกล็ด ป่น เพื่อให้เลือกใช้ได้ตามเมนูที่อยากทำ
ถ้าเอาไปต้มซุปควรใช้แบบป่นละเอียด โรยหน้าต้องใช้เกล็ดใหญ่หน่อย เวลาทำสตู ใส่ทั้งใบไปเลย แต่ถ้าเป็นพริกผิวส้มเหมาะกับเอาไปใช้คลุกข้าว
ดังนั้น เวลาไปซื้ออบเชยกับ Spice Story จะไม่ได้เลือกซื้อแค่อบเชยเฉยๆ แต่มีให้เลือกระหว่าง อบเชยแท่ง อบเชยป่น อบเชยจีน ถ้าไปซื้อลูกจันทน์ก็มีให้เลือกทั้งลูกจันทน์ลอกเปลือก มีเปลือก และแบบป่น
โบว์มองว่ามาตรฐานของเครื่องเทศต้องทำให้เป๊ะ เพราะมีผลต่อสุนทรียะในการทาน เช่น พริกเส้นที่เชฟมิชลินสตาร์นิยมนำไปวางประดับจาน ต้องมีขนาดเท่ากันหมดเลยทุกชิ้น
“เดี๋ยวนี้เชฟเอาวัตถุดิบมาทำเมนูแปลกๆ กันมากขึ้น เราไม่ได้มองแค่ขายเครื่องเทศ มองว่าส่งมอบประสบการณ์ เอาเครื่องเทศมาแต่งเติมให้อาหารแฟนซีมากขึ้น เหมาะกับคนที่อยาก Customize ปรับเปลี่ยนเมนู ทำอาหารในแบบของตัวเอง”
Spice Story จึงไม่ได้แค่คัดสรรเครื่องเทศมาเยอะๆ แต่ยังมีแผนก R&D ที่เชี่ยวชาญด้านด้านวิทยาศาสตร์อาหาร ทดลองหยิบจับนู่นมาผสมนี่ เบลนด์ให้ออกมาเป็นเครื่องเทศชนิดใหม่
“การเบลนด์ต้องใช้ประสาทสัมผัสว่า ใช้เครื่องเทศ A รวมกับ B แล้วมันชูกันไหม หรือขัดกัน” เมื่อผสมลงตัวก็ออกมาเป็นเครื่องเทศที่คิดมาแล้วว่าเหมาะกับเมนูไหน เช่น เครื่องเทศสำหรับสปาเกตตีโดยเฉพาะ เครื่องเทศสำหรับปรุงเมนูปลา หมู เนื้อ โดยเฉพาะ หรือบูเก้การ์นี ห่อผ้าที่รวมเครื่องเทศหลายชนิดสำหรับทำซุป
จากหน้าร้านสาขาแรกที่พารากอน ก็ขยายมาเปิดที่ไอคอนสยาม และเอเชียทีค รวมทั้งวางขายที่ซูเปอร์มาร์เก็ตตามห้างสรรพสินค้าต่างๆ ซึ่งลูกค้าส่วนใหญ่เป็นคนที่ชื่นชอบการทำอาหารและชาวต่างชาติ
สีสันของชาสมุนไพร
เครื่องเทศและสมุนไพรถือเป็นหมวดที่ใกล้เคียงกัน โบว์ยังเริ่มเห็นโอกาสตลาดของชาสมุนไพรที่คนนิยมดื่มมากขึ้น
“เรามีเกษตรกรในมือและใช้สมุนไพรบางชนิดอยู่แล้วในการทำอุตสาหกรรมเครื่องเทศ พอเริ่มทำชาก็ปลูกเพิ่ม” สมุนไพรที่นำมาทำชาจึงไม่ได้แค่ซื้อมาแล้วมาบรรจุ แต่ลงลึกให้ความรู้แก่เกษตรกรว่าควรปลูกอย่างไรเพื่อได้ของคุณภาพ และรับประกันราคารับซื้อ
ชาสมุนไพรของ Spice Story มีรสตะไคร้ ใบเตยหอม ดอกคำฝอย กุหลาบ ดอกอัญชัน บางตัวมีเครื่องเทศผสมอยู่ด้วย ด้วยความที่ลูกค้าเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติเยอะ จึงออกชาคอลเลกชันพิเศษที่เป็นชื่อเมืองด้วย จุดเด่น คือสีของชาที่มีสีสันตามภาพจำของเมืองนั้น เช่น Bangkok Blend มีสีเหมือนกรุงเทพฯ ที่มีแสงไฟเยอะๆ ส่วน Chiang Mai Blend เป็นชาสีออกม่วงๆ ชวนให้นึกถึงเมืองที่มีกลิ่นอายของวัฒนธรรม
แพ็กเกจชาของ Spice Story มีให้เลือกทั้งแบบกระปุกและแบบซอง ถุงชาทำจากผ้าไหม เป็น Luxury Tea Bag เพื่อเพิ่มสุนทรียภาพในการดื่ม เหตุผลที่ออกแบบให้ดูดีขนาดนี้เพราะโบว์มองว่า สินค้าที่วางขายในซูเปอร์มาร์เก็ตไม่ต่างอะไรกับสินค้าแฟชั่น
“คนมีเวลามองที่ชั้นสินค้าแค่สามวินาที ดังนั้นรูปลักษณ์ต้องโดนใจ แต่เมื่อสวย หยิบไปแล้ว ของข้างในต้องดีจริง มีคุณภาพจริง ทานแล้วมีประโยชน์ ถึงจะอยู่ได้นาน”
ส่วนจะรู้ได้อย่างไรว่าดีคือแบบไหน โบว์บอกว่า เป็นทักษะการตัดสินใจที่ต้องผสมผสานระหว่างการเลือกใช้ผลวิจัยทางการตลาดกับทักษะส่วนบุคคล
“เราไม่ได้เชื่อผลวิจัยด้านการตลาดทั้งหมด บางทีเวลาเอามาทำจริงแล้ว ไม่ค่อยเวิร์ก เราใช้เซนส์ของเราด้วยว่าทำแบบนี้แล้วน่าจะโดนใจคน” โบว์เล่า
เป็นทายาท ต้องรู้จักโรยความทุ่มเทใส่ใจ
ธุรกิจมีเครื่องเทศครบรสแบบนี้ น่าสงสัยว่ามุมการเป็นทายาทธุรกิจที่มาสานต่อกิจการอันยิ่งใหญ่ของที่บ้าน ต้องใช้ความพยายามแค่ไหนกว่าการทำงานจะลงตัวกลมกล่อม
“การมีธุรกิจอยู่แล้วเป็นเหมือนของขวัญในชีวิต ประสบการณ์หลายปีที่ทำกันมา อยู่ดีๆ เราก็ได้สิ่งนี้มาโดยไม่ต้องขวนขวายจากที่ไหน” แม้มีความรู้สืบทอดที่พร้อมปรุง แต่สิ่งที่โบว์จำใส่ใจว่าต้องโรยใส่เพิ่มเยอะๆ เวลามาเริ่มทำธุรกิจ คือความทุ่มเท
“เข้ามาช่วงแรกทุกคนมีปัญหา การจะผ่านก้าวแรกไปได้ เราต้องเอาเวลาไปใส่ตรงนั้น ทุกครั้งเวลาจะต่อยอดทำสิ่งใหม่ ต้องแน่ใจว่าทำได้ดีจริง เวลาคุณพ่อมองว่าถ้าทำสิ่งนี้แล้วจะยังไม่ดีพอ ก็จะไม่ให้ทำ การมารับช่วงต่อเราไม่ต้องพุ่งสุดตัวทุกอย่าง เวลาเขาเตือนอะไร ฟังไว้บ้าง”
โบว์ยังมีแผนการขยับขยายที่อยากต่อยอดในอนาคตไว้ในใจด้วย คือร้านอาหารที่ชูเมนูอร่อยจากเครื่องเทศ แต่ด้วยความที่ธุรกิจอาหารต้องใส่ใจมากๆ และต้องให้เวลาพอสมควร ร้านอาหารจึงเป็นความเป็นไปได้ที่เก็บไว้สำหรับอนาคต
ด้วยความชอบทำอะไรต้องทำให้ดีจริง รู้จริง โบว์จึงได้ถ่ายทอดหลักคิดเหล่านี้ให้พนักงานที่ร้านด้วย “เวลาขาย น้องๆ พนักงานทุกคนต้องผ่านการอบรม ต้องรู้ว่าเครื่องเทศเก็บยังไง มาจากที่ไหน เอาไปทำเมนูอะไรได้บ้าง ทุกคนในร้านเป็นผู้เชี่ยวชาญที่คอยแนะนำลูกค้าได้”
เพราะอยากให้ธุรกิจเติบโตอย่างยั่งยืน จึงค่อยๆ เลือกก้าวที่เดิน แต่ทุกก้าวเลือกอย่างมั่นใจ “ตอนนี้กำลังมองช่องทางเปิดร้านที่ต่างประเทศ แต่เราจริงจังในการเลือกพาร์ตเนอร์มากว่ามีแนวทางเดียวกันมั้ย จึงต้องใช้เวลา คล้ายกับเวลาเลือกว่าเราจะแต่งงานกับใคร”
บจก.อาจจิตต์ อินเตอร์เนชั่นแนลเพ็พเพอร์แอนด์สไปซ์
ตลอดเกือบ 70 ปีที่ผ่านมา ง่วนสูนส่งไม้ต่อมาหลายรุ่นและยังคลอดแบรนด์ลูกอย่าง Spice Story ออกมา เราได้เห็นวิวัฒนาการของพริกไทยผ่านกระป๋องและขวดพริกไทยที่มีการปรับเปลี่ยนมาหลายรุ่นตามยุค ตั้งแต่กระป๋องพริกไทยป่นในยุคแรกที่คุณอาจจิตต์ออกแบบเอง สมัยนั้นบรรจุน้อย เพราะอยากให้ใช้หมดแล้วทิ้งกระป๋องไปเลย พอถึงรุ่นคุณวิศิษฎ์ ค้นพบว่าภาชนะที่เก็บพริกไทยได้ดีที่สุดคือขวดแก้ว จึงออกแบบทรงขวดแก้วที่จับแล้วถนัดมือที่สุดออกมา ส่วนรุ่นคุณโบว์ ด้วยขนาดครอบครัวที่เล็กลง จากครอบครัวขยายเป็นครอบครัวเดี่ยวมากขึ้น เลยทำขวดพริกไทยขนาดเล็กลง ใช้หมดไว ไม่ต้องเก็บนาน และยังมีขวดไซส์จิ๋ว คอลเลกชันที่กินได้จริง เป็นของที่ระลึกสำหรับนักท่องเที่ยวด้วย แม้บรรจุภัณฑ์จะแตกต่าง แต่ของข้างในเหมือนกันหมด สิ่งที่รักษาไว้ได้เหมือนเดิมตลอดมาคือคุณภาพ
ในภาษาจีน ง่วนสูน หมายถึงการก้าวไปทีละขั้นอย่างราบรื่น การเติบโตของง่วนสูนค่อยๆ ก้าวไปทีละขั้นอย่างมั่นคง คุณปู่ริเริ่มการใช้เครื่องเทศในไทยจนแพร่หลาย คุณพ่อเป็นคนวางมาตรฐานให้คนใช้ในชีวิตประจำวัน จนทายาทรุ่นปัจจุบันปลูกปั้นแบรนด์เครื่องเทศที่มี Craftsmanship แบบ Spice Story ให้สนุกกับสุนทรียภาพและประสบการณ์ในการกินมากขึ้น แต่ละรุ่นทำในสิ่งที่ต่างกัน แต่ล้วนมีเรื่องราวที่น่าจดจำ
