รักแรกโคตรลืมยาก คือภาพยนตร์โดย GMMTV ที่เพิ่งเข้าโรงไปเมื่อปลายเดือนเมษายน

มี นนน-กรภัทร์ เกิดพันธุ์ เป็นพระเอก ที่หากใครไม่รู้จักชื่อ เราก็เชื่อว่าคุ้นหน้าคุ้นตา เพราะเขาเข้าวงการมาตั้งแต่อายุเพียง 3 เดือน จึงไม่แปลกที่เขาจะเรียนรู้เร็วกว่าใครว่า ไม่มีอะไรอยู่ค้างฟ้า และดอกไม้ทุกดอกมีเวลาแบ่งบานเป็นของตัวเอง

นนนตบเท้าเข้า GMMTV ตอนอายุ 14 ด้วยทักษะการแสดงจากสายเลือดของ โก้-คุณากร เกิดพันธุ์ ผู้เป็นพ่อ นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาต้องพิสูจน์ตัวตนในฐานะนักแสดงเต็มตัว

กระเสือกกระสน ตะเกียกตะกาย คือคำที่เขาใช้เมื่อพูดถึงช่วงเวลาที่ต้องข้ามผ่านความกดดันและความคาดหวังของคนอื่นไปอยู่ในจุดสูงกว่า

หลังแจ้งเกิดจากซีรีส์ รุ่นพี่ Secret Love ตอน My Lil Boy เขาเก็บเกี่ยวประสบการณ์ผ่านบทบาทที่ทั้งยากและท้าทายจนวิชากล้าแกร่ง อย่างการได้รับบทนำในซีรีส์แฟนตาซีระทึกขวัญอย่าง THE GIFTED นักเรียนพลังกิฟต์ หรือโปรเจกต์ใหม่ ๆ ที่ค่ายไม่เคยทำ กระนั้น ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชื่อของเขาเพิ่งถูกพูดถึงอย่างถล่มทลายหลายประเทศทั่วโลกจากซีรีส์ แค่เพื่อนครับเพื่อน BAD BUDDY SERIES ไม่นานมานี้

ในวัย 22 ปี นนนบอกว่าดอกไม้ของเขายังบานได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่นัก

ชีวิตวัยเด็กที่เติบโตมาโดยมีพ่อเป็นนักแสดงเป็นยังไง

ตอนเด็กเราเห็นพ่อในหลากหลายบทบาทมาก ผมได้เห็นบรรยากาศกอง ได้เห็นสิ่งที่พ่อทำ พ่อไปงานอีเวนต์ ทำพิธีกรงานทางการต่าง ๆ ทั้งบ้านไปต่างจังหวัดกับพ่อ แล้วพ่อก็เป็นดีเจคลื่น YES Radio เปิดเพลงลูกทุ่ง เขาเดินขึ้นไปแก้เสาสัญญาณ เราก็ไปด้วย 

แต่ด้วยความที่พ่อเรียนไม่จบ เขาไม่อยากให้ผมทำงานในวงการเลย สิ่งที่เราต้องทำให้พ่ออย่างแรกคือเรียนให้จบ ไม่ว่ายังไงก็ตาม 

พ่อคุณเรียนไม่จบเพราะทำงานในวงการเหรอ

ใช่ เพราะเขาทำงานตั้งแต่เด็ก อาจจะสนุกจนไม่ได้เรียน แล้วพอโตมาก็ตามอายุเขา มีงานลดลง รายได้ไม่มั่นคง เขาก็เลยเข้มงวดเรื่องเรียนมาก 

แต่แม่จะเป็นฝั่งสนับสนุน พาไปแคสต์ พาเข้าวงการ แม่ทะเลาะกับพ่อเรื่องเราหยุดเรียนตลอด จนพ่อเริ่มรู้ว่าไม่น่าขัดใจได้ งั้นอะไรที่เขาฝากฝังไว้ได้ก็จะฝากฝัง แต่เขาไม่เคยสอนเรื่องการแสดงเลยนะว่าต้องยังไง แล้วผมก็ไม่เคยเรียนการแสดงด้วย เก็บเกี่ยวเอา ดูเอา จำเอาบ้าง จะเรียกว่าอยู่ในสายเลือดไหม ก็คงได้ครับ

ถ้าเข้าวงการมาเพราะแม่ชอบ แล้วนนนอยากเข้ารึเปล่า

เราแค่สนุกที่ได้หยุดเรียน (หัวเราะ) ไปถ่าย ออกกอง มีเพื่อนนอกโรงเรียน ได้เจอคนใหม่ ๆ 

ตอนมัธยมผมเคยอยากเข้าคณะวิศวฯ คอมพิวเตอร์ แต่ช่วงนั้นทำงานเยอะ ไม่น่าจะเตรีียมตัวไหว แล้วก็รู้แล้วว่าชอบการแสดง ชอบงานในวงการ ชอบอุตสาหกรรมบันเทิง เลยเบนเข็มไปว่าจะเลือกเรียนในสิ่งที่จะใช้จริง ๆ 

อะไรทำให้คนอายุ 17 – 18 มั่นใจว่าจะเอาดีด้านการแสดง

ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราทำอะไรได้ดี (หัวเราะ) สุดท้ายเรารักการแสดงโดยที่ไม่รู้ตัว 

แต่คนส่วนใหญ่ในวัยเดียวกันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียนอะไร จะทำอะไร อยากเป็นอะไรในอนาคต

ใช่ เราโชคดีด้วย สิ่งหนึ่งในการศึกษาที่ไม่ครอบคลุม คือการเรียนอย่างเดียว บางโรงเรียนมีวิชาชมรม มีการลองทำสิ่งนี้สิ่งนั้น แต่ถ้าเราออกไปทำงาน คือพร้อมเจอโลกข้างนอกจริง ๆ เราทำงานกับบุคคล เราทำงานกับเงินที่เขาลงทุนมา ความคาดหวัง ความกดดัน แล้วพอกลับมานั่งทำฟิสิกส์ ชีวะ แคลคูลัส (จิ๊ปาก) ไม่น่าใช่ว่ะ ไม่สนุก สิ่งที่สนุกที่สุดและคิดไว้แล้วว่าอีก 10 – 20 ปีเราไม่เบื่อแน่ ๆ เรายังรักสิ่งนี้อยู่ ก็คือการแสดง

สมมติพี่ ๆ หรือเพื่อน ๆ ในค่ายมาปรึกษาว่า ไม่รู้จะแสดงยังไงว่ะ ผมก็บอกไม่ถูกว่าจะส่งต่อให้คนคนหนึ่งยังไง มันต้องทำเอง ถ้าคลิกเดียวเข้าใจแล้วก็คือเข้าใจเลย ถ้าไม่เข้าใจมันก็ไม่เข้าใจ แล้วเราดันเข้าใจทั้งหมด เลยรู้สึกว่า เออ เราน่าจะทำสิ่งนี้ได้ดี 

ถามสลับกัน การโตมาในครอบครัวหญิงล้วนที่มีทั้งแม่และน้องสาวเป็นยังไง

(หัวเราะ) เป็นยังไงเหรอ เราน่าจะเข้าใจผู้หญิงมากกว่าที่คนอื่นคิดว่าเราเข้าใจ ด้วยความที่เราอยู่กับแม่และน้องเยอะมาก เราเจอเวลาแม่มีประจำเดือน มีช่วงที่แม่ฮอร์โมนกำลังจะหมดกับช่วงเราเป็นวัยรุ่นที่ฮอร์โมนกำลังพลุ่งพล่าน เราเข้าใจความคิดของน้องสาว บางอย่างที่เซนซิทีฟกับน้อง เราคิดไว้ว่าผู้หญิงคนอื่นก็น่าจะรู้สึกเหมือนกัน ผมเคยเล่าว่าผมถักเปีย ไดร์ผมให้น้องได้ พวกเพื่อนก็บอก มึงทำให้พวกกูดูแย่ (หัวเราะ) 

พอน้องเริ่มดูแลตัวเองได้แล้ว เราก็จะปล่อยมากขึ้น ตอนเด็ก ๆ เราอาจจะโดนแม่ตีกรอบมาเยอะ ผมไม่เคยไปบ้านเพื่อนเลยจนอายุ 18 มันใช้ชีวิตยากเหมือนกัน โตมาเลยรู้สึกว่า ไม่ น้องต้องไม่โตมาแบบนี้ อยากทำอะไรทำเลย แค่บอกกูว่ามึงจะไปทำอะไร ไปไหน แล้วกลับมาหากูแค่นั้นพอ นี่คือข้อตกลงในการดูแลกันและกันของเรา

เคยคิดอยากมีพี่ชายหรือน้องชายบ้างไหม

ตอนเด็ก ๆ อยากมีน้องชาย เล่นด้วยกันได้ เล่นต่อยตีนู่นนี่นั่นก็คงสนุก แต่เรามีน้องสาวไปแล้ว (หัวเราะ)

เห็นว่าชอบเล่นฟุตบอลไง

ใช่ ถ้ามีน้องชายคงเป็นคู่หูพี่น้อง กูเล่นปีกซ้าย มึงเล่นปีกขวาไป 

ถามต่อเรื่องฟุตบอล ทำไมถึงเลือกเป็นตำแหน่งผู้รักษาประตู

ดูการ์ตูนครับ Inazuma Eleven แล้วตัวเอกเล่นเป็นโกล เป็นตำแหน่งที่ไม่ค่อยมีใครเล่น น้อยมาก ใน 100% มีแค่ประมาณ 3 – 5% เท่านั้นที่ภาคภูมิใจในการเป็นโกล คนจะอยากเป็นกองหน้า กองกลาง ทุกคนจะต้องได้ยิง แต่โกลเป็นตำแหน่งที่เรารู้สึกว่าไม่ต้องแย่งใครเล่น แล้วก็เป็นที่ต้องการของคน ทีม Monday Knights มีแค่เราคนเดียวที่เป็นโกลยืนพื้น (หัวเราะ) มันเป็นด่านสุดท้าย ถ้าลูกหลุดลงมา แทนที่กองหลังจะเป็นหูเป็นตาช่วยกัน 4 คน จะมีโกลอีกหนึ่งมาช่วยกองหลังให้รัดกุมขึ้น 

เวลาไปเล่นสนามใหญ่ 90 นาที คนอื่นเล่น 10 นาทีแล้วเปลี่ยนตัวดีกว่า เราไม่ต้องเปลี่ยนตัวกับใครเลย จริง ๆ พื้นฐานบอลเราไม่ได้ดีมาก แต่พอเป็นโกลแล้วเราดูเก่ง (หัวเราะ) บางทีลูกยาก ๆ เราก็เซฟได้ เราภูมิใจที่จะบอกว่า ผมเป็นผู้รักษาประตู

พอเป็นปราการด่านสุดท้าย แล้วคิดว่าต้องแบกความความหวังของทีมไหม

เราไม่ค่อยพลาดนะ (หัวเราะ) ทุกตำแหน่งก็พลาดได้แหละ บางทีทำหน้าที่ดีที่สุดแล้วแต่ลูกมันเข้า เพราะเขายิงดีมากจริง ๆ เซฟยาก ทุกคนก็เข้าใจ แค่แอบเสียเซลฟ์นิดหนึ่ง แต่ทั้งทีมก็ต้องเล่นด้วยกัน 11 คนไง บอลไม่ควรหลุดมาตั้งแต่ตรงกลางแล้ว เราต้องช่วยกัน ทุกตำแหน่งสำคัญหมด

ชอบบอลแล้วมีความฝันอยากเป็นนักบอลจริง ๆ รึเปล่า

อยาก (ตอบทันที) เคยไปสอบเข้าโรงเรียนด้วยโควตานักกีฬา แต่ไม่รอด (หัวเราะ) เราไม่ได้ถูกปลูกฝังมาแต่เด็กว่าการเล่นบอลที่ดีคืออะไร เราเล่นสนุก เล่นเอามัน เลี้ยงหลุดได้ก็ดีใจแล้ว แต่เวลานักบอลเล่นจริง ๆ เครียดกว่านั้นเยอะ ทุกวันนี้เลยไม่ค่อยอยากเป็นแล้ว เพราะรู้ว่าไม่ได้เก่งมาก (หัวเราะ) 

ตอนเด็ก ๆ เราเป็นผู้ชายน่าเบื่อคนหนึ่ง ชอบทำอะไรซ้ำ ๆ เดิม ๆ ชอบทำอะไรจำเจ ถ้ากินข้าวแล้วอร่อยก็ขี้เกียจหาเมนูอื่นแล้ว ถ้าชอบไข่เจียว เรากินไข่เจียวได้ทั้งปี เหมือนกิจวัตรของนักบอล ออกกำลังกาย ซ้อมทุกวัน หลักเดียวกับตอนเป็นนักแสดงที่ต้องทำสิ่งนี้ซ้ำ ๆ ทุก ๆ วัน

นนนเป็นนักแสดงมาแล้วกี่ปี

ถ้านับที่เข้ามา GMMTV ก็เข้าปีที่ 8 แต่ถ้านับตั้งแต่โฆษณาก็ 22 ปีเท่าอายุเลย

ผมทำงานครั้งแรกคืออายุ 3 เดือน แม่พาผมถ่ายเป็น Body Talent ของแพมเพิร์สยี่ห้อหนึ่ง เอาหน้าเด็กฝรั่งมาใส่หน้าเรา หลังจากนั้นแม่ก็พาไปแคสต์ ถ่ายภาพนิ่งบ้าง TVC บ้าง 

ช่วงปีไหนที่ถือว่าประสบความสำเร็จมากที่สุด

ถ้ามองตอนนี้ เราก็สุดทุกปีนะ มีปีที่ได้งานโฆษณาติด ๆ กัน ออกกองทุกอาทิตย์ ช่วง THE GIFTED นักเรียนพลังกิฟต์ เราออกกอง 28 วันติด แค่เพื่อนครับเพื่อน BAD BUDDY SEREIES ก็มีแฟนคลับเยอะมาก ๆ รุ่นพี่ Secret Love ก็ประสบความสำเร็จในหน้าที่ของมัน จริง ๆ ทุกงานก็ดีที่สุดตามที่ควรจะเป็นในช่วงเวลานั้นมั้ง เพราะช่วงนี้ถึงงานจะน้อยลง แต่ก็มีอย่างอื่นที่ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน แล้วเราแฮปปี้มาโดยตลอด

กลัววันที่แฟนคลับน้อยลงไหม

ไม่กลัว ผมทำใจแล้วด้วย

ทำไมล่ะ

เพราะรู้ว่ามันไม่ยืนยาว เรารู้สิ่งนี้มานานแล้ว มีวันที่เราเล่น รุ่นพี่ Secret Love แล้วแฟนคลับวิ่งตามทั้งอีเวนต์ จนวันหนึ่งเราไปเดินสยามอีกทีแล้วไม่มีใครสนใจเราเลย มันเป็นสัจธรรม 

ผมเป็นศิลปิน มีหน้าที่คือสร้างงานศิลปะ แต่สภาพแวดล้อมที่โลกทุนนิยมเป็น คือศิลปินคนหนึ่งจะประสบความสำเร็จได้ ไอจีต้องล้านฟอลฯ แฟนคลับต้องห้างแตก ไปอีเวนต์ทีต้องติดเทรนด์ทวิตเตอร์ เหนื่อยนะที่จะไปหวังให้คนทั้งประเทศชอบเรา ไม่มีทางที่ผมเดินไปตลาดแล้วบอกว่า พี่ดูผมดิ พี่ชอบผมดิ มันเป็นเรื่องปัจเจก บางคนมองผมไม่หล่อ บางคนมองผมธรรมดา บางคนก็มองผมหล่อมาก ผมเป็น Someone ใน Target หนึ่ง 

ผมก็มียุคที่คิดอย่างงั้น เรากระเสือกกระสน ตะเกียกตะกายในการทำสิ่งนั้นจนลืมว่าเราอยากเป็นอะไร ลืมว่า ณ ตอนนี้เราเป็นศิลปิน งานดีเราคุมได้ งานดังเราคุมไม่ได้ และหน้าที่เราหมดแค่ปิดกล้อง 

ช่วงที่บอกว่ากระเสือกกระสนมาก ๆ คือช่วงไหน

ช่วง 2 – 3 ปีก่อน เพราะโดนกดดันเยอะ  

บางทีซีรีส์ไม่ดัง แล้วเราเป็นหนึ่งในนั้น ก็คิดว่าเรายังดังไม่พอ ซึ่งมันเหนื่อย เหนื่อยแล้วเครียด เครียดแล้วก็ทำงานแบบไม่มีความสุข ขนาดพอปิดกล้องแล้วคนอื่นทิ้งมันได้ แต่เรายังแบกไว้อยู่เลย

มองย้อนกลับไป เราทำสุดความสามารถแล้วนะ ไม่ใช่ว่าไม่ดี แค่บางทีอาจจะไม่ดัง 

หลาย ๆ บทบาทที่นนนเล่นค่อนข้างยาก หรือเป็นโปรเจกต์ใหม่ ๆ ที่ GMMTV ไม่เคยทำ คิดว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงเชื่อมือเสมอ

เราตั้งใจ ทัศนคติของเราคือทุกงานต้องดี ถ้ารู้สึกว่าไม่ดีจริง ๆ ก็ไม่อยากทำ มันคงเป็นสิ่งที่ พี่ถา (สถาพร พานิชรักษาพงศ์) น่าจะไว้ใจเราได้ แต่รสนิยมในการแสดงของคนดูก็ไม่เหมือนกันอีก คนอื่นมองผมเล่นแล้วอาจจะคิดว่าธรรมดาก็ได้ 

หลายคนบอกว่าเราเป็นลูกรัก อะไรอย่างนี้ก็ต้องนนนเหรอ แต่ในมุมเรา เราก็พิสูจน์ตัวเองมาในระดับหนึ่งกว่าเขาจะไว้ใจได้ขนาดนี้ เพราะผมอยู่ค่ายมา 7 ปีแล้วนะ (หัวเราะ) ไม่ใช่ว่าเข้ามาใหม่แล้วได้บทยาก ๆ มันเป็นสิ่งที่ผมพิสูจน์ตัวเองมาตลอด

ในแวดวงแฟนคลับ มีคำหนึ่งที่เรียกว่า ‘คำสาปชุดนักเรียน’ เพราะนนนมักได้รับบทที่ยังต้องใส่ชุดนักเรียนอยู่ ขณะที่คนอื่น ๆ ในวัยเดียวกันได้เล่นบทอื่นที่เข้มข้นกว่าวัยไปแล้ว มองสิ่งนี้ยังไง

หน้าเราเด็กแหละ มั้งนะ บางมุมเราก็ดูไม่ได้โตมาก กลายเป็นภาพจำว่าผมต้องใส่ชุดนักเรียนไปแล้ว ก็ต้องมีบทอะไรมาเพื่อล้างคำสาปนั้นแหละ ซึ่งจริง ๆ BAD BUDDY ก็มหาลัย แต่เราเล่นแล้วคนมองว่าน่ารักไง เลยไม่ได้หลุดจากชุดนักเรียนมาก Vice Versa ก็ไม่มีชุดนักเรียน 55:15 NAVER TOO LATE เล่นเป็นบทอายุ 55 นะ แต่ใส่ชุดนักเรียนอยู่ แล้วเนี่ย รักแรกโคตรลืมยาก ก็กลับมาอายุ 15 อีกแล้ว บทเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ แต่สุดท้ายผมก็กลับมาใส่ชุดนักเรียนอยู่ดี (หัวเราะ)

ถ้าในระยะยาวยังติดอยู่กับคำสาปชุดนักเรียนอีกจะทำยังไง

อยากให้ผมใส่ชุดนักเรียนเหรอ ผม 30 ก็คงแก่แล้วมั้ง

ถ้าผมโตขึ้น อะไรหลาย ๆ อย่างก็ต้องเปลี่ยน อาจจะมีบทที่ชอบในอนาคตที่ทำให้ผมหลุดจากคำสาปได้ แต่ก็ไม่รู้สึกว่าเป็นคำสาปอยู่ดี เพราะตอนที่เข้ามาค่าย ผมก็อายุ 14 เล่นชุดนักเรียนมาจนถึงอายุ 20 กว่าจะก้าวข้ามไปอีกวัยหนึ่งก็ยาก 

เหมือนทุกคนจะเรียกว่า ‘น้องนนน’ ตลอดเวลา

อืม ผมอายุ 22 แล้ว ไปเล่นเรื่อง The Jungle เกมรัก นักล่า บาร์ลับ ที่ต้องอายุ 26 ก็เป็นสิ่งที่ท้าทายด้วยว่า ถ้าเล่นแล้วคนเชื่อ อาจจะมองผมโตไปเลยก็ได้ ที่เล่นเป็นนักเรียนเพราะผมอายุเท่านี้ ต่อให้เล่นดีขนาดไหน มันมีหลายอย่างที่สังคมกังวล เช่น ประเด็นเรื่องความเป็น Minor ยังอายุ 17 จะมาเล่นบทอายุ 25 แล้วจูบผู้หญิงได้ยังไง 

แล้วจริง ๆ อยากให้คนจดจำนนนแบบไหน

ถ้าตามผมจริง ๆ ก็จำว่าผมเป็นผมที่กวนตีนบ้างบางคราว พูดมากบ้างบางหน จำว่าผมเป็นคนที่ตั้งใจทำงานก็ได้ ผมก็เป็นคนคนหนึ่ง มีชีวิตที่บางมุมคนอาจจะไม่เห็นด้วยซ้ำ 

การจะเป็นนักแสดงที่ดีได้ต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง

ร่างกาย สุขภาพจิต ชีวิตส่วนตัว

ด้วยความที่ประเทศไทยยังทำงานระบบ 16 ชั่วโมงอยู่ ทำงาน 6 โมงเช้าถึง 4 ทุ่ม กลับบ้าน 5 ทุ่ม อาบน้ำเที่ยงคืน พรุ่งนี้เราออกกองตี 5 ถ้านอนไม่พอ สารเคมีในสมองก็ไม่ปกติ เวลาแสดง สมองแยกไม่ออกว่าอันไหนจริงหรือไม่จริง มันก็ยิ่งไปกันใหญ่ 

แล้วเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้คือความคาดหวังของคน เมื่อเราถูกบรรจุไปแล้วว่าคนนี้เล่นดี คนก็จะคาดหวังว่าต้องดีทุกอัน ต้องดีขึ้นเรื่อย ๆ ผมลงไปไม่ได้แล้ว เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ผมอยากรับงานน้อยลง เพราะผมกลัวพลาด กลัวงานไม่ดีจากการรับงานเยอะเกินไป ผมเครียดกับความคาดหวัง 

ถ้ามาตรฐานเราสูงแล้ว ตกลงมาก็ร่วงแรง 

เชื่อไหมที่เขาพูดกันว่าอาชีพนักแสดงคือการสำรวจจิตใจตัวเอง

เชื่อครับ เพราะตั้งแต่เป็นนักแสดง ผมเข้าใจตัวเองขึ้นเยอะมากเลย บอกได้ว่าเราทำสิ่งนั้นไปเพราะอะไร มันคือความไม่ดีของเรา หรือแค่หาเหตุผลมาอ้างสันดานของเรา 

มันเป็นการสำรวจตัวเองและมนุษย์ เพราะคาแรกเตอร์ที่ไปเล่น จริง ๆ ก็คือคนอีกประเภทหนึ่งที่เราอาจจะไม่รู้จักเลยก็ได้ เราเข้าใจถ้าเขาจะเศร้าเรื่องนี้ เข้าใจถ้าเขาจะกังวลเรื่องนี้ เข้าใจว่าเขากลัวสิ่งนี้เพราะอะไร

ที่บอกว่าสมองแยกไม่ออกว่ากำลังแสดงหรือกำลังใช้ชีวิตจริง คุณเอาตัวเองออกมาจากช่วงเวลานั้นยังไง

แค่สำรวจตัวเองดี ๆ มั้งว่าตอนนี้กูเป็นใครอยู่ (หัวเราะ) เหมือนเราเข้าคาแรกเตอร์แล้วไม่รู้จักวิธีเอาออก เราซึมลึก ตัวละครทับซ้อนจนไม่รู้ว่าทัศนคติที่คิดอยู่เป็นของใคร จากเรื่องอะไร ไม่รู้ว่าใช่เราจริง ๆ หรือเปล่า แล้วตัวตนเราจริง ๆ คือใคร เป็นคนนิสัยยังไง เพราะทุกตัวละครก็มีพื้นฐานมาจากเรา แต่พอได้พัก ได้เคลียร์ตัวเองก็จะเข้าใจ 

เชื่อว่านนนคงถูกพูดใส่บ่อยว่าความคิดดูโตกว่าคนในวัยเดียวกัน

ครับ (หัวเราะ)

เวลาคนบอกว่า ดูโต มันก็อาจจะจริงมั้ง แต่ผมไม่ได้รู้สึกว่าโตกว่าเพื่อนหรอก อาจจะโตกว่านิดหนึ่ง เพราะไม่ได้คุยเรื่องที่เพื่อน ๆ คุยกัน แค่เราได้เจอคนที่อายุมากกว่า ทำให้มีจุดที่มองแตกต่างจากคนอื่น ทุกอย่างเป็นไปตามวัย ทุกครั้งที่ครบรอบ 1 ปี วุฒิภาวะก็ต้องเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ อยู่ดี อันนั้นน่ะคือสิ่งที่ทำให้ผมโตขึ้น

เข้าวงการเร็วกว่าคนอื่น เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ เร็วกว่าคนอื่น กลัวจะอิ่มตัวเร็วกว่าคนอื่นไหม

อิ่มตัวเร็วกว่าแน่นอน ผมกล้าพูดเลย เพราะผมจะเกษียณเร็วกว่าที่ทุกคนคิดแน่ ๆ แล้วตอนนี้แม่มองแล้ว เพราะว่ายังผ่อนบ้านไม่หมด (หัวเราะ) แต่ผมเกษียณเร็วกว่าที่ทุกคนคิดแน่นอน

ผมแพลนไว้หมดแล้ว

อีกนานแค่ไหน

อายุ 30 ผมจะเริ่มเฟดแล้ว 

ไม่ได้เกษียณจากนักแสดงนะ ยังแสดงต่อ ผมไม่เลิกทำง่าย ๆ หรอก อายุ 40 ยังไงก็ต้องมีบทดี ๆ เหมาะกับวัยเรา แต่แค่เกษียณตัวเองจากความคาดหวังของคนอื่น เกษียณจากวงการบันเทิงที่เป็น เราอาจจะไม่ได้อยู่ในระบบทุนนิยมที่ต้องดังแข่งกับใคร ต้องวัดกันด้วยยอด Engagement ผมจะเริ่มทำเบื้องหลังมากขึ้น

งานแบบไหนที่นนนอยากทำ

งานที่ใจเราบอกว่าอยากทำ น่าสนุก ซึ่งบอกไม่ได้ สุดท้ายเราลิสต์ไปก็โละอยู่ดี เหมือนเราตั้งสเป็กไว้ว่าชอบผู้หญิงอย่างนี้ แต่พอเจอคนที่คลิกจริง ๆ ก็ข้ามสเป็กทุกอย่าง เราว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใจล้วน ๆ ใจบอกว่าใช่ อาจไม่มีเหตุผลด้วยซ้ำว่าต้องรักกันเพราะอะไร 

เห็นบอกว่า 30 ก็จะเริ่มไปทำงานเบื้องหลังแล้ว วงการภาพยนตร์ในอุดมคติของนนนเป็นยังไง 

จริง ๆ ถ้าพูดให้เห็นภาพเลยก็คือ ฮอลลีวูด ซึ่งคนที่ทำงานฮอลลีวูดอาจจะมองว่าของตัวเองยังไม่ดีพอก็ได้ ตอนนี้ก็โดนเรื่องกระแสหนังฮีโร่ที่มากเกินไปจนทำให้ระบบพัง แต่ก็ยังเป็นอุตสาหกรรมที่เอื้อต่อทุก Production House เอื้อต่อคนทำงาน หรือเกาหลี อินเดีย ก็น่าสนใจ หลาย ๆ อย่างอยู่ที่วัฒนธรรมด้วย 

ผมอยากให้บ้านเรามีระบบการทำงาน มีค่าตอบแทนที่เป็นธรรมกับทุกตำแหน่ง มีสวัสดิการที่ดี มีประสิทธิภาพในการใช้ชีวิตที่ดี ทำงานแฮปปี้ ทุกคนได้นอน มี House หลากหลายที่เอื้อต่อการทำให้ศิลปะอู้ฟู่ในประเทศ หรือทำให้คนสนใจศิลปะมากขึ้น ชีวิตดีพอจนมีเวลาไปนั่งชื่นชมศิลปะได้โดยไม่ต้องเครียดว่า เห้ย 1 ชั่วโมงนี้เราจะหาเงินได้เยอะมากเลยนะ แล้วพอคนสนใจศิลปะมากขึ้น Demand กับ Supply ก็จะเพิ่มขึ้นตาม ๆ กัน

ในอนาตคอาจจะมี House เล็ก ๆ ที่ทำหนังเล็ก ๆ ได้ดี มากกว่าตอนนี้ที่มี GDH, ไฟว์สตาร์, สหมงคลฯ, เนรมิตรหนังฯ เทียบฮอลลีวูด เขามี A24 ที่ทำงานดีมาก ๆ แล้วก็ม้ามืดสุด ๆ หรือ Blumhouse ที่ถนัดหนังผี ก็ทำหนังผีล้วน ๆ จนทุกคนไว้ใจหมดเลย หมายถึงว่า House เล็กก็การันตีในสิ่งที่เป็นได้ ผมอยากให้บ้านเรามีทางเลือกเยอะกว่านี้ 

อยากมี Production House เป็นของตัวเองไหม

มีแพลนว่าจะทำ แต่ไม่รู้จะมีตังค์รึเปล่า เพราะคิดว่าตัวเองจะทำอย่างอื่นนอกเหนือจากสิ่งนี้ไม่ได้ด้วยมั้ง 

มั่นใจว่าจะเดินในเส้นทางบันเทิงไปตลอดชีวิตเลยเหรอ

ใช้คำว่าสร้างศิลปะไปเรื่อย ๆ ดีกว่า ไม่รู้ว่าจะอยู่ในรูปแบบไหน ไม่รู้ว่าอยู่ในวงการบันเทิงรึเปล่า บางทีผมอาจระดมทุนหาเงินมาทำหนังลงยูทูบก็ได้ แก่ไปผมอาจจะยังทำเพลงอยู่ก็ได้ ต่อให้ไม่มีคนฟังก็จะแต่งก็จะทำ แค่ใจมันอยากทำ ไม่อยากก็ไม่ทำ แค่นั้นแหละ

เชื่อในคำที่ว่า ‘ดอกไม้ทุกดอกมีเวลาบานเป็นของตัวเอง’ ไหม

เชื่อครับ 

ทุกอย่างมีจังหวะเวลาของมัน ไม่ว่ายังไงก็ตาม ดาวตกไม่ได้ตกตลอด พระอาทิตย์ขึ้นก็ได้แค่ 10 นาที พระจันทร์ไม่ได้เต็มดวงทุกวัน ฝนตกก็ใช่ว่าจะเห็นสายรุ้งเสมอไป บางคนเห็น บางคนไม่เห็น ทุกคนก็บอก ลีโอนาร์โด เล่นหนังดี แต่กว่าจะได้ออสการ์ตั้งกี่ปี ทุกอย่างมีเวลาที่จะแบ่งบาน

แล้วถ้าถามคุณ นนนเป็นคนที่รอให้ดอกไม้บาน หรือพร้อมจะทำทุกวิถีทางให้มันบานเลย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงทำทุกวิถีทาง แต่ทุกวันนี้ ผมแค่ปลูกต้นไม้ไว้รอให้มันบาน 

เพราะถ้าทำทุกวิถีทางให้บาน เราจะจดจ่ออยู่กับสิ่งเดียว ย้ำคิดย้ำทำให้บานให้ได้ สรุปดอกไม้ตาย (หัวเราะ) เสียเวลาทำอย่างอื่น แทนที่จะปลูกไปทั้งไร่แล้ว ตอนนี้ก็คือทำไปเรื่อย ๆ มันดีในใจเราอยู่แล้ว ทุกอย่างที่ออกไปคือเราพอใจ พูดกันง่าย ๆ ถ้าคนจะเห็น ถ้าคนจะดัง เดี๋ยวก็ดังเอง

ถ้าเปรียบชีวิตนนนเป็นดอกไม้ดอกนี้ คิดว่าตอนนี้กำลังบานสะพรั่งที่สุดหรือยัง

บานแค่ส่วนหนึ่งครับ กับที่ปลูกไว้ยังมีอีกเยอะ (หัวเราะ) แล้วก็ที่เตรียมจะปลูกก็มีอีกเยอะด้วย

แฟนคลับของคุณมีหลายช่วงอายุมาก รู้สึกยังไงเวลาคนอายุ 30 – 50 ปีมีคุณเป็นแรงบันดาลใจ

โห พูดยากมากเลย เอาจริง ๆ ก่อนหน้านี้รู้สึกว่า ทุกคนครับ อย่าเอาผมเป็นไอดอล เพราะทุกวันนี้ชีวิตตัวเองผมยังเอาไม่รอดเลย ผมเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ไม่รู้สึกว่าตัวเองดีไปกว่าใคร ไม่คิดว่าตัวเองดีด้วย ผมก็มีข้อเสีย มีนิสัยที่ไม่ดี 

เรามีเพื่อนที่หมดแพสชันกับการแสดง พอเห็นผมยังมีแพสชันกับสิ่งเหล่านี้ ทำให้เขากลับมามีแรงบันดาลใจอีกครั้ง ผมก็ดีใจว่าสิ่งที่ผมทำพอมีประโยชน์บ้างแล้ว 

ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับผม ขอบคุณที่ผมสำคัญต่อชีวิตคุณได้มากขนาดนั้น อาจจะรู้สึกแปลก ๆ นิดหนึ่ง เพราะผมก็เป็นแค่คนธรรมดา (หัวเราะ) แล้วก็หวังว่าผมจะเป็นพลังงานดี ๆ ให้ได้ทำในสิ่งที่อยากทำให้สำเร็จในอนาคตครับ