ฉันเกิดและเติบโตในจังหวัดมุกดาหาร ประเทศไทย ฉันเกิดมาเป็นลูกคนคนเดียวไม่มีพี่น้อง ครอบครัวที่ฉันมีอยู่เพียงคนเดียวตั้งแต่เกิดมาคือแม่ของฉันเอง พ่อกับแม่ฉันหย่าร้างตั้งแต่ฉันยังอายุไม่ถึงขวบดีนัก ตลอดเวลาที่แม่เลี้ยงดูฉันมา ฉันไม่เคยรู้สึกขาดอะไร แม่เติมเต็มทุกอย่างมาด้วยดีเสมอ
ขณะที่ฉันอายุได้ 18 ปี ฉันมีโอกาสได้ไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่ ฉันใช้เวลาที่นั่นอยู่ 5 ปีเห็นจะได้ เป็น 5 ปีที่ฉันห่างจากอกแม่ และมาใช้ชีวิตเพียงลำพัง พอจบจากมหาวิทยาลัย ฉันกลับบ้านมาเริ่มต้นธุรกิจเล็ก ๆ กับแม่ที่เพิ่งลาออกจากงานประจำเพราะเหนื่อยหน่าย อายุมากขึ้น และอีกเหตุผลคือฉันเรียนจบแล้ว
ในวัย 53 ปี ถึงจะยังไม่ใช่วัยเกษียณ แต่แม่ก็แก่ตัวลงไปมาก จากที่เราไม่ได้อยู่กันมานาน สิ่งที่ฉันสังเกตได้คือมือที่เหี่ยวลง เส้นผมสีดำตอนนี้ก็หงอกขาวไปทั้งหมดแล้ว รูปร่างน้ำหนักสัดส่วนเปลี่ยนแปลงไม่มากก็น้อย ปัญหาสุขภาพก็ค่อย ๆ ตามมา แต่สิ่งที่แม่ยังมีอยู่คือเรี่ยวแรงในการทำงาน ความแกร่ง ความขยัน สติ และความจำ ยังเป็นสิ่งที่แม่ทำได้ดีเสมอมา
ด้วยความห่างไกลในช่วงที่ที่ฉันไปเรียนต่อ ทำให้ความใกล้ชิดของเราเปลี่ยนไปด้วย ฉันและแม่เราต่างเติบโตขึ้นในทุกวัน การกลับมาของฉันจึงต้องเรียนรู้และเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้ง ฉันคอยบันทึกภาพ สำรวจกิจวัตรประจำวันของแม่เรื่อย ๆ คอยสังเกตสิ่งรอบตัวและความเปลี่ยงแปลง เพราะอยากทำความเข้าใจและให้ความใส่ใจกันมากขึ้น ในวันที่แม่แก่ตัวลง ฉันอดคิดไม่ได้ว่าวันใดวันหนึ่งเรื่องที่ไม่คาดฝันคงเกิดขึ้น ฉันอยากทำเต็มที่เพื่อเก็บเกี่ยวช่วงเวลาและความทรงจำกับแม่ให้ได้มากที่สุด ในวันที่เรายังมีเวลาได้ใช้ร่วมกัน
