24 กุมภาพันธ์ 2020
2 K

วันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ

รถไฟความเร็วสูงชินคันเซ็นรุ่นฮายาบูสะ (Hayabusa Shinkansen) กำลังมุ่งหน้าสู่ภูมิภาคโทโฮกุ (Tohoku) ภูมิภาคแห่งป่าเขาและท้องทะเลตะวันออกอันงดงามบนเกาะคิวชู (Kyushu)

รถไฟรูปร่างปราดเปรียวสีเขียวน้ำทะเลวิ่งไปด้วยความรวดเร็วแต่นุ่มนวลจากสถานีโตเกียว ผ่านสถานีสำคัญๆ ไม่ว่าจะเป็นอูเอโนะ (Ueno) โอมิยะ (Omiya) ฟุกุชิมะ (Fukushima) หรือ เซนได (Sendai) จนมาหยุดที่สถานีโมริโอกะ (Morioka) ซึ่งห่างไกลจากมหานครโตเกียวกว่า 500 กิโลเมตร ภายในเวลาเพียง 2 ชั่วโมงเศษ

 การเดินทางของเราในครั้งนั้นตั้งต้นที่เมืองโมริโอกะ เพื่อชมหมู่บ้านศิลปหัตถกรรมและฟาร์มโคนมโคอิไว (Koiwai Farm) ซึ่งอยู่ห่างไกลออกไปจากโมริโอกะราว 30 นาที และพักค้างอ้างแรมที่นี่หนึ่งคืน ก่อนออกเดินทางต่อในวันรุ่งขึ้น

อันเมืองโมริโอกะนั้นเป็นอำเภอเมืองของจังหวัดอิวาเตะ (Iwate) ซึ่งตั้งอยู่ในภูมิภาคโทโฮกุ มีประวัติยาวนานเกือบ 500 ปี ตั้งแต่ยุคที่ระบบโชกุน (Shogun) และไดเมียว (Daimyo) เรืองอำนาจและมีอิทธิพลปกครองบ้านเมืองญี่ปุ่น มีทัศนียภาพงดงามด้วยป่าเขาและลำน้ำซึ่งพบเห็นได้ทั่วไปในเมือง นอกจากนี้ โมริโอกะยังถือว่าเป็นจุดศูนย์กลางการคมนาคมขนส่งแห่งหนึ่งในภูมิภาคโทโฮกุ เพราะรถไฟแต่ละประเภทของบริษัทเจอาร์ตะวันออก (JR East) ไม่ว่าจะเป็นรถไฟชินคันเซ็นสายโทโฮกุ สายอากิตะ หรือรถไฟระหว่างเมือง ล้วนแวะพักที่สถานีโมริโอกะทั้งสิ้น

ในด้านสถานที่ท่องเที่ยว เมื่อเทียบกับเมืองอื่นๆ ในจังหวัดอิวาเตะ อย่างเมืองฮานามากิ (Hanamaki) ที่แปลว่าดอกไม้ม้วนหรือเมืองฮิราอิซุมิ (Hiraizumi) แล้ว โมริโอกะไม่ได้มีสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญที่นักท่องเที่ยวทั้งหลายนิยมเดินทางไปชมมากเท่าเมืองเหล่านี้ คงมีเฉพาะซากอิฐของปราสาทโมริโอกะ พิพิธภัณฑ์ประจำจังหวัด และศาลเจ้างามๆ ไม่กี่แห่งเท่านั้น

อย่างไรก็ดี สำหรับนักกิน-นักชิมทั้งหลาย โมริโอกะถือว่าเป็นสวรรค์ของคนรักก๋วยเตี๋ยวอย่างแท้จริง เนื่องจากโมริโอกะเป็นถิ่นที่กำเนิดของก๋วยเตี๋ยว 3 ชนิดที่แพร่หลายไปทั่วประเทศญี่ปุ่น และส่งออกให้นักชิมจากต่างประเทศได้ลิ้มรสกันโดยทั่วไป

เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น

ก๋วยเตี๋ยวชนิดแรก เรียกว่า ‘วันโกะ โซบะ’ (Wanko Soba) เป็นวิถีการกินโซบะที่ค่อนข้างแปลกใหม่พอสมควร กล่าวคือ เมื่อเราเข้านั่งประจำที่แล้ว พนักงานจะทยอยลำเลียงถ้วยขนาดเล็กที่บรรจุเส้นโซบะปริมาณเท่ากับการใช้ตะเกียบคีบราว 2 – 3 ครั้ง มีน้ำแกงเจิ่งนอง ส่งให้เราจัดการคีบเส้นเข้าปาก เมื่อหมดถ้วยหรือบางครั้งยังไม่หมดดี พนักงานที่ยืนค้ำหัวประกบอยู่ด้านข้างเทเส้นพร้อมน้ำแกงจากถ้วยในมือของเธอลงสู่ถ้วยในมือเรา แล้ววางถ้วยเปล่าเรียงซ้อนกันเป็นชั้นตรงหน้า และทำเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งผู้กินปิดฝาถ้วยของตนก็เป็นอันยุติการเสิร์ฟ ทั้งนี้ในระหว่างการกิน ผู้กินอาจคีบเครื่องเคียงที่วางไว้เบื้องหน้า เช่น สาหร่าย ปลาดิบ และผักดอง ใส่ลงในถ้วย หรือกินเดี่ยวๆ เพื่อเสริมรสให้เส้นโซบะจืดๆ มีสีสันขึ้นมาบ้างก็ได้

จากสถิติที่ไหนไม่ทราบ ว่ากันว่าโดยเฉลี่ยสุภาพสตรีกินวันโกะโซบะหนึ่งอิ่มราว 30 – 40 ถ้วย ส่วนสุภาพบุรุษนั้น กว่าจะอิ่มก็ต้องกินเข้าไป 50 – 60 ถ้วย ส่วนผู้เขียนซึ่งเพดานความอิ่มสูงเกินกว่ามาตรฐานวิญญูชน อาจถึงร้อยถ้วยก็เป็นได้ครับ

ก๋วยเตี๋ยวชนิดต่อมา เรียกว่า ‘จาจาเมน’ (Jajamen) มีต้นเค้ามาจากก๋วยเตี๋ยวของจีนที่มีชื่อว่า ‘จาเจี้ยงเหมี่ยน’ (Zha Jiang Mian) แต่พลิกแพลงไปใช้วัตถุดิบที่มีอยู่ในท้องถิ่นและปรับปรุงรสชาติให้ถูกปากถูกลิ้นคนญี่ปุ่น จาจาเมนหนึ่งชาม ประกอบด้วยเส้นอุด้งที่ทำจากแป้งข้าวสาลี โรยด้วยต้นหอมญี่ปุ่นและแตงกวาซอยละเอียด ราดเนื้อบดผัดกับเต้าเจี้ยว และป้ายขิงบดไว้ข้างเคียง เวลากินก็จงคลุกเคล้าทั้งหมดเข้าด้วยกัน ใครใคร่ปรุงรสเพิ่มด้วยน้ำมันพริก พริกป่น หรือน้ำส้มสายชู ก็ย่อมได้

เมื่อจัดการจาจาเมนตรงหน้าจนเหลือแต่เศษเนื้อ เต้าเจี้ยว และผักสองสามชิ้นแล้ว ท่านว่าอย่าเพิ่งทิ้งขว้างหรือลุกไปคิดเงิน แต่พึงส่งให้เด็กในร้านนำไปตอกไข่ดิบและใส่น้ำร้อนลงไป จะได้น้ำแกงร้อนๆ เรียกว่า ‘ชิตันตัน’ (Chitantan) ไว้ซดให้สบายท้องก่อนกลิ้งตัวกลมออกไป

ว่ากันไปถึงสองชนิดแล้ว ก็มาถึงก๋วยเตี๋ยวแห่งเมืองโมริโอกะชนิดที่สาม คือ หมี่เย็นหรือเรเมน (Reimen) ที่จะพาทุกท่านไปทำความรู้จักโดยการลงมือทำและชิมให้ ‘รู้แล้วรู้ (เกือบไม่) รอด’ กันไปข้างหนึ่งเลยทีเดียว

จากสถานีรถไฟโมริโอกะ เราเช่ารถขับออกไปสู่จุดหมายแรก คือ หมู่บ้านศิลปหัตถกรรมโมริโอกะ (Morioka Handcrafts Village) ตามเส้นทางที่ GPS ติดรถยนต์เธอดำเนินการให้ หมู่บ้านแห่งนี้ห่างไปจากตัวเมืองโมริโอกะราว 10 กิโลเมตร ใช้เวลานั่งดูบรรยากาศสองข้างทางที่รถผ่านเพียง 20 นาทีก็ถึงที่หมาย

เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น

หมู่บ้านศิลปหัตถกรรมโมริโอกะ ตั้งอยู่ริมถนนหมายเลข 258 ใกล้แม่น้ำชิซุคุอิชิ (Shizukuishi) มีพื้นที่กว้างใหญ่ ด้านหน้ามีลานจอดรถที่รองรับได้หลายร้อยคัน ถัดเข้าไปเป็นอาคารใหญ่ก่ออิฐสีส้ม สำหรับพื้นที่จัดแสดงสินค้าหัตถกรรมพื้นเมืองและสำนักงาน ข้างอาคารใหญ่มีบ้านแบบญี่ปุ่นโบราณ หลังคามุงจาก ที่เรียกว่า ‘นัมบุ มาการิยะ’ (Nambu Magariya) โดดเด่นเป็นสง่าให้นักท่องเที่ยวมาเยี่ยมยล

เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น

ด้านหลังอาคารประธานด้านหน้า คือลานกว้างที่ล้อมรอบด้วยอาคารหลังน้อยใหญ่ อันเป็นห้องสาธิตการผลิตเครื่องหัตถกรรมต่างๆ ที่ขึ้นชื่อลือชาของโมริโอกะ ทั้งเครื่องปั้นดินเผา ภาชนะเซรามิก เครื่องประดับ ผ้าทอ ผ้ามัดย้อม เครื่องไม้ เครื่องสาน ของเล่นเด็ก งานดอกไม้แห้ง ตลอดจนอาหารและของขบเคี้ยว เช่น บะหมี่เย็นโมริโอกะ และข้าวเกรียบเซ็มเบ้ ซึ่งการผลิตหัตถกรรมเหล่านี้ มิใช่ผลิตให้เราชมแต่ฝ่ายเดียว หากยังเปิดโอกาสให้เราเข้าร่วมผลิตชิ้นงานต่างๆ ได้ในทุกขั้นตอน และนำกลับไปเชยชมที่บ้านได้ในสนนราคาที่ไม่แพง

เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น
เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น

เราเดินแวะตามอาคารต่างๆ ด้วยความสนุกสนานเพลิดเพลิน จับจ่ายของที่ระลึกกลับมาเกือบเต็มสองมือ จนได้ยินเสียงท้องร้องโครกคราก จึงชวนกันเข้าไปในอาคารสาธิตการทำบะหมี่เย็นตำรับโมริโอกะ (Morioka Reimen) เพื่อวัดดวงทดลองทำอาหารมื้อเที่ยงประจำเมืองกินกัน

ก่อนลงมือ ผมจะพาทุกท่านไปทำความรู้จักกับสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะลำดับที่สาม คือ ‘บะหมี่เย็นตำรับโมริโอกะ’ หรือ ‘โมริโอกะ ราเมน’ (Morioka Reimen) อันเป็นอาหารที่มีต้นเค้ามาจากบะหมี่เย็นของเกาหลี ด้วยปรุงขึ้นในญี่ปุ่นจากฝีมือของพ่อครัวชาวเกาหลี นามว่า เทรุโตะ อาโอกิ (Teruto Aoki) ซึ่งอพยพจากเมืองฮัมฮึง (Hamhung) ดินแดนประเทศเกาหลีเหนือในปัจจุบัน โดยเขาเปิดร้านชื่อว่า โชกุโดเอ็ง (Shokudoen) ใน ค.ศ. 1954 (พ.ศ. 2497) 

ตามตำนานกล่าวว่า เทรุโตะปรุงราเมนสูตรใหม่ด้วยการผสมผสานบะหมี่เย็นตำรับฮัมฮึงซึ่งมีรสเผ็ด เข้ากับบะหมี่เย็นตำรับเปียงยางซึ่งมีรสอ่อนเข้าด้วยกัน ปรับส่วนผสมของแป้งบะหมี่โดยใช้แป้งข้าวสาลีและแป้งมันฝรั่งแทนแป้งบักวีตตามตำราเดิม ทั้งยังเติมส่วนผสมต่างๆ ที่หาได้ง่ายในโมริโอกะ เช่น กิมจิ ผลแตงโม ผลแพร์ หรือผลแอปเปิ้ลลงไปเพื่อเพิ่มความสดชื่น รวมถึงน้ำแกงก็ปรุงจากน้ำต้มกระดูกวัว 8 ส่วนและโครงไก่ 2 ส่วน แล้วนำไปแช่จนเย็น

กระนั้น ในระยะแรกที่เทรุโตะปรุงราเมนสูตรนี้ออกขาย เสียงตอบรับของผู้คนส่วนมากกลับเป็นไปในแง่ลบ เช่นว่า เส้นแข็งจนกัดไม่เข้าบ้างล่ะ เหนียวเหมือนกินยางบ้างล่ะ แต่เมื่อนานวันเข้า ผู้คนก็เริ่มเปิดใจให้บะหมี่เย็นสูตรนี้มากขึ้น จนกระทั่งแพร่ขยายออกไปทั่วเมือง และใครต่อใครต่างยกย่องไว้ให้เป็นหนึ่งในสามสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะดังในปัจจุบัน

การสาธิตการทำบะหมี่เย็นตำรับโมริโอกะที่หมู่บ้านศิลปหัตถกรรมแห่งนี้ ดำเนินการโดย ‘ร้านพยองพยองฉะ’ (Pyongpyongsha) ซึ่งมีสาขาอยู่โดยทั่วไปในเมืองโมริโอกะ ทางร้านยกเครื่องจักรกลที่ใช้ในการผลิตบะหมี่เย็นมาให้ชมด้วย เช่น เครื่องรีดเส้นบะหมี่ หม้อต้มขนาดยักษ์ ไปจนถึงสายพานการผลิตกิมจิ และการตระเตรียมวัตถุดิบในห้องรักษาอุณหภูมิขนาดใหญ่ในอาคารเดียวกัน ทั้งยังมีเครื่องมือผลิตตั้งแต่ยุคแรกเริ่มซึ่งทำจากไม้

เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น
เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น

เมื่อก้าวเข้าสู่อาคารสาธิตการทำบะหมี่เย็นโมริโอกะ เจ้าหน้าที่ผู้รับบทอาจารย์สอนทำบะหมี่เย็นในวันนี้ก็ปรี่เข้ามาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม โอภาปราศรัยเป็นภาษาญี่ปุ่นกันเป็นอย่างดี รอดตัวไปครับที่คณะเรามีผู้เชี่ยวชาญภาษาญี่ปุ่นไปด้วย ไม่อย่างนั้นเสร็จแน่ครับ ชี้ไม้เป็นนก ชี้นกเป็นไม้แน่นอน

เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น

อาจารย์จัดแจงให้นักเรียนเฉพาะกิจล้างมือให้สะอาด แต่ละคนผูกผ้ากันเปื้อนสีขาวขนาดพอดีตัว จากนั้นจึงพานักเรียนเข้าประจำยังแท่นไม้สูงเท่าเอว มีอ่างสเตนเลสใบย่อมวางไว้ในหลุมตรงหน้านักเรียนแต่ละคน เมื่อทุกคนพร้อม อาจารย์ก็อธิบายวิธีการนวดแป้งโดยสังเขป แล้วเทแป้งที่ผสมแล้วให้นักเรียนทั้งหลายตะล่อม เติมน้ำลงไปนิด แล้วบีบนวด คลึงเคล้าให้เข้ากันจนเป็นก้อนกลมขนาดเท่ากำปั้น

เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น
เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น
เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น

พอได้ก้อนแป้ง อาจารย์นำก้อนแป้งของแต่ละคนไปใส่ในเครื่องรีดเส้นลงในหม้อตั้งน้ำเดือดพล่าน จับอุณหภูมิไว้ตลอดเวลา โดยเราจะเป็นผู้จับคันโยกควบคุมการรีดเส้นด้วยตนเอง (แน่นอนว่า อาจารย์ก็คอยกำกับเราไม่ให้เล่นซน) จนได้เส้นตามจำนวน อาจารย์ก็ลวกจนพอได้จึงเอาเส้นสุกลงตะกร้าล้างน้ำเย็น สะเด็ดน้ำ แบ่งเส้นให้ได้ปริมาณพอดี โดยดึงเส้นขึ้นสูง แล้วขยุ้มเป็นก้อนใส่ลงในแต่ละชาม

เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น
เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น

บัดนั้น ได้เวลามโหรีทำเพลงเชิด ถึงคราวนักเรียนทั้งหลายจะได้แสดงบทบาทที่รอคอย คือการตักเครื่องเคราประกอบบะหมี่เย็นใส่ชาม ได้แก่ กิมจิ แตงกวาลูกเล็กดอง ผลแพร์สดหั่นเสี้ยว เนื้อวัวหั่นบาง ต้นหอมซอย ไข่ไก่ต้มสุก โรย งาลงไปพอเป็นพิธี และกดน้ำแกงจากเครื่องทำความเย็นใส่ถ้วยตวง เทลงในชามของนักเรียนแต่ละคนเท่าๆ กันก็เป็นอันเสร็จสิ้นกรรมวิธี

เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น

ทั้งนี้ อย่าได้นึกว่าจะตักของอร่อยอย่างเนื้อวัวจนล้นชามเชียว เพราะอาจารย์จะกำกับการตักของเราโดยตลอด ไม่ให้ขาดทุนแม้แต่เยนเดียวเลยล่ะครับ เว้นแต่กิมจิที่ใครจะตักใส่ถ้วยแบ่งมากินเคียงก็ไม่ผิดกติกา เมื่อเสร็จสิ้นครบถ้วน ก็ลำเลียงชามกันมายังโต๊ะตัวใหญ่ มีตะเกียบ กระดาษเช็ดมือ เครื่องปรุงอย่างน้ำส้มสายชูและน้ำดื่มวางคอยท่าไว้บนโต๊ะ เพียงพอสำหรับทุกคน

แล้วก็ถึงเวลาสำคัญที่เราจะได้ลงมือกินกันเสียที ทุกคนที่นั่งล้อมโต๊ะไม่มีใครพูดคุยกับใคร ต่างคนต่างกินบะหมี่เย็นโมริโอกะฝีมือตนเองด้วยความหิวโหยและเอร็ดอร่อย 

เวิร์กช็อปนวดเส้นบะหมี่เย็น ทำสุดยอดก๋วยเตี๋ยวแห่งโมริโอกะเป็นอาหารเที่ยงที่ญี่ปุ่น

เส้นบะหมี่ลวกใหม่ โปร่งแสง เนื้อค่อนข้างเหนียว กัดเข้าไปคำแรกเหมือนกินเส้นหนังยาง แต่เมื่อเคี้ยวไปเรื่อยๆ ฟัน ลิ้น และกระพุ้งแก้มจะสัมผัสได้ถึงความนุ่มและหวานแป้งสดที่ดูดซึมน้ำแกงเย็นเฉียบ รสเปรี้ยว หวาน และเค็มอ่อนๆ เรียงกันเป็นหน้ากระดาน เข้ากันดีกับผลแพร์สดที่กินตามเข้าไป ทั้งกิมจินั้นก็รสเปรี้ยวเค็มกำลังดี สร้างสีสันและความสดชื่นให้บะหมี่เย็นชามนี้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ 

ส่วนคำต่อไปก็หันมาลองกินเส้นบะหมี่พร้อมกับเนื้อวัววากิวและไข่ต้มดูบ้าง เห็นว่าเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เพราะรสสัมผัสของเนื้อที่ไม่ถึงกับนุ่มมากแต่ก็ไม่เหนียว เคี้ยวสู้ฟันสมศักดิ์ศรีความเป็นเนื้อวัว ก็ยิ่งไปด้วยกันกับเส้นบะหมี่ ผสานรสเปรี้ยวหวานละมุนละไมของน้ำแกงกระดูกวัว เจือด้วยกิมจิและแตงกวาดอง ที่ลงตัวเป็นอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตาม ความอร่อยของบะหมี่เย็นชามนี้ ส่วนหนึ่งคงมาจากแรงกายและแรงใจที่เราทุ่มเทลงมือนวดแป้ง ทำเส้นด้วยตนเอง การที่ได้รู้และได้เห็นกระบวนการทำบะหมี่เย็นโมริโอกะตั้งแต่ต้นน้ำถึงปลายน้ำอย่างชัดแจ้งและเห็นจริง จนเกิดความตั้งใจที่จะทำอาหารชามนี้ออกมาให้สำเร็จลุล่วงตามความปรารถนา มิใช่แค่คิดทำให้เสร็จและพอกินได้เพียงแต่อย่างเดียวเท่านั้น

ทุกวันนี้ คงปฏิเสธไม่ได้ว่าประเทศญี่ปุ่นเป็นอีกจุดหมายปลายทางหนึ่งที่คนไทยเราทุกวันนี้นิยมเดินทางกันมาก ยิ่งภายหลังจากญี่ปุ่นเปิดให้คนไทยเข้าประเทศได้โดยไม่ต้องผ่านการตรวจลงตราเป็นเวลา 15 วัน ก็ทำให้คนไทยเหาะเหินเดินทางไปยังญี่ปุ่นได้ง่ายขึ้นเป็นว่าเล่น โดยเฉพาะในเมืองใหญ่ เมืองสำคัญอย่างโตเกียว เกียวโต โอซาก้า ฮอกโกโด หรือฟุกุโอกะ ที่ได้ยินภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำรอบตัว จนคิดว่ากำลังเดินอยู่แถวสยามหรือซอยสุขุมวิท 33/1 ยังไงยังงั้นเลยครับ

ในขณะที่เมืองขนาดย่อม ที่ไม่มีสถานที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวมากมายอย่างโมริโอกะ กลับมีเอกลักษณ์วัฒนธรรมบางอย่างที่น่าสนใจ น่าศึกษาเรียนรู้ รอให้นักท่องเที่ยวมาสัมผัสวิถีวัฒนธรรมได้ทุกเมื่อ ทุกฤดูกาล 

ผมเชื่อว่า หากทุกท่านได้มีโอกาสชื่นชมเอกลักษณ์วัฒนธรรมของโมริโอกะแล้ว ก็จะต้องตกหลุมรักโมริโอกะ และจะต้องหาโอกาสกลับมาเยี่ยมเยือนกันต่อไปครับ

ข้อมูลอ้างอิง

http://www.discover-morioka.jp/craftworks/index.html

https://www.japan-guide.com/e/e5050.html

http://www.pyonpyonsya.co.jp/remen/about/index.html

คุณเฉลิมพร เฉลยกิจ

Write on The Cloud

Travelogue

ถ้าคุณมีประสบการณ์เรียนรู้ใหม่ ๆ จากการไปใช้ชีวิตในทั่วทุกมุมโลก เชิญแบ่งปันเรื่องราวความรู้ของคุณพร้อมภาพถ่ายประกอบบทความ รูปถ่ายผู้เขียน ประวัติส่วนตัวผู้เขียน ที่อยู่ เบอร์โทรติดต่อ และชื่อ Facebook มาที่อีเมล [email protected] ระบุหัวข้อว่า ‘ส่งต้นฉบับสำหรับคอลัมน์ Travelogue’ ถ้าผลงานของคุณได้ตีพิมพ์ลงในเว็บไซต์ เราจะส่งสมุดลิมิเต็ดอิดิชัน จาก ZEQUENZ แบรนด์สมุดสัญชาติไทย ทำมือ 100 % เปิดได้ 360 องศา ให้เป็นที่ระลึกด้วยนะ

Writer & Photographer

วรเมธ โกศัลวัฒน์

วรเมธ โกศัลวัฒน์

ข้าราชการหนุ่มใหญ่ ใจดี สปอร์ต ผู้ที่เชื่อโดยสุจริตว่าตนรู้ทุกอย่างนอกจากงานในหน้าที่ และอยู่ทุกที่ยกเว้นที่ทำงาน