Celebrity เป็นคำเรียกคนมีชื่อเสียงที่เรียกกันด้วยสำเนียงไทยๆ ง่ายๆ ว่าเซเลบ (Celeb)

ตามความเข้าใจของผม เซเลบคือคนที่ไปออกงานสังคมนู้นนี้เพื่อเป็นเกียรติเป็นศรีประดับงานต่างๆ แต่ตัวผมนั้นไม่ใช่เซล้งเซเล้บอะไรเลยครับ ผมเป็นเพียงคนธรรมด๊าธรรมดาคนหนึ่งที่ชอบท่องเที่ยวอย่างสมถะ 

แต่โชคชะตาฟ้าลิขิตให้ผมกลายเป็นเซเลบในประเทศเล็กๆ กลางมหาสมุทรแปซิฟิกที่ชื่อว่า ‘คิริบาส’

คิริบาสสร้างความสนใจให้กับผมตั้งแต่ชื่อ เพราะสะกดด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษว่า Kiribati แต่ดันทะลึ่งอ่านออกเสียงว่าคิริบาส ไม่ใช่คิริบาติ และตลอด 12 วันต่อมาที่ผมใช้ชีวิตอยู่บนเกาะนี้ จึงเรียนรู้ว่าตัวอักษร ti ในภาษาอิคิริบาส (I-Kiribati) พากันออกเสียงเป็น ส เสือ หรือไม่ก็ ซ โซ่ กันหมด เช่น คำว่า Tiabo ออกเสียงว่าซาโบ แปลว่า ลาก่อนนะ หาดชื่อ Beitio ก็อ่านออกเสียงว่าเบโซ หรือเกาะสำคัญอีกเกาะหนึ่งของประเทศนี้คือเกาะ Kirimati ก็อออกเสียงว่าคิริมาส 

แต่ทำไมถึงเป็นแบบนั้น… พระเจ้าเท่านั้นคงจะรู้

ถ้าให้อธิบายว่าคิริบาสอยู่ที่ไหน ก็ต้องหารัฐควีนส์แลนด์ของออสเตรเลียกับหมู่เกาะฮาวายของสหรัฐอเมริกาให้เจอเสียก่อน คิริบาสเป็นประเทศหมู่เกาะเล็กๆ ที่ตั้งอยู่กลางมหาสมุทรแปซิฟิกอันกว้างใหญ่ ตรงกลางๆ ค่อนไปทางฮาวาย และกว่าจะเดินทางไปถึงที่นั่นก็เหนื่อยแทบล้มลงคลาน เพราะต้องเปลี่ยนเครื่องหลายตลบจนลืมวันลืมคืน 

มูลเหตุจูงใจในการเดินทางครั้งนี้คือ ผมอยากไปร่วมงานวันฉลองเอกราชกับชาวเกาะ ซึ่งว่ากันว่าสนุกสนานบานใจและจัดใหญ่กันถึง 7 วัน 7 คืน เป็น 7 วันที่ชาวเกาะหยุดทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อฉลอง ฉลอง และฉลองเท่านั้น 

อีกประการหนึ่งก็คือ เมื่อหลายปีก่อน ผมได้อ่านข่าวเล็กๆ ชิ้นหนึ่งเกี่ยวกับประเทศนี้ เป็นข่าวที่ดูเหมือนไม่สลักสำคัญอะไร แต่เนื้อหาของข่าวชิ้นนั้นกลับทำให้ผมอึ้ง นักวิทยาศาสตร์หลากสำนักได้ร่วมกันประเมินว่า อีก 20 – 30 ปีข้างหน้า ประเทศเล็กๆ แห่งนี้อาจสาบสูญไปจากแผนที่โลก เพราะจมหายใต้น้ำทะเลที่ละลายจากขั้วโลกใต้ ด้วยวิกฤติภาวะโลกร้อนที่ทวีความรุนแรงขึ้น ถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับผม ผมเองยังไม่รู้เลยว่าจะจัดการกับชีวิตอย่างไร 

คนที่ตอบคำถามนี้ได้ดีที่สุดก็คือชาวอิคิริบาสผู้เป็นเจ้าของประเทศนั่นเอง

พร้อมจะตามเซเลบไทยไปคิริบาสหรือยังครับ

แฟนคลับมารอรับเซเลบ

เครื่องบินโบอิ้ง 737 ของสายการบินฟิจิ แอร์เวย์ เริ่มลดระดับทะลุผ่านม่านเมฆขาวสะอาด เผยให้เห็นเกาะเล็กเกาะน้อยที่พากันทอดตัวเรียงรายต่อๆ กันไปไกลแสนไกล น้ำทะเลหลากเฉดสีที่ตัดกันอยู่ฉึบฉับนั้น ดูประหนึ่งหยดสีที่พากันแต่งแต้มผืนผ้าใบสีครามขนาดใหญ่ของมหาสมุทรแปซิฟิกให้งดงามเกินบรรยาย ผมอยู่ในอาการตื่นเต้นอย่างซ่อนไม่มิดปิดไม่อยู่ รีบคว้ากล้องดิจิทัลขนาดกะทัดรัดขึ้นเล็งผ่านหน้าต่างเครื่องบิน เสียงชัตเตอร์ลั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบไม่หยุดหย่อน

อาการง่วงเปลี้ยจากการเดินทางข้ามโลกมลายหายไปสิ้น ความอ่อนล้ากลับกลายเป็นความปิติยินดี อีกไม่กี่นาทีต่อมา เครื่องบินก็ร่อนลงสู่สนามบินบอนริกิ ณ กรุงตาระวา (Tarawa) เมืองหลวงของประเทศคิริบาส 

ที่สนามบิน เด็กๆ มารอดูเครื่องบินเต็มไปหมด นานๆ ทีจะมีเครื่องบินร่อนลงสนามบิน พวกหนูๆ ตัวน้อยๆ ต่างส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวทักทายนักเดินทางที่ทยอยเดินลงบันไดเครื่องบิน ผมรู้สึกเหมือนดาราที่มีแฟนคลับมารอรับพร้อมป้ายไฟ

“เมารี เมารี” เจ้าหนูส่งเสียงเซ็งแซ่ โบกมือหยอยๆ แม้ไม่รู้จักกัน ผมยิ้มเขินๆ พร้อมโบกมือตอบอย่างเหนียมๆ

ด่านตรวจคนเข้าเมืองที่สนามบินบอนริกิเป็นศาลามุงจาก ให้อารมณ์ชาวเกาะสุดๆ ทุกอย่างสานจากใบมะพร้าว พี่ๆ เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองดูใจดีอยู่ในชุดโสร่งสบายๆ ทักทายผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เมื่อผมส่งหนังสือเดินทางให้เขาดู

“นี่เป็นหนังสือเดินทางไทยเล่มแรกที่ผมได้ประทับตรา” คุณพี่พลิกไปพลิกมาด้วยความยินดีอยู่ครู่ใหญ่ พร้อมมองหน้าผมอยู่หลายครั้ง ผมไม่เคยคิดว่าหนังสือเดินทางของผมจะสร้างความอิ่มเอมใจอะไรได้ขนาดนั้น 

“ปั้ง” เสียงตราประทับ ตามด้วย “Mauri…เมารี ขอต้อนรับสู่คิริบาสนะครับ”คุณพี่ส่งหนังสือเดินทางคืนพร้อมเดินอ้อมมากอดผมไว้กับอกอุ่นๆ ของเขา การต้อนรับของที่นี่สร้างความประทับใจให้กับผมมากกว่าที่ไหนในโลก

เซเลบที่หมู่บ้าน

ที่หมู่บ้านตาบน เต เกเก้ (Tabon Te Keekee) ทางตอนเหนือของกรุงตาระวา เด็กๆ ในหมู่บ้านกำลังตื่นเต้นดีใจที่วันนี้มีแขกหน้าตี๋มาจากเมืองไทย พอผมมาถึงหมู่บ้านก็สลบเหมือดไปด้วยอาการเจ็ตแล็กตลอดช่วงบ่าย 

พอตื่นขึ้นมาตอนเย็น ก็พบว่าเด็กๆ ต่างพากันมารอเล่นกับเพื่อนใหม่คนนี้มากมาย

“นายชื่ออะไร” เด็กชายใจกล้าถามผมเป็นภาษาอังกฤษแบบกระท่อนกระแท่น

“ชื่อตาระวามั้ง” ผมตอบกลับ ก็วันนั้นภาษาท้องถิ่นอย่างภาษาอิคิริบาสที่ผมรู้จักมีเพียงคำว่า ‘ตาระวา’ 

อันเป็นชื่อเมืองหลวงเพียงคำเดียวเท่านั้น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตาระว่าาาา” เด็กๆ ฮาครืนพร้อมชักชวนเพื่อนๆ ให้เอ่ยคำนี้โดยลากเสียงยาวตรงคำว่า “ว่าาา” พยางค์สุดท้าย แม้ผมจะพยายามบอกว่า “เฮ้ย ตกลงพี่ชื่อโอ๊คนะ เรียกพี่โอ๊คสิครับ” ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว

“ตาระว่า มีกล้องมั้ย เดี๋ยวจะตีลังกาให้ดู” เด็กชายคนเดิมพูด

เมื่อผมยกกล้อง เจ้าหนูก็โดดตีลังกาหลังให้ดู พอผมลั่นไกชัตเตอร์เสร็จ เจ้าหนูรี่เข้ามาขอดูรูป หลังจากนั้นผมก็แทบไม่มีเวลาว่าง เพราะน้องๆ หนูๆ ต่างพากันโชว์ท่าอิทธิฤทธิ์ต่างๆ นานา เรียกว่าผมต้องถ่ายรูปพวกเขาจนเมื่อยมือ

เกมสนุกอีกเกมคือแข่งเรือใบที่ทำจากกระป๋องน้ำอัดลม และรอลมทะเลพัดแรงให้วิ่งฉิวไปบนแอ่งน้ำ 

อีกเกมคือการจับปูลมมาสู้กันในหลุมทราย และทุกครั้ง

“ตาระว่า ถ่ายรูปด้วยนะ” ว่าแล้วก็วิ่งกรูเข้ามาทันทีที่ผมลั่นไกชัตเตอร์เสร็จ เพื่อจะดูว่าตัวเองหล่อและสวยขนาดไหน

แต่ละวัน ไม่ว่าผมจะเดินเล่นไปไหนในหมู่บ้าน เด็กๆ ก็พร้อมจะเป็นเพื่อนเดินเล่นไปกับผมเสมอ ชีวิตที่ตาบน เต เกเก้ เป็นชีวิตสมถะ เรียบง่ายและสงบสุขมากๆ บังกะโลเหนือน้ำที่เปิดโล่ง 360 องศาก็มอบทิวทัศน์ที่งดงามอย่างที่สุด

“ตาระว่า พรุ่งนี้มาเล่นกันอีกนะ หลังโรงเรียนเลิกจะมาเจอทุกวัน” เพื่อนๆ ตัวน้อยให้สัญญาทุกวัน

ที่สำคัญพวกเขาไม่เคยลืมสัญญานี้เลยตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่หมู่บ้านบน เต เกเก้

เซเลบออกสื่อ

ในที่สุดก็ถึงวันสำคัญ นั่นคือวันชาติของคิริบาส ตรงกับวันที่ 12 กรกฎาคม อันเป็นวันที่พวกเขาได้รับอิสรภาพจากเครือจักรภพอังกฤษ วันนั้นผมรีบไปที่สนามกีฬาไบริกิกลางกรุงตาระวาแต่เช้า ท่านประธานาธิบดีเดินทางมาเป็นประธานในพิธีสวนสนามและปฏิญาณของเยาวชนจากเกาะต่างๆ ทั่วประเทศ น้องๆ หนูๆ อยู่ในเครื่องแบบนักเรียนหลากสีสันและชุดประจำชาติอันเป็นเอกลักษณ์ เด็กๆ ไม่ได้เดินมาอย่างขึงขังเท่านั้น พวกเขาต้องหยุดที่หน้าปะรำพิธีที่ท่านประธานาธิบดีนั่งเป็นประธาน พร้อมกล่าวคำปฏิญาณต่อหน้าธงชาติด้วยคำขวัญของประเทศ 3 ข้อ คือ Te Mauri, Te Araoi, Te Tabomoa แปลว่า แด่สุขภาพ แด่สันติภาพ และแด่ความมั่งคั่ง เด็กๆ ตั้งใจทำมาก เรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจากผู้ชมรอบทิศ

หลังจากพิธีสวนสนามจบลง ผมถือโอกาสเดินเล่นเพื่อซึมซับบรรยากาศ เสียงหัวเราะเฮฮาดังขึ้นรอบตัว ผมเดินจนถึงจตุรัสไบริกิ พบว่ามีคนมุงกันอยู่มากมาย กลางจตุรัสมีเวทีเล็กๆ ตั้งอยู่พร้อมกับตู้ใสๆ ที่ใส่กระดาษเขียนชื่อที่อยู่ราวกับกิจกรรมจับรางวัลผู้โชคดี ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงข้ามกับเวทีมีคนอยู่มากมายราวกับรอลุ้นอะไรบางอย่าง เขามาทำอะไรกันนะ

“เขามารอลุ้นจับรางวัลรถยนต์กันค่ะ” ตังกีร่า สาวน้อยที่นั่งอยู่แถวนั้นบอกผมหลังจากเราแนะนำตัวและพูดคุยกัน ตังกีร่าเป็นชาวเมืองตาระวาที่มารอลุ้นรถยนต์กับเขาเหมือนกัน เธอตื่นเต้นมากๆ เมื่อผมบอกว่ามาจากประเทศไทยอันไกลโพ้น

ก่อนจะถึงการจับรางวัลใหญ่ ตังกีร่าได้รับเชิญให้ขึ้นไปจับรางวัลอะไรสักอย่างบนเวที 

และแล้วก็มาถึงรางวัลรถยนต์ที่ทุกคนล้วนรอคอย

“ขอเชิญมิสเตอร์โอ๊ค ฟรอม ไท้ยแล่นด์ ให้เกียรติขึ้นเวทีมาจับรางวัลรถยนต์ในวาระฉลองวันชาติด้วยครับ” เสียงกรี๊ด วี้ดวิ้ว และเสียงปรบมือดังสนั่นจตุรัส พร้อมกับผมที่ลุกขึ้นไปบนเวทีอย่างงงๆ ภายหลังทราบว่า ตังกีร่าแอบกระซิบคุณพิธีกรว่ามีแขกพิเศษมาจากประเทศไทย นามว่า ‘มิสเตอร์โอ๊ค’ ทำไมไม่เรียกเขาขึ้นมาจับรายชื่อผู้โชคดีรับรางวัลรถยนต์เสียล่ะ

คิริบาสเคยเป็นอาณานิคมของอังกฤษมาก่อน แม้ว่าจะมีภาษาอิคิริบาสเป็นภาษาทางการของประเทศ 

แต่ทุกคนก็สื่อสารด้วยภาษาอังกฤษได้ดี เช่นคุณพิธีกรคนนี้

“ขอเชิญมิสเตอร์โอ๊ค ฟรอม ไท้ยแล่นด์ จับชื่อผู้โชคดีแล้วให้เกียรติอ่านชื่อเขาผู้นั้นด้วยนะครับ” คุณพิธีกรประกาศออกไมค์หลังจากสัมภาษณ์ผมมาแล้ว 3 – 4 คำถามเกี่ยวกับประเทศไทย และสาเหตุที่ผมเดินทางข้ามโลกมาถึงคิริบาส

“ตอนนี้ผมเชื่อว่าทุกคนกำลังฟังการถ่ายทอดสดการจับรางวัลทางสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศคิริบาสกันอย่างลุ้นสุดๆ มิสเตอร์โอ๊ค ฟรอม ไท้ยแลนด์ เชิญเลยครับ” คุณพิธีกรทำผมแทบหงายเงิบ คุณพระ! นี่มีการถ่ายทอดสดทางวิทยุไปทั่วประเทศด้วยหรือนี่ ผมล้วงเข้าไปในกล่องไม้ใบเขื่องที่กรุกระจกใสด้านหน้า และแล้วชื่อผู้โชคดีผู้นั้นก็อยู่ในมือผม ไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ตื่นเต้น ผมเองก็ตื่นเต้นที่ต้องอ่านชื่อเขาออกอากาศไปทั่วประเทศเหมือนกัน

“…………” ผมเปิดกระดาษใบยู่ยี่นั้นออก พร้อมกับเห็นตัวอักษรขยุกขยุย ภาษาอิคิริบาสใช้ตัวอักษรภาษาอังกฤษ นั่นจึงไม่ใช่ปัญหา แต่ว่าลายมือคุณพี่ผู้โชคดีนั้นอ่านยากสุดๆ แล้วผมจะอ่านออกไหมครับ

คุณพิธีกรเร่งผมให้อ่านชื่อหลังจากที่ผมสตั๊นท์ไป 5 วินาที ตายล่ะ ผมต้องอ่านอะไรออกไปสักอย่าง 

ใครที่เขียนตัวอักษรสุดจะหวัดได้แบบนี้ต้องจับมาคัด A ถึง Z ใหม่เดี๋ยวนี้เลย

“และผู้โชคดีก็คือ คุณตะ..ตะ..โต…โต…กะ..กะ..กา..กา..อา..กิ..กิ…เอ่อ..โตกา อากิโอ..โอ..ลา..” 

ผมหยุดหายใจเรียกพลัง ขณะที่ผู้คนมากมายรอฟังชื่อสำคัญ ผมพยายามอ่านชื่อยาวๆ นั้นจนจบ ผู้คนฮากันสนั่น ผมคิดว่าเขาคงขำสำเนียงภาษาอิคิริบาสของผม ว่าแล้วก็ส่งไม้ต่อให้คุณพิธีกรช่วยอ่านอีกครั้ง

“@#^__^#!!!+%%” คุณพิธีกรอ่านชื่อนั้นออกมาอย่างรวดเร็ว และแน่นอนว่าผมฟังไม่ออก 

คราวนี้เสียงเฮดังขึ้นรอบทิศ วินาทีนั้นผมรู้ว่าผมปฏิบัติภารกิจสำคัญนี้จบลงเรียบร้อยแล้ว

ยังไม่จบภารกิจเซเลบ

บ่ายนั้นตังกีร่าชวนผมไปดูการแข่งขันยกน้ำหนักหญิงต่อที่อีกมุมของจตุรัส การแข่งขันยกน้ำหนักจัดเป็นกิจกรรมฉลองเอกราชที่มีขึ้นทุกปี ใครๆ ก็มาแข่งยกน้ำหนักได้ เพียงแต่ต้องไปลงชื่อ วัดน้ำหนัก เพื่อแยกประเภทให้เหมาะสม โดยมีเงินรางวัลจากรัฐบาลมอบให้ผู้ชนะในแต่ละรุ่น แต่ละประเภท ซึ่งลานนั้นก็เต็มไปด้วยคนที่มาแข่งรวมทั้งกองเชียร์มากมาย

อีกครั้งที่ตังกีร่าเดินไปบอกกรรมการผู้จัดการแข่งขันยกน้ำหนักว่ามีแขกพิเศษชื่อว่า ‘มิสเตอร์โอ๊ค ฟรอม ไท้ยแล่นด์’ บินมาร่วมงานนี้ด้วย และแล้ว

“ก่อนจะเริ่มการแข่งขันยกน้ำหนักหญิงในวันนี้ ขอเชิญ มิสเตอร์โอ๊ค ฟรอม ไท้ยแล่นด์ มาเป็นเกียรติยกน้ำหนักประเดิมด้วยครับ” คุณพิธีกรภาคสนามประกาศเรียกผมให้มายกน้ำหนัก ผมหันไปมองตังกีร่าและพบว่านางกำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน

“ตังกีร่า นังงูพิษ” ผมได้แต่คิดในใจ ว่าแล้วก็เดินออกไปที่ลานนั้น

โชคดีว่าลูกน้ำหนักนั้นเป็นแผ่นบางๆ ไม่น่าหนักมาก เพราะผมแค่ยกพอเป็นพิธีเท่านั้น ผมพยายามทำท่า Clean and Jerk อย่างที่เคยเห็นในการแข่งขันกีฬาประเภทนี้ แต่มันดูแย่มากๆ เพราะผมเซไปมาและทำท่าจะล้ม นักกีฬาหญิงที่รอแข่งขันอยู่แถวนั้นต้องวิ่งเข้ามาช่วยประคอง และแน่นอนว่าผู้คนก็ฮากับท่ายกน้ำหนักอันแสนประหลาดของผม สิ่งที่ผมทำได้คือหัวเราะตามพวกเขา อย่างน้อยมือถือยังอยู่ในกระเป๋ากางเกงของผม ตังกีร่าเลยไม่ได้เก็บภาพการยกน้ำหนักสุดฮาอันนี้

เมื่อผมกลับไปที่หมู่บ้านตาบน เต เกเก้ ในตอนเย็น เด็กๆ และชาวบ้านแซวกันมากมาย ทุกคนล้วนได้ยินเสียงประกาศออกอากาศของผมถ้วนหน้า หลังจากวันนั้น ผมมีโอกาสไปร่วมงานต่างๆ และทำหน้าที่เซเลบอีกหลายงาน

มุมหนึ่งใกล้ๆ กับสนามกีฬามีคนมามุงกันอย่างหนาแน่นมากๆ จนผมสงสัยว่ามันคืออะไร ทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็กยืนมุงร้านนั้นอย่างใจจดจ่อ และเมื่อไปถึงผมก็ได้ทราบว่ามันเป็นร้านขายไอศกรีมซอฟต์ครีมร้านแรกของประเทศคิริบาส ความจริงชาวเกาะนี้นิยมบริโภคน้ำแข็งไสกันมากและซื้อหาได้ทั่วไป คนขายจะเข็นรถเข็นที่มีกระติกน้ำแข็งใบใหญ่ๆ และน้ำหวานหลากสีหลากรส วางตั้งไว้หลายขวดให้ลูกค้าเลือกได้เองว่าจะราดน้ำหวานสีไหนรสไหนลงไปบนน้ำแข็งขาวฟูในถ้วย

ไอศกรีมซอฟต์ครีมถือเป็นปรากฏการณ์ใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นในวาระฉลองวันชาติคราวนี้ เมื่อซอฟต์ครีมสีขาวนวลไหลออกมาเป็นเกลียวสวยลงถ้วยเป็นครั้งแรก ผมแลเห็นแววตาแห่งความสุขของทุกคน โดยเฉพาะเด็กๆ การมาร่วมฉลองวันชาติคิริบาสในคราวนั้น ผมได้มีโอกาสไปร่วมเปิดร้านซอฟต์ครีมร้านแรกของประเทศโดยไม่ได้ตั้งใจ และทำหน้าที่แจกจ่ายให้แฟนคลับอยู่นานนับชั่วโมง งานฉลองวันชาติยังมีไปเรื่อยๆ ผมได้ไปเต้นระบำพื้นเมืองบ้าง ไปร่วมชมคอนเสิร์ตบ้าง 

มีอยู่วันหนึ่ง ผมเดินสำรวจศาลาว่าการนครตาระวา ขณะที่ผมเดินดูรูปเขียนของศิลปินท้องถิ่นในห้องนิทรรศการอยู่นั้น ก็พบว่ากำลังมีพิธีการอะไรบางจัดขึ้นอยู่อีกห้องหนึ่งใกล้ๆ กัน แต่ไม่ทราบว่าคือพิธีอะไร ผมเห็นชายหญิงแต่งตัวสวยงามด้วยชุดพื้นเมือง หลายคนใส่มาลัยดอกไม้ประดับศีรษะแบบชาวเกาะ ดูเป็นงานรวมเซเลบไฮโซอะไรบางอย่าง ผมเดินดูภาพเขียนและงานหัตถศิลป์ไปเรื่อยๆ อยู่ดีๆ ก็มาโผล่ในบริเวณที่เขาจัดอาหารพื้นเมืองไว้ในภาชนะแบบท้องถิ่นอย่างสวยงาม 

ผมกำลังคิดว่าผมต้องเดินออกไปแล้วล่ะ

เพราะผมไม่ใช่แขกรับเชิญของงาน และใส่ขาสั้นสะพายเป้แบบบ้านสุดๆ ดูไม่เกี่ยวข้องกับใครทั้งสิ้น… แต่

“มาทานด้วยกันสิ มาจากไท้ยแล่นด์ใช่มั้ย” คุณลุงใจดีในชุดพื้นเมืองเอ่ยชวน ผมตกใจมาก เขารู้จักผมได้ยังไง

“สามสี่วันก่อนฟังวิทยุถ่ายทอดการจับรายชื่อผู้โชคดีรางวัลรถยนต์ เลยได้ยินชื่อและเรื่องราวของยู ขอบคุณที่มาเยี่ยมพวกเรานะ มื้อนี้อยากกินอะไรกินเลย อร่อยทั้งนั้น อ้อ แล้วจานนี้ต้องลองเลย” คุณลุงช่วยไขข้อข้องใจพร้อมกับชี้ไปที่อาหารจานหนึ่งในภาชนะใบไม้ ดูเหมือนดอกไม้สีสด แต่มันคือลูกปาล์มทะเลนึ่ง เป็นอาหารที่ชาวอิคิริบาสบริโภคกันเสมอๆ นอกจากลูกปาล์มทะเลนึ่ง ก็มีกุ้งลอปสเตอร์ ปู ปลา สารพัด นี่มันบุญหล่นทับชัดๆ การเป็นเซเลบนี่ดีเหมือนกันแฮะ

เมื่อเซเลบเจอเซเลบ

หลังจากผมใช้เวลาแห่งความสุขที่คิริบาสมา 10 กว่าวัน ก่อนวันสุดท้าย ผมเลือกไปเที่ยวสั่งลาทางทะเลด้วยเรือเตวา (Te Wa) ซึ่งเป็นเรือพื้นเมืองของคิริบาส ผู้ที่พาผมล่องออกสู่มหาสมุทรครั้งนี้คือคุณลุงเตกีเนเน่และลุงตาโบไก ผู้ซึ่งเป็นเซเลบด้านการกีฬาของประเทศคิริบาส เพราะเป็นแชมป์เล่นเรือเตวาของประเทศมาหลายสมัย 

ลุงเตกีเนเน่ยังเป็นพี่ชายของประธานาธิบดีคนปัจจุบันอีกด้วย

นี่มันเซเลบเจอเซเลบชัดๆ

เรือเตวาของคิริบาสเป็นเรือไม้ที่ต่อขึ้นโดยไม่ใช้ตะปู แต่ใช้เชือกจากใยมะพร้าวผูกเพื่อเชื่อมท่อนไม้เข้าด้วยกัน ยาด้วยกาวกันน้ำชนิดพิเศษที่สกัดจากธรรมชาติ ตรงกลางลำเรือเป็นเสากระโดงผ้าใบสูงใหญ่ไว้รับลมให้แล่นฉิวออกสู่ท้องทะเล 

เราตรงไปยังเกาะบิ๊กเกอมัน (Bikeman) เกาะร้างไร้ผู้คนกลางทะเล มองเห็นแต่สันทรายขาวละเอียดอยู่ลิบๆ 

โดดเดี่ยว อ้างว้าง กลางทะเลสีฟ้าสวย

“เมื่อสองสามปีก่อนเกาะนี้มันไม่ได้เป็นอย่างนี้นะ” ลุงเตกีเนเน่เล่าให้ฟัง “มันมีต้นไม้ มีผืนดิน แล้วก็เป็นเกาะที่สมบูรณ์และมีขนาดใหญ่กว่านี้ แล้วมันก็ค่อยๆ เปลี่ยนสภาพไปจนเป็นทรายอย่างที่เห็นเมื่อน้ำทะเลมันเริ่มสูงขึ้น”

สำหรับผม นี่คือหลักฐานของภาวะโลกร้อนที่จับต้องได้ 

ลุงเตกีเนเน่และลุงตาโบไกเล่าให้ฟังว่ามีหลายหาดและหลายเกาะกำลังเผชิญการเปลี่ยนแปลงเช่นกัน

“ลุงทราบเรื่องที่นักวิทยาศาสตร์ประเมินว่า อีกสามสิบปี คิริบาสอาจจมหายไปในทะเลบ้างไหมครับ” 

ผมถือโอกาสถามคำถามที่ผมมาตามหาคำตอบ

“ได้ยิน ได้ยินมานานแล้ว” ลุงทั้งสองตอบ

“แล้วลุงคิดว่ายังไงครับ ถ้าวันหนึ่งเราหรือลูกหลานเราอาจต้องหาแผ่นดินใหม่อยู่” ผมกลั้นใจถาม

“God will give us the answer… – แล้วพระเจ้าจะประทานคำตอบให้เราเอง ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็ละกัน” 

ลุงเตกีเนเน่ตอบพร้อมรอยยิ้มที่ปราศจากความกังวลใดๆ เช่นเดียวกับลุงตาโบไก, คำตอบของลุงทำให้ผมนึกถึงธรรมะข้อหนึ่งที่ว่า ด้วยการใช้ชีวิตโดยปราศจากวิตกจริต ดำเนินชีวิตอย่างมีสมาธิ เพื่อก่อให้เกิดปัญญา

เรือเตวายังคงวิ่งทะยานไปบนทะเลสวยใส ให้ผมได้ซึมซับภาพความงดงามรอบตัวก่อนอำลาจากประเทศนี้ในวันรุ่งขึ้น ธรรมชาติที่สวยงาม มิตรภาพรวมทั้งการมองโลกในแง่ดีของชาวอิคิริบาส ทั้งหมดนี้ล้วนนำความสุขมาสู่พวกเขารวมทั้งผู้มาเยือนอย่างเรา ผมหวังว่าคิริบาสจะยังคงเป็นเกาะสวรรค์ที่สวยงามประดับมหาสมุทรแปซิฟิกและโลกใบนี้ตลอดไป 

และวันหนึ่งผมหวังว่าเราจะได้พบกันอีก