ไม่อยากให้คุณคาดคิดไปก่อนว่า โจ๊ก So Cool หรือ กรภพ จันทร์เจริญ ต้องชงมุกฮาตลอดบทสนทนานี้

จริงอยู่ว่าภาพความฮาเป็นคาแรกเตอร์ติดตัวของเขาอย่างชัดเจน ตั้งแต่เป็นนักร้องนำวง So Cool

ไม่ว่าใครก็ติดตามิวสิกวิดีโอหลายตัวที่เขาทำอะไรบ้าๆ ไม่ว่าจะเป็นสวมแว่นตาดำน้ำตาไหลพรากขนาดต้องใช้แก้วมารอง หรือเขียนบนเปลือกตาทั้งสองว่า Love You ไปจนถึงกินซิมโทรศัพท์ และขี่ควายวิ่งไล่แฟนเพลง

ไหนจะเป็นบทบาทสุดเพี้ยนชนิดคนดูหัวเราะตัวงอจากภาพยนตร์แทบทุกเรื่องที่เขาแสดง ซึ่งผลงานล่าสุด ภาพยนตร์เรื่อง มิสเตอร์ดื้อ กันท่าเหรียญทอง ก็เป็นหนึ่งในนั้น 

และยังไม่รวมถึงการรับสมอ้างเป็น ‘บร๊ะเจ้าโจ๊ก’ ของชุมชนชาวเน็ต

แม้ระยะหลังๆ เขาผันตัวมาเป็น YouTuber และหันมาเอาดีทางโซเชียลเน็ตเวิร์ก ก็ยังเน้นตลกชนิดรัวตบมุกโดนใจเรียกยอดไลก์ยอดแชร์ถล่มถลาย

จนกลับกลายเป็นเรื่องที่คนต่างคาดหวังว่า โจ๊ก So Cool จะมาแบบไม่ฮาไม่ได้

แต่เมื่อเรามีโอกาสได้คุยกับเขาสบายๆ ชนิดที่ให้เขาได้ยุติบทบาทหน้าฉากสักพัก จึงได้ทำความรู้จักเขาในมุมใหม่ 

เพราะภายใต้ใบหน้าตลกหน้าตาย ซ่อนความคิดและความรู้สึกที่ตกตะกอนจากประสบการณ์ชีวิตสุดโต่งไม่น้อย

ไม่ว่าจะเป็นการเป็นเด็กบ้านนอกที่ฝ่าฟันให้ได้เป็นที่หนึ่งบนเวทีประกวดเพื่อเข้าค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ ได้รับชื่อเสียงและความสำเร็จเร็วเกินไปจนหลงระเริง ไม่นานนักกลับดิ่งลงเหมือนลิฟต์สลิงขาด เข้าหาที่พึ่งทางจิตวิญญาณจนอยู่ในสังคมไม่ได้ กลับมาดังอีกครั้ง แต่ตัดสินใจขอยุบวง ฯลฯ

รวมไปถึงแพสชันในเรื่องที่คนว่าบ้าแต่กลับได้ดี และอีกหลายเรื่องราวที่มีในใจซึ่งไม่ค่อยได้บอกใคร

ประสบการณ์ดีระคนร้ายกล่อมเกลาให้วันนี้เขามีชีวิตที่ ‘นิ่ง’ และบทบาทในชีวิตจริงคือการเป็นคุณพ่อลูกสองที่รักครอบครัวเหนือสิ่งอื่นใด (หลังจบการสัมภาษณ์เขาก็รีบขอตัวไปรับลูกสาวที่โรงเรียนทันที)

ระหว่างสนทนา เขายังคงสนุกกับการเล่าเรื่องราวอย่างลื่นไหล หากเราสังเกตได้ว่าคำตอบที่เขาเอ่ยมานั้นล้วนมาจากการครุ่นคิดจนเข้าใจแก่นแท้ของชีวิตแล้ว

วันนี้ชื่อของ โจ๊ก So Cool เป็นที่รู้จักในหลายบทบาท ทั้งนักร้อง นักแสดง คอมเมนเตเตอร์ ยูทูเบอร์ อยากรู้ว่าก่อนจะมีวันนี้ คุณตั้งหมุดหมายในการเข้ามาในวงการอย่างไร

ผมต้องการเข้ามาในฐานะวงร็อกเท่านั้น ชัดเจนเลย อยากเป็นวงร็อกที่ออกเทปกับแกรมมี่ แต่งเพลงเองทั้งหมด นั่นคือความฝัน แล้วก็ได้ทำ ถือว่าบรรลุเป้าหมายที่ทุ่มเทมาแต่เด็ก 

เส้นทางการเข้าแกรมมี่ยากง่ายแค่ไหนสำหรับเด็กในวันนั้น

ยากมากครับ แต่คุ้มค่า ยากตรงที่ว่าเขาจะรับไหม เพราะว่าใครก็อยากเข้ามา นักร้องนักดนตรีส่งเทปเดโมเข้ามากันทั้งนั้น  วิธีที่เด็กต่างจังหวัดอย่างเราทำได้คือ ประกวดให้ชนะ มันเป็นทางลัดและวิธีที่ง่ายที่สุดในยุคนั้น ต้องประกวดเวทีใหญ่ระดับประเทศและได้ที่หนึ่ง แล้วเขาจะให้ความสำคัญ ให้ความสนใจ หรือมีเครดิตที่จะขอเข้าค่ายเพลงได้

เราฝึกฝนกันมาเป็นร้อยเวที ประกวดใหญ่ๆ ห้าถึงหกครั้ง สุดท้ายพอได้ที่หนึ่งของประเทศก็เอาเครดิตนี้ไปสมัคร แกรมมี่จึงรับไว้เป็นเด็กฝึกหัด แต่ไม่ได้การันตีว่าจะให้ออกอัลบั้ม ถ้าทำผลงานได้ดีก็มีโอกาส เราก็ใช้เวลาประมาณสองปี และขออยู่กับค่ายเล็กที่เขาให้ความสำคัญเรา ถือว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่อยู่กับค่ายอัพจี

วันที่วง So Cool ก้าวมาถึงจุดสูงสุดที่หวังไว้ ผลงานที่ออกมาสมใจรอคอยไหม

ชุดแรกดีครับ มีเพลงดังคือ คนเจียมตัว คาแรกเตอร์ของวงตอนแรกมีแฟนคลับเป็นกลุ่มเด็กผู้หญิงนะ แต่มีอายุสั้นมาก ประมาณหนึ่งปีที่มีเด็กนักเรียนวิ่งไล่รถตู้ กรี๊ดกร๊าดขอถ่ายรูป เป็นป๊อปร็อกกลางๆ  เรียกว่าเป็นช่วงก่อนจะพลิกตัวเองเป็นแนวซึ่งตอนนั้นเรียกว่า ‘เสี่ยว’

เป็นมาเป็นไปอย่างไรถึงมาทางแนว ‘เสี่ยว’ ที่ว่านี้ได้

เราตั้งใจระดับหนึ่ง เป็นคาแรกเตอร์คล้ายๆ จิ๊กโก๋ร้องเพลง กวนๆ เราก็สนุกกับมัน แต่กลับเปลี่ยนกลุ่มคนฟังโดยที่เราก็ไม่ได้อยากเลือกกลุ่ม ตอนนี้กลายมาเป็นร็อก คอนเสิร์ตมีแต่เด็กผู้ชาย มีความรุนแรง เพลงก็มีสีสันเป็นลูกทุ่งร็อก คาแรกเตอร์ชัดเจน เราออกไปเล่นตามต่างจังหวัดมากขึ้น อาจไม่ใช่กลุ่มหรูหรา แต่กว้างขวาง ซึ่งเราพอใจ

การประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุน้อยทำให้หลายคนหลงระเริง ได้ยินว่าคุณเองก็เป็นเหมือนกัน ถึงกับเรียกมันว่าเป็นโรค ‘หวัดศิลปิน’

โรคนี้มีจริงนะ แต่เราไม่รู้ว่ามีทางการแพทย์หรือเปล่า (ตอบหน้าตาย) พูดรวมๆ แล้วกันว่าเวลาที่คนดังมากๆ สิ่งแวดล้อมมันพาไป บางทีประสบความสำเร็จเร็ว ไม่ได้เห็นชีวิตเหมือนคนอื่นว่าเขาเหนื่อยแค่ไหนกว่าจะจบปริญญา กว่าจะสมัครงาน ไต่ระดับตำแหน่ง ผ่านความยากลำบากในการเอาชนะเพื่อนร่วมงาน เจ้านาย เพราะเมื่อเราเป็นศิลปิน เราไม่ได้ผ่านการเรียนรู้ตรงนั้น อายุสิบเก้ายี่สิบอยู่ดีๆ ประสบความสำเร็จ มีเงินแบบก้าวกระโดด ซื้อของแพงได้ คนอวยเกินเหตุ เรื่องพวกนี้เป็นพิษที่รุนแรงมาก

ผมไม่พูดว่าใครเป็นยังไง แต่กรณีของผมคือใช้เงินสิ้นเปลือง มองตัวเองว่าเป็นศิลปิน เพราะคนรอบตัวทำกับเราแบบนั้น เพื่อนเก่าก็หันมาคุยกับเราอีกภาษา ยกยอ ส่วนตัวเราเองก็ไม่รู้ตัว เวลาไปแฮงเอาต์กับเพื่อน กับรุ่นน้อง ก็เริ่มแจกเงิน ซึ่งทำโดยที่ไม่ได้พยายามอัพตัวเองนะ ไม่รู้ด้วยว่าดีหรือไม่ดี แต่มันเป็นไปเอง

โรคนี้มีทางหายไหม

โรคนี้จะหายได้ด้วยการตัดท่อน้ำเลี้ยงต่างๆ นั่นคือช่วงขาลงของเรา เปรียบให้เห็นภาพคือลงแบบรถคว่ำเลย ถ้าวิเคราะห์ก็เกิดจากออกอัลบั้มต่อเนื่องเกินไป ของเก่าก็ยังอยู่ในตลาด ทำให้คนไม่ได้ตื่นเต้นกับผลงานใหม่ และของเก่าทำไว้ดีเกินไป ของใหม่ก็ออกมาง่ายอีก รวมถึงการออกนอกเวย์เกินไป เล่นตลกแบบไม่คิด พอมันล้นก็เลยกลายเป็นตัวตลกจริงๆ

ตัวตลกแบบเท่ๆ กับตัวตลกไม่เหมือนกันนะ เราเป็นตัวตลกแบบหลังที่เพลงเริ่มไม่ดัง จากที่คนเคยเห็นแล้วตื่นเต้น กลับมีกลุ่มวัยรุ่นเจนใหม่หัวเราะเยาะ ไม่ได้หัวเราะแบบเจอตลกซูเปอร์สตาร์นะ แต่เป็นหัวเราะเยาะแบบตัวตลกเดินผ่าน ทำให้เราป่วยเป็นอีกโรคคือ โรคกลัวคน

โรคกลัวคนที่ว่านี้เป็นยังไง 

เรื่องนี้ไม่ค่อยได้พูดที่ไหนเยอะ แต่จริงๆ เป็นอยู่ช่วงหนึ่ง น่าจะเป็นปีเลย เวลาออกไปนอกบ้านบางครั้งจะได้ยินเสียงในจินตนาการว่ามีคนด่าอยู่ แต่จริงๆ ไม่มี พาแฟนไปกินข้าว ไปร้านนม เห็นวัยรุ่นเยอะก็กลัวเขาด่า กลับบ้านเลย เป็นหนักอยู่ เพราะว่าเราทำตัวไม่ถูก เราเจอเรื่องนี้อยู่พักหนึ่งเลย

เพราะโรคกลัวคนนี่หรือเปล่าที่คุณเคยเล่าว่าถึงกับต้องหลบหนีผู้คนไปนั่งสมาธิอยู่คนเดียว

การไปนั่งสมาธิไม่ได้มาจากเรื่องนี้ แต่มาจากความล้มเหลวในช่วงเดียวกัน เป็นความล้มเหลวทางอาชีพในทุกทาง ไม่มีคนจ้างงานคอนเสิร์ต ทำค่ายเพลงติดลบ ขาดทุน โดนตักเตือนว่าอาจไม่ได้ไปต่อ ซึ่งตอนนั้นเพิ่งดังได้ไม่นาน แล้วอยู่ดีๆ ก็ไม่ดัง 

การลงของเราไม่ได้เป็นแบบขั้นบันได มันเหมือนลิฟต์ตก จึงเศร้ามาก ปรับตัวไม่ทัน จากโรคกลัวคนก็กลายเป็นมีอาการซึมเศร้า ร้องไห้ โทษฟ้า โทษโชคชะตา พอคุยกับแม่ แม่ก็บอกว่าเป็นวงล้อของบุญ พอเราใช้หมดปุ๊บมันก็หมด แต่ผมว่าไม่แฟร์

ผมค้านแม่ว่า ถ้าจะเป็นแบบนี้ สู้ให้เราไม่ได้ขึ้นไปแต่แรกดีกว่า เราจะมีความสุขกับชีวิต ไม่ใช่เคยมีชื่อเสียง มีเงิน มีคนคอยเอาอกเอาใจ แล้วตกลงมา ต้องกลับไปหาอาชีพใหม่ มันไม่โอเคกับเราเลย ตอนนั้นมีเพื่อนๆ นอกวงการแนะนำว่าช่วงออกพรรษาให้ทำบุญโดยไม่กินเหล้าสามเดือน ซื้อหนังสือพระมาอ่าน เราก็ทำจนถึงขั้นอิน ลืมโลกใบนี้ไปเลย

ช่วงนั้นอินธรรมะขนาดไหน

เราอินมาก ไปนั่งสมาธิในป่าคนเดียว หนักจนคนอยู่ด้วยไม่ได้ เพราะเหมือนอยู่กับพระ ใครมาก็ไปสอน นั่นเป็นเพราะเรายังไม่เข้าใจธรรมะอย่างแท้จริง หนังสือที่เราอ่านเป็นหนังสือระดับพระ ไม่ใช่หนังสือสอนคนให้ใช้ชีวิตเป็นฆราวาส พอเราไปปฏิบัติแบบนั้นก็อยู่ในสังคมไม่ได้ คนอึดอัด แต่ทั้งหมดทั้งมวลมีข้อดีเยอะ คือลืมความอยากได้อยากมีไปทั้งหมด

สุดท้ายทางค่ายเรียกกลับไปประชุมทำอัลบั้มใหม่ เขาไม่ได้ไล่ออก แต่ให้ทำต่อ ผมก็ไม่ได้ดีใจมากนัก เพราะปล่อยวาง ไม่ยินดีและยินร้ายกับชีวิตแล้ว เลยตอบไปว่า ‘อ๋อ ให้ทำเหรอครับ แล้วที่เคยบอกว่าติดลบล่ะ (ทำเสียงเรียบ) ผมยังทำได้เหรอ ถ้าเกิดทำไม่ได้หรือพวกพี่ไม่สะดวกผมกลับบ้านได้นะ’ ตอนนั้นเพื่อนเหวอเลย แต่พอกลับมาเพลง เหตุผลที่ไม่อยากเป็นเพื่อนเธอ ก็ฮิตติดชาร์ตอันดับหนึ่งเลย

การกลับมาประสบความสำเร็จอีกครั้งไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกวง แต่แล้วทำไมวันหนึ่งคุณถึงเลือกที่จะเลิกเป็นนักร้องและยุบวง ทั้งที่เดิมเป็นหมุดหมายสำคัญของชีวิต

เพราะวันหนึ่งเราตัดสินใจเลือกครอบครัวอย่างจริงจัง ผมคบกับแฟนในช่วงขาลงที่เล่าให้ฟัง เราตกลงกันว่าจะทำธุรกิจเล็กๆ ใช้ชีวิตอย่างพอเพียง พอถึงช่วงกลับมาดังก็มีลูกเล็กๆ ทำให้ต้องไปทัวร์คอนเสิร์ตตลอด ไม่อยู่บ้าน ทะเลาะเบาะแว้ง ไม่เข้าใจกัน เราเป็นเด็กต่างจังหวัดเลยรู้สึกว่าผู้ชายต้องทำงาน ผู้หญิงต้องเลี้ยงลูก ก็เราเป็นนักร้องมาแต่แรกนะ เราเห็นแก่ตัวมาก

ยิ่งไปเล่นหนังหรือ ATM เออรัก..เออเร่อ ยิ่งดังอีก ดังสองทาง หนักเลย ไม่อยู่บ้าน ยิ่งไม่เข้าใจกัน เราลืมธรรมะไปหมดเลย เราคัมแบคแล้ว หวงแหนชื่อเสียง นี่ฉันอุตส่าห์สู้มาเพื่ออาชีพเงินทอง แฟนจะมาเรียกร้องอะไรอย่างนี้ เรื่องมันยาวมาก 

แต่สุดท้ายก็คิดได้ว่าจะเลือกครอบครัว เราเลยต้องตัดอะไรสักอย่าง ที่เสียดายที่สุดคือเลิกเป็นนักร้อง เพื่อให้มีเวลาดูแลครอบครัว ตรงนี้ดราม่านะ เราต้องปล่อยมือข้างใดข้างหนึ่ง ซึ่งจะโหดร้ายกว่าถ้าปล่อยมือจากลูก

ความรู้สึกที่ต้องปล่อยมือข้างที่เคยเป็นชีวิตจิตใจมันเป็นอย่างไร

ทรมานที่สุดครับ เราเลือกที่จะยุบวง ไม่ได้ยุบทันที แต่ไม่ว่าอย่างไรในเรื่องนี้เราก็เป็นตัวร้ายของวง เราต้องบอกเพื่อนว่าขอสองปี ให้ทุกคนเตรียมตัวดูแลตัวเองนะ ระหว่างนั้นเราก็ไปทำงานกับเขา ส่วนภรรยาก็อยู่ด้วยความโศกเศร้า รอให้ถึงวันนั้น ช่วงที่ว่านี้ผมเจอเรื่องหนักๆ ล้อมหน้าล้อมหลัง ที่เคยป่วยอะไรนั่นหายสนิทเลย

การทิ้งอาชีพหลักมาอย่างนั้น แสดงว่าคุณมีแผนชีวิตที่ดีกว่าแล้ว

ไม่มีแผนใดเลยครับ ที่เราเลือกคือลูกและครอบครัว ณ เวลานั้นไม่กลัวเรื่องอาชีพเลย เพราะทุกข์กับปัญหาที่เกิดขึ้น เราอยากหลุดจากทุกข์นั้น ไม่สนใจว่าจะจนจะรวย เหมือนคนป่วยโรคร้ายแรง เขาแค่อยากหาย อยากกลับมาเดินได้ เขาไม่เอาอะไรแล้ว เราเป็นแบบนั้น เป็นคนที่อยู่ในความทุกข์ใหญ่มาก จึงไม่สนใจเรื่องอื่นเลย

ตอนตัดสินใจยุบวงยังไม่มีภาพยนตร์เรื่องไหนที่เราเล่นฉายเลย นั่นหมายความว่า ไม่มีใครรู้เลยว่าปีหน้าหนังจะดังไหม และความคาดหวังของเราเองก็ต้องไม่มีด้วย เพราะเราเป็นนักร้อง เราไม่คิดจะเปลี่ยนอาชีพ แต่สุดท้ายภาพมันกลายเป็นว่าเราเลิกร้องเพลงไปเป็นนักแสดง ทั้งที่จริงตอนนั้นเราจะเลิกร้องเพลงไปขายอาหารด้วยซ้ำ แต่ปรากฏว่าจังหวะเวลามันได้ ระหว่างสองปีนั้นหนังที่เล่นไว้ดังเรื่อยๆ พอยุบวงก็มีอาชีพใหม่ เป็นโชคชะตา เพราะเรื่องนี้แบบนี้ไม่มีใครรู้ก่อนเลยว่าจะเป็นอย่างไร

การเลือกครอบครัว ทิ้งงานที่รัก มันดีอย่างที่คิดไหม

ไม่เลย เราก็ยังทะเลาะกันต่อ เพราะอายุน้อยและเด็กมาก เราจัดการตัวเองไม่เป็น หนังประสบความสำเร็จ คิวงานก็แน่นอยู่ดี เราไม่แพลนอะไรเลย ความสำเร็จมา ความหวงแหนอาชีพก็เกิดอีก เรารู้สึกว่ามันมีคุณค่า ก็ไม่เข้าใจแฟนอีก เกือบสองปีกว่าจะเข้าใจและจัดการได้ ตอนหลังก็เริ่มคัดงาน เรียนรู้ไปเรื่อยๆ กว่าจะเข้าที่ก็เมื่อไม่นานมานี้เองครับ เมื่อลูกโตขึ้น อยู่เป็นเพื่อนแม่เขาได้ ด้วยรายได้ที่มากขึ้นก็ช่วยซัพพอร์ตครอบครัว

เมื่อปลีกตัวออกจากวงการเพลงมาเป็นนักแสดงเต็มตัวนับเป็นการเปลี่ยนวงการ มีความท้าทายแค่ไหน

มันไม่ท้าทายเท่าตอนประกวดดนตรีเข้ามาแกรมมี่ เพราะมีคนรู้จักเราอยู่แล้ว ที่ท้าทายน่าจะเป็นเรื่องแสดงอย่างไรให้สมราคาที่สุด ผมเครียดเรื่องการรับเล่นภาพยนตร์มาก บางทีคนมองว่าเราหยิ่งก็ต้องปล่อยให้เป็นไป แต่ที่เราเลือกรับงานเพราะอยากทำงานคุณภาพให้คนดูไม่ผิดหวัง ไม่อยากเล่นเรื่อยเปื่อย เป็นการตอบแทนคนดู ผลงานภาพยนตร์ถึงออกมาน้อย 

อีกเรื่องที่คุณชอบแต่ไม่ค่อยมีคนรู้คือ การเขียน และคุณเคยมีหนังสือของตัวเองด้วย

เมื่อก่อนผมชอบเขียนไดอารี่ออนไลน์ เขียนเล่าเรื่องตลกของตัวเอง แล้วคนเกิดชอบ เลยฮิตขึ้นมา คอมเมนต์เยอะแยะไปหมด แต่ในวันนั้นเราไม่รู้ว่ามันจะมีค่า ไม่รู้ว่าควรเก็บ เรื่องที่สนุกๆ ก็หายไป โดนลบไปหมดแล้ว หาไม่ได้ ที่เก็บไว้ได้คือครั้งที่เคยรวมเล่มเป็นหนังสือ เขาเรียกผมว่าบร๊ะเจ้า น่าเสียดายที่ช่วงเวลานั้นช่องทางการติดตามเราไม่ค่อยมี หนังสือเลยไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร

หลายคนสงสัยว่า ‘บร๊ะเจ้าโจ๊ก’ มีที่มายังไง ใครเป็นคนตั้งฉายานี้ให้คุณ

คำนี้มาตั้งแต่ยังอยู่วง So Cool มันเป็นคำล้อตอนที่เราเสี่ยวนั่นแหละ เราเป็นตัวตลกแล้วเขาอำกัน เอาภาพเรามากราบไหว้บูชา ซึ่งจริงๆ มันคือการประชดแบบ โห นี่คือบร๊ะเจ้า คือคนบ้า ก็เหมือนว่าเราเป็นคนบ้านั่นแหละ เล่นไปเล่นมาคนไม่รู้ก็เยอะ เขาก็นึกว่าเป็นแฟนคลับ เล่นไปเล่นมาก็ดังในทางบวก ถ้าคุณไปทำอย่างนั้นกับศิลปินคนอื่น อาจทำลายเขาได้ เขาจะน้อยใจว่าเขาไม่ได้เป็นตลกนะ

แต่คุณมาเล่นกับคนที่เป็นตลก ผมก็ไม่เขิน ผมยอมรับ กลายเป็นพระเจ้าขึ้นมา พอนักข่าวมาสัมภาษณ์ ‘บร๊ะเจ้าโจ๊กครับ’ ผมตอบทันที ‘อ๋อ ว่าไงครับ ก็ลูกศิษย์ของผม ลัทธิผมใหญ่โต’ เขาก็สนุกกันใหญ่ กลายเป็นกระแสบวกขึ้นมาในช่วงที่เวลาลงตัว ทำอะไรก็ดีไปหมด เพลงก็ประสบความสำเร็จพร้อมกัน ช่วงหนึ่งจึงดังเปรี้ยงปร้างเลย คำนี้ฮิตมาก วิกฤตก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นโอกาส ไม่ว่าคำนี้จะเกิดจากการเย้ยหยันหรืออะไรก็ตาม แต่มันกลับกลายเป็นดี

คุณเป็นคนไวต่อความรู้สึกอยู่แล้ว เมื่อแรกเริ่มมันคือการเย้ยหยัน คุณรับมือกับมันอย่างไร

ตอนนั้นเหมือนมันชาไปหมดแล้ว มันเข้ามาแบบไม่แทงใจมากนัก ถ้ามาพูดว่า ‘กระจอก’ อย่างนี้มันรู้สึก แต่พอมาอำแบบนี้มันเบา ก็เลยเล่นไปด้วย

สุดท้ายกลายเป็นว่าคุณดังในโซเชียล ก็เลยเอาตัวเข้าไปอยู่ในโซเชียลด้วยเลย

บังเอิญครับ เพราะเป็นยุคที่ทุกคนเข้าถึงโซเชียลกัน คนส่วนใหญ่ติดมือถืออยู่แล้ว ผมก็เหมือนคนทั่วไป เล่นมาตั้งแต่ MSN Hi5 มา Facebook Instagram มา Twitter ช่วงท้ายที่ลองเล่นเพราะ คุณโอปอล์ ปณิศรา ชวน 

เล่นไปมีคนตามหกพันคน เราก็บ่นว่านี่เป็นนักร้องจริงเหรอเนี่ย ทำไมไม่มีใครอยากฟอลโลว์เลย คนเขาก็ทวีตจนเกิดกระแสต่อเนื่องถึงวันนี้ รู้ตัวอีกทีเราก็เป็นคนถนัดโซเชียลไปแล้ว และกลายเป็นคนเข้าใจโซเชียล เรียกว่าจับทางถูกว่าพูดแบบไหน คลิปแบบไหน คนจะฮา

เลยผันตัวเองมาเป็นยูทูเบอร์เต็มตัว 

เป็นเพราะผมจับทางออกว่าการเป็นยูทูเบอร์ เราต้องหาธรรมชาติว่าเราถนัดอะไร ผมถนัดทำอาหารไทยในครัวแบบง่ายๆ แล้วก็เล่นตลกโชว์ไป นี่คือธรรมชาติที่สุด คนตัดต่อก็เป็นน้องชายแท้ๆ รู้ทางมุกของพี่ว่าต้องการนำเสนออะไร พอเขาตัดต่อก็เน้นตรงนั้น มันจึงออกมาดีมาก มีซิกเนเจอร์ของเรา ถ้าเอาอย่างมาอื่นมาลงคนจะด่า เพราะเขาจะดูแบบนี้ สุดท้ายมียอด Subscribe ถึงสองแสน มีรายได้จาก YouTube แต่น้องชายมีเหตุจำเป็นต้องไปประกอบอาชีพอื่น เลยต้องเลิกไป จะจ้างใครมาก็วุ่นวาย เลยต้องพับไปก่อน เสียดายมาก แต่ก็มีแพลนว่าจะทำช่องยูทูบใหม่ให้ลูกทั้งสองคน

ถึงจะบอกว่าตัวเองถนัดโซเชียล แต่ก็ไม่วายเจอดราม่าหนักจนได้

ดราม่าเบาๆ ก็มีตลอดเวลาครับ แค่ไม่เป็นข่าว ที่เป็นเรื่องใหญ่เกิดจากที่บางทีเราลืมว่าเรามีคนหลากหลายตามอยู่ หนึ่งจุดเจ็ดล้าน ลืมว่ามันไม่ใช่ที่ส่วนตัวของเรา บางทีพูดกับเพื่อนแล้วใช้คำโดยที่เราไม่มีเจตนาร้าย แต่เมื่อไปเล่นกับคนที่เขามีคนรักเยอะ ถึงจะบอกว่าไม่ได้เจตนาร้าย แต่เราไม่รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว ถ้าเป็นเพื่อน พี่น้อง หรือแฟนคลับ เขาก็จะไม่ว่า แต่นี่เราคือคนอื่น

ตอนนั้นเราเสียใจนะ ตามธรรมชาติมนุษย์ เราโทษพวกเขาในใจ ทำไมใจร้ายจัง ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย แต่พอผ่านไป เราหายใจลึกๆ แล้วมองโลกจากมุมนอกซึ่งไม่ใช่ที่ตัวเรายืนอยู่จึงรู้สึกว่าเราก็ผิด เลยจำเป็นบทเรียน เหมือนถือเหล้ากินในร้านเหล้าใครก็ทำกัน แต่อยู่ดีๆ ถือขวดเหล้าเดินเข้าไปในวัด ไม่เหมาะสม ก็จำไว้

ย้อนกลับไปถึงช่องยูทูบทำอาหารของคุณ เดาว่าคุณคงชอบทำอาหารมาก ขนาดเข้าประกวดรายการ The Mask Singer แล้วเลือกหน้ากากกะเพราไก่ 

เป็นเรื่องน่าภูมิใจที่การกินกะเพราไก่เป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้ (ยิ้ม) ตอนเราอายุสิบกว่าเราไปเล่นดนตรีตามร้านอาหาร เลิกตีหนึ่งตีสอง ขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านเจอร้านอาหารตามสั่งที่เขาผัดกะเพราอร่อยมาก เราหลงใหลในรสชาติมาก กินจนสนิทกับเจ้าของร้าน ถึงกับไปยืนดูเขาผัด แล้วไปซื้อเตา ซื้อทุกอย่างมาผัดบ้าง ทำแล้วก็เสีย จนแม่ด่า จนเพื่อนมองว่าวัยรุ่นเขาไม่ทำกับข้าวแบบนี้นะ ไปแต่งมอเตอร์ไซค์โน่น ผมก็บ้าทำอาหาร ทำแต่ผัดกะเพราอยู่คนเดียว

แต่มันเป็นสิ่งที่ผมชอบ ผมไม่หยุด ยืนหยัดทำมาจนถึงทุกวันนี้ ใครว่าผัดกะเพราร้านไหนอร่อยก็ตามไปกิน ทุ่มเทเวลาไปกับการแอบดูเขาผัดกะเพราอยู่นั่นแหละ หลายปีมานี้ทำเสียไม่รู้กี่ร้อยจาน ผัดจนมีรายการ ครัวเชฟบร๊ะ ซึ่งก็ได้ดีจากตรงนี้ และทำให้ผมเชื่อแล้วว่า ถ้าเรารู้ว่าชอบอะไรและรักมันจริง มันจะส่งผลดีในที่สุด

ไล่เรียงไปผลงานคุณเยอะมากทีเดียวนะ ปีนี้ได้เป็นโค้ชในรายการ The Voice Kids ด้วย

นี่คืองานคุณภาพที่รับแบบคิดไม่เยอะ ปกติผมคิดมากจริงๆ ในการรับงานรายการทีวี เพราะกลัวจะไม่สนุก งานออกมาไม่คุ้มค่าอย่างที่คนรอคอย แต่พอเป็นรายการนี้ผมรับทันที พอทำไปก็กลัว เครียด เพราะเหมือนเอาชีวิตเด็กมาฝากไว้ที่เรา แล้วคนก็เตือนเยอะว่า ตัดดราม่าได้คือจบ ไม่ต้องแคร์ว่าใครมาโทษเรา พ่อแม่ใครเสียใจ ใครเศร้า ใครไม่ชอบเรา เพราะนี่คือเกม แต่สุดท้ายผมก็พยายามให้คนเสียใจน้อยที่สุดอยู่ดี และถือว่าเราเอาอยู่

แต่สิ่งหนึ่งที่เบื่อตัวเองมากคือ เรื่องความอิน ผมให้ความสำคัญกับเด็กจนเหมือนเป็นลูกของตัวเอง รายการจบไปแล้วก็ห่วงหาอาทร พยายามดูแลทุกคนกลัวว่าเขาจะหาว่าไม่รัก อันนี้เป็นปัญหาของความอินเด็กลิฟวิ่งมอลล์ (เขาเล่นมุกหน้านิ่ง แต่แอบมองว่าเราจะเก็ตและขำหรือไม่ ซึ่งเขาทำสำเร็จ) เราจะรักเด็กและไม่ยอมจบ ยุ่งกับเขาไปเรื่อย อาจเป็นเพราะเรามีลูกด้วยเลยเป็นอย่างนี้

การมีลูกเปลี่ยนคุณไปอย่างไรบ้าง

มากถึงมากที่สุดครับ พูดถึงสิ่งที่เหมือนเดิมก่อนดีกว่า เพราะที่เปลี่ยนไปมันเยอะ สิ่งที่เหมือนเดิมคือ ผมยังคงรักความสนุกสนานเฮฮาของตัวเองที่มีให้เพื่อนและเพื่อนร่วมงาน ยังอยากเจอ อยากเล่นกับเพื่อน เติมความสนุกให้ตัวเอง ตรงนี้ยังเป็นเหมือนเดิม นอกนั้นเปลี่ยนไปหมดแล้วครับ ไม่ว่าจะเป็นการล็อกตัวอยู่กับบ้าน อยู่กับลูก นอนสองทุ่ม ตื่นตีห้าครึ่ง ปรับอาหารการกิน เลิกกินอาหารหลายประเภท เช่น น้ำอัดลม ให้ร่างกายแข็งแรง อยู่กับลูกได้นานๆ

ทุกวันนี้การที่ผมออกจากบ้านคือทำงาน ไม่มีออกไปเตะบอล สังสรรค์ เจอเพื่อนเก่า ถ้าจะสนุกก็สนุกในงาน นัดกินข้าวกันก็กินระหว่างงาน ใครจะมาเจอ แวบมาหา ก็มาตอนทำงานเท่านั้น

ทำไปทำมาทำไมตอนนี้ลูกสาวทั้งสองกลายเป็นขวัญใจชาวโซเชียลไปแล้ว

เป็นเรื่องน่าดีใจครับ เหมือน ครัวเชฟบร๊ะ นั่นแหละ เราทำมันโดยธรรมชาติ ไม่มีธุรกิจ อยู่กับลูกก็ดีดกีตาร์ ร้องเพลงเล่นๆ จังหวะมันได้ที่มีกล้องอยู่ตรงนี้ ถ่ายเล่นๆ แล้วคนชอบ เพลงนี้เล่นมุกได้แล้วลูกก็เอาด้วย ลูกก็สนุก ไม่ได้โดนบังคับ เล่นจนกลายเป็นแก๊งขึ้นมา พ่อลูกออกมาร้องเพลงสร้างความปั่นป่วน จนในที่สุดก็ทำเป็นเรื่องเป็นราว เพราะลูกเริ่มมีแฟนคลับ คราวนี้ต้องมีโรดแมพแล้ว เพราะถ้าไม่ทำจะโดนประท้วง

สมมติผมร้องคนเดียว อยากทำแบบ พี่หนุ่ม กะลา ลงคลิปร้องเพลง คนชอบจังเลยเว้ย เอาบ้างดีกว่า เราร้องแบบจริงจัง ไม่เล่นตลกด้วยนะ กลับมีคนมาคอมเมนต์ว่า ‘อยากดูลูกมากกว่า เมื่อไหร่ลูกจะมา’ เราไม่โกรธนะ ก็ไม่แปลกที่คนจะดูมากกว่า เพราะตัวเราเองยังชอบดูลูกเรามากกว่าเลย (หัวเราะ)

มีหลักในการเลี้ยงลูกอย่างไร ทั้งยี่หวาและยูจินถึงเป็นเด็กน่ารักและอารมณ์ดีขนาดนี้

ต้องให้เขามีความสุขครับ ผมเคยเห็นเด็กที่เติบโตมาแบบเครียด เขามักมีปัญหาหรือนิสัยไม่ดีบางอย่าง ดังนั้น ผมจึงมอบความสุขให้ลูกอย่างสุดเหวี่ยง ผลก็ชัดเจนว่าเขาไม่เครียด เด็กเขาก็จะไม่โทษใคร ไม่ว่าร้ายใคร เพราะเขาไม่มีอารมณ์จะมองว่าใครหรือโลกใบนี้ไม่ดี เขามองว่าโลกนี้สวยงาม น่าอยู่ เมื่อเขามีความสุข เขาก็แบ่งรอยยิ้มให้คนอื่นต่อไปให้เพื่อนหรือใครต่อใครที่มาเจอ เพราะเขาไม่มีปัญหาข้างใน ผมเชื่อทฤษฎีนี้มาตลอด

ตอนนี้ชีวิตของคุณดูลงตัวทั้งเรื่องงานและครอบครัว ความสุขที่แท้จริงในชีวิตตอนนี้คืออะไร

ความจริงมันไปในทางธรรมะนะ คือความไม่ยินดียินร้ายกับอะไรมากเกินไป ตอนแรกไม่เข้าใจทฤษฎีนี้อย่างรุนแรง ผมคิดว่าเราต้องยินดี ต้องโลดเต้น ทั้งที่จริงแล้วการโลดเต้นส่งผลเสียในตอนหลัง เพราะมันคือความหลง เวลาเราดีใจ หนังประสบความสำเร็จ ฉลองแทบเป็นแทบตาย พอหนังเรื่องต่อไปล้มเหลว เราจะรับตรงนั้นไม่ได้

ตอนนี้ผมดูแลครอบครัวรอดแล้ว ก็มีความสุขกับการฝึกจิตตัวเองให้ไม่อยากได้อะไรมากเกินไป ไม่ฟุ้งซ่านกับอะไรมากเกินไป ผมชอบนั่งสมาธิ อ่านหนังสือธรรมะ และพยายามปล่อยวางกับเรื่องต่างๆ เพราะเราอายุสามสิบกว่าแล้ว จินตนาการไว้ว่าสักอายุหกสิบ แล้วเราป่วย เราไปไหนมาไหนไม่ได้ สภาพจิตใจเราจะมีความสุขได้อย่างไร ต้องฝึกรอไว้เลย

เพราะสุดท้ายชีวิตต้องจบ เราต้องซ้อมไว้ตลอด แต่เวลาใช้ชีวิตปกติเราก็เป็นอีกโหมด เป็นคนสนุกเฮฮา สนุกรายวัน แต่เอาเข้าลึกๆ ชนิดที่ลึกมาก มันอยู่ข้างใน เรารู้อยู่คนเดียว ไม่ได้เล่าให้ใครฟังว่าจริงๆ แล้วเรากลัวความแก่ เรากลัวความตาย เราต้องฝึกจิตใจเพื่อที่จะมีความสุขกับมันเมื่อเราแก่ แล้ววางมันได้

ส่วนในทางโลก มีแต่เรื่องของครอบครัว ให้ลูกเติบโตเป็นเด็กมีความสามารถ เป็นคนดี ครอบครัวไม่มีเรื่องเดือดร้อน นี่คือความสุขในปัจจุบัน ส่วนเรื่องการประสบความสำเร็จหรือชื่อเสียงไม่คาดหวังไปมากกว่านี้ ไม่สนว่าจะต้องดังกว่านี้อีกแล้ว

ถ้าบอกว่าไม่คาดหวังไปมากกว่านี้ แล้ววันนี้คุณนิยามความสำเร็จไว้อย่างไร

ผมว่าคนเราต้องรู้ว่าเรารักอะไร ซึ่งทั้งรักมันและมั่นใจ แต่ส่วนใหญ่หาไม่เจอ ซึ่งเป็นเรื่องแปลก นั่นเป็นเพราะเรามักมองว่าตัวเองทำอะไรเก่ง หรือทำอะไรแล้วจะรวย อาชีพไหนทำแล้วรวย เรียนโรงเรียนไหนแล้วคนยอมรับ ตรงนี้ทำลายคนเยอะ ทำให้คนลำบากกันเยอะ แต่คนที่ประสบความสำเร็จมักเป็นคนที่เจอสิ่งที่รัก และทุกอาชีพรวยได้หมด

อย่างที่ผมเล่าว่าชอบผัดกะเพรา เอาจริงๆ นะ ถ้าเกิดเล่นหนังแล้วไม่ดังในตอนนั้น ผมอาจจะผัดข้าวขายหรือรวยทางนั้นก็ได้ เพราะว่าเรารัก คนที่อยากกินกะเพราที่ดีที่สุดเขาต้องมาหาผม นี่เป็นจุดยืนที่ชัดเจนมาก ต้องหาให้เจอว่ารักอะไร อย่างเดียวก็พอ มากกว่านั้นยิ่งกำไร

แสดงว่าชีวิตนี้คุณได้กำไรแล้ว

กำไรเยอะมาก โลกนี้มีสิ่งมากมายให้เลือกชอบมากมาย สิ่งรอบตัวเราคืออาชีพทั้งหมด ผมเองชอบหลายอย่างมาก แต่สุดท้ายทำได้ไม่หมดหรอก ต้องเลือกสักอันสองอันก็พอ ขอให้รักจริงๆ

อย่างตอนที่ผมอยากเป็นนักร้อง ผมรักเสียงเพลงแบบคลั่งไคล้ ใช้คำนี้ได้ เพราะมันเกินรัก ซึ่งสุดท้ายประตูมันจะเปิดสำหรับคนที่พลังมากพอ เราจึงเข้าไปได้ ไม่ว่าประเทศนี้จะมีคนเป็นล้าน ถ้าเรามีพลังในความรักมากกว่าคนอื่นใด เราจะเข้าประตูนั้นได้ 

และผมอยากให้ทุกคนทำได้เหมือนกัน