เราเชื่อว่า ‘บ้าน’ ของศิลปินย่อมมีความผูกพันกับ ‘ศิลปะ’ ของเขาเสมอ

ยิ่งบ้านที่เป็นสถานที่ทำงานศิลปะหรือ ‘สตูดิโอ’ ด้วยในตัว ย่อมมีสิ่งละอันพันละน้อยที่แสดงให้เห็นถึงแรงบันดาลใจ ไปจนถึงกระบวนการสร้างสรรค์ของศิลปินไม่มากก็น้อย

วันนี้เราจึงมายืนอยู่หน้าประตูบ้านของ คุณจักกาย ศิริบุตร ศิลปินร่วมสมัยที่เราชื่นชมอย่างตื่นเต้น แน่นอนว่าชื่อของ ‘จักกาย’ มักมาพร้อมกับภาพของผลงานศิลปะสิ่งทออันโด่งดังระดับอินเตอร์ด้วยการสะท้อนแนวคิดสังคมและการเมืองอย่างเปิดเผย ทำให้เราอยากรู้ว่าการกินอยู่และทรงจำของเขาใน ‘บ้าน’ หลังนี้จะถูกถักทอเข้าไปในงานศิลปะมากน้อยแค่ไหน อย่างไร

 

1

จักกายมาต้อนรับเราใต้ซุ้มต้นลดาวัลย์โบราณ และแทนตัวเองว่า ‘พี่’ อย่างเป็นกันเอง ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อก้าวผ่านธรณีประตูเข้าไปในบ้านของเขา เรากลับรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง ในโถงเพดานสูงนั้นมีชุดโต๊ะเก้าอี้ทำจากไม้เก่าวางไว้รับรองแขก เหนือหัวของเราเป็นผนังสีแดงเลือดนก ที่มีงานทั้งภาพถ่ายและจิตรกรรมหลากหลาย แขวนไว้ละลานตา ให้ความรู้สึกไม่ธรรมดาตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาในบ้าน

“บ้านนี้เป็นบ้านเก่ากว่า 80 ปี สมัยคุณชวดโน้น สมัยนั้นท่านมาซื้อไว้ไร่ละประมาณ 3 บาทได้ เมื่อก่อนเป็นทุ่งนา” เจ้าบ้านนำน้ำมาให้เราดื่มและเริ่มชวนคุย

“เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปเยอะ ตอนที่เป็นอาจารย์สอนสาขาพัสตราภรณ์ที่ธรรมศาสตร์ รังสิต ไป-กลับใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมง แค่กลับรถจะเข้าบ้านก็เป็นชั่วโมง”

เขาบอกเราว่าเรื่องที่ดูเหมือนจะเล็กน้อยนี้เป็นหนึ่งในเหตุผลหลักของจุดเปลี่ยนสำคัญของชีวิต คือการลาออกจากการเป็นอาจารย์เพื่อมาเริ่มต้นทำงานศิลปะของตัวเองอย่างเต็มตัวเสียที

“พี่ทำงานมาประมาณ 20 ปีแล้ว เริ่มแรกเราก็ทำงานแบบที่เราเรียนมา คือต้องบอกก่อนว่าเรียนสิ่งทอในตะวันตกเมื่อก่อนเหมือนลูกเมียน้อยนะ ถูกมองเป็นงานคราฟต์ คนมักจะมองเป็นงานบ้าน เป็นงานตกแต่ง ทุกคนก็พยายามขบถกับนิยามนี้ อาจารย์ที่สอนพี่ที่อินเดียนามีแนวคิดว่าศิลปะสิ่งทอต้องเป็นนามธรรม งานช่วงแรกๆ เราเลยจะทำงาน Abstract ซะเยอะ

“หลังเรียนต่างประเทศ 10 ปี พอกลับไทยมา ค.ศ. 1996 ก็ไม่รู้เรื่องเมืองไทยเท่าไร แต่หลักสูตรที่ธรรมศาสตร์มันมีส่วนหนึ่งที่ต้องพานักศึกษาออกภาคสนาม เป็นโอกาสให้รู้จักเมืองไทยมากขึ้น ซึ่งพออยู่ไปสักพักก็เริ่มสงสัยและเริ่มสนใจเรื่องรอบตัวขึ้นมา”

จักกายเล่าถึงจุดเริ่มต้นกระบวนการค้นคว้าแนวมานุษยวิทยา ซึ่งจะกลายเป็นจุดเด่นในงานของเขาต่อมา ระหว่างนี้เขาเดินไปพิจารณากองหนังสือบนโต๊ะ สันของแต่ละเล่มมีชื่อศิลปินทั้งไทยและเทศที่เราเคยคุ้น เช่นหนังสือบทกวีของ Patti Smith รวมไปถึงหนังสือสารานุกรมศิลปะระดับโลกวางซ้อนกันอยู่ เขาหยิบเล่มบนสุดของสำนักพิมพ์ Phaidon เปิดให้เราดู แน่นอนว่าหนึ่งในงานที่ถูกตีพิมพ์อยู่ด้านในคือของเขาที่เจ้าตัวจะพูดถึง

“งานชุดแรกที่วิพากษ์สังคมอย่างเห็นได้ชัดน่าจะเป็นนิทรรศการชื่อ Temple Fair ที่หอศิลป์ Tyler Rollins Fine Art (นิวยอร์ก) เมื่อปี 2008 เคยไปทำบุญที่วัดต่างจังหวัดแล้วพระที่รับไหว้เราอยู่เอาไม้ช็อตยุงขึ้นมาตียุงต่อหน้าเลย จึงได้ไอเดียในการสร้างงาน Lucky Ware ที่เป็นงานจัดวางซึ่งดูผิวเผินเป็นถังสังฆทานปกติ แต่ภายในถังใส่ของที่ดูผิดที่ผิดทางต่างๆ เอาไว้ เช่น เบียร์ เหล้า ถุงยาง เสื้อบอลที่สื่อถึงการพนัน อ้อ แล้วก็ไม้ตียุงไฟฟ้าด้วย”

สำหรับศิลปิน มันไม่ใช่การตัดสินหรือตีตราพระพุทธศาสนาแต่อย่างใด แต่เป็นการตั้งคำถามว่า เราเป็นคนพุทธอยู่ในสภาวะแวดล้อมแบบนี้ได้อย่างไร เราเป็นส่วนหนึ่งในวงจรนี้หรือไม่ แล้วทำอย่างไงให้เราเดินทางสายกลางได้

 

2

นอกจากในหนังสือแล้ว จักกายยังชี้ให้เราดูงานอีกชิ้นหนึ่งบนผนังของเขาที่มาจากนิทรรศการ Temple Fair เช่นกัน

“ปกติเนี่ยพี่จะไม่มีงานตัวเองติดที่บ้านเลยนะ” จักกายกล่าว

“เพราะว่านั่งทำทั้งวันแล้วไง ไม่อยากเห็นงานตัวเองแล้ว”

แต่เขาก็ใจอ่อนให้กับผ้าปะผืนนี้ ซึ่งได้แรงบันดาลใจมาจากผนังบ้านของคนต่างจังหวัดที่มักมีสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ เช่น รูปพระ รูปในหลวง รูปครอบครัว และเลขหวย หรือเลขในฝันที่พอตื่นมาแล้วก็รีบจดไว้ก่อนบนผนัง ในงานนี้ของเขาจึงผสมผสานงานปักบนผ้าหลายชนิด มีทั้งรูปบุคคล รูปหมา ก้อนด้าย และตัวเลข หลากสีสัน แถมยังถูกส่องด้วยไฟนีออนคละสี ให้บรรยากาศหรรษาอย่างประหลาด

“I like kitsch things.” จักกายกล่าว แถมยังเล่าอีกว่าครั้งหนึ่งเขาเองก็เคยเห็นเลขในฝัน แต่เสียดายที่พอไปซื้อแล้วตีเลขผิดเลยไม่ถูกรางวัลใดๆ

“พี่มองว่าเวลาเราขายงานได้เราก็ควรกระจายรายได้ให้มันหมุนวนอยู่ในนี้บ้าง เพราะฉะนั้น เวลาเราได้เงินจากการขายผลงานเราก็มักจะเอาไปซื้องานศิลปะ”

จักกายทยอยเล่าที่มาที่ไปของผลงานจากศิลปินหลายๆ ท่านบนผนังของเขาอย่างใจเย็น เริ่มจากงานของ คุณมานิต ศรีวานิชภูมิ ผู้โด่งดังจากภาพชุด ‘Pink Man’ แต่จักกายกลับเลือกภาพที่มีเพียงรถเข็นสีชมพูอยู่ในใจกลางโรงงานเย็บผ้ามาแขวน เป็นสัญญะสื่อถึงบริโภคนิยมที่ขับเคลื่อนอุตสาหกรรมสิ่งทอ

ตรงข้ามกันมีงานสีน้ำมันยุคแรกๆ ของ สว่างวงศ์ ยองห้วย อีกผนังมีภาพเปลือยของศิลปิน Shen Wei ถ่ายในบึงแถวที่บ้านเชียงใหม่ซึ่งเป็นเสมือนบ้านหลังที่สองของจักกาย มีภาพพิมพ์ของ หม่อมเจ้ามารศรีสุขุมพันธ์ บริพัตร และอีกมาสเตอร์พีซในบ้านเป็นพระบรมสาทิสลักษณ์ของรัชกาลที่ 7 วาดด้วยสีน้ำมันบนผ้าใบ

“รูปนี้คุณตาเป็นคนเขียน ตาพี่เป็นผู้ติดตามรัชกาลที่ 7 กับสมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี ไปอังกฤษหลังจากท่านทรงสละราชสมบัติ คุณตาเป็นพี่น้องต่างมารดากับพระนางเจ้ารำไพพรรณีด้วย ตอนแรกช่างฝรั่งเขียนไว้แล้วไม่เสร็จ คุณตาเลยเขียนต่อจนเสร็จ”

แน่นอนว่างานส่วนใหญ่ที่อยู่ตรงนี้เป็นงานที่มีปฏิกริยาต่อความรู้สึกของเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้

 

3

เราถูกเชื้อเชิญให้ไปชมส่วน ‘ไคลแม็กซ์’ ของบ้าน นั่นก็คือสตูดิโอของจักกายด้านล่าง โดยระหว่างทางเราต้องอ้อมผ่านห้องครัวเสียก่อน

“ส่วนนี้เป็นหนึ่งในส่วนที่ถูกบูรณะต่อเติมจากโครงสร้างบ้านเก่า ซึ่งไม่ง่ายนัก เลยได้ขอร้องให้ ม.ร.ว.ชาญวุฒิ ซึ่งเป็นลูกชายของสถาปนิกดั้งเดิมคือ หม่อมเจ้าโวฒยากร วรวรรณ คุณชายเลยตัดสินใจเพิ่มความเป็นโมเดิร์นเข้าไป” จักกายเล่า

“บ้านสมัยก่อนตอกเสาเข็มลงไป 6 เมตรเอง พอต้องสะเทือนกับงานก่อสร้างขนาดใหญ่รอบข้างไปมากๆ มันก็เอียง มันก็ร้าว ทีนี้เคยคุยกับสถาปนิกและเขาแนะนำว่าให้ทยอยซ่อมไปเหมือนกับพาคนแก่ไปหาหมอ พังตรงไหนก็ซ่อมตรงนั้น ด้วยความที่เราอยู่ที่นี่มาตลอดเราก็จะดูแลให้ดีที่สุด อยู่แบบไม่ยึดติด อย่างเรื่องต้นไม้แถวนี้เนี่ยทางกรุงเทพฯ ก็อยากขยายถนนเพื่อที่จะก่อสร้างคอนโดสูงๆ ได้ เขาก็จะตัดต้นไม้เก่าแก่ ทางชุมชนเราก็ไม่ยอม พยายามสู้ทุกด้าน ไม่ได้ผล เพราะเขาบอกว่าการตัดต้นไม้ขยายถนนจะทำให้ซอยเราสวยขึ้น สุดท้ายเราก็ใช้วิธีนี้เลย คือซื้อผ้า 7 สี 7 ศอกไปผูกรอบต้นไม้ใหญ่ทุกต้น ปรากฏว่าได้ผล เขาก็ทิ้งโปรเจกต์ไปเลย”

ตลอดบทสนทนาของเรา จักกายทำให้เรามองเห็นความหมาย ความทรงจำ และขั้วอำนาจที่ผูกพันอยู่ในสิ่งทอในมุมมองที่เราคาดไม่ถึงเสมอ จึงไม่แปลกที่งานของเขาจะได้รับการจัดแสดงและอยู่ในคอลเลกชันของพิพิธภัณฑ์ยักษ์ใหญ่ในยุโรป เอเชีย และสหรัฐอเมริกา อาทิ Asian Art Museum ซานฟรานซิสโก Asian Civilizations Museum สิงคโปร์ National Taiwan Museum of Fine Arts ไทชุง ไต้หวัน Bill & Melinda Gates Foundation ซีแอทเทิล สหรัฐอเมริกา และ Vebhi Koc Foundation อิสตันบูล ตุรกี เป็นต้น

แต่ที่น่าแปลกคือสถานที่ทำงานของเขานั้นไม่ได้ใหญ่โตโอ่โถงอย่างที่เราคิดไว้ เป็นเพียงพื้นที่เล็กๆ ที่รายล้อมไปด้วยชั้นวางกล่องพลาสติก บรรจุสารพัดอุปกรณ์เย็บปักถักร้อยและทบผ้าหลากหลายชนิด ซ้อนกันจากพื้นถึงเพดาน ตรงกลางมีโต๊ะสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดโต๊ะทานข้าวไว้สำหรับเขาและผู้ช่วยอีก 2 คนนั่งทำงาน ใต้ไฟนีออนสีขาวกรองแสงด้วยแผ่นสีขุ่น

“เมื่อก่อนนี้ทำงานกับพื้น เดินเข้ามาก็เหยียบโน่นเหยียบนี่” จักกายย้ำว่าวันนี้สตูดิโอของเขาสะอาดสุดแล้วนะ

 

4

ว่าแล้วจักกายจึงเปิดกล่อง หยิบยกงานชุดใหม่ของเขาเอาออกมาคลี่ลงบนโต๊ะให้เราดู

“จริงๆ แล้วพี่ทำงานน้อยนะ เพราะแต่ละชิ้นใช้เวลานานมาก อย่างกองนี้คืองานทั้งปี

“งานบางส่วนถูกซื้อไปโดยพิพิธภัณฑ์ที่จัดแสดง บางชุดก็กำลังถูกจัดแสดงตามที่ต่างๆ แต่เอาจริงๆ งานพี่เก็บง่ายนะ มันพับได้ เอาใส่กล่องพลาสติกแล้วก็หยอดเม็ดดูดความชื้นเข้าไปช่วยก็ได้แล้ว

“มันก็คงมีวิธีที่แพงกว่านี้ล่ะมั้ง เวลาส่งผ้าไปมิวเซียมต่างๆ เขาก็มีกระบวนการเอาไปแช่แข็งก่อนบ้างอะไรบ้าง แต่เราไม่ได้สนใจมาก ส่วนตัวคิดว่าผ้าเป็นสิ่งอจีรังอยู่แล้ว มันจะเปลี่ยนแปลงไปกับกาลเวลา ซึ่งพี่มองว่าเป็นเสน่ห์”   

เขาเล่าว่า งานชุดนี้เพิ่งถูกทำขึ้นเมื่อปีที่แล้ว โดยได้แรงบันดาลใจมาจากผ้ากึ่งๆ ธงในงานแห่พระเวสสันดรทางอีสาน ซึ่งจะเล่าเรื่องราวแต่ละช่วงที่เกี่ยวกับความเสียสละของพระเวสสันดร

แต่ในงานของจักกาย เขาเลือกที่จะปักภาพที่เล่าเรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นในสังคมไทยในช่วงปี 2018 ที่ผ่านมา 1 เดือนต่อ 1 ผืน ทั้งหมดจึงมี 12 ผืน แน่นอนว่ามีเรื่องเกี่ยวกับข่าวโกงกินของนักการเมืองและคนใหญ่คนโตในประเทศให้เห็นอยู่ไม่น้อย

“ชิ้นนี้มีรูปเสือดำ แล้วมันก็ไปโผล่ในชิ้นอื่นด้วยเพราะเรื่องของเขาเดือนเดียวไม่จบ ส่วนชิ้นนี้มีรูปทีมหมูป่าด้วย”

เราตั้งคำถามว่า การปักเป็นความพยายามที่จะจารึกหรือบันทึกเหตุการณ์สิ่งที่เกิดขึ้นและหายไปในประเทศ ไทยหรือไม่

“ก็ไม่เคยคิดแบบนั้นนะ แต่เออ คงใช่ มันก็คงเหมือนกับการขีดเขียน”

อีกมุมหนึ่งของสตูดิโอจักกายมีราวแขวนผ้าตั้งอยู่ เราสังเกตว่าชุดที่ถูกแขวนอยู่เป็นชุดกระโปรงยาวลายดอก น่าจะเป็นของผู้หญิง

“เป็นชุดของคุณแม่น่ะ” ศิลปินกล่าว

“คุณแม่เสียเมื่อ 3 ปีที่แล้ว พี่ก็เอาชุดคุณแม่มาปัก ซึ่งก็จะมีเรื่องการเมืองด้วย คือคุณแม่พี่เขียนไดอารี่ทั้งชีวิตของเขาเลย แล้วพี่ก็เลือกเอาไดอารี่ของแม่ในวันสำคัญอย่างวันที่พี่เกิด วันที่เกิดเหตุการณ์ทางบ้านเมืองต่างๆ 6 ตุลาคม 14 ตุลาคม คุณแม่เคยอยู่ตรงนั้น”

จักกายมองว่าการปักนั้นเป็นวิธีการบำบัดแบบหนึ่ง  

“เวลาใครเสียชีวิตเนี่ยจะมี 2 อย่างคือ เคลียร์ของออกหมดทุกอย่าง หรือไม่แตะเลยสักอย่าง มันเป็นวิธีการไว้อาลัยเนอะ พี่ได้รับมอบหมายให้ดูแลข้าวของของแม่ เราก็เลยเลือกเอามาทำงานดีกว่า

“แล้วช่วงนี้เป็นวัยที่พ่อแม่เพื่อนจะเสียกันเยอะ พี่ก็บอกให้เก็บเสื้อผ้าไว้ส่วนหนึ่ง เดี๋ยวเราเอามาทำงานปักกัน มันเป็นวิธี Grieve แบบหนึ่ง ให้เราได้มานั่งคุยกันด้วย”

เมื่อเราถามว่าความสนใจเรื่องการเมืองของเขานั้นได้มาจากคุณแม่หรือไม่ เขาคิดสักครู่ก่อนจะพยักหน้าตอบ

“อาจจะเป็นอย่างนั้น”

 

5

ก่อนจะกลับ เราชิงถามคำถามสำคัญข้อสุดท้ายที่อัดอั้นมาตั้งแต่ต้น

“สำหรับจักกายแล้ว ศิลปะเปลี่ยนแปลงสังคมได้จริงไหม”

“ได้” เขาตอบทันควัน

จักกายเล่าว่า ตนรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกของแวดวงศิลปะเสมอ เนื่องจากสื่อสิ่งทอที่ตัวเองเลือกใช้ด้วย และการชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับความสำเร็จของคนอื่นอยู่บ่อยๆ ในช่วงแรกๆ ของการทำงาน

จนเมื่อช่วงสองสามปีที่ผ่านมานี้ พออายุมากขึ้น เริ่มแคร์ปัจจัยภายนอกน้อยลง เขาได้มีโอกาสทำงานกับชุมชนมากขึ้น ซึ่งโปรเจกต์เหล่านี้ได้สอนสิ่งสำคัญกับเขาอย่างไม่น่าเชื่อ

“ตอนที่ไปทำเวิร์กช็อปกับพวกเด็กๆ ผู้ลี้ภัยพม่า หลายๆ ชาติพันธ์ุที่รัฐอินเดียนา พี่ใช้วิธีให้ทำงานปักเป็นเครื่องมือการเล่าเรื่อง สร้างสมาธิ และเป็นการบำบัดสำหรับเขา เป็นการอยู่กับตัวเอง ทำให้จิตใจสงบ ตอนนั้นมีคนหนึ่งหันมาบอกว่า งานนี้ทำให้เขารู้แล้วว่าเวลาวุ่นวายใจเขาจะทำอะไร ก็คือปักผ้า ซึ่งพี่คิดว่าถ้าคนหนึ่งจาก 20 คนได้แรงบันดาลใจจากตรงนี้ก็ดีแล้ว คือเด็กบางคนเขาอาจไม่ถนัดพูดหรือเล่าเรื่องราวชีวิต แต่ถ้าให้วาดหรือปักเนี่ยเขาเล่าออกมาได้นะ”

นอกจากนี้ เขายังยกตัวอย่างโครงการคล้ายๆ กันที่ทำกับกลุ่มแม่บ้านที่ปัตตานี ซึ่งเป็นผู้ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ไม่สงบ บ้างสามีเสียชีวิต หรือลูกเสียชีวิต ศิลปินเองก็คิดไว้ว่าภาพที่ออกมาคงมีความรุนแรงอยู่ในนั้น แต่ปรากฏว่าทุกคนวาดดอกไม้และสิ่งสวยงามต่างๆ ซึ่งพอเสร็จจึงได้รู้ว่าชีวิตเขาผ่านเรื่องเลวร้ายมามาก เขาก็ไม่อยากยึดติดกับภาพจำนั้นอีก เขาอยากจะมีความหวังบ้าง หรืออยากให้คนข้างนอกเห็นว่าพื้นที่นี้ไม่ได้มีแต่เรื่องรุนแรง เป็นต้น

“บางครั้งพี่รู้สึกว่าได้เรียนรู้จากคนที่มาเข้าร่วมมากกว่าที่เขาเรียนรู้จากเราอีก มันเป็นความรู้สึกวิเศษมากที่พี่ไม่เคยได้จากการอยู่ในวงการศิลปะเชิงพาณิชย์เลย” จักกายบอกพร้อมรอยยิ้ม

สุดท้ายเขาเล่าอีกหนึ่งงานสำคัญที่เขาได้รับเลือกจากสถานทูตประเทศโมซัมบิกให้ไปสร้างงานศิลปะที่นั่นเมื่อ 2 ปีก่อน

“พอไปถึงทางสถานทูตเขาเกณฑ์ผู้ช่วยมาให้ ก็เป็นพนักงานทำความสะอาดผู้ชายนี่แหละประมาณ 10 คนได้ ซึ่งคนพวกนี้ไม่เคยปักอะไรมาก่อนในชีวิตนะ แต่เราก็มาทำงานด้วยกัน 3 อาทิตย์ จนสร้างสิ่งทอขนาดมหึมาขึ้นมา คือสถานทูตอยู่ใกล้กับสลัมน่ะ คนแถวนั้นไม่มีงานทำ โปรเจกต์นี้ก็เป็นงานสำหรับเขา และใช้วัสดุจากแหอวนที่เก็บมาจากชายหาดตรงนั้นด้วย”

เขาโชว์ภาพผลงานจากในมือถือให้เราดู รูปถัดมาเป็นรูปชายหนุ่มผิวเข้ม นั่งฉีกยิ้มขาวจั๊วะอยู่กับผ้าปักสีสดใส รู้ภายหลังว่าชื่อ ‘ซิตู้’ มีสถานะเป็นศิษย์เอกของจักกายประจำโมซัมบิก!

“ปรากฏว่าหลังจากนั้นก็มีคนหนึ่งที่ติดใจ ชอบทำงานแนวนี้ แล้วก็ยังทำต่อมาถึงทุกวันนี้ พอพี่กลับไปอีกทีปีนี้ ก็เลยคุยกับทางนั้นว่าอยากจะผลักให้คนนี้ทำงานเยอะๆ ให้สุดท้ายแสดงงานเป็นนิทรรศการได้ ก่อนกลับก็ทิ้งงานให้คนที่นั่นทำ เปิดสตูดิโอสาขาสองที่โมซัมบิกเสียเลย ตอนนี้คุยแนะนำกันทาง Messenger ตลอด พี่ก็อยากลองดูว่าศิลปะจะเปลี่ยนชีวิตคนจากพนักงานทำความสะอาดมาเป็นศิลปินได้ไหม”

จักกายตอบคำถามของเราด้วยรอยยิ้มที่กว้างพอๆ กับภาพของนายซิตู้ ส่งความหวังและความอบอุ่นประทับอยู่ในใจของเรา เนิ่นนานหลังจากที่โบกมือร่ำลากันใต้ซุ้มต้นลดาวัลย์โบราณ