“ที่นี่ต้องเป็นยานแม่ ไม่ใช่แม่เชย ๆ แต่เป็นแม่ที่เปรี้ยวปราด มีลูกสวย ๆ ดื้อ ๆ ยั้วเยี้ย แต่เอาลูกอยู่” 

พี่แจะ-ศิริวรรณ ธรณนิธิกุล ผายมือชวนให้เข้าบ้าน It’s Happened to be a closet 

วูบนั้นผู้เขียนรู้สึกเดจาวู นึกถึงวันที่เป็นนักเขียนวัยเยาว์ ได้รับมอบหมายให้มาเขียนรีวิวสั้น ๆ ถึงบ้านเก๋ในสุขุมวิท 23 ตอนเปิดใหม่ ๆ เป็นร้านอาหารสแตนด์อะโลนสาขาแรก ก่อนอิส_แฮพ_เพ่น จะแตกเครือความอร่อยไปมากมายทั่วกรุงเทพฯ ทั้งร้านอาหารอิตาเลียนแคชวลอย่าง a) fox princess KITCHEN คาเฟ่เค้ก a) Pink Rabbit + Bob และร้านอาหารไทย อี-กา ที่ทรงวาด 

ตอนนี้ทั้งเจ้าสุนัขจิ้งจอก กระต่าย และอีกา โลดเต้นสร้างรสชาติเอร็ดอร่อยและมีแฟน ๆ ของตัวเองในแต่ละมุมเมือง ดีไซเนอร์ผู้ก่อตั้งร้านจึงเห็นว่าได้เวลาอันสมควร ที่สาขาหลักจะ “Face Lift” ปรับปรุงโฉมใหม่ และเป็นพื้นที่หลักในการส่งพลังงานสร้างสรรค์ให้ลูก ๆ สิงสาราสัตว์ทั้งหลาย

ตั้งแต่ครั้งแรกที่มาเยือน It’s “Happened to be” a closet มอบความเต็มอิ่มเกินความคาดหมาย เป็นทั้งร้านอาหารอิตาเลียนหรูหรารสเยี่ยม และร้านเสื้อผ้าคราฟต์สนุกจี๊ดจ๊าด ซึ่งเหมือนมีเวทมนต์อัศจรรย์ ให้ความรู้สึกเหมือนมุดตู้เสื้อผ้าเข้าโลกนาร์เนีย มาเจอแม่มดขาวผู้น่าครั่นคร้ามและเก๋ไม่มีใครเหมือน 

 ความรู้สึกเหล่านั้นก็ย้อนคืนมา เมื่อพี่แจะชวนเรากลับมาที่อาณาจักรของเธออีกครั้ง 

ก้าวเข้ามาแล้ว ครั้นจะเขียนเพียงว่ายานแม่โฉมใหม่หน้าตาสวยสดงดงามขึ้นอย่างไร มีอะไรใหม่บ้าง ก็อาจจะไม่ครอบคลุมความสนุกของแบรนด์ดีไซน์ เราจึงขอแบ่งปันเรื่องราวการเติบโตของอิส_แฮพ_เพ่น ให้ผู้อ่านได้เข้าใจตู้เสื้อผ้ามหัศจรรย์นี้ไปพร้อมกัน

 “ช่วงที่ผ่านมาเป็นการตีกรรเชียงให้นานที่สุด ในชุดว่ายน้ำแสนสวย”

สิ่งแรกที่สังเกตได้คือพี่แจะรื้อรั้วหน้าบ้านออก เปลี่ยนพื้นที่สวนหน้าบ้านเป็นห้อง MEAT+GROCERY ประตูทางเข้าบ้านเปลี่ยนมาเป็นทางบาร์ โทนสีต่าง ๆ ก็ดูขรึมขึ้น แมนขึ้นถนัดตา เอ๊ะ นี่อิส_แฮพ_เพ่น ลดทอนความเยอะความอลังการลงรึเปล่า พี่แจะส่ายหน้า 

“รอบนี้เข้าใจตัวเองมากขึ้น เพราะเราอยู่บ้านหลังนี้มาเจ็ดปี เราเริ่มรู้ว่าไม่อยากได้สวนใหญ่ ๆ แล้ว ฝนตกทีมันวิ่งเก็บของเหนื่อย ลูกค้าก็นั่งไม่ได้ 

“พี่ใส่สีขรึมเพิ่มเติม เพราะที่ผ่านมาเราเต็มที่เรื่องผู้หญิงมาก Girly กว่านี้ไม่ได้แล้ว เรามีแชนเดอเลียร์เยอะแล้ว ซื้อมาอีกก็ซ้ำ เท่ากับเราไม่มีอะไรใหม่ สิ่งที่ทำได้คือไปอีกทาง ให้ตัวเองมีกล้ามเนื้อ ยังใส่กระโปรงบานเหมือนเดิม แต่ไม่ซื้อใหม่ กระโปรงมีเยอะแล้ว ลองใส่กางเกงสแล็กดูบางวันก็เท่ดี ลูกค้าก็จะรู้สึกว่ามันเป็นอีกบรรยากาศ มีเรื่องใหม่ที่เราใส่เข้าไป” 

เจ้าของร้านชี้ชวนให้ดูพื้นไม้สีเข้มที่ขัดใหม่เท่กริบ ไปจนถึงมุมทานอาหารต่าง ๆ ที่ตกแต่งใหม่ให้สดชื่นขึ้นตามยุคสมัย เพิ่มความเป็นส่วนตัวให้แขกซึ่งส่วนใหญ่มาเป็นกลุ่ม เป็นลูกค้าประจำที่รักกันมานาน มีทั้งคู่รัก เพื่อนฝูง และครอบครัว

“ตอนทำอิส_แฮพ_เพ่น ไม่มีสาขา เราวิ่งตามความฝัน ไม่ได้สนใจอะไรมากนอกจากต้องทำงานอาร์ต เหมือนกับเราบิลด์พอร์ตโฟลิโอ ถมไม่รู้จบ เอาความสุดเป็นหลัก แต่พอมาทำ Fox ทำ Rabbit เราต้องฝึกทำอะไรเป็นฟอร์แมต เกิดวิธีคิดเป็นบล็อกกิ้ง ได้เรียนรู้ว่าความสวยมีหลายอย่าง Color Blog ก็สวยนะ ใช่ไหม ชมพูกับเขียวอยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องปักเลื่อม เราก็เริ่มเอ็นจอย เราก็สนุกกับการมีหลาย ๆ บล็อก เข้าใจแล้วว่าต้องทำร้านยังไง และคิดว่าอิส_แฮพ_เพ่นต้องมีที่เดียวคือที่นี่ ห้ามมีสาขา เป็นแหล่งผลิตพลังงานให้น้อง ๆ”

ดีไซเนอร์ขยายความว่าลูกค้าอาจไม่จำเป็นต้องรู้จักสาขาใหญ่เสมอไป แต่สำหรับทีมงาน ทุกร้านไปข้างหน้าได้ เพราะมียานแม่ที่ชัดเจนที่นี่ 

“ช่วงโควิด คนห้ามไม่ให้ลงทุนเยอะมาก แต่เรารู้ว่าให้นั่งรอฟ้ารอฝน ไม่เวิร์กหรอก เดี๋ยวโควิดก็ต้องหาย ตอนอี-กา เราก็ทำได้ เปิด Rabbit สิบตารางเมตรที่เจเจ ก็อยู่ได้ เราทำงานตลอด ลูกค้าสัมผัสได้ว่าแก๊งนี้ลงทุน สัมผัสถึงพลังงานได้ว่าสู้นี่นา สนุกนี่นา มีคอนเทนต์ใหม่ 

“วงการอาหารช่วงที่ผ่านมาไม่มีคำว่าแข่งขันเท่าไหร่ แต่เป็นการตีกรรเชียงให้นานที่สุด ในชุดว่ายน้ำแสนสวย คนดูบนอัฒจรรย์เขารู้หมดว่ากำลังเรามีเท่าไหร่ ทุกอุตสาหกรรมลำบากนะ แต่ลูกค้าให้คะแนนเรา ให้กำลังใจและสนับสนุนเราอย่างปึ้กมาตั้งแต่ต้นปีที่แล้ว”

“พี่ต้องการความแพรวพราวให้ลูกค้า ที่นี่ต้องมีเรื่องเล่าใหม่ สวยงามขึ้น ไม่โทรม ข้างในทำงานเหมือนเดิม เรื่องเดิมคนเขารู้จักเราอยู่แล้ว แต่ห้องใหม่ข้างหน้านี้คือตัวตนที่เพิ่มขึ้น มีเรื่องราวใหม่ คนจะเห็นว่าอิส_แฮพ_เพ่นเติบโตขึ้นอีก โตขึ้นทางความคิด กำลังเนิร์ดบางเรื่อง”

“พี่ไปอ่านเรื่องดรายเอจจากที่ต่าง ๆ ทั่วโลก มันคือความฝันที่เรากำลังทำ”

เจ้าห้อง MEAT+GROCERY ใหม่หน้าบ้านนี้ กลายเป็นครัวใหม่ของร้านในการทำอาหาร Main Course เห็นเชฟเลื่อยเนื้อหรือย่างสเต็กได้ถนัดตา ขณะที่ครัวพาสต้าและสลัดด้านหลังที่เดิมได้พื้นที่ใหญ่ขึ้น โดยสิ่งแรกที่เตะตาคนคือตู้ Dry Ager ราคาแพงระยับที่เก็บเนื้อดรายเอจชั้นดีไว้เต็มตู้ ไม่ว่าจะเป็น Magaret River Wagyu และ Ebony AUS Black angus จากออสเตรเลีย, Jack’s creek 2GR, St.Helen USA USDA, และ Iwate Japan F-1 เนื้อแต่ละก้อนสนนราคาเท่ากับทองหลายบาท 

เลือกเนื้อที่ต้องการแล้ว ยังจิ้มได้ว่าอยากได้แบบบ่ม 14-21-28-32 วัน พนักงานจะอุ้มเนื้อเข้ามาหั่นอย่างทนุถนอม แล้วรีบเอากลับไปบ่มต่อเช่นเดิม หรือจะเลือกเนื้อแบบที่ไม่ใช่ดรายเอจก็ได้ ล้วนแต่คัดสายพันธุ์มาแล้วทั้งสิ้น

“เนื้อที่ดรายเอจ มันแพงตั้งแต่ก่อนบ่ม ไม่ค่อยมีคนเอาเนื้อไม่พิเศษมาบ่มเพราะมันเสียเวลา ดรายเอจที่ถูกต้องจะสะอาด ควบคุมอุณหภูมิและความชื้นอย่างดี ด้านนอกเป็นราดี ดรายเอจไม่ดีคือเนื้อเสีย เนื้อเสียนะเธอ”

“เราเลี้ยงเนื้อเหมือนเล่มเกมทามาก็อตจิ และยังขายแบบทั้งก้อนเท่าราคาบ่ม 14 วันด้วย ยิ่งเวลาผ่านไปมันจะยิ่งน้ำหนักน้อยลง แต่กลิ่นหอมอวลมากขึ้น ถ้าซื้อวันนี้ ค่อยกลับมากินทามาก็อตจิของตัวเองอาทิตย์ละวันก็ได้

“ถ้าไปเจอร้านอื่นขายโทมาฮอว์กเหมือนกัน มาร์เบิลเท่ากันเลย ทำไมราคาถูกกว่า เราจะให้ดูเลยว่าออริจินจากไหน ฟาร์มอะไร เราเอาดารามารวมกันเลยนะ มีรางวัลทุกตัว ถ้ายี่ห้อเดียวกัน ออริจินเดียวกัน ซื้อจากเราถูกกว่าซื้อเนื้อสดในซูเปอร์มาร์เก็ต เรามาร์กอัพต่ำกว่า เพราะเราคิดกำไรรวม ไม่ใช่กำไรต่อจาน เพื่อให้ทานได้สนุก ทานได้บ่อย ๆ”

เสียงเนื้อที่อยู่บนเตาดังฉ่า ๆ และกลิ่นหอมยวนใจมาก ขณะเฝ้ามองเชฟย่างเนื้ออย่างคล่องแคล่ว ก็เกิดคำถามว่าเวลาทำร้านใหม่แบบนี้ พี่แจะหันไปดูข้าง ๆ ไหมว่าในกระแสเขาทำอะไรกันอยู่

“ไม่แค่หัน ทำร้านเนื้อนี่พี่ปวดกรามเลย สองเดือนที่ผ่านมาเทสต์เนื้อเยอะมาก เหมือนกินวัวทั้งตัว กินทั้งของจากซัพพลายเออร์ และกินตามร้านต่าง ๆ ตั้งแต่ถูกมาก แพงมาก และต้องอ่านหนังสือเยอะมาก ลงทุนเยอะขนาดนี้ ไม่อ่านหนังสือไม่ได้ 

“พี่ไปอ่านเรื่องดรายเอจจากที่ต่าง ๆ ทั่วโลก มันคือความฝันที่เรากำลังทำ พี่ชอบเนื้ออยู่แล้ว แล้วก็ศึกษาดูว่าคนที่ทำร้านอาหารฝรั่ง จุดสุดท้ายคือเนื้อวัว จากสลัด สปาเกตตี้ เรารู้จักค่อย ๆ ใช้ของแพงขึ้น ใช้ล็อบสเตอร์ หอยนำเข้า ยอดบนสุดคือการหาเนื้อวัวสายพันธุ์คัด เราเอาเนื้อมาทำหลากหลาย ย่างหลายระดับ เอาเนื้อย่างไฟปกติ ตะล่อมเนยเป็น Fillet Mignon จะเอาก้อนเกลือสี่เหลี่ยมวางบนไฟให้ร้อนแล้ววางเนื้อ หรือกระทั่ง Carpaccio ก็ได้”

“ช่วงโควิด พี่เคยคิดว่าถ้าไม่ไปต่อ อย่างมากเราก็ขาดทุน แต่ลูกน้องเราล่ะ เขาเสีย Career Path ถ้าเคยอยู่กับเจ้านายที่เจ๊ง ประวัติเขาเสีย พอเราเป็นลีดเดอร์ เราต้องเป็นเนิร์ด และศึกษาให้ละเอียด ทุกคนบอกว่าบรรดาโปรดักต์เนื้อตัวเองดีที่สุดในโลกทั้งนั้น เราก็ต้องกลับไปอ่าน ไปดู ไปศึกษา ทำไมบอกดีที่สุดแล้วไม่อร่อย กลิ่นไม่ออก ไม่มีดีกว่านี้แล้วเหรอ ไม่ใช่หรอก เขาก็ต้องแบกเนื้อก้อนใหม่มา”

นอกจากเนื้อจานหลัก ทีเด็ดใหม่ของห้องนี้คือ Bone Marrow Garlic Butter และบรรดา Dr. Salad ทั้งหลายก็เข้าที อย่างเบอร์ 2 เบอร์ราตาสลัดที่ใส่ถั่วชิกพี กับเม็ดทับทิม บีบเลมอนแล้วแสนสดชื่น และเบอร์ 4 สลัดกะหล่ำปลีม่วงย่างก็หอมกรุ่น ราดตาฮินีเป็นน้ำสลัด ดีงามต่อลิ้นมาก

ในห้องนี้ยังเป็นร้านของชำ ซึ่งเจ้าของร้านเลือกเฟ้นสิ่งดีงามมาให้เลือกซื้อ ไม่ว่าชีส พาสต้า แฮมชั้นดี ไปจนถึงน้ำส้มสายชู เกลือ และเครื่องปรุงอื่น ๆ ล้วนเป็นของพรีเมียมที่จะสั่งกลับไปกินที่บ้าน หรือจิ้มเลือกให้ทางร้านทำให้กินสด ๆ เลยก็ได้ 

“เราเลือกชีสอร่อยให้แล้ว ซื้อแค่ร้อยกรัมเล็ก ๆ ไปกินกับไวน์ได้ พอหมดก็มาใหม่ อยากกินสลัดก็มาซื้อน้ำมันมะกอกที่นี่ เกลือหรือเส้นพาสต้าก็เป็นสองเรื่องใหญ่ ที่นี่เป็นโชว์รูมของดี เป็น Grocery ที่ซัพพลายเออร์เขาก็โอเค เข้าใจว่าเราบวกน้อย เราบอกเขาว่าคุณจะไม่ได้เงินจากเราเยอะนะ แต่มาช่วยกันทำ เพราะตอนนี้โปรเจกต์นี้ตื่นเต้นที่สุดแล้ว”

“ไม่ได้คิดแบบคนดี แต่ลูกค้าลิ้นดี เขาแยกแยะออกว่าอะไรดีไม่ดี”

ขณะแชร์พาสต้าจานเบิ้ม พี่แจะแชร์บทเรียนที่ถอดจากการคลุกคลีในวงการอาหารระยะยาว 

“พี่คิดว่าวิธีการทำร้านอาหารที่ดีที่สุด คืออย่าให้ลูกค้าปีนกระไดกิน อย่าให้แพงไป อยากให้มาบ่อย ๆ เหมือนเราเป็นครัวของเขา อยากให้ไม่ระแวง สบายใจ กว่าจะสร้างแบรนด์ต้องใช้เวลา พอทำร้านอาหารอิตาเลียนหลาย ๆ ร้าน เรารู้ว่าเราต้องเป็นเพื่อนที่จูงมือคนอื่นกิน เวลาไปซื้อไวน์ เราก็ให้เพื่อนที่ชอบกินไวน์เลือกให้ใช่ไหม ลูกค้าเราก็ทำแบบนั้น คิดว่ารอบนี้เราจะพาเพื่อนเราเล่นสนุกอะไรอีก”

“ไม่อยากให้เรียกเราว่าฮิปปี้ โบฮีเมียน Eclectic ก็ไม่ต้อง เราแค่เป็นแบบนี้ ไม่ต้องเรียกสไตล์ไหนดีกว่า แล้วทุกคนก็มาเอ็นจอยบ้านเรา เหมือนเป็นบ้านเพื่อนหลังนึงเพื่อน ๆ ชอบมานอนค้าง มันคือการสร้างสิ่งแวดล้อม พี่ขายประสบการณ์ทุกสาขา คิดว่าลูกค้าเดินเข้ามาจะเจออะไร ดักทุกทางว่ามุมไหนมีอะไร นี่คืองานของอิส_แฮพ_เพ่น การกินข้าวสำหรับพี่ วันแรกคือซื้อประสบการณ์ ได้แค่ครั้งแรกเท่านั้นแหละ วันต่อ ๆ มาคือความสบายใจ มาหาที่ ๆ คุ้นเคย”

เอ…แต่ถึงพี่แจะบอกว่าไม่ปีนกระได แต่อิส_แฮพ_เพ่นก็หรูนะ

“หรูเพราะเวลาเราไปร้านต่าง ๆ ไม่ค่อยมีใครให้เราทานข้าวในจานวินเทจ นั่งเก้าอี้วินเทจ ติดแชนเดอร์เลียร์สวยหยด เราทำเต็มที่ และก็ไม่ได้ชาร์จลูกค้าเพิ่มนะ” พี่แจะโต้กลับ

“พี่ทำบ้านแบบที่เราอยากเห็น ตอนนี้ราคาอาหารในกรุงเทพฯ แพงขึ้น กินเค้กที่นี่เท่าราคาคาเฟ่วัยรุ่น สปาเกตตี้โบโลญเนสห้าร้อยบาท ใช้เนื้ออย่างดี จานแบ่งได้สองคน ก็ไม่แพงนะ ล็อบสเตอร์ก็ราคาพอประมาณ ราคาตามน้ำหนัก ทำอาหารแบบ very old school ไม่เน้นแปลกใหม่มาก เน้นกินข้าวให้ถูกปาก”

“เราเคยแพง เพราะเราเป็นคนแรก ๆ ที่ทำของราคาเท่านี้ แต่พอมีคนอื่นทำบ้าง เราก็ต้องค่อย ๆ ขยับตัว 4 ปีให้หลังมานี้อิส_แฮพ_เพ่นทุกสาขาขายไวน์ราคาซูเปอร์มาร์เก็ต ในอดีตไวน์ที่ขายง่ายตลอดคือไวน์ถูก แต่ถ้าจะเอากำไรแค่นั้น เราลดราคาไวน์แพงลงก็ได้ 

“ไม่ได้คิดแบบคนดีนะ แต่ลูกค้าลิ้นดี Palette ดี เขาแยกแยะออกว่าอะไรดีไม่ดี ถ้าเราไปบวกกำไรเขาเยอะ ๆ เขาจะไม่ได้กิน พี่อยากให้เขาได้กินเนื้อดี ๆ ให้เขารู้ว่าวันนี้เขากินเนื้อแพง ไปหาที่อื่นไม่ได้ในราคานี้ สุดท้ายลูกค้าของเราจะไม่หิ้วไวน์มาเอง ไม่เลือกแต่ไวน์ที่ถูกที่สุด ไม่กินเนื้อถูก เพราะกินของดี ๆ กำไรสำหรับเขามากกว่า”

“ทำอะไรไม่ต้องเอาใจคนอื่น เอาใจตัวเองให้ได้ก่อน”

ดูเหมือนร้านสไตล์นี้หายากขึ้นทุกวัน ในวันที่ทุกคนทำร้านมินิมัลคล้าย ๆ กัน — ไวน์ยังไม่หมด เช่นเดียวกับบทสนทนาที่ยังไม่พร่อง 

“เรื่องนี้ไม่มีถูกผิด บางคนชอบมินิมัล บางคนทำงานตามเทรนด์ ถ้ามันขายดี Why Not? แต่เพราะเราเป็นดีไซเนอร์ ถูกสอนมาไม่ให้ทำงานเหมือนคนอื่น เลยอยากทำร้านอาหารไม่เหมือนคนอื่น”

แล้วอิส_แฮพ_เพ่นจับอะไรในรสนิยมคนไทยได้ ถึงเป็นบ้านที่เพื่อนชอบมาเสมอ 

“ก็คิดถึงเพื่อนสนิทของเรา หัวเราะเรื่องเดียวกันได้ ไม่ต้องเดา ทำให้ตัวเราหัวเราะ เพื่อนเราก็หัวเราะ ใช้ตัวเองเป็นมาตรวัด ทำอะไรไม่ต้องเอาใจคนอื่น เอาใจตัวเองให้ได้ก่อน มันมีโอกาสที่เพื่อนจะชอบเหมือนเรา

“อยากเข้าห้องน้ำแบบไหนก็ทำห้องน้ำแบบนั้น พี่เป็นคนเข้าห้องน้ำยาก ห้องน้ำเปียกไม่อยากเข้า ไม่มีทิชชูก็ไม่ชอบ” พี่แจะเน้นย้ำ “เป็นร้านอาหาร ห้องน้ำแบบนี้ไม่ได้ ลูกน้องทุกคนรู้ว่าพี่ซีเรียสเรื่องห้องน้ำ ทำอะไรก็ตาม ต้องผ่านสแตนดาร์ดตัวเอง ไม่ใช่บ้านเราอยู่แบบนี้ แล้วลดเพดานตอนทำให้ลูกค้า พี่อยู่ข้างลูกค้าเสมอ ลูกค้าเชื่อใจเราแล้ว เราต้อง honest กับเรื่องที่เขาอนุญาตให้เราทำ

“ทำร้านอาหารไม่เหมือนตอนทำเสื้อผ้า นั่นคือที่สุดแห่งการไม่ประนีประนอม ไม่ยิ้ม ตอนทำเสื้อพี่ไม่ยิ้ม ไม่ได้มีหน้าที่ต้องไปยิ้มให้ใคร แต่เดินมาในร้านอาหาร เราทำงานบริการ คนละคนกับทำเสื้อ ลูกค้าบ่นนิดเดียวเราขอโทษ ยะโสไม่ได้ เขาไม่เสียเวลากับเราอีกหรอก ต้องถามเลย เขากินไม่หมดเพราะอิ่ม หรือมะเขือเทศเรามีปัญหา ไม่สุกเพียงพอแล้วไม่อร่อยรึเปล่า เราบริการแบบนั้น ลูกน้องมืออาชีพทุกคน แล้วเราไม่รับเทรน ไม่รับสอนเชฟหรือบริกร แต่ถ้าสายเสื้อผ้า สอนร้อยเปอร์เซ็นต์”

“เชฟเชื่อใจว่าเราเป็นดีไซเนอร์ เขาเป็นช่างแพทเทิร์น”

“พี่แจะเป็นคนเก่ง แล้วเขาชอบของวินเทจ สอนอะไรเยอะ ผมได้เรียนรู้จากเขาเยอะ”  

พี่จรัล พนักงานซึ่งกลับมาช่วยพี่แจะหลังจากรีโนเวตบ้านหลังนี้ใหม่เอ่ยสั้น ๆ ถึงการทำงานที่นี่ 

ความเป๊ะของทีมชุดดำ พาไปสู่คำถามว่า ทำไมไม่ว่าสาขาไหน พนักงานของอิส_แฮพ_เพ่นมักเป็นผู้ใหญ่ และเป็นมืออาชีพทั้งนั้น 

“พี่เป็นคนมีโชคเรื่องคน มีโชคชะตาร่วมกัน ไม่เคยขาดคน คนนี้ออก ไปอยู่ที่อื่นเดี๋ยวก็กลับมา พี่ทำร้านอาหาร ทำร้านเค้ก ปกติเราไม่ทำกับข้าว แต่กินแล้วรู้ว่าใช่ไม่ใช่ ใช้วิธีวาดรูปเลเยอร์เหมือนเสื้อผ้า เชฟเชื่อใจว่าเราเป็นดีไซเนอร์ เขาเป็นช่างแพทเทิร์น เป็นการทำงานแบบเคารพกัน เชฟใหญ่อยู่กับเรามียี่สิบปี ใครจีบก็ไม่ลาออกเพราะเราไม่เคยเข้าไปยุ่งในครัว ไม่ถามว่าอะไรใส่ก่อนหลัง พี่จะวาดรูปและลิสต์ว่าพี่อ่านอะไรมา พี่อยากได้อะไรจากเขา”

“เชฟเบเกอรี่ก็รอว่าเราจะเอาอะไร เค้กของพี่ออกแบบเหมือนเสื้อผ้า มีลูกไม้ดำ มียีนส์ พี่มองตู้เค้กแล้วคิดว่าฉันอยากได้เลื่อม ก็ให้ไปทำเค้กที่มีเลื่อม อยากได้สีม่วงเด้ง ๆ ก็ให้เชฟไปทำเค้กเผือกมาใส่ตู้” 

พี่แจะเผยเคล็ดลับการทำงาน แล้วเล่าต่อว่ากระบวนการซ่อมร้านนี้ ต้องยกและแพ็กของทุกชิ้นออกไปเก็บที่อื่น ไม่เหลือแม้แต่แก้วสักใบ แต่ทีมเวิร์กก็ตบเท้าช่วยกันอย่างพร้อมเพรียง หลังการทาสี ซ่อมฝ้า ปรับท่อ ปรับไฟ ทำห้องน้ำใหม่ แล้วต้องขนของกลับมา สมาชิกแทบจะสลบไปเลย แต่ทุกอย่างก็เกิดขึ้นโดยที่เจ้าของร้านไม่ต้องยืนสั่งปาว ๆ 

“พี่ไม่ช่วยใครทำงาน ทีมเวิร์กคือทุกสิ่ง ทีมงานมีพลังมาก พี่ไม่อยู่ประจำร้านไหนเลย พี่ไปร้านใหม่ที่ต้องการคัลเจอร์ใหม่ ทำงานกับเด็ก เราเป็นคนแรกที่อธิบายให้ลูกค้าฟัง หลังจากนั้นพอลูกน้องรู้เรื่อง พี่ก็ไม่ต้องทำ แล้วเขาจะเก่งกว่าเราเพราะเขามีทักษะ เขาโตแล้ว เขาโตพร้อมเรา แล้วชีวิตเขาก็ซับซ้อน” 

“ลูกค้าพี่เคยบอกว่า ถ้าทำเสื้อโง่ ๆ เขาก็ไม่ซื้อนะ”

แวบเข้าไปชมห้องกิฟต์ช็อปด้านหลังสระน้ำ ซึ่งเคยบรรจุของที่ระลึกสารพัน ตอนนี้ข้าวของหดตัวลง มีที่ว่างให้โต๊ะอาหารไปแทรกตัวอยู่ท่ามกลางสินค้าเก๋ไก๋ มองออกไปเห็นสระเล็ก ๆ น่าเอ็นดู 

“เราคิดว่าคนจะเข้าห้องนี้ไปซื้อของ แต่ปรากฎคนซื้อของในไลน์ออฟฟิเชียล เราถ่ายรูปลงแล้วเก็บของที่เหลือในห้องกิฟต์ ที่เอาโต๊ะไปใส่ในห้องนี้ ได้ไอเดียจากตอนคริสต์มาส มุด ๆ เข้าไปในห้องเพราะคนเต็ม เราผสมจากประสบการณ์ ไม่ต้องแบของทุกชิ้น เพราะเขาไม่ได้เดินมาซื้อที่นี่ เขาซื้อตั้งแต่โพสต์ขายแล้ว” พี่แจะอธิบาย

ขึ้นไปบนชั้นสอง นอกจากกึ่งหนึ่งเป็นพื้นที่ทานอาหารแบบไพรเวท อีกครึ่งยังคงเป็นร้านเสื้อผ้าเครื่องประดับแสนสนุก มีทุกสีสันและเทกซ์เจอร์ ราวเสื้อผ้าประกอบไปด้วยสารพันเลื่อม ลายปัก คอลลาจ หนัง ไหมพรม ฯลฯ ผู้เขียนลูบคลำชุดนั้นชุดนี้ หมวกสานจากปีนัง หมวกขี่ม้า และกระเป๋าหนังทรงด็อกเตอร์อย่างชอบอกชอบใจ ดีใจว่าห้องนี้ยังบ้าคลั่งเมามันไม่เปลี่ยน 

“ช่วงโควิดเสื้อขายดีมาก ยิ่งปักเยอะ ยิ่งแพง ยิ่งขายดี เพราะลูกค้าไม่ซื้อของเบสิก เขาซื้องานคราฟต์ ซื้องานสะสมมากกว่า”

“เสื้ออิส_แฮพ_เพ่นขายได้มากสุดจากไลน์กลุ่ม กลัดเข็มหมุดเสร็จก็โพสต์ แล้วเขาก็จองกัน ของที่หลุดจองแล้ว ถึงได้มาแขวนที่ร้าน ส่วนมากขายในอากาศ ลูกค้าบางคนเป็นลูกค้าเราตั้งแต่เป็นนิสิต”

 พี่แจะกวาดมองชุดของผู้เขียนด้วยสายตาแหลมคม ดั่งมีดวงตาพยากรณ์

“เธอแต่งตัวเจ็ดปีก่อนกับตอนนี้ก็เปลี่ยน เป็นตัวของตัวเองเยอะ แขนเสื้อมา แล้วในชุดจะมีหนึ่งอย่างที่เด่นเสมอ เหมือนจะเรียบ แต่ไม่ใช่หรอก จะมีพองมีเด้งหนึ่งที่ ถ้าผ้าเรียบจะพองแขน ถ้าผ้าลายเยอะแล้วจะตัดเสื้อเรียบมาก แล้วดำดิ่งขึ้นเรื่อย ๆ คนทำเสื้อผ้าให้เธอใส่ ไม่ง่าย ร้านที่เธอซื้อตอนเป็นนิสิต ตอนนี้ก็ไม่ซื้อแล้วใช่ไหม เพราะไปเร็วกว่าเขาแล้ว ดังนั้นถ้าร้านไหนทำเสื้อถูกใจตั้งแต่สิบปีก่อน จนถึงตอนนี้ลูกค้ายังใส่อยู่ แสดงว่าคนทำต้องลับฝีมือเพิ่มนะ เพราะลูกค้าเขาเก่งขึ้น”

“ลูกค้าพี่เคยบอกว่า ถ้าทำเสื้อโง่ ๆ เบลอ ๆ เขาก็ไม่ซื้อนะ เราก็จำไว้เลยว่า อ๋อ เขาไม่ได้ตามเราหน้ามืดตามัว ถ้างานเราด้อง เขาก็ไม่ซื้อ ตัวเลือกเขาเยอะแยะ เราจึงต้องเนิร์ด ต้องทำงานหนักด้วย เขาซื้อ Silhouette เราแล้ว มันไม่มีซ้ำ แล้วพี่ไม่ทำชุดทำงาน ชุดใส่ไปจตุจักรทำไมสามหมื่น ลูกค้าหลุดจากการติดแบรนด์เนมแล้วถึงมาหาเรา กระเป๋าเราก็ไม่มีโลโก้ บอกสถานภาพไม่ได้ จ่ายแพงแล้วรู้อยู่คนเดียวในใจ โชว์ใครก็ไม่ได้ มันไม่เหมือนของแพงสำหรับคนไม่รู้”

“ไม่มีอะไรฟลุก มันโคตรซ้อมเลย”

“นี่เป็นการพบกันที่ดีนะ” พี่แจะเอ่ย 

“เธอมาเจอที่นี่ตอนเด็กกว่านี้ ร้านนี้ก็เด็ก ต่างคนต่างแยกย้ายไปเติบโต เราไม่เจอกันเจ็ดปี มีวงปีที่แพรวพราวขึ้น เธอเห็นอะไรเปลี่ยนแปลงไปจาก 7 ปีก่อนบ้าง” คราวนี้เจ้าของร้านเป็นฝ่ายถามกลับบ้าง 

“เห็นการปรับตัวให้ยืนระยะยาว เห็นความแม่น ชัดเจนว่าจะทำอะไรทุกตารางนิ้ว ถึงอิส_แฮพ_เพ่นจะดูเหมือนอิสระ ไร้รูปแบบ แต่ไม่มีอะไรฟลุก” ผู้เขียนตอบ

“ใช่! ไม่มีอะไรฟลุก มันโคตรซ้อมเลย ตอนรีโนเวต เราซับซ้อนขึ้น ต้องการมากขึ้น และมั่นใจว่าลูกค้าชอบ การเปิดบ้านครั้งนี้ ลูกค้าเชียร์มาก เขารู้จักเรามานาน ดีใจที่เราเดินไปข้างหน้าแล้วแข็งแรงขึ้น เหมือนซื้อล็อตเตอรี่ไม่ผิด” 

ดีไซเนอร์ยิ้ม บทสนทนาดำเนินมาถึงโค้งสุดท้ายหลังของหวาน ชาร้อน ๆ ในถ้วยวินเทจเสิร์ฟลงบนโต๊ะ 

ทัวร์ตู้เสื้อผ้ามหัศจรรย์ผ่านตัวอักษรจบลงตรงนี้ ทีนี้ก็ถึงเวลาของผู้อ่าน ได้เวลาสำรวจยานแม่สีน้ำเงินด้วยตัวคุณเองแล้วล่ะ

It’s “Happened to be” a closet

ที่ตั้ง : 124 /1 ซอยสุขุมวิท 23 แขวงคลองเตยเหนือ เขตวัฒนา กรุงเทพมหานคร (แผนที่)

เปิดทุกวัน เวลา 10.00 – 23.00 น. (ปิดวันจันทร์)

โทรศัพท์ : 08 1565 2026

Facebook : It’s Happened to be a closet (It’s “happened to be” a closet ./23) 

Instagram : itsHAPPENEDTOBEacloset

Line : @itshappened