ขณะมองดูใบไม้หน้าสตูดิโอเปลี่ยนสี สื่อถึงฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหน้าหนาวที่กำลังมา ใจตื่นเต้นและกังวลการอยู่คนเดียวไกลบ้านในฤดูหนาว ได้แต่หวังว่าภูมิอากาศ เจ้าพระอาทิตย์ขี้เกียจ และ COVID-19 จะไม่ป่าเถื่อนจนเกินไป
ย้อนกลับมาอ่านบันทึกตนเองในช่วงรอยต่อระหว่างมัธยมปลายกับมหาวิทยาลัยใน ค.ศ. 2011 – 2013 ปีอลหม่าน ยังจำการเรียนมหาลัยที่ดูถูกและผลักไสไล่ส่งความโลกสวยเหล่านี้ได้ดี
ในวันนี้ที่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว กลับโอบกอดความคิดเหล่านี้ด้วยความเอ็นดู การย้อนกลับมามองดูภาพถ่ายและข้อความเหล่านี้หลังจากผ่านมาเกือบ 10 ปี ทำให้เรียนรู้ว่า บางทีการเติบโตอาจไม่ใช่การเดินตะบี้ตะบันไปข้างหน้า และละทิ้งความคิดที่เราเคยเชื่อในวัยเด็กจนหมด
ตอนนี้มองว่ามันเหมือนฟุตเวิร์ก เวลาเล่นกีฬาที่ต้องวิ่ง กระโดด ขยับหลอก ฉากหลบ เดินถอยหลัง มองไปข้างหน้าและข้างหลัง มองดูเพื่อนร่วมทีมและเหล่ากองเชียร์บนอัฒจันทร์ รวมถึงการก้าวย่ำอยู่กับที่ เพื่อตั้งคำถามถึงสิ่งที่ตนเองเชื่อ และ/หรือเคยเชื่อ ก็เป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญในการเดินทางนี้ (:
