วันนี้เขามาเอาลูกๆ ของกุนดาไป

นางเดินงุ่นง่าน ร้องเรียก รอฟัง

แต่เสียงกรีดร้องของลูกๆ มีแต่จะดังห่าง จางหาย

นางเดินเข้ามาส่งสายตาวิงวอน

ได้โปรด… ใครก็ได้ช่วยที

พวกเขาจะเอาลูกๆ ฉันไปฆ่า

“ข้าวผัดใส่อะไร” เธอถาม

“ผัก” เขาตอบ “ผมไม่กินเนื้อสัตว์”

เธอนิ่ง ด้วยไม่เคยนั่งลงกินข้าวกับผู้ชายคนไหนที่ไม่กินเนื้อ

“เหมือนกัน” เธอมองหน้าเขา คิดในใจว่าถ้าได้อยู่ด้วยกันคงดี

ตี 4 ครึ่ง

วิกเตอร์กับพรรคพวกของเขามานั่งเฝ้ากุนดาตื่น

2 เดือนเต็ม

คนว่าเขาบ้า

แต่วิกเตอร์รอมา 20 ปี

สุดท้ายเขากำลังทำสิ่งที่เคยได้แต่ฝัน

“เธอกำลังพูดกับเรา” เขาบอก

3 ขวบ

ตอนนั้นใบไม้อายุ 3 ขวบ ส่วนพี่ชายของเขา… แม่น้ำ… อายุ 7 ขวบ

ครอบครัวบ๊อทท่อมประกอบด้วยพ่อ แม่ และลูก 4 กำลังหนีจากลัทธิประหลาดในเวเนซูเอลา

พวกเขาอยู่บนเรือขนส่งสินค้า

ชาวประมงบนเรือลากอวนขึ้นมา แล้วจับปลาเขวี้ยงเข้ากับผนัง

แรงกระแทกและตะปูแหลมที่ตอกไว้บนแผ่นไม้ ทิ่มแทงปลิดชีวิตปลาจนตายไปทีละตัว

พวกเขาตะลึงกับภาพตรงหน้า

และสาบานว่าจะไม่คร่าชีวิตอื่นมาเป็นอาหาร

ตลอดชั่วชีวิตของตน

ตี 4 ครึ่ง

เธอสะดุ้งตื่น

รอบตัวมืดมิด เธอนึกขึ้นได้ว่านอนอยู่ในมุ้งข้างคันนา

ผนังดินและหลังคาจากคุ้มกันเธอจากเม็ดฝน

แต่ไม่ใช่เสียง

มันดังมาจากอีกที่หนึ่ง ห่างไปราวสี่ห้าหลังคาเรือน

เสียงที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

กรีดร้องระงม ฟังไม่เป็นภาษา

ดังประสานกันอยู่อย่างนั้นจนฟ้าสาง

นึกแล้วมือเธอยังเย็นไม่หาย

แม้จะผ่านมาแล้วเป็นสิบปี

วิกเตอร์จำได้

เขา ในวัย 4 ขวบ อาศัยอยู่ในกระท่อมเล็กๆ ไม่ไกลจากกรุงมอสโก

รัสเซียในฤดูหนาวช่างเยียบเย็นเข้ากระดูก

มันหนาวเสียจนพวกเขาต้องเอาลูกหมูอายุเดือนกว่าเข้ามาเลี้ยงในบ้าน

วิกเตอร์กับลูกหมูตัวนั้นกลายเป็นเพื่อนรักกัน

จนกระทั่งคริสต์มาส

วิกเตอร์นั่งมองญาติโยมของเขา

กัดกินเพื่อนตัวน้อยที่บัดนี้กลับกลายมาอยู่บนโต๊ะอาหาร

หัวใจของเขาสลาย

เขาไม่เคยปล่อยให้เนื้อหนังของสัตว์ตัวไหน

ผ่านเข้าไปในปากตัวเองอีกเลย

ครอบครัวบ๊อทท่อมเปลี่ยนนามสกุลเป็นฟีนิกซ์

แม่น้ำตายจากการเสพยาเกินขนาดตอนอายุ 23 

ใบไม้กลับมาใช้ชื่อจริงของตัวเอง… ฮวาคีน

จากดาราเด็ก เขาเติบโตกลายเป็นดารารุ่นใหญ่ฝีมือฉกาจ

สุดท้ายเขาก็ได้รางวัลออสการ์

มือถือตุ๊กตาสีทองตัวนั้น

เขาบอกว่าขึ้นมายืนบนเวทีได้ด้วยความรัก

รักในภาพยนตร์ และรักชีวิตอื่น

แทนที่จะขอบคุณแบบดาดๆ แทบไม่ต้องคาดเดา

เขาใช้เสียงที่มีคนฟัง

พูดแทนสิ่งมีชีวิตที่พูดไม่ได้

ได้โปรด… อย่าคิดว่ามนุษย์คือศูนย์กลางของจักรวาล

ผสมเทียมวัว พรากแม่ลูก แล้วขโมยนมนั้นมาใส่ในกาแฟ

หรือใช้ความรักความเมตตา สร้างความเปลี่ยนแปลงที่ดีต่อเพื่อนร่วมโลกและสิ่งแวดล้อม

ทีมงานของวิกเตอร์ได้ยินสุนทรพจน์นั้น

พวกเขาเอาหนังของวิกเตอร์ให้ฮวาคีนดู

หนังขาวดำ ไม่มีบทพูด ไม่มีเสียงดนตรี

มีเพียงหมู วัว ไก่ และสายตาบอกเล่า

ฮวาคีนตกลงเป็นผู้อำนวยการสร้างอย่างไม่ลังเล

…ในที่สุดก็มีคนทำหนังเรื่องนี้… เขาบอก

ในวันที่มีสัตว์ถูกฆ่าปีละหลายพันล้านตัว

ในวันที่คนกินเอามือปิดตา บอกว่ามือนั้นไม่ได้ลงมือสังหาร

ไม่ผิดบาป ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไร

เรามีพ่อแม่ เรารักพ่อแม่

เรามีลูก เรารักลูก

เรามีชีวิต เรารักชีวิต

ถ้า ณ วินาทีนี้

มีคนเดินเข้ามา

เอามีดปาดคอพ่อแม่คุณ จับหัวลูกคุณฟาดกับผนัง สับคอคุณให้ขาด

แล้วเอาไปให้คนอื่นกินเป็นอาหาร

คุณจะมองหน้าคนที่กำลังอ้าปากฉีกทึ้งเนื้อหนังคุณด้วยความเอร็ดอร่อยได้อยู่ไหม

เพราะปากเดียวกันนั้นจะบอกคุณว่า เขาไม่ได้ฆ่าคุณ เขาแค่กิน เขาผิดตรงไหน

เขาไม่ได้บอกให้คนทำลายสิ่งแวดล้อม ไม่ได้บอกให้ทำปศุสัตว์อย่างไร้จริยธรรม

เขาแค่แย่งกันไปตักเนื้อให้พูนจานเอามาปิ้งย่างบนกระทะ

อา… แค่นึกยังน้ำลายไหล

ก่อนเดินจากไป

กุนดาจ้องตาเราอย่างหมดหวัง

พวกมึงทำเหี้ยอะไรกันอยู่

กุนดาไม่ได้พูด เสียงนั้นดังขึ้นในหัวเราเอง

ดังจนเราอยากเขียนเรื่องรักเรื่องนี้

ภาพยนตร์เรื่อง Gunda โดยผู้กำกับชาวรัสเซีย วิกเตอร์ คอซซาคอฟสกี (Victor Kossakovsky) ดูได้ทาง neonrated.com/films/gunda (11.99 เหรียญ)

Gunda Official Trailer

สัมภาษณ์วิกเตอร์ คอซซาคอฟสกี

Joaquin’s Oscar speech