The Cloud X สาคดีสัญชาติไทย

เรากอดกล้องนั่งรออยู่ที่พื้นทรายใต้น้ำ ตาจ้องไปที่โพรงหินเล็กๆ ด้านหน้า ปลาบู่จิ๋วริบบิ้นเพิ่งหลบหายตัวเข้าหลืบไป พวกมันชอบเกาะตีลังกาอยู่บนเพดานโพรง เวลามองหาตัว เรามักจะต้องมุดเข้าไปแหงนหน้ามองหา มันมักจะอยู่กันเป็นคู่ ชอบลอยตัวขึ้นมาโชว์กระโดงครีบสวยๆ แล้วก็กลับลงไปเกาะที่จุดเดิมๆ

เพื่อให้ได้ภาพที่ต้องการ เราจึงขยับตัวรุกคืบเข้าไปใกล้ แต่กลับทำให้ปลาบู่จิ๋วพุ่งตัวหนีหายเข้าไปแอบในส่วนลึกของหินทันที

ในงานสังคมที่มีผู้คนมากมาย เรายืนหลบอยู่ข้างกำแพงมุมห้อง ที่ว่างอากาศรอบตัวเราห่อหุ้มเราไว้เหมือนเป็นฟองสบู่ขนาดใหญ่ คนในงานเลี้ยงล้วนเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เคยพบกันมาก่อน ที่ว่างที่ทิ้งไว้สร้างความสบายใจให้เรามากกว่าไปนั่งร่วมโต๊ะกับคนแปลกหน้า

เรื่องเล่าจากใต้น้ำของระยะความสัมพันธ์ระหว่างแม่ หมึกหอม กับช่างภาพใต้น้ำที่แลกความไว้ใจด้วยเวลา
กุ้งตัวยาวเล่นไล่จับกับเรา ด้วยการวนไปรอบๆ แส้ทะเลเส้นไม่ใหญ่นัก
เรื่องเล่าจากใต้น้ำของระยะความสัมพันธ์ระหว่างแม่หมึกหอมกับช่างภาพใต้น้ำที่แลกความไว้ใจด้วยเวลา
ฝูงปลาหนาทำให้ฟองสบู่แห่งความสัมพันธ์ที่ล้อมรอบตัวเราอยู่ปรากฏให้เห็นชัดขึ้น

ระยะห่างระหว่าง 2 คนเป็นความสัมพันธ์ระหว่างกัน ไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง ถ้าหากฝ่ายหนึ่งไม่ยินดีที่จะหดระยะนั้นลงมา ไล่ตามเท่าไหร่ก็ไปไม่ถึง

กุ้งตัวยาวอาศัยอยู่บนแส้ทะเลที่มีความอ้วนประมาณนิ้วก้อย เมื่อเราเข้าไปจ้องมองกุ้งเคลื่อนตัวหลบไปด้านหลังเส้นแส้ทะเล เราเคลื่อนตัววนตามไปด้านหลัง กุ้งก็หมุนวนเคลื่อนตัวต่อไป แส้ทะเลเป็นตัวกลางระหว่างเราอยู่ตลอดเวลา

กุ้งดูจะไม่เหนื่อยกับการเล่นไล่จับรอบแส้ทะเลนี้เท่าเรา หลังผ่านไป 2 รอบ เราก็ยอมแพ้ปล่อยให้กุ้งได้อยู่อย่างสบายใจบนแส้ทะเลของมัน

เรื่องเล่าจากใต้น้ำของระยะความสัมพันธ์ระหว่างแม่หมึกหอมกับ ช่างภาพใต้น้ำ ที่แลกความไว้ใจด้วยเวลา
ระยะห่างสู่กำแพงฝูงปลาอยู่เพียงแค่มือเอื้อม แต่ไม่ว่าจะว่ายไปทางไหนระยะห่างก็ยังคงเท่าเดิม

ในงานรับน้องใหญ่ของส่วนกลางมหาวิทยาลัย เสียงกลองเพลงเชียร์ดังสนั่น เราและเพื่อนอีก 2 คน นั่งหลบอยู่นอกวงเต้นของเพลงเชียร์ที่ดังวนไปไม่รู้จบ ทุกคนที่เหลือเลิกพยายามดึงตัวพวกเราออกไปร่วมวงเต้นแล้ว หลังจากพยายามชักชวนพวกเราแล้วหลายรอบแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ พวกเขาก็สบายใจในวงเต้นของเขา ส่วนพวกเราก็เกาะกลุ่มนั่งดูอย่างสบายใจอยู่ด้านนอกกันเอง ตรงกลางระหว่างพวกเขาและพวกเราเป็นที่ว่างฟองสบู่ขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็น

ฝูงปลาก้อนใหญ่บังสิ่งที่อยู่ด้านหลังไว้จนมิด เมื่อนักดำน้ำว่ายผ่าน เหล่าปลาครีบสีเหลืองพากันว่ายแหวกตัวหลบเปิดทางให้ ฟองสบู่แห่งความสัมพันธ์ที่เราไม่เคยมองเห็นบนบก กลับปรากฏให้เห็นได้ชัดที่ใต้ทะเล กำแพงปลาทิ้งระยะห่างจากนักดำน้ำ ระยะเพียงแค่มือเอื้อม แต่ไม่ว่าจะว่ายไปทางไหนระยะห่างก็คงเป็นมือเอื้อมเท่าเดิม

ท่ามกลางฝูงปลาหนาแน่น มีปลาต่างชนิดว่ายปะปนอยู่ใกล้กัน รอบตัวพวกมันไม่มีวงที่ว่างเว้นไว้ พวกมันเคลื่อนที่ไปด้วยกันอย่างสนิทใจ

เรื่องเล่าจากใต้น้ำของระยะความสัมพันธ์ระหว่างแม่ หมึกหอม กับ ช่างภาพใต้น้ำ ที่แลกความไว้ใจด้วยเวลา
หมึกหอมตัวใหญ่ว่ายเข้าหาพวงไข่ของมันติดอยู่กับโครงเหล็กกลางพื้นทราย
เรื่องเล่าจากใต้น้ำของระยะความสัมพันธ์ระหว่างแม่ หมึกหอม กับ ช่างภาพใต้น้ำ ที่แลกความไว้ใจด้วยเวลา
เมื่อผ่านไประยะหนึ่ง หมึกเริ่มเข้าใกล้และลดระยะห่างระหว่างเรา

หลายชั่วโมงผ่านไป เสียงเพลงเชียร์วนเป็นรอบที่ 10 วงเต้นยังดูไม่มีทีท่าจะเลิกรา ในจังหวะที่เราคิดอยากจะพุ่งตัวหนีออกไปให้พ้นระยะเสียงกลอง มีมือยื่นมาให้จับเพื่อช่วยพยุงตัวให้ลุกขึ้นโผล่เข้ามาตรงหน้าพอดี ระยะห่างระหว่างเราถูกกระชับลง กลายเป็นคำว่ามิตรภาพ

ปลาหมึกตัวใสโผล่มาให้เห็นบริเวณน้ำตื้นใกล้ผิวน้ำ พวกมันทำให้เรานึกถึงการดำน้ำครั้งหนึ่งเมื่อไม่กี่ปีก่อน ไข่ปลาหมึกพวงใหญ่เกาะติดกับโครงเหล็กที่ตกอยู่กลางพื้นทราย เราว่ายเข้าไปนั่งรออยู่ใกล้ๆ สักพัก หมึกหอมเจ้าของไข่ก็ทยอยปรากฏตัวขึ้นมา พวกมันว่ายเรียงหน้ากระดานเข้ามา แต่ไม่มีตัวไหนกล้าเข้าใกล้ มันว่ายเข้าๆ ออกๆ อย่างลังเลใจ

เมื่อเราขยับตัวถอยห่างจากพวงไข่ เปิดระยะที่ว่างให้หมึกหอมมากขึ้น พวกมันเริ่มว่ายกลับเข้ามาที่พวงไข่ขนาดใหญ่เพื่อทำภารกิจของมันต่อ เรานั่งมองพฤติกรรมของพวกมันนิ่งไม่รุกเข้าไปในพื้นที่ตรงกลางนั้น

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง หมึกเริ่มหันความสนใจมาทางเราบ้าง มันลดระยะห่างระหว่างเรา เข้ามาใกล้จนแทบจะเอื้อมถึง เวลาที่เสียไปไม่ได้เสียเปล่า มันแลกกลับมาเป็นความไว้ใจของหมึกหอม

เรื่องเล่าจากใต้น้ำของระยะความสัมพันธ์ระหว่างแม่ หมึกหอม กับ ช่างภาพใต้น้ำ ที่แลกความไว้ใจด้วยเวลา
ในที่สุดเราก็เข้าใกล้ปลาบู่จิ๋วได้จนถึงระยะที่ต้องการ

เรามัวแต่มองสิ่งอื่นๆ รอบตัวจนเพลิน หันกลับไปที่โพรงหินเล็กอีกที ปลาบู่จิ๋วก็กลับมาเกาะที่จุดเดิมแล้ว เราขยับตัวเข้าหามันใหม่อีกครั้ง คราวนี้เขยิบตัวเข้าไปให้ช้าลง ให้เวลามันมากขึ้น

เมื่อมองจากช่องมองภาพ พอกำลังจะได้ระยะที่ต้องการ ปลาบู่จิ๋วก็พุ่งตัวหายไปอีกครั้ง เราถอยกลับมากอดกล้องนั่งรอที่จุดเดิม เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง หวังว่ารอบหน้าปลาบู่จิ๋วจะยอมเปิดใจลดระยะห่างให้เรา

Writer & Photographer

Avatar

ชุตินันท์ โมรา

ช่างภาพ/วิดีโอใต้น้ำมือรางวัลระดับเอเชีย ที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของโลกใต้น้ำทั้งในและนอกประเทศมากว่า 17 ปี ทำหนังสือดำน้ำระดับนานาชาติหลายเล่ม เป็นทีมวิดีโอใต้น้ำและคนเบื้องหลังสารคดีและโฆษณาหลายตัว นอกจากนี้ยังเป็นแอดมินเพจ digitalay