เราไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้า
ประมาณปลายปีที่แล้ว ช่วงที่เริ่มรู้ตัวและอยู่ในระหว่างรอพบจิตแพทย์ ช่วงที่เราหมกหมุ่นกับความคิดตัวเองมาก ๆ เราพยายามค้นหาวิธีฟื้นฟูตัวตนภายในด้วยตัวเอง ผ่านการสังเกตสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่รอบตัว ท้องฟ้าในตอนเย็น บรรยากาศสงบเงียบของตอนบ่าย ต้นไม้ที่กำลังเหมือนบอกว่าวันนี้อากาศดีจัง การได้กินไอติมรสนมกับยำหมูยอเผ็ดน้อย สิ่งเหล่านั้นทำให้เรามีความสุขมากในช่วงหนึ่ง
แต่ผ่านไปไม่นาน เราก็กลับเข้าสู่สภาวะเดิม วนซ้ำไปซ้ำมา ตอนนั้นเราคิดว่าสิ่งที่กำลังเผชิญหน้าอาจจะเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่ถ้าผ่านสภาวะเหล่านี้ไป มันคงจะมีวันผลิบานสำหรับเรา
ผ่านไปวันแล้ววันเล่า วันนั้นยังไม่มีวี่แววจะมาถึง
จนวันหนึ่ง เราได้เจองานเขียนของศิลปินคนโปรด เรื่องเกี่ยวกับการเติบโตของหัวไชเท้า สิ่งนั้นทำให้เราเริ่มตกผลึก
“หรือจริง ๆ เราไม่จำเป็นต้องผลิบาน…”
เราเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับอาการเหล่านี้ ค่อย ๆ แกะหนามที่พันตัวเองไว้ เจ็บหน่อย แต่เดี๋ยวก็ผ่านไป ถ้าเจ็บปวดมาก ก็ลองหาอะไรหวาน ๆ กิน รู้แหละว่าไม่ดีต่อสุขภาพ แต่ขอให้เราได้ปลอบตัวเองหน่อยเถอะ
ไม่ว่าจะเผชิญกับอะไรอยู่ ลองถอยออกมา ไม่ห้ามให้หยุดคิดหรอก มันห้ามกันไม่ได้ แต่อยากให้ค่อย ๆ คิด ภาวนาขอให้คุณ (รวมถึงตัวเราเอง) มีวันที่สบายใจเยอะ ๆ ไม่ต้องมีความสุขมากก็ได้ ขอแค่ไม่ทุกข์ไปกว่านี้ก็พอ
