หลายคนคงรู้จัก ป๊อก-ไพโรจน์ พิเชฐเมธากุล จากโปรเจกต์ Hope การวาดภาพคนไร้บ้านในกรุงนิวยอร์ก ตอนนั้นเขาตระเวนไปทั่วเมือง พูดคุยกับคนไร้บ้านหลายคน และได้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คนทั่วไปมองเห็นพวกเขาเหล่านั้นมากขึ้น

พอกลับมาเมืองไทย ป๊อกอยากขยายโปรเจกต์เดิมที่เคยทำให้กว้างออกไป ไม่ใช่แค่คนไร้บ้าน แต่เป็นโปรเจกต์ที่สามารถวาดภาพทุกคนในเมืองไทยได้

เขาใช้เวลา 3 เดือนสำรวจกรุงเทพฯ พบเจอชาวบ้าน คนขายผลไม้ วินมอเตอร์ไซค์ จนวันหนึ่งคำว่า ‘ฝันกลางวัน’ ก็สะกิดความคิดของเขา เขาจึงตระเวนเมืองกรุงอีกครั้ง นั่งคุยกับคนแปลกหน้าถึงความฝันในชีวิต แล้วถ่ายทอดออกมาเป็นภาพก่อนจะมอบภาพวาดนั้นให้คนคนนั้นไป นี่คือตัวอย่างคนที่เขาเจอระหว่างการเดินทางครั้งนี้

คุณลุงมานพ ภูถาวร ผู้เคยฝันอยากมีมอเตอร์ไซค์ Harley Davidson เลยขยันทำงานเก็บเงินจนมีรถในฝันของตัวเองตอนอายุ 67 ปี 

คุณยายจงกลม ถ้าใครไปสยาม จะเจอคุณตาคนหนึ่งยืนสีไวโอลินอยู่ตรงทางขึ้นสถานีบีทีเอส ตลอด 13 ปี คุณยายจงกลม ภรรยาของเขาจะมานั่งอยู่ข้างๆ เมื่อปีที่แล้วคุณตาเสียชีวิต คุณยายเลยมาสีไวโอลินแทน คุณยายบอกว่า “คิดถึงตาเหมือนกันนะ อยากให้มาเล่นไวโอลินข้างถนนเหมือนเดิม”

คุณลุงสายใจ ศรแก้ว ผู้ฝันอยากประกวดบนเวที Thailand’s Got Talent เพราะเป็นรายการทีวีโปรดที่ไม่เคยพลาดสักตอน

หรือลุงเตี้ย ผู้ฝันอยากมีโซฟาสีแดงขอบทองและแมว 2 ตัว นั่งดูโทรทัศน์จอแบนที่บ้านด้วยกัน

ฝันบางคนเล็ก ฝันบางคนใหญ่ เหมือนอย่างที่ตัวละครในหนังเรื่อง Little Women เวอร์ชันล่าสุดได้พูดไว้ “แค่เพราะความฝันของฉันไม่เหมือนของเธอ ไม่ได้แปลว่ามันไม่สำคัญ”

ภาพ : ไพโรจน์ พิเชฐเมธากุล