“If we had no winter, the spring would not be so pleasant…” (Anne Bradstreet) 

ฤดูหนาวอันยาวนานได้ผ่านพ้นไปแล้ว ดอกไม้ ใบไม้กำลังผลิกลีบ แตกใบ ตามจังหวะของฤดูกาล ดอกไม้กำลังพาพลังอันงดงามมาให้พวกเราในช่วงเวลาที่โลกหม่นเศร้า ธรรมชาติยังดำเนินต่อไปตามครรลอง

ฉันกับครอบครัวพักอยู่ในเมือง Huddersfield เมืองเล็กๆ ใน York ทางตอนเหนือของอังกฤษ ที่นี่ในตอนนี้ก็ เหมือนกับทุกๆ ที่บนโลก ที่ต้องเผชิญกับเหตุการณ์ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นในยุคในสมัยที่มนุษย์ (คิดว่า) จัดการกับทุกสิ่งทุกอย่างได้ ฉันและครอบครัวก็ต้องทำเหมือนที่คนอื่นทั่วโลกกำลังทำ เด็กๆ ต้องหยุดโรงเรียน ทุกคนต้องกักตัวอยู่ในบ้าน จะออกไปข้างนอกเมื่อมีความจำเป็นเท่านั้น เช่น ไปซื้ออาหาร ออกกำลังกาย เดิน วิ่ง ขี่จักรยาน ในละแวกบ้าน โดยมีข้อแม้ว่าต้องรักษาระยะห่างจากบุคคลอื่นอย่างน้อย 2 เมตร ห้ามขับรถไปที่อื่นๆ โดยไม่จำเป็น มิฉะนั้นจะถูกปรับหรือตักเตือนโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจที่คอยรักษาการณ์ตรวจตราอย่างเคร่งครัด

อาทิตย์แรกหลังจากรัฐบาลประกาศ Lockdown ผู้คนแตกตื่น รีบกักตุนข้าวของ แป้งขนมปัง เส้นพาสต้า และ กระดาษชำระ กลายเป็นสินค้าที่ซูเปอร์มาร์เก็ตจัดวางบนชั้นไม่ได้ทันตามความต้องการ จนต้องมีมาตรการจำกัดจำนวนสินค้าที่ซื้อได้ และจัดช่วงเวลาให้ผู้สูงวัยกับเจ้าหน้าที่ NHS (National Health Service)ได้เข้าไปเลือกสินค้าก่อน

พวกเราเคยมีอิสระท่องเที่ยวไปทุกที่ตามใจปรารถนา เราไม่มีปีกแต่ข้ามมหาสมุทรไปยังอีกซีกโลกได้ ท่องไปในจักรวาลสัมผัสพื้นดวงดาวอื่น แต่เมื่อเราต้องถูกบังคับให้หยุดทำตามใจตนเอง ด้วยสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่มองไม่เห็น ฉันรู้สึกเหมือนถูกจับยัดเข้าไปอยู่ในกล่องใบใหญ่ที่มีเชื้อโรคคอยเฝ้าอยู่รอบๆ 

ในเวลาเช่นนี้ ฉันได้น้อมนำคำสอนของพระพุทธองค์มาเตือนตัวเอง เรื่องการใช้สตินำพาชีวิต ณ ตอนนี้ ฉันผู้เป็นแม่ต้องดูแลลูกๆ มีหน้าที่ต้องทำและเป็นหน้าที่สำคัญ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือดูแลสุขภาพของทุกคนในบ้านให้แข็งแรง มีภูมิคุ้มกันโรค และคอยเป็นกำลังใจให้ทุกคนในทุกๆ เรื่อง

ทันทีหลังจากที่เด็กๆ ต้องหยุดโรงเรียนอยู่บ้าน พวกเราตัดสินใจเปลี่ยนสวนหลังบ้านเป็น Outdoor Gym จากสิ่งที่มีอยู่ในบ้าน เช่น ยางรถยนต์เก่าที่เก็บไว้ในโรงรถ เซบ ลูกชายวัยรุ่นนักกีฬารักบี้ของโรงเรียนจึงมียิมส่วนตัวในสวน จะเดินไปตอนไหนก็ได้ ที่สำคัญทุกคนได้สลับกันใช้พื้นที่นี้ดูแลตัวเอง

ตลอดเวลาสิบกว่าปีที่ใช้ชีวิตที่นี่ ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารให้ทุกคน แม้บางวันเดวิด สามีจะสลับมาเข้าครัวบ้าง แต่ฉันก็เป็นผู้ดำเนินรายการหลัก ในช่วงที่ต้องพิถีพิถันเรื่องอาหารการกินเพื่อให้ทุกคนมีภูมิคุ้มกัน ร่างกายแข็งแรง มีข้อความแสดงความห่วงใยจากเมืองไทยบอกให้ฉันทานขิง กระเทียม และหาฟ้าทะลายโจรติดบ้านไว้ หนังสือ The Handmade Apothecary กลายเป็นหนังสืออ่านเล่นแต่ทำจริงของฉัน เมื่อฉันอยากรู้ว่าควรกินอะไรบ้างในยามนี้

ต้นฤดูใบไม้ผลิอย่างนี้ พืชผักในป่าก็เริ่มต้นชีวิตใหม่เช่นกัน บางทีฉันก็เปลี่ยนที่ไปจ่ายกับข้าวเลือกเดินเข้าป่าแทนตลาด ยิ่งช่วงที่การไปหาซื้ออาหารพร้อมคนจำนวนมากกลายเป็นเรื่องเสี่ยง การปลีกวิเวกไปหาผักหาหญ้าในป่าจึงเป็นเรื่องสนุกกว่ามาก

ทุ่งกระเทียมป่ากลายเป็นร้านผักเจ้าประจำของฉัน ทุ่งนี้อยู่ไม่ไกลจากบ้าน เดินผ่านสะพานหินที่มีลำธารเล็กๆ สัก 400 เมตรก็ถึง ทุ่งกระเทียมป่าไม่มีป้ายร้านแต่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง ไม่ต้องยืนต่อแถวเพื่อรอซื้อ ค่อยๆ เลือกเด็ดใบอ่อนทีละใบ ไม่ต้องรีบร้อนหยิบเหมือนในตลาดเพราะต้องเกรงใจคนที่รออยู่ ไม่ต้องเดินตามลูกศรบนพื้น และยืนรอชำระเงินในระยะ 2 เมตร 

ร้านผักนี้ไม่มีป้ายบอกชนิดของพืชผัก ฉันใช้วิธีขยี้ใบที่ปลายนิ้ว ถ้าได้กลิ่นกระเทียมแสดงว่าซื้อถูกต้น แถมเวลามีแผลก็เอาใบขยี้โปะบนแผลได้เลย ใบกระเทียมสมานแผลและป้องกันการอักเสบได้ ใบกระเทียมในหม้อซุป เมนูโปรดของบ้านจะส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ เรียกน้ำย่อยของทุกคนในบ้าน นอกจากเมนูซุป เรายังเอาใบกระเทียมไปปั่นกับ Pine Nuts Parmesan และน้ำมันมะกอก เพื่อทำ Pesto Sauce ไว้ทาขนมปังหรือคลุกสปาเกตตี หรือจะหั่นใส่ในสโคนก็หอมมากมาย

หลายคนที่ฉันรู้จักเริ่มสนใจวิธีถนอมอาหารแบบที่คุณย่าคุณยายเคยทำ ในยุคที่ไม่มีตู้เย็น ไม่มีตู้แช่แข็ง ทั้งหมักทั้งดองกันสนุกสนาน ฉันเลยได้ใช้ใบกระเทียมป่าหมักกิมจิแทนหัวผักกาดขาว กิมจิของฉันมีกลิ่นและรสเข้มข้นมากหากทานเปล่าๆ แต่ถ้านำไปผัดกับข้าว จะได้รสกลมกล่อมแบบไม่ต้องเติมเครื่องปรุงรสอะไรเลย

ฉันลองทำแพนเค้กใส่กิมจิกระเทียมป่าที่หมักไว้ ลูกชายวัยรุ่นออกปากขอชิมและชอบมาก คนทำก็ได้แต่อมยิ้ม 

ร้านผักในป่าของฉันจะเปลี่ยนผักไปตามฤดูกาล หากพลาดผักชนิดไหนแล้วคงต้องรอถึงปีหน้ากว่าจะได้มาจับจ่ายอีกครั้ง ฉันตั้งใจเก็บกระเทียมป่าถนอมไว้ในรูปแบบอื่นๆ อย่าง Wild Garlic Butter เพราะติดใจเวลาเอาเนยปาดขนมปังแล้วเอาเข้าเตาอบ จะได้รสชาติขนมปังกระเทียมที่หอมอ่อนๆ ละมุนจนแทบลืมกระเทียมธรรมดาไปเลย

นอกจากกระเทียมป่าแล้ว ก็มีผักจากป่าอีกชนิดที่ดูจะเข้ากับชีวิตช่วงนี้

 Nettle หน้าตาคล้ายต้นตำแยบ้านเรา เวลาเราไปสัมผัสถูกใบเข้าจะเกิดอาการคัน เด็กทุกคนที่นี่รู้จักต้น Nettle ดี และรู้ว่าต้องจัดการกับความแสบคันด้วยใบ Dog Leaf ที่มักขึ้นยู่ข้างๆ คุณหมอที่โรงพยาบาลบอกให้ฉันทานธาตุเหล็กหลังจากดูผลตรวจเลือด ที่ผ่านมาฉันเลือกกินผักใบเขียว สลับกับเหล็กจากร้านขายยา ฉันเลยเลือกเก็บ Nettle มาดูแลตัวเองในข่วงเวลานี้ 

ข้างบ้านฉันมี Nettle ขึ้นมากมายตั้งแต่ช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิไปจนถึงฤดูใบไม้ร่วง แต่ช่วงที่ดีที่สุดสำหรับการนำใบอ่อนมาผัดกับเนยคือช่วงมีนาคมและเมษายน คนที่เก็บ Nettle เก่ง จะเด็ดใบด้วยมือเปล่าได้เลย แต่ถ้าคนไม่ชำนาญเท่าไหร่อย่างฉันจำเป็นต้องใส่ถุงมือหนาๆ บางตำราบอกใบ Nettle แห้งนำมาชงเป็นชาดื่มก่อนนอนหรือตอนเช้าช่วยแก้หวัดและอาการไอได้ ถ้ารู้สึกเจ็บคอก็ให้เอาน้ำชาใบ Nettle กลั้วคอแทนเกลือ ถ้ามีหวัดคัดจมูก นอกจากการดื่มชาร้อนๆ แล้ว เรานำใบ Nettle ใส่ในอ่างน้ำร้อน ใช้ผ้าขนหนูคลุมแล้วอังหน้าในอ่าง สูดไออุ่นๆ ของ Nettle จะช่วยลดอาการคัดจมูกได้ 

ดอกไม้ที่ช่วยให้ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้นเวลาออกไปเดินเล่น เหมือนเป็นตัวแทนของความหวังช่วงนี้น่าจะเป็นเจ้าดอก Dandelion ฉันเคยได้ยินประโยคนี้จากไหนสักที่

“The beautiful golden yellow flowers shine like little suns in the spring.”

ฉันเห็นด้วยอย่างยิ่ง ครั้งแรกที่ฉันเห็นดอกสีเหลืองเปลี่ยนเป็นปุยกลมๆ เหมือนปุยนุ่น (Dandelion Clock) ฉันรีบชวนเอมิลี่เป่าปุยเล่น เป็นเรื่องสนุกของเด็กๆ และแม่ในเวลานั้น เมื่อปุยเมล็ดไปตกที่ไหนก็จะขึ้นที่นั่น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเราถึงพบเห็น Dandelion ในทุกที่ น่าเสียดายที่ทุกวันนี้คนอังกฤษเห็น Dandelion เป็นวัชพืช 

Dandelion กำลังบานสะพรั่งเต็มสวนหลังบ้าน 

Dandelion เป็นอาหารจานโปรดและจานแรกของฝูงผึ้ง ดังนั้นช่วงมีนาคมถึงเมษายน ฉันจะปล่อยให้สวนเต็มไปด้วยวัชพืชนี้จนกว่าดอกไม้อื่นๆ จะเริ่มบาน

สมัยก่อนมีอาชีพหนึ่งเรียกว่า Root Digger เป็นคนขุดราก Dandelion ไปขายเพื่อทำยาในราคา 3 pence ต่อ 454 กรัม ฉันนึกสนุกอยากลองเป็น Root Digger ขุดราก Dandelion มาตากแห้งคั่วและบดเพื่อชงแทนเมล็ดกาแฟ เหมือนที่เขาทำกันในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 แต่มื้อเที่ยงวันนี้ขอเดินออกไปเด็ดใบอ่อนมาผสมกับผักอื่นๆ ในจานสลัดก่อน

นานแค่ไหนไม่รู้ที่เราต้องอยู่ในกล่องใบนี้ เหมือนจะไม่มีใครมีคำตอบที่แน่นอน มีแต่การคาดคะเน อาหารจากป่าข้างบ้านทำให้ฉันอุ่นใจและทำให้ฉันมีช่วงเวลาสร้างสรรค์ในครัวเล็กๆ คิดทำเมนูคุณภาพดูแลตัวเองและครอบครัว รวมทั้งย่าทวดของเด็กๆ ที่อยู่บ้านติดกัน ขอบคุณป่ารอบๆ บ้านที่ส่งมอบอาหารที่มากคุณค่าพร้อมความเบิกบานใจมาให้ เป็นช่วงเวลาเงียบๆ ที่ฉันได้ยินเสียงธรรมชาติชัดขึ้น ได้ใช้เวลาอันมีความหมายอยู่ท่ามกลางดอกไม้ในฤดูกาลแห่งความหวังนี้ ฉันมีเวลาได้ชื่นชมความงามของดอกแมกโนเลีย ดอก Snowdrop ดอกคามิเลีย 

เมื่อเหตุการณ์ทำให้ผู้คนสนใจสิ่งรอบข้างและคนรอบตัวมากขึ้น ฉันได้รู้จักชุมชนดีขึ้น อบอุ่นใจที่ทุกคนคอยให้กำลังใจซึ่งกันและกันในรูปแบบต่างๆ เห็นน้ำใจของคนรุ่นลูกอาสาไปซื้อของใช้จำเป็นให้คนรุ่นปู่ย่าตายาย เห็นความเอื้ออารีจากกล่องของใช้จำเป็นที่วางอยู่หน้าบ้านของหลายคน

เห็นความห่วงใยจากกะละมังใส่น้ำดื่มที่จัดเตรียมไว้ให้น้องหมาที่ออกมาเดินเล่นกับเจ้าของ 

เห็นพรสวรรค์ของเด็กๆ จากงานศิลปะภาพวาดสายรุ้งที่แขวนไว้ตรงหน้าต่าง เห็นความคิดสร้างสรรค์และอารมณ์สนุกของเพื่อนบ้านที่เขียนเกมด้วยสีชอล์กบนถนนให้คนเล่นสนุกยามเดินผ่าน และพาให้นึกถึงหนังสือนิทานภาพเล่มหนึ่งที่เคยอ่านให้ลูกๆ ฟังทุกคืนก่อนนอน น้องหนูอยู่ไหน ของ โยริโกะ ษุษุอิ ที่พี่สาวอาซาเอะวาดภาพรางรถไฟบนพื้นถนนหน้าบ้านให้น้องเล่น

 ฉันเห็นคนในชุมชนของฉันใช้ความสามารถของตัวเองสร้างความสุขให้คนอื่น จากต้นไม้แสนสุข (Enchanted Tree) พวกเขาสร้างมุมบ้านเล็กๆ สำหรับเหล่าเทวดานางฟ้าตัวน้อย จุกไม้ก็อกจากขวดเหล้าไวน์ถูกแปลงเป็นเก้าอี้นุ่มน่านั่ง มีเปลญวนสีรุ้งให้เหล่าเทพน้อยได้นอนพัก มีโต๊ะกินข้าวจิ๋ว มีท่อนฟืน เตาหุงอาหาร มีประตู หน้าต่าง ตอนนี้ต้นไม้แสนสุขต้นนี้ได้กลายเป็นแลนด์มาร์กของชุมชนไปเเล้ว 

พวกเราใช้เวลาเดินเล่นอยู่แถวนั้นสักพักและค่อยๆ เดินจากมา แต่ทันได้ยินเสียงของหนูน้อยคนหนึ่ง 

“Mummy mummy, it’s a fairy’s house. Can I knock on the door?” 

ฉันอมยิ้ม มั่นใจว่าเหล่าเทวดานางฟ้าจะคอยเปิดประตูรับเด็กน้อยคนนั้นเข้าไปสู่โลกแห่งความฝันและจินตนาการที่ผู้ใหญ่อย่างเราอาจหลงลืมไปแล้วว่า ครั้งหนึ่งเรื่องราวเหล่านี้ได้หล่อเลี้ยงหัวใจในวัยเยาว์ของเราอย่างไร

เมื่อมุมเล็กๆ ของฉันน่าอยู่และเต็มไปด้วยความหวัง ฉันเลยลืมเสียสนิท

อ้าว! นี่ฉันกำลังอยู่ในกล่องใบโตใบนั้นนี่