ผมมองดูรอบตัว เห็นว่าทุกสิ่งล้วนสื่อถึงศิลปะ ผมอยากเสนอสิ่งละเอียดเล็ก ๆ ตรงนี้แล้วก็หวังว่าจะมีคนเข้าใจ พอใจภาพสะท้อนชีวิต สะท้อนตัวตน สังคม และสิ่งแวดล้อม
ผมใช้เวลาเดินลัดเลาะเสาะหาภาพสะท้อนชีวิต ใช้เวลาเดินรอบคูเมืองเชียงใหม่ คลองหลอด หลังกระทรวงกลาโหม กรุงเทพฯ หลายครั้ง ในเวลาที่แตกต่าง ภาพที่เห็นแตกต่างไปไม่ซ้ำ เป็นเหมือนภาพวาดจากศิลปินธรรมชาติที่ผมได้บันทึกโดยไม่รู้เบื่อ แต่ภาพสวยงามที่เห็นตรงหน้าอาจไม่ใช่ความจริง
ระหว่างลัดเลาะเดินผ่อนคลายที่สองข้างคูคลองในเมือง เห็นภาพบรรยากาศเมืองกรุงสะท้อนลงบนพื้นผิวน้ำ บรรยากาศตึกของคนเมือง แสงแดด สายลมที่กระทบผิวน้ำชวนให้บรรยากาศเศร้า
ในสังคมเมืองซึ่งมีความหลอกลวง บิดพลิ้ว ไม่จริงใจกับคนเพเนจรไร้บ้าน ตึกรามอันใหญ่โตสวยงามด้วยสีสันที่มนุษย์แต่งแต้ม ข้างในนั้นกลับมีแต่ความบิดเบือนและน่ากลัวสำหรับคนธรรมดาที่ไม่ทันโลก บางคนเหมือนถูกกักขังในความเจ้าเล่ห์ คนไร้บ้านเดินโดดเดี่ยว ไร้จุดหมาย และสับสนอยู่ในเมืองมายา เขาจึงเดินวนเวียนอยู่ที่เดิม ๆ
ภาพของวัดวาอารามที่งดงามดั่งสวรรค์ หลอกล่อให้ผู้คนก็หลงใหล ในความเป็นจริงมีทั้งความงดงามและอึมครึมน่ากลัวอยู่ในตัว ภาพโฆษณาชวนเชื่อในบิลบอร์ดข้างทางเสนอแต่สิ่งดีงาม แต่หลังภาพอาจมีแต่ความหลอกลวง ความศรัทธาบิดเบือนของผู้คนสะท้อนผ่านเงาบนผิวน้ำ
ศิลปะจะมีความงามมากหรือน้อย อยู่ที่มันถ่ายทอดความอัปลักษณ์และความดีงามของชีวิตอย่างไร
