San Francisco Chronicle หัวหนังสือพิมพ์เก่าแก่อายุ 150 ปี ประจำซานฟรานซิสโก เมืองเศรษฐกิจสำคัญของสหรัฐฯ เริ่มตีพิมพ์คอลัมน์พิเศษที่มีชื่อว่า Throughline เมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา เนื้อหาชวนผู้อ่านจินตนาการอนาคตของเมืองหลังการแพร่ระบาดของโรค COVID-19 และขบวนประท้วงต่อต้านการเหยียดผิวของชาวอเมริกัน โดยนำเสนอผ่านภาพประกอบทั้งหมด 8 ภาพ ตลอดระยะเวลา 8 สัปดาห์
ศิลปินที่ได้รับเลือกให้ถ่ายทอดภาพอนาคตของเมือง บนหน้าหนังสือพิมพ์ที่คนทั้งเมืองต้องหยิบอ่านนั้น เป็น Visual Development Artist ชาวไทย ชื่อว่า พ้ง-เชาว์วรรธน์ เลิศสัจจานันท์
พ้งมีฝันตั้งแต่วันที่ออกจากรั้วมหาวิทยาลัยว่าเขาอยากเดินทางในสายอาชีพ Visual Development Artist แม้อาชีพนี้จะเป็นอาชีพ ‘ปิดทองหลังพระ’ ที่มีบทบาทเฉพาะช่วงแรกของโปรเจกต์ ในการถ่ายทอดจินตนาการของโปรดิวเซอร์หรือผู้กำกับแอนิเมชัน เกม หรือภาพยนตร์ ให้ออกมาเป็นภาพ แต่ภาพที่พวกเขาวาด อาจไม่ได้ปรากฏจริงต่อหน้าสาธารณชน
เขาเริ่มต้นชีวิตทำงานจากการเป็นคนเบื้องหลัง ออกแบบพร็อพชิ้นเล็กชิ้นน้อยบ้าง เทกเจอร์ในฉากหลังบ้างในสตูดิโอในกรุงเทพฯ มีบางคราวที่คลื่นเล็กใหญ่ซัดเขาออกนอกลู่ไป แต่เขาก็หาทางกลับมาเดินบนทางที่ฝันเรื่อยมา
ในปีที่ 8 ของชีวิตการทำงาน พ้งได้พาตัวเองจากบ้านไปโต้คลื่นไกลถึงสหรัฐอเมริกา และเริ่มมีผลงานออกแบบงานภาพให้กับเกม Tiny Royale™ บนแอปฯ Snapchat เกม The Sims™ 4 และผลงานล่าสุดที่ตีพิมพ์กับ San Francisco Chronicle
การเดินทางของพ้งเหมือนการลากเส้นต่อจุดในเกมกระดาน ที่มีฉากหลังเป็นจักรวาลแห่งวงการ Visual Development เส้นที่เชื่อมจุดทั้งหลายให้ต่อกันนั้น บางคราวก็เกิดจากการจับปากกาลากเองของพ้ง แต่หลายครั้งก็เกิดขึ้นเองอย่างน่าประหลาดใจ
เราเลยอยากชวนใครต่อใครมาอ่านบันทึกการเดินทางนี้ไปพร้อมๆ กับเรา
จากคนทำสตอรี่บอร์ด สู่ ๙ ศาสตรา
พ้งเล่าให้เราฟังว่า ในช่วงปีแรกของการทำงานมีแต่งานทำสตอรี่บอร์ดเข้ามา จนเขาเกือบจะหมดไฟและตั้งคำถามกับตัวเองหลายครั้งว่า จะเอาตัวรอดในฐานะ Visual Development Artist ได้จริงหรือ แต่เขาก็ไม่ยอมจมลงไปในความสงสัยต่อตัวเอง
พ้งหว่านสมัครงานไปทุกที่ที่เปิดรับตำแหน่งนี้ จนเขาได้เข้าไปร่วมงานกับ RiFF Animation Studio ในช่วงที่กำลังทำงานเบื้องหลังให้ภาพยนตร์แอนิเมชันเรื่อง ๙ ศาสตรา พนักงานใหม่แกะกล่องอย่างพ้งจึงมีโอกาสได้ออกแบบพร็อพชิ้นเล็กๆ ในหนัง อย่างปิ่นปักผมของเสี่ยวหลาน นางเอกของเรื่อง
“ตอนนั้นรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้ออกแบบพร็อพให้นางเอก ดีใจที่อาร์ตไดเรกเตอร์ให้โอกาสเรา สัญลักษณ์ประจำตระกูลของเสี่ยวหลานคือหงส์ ปิ่นปักผมเธอก็เลยต้องมีความเป็นหงส์อยู่ แล้วเราก็ใส่วัสดุที่เป็นหยกเข้าไป” พ้งเล่าถึงงานชิ้นแรกอย่างตื่นเต้น
“ไปบอกใคร ใครเขาก็คงทำหน้างงใส่ว่าออกแบบปิ่นปักผมแล้วยังไง แต่สำหรับเรา ตอนเห็นปิ่นปักผมที่ตัวเองออกแบบบนจอภาพยนตร์ อยากจะลุกขึ้นมาบอกคนในโรงหนังว่า ปิ่นปักผมนั่นเราออกแบบเอง”
นั่นคือจุดเริ่มต้นในการลากเส้นต่อจุดของพ้ง จากคนทำสตอรี่บอร์ดที่ใกล้จะหมดไฟ สู่คนออกแบบปิ่นปักผมให้นางเอก ๙ ศาสตรา
จากโปรเจกต์กระต่ายบ้าเลือดสู่อเมริกา
“หลังจากนั้นทางบริษัทก็ย้ายเรามาทำโปรเจกต์ Bloody Bunny เป็นงาน Concept Development ให้กับแอนิเมชันสั้น เราไปใส่ไอเดีย เพิ่มเอฟเฟกต์สองมิติเข้าไปในภาพเวลาคาแรกเตอร์ใช้อาวุธ เพราะอยากให้ภาพมันดูเท่ขึ้น ปรากฏว่าลูกค้าซื้อ เราเลยได้ขยับมาเป็นผู้ช่วยอาร์ตไดเรกเตอร์ของโปรเจกต์นั้นไปเฉยเลย” พ้งเล่าต่อถึงงานถัดมาที่เขาได้มีส่วนร่วม
Bloody Bunny เป็นคาแรกเตอร์และแอนิเมชันที่หลายคนน่าจะได้เห็นผ่านสื่อกันจนชินตา เจ้ากระต่ายสีขาวนัยน์ตาสีแดงจอมโหดที่เราอาจไม่รู้มาก่อนว่าเป็นฝีมือของสตูดิโอไทย มองในแง่ของผลตอบรับแล้วก็ถือว่าดีทีเดียว ปัจจุบันมียอดผู้ชมบน YouTube รวมกันทุกตอนเกือบ 10 ล้านวิว
“เราแฮปปี้กับผลตอบรับนะ แม้จะไม่ได้ทำโปรเจกต์นั้นจนจบ เพราะดันเกิดคำถามในตัวเองขึ้นมาอีกสองคำถาม ว่าเราชอบอาร์ตจริงๆ หรือเปล่า และเราทำอะไรที่มากกว่านี้ได้อีกหรือเปล่า ก็เลยลาออกมาเพื่อจะไปหาคำตอบ (หัวเราะ)
“แต่มันเป็นประสบการณ์ที่ดีมาก เราได้ทำงานกับทีมงานที่เชื่อมั่นและพร้อมจะสู้ไปด้วยกัน รู้สึกขอบคุณทีมในตอนนั้นจริงๆ” พ้งเสริมถึงความทรงจำของเขากับทีมงานที่เขาผูกพัน
หลังจากยื่นใบลาออกจาก RiFF Animation Studio พ้งได้สมัครเรียนการตลาดเป็นคอร์สสั้นๆ แต่ก็รู้ตัวอย่างรวดเร็วว่าเขาไม่ได้ชอบสิ่งนั้น จึงตัดสินใจจะใช้ช่วงเวลาในการเรียนปริญญาโทเพื่อตอบคำถามของตัวเองว่าเขาชอบงานศิลปะจริงหรือเปล่า
นั่นคือการลากเส้นจุดต่อมา จากกระต่ายบ้าเลือดสู่ปลายทางที่ห่างออกไปจากกรุงเทพฯ เกือบ 12,000 กิโลเมตร-ซานฟรานซิสโก
จากศิลปินนอกสายตา สู่ The Sims™ 4
การเดินทางสู่สหรัฐอเมริกาของพ้ง ดูราวกับการเดินทางไปออกรบของทหารที่เตรียมใจไว้ว่า ถ้าไม่ชนะก็จะไม่มีวันกลับมา
“เหตุผลที่เราเลือกจะมาที่นี่ ก็เพราะอเมริกาเป็นศูนย์รวมบริษัทที่พัฒนาเกมและแอนิเมชันชั้นนำของโลก เราเลยตั้งเป้าว่าอยากจะมาพิสูจน์ตัวเอง ถ้าเป็นของจริงด้าน Visual Development ก็ต้องทำให้ตัวเองเป็นที่ยอมรับของอุตสาหกรรมนี้ให้ได้”
เมื่อมีเป้าหมายแบบนั้น พ้งก็ร่อนใบสมัครงานตั้งแต่วันแรกๆ ที่ไปถึงอเมริกา แต่แน่นอนว่าไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ อีเมลสมัครงานนับร้อยไม่เคยได้รับการตอบกลับอยู่เป็นระยะเวลาเกือบ 2 ปี เมื่อเราถามเขาว่าเขาผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไร พ้งจึงเล่าให้เราฟังว่า
“เราเคยขอให้ศิลปินท่านหนึ่งที่เรานับถือมากวิจารณ์งานเรา เขาเป็นอดีตอาร์ตไดเรกเตอร์ของ DreamWorks เขาตอบตรงๆ ว่างานเรามันเหนือกว่ามาตรฐานมาหน่อยก็จริง แต่ถ้าคิดจะทำงานที่อเมริกา ให้คิดว่ากำลังแข่งกับเขาอยู่ เพราะเรากับเขาอยู่ในวงการเดียวกัน
“หลังจากนั้นเราก็ใช้ทุกนาทีเพื่อฝึกฝน ทำพอร์ต และร่อนใบสมัครงาน
“จนกระทั่งวันหนึ่ง Zynga (บริษัทพัฒนาเกมมือถือ) ก็ติดต่อกลับมา เขาชวนเราไปออกแบบอาวุธในเกม Tiny Royale™ ซึ่งเป็นเกมบนแอปฯ Snapchat วันสัมภาษณ์เขาบอกว่าเลือกเรา เพราะเกม Tiny Royale™ นี้ใช้แอนิเมชันที่ชื่อ Bloody Bunny เป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบ และเขาเห็นว่าเราเคยเป็นอาร์ตไดฯ ให้งานนั้น มันมหัศจรรย์มาก”
“ทาง Zynga ก็คาดหวังไอเดียแปลกๆ จากเรา เราก็เลยลองเสนออาวุธที่มีไอเดียสนุกๆ อย่าง บาซูก้าที่ยิงนกพิราบออกไปเป็นจรวด ปืนยิง Meat Ball หรือกระบองที่หน้าตาเป็นปลาทูน่า ซึ่งเราอินกับการออกแบบอาวุธอยู่แล้ว และ เสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้ทำพวกงานออกแบบฉากด้วย เพราะในทีมมี Artist อีกคน เก่งแถมทำงานเร็วยังกับปีศาจ เขาเอาไปกินหมด (หัวเราะ)”
งานแรกของพ้งในซานฟรานซิสโก จึงเป็นเหมือนการลากเส้นต่อจุดมาจากโปรเจกต์ Bloody Bunny แต่ในขณะเดียวกัน พ้งก็ได้เริ่มลากเส้นจากอีกจุดหนึ่ง ซึ่งพาเขาไปสู่การร่วมทีมกับบริษัทเกมชั้นนำอย่าง EA ในโปรเจกต์เกม The Sims™ 4
“มันเริ่มจากการไปช่วยออกแบบงานภาพให้เพื่อนที่มหาวิทยาลัย ขนานไปกับช่วงที่เราทำงานให้ Tiny Royale™ อยู่นั่นแหละ ในโปรเจกต์ของเพื่อน เราออกแบบฉาก จำพวกห้องและเฟอร์นิเจอร์ เก้าอี้ โต๊ะ ต่างๆ ให้เขาไปทำแอนิเมชัน เนื้อเรื่องมีแค่เด็กสองคนสู้กันแย่งรีโมตทีวี แต่หน้าที่ของเราคือการสร้างมู้ดให้กับห้องที่เป็นฉากหลังเพื่อให้เหมาะกับเรื่อง ซึ่งจะเป็นเรื่องพร็อพในห้องและทิศทางของแสงเป็นหลัก
“สุดท้ายเพื่อนเราลาออกไปก่อนจะทำแอนิเมชันของเขาจบ แต่นั่นเป็นช่วงที่เราต้องส่งผลงานเข้าประกวดกับงาน Spring Show พอดี เราเลยเอางานพวกนี้มาพัฒนาต่อ ปรากฏว่าได้รับรางวัลที่หนึ่งด้านการออกแบบฉาก และได้ไปจัดแสดงด้วย
“ตอนแรกแม่บ่นว่าไปช่วยเพื่อนทำไม ไม่ได้เงิน (หัวเราะ) แต่กลายเป็นว่าทีมงานจาก EA มาเห็นงานเราที่โชว์อยู่ใน Spring Show แล้วเขาชอบ ก็เลยได้เข้าไปทำพาร์ตไทม์กับ The Sims™ 4
“เนื้องานของเราคือการออกแบบพวกคอลเลกชันไอเท็มเฟอร์นิเจอร์หรือของแต่งบ้าน ทางอาร์ตไดเรกเตอร์จะเป็นคนไกด์เรามาคร่าวๆ ว่าอยากได้แนวไหน เช่น เซ็ตเก้าอี้โซฟาแบบ Art Nouveau ในแพ็ก Realm of Magic หรือบ้านสไตล์ยุค Victorian ชนบทของอเมริกา แต่เราจะมาออกไอเดียไอเท็มแปลกๆ อย่างเครื่องดักฟังเพื่อนบ้านคุยกัน หรือ ทำดีไซน์ต่อจากเพื่อในทีม เป็นบูทขายของจากต่างดาว ซึ่งสนุกมาก”
แม้ตอนนี้จะต้องหยุดทำงานชั่วคราวเพราะรอต่อวีซ่า (ที่ได้รับผลกระทบจากสถานการณ์ COVID-19) แต่ก็คงไม่เกินจริงหากเราจะกล่าวว่า พ้งได้ใช้ความมานะบากบั่น พาตัวเองเดินออกมาจากสถานะศิลปินนอกสายตาได้สำเร็จ
จากอินสตาแกรมสู่หนังสือพิมพ์ท้องถิ่น
ในที่สุดก็ลากเส้นต่อจุดมาถึงผลงานที่ทำให้เราอยากคุยกับพ้ง นั่นคือภาพประกอบคอลัมน์ของหนังสือพิมพ์ San Francisco Chronicle (SFC) อยากรู้จริงๆ ว่าทำอะไรถึงไปเข้าตากองบรรณาธิการเข้า
“ในมหาวิทยาลัยเราได้เรียนเรื่องการทำงานของแสง แสงแบบไหนจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาไหน เวลาวาด เราไม่ได้วาดสิ่งที่เราเห็น แต่เป็นการวาดในสิ่งที่เราสังเกต และตีความออกมามากกว่า เราก็จะศึกษาเรื่องพวกนี้อยู่ตลอด แล้วก็โพสต์ภาพที่วาดลงบนอินสตาแกรมบ้าง
“เขามาเจองานเราบนอินสตาแกรม ที่เราวาดเพื่อเรียนรู้เรื่องแสง สี แล้วสิ่งที่เราใช้มาเป็นต้นแบบก็คือมุมต่างๆ ของเมืองซานฟานซิสโก ประกอบกับเราเป็นคนมีพื้นฐานเรื่อง Visual Development เขาเลยคิดว่าเราน่าจะถ่ายทอดเมืองซานฟรานฯ ในจินตนาการออกมาเป็นภาพได้
“โจทย์ของเราคือวาดภาพแปดภาพที่ตีพิมพ์แยกกัน แต่พอเอามาวางด้วยกันจะต่อกันเป็นภาพเดียวได้ ตอนเขาบอกโจทย์เราก็ยิ้ม แล้วตอบครับๆ ไป แต่ในใจคือกรีดร้องไปแล้ว (หัวเราะ)”
“โปรเจกต์นี้เราทำงานร่วมกับทีมบรรณาธิการของ SFC เพื่อถ่ายทอดเมืองในจินตนาการที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคตที่ไม่ไกลมาก หลังผ่านช่วงโควิดและการประท้วงเรื่องสีผิว มีการแชร์ความเห็นกันว่าการประท้วงรูปแบบใหม่น่าจะเป็นยังไง เช่น จะมีการใช้รถฉายภาพโฮโลแกรมภาพผู้ประท้วงวิ่งไปทั่วเมือง แทนที่จะให้คนออกมาเดินบนถนนจริงๆ หรือเปล่า
“ความท้าทายของงาน Visual Development ลักษณะนี้ คือการทำให้คนรู้สึก โดยที่ไม่รู้ตัวว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนั้น เราต้องทำงานที่ตอบ Sub-consciousness นั้นให้ได้ เป็นเรื่องของ Logic ผสมกับ Emotions ทำไมเราถึงเลือก Mood, Shape หรือสีนี้ หรือทำอย่างไรให้คนดูภาพแล้วเข้าใจโดยยังไม่ต้องเล่าอะไรเลย”
และภาพประกอบที่ได้ตีพิมพ์บนหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของซานฟรานฯ นี้ ก็คืองานชิ้นล่าสุดที่พ้งกำลังขลุกอยู่กับมัน ซึ่งเป็นการต่อจุดจากโพสต์บนอินสตาแกรมนั่นเอง
จากปัจจุบัน สู่อนาคต
แม้แต่ในวันที่เดบิวต์เป็น Visual Development Artist ที่อเมริกาสำเร็จแล้ว แต่พ้งยังคงพัฒนาตัวเองอยู่ไม่หยุด
เขาบอกกับเราว่า ไม่รู้ว่าเป็นคำสาปของการเป็น Artist หรือเปล่า เพราะแม้จะเข้าไปทำงานในบริษัทใหญ่ๆ หรือโปรเจกต์ที่เอ่ยชื่อไปใครก็รู้จักได้แล้ว แต่เสียงในหัวที่พูดว่า ‘ยังไม่เก่งพอ’ ยังอยู่กับเขาไม่เคยหายไป
แต่แทนที่จะยอมให้คำสาปนั้นหยุดเขา พ้งเลือกจะอยู่กับเสียงนั้นอย่างเพื่อน อย่างสัตว์เลี้ยง ที่คอยเตือนไม่ให้เขาหยุดก้าวไปข้างหน้า เพราะเขาได้รู้แล้วว่าถ้าหากเขาไม่หยุดเดิน ก็ยังคงมีทางให้ไปต่อได้
ทุกอย่างที่ทำจะพาเขาไปที่ใดที่หนึ่งเสมอ เหมือนที่เคยเป็นมาตลอดตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน
เมื่อเราขอให้พ้งได้แง้มถึงจุดหมายต่อไป พ้งบอกว่ายังบอกอะไรมากไม่ได้ เพราะเป็นโปรเจกต์ที่ยังไม่ประกาศอย่างเป็นทางการ บอกได้แค่เป็นการทำงานพัฒนาภาพฉากหลังให้แอนิเมชันของ DreamWorks
ดูเหมือนการลากเส้นต่อจุดของศิลปินชื่อพ้ง ผู้ไม่เคยยอมแพ้ จะยังคงดำเนินต่อไปในจักรวาลซานฟรานซิสโก
