เธอที่ปลายสายเป็นทั้งนางแบบ นักร้อง และนักแสดง ที่มีผลงานมากมายนับตั้งแต่ พ.ศ.​2556

ภายใต้สถานการณ์ล็อกดาวน์ The Cloud โทรหา คารีสา สปริงเก็ตต์ เพื่อทำการสัมภาษณ์

ศิลปินแห่งวงการแฟชั่นคนนี้เริ่มเป็นที่รู้จักในวัยเพียง 15 จากละครเรื่อง ตะวันบ้านทุ่ง และ หลวงตามหาชน ที่ออกอากาศทางช่อง 3 HD 

ก่อนที่เธอจะแจ้งเกิดเต็มตัวจากการประกวด The Face Thailand Season 1 ในฐานะลูกทีมคนสำคัญของ พลอย-เฌอมาลย์ บุญยศักดิ์ พร้อมฝากวลีเด็ดไว้ในรายการที่หลายคนยังจำได้จนวันนี้

คารีสาผ่านประสบการณ์มากมายตลอด 8 ปี มีละครฮิตหลายเรื่อง อาทิ Gossip Girl Thailand, นางอาย, ทายาทอสูร และ เมียหลวง

เธอเป็นไอคอนด้านการแต่งตัวของใครหลายคน จนมีแบรนด์เสื้อผ้าอย่าง Kidwell เป็นของตัวเอง 

ปลายปีที่แล้ว คารีสากลายเป็นศิลปินคนแรกแห่งค่าย Khotkool Music ของ โอ๊ต-ปราโมทย์ ปาทาน และได้ปล่อยซิงเกิลแรกในชื่อเดียวกับวลีเด็ดของเธออย่าง ขอบคุณนะคะ (ที่กล้าสอนหนู)

อย่างไรก็ดี มุมหนึ่งที่หลายคนไม่รู้เกี่ยวกับสาวลูกครึ่งไทย-อังกฤษ คนนี้ คือความหลงใหลที่เธอมีให้กับผ้าไทย สิ่งที่เธอไม่เพียงสะสม แต่ยังสั่งตัดเพื่อสวมใส่ในโอกาสต่างๆ

ล่าสุด คารีสาเป็นส่วนหนึ่งของโปรเจกต์ Upcycle Rising ที่เธอและแบรนด์ LaLaLove ร่วมกันนำผ้าเก่ามาตัดเป็นชุดใหม่ในคอนเซปต์แฟชั่นรักษ์โลก

คำพูดที่เต็มไปด้วยแพสชันพรั่งพรู เชื้อเชิญให้ทุกคนเปิดดูตู้เสื้อผ้าที่บอกเล่าตัวตน วัฒนธรรม การเดินทาง และเรื่องราวผ้าไทยของหญิงสาวผู้มาพร้อมความมั่นใจคนนี้

ไม่รู้เชยไหม แต่ผ้าไทยคือความสุข

ทำไมคนรุ่นใหม่อย่างคุณจึงสนใจผ้าไทย

เป็นสิ่งที่ส่งต่อกันรุ่นสู่รุ่นแน่เลย แม่กับยายชอบซื้อผ้าไทย ก็เลยซึมซับมาเรื่อยๆ ตั้งแต่เด็ก เขาให้เราเรียนรำไทยด้วย มันคงทำให้เราอินประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมสี่ภาคตั้งแต่ตอนนั้น แต่สิ่งที่ทำให้สนใจผ้าไทยมากที่สุด น่าจะเพราะที่บ้านไปต่างจังหวัดกันบ่อย แต่ละครั้งที่ไปก็ได้เห็นผ้าไทยมากขึ้น ได้รู้ว่าผ้าไทยแต่ละภาคมีลายและฉลุแตกต่างกัน เราชอบของภาคเหนือเป็นพิเศษ

แสดงว่าถ้าเดินทางไปที่ไหนก็จะซื้อของจากที่นั่น

ใช่ อย่างตอนไปภาคเหนือ เจอชนเผ่าอาข่ากับอีก้อ พวกเขาทำเครื่องประดับ เครื่องแต่งกายเอง เราก็อยากซื้อเก็บไว้ เอาจริงๆ ของไทยๆ โดยเฉพาะผ้าไทยสวยและมีเอกลักษณ์มากนะ ผ้าม่อฮ่อม ผ้าขาวม้า ผ้าบาติก เป็นงานอาร์ตที่สวมใส่ก็ได้ ใส่กรอบก็สวย แบรนด์อย่าง Off-White หรือ AMBUSH ยังเอาไปทำ เหมือนผ้าไทยต้องกลายเป็นดีไซน์ใหม่ก่อนคนถึงจะคิดว่าสวย ทั้งที่จริงๆ มันอยู่ใกล้ตัวเรามาตั้งนานแล้ว

เกณฑ์ในการสะสมของคุณคืออะไร ดูยังไงว่าชิ้นไหนสวย 

พูดลำบาก เมื่อไหร่ที่เดินผ่านแล้วใจเต้น เมื่อนั้นแสดงว่าของหรือผ้าชิ้นนั้นกำลังเรียกชื่อเราอยู่ ถ้าเต้นแรงแปลว่าเขากำลังเรียกเราอย่างรุนแรงเลย (หัวเราะ)

จากการสะสม เปลี่ยนมาเป็นใส่ชุดผ้าไทยได้ยังไง

เรากลัวผ้าที่ซื้อมาจะเก่าก็เลยเอามาตัด อยากเป็นวัยรุ่นที่เข้าวัด แต่ยังสนุกกับการแต่งตัวไปพร้อมกันได้ นึกภาพเวลาพวกผู้ใหญ่ คุณป้า คุณยาย ใส่ชุดไทยเต็มยศ เขาก็อยากให้ลูกหลานใส่แบบนั้นเหมือนกัน แต่ลูกหลานคงไม่ชอบเสื้อผ้าพวกนั้น เราเลยหาว่าตรงกลางคืออะไร 

เรามีโอกาสเอาผ้าไทยที่มีไปให้ พี่ลินดา (ลินดา เจริญลาภ) แบรนด์ LaLaLove ช่วยออกแบบและตัดให้เข้ากับยุคสมัยมากขึ้น แต่ก็ยังเป็นผ้าแบบที่ผู้ใหญ่ต้องการอยู่ เราว่านี่คือตรงกลางที่เราตามหา

การคลุกคลีกับผ้าให้อะไรกับคุณบ้าง

อย่างที่บอกว่าไปไหนเราก็มักจะซื้อผ้ากลับมา ตอนไปพม่าเราซื้อผ้าลุนตยา เป็นของขึ้นชื่อของที่นั่น ไม่รู้ว่าเกี่ยวหรือเปล่า แต่ตอนนี้เราได้เล่นละครเรื่อง เล่ห์ลุนตยา ซึ่งก็มีความเกี่ยวข้องกับผ้าไทย รู้สึกเหมือนเป็นพรหมลิขิต เพราะจริงๆ คนอื่นก็ไม่รู้ว่าเราชอบผ้าไทยขนาดนั้น คงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้สุดท้ายเป็นเราที่ได้เล่น ได้ทำงานนี้ ได้เรียนรู้การปักลุนตยา (ยิ้ม)

สำหรับคุณ เหตุผลที่หลายคนไม่นิยมผ้าไทยคืออะไร

เราว่ามันมีกรอบบางอย่าง เช่น เขาอาจจะมองว่าผ้าไทยเชยหรือโบราณ คือถ้าคนพูดอะไรมาอย่างหนึ่ง แล้วทุกคนเดินตามทางนั้น สักพักเราก็จะรู้สึกและคิดแบบนั้นไปด้วย พอได้ยินว่าผ้าไทยเชยบ่อยๆ เข้า ก็คงคิดไปแล้วว่ามันเชย แต่ถ้าเราเจอคำว่าเชย แล้วมานั่งเขียนบนกระดานตัวใหญ่ๆ ตั้งคำถามว่าคำนี้คืออะไรกันแน่ ผ้าไทยเชยเพราะอะไร จริงๆ แล้วผ้าไทยมีประวัติอะไรบ้าง หนึ่งผืนใช้เวลาทอกี่วัน มีมูลค่าเท่าไหร่ หรือเพราะอะไรชาวต่างชาติจึงชอบผ้าไทยขนาดนั้น

ถ้าเราเป็นเด็กขี้สงสัยหรือตั้งคำถามมากพอ คำว่าเชยอาจจะเล็กลงก็ได้ เราคงเป็นเด็กที่มีความเป็นตัวของตัวเองและมีความขบถอยู่ลึกๆ ล่ะมั้ง พอมีคนบอกว่าผ้าไทยเชย ความขบถในใจเราเลยฟุ้งออกมา อ๋อเหรอ เชยใช่มั้ย ได้ งั้นเราจะทำ เราเป็นเด็กดื้อที่เวลาใครพูดอะไรก็จะทำในสิ่งตรงข้าม

อะไรคือเกณฑ์บอกว่าสิ่งไหนเชยหรือไม่เชย

พอโตขึ้น เรามองว่าความเชยคือรสนิยมแบบหนึ่ง คนที่เชยคือคนที่ไม่กล้าตั้งคำถามต่างหาก รสนิยมมันขึ้นอยู่กับประสบการณ์ส่วนตัวว่าเรามองสิ่งตรงหน้ายังไง คารีสามีประสบการณ์ร่วมกับผ้าไทยเยอะ แม่และยายผูกพันกับสิ่งนี้ ไม่รู้เชยมั้ย รู้แต่ว่าผ้าไทยคือความสุข มันทำให้ใจเราฟู แต่ถ้าใครมีประสบการณ์ไม่ดีร่วมกับผ้าไทยก็อาจมองว่ามันเชยได้ ไม่แปลก การพิสูจน์สิ่งนี้ต้องใช้วิธีแทรกซึมอย่างเป็นธรรมชาติ 

ถ้าเราเดินไปบอกวัยรุ่นยุคนี้ว่าต้องใส่ผ้าไทยนะ นี่คือการยัดเยียดความคิด เหมือนเป็นการรุกล้ำสิทธิเสรีภาพของเขา ถ้าเราอยากเปลี่ยนความคิดคน เราต้องแทรกซึม ห้ามสั่ง ห้ามตีกรอบ แต่ต้องสร้างตัวเองให้น่าเชื่อถือจนเป็นแรงบันดาลใจให้กับเขา วันหนึ่งเขาอาจเชื่อก็ได้

แสดงว่าผ้าไทยกับแฟชั่นปัจจุบันก็อยู่ด้วยกันได้

ใช่ คนอาจมองว่าแฟชั่นเป็นเรื่องเร็วๆ ผ้าไทยดูเคลื่อนไหวช้า แต่จริงๆ แล้ว แฟชั่นไม่มีช้าหรือเร็ว ผ้าไทยมีอยู่ในคอลเลกชันได้ อยู่ที่ว่าเราจะตัดหรือบอกเล่าเรื่องราวของมันในฤดูนั้นยังไง เหมือนกับ CHANEL ที่สุดท้ายก็ต้องย้อนกลับไปใช้ผ้ารุ่นดั้งเดิม มีความวินเทจ แต่เปลี่ยนลักษณะบางอย่าง สุดท้ายความวินเทจคือของแพง เป็นของที่เอากลับมาขายเมื่อไหร่ ถึงจะมีตำหนิก็ยังมีมูลค่า และถ้าของมีมูลค่า ยังไงนักสะสมก็อยากได้อยู่ดี ผ้าไทยก็เหมือนกัน 

เรียนรู้วัฒนธรรมผ่านการเดินทาง

ดูคุณรักวัฒนธรรมไทยมากเลยนะ

เอาจริงๆ ไม่กล้าพูดนะว่าตัวเองไทยแค่ไหน เพราะเราก็ไม่ได้นำเสนอความเป็นไทยได้ดีขนาดนั้น เราแค่ชอบคำว่าวัฒนธรรม ไม่อยากให้สิ่งนี้หายไป เวลาเดินทางไปไหน เราอยากทำความรู้จักวัฒนธรรมของที่นั่นให้ลึกซึ้ง อยากสะสมความทรงจำของที่นั่นไว้ รู้สึกว่าถ้าได้ใช้ชีวิตอย่างประณีตและใส่ใจรายละเอียด วันหนึ่งที่กลับมาเล่าคงจะน่ารักดี แถมเป็นการช่วยให้วัฒนธรรมไม่หายไปด้วย

ประทับใจที่ไหนบ้าง

เราชอบไปงานประเพณีต่างๆ ไปดูผีตาโขนที่จังหวัดเลยก็ชอบ งานทอดกฐินก็ประทับใจ ตอนนั้นไปวัดที่ดอยแม่สลอง มีคนจากหลากหลายวัฒนธรรมมาร่วมงาน อาหารก็ไม่เหมือนกัน คนจากระยองมีหมูชะมวง คนจากชนเผ่าอาข่ามีถั่วเน่า อร่อยมาก เหมือนได้เจอญาติที่ไม่ใช่ญาติ แถมอากาศก็ดีด้วย เอาจริงๆ เมื่อก่อนเดินทางทุกอาทิตย์เลย กรุงเทพเหมือนเป็นแค่ที่ทำงาน พอมีเวลาว่างก็กลัวหมดเวลา เลยหากิจกรรมให้ตัวเองตลอด 

การเดินทางเหล่านั้นสอนอะไร

เราได้เรียนรู้คุณค่าของวัฒนธรรม เวลาเดินทาง เราจะถามตัวเองตลอดว่า เราชอบประเทศนี้เพราะอะไร สิ่งที่เรามักจะบอกต่อคืออาหารกับสถานที่ ของพวกนี้เป็นสิ่งจับต้องได้ แต่จริงๆ แล้วสิ่งที่เราหลงรักในอาหารหรือสถานที่ คือวัฒนธรรมที่เราหาไม่ได้จากที่อื่น 

ถ้ามองประเทศไทย คนต่างชาตินึกถึงผัดกะเพราหรือต้มยำกุ้ง วัฒนธรรมในอาหารเหล่านี้ดูยังไงก็ไม่น่าหายไป แต่มันอาจจะหายไปโดยที่เราคาดไม่ถึงก็ได้ ตอนนี้มีฝรั่งทำอาหารไทยได้อร่อยเทียบเท่าคนไทยแล้ว วันหนึ่งมันอาจจะไม่ใช่ของเราแล้วก็ได้ งั้นทำไมเราจึงไม่ได้เป็นคนบอกเล่าหรือรักษาในสิ่งที่ประเทศเราริเริ่ม 

ทุกวันนี้ฝรั่งอินผ้าไทย ซึ่งเป็นทรัพยากรที่อยู่คู่ประเทศเราเสมอมา สิ่งที่เปลี่ยนอาจเป็นเรื่องแฟชั่น การจัดวางว่าผ้านี้ควรอยู่ตรงไหน ในงานอาร์ต บนโซฟา หรือบนตัวเรา แต่สิ่งที่อยู่เบื้องหลังผ้าแต่ละผืนคือเรื่องราวที่สะท้อนยุคสมัย ค่านิยม และความชอบ เป็นงานศิลปะที่มีค่าจนเราไม่อยากให้หายไป หรือกลายเป็นของคนอื่น

5 ชุดโปรดของคารีสา

ช่วงนี้คุณชอบใส่เสื้อผ้าแนวไหน

เอาจริงๆ ช่วงนี้แปดสิบเปอร์เซ็นต์ที่อยู่บ้านก็ใส่ชุดนอน ตอนนี้ที่คุยกันยังใส่ชุดนอนอยู่เลย (หัวเราะ) การต้องอยู่บ้านทำให้เราเอาของหลายอย่างมาทิ้ง ค้นพบว่าหลายสิ่งที่ซื้อมาไม่ใช่สิ่งจำเป็น เรามองเสื้อผ้าเป็นของนอกกายมากขึ้น กลายเป็นว่าตู้เสื้อผ้าโล่งมาก เราใส่แต่ชุดเดิมๆ ที่คล่องตัว ใส่สบาย ใส่นอน และออกไปข้างนอกได้โดยไม่น่าเกลียด 

5 ชุดที่บอกเล่าตัวตนของคุณที่สุด มีชุดไหนบ้าง

โห ยากจัง ถ้าเอาที่คิดออกเลยก็ชุดมัดย้อม เราใส่บ่อยจนคนเรียกว่า ‘ฝรั่งข้าวสารโร้ด’ เป็นลุคหัวฟูๆ ไม่หวีผมแล้วก็ใส่ชุดมัดย้อม ดูสกปรกแต่สะอาด (หัวเราะ)

ถัดมาน่าจะเป็นชุดว่ายน้ำที่น้องมอแกนวาด จำได้เลยว่าคนวาดชื่อน้องคางคก เขาอายุแค่ห้าหกขวบ ไม่เคยเรียนหนังสือ แต่วาดภาพปะการังสวยมากๆ เราได้เรียนรู้ว่า มีแต่ประสบการณ์ชีวิตและการได้ออกไปเห็นโลกเท่านั้นแหละ ที่ทำให้น้องสร้างสรรค์งานพวกนี้ออกมาได้

อันที่สามขอเป็นเครื่องประดับแล้วกัน เราประทับใจสร้อยลูกปัดของน้องๆ โรงเรียนพนาสวรรค์ ช่วงนั้นเราไปอยู่บนดอย ได้เห็นวิถีชีวิตของคนที่นั่น ได้คลุกคลีทำความรู้จักกัน คารีสาเป็นญาติกับคนง่ายเพราะชอบคุยกับคนแปลกหน้าอยู่แล้ว

เราเห็นสร้อยลูกปัดพวกนี้บนชุดชนเผ่า น่ารักมาก เลยถามน้องๆ ว่าสร้อยนี้ซื้อจากไหนเหรอ น้องๆ ตอบว่าทำกันเอง เป็นชุดประจำชุมชน เราถามต่อว่าถ้าอยากเป็นเพื่อนกับน้องๆ ด้วย ทำให้เราได้ไหม เมื่อไหร่ก็ได้ แต่ทำเสร็จแล้วส่งมาให้เราหน่อย 

เราให้เงินเขาไปเล็กๆ น้อยๆ โดยมีอาจารย์ที่โรงเรียนเป็นคนกลางช่วยส่งพัสดุมาให้ สร้อยลูกปัดพวกนี้เป็นงานร้อยมือฝีมือเด็กๆ น่ารักมาก เราชอบมาก

สี่คือชุดที่ทำกับพี่ลินดา จริงๆ ตัดไว้นานแล้ว ไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรเลย แค่รู้สึกว่าถ้าต้องไปฉลองงานวัดกับแม่และยาย เข้าพรรษา ทอดกฐิน ปีใหม่ สงกรานต์ ก็อยากมีชุดไว้ใส่ จนได้มาทำโปรเจกต์ถ่ายแบบกับพี่เขา ทำกันง่ายๆ ถ่ายข้างล่างออฟฟิศ Lalalove แต่งหน้าทำผมกันเอง ถ่ายเสร็จเรากับพี่ลินดาเซอร์ไพรส์มากที่มีคนพูดถึงเยอะขนาดนี้ Vogue ถึงกับเอาไปลง เสียงตอบรับดีเราก็ดีใจ อยากทำอีก อยากทำให้ดีกว่านี้ 

และชุดสุดท้ายยกให้เดรสสีรุ้งของ Kidwell 

Kidwell แบรนด์เสื้อผ้าที่อยากให้ลูกค้าชอบตัวเอง

รู้มาว่าที่มาของเดรสไหมพรมนี้น่าประทับใจมาก เล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย

ตอนนั้นไปอยู่เชียงรายประมาณสองอาทิตย์ ได้เจอกับชุมชนหนึ่งที่รุ่นพี่เคยไปทำแบรนด์ที่นั่น เป็นแบรนด์ที่อยากให้คุณป้าและคุณยายในชุมชนทำสิ่งที่ตัวเองชอบและถนัดเป็นอาชีพได้ ซึ่งสิ่งนั้นคือการถักไหมพรม

พอได้เห็นคอลเลกชันเดรสไหมพรมสีรุ้งก็ชอบมาก อยากใส่ เอ๊ะ ถ้าเราอยากใส่ก็น่าจะมีคนอื่นชอบเหมือนเราอีก เลยลองเปิดให้พรีออเดอร์ กลายเป็นขายดีจนน่าตกใจ

เราอาจจะได้กำไรไม่มากจากคอลเลกชันนี้ แต่ก็ดีใจมากจริงๆ เพราะมันทำให้คนที่นั่นมีอาชีพ ชุมชนกับคนเมืองได้เชื่อมต่อกัน ดาราและคนทั่วไปซื้อไปใส่ พอคนที่นั่นได้เห็นรูป ได้ฟังฟีดแบ็กก็ดีใจกันมาก งานของเขาแพร่หลายมากขึ้น 

เอาจริงๆ เรื่องราวในการทำชุดพวกนี้สนุกกว่าการได้ใส่อีก ถ้าดูเผินๆ อาจจะเห็นว่าเป็นแค่ชุดไหมพรมธรรมดา แต่ถ้ามองให้ลึกลงไป มันคือชุดแฮนด์เมดที่คนคนหนึ่งใช้เวลาทำสองอาทิตย์ ต้องใช้ทักษะและความตั้งใจเยอะมาก เพื่อจะถักให้ไหมพรมธรรมดากลายเป็นโครเชต์ได้ขนาดนี้

คอนเซปต์ของแบรนด์ Kidwell คืออะไร 

จริงๆ เราทำตามความสะใจเลยนะ ทำเสื้อผ้าที่เราอยากใส่ ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะขายดีมั้ย เราแค่ชอบสีสันสดใส ชอบความสนุกของการเอาผ้ามาแมตช์กัน คอนเซปต์ของเราคืออยากให้คนใส่แล้วรู้สึกดี สนุก และชอบตัวเอง

คอลเลกชันใหม่ของ Kidwell จะเป็นแนวไหน

จริงๆ เรามีโปรเจกต์ที่ทำไว้แล้ว เป็นชุดออกกำลังกายที่ใส่เป็นชุดว่ายน้ำได้ด้วย แต่ยังไม่ขายเพราะถ้าขายก็จะรู้สึกผิด เรารู้สึกไม่ดีที่จะได้กำไรในช่วงที่คนกำลังเดือดร้อน คือยังเปิดขายปกตินะ แต่ไม่อยากโปรโมตอะไรเยอะ เสื้อผ้าไม่ใช่สิ่งเร่งด่วนในท้องตลาด ตอนนี้คนกำลังให้ความสำคัญกับสุขภาพและการอยู่รอด เราก็อยากช่วยโพสต์เนื้อหาที่สร้างรอยยิ้มให้กับคนมากกว่าการขายของ

อาจเป็นของนอกกาย แต่ก็สำคัญ

มองย้อนกลับไป รู้สึกว่ามีช่วงไหนที่แต่งตัวพลาดมั้ย

อืม (คิดสักพัก) น่าจะตอน ม.1 ม.2 มั้ง เป็นช่วงที่อยากเป็นผู้ใหญ่ อยากใส่ชุดเปรี้ยวซ่า อยากโตแล้ว แต่พอนึกย้อนกลับไปก็ไม่ได้เกลียดหรือไม่ชอบตัวเองนะ แค่รู้สึกว่า เออ จริงๆ เราไม่ต้องรีบสวย ไม่ต้องรีบโตก็ได้ เสื้อผ้าวัยนั้นแค่ใส่คลุมร่างกายก็พอ การแต่งตัวแต่ละวัยก็มีเสน่ห์ของมัน

การแต่งตัวสไตล์คารีสาเป็นแบบไหนกันแน่

ไม่รู้เลยแฮะ เราอาจจะไม่ใช่คนที่ชัดเจนขนาดนั้น อยู่ที่ว่าอารมณ์ช่วงนั้นเป็นแบบไหน ไปสถานที่ไหน ทำอะไรอยู่ เราไม่ได้แต่งตัวแบบใดแบบหนึ่งเป็นพิเศษ ไม่ได้เท่ตลอด น่ารักตลอด ก็ผสมๆ ไปเรื่อยๆ 

แนะนำเทคนิคการแต่งตัวหน่อย

จริงๆ ต้องมาจากตัวเองก่อน การแต่งตัวควรเริ่มจากการรู้จักตัวเอง แล้วใส่สิ่งที่เป็นตัวเองให้ได้มากที่สุด ใส่อะไรก็ได้ที่ทำให้เรามีความมั่นใจ ไม่เกี่ยวว่าแพงแค่ไหน ไม่จำเป็นต้องสะสม เสื้อผ้าอาจเป็นของนอกกาย แต่ก็ถือเป็นสิ่งสำคัญ เพราะเป็นส่วนหนึ่งของความน่าเชื่อถือหรือความไว้ใจที่คนอื่นมีต่อเรา สุดท้ายคนก็อาจจะตัดสินกันที่ภาพลักษณ์ภายนอกก่อน

ปกติคุณหาซื้อเสื้อผ้าจากไหน

ทั่วไปเลย เจอที่ไหนก็ซื้อที่นั่น แต่ช่วงนี้ไปไหนไม่ได้ก็เลยไม่ค่อยได้ซื้อ เราซื้อของออนไลน์ไม่เก่ง อินเนอร์คารีสาอาจจะดูโมเดิร์น แต่จริงๆ เราไม่ใช่คนยุคใหม่ ใช้คอมฯ ไม่เก่งเลย ถ้าให้เอฟของออนไลน์นี่ไม่ทันชัวร์ (หัวเราะ)

 สเต็ปชีวิตเราไม่เหมือนคนอื่น อายุสิบสี่ก็ต้องทำงานแล้ว ความเป็นเด็ก ความเป็นผู้ใหญ่ และวัยต่างๆ ของเราเลยเดินหน้าถอยหลังสลับกันตลอด เราไม่ค่อยมีเวลาเรียนรู้เทคโนโลยีเท่าไหร่

แสดงว่าถ้าจะซื้อเสื้อผ้าต้องไปซื้อที่ร้านเท่านั้น

ใช่ เราชอบจับผ้า ถ้าได้จับและดูคัทติ้งก่อนซื้อก็จะดี แต่ลองเสื้อผ้านี่ไม่ค่อยนะ ขี้เกียจ เรามั่นใจว่าหุ่นตัวเองมาตรฐาน (หัวเราะ)

เราเรียกคารีสาว่าแฟชั่นนิสต้าได้ไหม

เราไม่คิดว่าตัวเองเป็นแฟชั่นนิสต้าเลยนะ ถ้าต้องเล่าเรื่องแฟชั่นคือกดดันมาก

ทั้งที่เป็นคนแต่งตัว

ก็ใช่ แต่เราไม่ใช่คนตามเทรนด์ แฟชั่นนิสต้าน่าจะเป็นคนที่คอยอัปเดตเทรนด์การแต่งตัวต่างๆ คิดว่าตัวเองยังไม่ใช่คนนั้นที่จะอัปเดตทุกอย่างได้ดี เราแค่เป็นคนชอบแต่งตัวคนหนึ่งที่มั่นใจ และเชื่อว่าถ้ามั่นใจเมื่อไหร่ จะแต่งชุดอะไรก็ดูดี (ยิ้ม)

คุณพัฒนาความมั่นใจของตัวเองยังไง

เราเคยเป็นคนแคร์ความคิดของคนอื่นมาก่อน ตอนนั้นเป็นคนเข้าเมืองตาหลิ่วแล้วหลิ่วตาตาม แต่พอได้เห็นรูปพวกนั้นก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นทุกคนบนโลก ไม่ชอบแบบนั้นเลย วันหนึ่งเลยก้าวข้ามความแคร์คนอื่นได้ ตอนนี้เราเป็นตัวเองสุดๆ ไปสนามบินก็แต่งตัวเหมือนไปจ่ายตลาดได้ เราแค่รู้สึกมั่นใจกับชุดนี้ 

พอมาอยู่ในวงการ เราเข้าใจสิ่งนี้ชัดขึ้น ดาราคนนี้มีข่าวแนวนี้ นักแสดงคนนี้น่ารัก อีกคนเรียบร้อย คนนั้นบุคลิกมั่นใจ สิ่งพวกนี้คือการปรุงที่อร่อยที่สุดซึ่งเกิดจากความแตกต่างของแต่ละคน อาหารจานหนึ่งต้องมีทุกรส เพราะงั้นคนเราก็ไม่ควรเหมือนกัน โลกนี้จึงจะกลมกล่อม ทุกคนจึงจะพึ่งพาอาศัยกันได้ 

คำถามสุดท้าย อยากให้คนรู้จักตัวตนแบบไหนของคารีสา

จำเราที่ผลงาน วงการนี้คนจำนักแสดงบางคนได้จากการเล่นหนัง บางคนจากข่าวรักกุ๊กกิ๊ก แต่สำหรับเรา ไม่ว่าจะมีความรักกี่รอบ ก็จะให้สัมภาษณ์เรื่องความรักเท่าที่จำเป็น ไม่ใช่เพราะเราเป็นคนปิดหรือเปิด เราก็มีชีวิตทั่วๆ ไปนั่นแหละ 

แต่ถ้ามีคนถามว่าคารีสาไหน เราไม่อยากให้เขาตอบว่า อ๋อ คารีสาที่เป็นแฟนของคนนี้ แต่อยากให้เขาตอบว่า อ๋อ คารีสาที่ทำงานนี้ เราอยากให้คนจำได้จากงาน ยิ่งถ้าเป็นงานที่ตั้งใจก็จะรู้สึกดีมากๆ เลยแหละ

ภาพ : คารีสา สปริงเก็ตต์