ซานะ-มิยาบิ-อาโออิ-คุมะน้อย-ซาฮ่า-ชินเอม่อน-เกห์รี่-อิระอิระ-อันโดะ-ยูคิ-บูตะ

คล้ายเป็นเจ้าของตัวจริงของทาวน์เฮาส์ขนาด 3 ชั้นหลังนี้

ทันทีที่เราก้าวเท้าเข้าประตู เหล่าเจ้าของบ้านค่อยๆ เดินมาต้อนรับอย่างรู้งาน

พร้อมอีกหนึ่ง แมว-ภราดร กู้เกียรตินันท์ Design Director แห่ง P.O.P. studio สถาปนิก และอาจารย์พิเศษมหาวิทยาลัย

ชื่อแมวชอบเลี้ยงแมว นี่อาจบังเอิญหรือตั้งใจไม่ทราบ

“ของเล่นแมวจะเยอะหน่อยนะครับ” เขาว่าพลางหยิบปลาคาร์ฟของเล่นให้เจ้าอาโออิ ก่อนเชื้อเชิญให้เราไปนั่งคุยกันที่โต๊ะใกล้ครัว มิยาบิเดินตาม เธอกระโดดขึ้นอย่างคล่องแคล่ว แล้วหย่อนตัวบนตระกร้า ร่วมวงสนทนาด้วย

ไม่ใช่แค่แมว ใต้โต๊ะยังมีเหล่าแฮมสเตอร์ที่เขาเลี้ยงไว้อีกนับสิบตัว

เลี้ยงแมวกับเลี้ยงหนู นี่อาจบังเอิญหรือตั้งไม่ทราบ

เราทดความสงสัยนี้เอาไว้ ก่อนเริ่มต้นคุยกับเขา

ผู้ชายชื่อแมวที่ชอบเลี้ยงแมว

“สมัยก่อน คุณแม่ไม่ได้ไปอัลตราซาวด์ดูเพศครับ คุณพ่อคิดเอาเองว่าอาจจะเป็นผู้หญิงเลยตั้งชื่อ ‘แมว’ ไว้ ตอนเด็กก็เขินๆ ครับ เวลาบอกใคร คนก็จะอ้าว! ชื่อเหมือนผู้หญิงเลย” เขาเล่าที่มาที่ไปของชื่อ-เป็นความบังเอิญ

“ตอนเด็กบ้านเชียงใหม่มีแมวจรที่มาขอกินข้าว พอให้ก็อยู่ยาว คุณแม่เลยรับเลี้ยง แต่ก็เลี้ยงแบบบ้านๆ ให้ข้าว ให้น้ำ ชื่อเจ้าทอง ตอนหลังเขาไปติดโรคมาจนป่วยตาย เราเสียใจมาก อีกอย่างคงเป็นความผูกพัน เรามักจะมีความประทับใจกับบางสิ่งบางอย่าง ในวัยเด็กของพี่คือเรื่องอยู่กับแมวมาตลอด จากนั้นก็หยุดเลี้ยงไป เพิ่งกลับมาเลี้ยงอีกทีสี่ปีที่แล้ว ครั้งนี้ เราก็อยากเลี้ยงให้มันดี ตอนแรกไม่คิดจะเลี้ยงแมวเลย เพราะว่าเวลางานเรายุ่ง ไม่น่าจะมีเวลาดูแล ไม่เต็มที่ แต่สุดท้ายพอเลี้ยงแล้วก็ติดพัน บานปลาย ” เขาเล่าที่มาที่ไปของความชอบ-เป็นความตั้งใจ

“อุดมคติของคนเลี้ยงแมว ก็ต้องมีคู่น่ารักๆ อยู่ เหมือนเพื่อนกันสองตัว ตอนแรกกะเลี้ยงสองตัวเท่านั้น แต่เราดันไปถูกชะตากับอีกตัว เลยกลายเป็นตัวผู้สองตัว ตัวเมียตัวที่สาม ซึ่งตัวนี้ดราม่าเลยเขาเอาโรคมาติดตายไปหนึ่งตัว

“ยังไงก็ต้องมีตัวเมียอีกตัว เราก็ไปรับมาเพิ่มอีกตัว แล้วตัวนี้ คนขายดันคิดว่าเป็นตัวเมีย แต่จริงๆ คือตัวผู้ ทีนี้กลายเป็นว่าตัวผู้เยอะขึ้นกว่าเดิม เลยไปเอาตัวเมียมาอีกคู่หนึ่ง พอเหลือสี่ยังไม่ครบคู่ เลยไปพาตัวเมียมาหนึ่ง ระหว่างนั้นตัวเมียที่อยู่ที่ห้องท้อง (หัวเราะ) คลอดมาสองตัว เป็นหกแล้ว จากนั้นก็… บานปลายไปเรื่อย” เขาแจกแจงสมาชิกในบ้านที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นอย่างตั้งใจ ก่อนหัวเราะลั่น

บ้านแมว

เดิมทีแมวอยู่คอนโดฯ เมื่อตัดสินใจจะเลี้ยงแมว (แค่ 2 ตัว) จึงมองหาที่ทางใหม่ และย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้มากว่า 3 ปีแล้ว

ทาวน์เฮาส์ 3 ชั้นแบ่งพื้นที่อย่างเรียบง่าย ชั้นแรกเป็นส่วนนั่งเล่น ครัว และสวนหลังบ้าน ชั้นสองมีห้องเลี้ยงแมว (ที่เคยจะเป็นห้องทำงาน) เชื่อมต่อกับระเบียงหน้าบ้านให้ออกไปนั่งเล่นได้ ส่วนชั้น 3 เป็นห้องนอน

เพราะอยากให้บ้านเกิดการเปลี่ยนแปลงไปพร้อมกับตัวเอง สถาปนิกเจ้าของบ้านตั้งใจเลือกวัสดุที่เป็นพื้นผิวแบบธรรมชาติอย่างไม้ เหล็ก ปูน และเปลือยให้เห็นสัจจะของมันที่แปรผันตามกาลเวลาอย่างไรก็อย่างนั้น

“เหล็กที่เป็นสนิมหรือว่าไม้เก่า บางอย่างที่มันเป็นจังหวะชีวิต เป็นเรื่องของ Timing เหมือนกันนะที่เราไปได้ไม้ชุดหนึ่งจากผู้รับเหมา ซึ่งเป็นโครงฝ้าแบบสมัยก่อนที่เป็นไม้ท่อน แล้วเอามาถอนตะปูออก พอมันเหลือรอยตะปู มันมีเรื่องราวของมัน เรารู้สึกว่า เขาเคยทำหน้าที่อีกแบบ เราเปลี่ยนเขาไปทำหน้าที่แบบอื่น” ชายหนุ่มผู้หลงใหลในจังหวะธรรมชาติเสริม

เพราะของเยอะ (แล้วเป็นคนไม่ค่อยมีระเบียบ-เขาว่า) โจทย์แรกที่คิดไว้ คือจะทำอย่างไรให้มีที่เก็บของอย่างเรียบร้อยและเนียนไปกับผนัง

จากผนังเดิมซึ่งเป็นแบบหล่อสำเร็จ เจาะยาก เขาไม่ได้ทุบออก แต่เลือกใช้วิธีทำเป็นตู้ให้เหมือนผนังมาติดแทนที่

ชั้นแรก แพตเทิร์นไม้ระแนงแนวตั้ง ร้อยต่อเชื่อมเป็นเรื่องราวเดียวกับเพดาน ลดทอนความแข็งกระด้างด้วยความคดโค้งที่เรียงสลับความสูงต่ำที่เจ้าตัวตั้งใจให้รู้สึกเหมือนในถ้ำ ซึ่งช่วยซ่อนไฟและหลบคานไปด้วย และอีกเทคนิคที่น่าสนใจ คือใช้ไม้ท่อนหน้าตัด 4 x 4 นิ้วนี้แฝงไว้ทั่วทั้งบ้าน ตั้งแต่ราวบันได ขาโต๊ะ มือจับประตู

ส่วนข้างบน ชั้นไม้ปาร์ติเคิลบอร์ดแบ่งช่องทำเป็นวางของ วางหนังสือ แต่ซ่อนกลอน ซ่อนสวิตซ์ไฟ และซ่อนประตูห้องน้ำเอาไว้ เขาว่าแม้จะเป็นคนแนว Old School ชอบธรรมชาติ แต่ครึ่งหนึ่งก็ชอบนวัตกรรม กลอนประตูทุกห้องเป็นสแกนนิ้วเพราะอยากให้บ้านดูไฮเทคนิดๆ แบบเด็กผู้ชายที่ชอบดูหนังแนว Iron Man -นับว่ามีความคอนทราสต์ในตัวเองเหมือนกัน

ยังไม่หมดเท่านี้ มีในห้องน้ำด้วย เขาแปลงอิฐช่องลมให้กลายเป็นช่องเก็บของที่เล่นกับวัสดุได้อย่างน่าสนใจ แหงนมองขึ้นไปบนฝ้าเพดาน ตีไม้เอียงแนวดิ่งให้เกิดมิติ เวลาเปิดไฟคล้ายเงาต้นไม้ที่เกิดจากแสงลอดผ่านใบ

“ทุกจุดของบ้านนี้เก็บของหมดเลย เน้นเก็บของแบบเนียนๆ แล้วก็ค่อยดูอีกทีว่าพฤติกรรม เราทำอะไรตรงไหน ของก็อยู่แถวๆ นั้น อย่างเราชอบอ่านหนังสือตรงโซฟา ก็หนังสือเยอะ ขนมเยอะ (หัวเราะ) เตรียมไว้ก่อน เหลือพื้นที่ในอนาคตที่เก็บของได้อีก

“มันอาจจะเสียพื้นที่ไปนิดหน่อย แต่เป็นการบาลานซ์ ซึ่งทุกงานมันต้องบาลานซ์ว่าอะไรสำคัญที่สุด เราให้ความสำคัญแบบไหน มันไม่มีแบบถูกผิดหรือว่ามันมีความพอดีมันอยู่ตรงไหน พอดีระหว่างที่เรา ถ้าเราไม่ทำชั้นออกมาเนี่ย ของรกแน่นอน ซึ่งเราจะยอมนั่งอยู่กับของรกๆ เยอะๆ เหรอ มันก็ปิดไปดีกว่าแคบลงนิดหน่อย แต่มันคุ้มกว่ารึเปล่า พี่ว่าบาลานซ์มันอยู่ตรงนั้น” แมวว่า ก่อนลุกขึ้นเดินไปเปิดบานตู้แต่ละบานให้ดู

เกือบลืมเล่าถึงผนังหินภูเขาไฟสีดำ สำหรับพื้นที่ส่วนรับประทานอาหารที่ให้ความรู้สึกเหมือนถ้ำอีกอย่าง ตรงข้ามเป็นมุมแพนทรีเล็กๆ ก็เก็บของเข้าตู้อย่างเรียบร้อย

บ้านแมว-หนู-นก

และก็เพราะเป็นบ้านที่อยู่ร่วมกับแมวอีก 11 ตัว รวมถึงแฮมสเตอร์นับสิบตัว บางอย่างต้องคิดออกแบบเพื่อสัตว์เลี้ยงไว้ระดับหนึ่ง หัวใจสำคัญคือต้องเช็ดถูดูแลง่าย รวมถึงต้องแยกกันอยู่ เผื่อถ้าตัวไหนไม่สบาย จะได้คุมโซน

ฉะนั้น ชั้นหนึ่งเจ้าของตัวจริงคือ ซานะ มิยาบิ อาโออิ คุมะน้อย และหนูๆ ชั้นสองเป็น 4 พี่น้อง (ลูกของมิยาบิกับอาโออิ อันโดะ) ชื่อ ซาฮ่า ชินเอม่อน เกห์รี่ อิระอิระ และชั้นสามเขายกให้ อันโดะ (จ่าฝูง) ยูคิ บูตะ

“กระเบื้องต้องทำความสะอาดง่าย ซึ่งมีผลมาก บางทีเขาอ้วกบ้าง มีขนเยอะบ้างต้องเก็บกวาด ส่วนไม้ระแนงแนวตั้งแบบนี้ ทำให้มันไม่เก็บฝุ่น จริงๆ ไม้ทำความสะอาดง่ายกว่ากำแพงปูนนะ เพราะว่าไม้มันถูกเคลือบ พื้นผิวลื่นกว่า แค่ไม้ขนไก่รูดทีเดียวฝุ่นก็ออก

“พวกเฟอร์นิเจอร์นี่ตอนแรกกลัวโซฟา แต่ปรากฏว่าจริงๆ ถ้ามีที่ลับเล็บให้เขา มันก็จะไม่ข่วนโซฟา แต่ม่านไม่รอด (หัวเราะ) ธรรมชาติของแมวต้องลับเล็บ ถ้าไม่ได้ลับจะหงุดหงิด พอมีที่ที่สนุกกว่าเขาก็จะไม่มายุ่งกับโซฟา

“พูดถึงม่าน ตอนแรกๆ ที่ติดมา เขาข่วน ตกใจมากเลยนะ รุ่ยๆ อยู่ริมๆ แล้วก็ลามจนรุ่ยทั้งหมดเลย พอคิดอีกที เรากลับรู้สึกว่าแบบมันก็สวยดี แค่เป็นม่านชิ้นเดียว จะฝืนธรรมชาติแล้วไปทุกข์ระทมกับม่านรุ่ยมันก็ไม่ใช่ เมื่อมองให้เป็นศิลปะ มันก็กลายเป็นม่านที่มีชิ้นเดียวในโลก สร้างโดยแมวของเราตัวนี้ ชื่อบูตะ สมมติถ้าวันหนึ่งบูตะไม่อยู่ ม่านนี้จะเป็นความทรงจำที่บูตะได้สร้างไว้ นี่ก็เป็นเรื่องของจังหวะเวลาที่มันน่าสนใจ”

เสียงนกในโทรทัศน์ร้องดังขึ้นพร้อมเสียงน้ำตกไหลเอื่อย ชวนให้จมไปกับความคิด แมวเหมียวฟังแล้วรีแลกซ์เช่นไร เราก็รู้สึกเช่นนั้นด้วย เพื่อทำลายความเคลิบเคลิ้ม แมวเอ่ยปากชวนให้เดินขึ้นบันไดไปยังด้านบนบ้าน

เสียงนกน้อยตัวใหม่ (ในโทรทัศน์บนชั้นสอง) ตอบรับอย่างรู้งาน

บ้านช่องห้องหับ

เดินขึ้นบันได-แม้โดยรวมบ้านภายในบ้านล้วนสีเข้มขรึม แต่เขาไม่ลืมให้ความสำคัญเรื่องแสง ที่ช่วยให้บ้านเล็กไม่ทึบตัน

“อันนี้เรียกว่า Sense of Place มันก็คือโอกาสหรือว่าจุดบอด กลายเป็นจุดเด่นของพื้นที่” สถาปนิกหนุ่มเลกเชอร์พลางชี้ให้ดูร่องแสงที่ลอดเข้าจากหน้าต่างเล็กๆ เหนือหัว

“ปกติตรงบันไดทาวน์เฮาส์มันจะมืด แต่ว่าเราสังเกตเห็นร่องตรงนั้น ถ้าเราไปปิดมันก็ต้องมืดข้างใน เราเลยแยกช่องว่างไว้ แล้วดีไซน์ตัวราวกันตกบันไดใหม่ ให้เหลือช่องแสงที่มันสอดทะลุเข้ามาได้ เราต้องสังเกตว่ามันเป็นเซนส์ของพื้นที่ที่เราออกแบบให้ลงตัวกลมกล่อมได้”

เปิดประตูห้องชั้นสอง-เดิมทีห้องนี้ตั้งใจทำไว้เป็นห้องทำงาน แต่ตอนนี้ยกให้เป็นห้องแมวเหมียว 4 พี่น้องแทน

บานประตูตู้เก็บของ งดงามเต็มผืนด้วยภาพสเก็ตช์ดินสอโดย Untitled Project เขาใช้เทคนิคทาเคลือบไว้ไม่ให้เลือน ตรงข้ามเป็นหน้าต่างบานใหญ่ มีที่นั่งไว้เอกเขนกข้างหน้าต่าง ด้านล่างซ่อนตู้เก็บของเอาไว้ และเปิดออกไปยังระเบียงได้ ซึ่งเขาทำเป็นที่นั่งสำหรับสังสรรค์ บางวันก็เป็นที่อ่านหนังสือใต้ร่มต้นชงโคที่มองเห็นจากทุกส่วนของบ้าน

เดินขึ้นบันได เปิดประตูชั้นสาม-ห้องนอนโทนสีเข้มขรึมกลับดูโปร่งโล่งเพราะรื้อเพดานเดิมออก แต่ยังเก็บโครงสร้างเอาไว้ กรุทับใหม่ด้วยไม้ไวท์โอ๊คเติมความอบอุ่น อีกฝั่งเป็นผนังซ่อนห้องแต่งตัวอย่างแนบเนียน

สวนคุมะ-สวนที่จอดรถได้

“พูดแล้วน้ำตาจะไหล เราเอาเขามาฝังไว้ใต้สวนด้านหลัง แล้วก็ตั้งชื่อว่า ‘สวนคุมะ’ เพราะเขาชื่อคุมะ” ไม่ทันเห็นน้ำตาคลอ เขารีบเล่าต่อ

“บ้านนี้มีสองสวน ด้านหน้าเราตั้งใจทำสวนที่จอดรถได้ ไม่ได้ทำที่จอดรถแล้วก็จัดสวน ซึ่งมันคือพอยต์ตอนแรกที่เราตั้งไว้ เพื่อชี้นำทิศทางของเรา สมมติว่าถ้าเราคิดว่าตกแต่งที่จอดรถ เซนส์มันจะเป็นอีกแบบหนึ่ง เราต้องรู้ตัวว่าเราชอบอะไร เราออกแบบสวนให้สวนมันจอดรถได้ พอเรารู้ฟังก์ชันปุ๊บ เราก็ถอดข้อจำกัดที่ใช้ดีไซน์ออกไปได้

“อย่างหินหน้าบ้าน ที่มันสโลปลงไป แล้วเวลารดต้นใหญ่ให้น้ำไหลล้นลงไปข้างล่าง ครั้งหนึ่งเคยมีนกพิราบติดเมล็ด ต้นไทรแล้วมาเกาะที่พื้น ไม่นานมันก็แทรกขึ้นมาจากใต้คอนกรีต ใต้หิน ทำให้เรารู้สึกว่า ถ้าเราออกแบบอะไรคล้ายๆ อย่างนี้ได้ก็น่าสนใจนะ เราออกแบบทิศทางของมัน ทำสวนโดยที่ยังไม่ต้องใส่ต้นไม้ แล้วให้งอกขึ้นมาเอง และงดงามในแบบของมัน

“ตู้รองเท้าหน้าบ้านนี่ก็เหมือนกัน เราอยากออกแบบตู้รองเท้า สมมติเรากำหนดฟังก์ชันว่าต้องใส่รองเท้าได้สิบคู่ โดยคิดว่ามันเป็นเฟอร์นิเจอร์ เราก็จะออกแบบมาเป็นตู้เฟอร์นิเจอร์ แต่ถ้าคิดว่าอยากออกแบบ Sculpture ให้ Sculpture อันนั้นใส่รองเท้าได้สิบคู่ มันต่างกันนิดเดียว แต่มีความอิสระกว่า แล้วผลลัพธ์ก็ออกมาต่างไปเลย” เขาเล่าก่อนชวนเดินออกไปดูประติมากรรมไม้แสนเก๋ที่ใส่รองเท้าอย่างเขาว่า

อีกหนึ่งสวนที่ตอนแรกตั้งใจให้เพื่อนมาช่วยจัด แต่ด้วยความที่รู้ตัวว่าไม่ใช่นักดูแลเท่าไหร่ เขาจึงใช้วิธีดีไซน์ผนังให้กลายเป็นกระถางช่วยควบคุมให้ดูเป็นระเบียบ แล้วปล่อยให้เกิดสนิมตามธรรมชาติ เช่นเดียวกับต้นไม้ก็ให้ธรรมชาติเป็นผู้เลือกสรร

“เรารู้สึกว่ามันโตขึ้น บ้านมันมีชีวิตไปพร้อมกับเรา ถึงแม้มันโทรมหรือดูไม่สวย ไม่ยิ่งใหญ่ แต่ชีวิตอยู่ในนั้นก็ได้ ซึ่งเราเห็นการเปลี่ยนแปลงของสวนนี้หลายฤดูกาลมาก

“นี่คือวิถีของธรรมชาติ ซึ่งแปลว่า พอดี ไม่เยอะเกินความจำเป็น ถ้าเราประยุกต์ใช้กับการออกแบบได้ ก็เป็นเรื่องที่ดี คิดว่านะ”

ธรรมดา ธรรมชาติ สั(ตว์)จธรรม

“เราอยากใช้ชีวิตสโลวไลฟ์ ตื่นมาจิบกาแฟ ชาร้อนหอมๆ ตอนเช้า อยู่ในวิวที่กว้างใหญ่อยู่ในเชิงเขา ต้นไม้ล้อมรอบ

“ทุกคนมักฝันถึงความสุขที่ยิ่งใหญ่แตกต่างกันไป แต่การที่เรามีโชคชะตาได้เลี้ยงแมว หรือการได้มีสวนเล็กๆ ขนาดเท่าห้องเก็บของอยู่หลังบ้านนั้น อาจเป็นความสุขที่เพียงพอแล้วก็เป็นได้ ได้เรียนรู้การเกิด การเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติเล็กๆ แม้กระทั่งการสูญเสีย ทั้งหมดล้วนทำให้เราเติบโตและเข้าใจชีวิตมากขึ้น ซึ่งเหล่านี้มีอิทธิพลกับแนวความคิดในการทำงานของเราอย่างมาก เราเรียนรู้ทฤษฎีในการออกแบบต่างๆ แต่ธรรมชาติในงานออกแบบของเรานั้นได้จากประสบการณ์ เราสนใจสร้างงานออกแบบที่มีความเป็นธรรมชาติ และเกาะเกี่ยวกับการเติบโตและเปลี่ยนแปลงไปพร้อมๆ กับชีวิตที่อยู่ในพื้นที่นั้นๆ

“เรารู้สึกว่าวัฒนธรรมการใช้ชีวิตที่มันธรรมชาติมีความงามแบบหนึ่ง ไม่ได้ถูกแต่งเติม เวลาเราออกแบบ เราชอบยึดติดกับทฤษฎีว่าจะต้องบาลานซ์เข้าไป ร้านอาหารจะต้อง Symmetry ต้องเจอ Foyer ก่อน ซึ่งก็ไม่ผิดนะ แต่บางทีการทำตามทฤษฎีมันกลายเป็นความไม่ธรรมชาติ แต่การที่สถาปัตยกรรมมันเกิดขึ้นและมีวิถีชีวิตเข้าไปใช้ แล้วมันหลอมกลายเป็นธรรมชาติ

“ธรรมชาติมันถูกสร้างด้วยเวลา เวลาเป็นตัวดีไซน์บางอย่าง ยกตัวอย่างที่บอกว่าวัดสร้างใหม่ ทาสีใหม่ ไม่สวยเท่าวัดที่ทาสีไปแล้วสิบปี สีเมื่อมันโดนแดด โดนฝน เกิดความซีดจาง พอเหมาะพอดี แต่ทุกอย่างต้องบาลานซ์กับความเป็นไปได้และการใช้งานด้วย เช่น เราชอบวัสดุธรรมชาติ ชอบไม้จริง หรือหินธรรมชาติ หินเผาไฟ อย่างพื้นกระเบื้อง ใช้วัสดุที่ทดแทนธรรมชาติ เพราะถูกกว่า ใช้งานและติดตั้งง่ายกว่า เราไม่จำเป็นต้องใช้ธรรมชาติมากจนเถรตรงเกินไป มันไม่มีถูกผิด แต่มีว่าความพอดีกับเราอยู่ตรงไหน

“พอเราโตขึ้น เราสังเกตจากการใช้ชีวิตในบ้าน ได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากแมวที่เราเลี้ยง จากการใช้ชีวิตในบ้านแล้วสังเกตว่ามันเวิร์กไหม เราดีไซน์พื้นที่ว่างไว้สำหรับเก็บของแต่ละจุด แล้วก็มาดีไซน์ชีวิตเราเองอีกทีหนึ่งว่าเราจะใส่ของไปในที่ว่างยังไง เราชอบอ่านหนังสือ ก็เอาหนังสือไปไว้ตรงนู้น ชอบกินขนมตอนดูทีวี ใส่ไว้ใกล้ๆ โซฟาก็เอื้อมไปหยิบขนมง่าย เป็นการดีไซน์พื้นที่เพื่อรองรับการใช้ชีวิต

“ที่บอกว่าใช้เซนส์แบบสัตว์ในการออกแบบ คือจากสัญชาตญาณที่เกิดจากธรรมชาติจริงๆ ไม่ได้ปรุงแต่งขึ้นมา ถ้าเราใช้เซนส์แบบแมวในการจับงานออกแบบ มันจะเป็นอิสระกว่าที่เป็นก็ได้ เพราะบางอย่างเรายังยึดติดว่าเข้าบ้านต้องมีห้องรับแขก ห้องอาหาร ห้องครัว มันเป็นแพตเทิร์นที่เหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ถามว่าผิดไหม ไม่ผิดหรอก เพราะเขาคิดมาอย่างลงตัวแล้วว่าเข้ามาควรรับแขก เสิร์ฟอาหาร แต่ถ้าเราถอดเอาความต้องการที่แท้จริง เข้ามาแล้วเราต้องการอะไร ต้องการนั่ง ต้องการกินข้าว สุดท้ายมันเป็นโซฟาก็ไม่เป็นไร ไม่ใช่โซฟาก็ได้ มันจะอิสระเลย อันนี้เป็นชุดความเชื่อในช่วงเวลานี้ของเรา ซึ่งก็อาจเปลี่ยนไปในอีกห้าปี หรือแก่ขึ้น ก็อาจคิดอีกแบบหนึ่งก็ได้”

บทสนทนาจบลง แมวบนตักของแมวหลับตาพริ้ม สายตาของสถาปนิกหนุ่มทอดมองออกไปยังสวนเบื้องหน้า ราวกับดำดิ่งลงไปในห้วงตะกอนความคิด

เราปล่อยความเงียบเป็นคำถามสุดท้าย ให้เขาขมวดความคิด

ไม่นาน-เสียงคำตอบนั้นคงดังขึ้นในใจของเขาแล้ว

* คัมภีร์การจำชื่อ