นี่เป็นเซ็ตรูปแหลมพรหมเทพช่วงอาทิตย์ตก (ที่ถ่ายไม่ติดดวงอาทิตย์สักรูป) ทริปชมดวงอาทิตย์ตกที่แหลมพรหมเทพของฉันกับเพื่อนนักศึกษาฝึกงาน นึกย้อนกลับไปในตอนนั้น ไม่ได้ตั้งใจกดถ่ายรูปพวกนี้เลย คิดว่ายังไงก็คงได้กลับไปอีกรอบ เพราะวันนั้นกว่าจะลงไปถึงจุดชมวิวด้านล่าง ดวงอาทิตย์ก็กำลังตกพอดี ยังไม่ทันได้นั่งดื่มด่ำกับโมเมนต์ช่วงนั้นเลย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้กลับไปนั่งมองอีกจริง ๆ  

ภาพเซ็ตนี้จึงเป็นเหมือนตัวแทนของช่วงเวลานั้น ความหุนหันพลันแล่นของวัยรุ่น ความรีบร้อนลนลาน กลัวจะลงไปไม่ทันเห็นดวงอาทิตย์ตก รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ (ปนเสียงบ่น) ของเพื่อน ๆ ที่ได้เจอกันในตอนนั้น ณ ช่วงเวลานั้น พอมองรูปเซ็ตนี้ทีไร มันก็ดังขึ้นมาในใจเสมอ

เป็นภาพที่คอยเตือนว่า ครั้งหนึ่งเคยได้ไปอยู่ตรงนั้นด้วยกัน ทั้งที่ต่างคนต่างมา ด้วยเวลาและสถานที่ตอนนั้นที่ทำให้เราได้มาเจอกัน อยากขอบคุณทุกคนอีกครั้ง ที่ทำให้การฝึกงานไกลบ้านในตอนนั้นไม่เหงาเลย ถึงแม้เวลาที่เกิดขึ้นนั้นมันจะผ่านไปไวมาก ๆ แต่ก็นั่นแหละ คงเหมือนที่ใครบอกไว้ ว่าเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ