สถานที่แห่งนี้ล้วนแล้วแต่มีความทรงจำ กาลเวลายังคงเดินต่อไป เมื่อสิ่งใหม่เข้ามาแทนที่ สิ่งเดิมนั้นก็จะต้องหายไป เรื่องราวประวัติศาสตร์ร้อยกว่าปี คุณค่าที่คงเหลือไว้ สิ่งของหรือพื้นที่กว้างขวาง ความรู้สึกหรือความทรงจำ ก่อนจะลาจากกันครั้งนี้ เพียงเสี้ยววินาทีที่ปุ่มชัตเตอร์ถูกกดลงไป ทุกอย่างที่เราจำ สิ่งสิ่งนั้นจะถูกเก็บไว้ในความทรงจำตลอดไป…
ย้อนกลับไปเมื่อสมัยตอนมัธยมต้น ผมเป็นคนต่างจังหวัด ความฝันของผมคงจะเป็นการได้ถ่ายภาพที่หัวลำโพงสักครั้งในชีวิต มนต์เสน่ห์ ความงดงาม และเรื่องราวต่าง ๆ ทำให้ผมหลงใหลในสถานที่แห่งนี้ และอยากจะมีภาพหัวลำโพงเป็นของตัวเองบ้าง ความทรงจำถูกเรียบเรียงออกมาเป็นความรู้สึกคิดถึง เพราะอะไร ผมกลับลืมความตื่นเต้นตอนนั้นไปได้ “อยากกลับไปเป็นเด็กคนนั้นจังเลย”
นาฬิกาเรือนใหญ่ ที่ติดอยู่ด้านบนกระจกโถงพักคอยผู้โดยสาร ผมอยากจะเก็บช่วงเวลาตรงนี้ไว้ ก่อนที่มันจะต้องหยุดลง
พระบรมฉายาลักษณ์ที่ถูกติดตั้งไว้บริเวณทางออกสู่ชานชาลา กำลังเล่าเรื่องราวของการมีอยู่ของสถานที่แห่งนี้ได้เป็นอย่างดี
แต่ก่อนผมเป็นเด็กที่ยังไม่กล้าที่จะสบตาผู้คนแปลกหน้านัก การได้แอบมองผู้คนเหล่านี้ผ่านบานกระจกของศูนย์อาหาร คงเป็นความทรงจำที่ผมก็ยังขำตัวเองอยู่เหมือนกัน
ครั้งหนึ่งผมเคยนั่งมองโปสเตอร์โฆษณาที่ถูกติดอยู่บริเวณข้างหน้าของศูนย์อาหารและก็เกิดหิวขึ้นมา ผมนั่งนึกถึงคำที่แม่บอกว่า “กรุงเทพฯ แพงนะ” แต่คิดอยู่เพียงไม่นานผมก็ตรงดิ่งเข้าไปยังศูนย์อาหารอย่างหิวโหย อาหารที่นี่อร่อยกว่าที่คิด ราคาถูก แถมสะอาดอีก กะเพราหมูสับถั่วฝักยาวในวันนั้น ผมยังจดจำรสชาติได้เป็นอย่างดี
เดินออกมาตรงชานชาลา ก็เจอกับโครงสร้างของตัวอาคารหลังคาโค้งที่เป็นจุดเริ่มต้นของสถานที่แห่งนี้
ก่อนรถไฟจะเข้าเทียบชานชาลา ผมถามกับตัวเองว่าภาพที่อยู่ตรงหน้ามันคือความจริงรึเปล่า วันพรุ่งนี้มันจะยังคงเป็นเช่นนี้อยู่อีกไหม คำถามเกิด สลับตัดกับภาพสะท้อนที่อยู่ตรงหน้า ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริง
เสน่ห์ของที่นี่สำหรับผมนั้น เป็นการที่เราได้ออกมาพบเจออะไรใหม่ ๆ ผู้คนที่เราไม่คุ้นหน้าคุ้นตา ได้เห็นเรื่องราวต่าง ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นผ่านอิริยาบถของตัวบุคคล หากสถานที่ตรงนี้ไม่มีผู้คนเหล่านี้อีกแล้ว คงจะเงียบเหงาอย่างบอกไม่ถูก
อีกหนึ่งตัวละครสำคัญของสถานที่แห่งนี้ จะเป็นหัวลำโพงไปไม่ได้เลยถ้าไม่มี ‘คนไร้บ้าน’ ถ้าหากคนไร้บ้านเหล่านี้จะคิดว่านี่คือ ‘บ้าน’ ของเข้าก็คงไม่แปลก ผมเกิดคำถามขึ้นมาในใจ “แล้วพรุ่งนี้เขาจะไปอยู่ไหน แล้วจะมีเงินกินข้าวรึเปล่า” คำถามโลดแล่นอยู่ในหัว เพียงไม่นานนักความเมตตาก็ถูกแทนที่ด้วยความถูกต้อง “ชีวิตคนเรามักจะมีสองด้านเสมอ” ผมได้ให้คำตอบกับตัวเองไปอย่างนั้น
ก่อนจะจางหายไป ผมอยากที่จะเก็บภาพถ่ายชุดนี้ไว้ เพื่อแสดงให้เห็นว่า เรื่องราวต่าง ๆ นั้นเคยเกิดขึ้นจริง ความตื่นเต้นในครั้งแรกที่ผมได้มาที่นี่ ผมยังคงจดจำมันได้อย่างชัดเจน ความรู้สึกที่เรามีต่อสถานที่แห่งนี้ มันเป็นความทรงจำที่ยากที่จะลบเลือนไปได้ ถึงแม้ว่าทุกอย่างจะต้องเปลี่ยนไปก็ตาม
ผมเปรียบสถานที่ตรงนี้ เป็นสถานที่ของการบอกกล่าวอำลา ก่อนที่เรานั้นจะเริ่มการเดินทางในครั้งนี้
หากเป็นการให้สัญญาณก่อนออกตัวนักกีฬากรีฑา ก็คงจะเป็นเสียงลูกกระสุนปืนที่ถูกยิงออกไป แต่หากเป็นรถไฟ ก็คงจะต้องเป็นเสียงของระฆังเท่านั้น เสียงจากชิ้นส่วนทองเหลืองที่กระทบกัน เป็นสัญญาณบอกได้ว่า การเดินทางครั้งใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว
สิ้นเสียงของระฆัง หวี้ดด เสียงตอบรับจากหัวรถจักรดังขึ้น ธงสีเขียวพัดโบกสะบัดสลับกันตามตำแหน่งแต่ละตู้รถไฟ วินาทีที่ล้อเหล็กค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากราง ระยะห่างที่ถูกทิ้งห่างขึ้นเรื่อย ๆ หากรถไฟขบวนนี้เป็นรถไฟขบวนสุดท้ายที่จะต้องเคลื่อนออกจากสถานที่แห่งนี้ ความรู้สึกกับภาพที่อยู่ตรงหน้า คงยากที่ผมจะอธิบายมันออกมาได้
เงาตรงหน้าที่เกิดจากรถไฟ กำลังถูกแทนที่ด้วยแสงสีทองที่ถูกสาดย้อนกลับมายังเส้นทางแห่งฝันครั้งนี้ คงไม่มีช่วงเวลาไหนเหมาะกับการกล่าวอำลาเท่าช่วงเวลานี้อีกแล้ว ผมมักจะพบเรื่องราวใหม่ ๆ เข้ามาทำให้เข้าใจสิ่งต่าง ๆ เพิ่มมากขึ้นอยู่เสมอกับการเดินทางในแต่ละครั้ง และผมก็เชื่อว่าการเดินทางในครั้งนี้ น่าจะเป็นการเดินทางครั้งใหม่ที่ทุกคนต่างก็เฝ้ารอคอยเรื่องราวที่กำลังจะถูกสร้างขึ้นมาใหม่ ไม่ต่างไปจากตัวผม
ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมเดินทางไปกับผม ขอให้ทุกท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ แล้วเราจะมาพบกันใหม่…
