วันหนึ่งเราต้องไปขายงานแถวเซ็นทรัลเวิลด์ (ตอนนั้นยังไม่ได้ประกาศ พ.ร.ก. ฉุกเฉิน แต่คนเริ่มซาๆ แล้ว ยังไม่ได้ประกาศปิดศูนย์การค้าอะไร)
เซ็นทรัลเวิลด์เป็นเหมือนบ้านที่เรารักมากที่สุดหลังหนึ่ง เราใช้ชีวิตที่นั่นมา 5 – 6 ปีตอนทำงานที่เก่า ทำให้เราค่อนข้างคุ้นชินกับภาพคนเยอะๆ และวุ่นวาย แม้จะเป็นตอนกลางคืนก็ยังวุ่นวาย
หลังจากนั้น เราลองสังเกตจนพบว่า สถานที่ที่เราเดินผ่าน ไม่ว่าจะเป็นสกายวอล์ก รถไฟฟ้า แอร์พอร์ตลิงก์ มาบุญครอง หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร หลายๆ ที่ในชีวิตประจำวันของเราเริ่มมีบางอย่างค่อยๆ เปลี่ยนไป คนที่เราเดินสวนไปมาบ่อยๆ ก็หายไป มันคือความรู้สึกไม่คุ้นชิน เราเลยอยาก Capture โมเมนต์และความรู้สึกนี้ไว้ ในมุมมองที่วิกฤตนี้ได้เข้ามาเปลี่ยนความคึกคักของกรุงเทพฯ ในแบบที่เห็นไม่ได้ง่ายๆ
แต่ถ้ามองในบริบทสะท้อนสังคม เรารู้สึกหดหู่ เพราะมันทำให้เห็นถึงความไม่พร้อมของคนกรุงเทพฯ ที่จู่ๆ ต้องเจอการเปลี่ยนแปลงหนักขนาดนี้ คนตั้งรับไม่ทัน กรุงเทพฯ เลยกลายเป็นเมืองร้างแบบค่อยๆ โดนกลืนกิน เชื่อว่าบทเรียนแห่งธรรมชาตินี้จะพาให้พวกเราปรับตัวได้ในเร็ววันและเข้มแข็งในที่สุด
*หมายเหตุ Photo Series นี้เป็นการถ่ายภาพศิลปะเชิงแนวคิด (Conceptual Art)
Write on The Cloud
Photo Essay
ถ้าคุณมีเซ็ตภาพถ่ายที่อยากมาอวดในคอลัมน์นี้ ช่วยส่งเซ็ตภาพพร้อมคำบรรยาย(แบบไม่ยาวมาก) รูปถ่ายผู้เขียน ประวัติส่วนตัวผู้เขียน ที่อยู่ เบอร์โทรติดต่อ และชื่อ facebook มาที่อีเมล [email protected] ระบุหัวข้อว่า ‘ส่งต้นฉบับสำหรับคอลัมน์ Photo Essay’
ถ้าเซ็ตรูปของคุณได้รับการตีพิมพ์ลงในเว็บไซต์ เราจะส่งสมุดลิมิเต็ดอิดิชัน จาก ZEQUENZ แบรนด์สมุดสัญชาติไทย ทำมือ 100 % เปิดได้ 360 องศา ให้เป็นที่ระลึกด้วยนะ
