ผมอยากมีบ้านริมน้ำในกรุงเทพฯ – น่าจะเหมือนใครหลายคน

เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก ผมแค่อยากมีวิถีชีวิตแบบเย็น ๆ ซึ่งต้องแลกด้วยภาระการเงินระดับร้อนฉ่า แต่ถึงมีเงินก้อนเย็นเฉียบก็ใช่ว่าเราจะหาที่ริมน้ำสวย ๆ ได้ง่าย ๆ อยู่ดี ความฝันนั้นก็เลยยังไม่เกิด

จนกระทั่งวันนี้ ผมได้ลองใช้ชีวิตเป็นเจ้าของบ้านริมคลองบางกอกใหญ่ 1 วัน ที่ Arpo Pool Villa Riverside

ลงเรือที่ท่าเรือหน้าบ้าน ไปเที่ยวบ้านศิลปินคลองบางหลวง (ที่ใกล้เหมือนเพื่อนบ้าน) แล้วไปไหว้พระพุทธธรรมกายเทพมงคล วัดปากน้ำภาษีเจริญ พระพุทธรูปปางสมาธิสูงเท่าคอนโดมิเนียมที่เห็นกันบ่อย ๆ ในอินสตาแกรม

กลับมากินปาร์ตี้บาร์บีคิวปิ้งย่างริมสระตอนเย็น เล่นน้ำในสระตอนหัวค่ำ

ช่วงค่ำคืนก็แลกเปลี่ยนบทสนทนาสลับกับมองดูสายน้ำในความมืด

ตอนเช้าตื่นมาตักบาตรพระที่มาบิณฑบาตทางเรือ แล้วรับประทานอาหารเช้าที่ส่งตรงมาจาก NYE Caféstaurant คาเฟ่ผสมผสานร้านอาหารไทยฟิวชันระดับรางวัลที่โรงแรม AMDAENG

ถือเป็นประสบการณ์การเป็นเจ้าของพูลวิลล่าริมน้ำ 3 ห้องนอน ซึ่งเดินไป MRT บางไผ่ ได้ใน 3 นาทีที่ดีมาก

เล็ก-พรรษพล ลิมปิศิริสันต์ เจ้าของอาโปตัวจริง ซึ่งเป็นเจ้าของ AMDAENG โรงแรมบูทีกโรแมนติกริมแม่น้ำเจ้าพระยา และผู้ก่อตั้งเอเจนซี่โฆษณา Monday บอกผมว่า ในยุคนี้ เราไม่ต้องเป็นเจ้าของบ้านริมน้ำเพื่อสัมผัสประสบการณ์นี้ก็ได้ จะได้ไม่ต้องปวดหัวกับปัญหามากมายที่เจ้าของบ้านริมน้ำต้องเจอ

ถ้าอยากรู้สึกว่าเป็นเจ้าของบ้านริมคลองบางกอกใหญ่เมื่อไหร่ ก็แค่แวะมาพักที่อาโป

เปิดให้บริการอย่างเป็นทางการวันแรก 5 เมษายน พ.ศ. 2566 นะครับ

เล็ก-พรรษพล ลิมปิศิริสันต์ เป็นครีเอทีฟโฆษณามาทั้งชีวิต ที่ผ่านมาเขาทำงานคู่กับ หมิ่น-วิบูลย์ ลีภักดิ์ปรีดา มาโดยตลอด ก่อตั้งเอเจนซี่โฆษณา Monday ร่วมกัน และเมื่อพวกเขาตัดสินใจทำโรงแรมแรกในชีวิตอย่าง ‘AMDAENG’ พ.ศ. 2560 พวกเขาก็ทำด้วยกัน

เมื่อครีเอทีฟที่มีความเป็นศิลปินสูง ต้องมาทำงานบริการแบบโรงแรม น่าสนใจว่าพวกเขาปรับตัวได้ไหม

“ช่วงแรก ๆ คิดว่า กูทำอะไรวะเนี่ย เป็นครีเอทีฟชิลล์ ๆ ก็ดีอยู่แล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงรับมือกับปัญหาได้ดีกว่าเรา เรื่องแย่ ๆ นี่เยอะมาก มีปัญหาให้แก้ทุกวัน ทำไปสักพักก็เริ่มลงตัว บางวันก็ตกใจว่าวันนี้ไม่มีปัญหาให้แก้เหรอ” เล็กหัวเราะก่อนจะพรั่งพรูประสบการณ์จากลูกค้าผู้น่ารักอีกชุดใหญ่ให้ฟัง

แต่อีกด้าน การเปิดอำแดงก็ทำให้เขามีความสุขมากเช่นกัน “มันสานฝันที่เรามีมาตลอดชีวิต เราอยากทำโรงแรมริมแม่น้ำแบบนี้ ทุกครั้งที่เราไปยืนหน้าตึกแล้วได้ยินคนบอกว่า สวยจัง บรรยากาศดีจัง มันเติมเต็มมาก ฟังแล้วหายเหนื่อย”

การทำโรงแรมสอนอะไรมากมายที่เขาไม่เคยได้เรียนรู้มาก่อน รวมถึงการตัดสินใจครั้งสำคัญช่วงโควิด-19 ที่มีทุนต่างชาติเข้ามากว้านซื้อโรงแรมไทย

“ตัวเลขดีมาก ถ้าขายก็สบายเลยแหละ แต่พอคุยกับหมิ่นแล้วเขาถามว่า ได้เงินมาก็เอาไปใส่ธนาคารแล้วยังไงนะ เออ ก็จริง” เล็กหัวเราะ “คนเราไม่เหมือนกัน เรากับหมิ่นไม่ได้ติดกับของภายนอกมาก ไม่ได้อยากมีรถที่แพงกว่านี้หรืออยากเที่ยวต่างประเทศมากกว่านี้ ตรงนี้เป็นที่ดินริมแม่น้ำเจ้าพระยานะ เราอาจจะหัวโบราณหน่อยที่มองว่าเป็นสมบัติของชาติ ถ้าขายให้โรงแรมไทยด้วยกันอาจไม่รู้สึกแย่เท่าขายให้ต่างชาติโดยที่ไม่รู้ว่าเขาจะเปลี่ยนให้มันเป็นอะไร”

เล็กสารภาพว่าตอนนั้นเขายังไม่หายเหนื่อยกับการทำอำแดง เรื่องทำโรงแรมอีกแห่งจึงไม่อยู่ในความคิด แต่สิ่งหนึ่งที่อยู่ในตัวเขาตลอดมาแบบสลัดยังไงก็ไม่หลุด คือการทำบ้าน

“เราชอบที่ริมน้ำ เพราะตอนเด็กโตมากับบ้านตึกแถวที่เยาวราช เป็นร้านขายของที่ไม่สวยเลย เวลาเพื่อนมาส่งที่บ้านที ไม่ให้ส่งหน้าบ้านเพราะอายบ้านตัวเอง เราเลยอยากมีบ้านสวย ๆ แก้ปมในวัยเด็ก วันหนึ่งมีพี่ที่รู้จักกันชวนไปดูที่ดินริมน้ำของเขา ทางเข้าแคบ ๆ พอเข้าไปแล้วที่เปิดเห็นคลอง โห ความรู้สึกมันดีมาก คนที่ตอกย้ำความคิดนี้อีกคนคือ พี่ต่อ-ธนญชัย ศรศรีวิชัย เขาบอกว่า ถ้าชอบที่ริมน้ำ มีโอกาสต้องซื้อนะ เพราะเป็นพื้นที่ที่มีจำกัด มูลค่ามันจะเพิ่ม เป็นการลงทุนที่คุ้ม” เล็กเล่าที่มาของการพยายามตามหาที่ดินริมน้ำ ชอบแถวไหนก็เดินถามชาวบ้าน รวมถึงเสิร์ชหาในเว็บฝากขายที่ดิน

หลังเปิดอำแดงมาได้ 2 – 3 ปี เขาก็เจอที่ดินริมคลองบางกอกใหญ่พื้นที่ประมาณ 100 ตารางวา ในย่านที่เขาชอบเป็นการส่วนตัว ประกาศขายอยู่ไม่กี่วัน เจ้าของก็เปลี่ยนใจไม่ขาย แต่เล็กก็พยายามโน้มน้าว แล้วขอเข้าไปดูที่ โดยชวนหมิ่นเพื่อนซี้ไปด้วย

มันเป็นที่ดินตาบอดที่มีแต่ตรอกแคบ ๆ ให้เดินเข้าไป ข้างในเป็นที่ดินที่น้ำท่วม ทางเดินแทบไม่มี มีแต่กองขยะ หิน และเหี้ย ถ้าจะนับเรื่องดี ๆ บ้าง ก็คือเมื่อเดินไปถึงริมน้ำถึงรู้ว่าที่ดินแปลงนี้อยู่เยื้องคนละฝั่งคลองกับบ้านของหมิ่น แบบที่โบกมือให้กันได้

“หมิ่นบอกว่า กูมองมาจากบ้านกูแล้วรำคาญขยะกองนี้มาก มึงซื้อก็ดีเลย ช่วยทำตรงนี้ให้มันสวย ๆ หน่อยเถอะ” เล็กพูดถึงคำแนะนำเพื่อนรักและเพื่อนบ้าน หมิ่นไม่ให้คำแนะนำอะไรมากกว่านั้นเพราะรู้ว่าตรงนี้เป็นที่ดินตาบอด ต้องถมที่และจัดการอะไรอีกเยอะมาก ก็แล้วแต่ว่าเล็กจะนึกออกไหมว่าจะจัดการยังไงและคุ้มไหม

เล็กตัดสินใจซื้อที่แปลงนี้ เป็นการซื้อที่ดินที่เขาบอกว่ามีความทุกข์ที่สุดครั้งหนึ่ง เพราะภรรยายังโวยเลยว่าไปซื้อที่ตาบอดที่มีแต่น้ำกับขยะมาทำไม แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ยังเผลอคิดอยู่บ้างว่า “ซื้อมาทำไมวะ”

พอเคลียร์ที่เรียบร้อย แล้วเริ่มออกแบบบ้าน เล็กก็พบว่า ด้วยขนาดที่ดินทรงลึก บ้านที่ออกมาก็จะเป็นทรงแบบตึกแถว ไม่ชิลล์อย่างที่คิด แล้วก็ยังเป็นที่ดินตาบอด มีแต่คนบ้าเท่านั้นที่ทำอะไรแบบนี้

เล็กน่าจะเข้าข่ายคนประเภทนั้น เขาติดต่อขอซื้อที่ดินแปลงที่อยู่ติดกัน ซึ่งจะทำให้เขามีพื้นที่ในการทำบ้านเพิ่มและมีทางเข้า เจ้าของที่บอกว่าไม่แบ่งขาย เขาเลยต้องกัดฟันซื้อที่อีกแปลง พื้นที่ 200 กว่าตารางวา ในราคาที่โหดกว่าที่ดินแปลงแรก

“ชวนภรรยามาดู บอกว่าตอนนี้มีทางเข้าแล้วนะ ที่ใหญ่ขึ้นด้วย คิดว่าเขาจะหายงอน โดนด่าอีก เขาบอกว่าซื้อขยะมากองหนึ่งแล้ว ยังไปซื้อขยะมาเพิ่มอีกเหรอ” เล็กหัวเราะ เพราะที่ดินแปลงข้าง ๆ มีสภาพเป็นบ้านไม้ที่ผุพังอยู่กลางน้ำ สภาพไม่ต่างจากกองขยะที่ภรรยาบอก

“เรามองบ้านหลังนี้เหมือนบ้านตากอากาศ คนอื่นซื้อบ้านริมทะเล เราไม่ชอบขับรถ ก็ซื้อบ้านริมน้ำที่แหละ แล้วก็ไม่ได้อยากทำโรงแรมแล้ว อยากทำบ้านที่เปิดให้เพื่อน ๆ มาพักได้” เล็กเล่าถึงภาพที่อยู่ในหัว “เรามีแบบบ้านในใจอยู่แล้ว เป็นบ้านโคโลเนียลที่มีโค้งเยอะ ๆ เหมือนบ้าน The Labyrinth Home ของ Xavier Corberó ที่สเปน”

เล็กจึงตัดสินใจว่าจะไม่ใช้สถาปนิกออกแบบ แต่จะออกแบบบ้านหลังนี้ด้วยตัวเอง เพื่อให้ได้บ้านที่ออกมาเป็นอย่างที่เขาอยากเห็นจริง ๆ เล็กเริ่มต้นด้วยการสเกตช์มือ แล้วให้ผู้รับเหมาเอาไปเขียนแบบต่อ

การก่อสร้างส่วนโค้งนั้นไม่ง่าย ต้องใช้ช่างที่มีฝีมือ แต่เล็กเลือกใช้ช่างธรรมดา ๆ ที่หาได้ ด้วยความยากทำให้ช่างหนีงานเยอะมาก จนต้องเปลี่ยนช่างไปอย่างน้อยก็ 5 ชุด แล้วก็ยังเป็นการก่อสร้างในช่วงโควิด-19 ที่เต็มไปด้วยปัญหาอีกมากมาย แบบที่เขาเล่าได้เป็นวัน

“ตอนนั้นคิดว่าตัวเองจะเป็นโรคประสาทแล้ว เครียดมาก ไม่เคยเป็นคนหยาบคายขนาดนี้มาก่อน ไม่กล้าปรึกษาใคร เพราะกลัวเขาหาว่าโง่ ช่วงนั้นมันเจ็บปวดมาก เราควรเก็บเงินไว้ให้ลูกเรียน แต่เรากำลังทำอะไรอยู่วะ แล้วดันมาเจอคนทำงานที่ไม่รับผิดชอบอีก เงินก็ไหลออกตลอด เราต้องต่อสู้กับตัวเองมาก เป็นการตัดสินใจบ้า ๆ บอ ๆ ของตัวเอง”

สิ่งที่ดีที่สุดอย่างหนึ่งของอาโป คือสระน้ำ

แล้วมันก็กลายเป็นอีกเรื่องที่ชวนให้เครียดที่สุด

“ทุกอย่างมันคือเงินนะ ตอนแรกพื้นที่ตรงนี้เป็นน้ำ เราก็ซื้อดินมาถม พอถมดินเสร็จก็ขุดดินออกเพื่อทำสระว่ายน้ำ เราเก็บไปคิดจนเอาไปฝันว่า อย่าทำต่อเลย เดี๋ยวงบบานปลายไปกันใหญ่ ตื่นเช้ามาเราก็รีบมาที่ไซต์ บอกคนงานว่า หยุด ๆๆๆ ไม่ต้องขุดแล้ว ไม่ทำสระว่ายน้ำแล้ว ถมดินคืนให้หมด เขาบอกว่าขุดเกือบเสร็จแล้ว จะให้หยุดจริง ๆ เหรอ เราก็บอกว่าหยุด ไม่เอาแล้ว เขาบอกว่าทำต่อเถอะ ถึงเอาดินใส่กลับ ก็ต้องจ่ายเงินค่าเอาใส่กลับอีก แล้วต้องซื้อดินมาเพิ่มอีก เพราะดินเดิมไม่พอ” การหยุดขุดไม่ได้เท่ากับการหยุดจ่ายเงิน แถมยังต้องจ่ายมากกว่าเดิมอีก

เล็กเล่าต่อว่า เขาโทรไปหาบริษัทดินเพื่อประเมินราคาค่าดินที่ต้องส่งมาทางเรือ พอได้ฟังตัวเลขรอบนี้ เขาก็บอกคนงานว่า “ขุดต่อเลยครับพี่”

“เราคิดว่าบ้านเราคงไม่มีวันเสร็จแล้ว เงินก็ร่อยหรอจนไม่มีเงินทำแล้ว แต่เราก็ยังมีความหวังว่าต้องทำให้เสร็จให้ได้ ไม่งั้นเราจะดูโง่มาก” เล็กกัดฟันต่อสู้กับบ้านหลังนี้จนสร้างเสร็จเมื่อเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2565

พอสร้างเสร็จ เขาก็คิดว่าจะจัดการกับบ้านหลังนี้ยังไง ทางเลือกแรกคือปล่อยให้เช่ารายเดือนที่จะสร้างรายได้แบบเป็นกอบเป็นกำแน่นอน

“ไม่มีทาง ที่ทุ่มเทชีวิตไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา มันคือหยาดเหงื่อของเรา ถ้าให้เช่าเท่ากับความเป็นเจ้าของบ้านริมน้ำหายไปเลยนะ เหมือนเราไม่ได้เป็นเจ้าของแล้ว เราเข้ามาพักไม่ได้แล้ว” แต่จะให้ทำโรงแรมแบบเดิมเขาก็ไม่เอาแล้ว ให้เช่าถ่ายงานเขาก็กลัวบ้านโทรม

แล้วเขาก็พบว่าการใช้เช่าเหมาหลังแบบ Airbnb เป็นทางเลือกที่น่าสนใจ แพลตฟอร์มอย่าง Agoda และ Booking.com ก็มีระบบรองรับการเช่าเหมาหลังเช่นกัน

ด้วยความที่บ้านสวยเตะตา แล้วยังอยู่ในจุดที่นั่งท่องเที่ยวนั่งเรือผ่านตลอดเวลา จึงมีคนเอาชื่อ Arpo ไปเสิร์ชแล้วติดต่อขอจองเข้ามาตั้งแต่บ้านยังไม่เสร็จดี แปลว่ามีคนสนใจ ถ้ายิ่งรู้ว่าข้างในมี 3 ห้องนอน 4 ห้องน้ำ 1 สระว่ายน้ำ พร้อมครัว ก็น่าจะดึงดูดคนได้เพิ่มอีก

หมิ่นเปิดประตูบ้านเข้ามาทักทาย เขาเตรียมจะลงเรือไปเที่ยวด้วย

“ตอนเช้าที่นี่มีนกสวย ๆ เยอะมาก มีพระนั่งเรือมาบิณฑบาต บางช่วงก็มีพิธีชักพระทางเรือแบบดั้งเดิม บรรยากาศดีมาก เหมือนไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯ” หมิ่นผู้อยู่บ้านริมคลองแห่งนี้มา 2 ปี เล่าความประทับใจที่มีต่อย่านนี้ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของแม่พลอย ในเรื่อง สี่แผ่นดิน

เล็กมองว่ากลุ่มเป้าหมายของอาโปกว้างมาก ทั้งชาวต่างชาติและหนุ่มสาวชาวไทยที่อยากพักผ่อน จะนอน 3 วัน 3 ห้องก็ได้ พอมีสระน้ำ ครอบครัวก็ชอบมาก เขากำลังจะเตรียมจักรยานกับเรือคายัคไว้ให้บริการด้วย

ที่นี่มีแม่บ้านมาช่วยดูแล 1 คนตั้งแต่เวลา 8 โมงเช้าถึง 5 โมงเย็น เขาจะช่วยจัดการเรื่องอาหารเช้าที่ส่งตรงมาจากร้าน NYE ที่โรงแรม AMDAENG ส่วนอาหารมื้ออื่นจะสั่งจาก NYE หรือร้านอาหารท้องถิ่นละแวกนี้ก็ได้

“คนกรุงเทพฯ ไม่ค่อยได้สัมผัสชีวิตริมน้ำแล้ว ที่นี่ยังมีเรือมาขายไก่ย่างอยู่เลย เหมือนต่างจังหวัดมาก เราอยากให้แขกที่มาได้เติมพลังในวิลล่าโรแมนติกโคโลเนียล มาอยู่กับวิถีชีวิตริมสายน้ำ วิถีชีวิตริมน้ำดั้งเดิม เพื่อกลับไปใช้ชีวิตปัจจุบันได้อย่างเต็มที่ครับ” เล็กทิ้งท้าย ก่อนจะชวนไปลงเรือเที่ยวคลองกัน

ถ้าอยากรู้สึกมีความสุขแบบเจ้าของบ้านริมน้ำ โดยไม่อยากรู้สึกทุกข์แบบเจ้าของบ้านริมน้ำ ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าของจริง ๆ ถ้าอยากได้รับพลังจากสายน้ำเมื่อไหร่ ก็แค่แวะมาที่อาโป